- Tytuł:
-
Existing Within and Beyond Time: "Capri—the Island of Fugitives" by Krystian Lupa
Istnieć w czasie i poza czasem: „Capri – wyspa uciekinierów” Krystiana Lupy - Autorzy:
- Budzowska, Małgorzata
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/47230399.pdf
- Data publikacji:
- 2021
- Wydawca:
- Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
- Tematy:
-
Krystian Lupa
czasowość
estetyka duratywna
multimedia w teatrze
temporality
durational aesthetics
multimedia in theater - Opis:
-
The proposed article ponders upon Krystian Lupa’s Capri—the Island of Fugitives (2019), an original production staged at the Powszechny Theatre in Warsaw that brings together two of Curzio Malaparte’s prose books: Kaputt (1944) and The Skin (1949). By focusing on the parts of the production that adapt Kaputt, the article scrutinizes scenes produced by the live performance and the virtual projections in order to describe and explain how theatrical expression is enriched by such a juxtaposition. This analysis uses the theoretical frameworks of unnatural narratology (Jan Alber et al.), postdramatic durational aesthetics (Hans-Thies Lehmann), and the idea of the virtual double (Matthew Causey). The primary argument relies on the specific temporality emerging from the Lupa’s performance that enables spectators to feel existence within and beyond time. Furthermore, the study investigates the overarching idea of the performance, recognized by the strategy of foregrounding the thematic that oscillates within the problematics of human cruelty.
Artykuł poddaje analizie spektakl Krystiana Lupy Capri – wyspa uciekinierów (2019) z Teatru Powszechnego w Warszawie, inspirowany dwiema książkami Curzio Malaparte, Kaputt (1944) i Skóra (1949). Skupiając się na częściach spektaklu, które nawiązują do Kaputt, artykuł szczegółowo bada sceny, w których obok aktorów wykorzystano projekcje wideo, by wykazać, w jaki sposób takie zestawienia wzbogacają ekspresję teatralną. Na potrzeby tej analizy zastosowane zostały strategie interpretacyjne nienaturalnej narratologii (Jan Alber i in.), koncepcja postdramatycznej estetyki duratywnej (Hans-Thies Lehmann) oraz idea wirtualnego sobowtóra (Matthew Causey). Podstawowy argument dotyczy specyficznej czasowości generowanej w spektaklu Lupy, czasowości, która pozwala widzom czuć się tak, jakby znajdowali się w czasie i poza nim. Ponadto, artykuł wskazuje i omawia te elementy spektaklu, które w różnej formie i w różnych ujęciach wysuwają na pierwszy plan nadrzędną ideę spektaklu, oscylującą w obrębie problematyki ludzkiego okrucieństwa. - Źródło:
-
Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 2; 11-36
0031-0522
2658-2899 - Pojawia się w:
- Pamiętnik Teatralny
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł