Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "kraby" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Late Cretaceous anomurans and brachyurans from the Maastrichtian type area
    Autorzy:
    Collins, J S H
    Fraaye, R H B
    Jagt, J W M
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/19953.pdf
    Data publikacji:
    1995
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    rak pustelnik
    kraby
    Holandia
    mastrycht holendersko-belgijski
    paleontologia
    Paragalathea
    Belgia
    Opis:
    From the late Maastrichtian of southern Limburg (The Netherlands) and northeast Belgium, three species of anomurans in as many genera and sixteen brachyuran species in fourteen genera are described. Of the anomurans, Paguristes florae and Eomunidopsis meerssensis, are new; of the brachyurans seven species and one genus are new. These are: Glyptodynomene inornata, Dromiopsis praelaevior, Dromiopsis mosae, Homolopsis declinata, Raninoides? quadrispinosus, Raniliformis occlusa and Binkhorstia euglypha. A new genus, Leptoides, is erected to contain Titanocarcinus briarti (Forir 1887) and a concise historical account of the crabs of the Liège-Limburg Maastrichtian is given.
    Publikacja zawiera opisy trzech gatunków raków pustelników i szesnastu krabów ze stratotypowych odsłonięć mastrychtu na pograniczu Holandii i Belgii. Spośród pustelników dwa gatunki są nowe a z krabów siedem gatunków i jeden rodzaj. Zespół krabów zawiera zarówno kosmopolityczne jak i endemiczne gatunki. Najbardziej konserwatywnym ewolucyjnie rodzajem jest Paragalathea, znany od tytonu; połowa rodzajów jest znana również z wczesnej lub środkowej kredy, są to głównie formy kosmopolityczne. Poza raninidami, spośród których przynajmniej niektóre ryły w osadzie, kraby z mastrychtu holendersko-belgijskiego zasiedlały stosunkowo płytkowodne środowiska. Wysokie zróżnicowanie taksonomiczne późnokredowych pustelników i krabów jest wyrazem "morskiej rewolucji mezozoicznej". Liczne ciągi ewolucyjne późnomastrychckich skorupiaków kontynuują się w paleocenie.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1995, 40, 2; 165-210
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Predatory scars in the shells of a recent lingulid brachiopod: Paleontological and ecological implications
    Blizny drapieznicze w muszlach wspolczesnego ramienionoga lingulidowego Glottidia palmeri i ich znaczenie paleontologiczne i ekologiczne
    Autorzy:
    Kowalewski, M
    Flessa, K W
    Marcot, J D
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20666.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    lingulidy
    analiza ilosciowa
    Polwysep Kalifornijski
    Glottidia palmeri
    kraby
    paleontologia
    muszle
    ramienionog lingulidowy
    ramienionogi
    blizny drapieznicze
    ptaki drapiezne
    Opis:
    The paper presents the detailed quantitative study of predatory scars in the shells of an inarticulate brachiopod: the lingulid Glottidia palmeri Dall, 1870. The scars include four morphological types: u-shaped, pocket, crack, and miscellaneous scars. They concentrate and open up toward the anterior shell edge. They commonly consist of a pair of scars on the opposite valves. The analysis of 820 specimens live-collected from two intertidal localities in the northern Gulf of California indicates that (1) 23.4% specimens bear repair scars; (2) the scars vary in size from 1.5 to 24 mm² (mean = 2.5 mm²) and all scar types have similar size-frequency distributions; (3) the spatial distribution of scars on the shell is non-random; (4) the anterior-posterior distribution of scars is strongly multimodal and suggests seasonal predation in the late fall and winter months; and (5) the frequency of scarred specimens increases with brachiopod size and differs between the two sampled localities, but does not vary among brachiopod patches from the same locality. The repair scars record unsuccessful attacks by epifaunal intertidal predators with a scissors-type weapon (birds or crabs). The high frequency of attacks, seasonal winter predation, and previous ecological research suggest that scars were made by wintering shorebirds (willets or/and curlews). However, crabs cannot be entirely excluded as a possible predator. Because repair scars represent unsuccessful predation, many of the quantitative interpretations are ambiguous. Nevertheless, the study suggests the existence of strong seasonal interactions between inarticulate brachiopods and their predators. Because shorebirds, crabs, and lingulids may have co-existed in intertidal ecosystems since the late Mesozoic, predatory scars in lingulid shells may have potentially a 100 million year long fossil record.
    Szczegółowa analiza ilościowa blizn drapieżniczych w muszli ramienionoga bezzawiasowego z grupy lingulidów oparta jest na 820 okazach Glottidia palmeri Dall, 1870. Okazy zebrano z dwóch stanowisk z równi międzypływowych północnowschodniej Zatoki Kalifornijskiej w Meksyku. Blizny drapieżnicze występują w 23.4% osobników. Można je podzielić na cztery kategorie: blizny u-kształtne, kieszeniowe, spękaniowe oraz pozostałe. Niezależnie od ich morfologii, blizny koncentrują się przy przedniej krawędzi muszli. Większość blizn zorientowana jest rozwartą stroną w kierunku przedniej krawędzi muszli i wiele z nich składa się z dwóch blizn zlokalizowanych naprzeciwlegle na brzusznej i grzbietowej skorupce ramienionoga. Analiza ilościowa wskazuje, że (1) blizny wahają się w wielkości do 1,5 do 24 mm² (średnia = 2,5 mm²) i wszystkie cztery kategorie blizn mają podobne rozkłady wielkości; (2) rozmieszczenie blizn na powierzchni muszli nie jest losowe, podczas gdy ich rozkład grzbieto-brzuszny wydaje się być losowy; (3) proporcja zagojonych blizn wzrasta w kierunku tylnej części muszli; (4) rozkład blizn jest uderzająco multimodalny i sugeruje sezonalne drapieżnictwo skoncentrowane późną jesienią i zimą; (5) częstość blizn wzrasta wraz z wielkością ramienionoga; i (6) częstość okazów z bliznami waha się znacząco pomiędzy dwoma badanymi stanowiskami, jak również w obrębie stanowiska 1 w czasie, ale nie waha się znacząco pomiędzy różnymi miejscami opróbowania w obrębie stanowiska 1. Blizny reprezentują nieudane ataki jakiegoś epifaunalnego drapieżnika, wyposażonego w nożycowy narząd chwytny (np. szczypce kraba, dziób ptaka). Wysoka częstość ataków, ich sezonalność i poprzednie badania ekologiczne zgodnie sugerują, że blizny są wynikiem ataków drapieżnych ptaków (Catoptrophorus semipalmatus lub Numenius americanus). Wybrzeża Półwyspu Kalifornijskiego są miejscem zimowania drapieżnych ptaków i goszczą ich liczne populacje. Nie można jednak całkowicie wykluczyć, że drapieżnikami były kraby. Ponieważ blizny reprezentują nieudane ataki, ilościowe analizy dotyczące selektywności miejsca ataku, selektywności wielkości ofiary i wpływu drapieżnictwa na dynamikę populacji ramienionoga są trudne do jednoznacznego zinterpretowania. Niemniej jednak, wyniki sugerują istnienie silnej sezonalnej zależności ekoliogicznej pomiędzy ptakami (krabami?) i ramienionogami. Analiza ilustruje metody ilościowe użyteczne w badanich współczesnych i kopalnych blizn drapieżniczych i ma istotne implikacje paleontologiczne. Drapieżne ptaki, kraby i ramienionogi mogły współzamieszkiwać strefy międzypływowe począwszy od późnego mezozoiku. Tak więc, blizny drapieżnicze w muszlach ramienionogów mogą mieć długi zapis kopalny, interesujący dla paleontologii, szczególnie z punktu widzenia paleoekologii ewolucyjnej. Ponieważ blizny w muszlach lingulidów pozwalają rozpoznać sezonalne drapieżnictwo, kopalne blizny mogą potencjalnie dostarczyć danych ekologicznych i etologicznych, które są zazwyczaj rzadko dostępne w paleontologii.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 4; 497-532
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cuticular ultrastructure of fossil and living homolodromiid crabs [Decapoda: Brachyura]
    Mikrostruktura pancerzy kopalnych i wspolczesnych krabow z rodziny Homolodromiidae
    Autorzy:
    Feldmann, R M
    Gazdzicki, A
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22555.pdf
    Data publikacji:
    1998
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    egzokutykula
    fauna kopalna
    Homolodromiidae
    pancerze
    Wyspy Krola Jerzego
    Decapoda
    Antarktyka
    Antarctidromia inflata
    miocen
    Brachyura
    kraby
    Karaiby
    paleontologia
    mikrostruktura
    Homolodromia paradoxa
    epikutykula
    endokutykula
    Opis:
    Comparison of cuticular ultrastructure in Antarctidromia inflata Förster, 1985 from the Miocene Cape Melville Formation on King George Island, Antarctica, with that of the confamilial, extant Homolodromia paradoxa A. Milne Edwards, 1880 suggests that the more rigid carapace of the fossil form results from a relatively thicker, more strongly calcified exocuticle. Epicuticle, exocuticle, and endocuticle are all recognizable on the fossils; however, adherence of the epicuticle to the counterpart may result in misinterpretation of the fine sculpture on the carapace. Absence of dissolution features in the endocuticle confirm conclusions, based upon completeness of remains, that the specimens of Antarctidromia inflata represent corpses, not molts.
    Badania mikrostruktury pancerzy krabów z rodziny Homolodromiidae Alcock, 1899 oparto na pochodzącym z utworów wczesnego miocenu Wyspy Króla Jerzego (Antarktyka) gatunku Antarctidromia inflata Forster, 1985 oraz żyjącej współcześnie w rejonie Karaibów Homolodromia paradoxa A. Milne Edwards, 1880. U okazów kopalnych rozpoznano, na podstawie porównania z okazami współczesnymi, epikutykulę, egzokutykulę i endokutykulę oraz przedstawiono ich charakterystykę w oparciu o badania w mikroskopie skaningowym. Kompletne zachowanie okazów, a także obecność endokutykuli u Antarctidromia inflata wskazuje, że reprezentują one zespół pogrzebanych osobników, a nie wylinki.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 1; 1-19
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies