Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "mandragora" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Wino – śmiercionośny trunek antycznej wojny w relacjach Frontyna
Wine – the Lethal Drink of Ancient War in Frontinus’ Text
Autorzy:
Gryksa, Edyta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/46185098.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Frontyn
podstępy wojenne
wino
mandragora
Frontinus
tricks of war
wine
mandrake
Opis:
Celem artykułu jest przedstawienie i analiza trzech passusów dzieła Podstępy wojenne Juliusza Sekstusa Frontyna, w których wino pojawia się jako narzędzie wojny. Doskonale znany starożytnym trunek, który rozpalał zmysły i ciało, rozluźniał, a także stanowił cenny lek o właściwościach rozgrzewających, mógł stać się śmiercionośną bronią. Pity w postaci rozcieńczonej z wodą lub z domieszką mandragory (szczególnie w większych ilościach) osłabiał koncentrację, usypiał czujność, mógł nawet bezpośrednio doprowadzić do śmierci. Uśpienie czujności przeciwnika, upojonego kojącym wszelkie troski trunkiem, pozwalało w stosunkowo łatwy sposób przechylić szalę zwycięstwa. Tym samym chwila zapomnienia czy złudna okazja do świętowania – okazywały się sprytnie zastawioną pułapką, z której często nie było ucieczki.
The aim of the article is to present and analyze 3 passages of the work entitled War Tricks by Iulius Sextus Frontinus, in which wine appears as a tool of war. Wine, the drink well known to the ancients, which inflamed the senses and the body, relaxed and was a valuable medicine with warming properties, could also become a lethal weapon. When it was drunk in a form diluted with water or with an admixture of mandrake (especially in larger amounts), it weakened concentration, lulled vigilance, and could even lead to death directly. Weakening the opponent’s vigilance, intoxicated with the soothing alcoholic beverage, made it possible to tip the tide of victory in a relatively easy way. Thus, a moment of forgetfulness or an illusory occasion to celebrate, turned out to be a clever trap from which there was often no escape.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2023, 113; 13-25
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trucizny w rzymskiej weterynarii. Zastosowanie roślin z rodzin Papaveraceae oraz Solanaceae
Poisons in Roman Veterinary Medicine: The Use of Plants from the Papaveraceae and Solanaceae Families
Autorzy:
Bartnik, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056208.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
ancient veterinary
opium
henbane
mandrake
buttercup
wolfsbane
black nightshade
weterynaria antyczna
lulek czarny
mandragora
pokrzyk
wilcza jagoda
psianka czarna
Opis:
W weterynarii antycznej, podobnie jak w medycynie, stosowano rośliny z rodzin makowatych i psiankowatych. Weterynarze używali przede wszystkim opium oraz lulka czarnego, którymi leczyli choroby układu oddechowego, krwiomocz, podagrę i insanię. Substancje były wykorzystywane rzadziej niż w medycynie, co wiązało się z różnicami w chorobach zwierząt i ludzi. Sporadycznie w kuracjach weterynaryjnych stosowano glistnik jaskółcze ziele, pokrzyk wilczą jagodę, mandragorę i psiankę czarną. Większość wzmianek na temat stosowania roślin trujących w weterynarii pochodzi z tekstów z IV wieku. Wcześniej informacje na ten temat były sporadyczne – pojawiły się jedynie w przekazie Kolumelli.
Plants from the Papaveraceae (poppy) and Solanaceae families were used both in ancient veterinary medicine and human medicine. The then veterinarians mainly used opium and henbane to treat respiratory diseases, haematuria, gout and insania (mental disease). These substances, however, were used less frequently than in human medicine due to the differences in animal and human diseases. Occasionally, buttercup, wolfsbane, mandrake and black nightshade were used in veterinary treatments. Most of the references to the use of poisonous plants in veterinary medicine come from the texts dating back to the 4th century; earlier information on the subject was sporadic and only appeared in the writings by Columella.
Źródło:
Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia; 2021, 76; 9-42
0239-4251
Pojawia się w:
Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies