Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "konwencja literacka" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    A Digressive Poem: Słowacki—Norwid
    Poemat dygresyjny: Sowacki – Norwid
    Autorzy:
    Toruń, Włodzimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807324.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-02
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Beniowski
    konwencja literacka
    krytyka literacka
    Norwid
    poemat dygresyjny
    poezja
    romantyzm
    rozum
    serce
    Słowacki
    digressive poem
    heart
    literary convention
    literary criticism
    poetry
    reason
    romantism
    Opis:
    Głównym celem niniejszego szkicu jest ukazanie stosunku tych dwóch twórców do poematu dygresyjnego. Cyprian Norwid nie napisał, co prawda, sensu stricto poematu dygresyjnego tego typu jak Beniowski Juliusza Słowackiego, ale w wykładach O Juliuszu Słowackim wypowiadał się na temat tego poematu i nawiązywał do poetyki tego gatunku. W takich utworach Norwida jak Wesele, Szczęsna, Epimenides, Quidam, Rzecz o wolności słowa, Assunta, Emil na Gozdawiu, A Dorio ad Phrygium znajdujemy liczne dygresje, pełniące różne funkcje artystyczne. Uogólniając, można powiedzieć, że dla Norwida, osobowości tak bogatej i niestandardowej, tok dygresyjny był bardzo użyteczny. Patronowała temu nie tyle parodia, autotematyzm czy ironia, ile przyświecał główny cel twórczości artystycznej - docieranie do prawdy.
    The main purpose of the sketch is to show the relation of these two artists to digressive poem. Cyprian Norwid although not written in the strict sense digressive poem of this type as Beniowski of Juliusz Słowacki, but in the lectures O Juliuszu Słowackim [On Juliusz Słowacki] spoke about this poem and referred to the poetics of the genre. In such works of Norwid as: Wesele [The Wedding Party], Szczesna, Epimenides, Quidam, Rzecz o wolności słowa [On Freedom of Speech], Assunta, Emil na Gozdawiu [Emil in Gozdaw], A Dorio ad Phrygium we find numerous digressions, having different functions arts. Generally it can be said that for Norwid personality so rich and nonstandard digressive course was very useful. The patron of it was not so much parody, autothematicity or irony as the main purpose prevailed artistic creativity, reaching out for the truth.
    Źródło:
    Roczniki Kulturoznawcze; 2014, 5, 3; 111-122
    2082-8578
    Pojawia się w:
    Roczniki Kulturoznawcze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Sienkiewicza przygody z literaturą „trzecią”
    Sienkiewicz’s Adventures with “Third-Rate” Literature
    Autorzy:
    Szargot, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/451115.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    Henryk Sienkiewicz
    history of Polish literature
    Positivism
    popular literature
    literary convention
    historia literatury polskiej
    pozytywizm
    literatura popularna
    konwencja literacka
    Opis:
    The article is a review of the book by Agnieszka Kuniczuk-Trzcinowicz, Sienkiewicza talent i intuicja. Studia i szkice [Talent and Intuition of Sienkiewicz. Studies and Sketches], published in Opole in 2014. The publication is an interesting example of analysis of relations between popular literary conventions and the works by Sienkiewicz. According to the reviewer, the essential merit of the book is the ambitious comparative idea – conventions of popular literature are observed not only in the novels by Henryk Sienkiewicz, but also in other 19th century works that belong to the canon of high literature.
    Źródło:
    Tematy i Konteksty; 2016, 6(11); 494-497
    2299-8365
    Pojawia się w:
    Tematy i Konteksty
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Napięcia autobiograficzne
    Autobiographical tensions
    Autorzy:
    Dziel, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1399632.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    literary convention
    structuralism
    cultural theory of literature
    PRL (Polish People’s Republic)
    writers of Jewish origin
    konwencja literacka
    strukturalizm
    kulturowa teoria literatury
    PRL
    pisarze żydowskiego pochodzenia
    Opis:
    Artykuł stanowi omówienie książki Artura Hellicha Gry z autobiografią: przemilczenia, intelektualizacje, parodie, która dotyczy różnorodnych strategii przetwarzania paradygmatu gatunkowego autobiografii. Hellich analizuje odmiany gier z tradycyjnym modelem wyznania, reprezentowane przede wszystkim przez pisarzy żydowskiego pochodzenia, zwłaszcza Polaków publikujących w okresie PRL. Materiał badawczy obejmuje utwory Kazimierza Brandysa, Stanisława Lema, Romana Zimanda, Artura Sandauera, Philipa Rotha, Paula Karla Feyerabenda oraz Michała Głowińskiego. Artykuł ukazuje naczelną w Grach z autobiografią kategorię konwencji na tle przekształceń teorii literatury XX wieku. Wyeksponowane zostały te praktyki literaturoznawcze, które podejmują próby definiowania intymistyki jako zjawiska ponadgatunkowego.
    This article analyses Artur Hellich’s book Gry z autobiografią: przemilczenia, intelektualizacje, parodie (Games with autobiography: concealments, intellectualisations, parodies), which outlines various strategies for processing the autobiography genre paradigm. Hellich analyses the variations of playing with the traditional model of confession represented primarily by writers of Jewish origin, especially Polish authors publishing in the PRL (Polish People’s Republic) period. The research material includes works of Kazimierz Brandys, Stanisław Lem, Roman Zimand, Artur Sandauer, Philip Roth, Paul Karl Feyerabend and Michał Głowiński. The article shows category of conventions against the background of transformations of twentieth-century literary theories. Literary criticism practices that attempt to define intimacy as a supra-species phenomenon have been highlighted.
    Źródło:
    Autobiografia Literatura Kultura Media; 2019, 13, 2; 167-179
    2353-8694
    2719-4361
    Pojawia się w:
    Autobiografia Literatura Kultura Media
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Głos stłumiony. O konwencjonalności literatury
    The Muffled Voice. On the Conventional Character of Literature
    Autorzy:
    Karcz, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1933562.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    literatura
    konwencja literacka
    tradycja literacka
    konwencjonalność literatury
    szkoła formalno-strukturalistyczna
    arcydzieło
    dzieło literackie
    postmodernizm
    ekspresja w literaturze
    literary convention
    literary tradition
    conventional character of literature
    formalist-structuralist school
    literary work
    postmodernism
    expression in literature
    Opis:
    In the article a reflection is proposed on literature's inner problems concentrated around the concept of literary convention. It seems that in the postmodernist demands to give more attention to those voices in literature that up till now have been “muffled”, “passed over” and “oppressed” the meaning of the concept of “convention” has been distorted. However, its proper understanding is as elementary for the existence and development of literature as treating a literary work as an artificially organized form, and not as the writer's confession. The author of the article, on the basis of the definitions formulated by the formalist-structuralist school, discusses the inner, esthetic laws of literature dictated and defined by literary convention and tradition, and he indicates that it is them – more than political, social or moral causes – that in the natural process of creation and development of literature cause that some voices, perhaps, cannot be fully heard.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2011, 59, 1; 21-32
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Emotions in the poetry of Józef Łobodowski
    Emocje w poezji Józefa Łobodowskiego
    Емоції в поезії Юзефа Лободовського
    Autorzy:
    Ołdakowska-Kuflowa, Mirosława
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1048419.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-23
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Юзеф Лободовський, поезія ХХ століття, викликання почуттів, літературна умовність
    Józef Łobodowski, poezja XX wieku, ewokacja uczuć, konwencja literacka
    Józef Łobodowski, poetry of the XX century, evocation of feelings, literary convention
    Opis:
    The aim of the paper is to show the creative individuality of the poetry of Józef Łobodowski in a specific aspect. This is achieved by the literary analysis and the confrontation of its results with the knowledge on prevailing literary trends. Łobodowski as a poet of the Lublin avant-garde, working in exile since the Second World War, referred to poetic motifs and techniques of the first avant-garde, however it was too tight in its poetics for the „człowiek gwałtowny”. The postulate of reserved statements and pseudonymising of feelings, by means of distant and sparse metaphors, did not suit his creative temper. He reached for literary forms and conventions, both native and exotic, which allowed him, contrary to the dominant tendencies, to fulfil the needs, treated in the XX-century poetry as out of date, including the need to express emotions. He used techniques allowing for the mediated evocation of feelings, although he was called the last romantic, he rarely allowed himself to manifest his personal emotions in direct lyric, which in Romanticism was still treated as a natural phenomenon by both authors as well as readers.
    Дана робота має на меті показати творчу індивідуальність поезії Юзефа Лободовського у вибраному аспекті. Це досягається літературним аналізом та зіставленням його результатів із синтетичними знаннями про переважаючі літературні тенденції. Лободовський, як поет люблінського авангарду, працюючи в еміграції з часів Другої світової війни, посилався на поетичні мотиви та прийоми першого авангарду, однак у його поетиці "жорстому чоловіку" був занадто тісно. Постулат економічних висловлювань та псевдонімізування почуттів із використанням далеких і щадних метафор не відповідав його творчому темпераменту. Він потягнувся до літературних форм і умовностей, як рідних, так і екзотичних, що дозволило йому, всупереч домінуючим тенденціям, задовольнити потреби, що вважаються застарілими у поезії 20 століття, включаючи потребу виражати емоції. Він використовував прийоми, що дозволяли опосередковано викликати почуття, і хоча його називали останнім романтиком, він рідко дозволяв собі проявляти свої особисті емоції прямою лірикою, яка як і раніше трактувалася в романтизмі як природне явище як авторами, так і читачами.
    Praca ma na celu ukazanie indywidualności twórczej poezji Józefa Łobodowskiego w wybranym aspekcie. Służy temu analiza literacka oraz konfrontacja jej wyników z syntetyczną wiedzą o panujących trendach literackich. Łobodowski jako poeta awangardy lubelskiej, od drugiej wojny światowej tworzący na emigracji, nawiązywał do motywów i technik poetyckich pierwszej awangardy, jednakże w jej poetyce, „człowiekowi gwałtownemu” było zbyt ciasno. Postulat oszczędnych wypowiedzi i pseudonimowania uczuć za pomocą odległych i oszczędnych w słowa metafor nie odpowiadał jego temperamentowi twórczemu. Sięgał po formy i konwencje literackie, rodzime oraz egzotyczne, które pozwalały mu wbrew dominującym tendencjom realizować potrzeby traktowane w poezji XX wieku jako nieaktualne, w tym potrzebę wyrażania emocji. Stosował techniki pozwalające na zapośredniczoną ewokację uczuć, a choć został nazwany ostatnim romantykiem, z rzadka pozwalał sobie na manifestację osobistych emocji w liryce bezpośredniej, co jeszcze w romantyzmie traktowane było jako zjawisko naturalne tak przez twórców, jak i czytelników.
    Źródło:
    TEKA Komisji Polsko-Ukraińskich Związków Kulturowych; 2019, 5, 14; 47-59
    1733-2249
    Pojawia się w:
    TEKA Komisji Polsko-Ukraińskich Związków Kulturowych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Konwencja jako źródło awangardy. Uwagi o nowatorstwie dawnych poetyk
    Convention as the Source of the Avant-Garde Remarks on the Inventiveness of Poetics of the Past
    Autorzy:
    Niebelska-Rajca, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1933560.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    wczesnonowożytna teoria literacka
    konwencja
    nowatorstwo
    poetyka cudowności
    konceptyzm
    probabilizm
    old literary theory
    convention
    inventiveness
    poetics of wonder
    conceptism
    probabilism
    Opis:
    Modern theoretical-literary treatises, defined as normative poetics, are usually connected with the dominance of the convention and normativism, with obligatory rules, canonical concepts and restrictive directives hampering originality. The present text tries to revise the conviction that convention is a dominant tendency in the development of the old theoretical thought; it tends to show the avant-garde aspects of modern poetics and to present the relations between what is conventional and what is innovative in the most original theoretical texts of the late Renaissance and Baroque. Examples of two avant-garde modern poetics – Francesco Patrizi's theory of wonder formed at the end of the 16th century and the 17th century Emanuele Tesauro's conceptistic theory – show that tradition and convention are necessary elements of inventive theories. The avant-garde of poetics of the past, contrary to the avant-garde of the 20th century, is not born from the defiance of the earlier theories, but is formed by way of modernizing and transforming them. Old inventive theories – despite all the departures from tradition – are still part of the classical paradigm. Hence, the avant-garde character of the late-Renaissance and Baroque theoretical reflection consists in a peculiar synergy of convention and novelty.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2011, 59, 1; 7-19
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Autobiograficzne czytanie powieści „Drwiące żądze” Draga Jančara
    An Autobiographical Reading of Drago Jančar’s Novel “Mocking Desire”
    Autorzy:
    Cmiel-Bażant, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/44924433.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    powieść autobiograficzna
    pakt autobiograficzny
    gry z konwencją
    fikcja literacka
    narracja
    Drago Jančar
    autobiographical novel
    autobiographical pact
    plays with convention
    fiction writing
    narrative
    Opis:
    The novel Mocking Desire was published in 1993, when Drago Jančar was already a wellknown author, who had received some important literary awards. This hybrid and multifaceted literary work describes the Slovenian writer’s stay in New Orleans and in New York. Because Jančar visited the United States on a Fulbright Fellowship in 1985, his novel is read as an autobiography, although the author has not established an autobiographical pact with the reader (Lejeune). The aim of this study is to consider the autobiographical writing as a literary genre, the figure of reading, and the play with convention, in order to answer the question what provokes the autobiographical reading of Mocking Desire.
    Powieść Drwiące żądze ukazała się w 1993 roku, kiedy Drago Jančar był już znanym i nagradzanym słoweńskim literatem. Synkretyczne i wielowątkowe dzieło opisuje pobyt słoweńskiego pisarza w Nowym Orleanie i Nowym Jorku. Ponieważ Jančar również otrzymał stypendium Fulbrighta dla pisarzy w USA w 1985 roku, powieść bywa odczytywana w kluczu autobiograficznym, mimo że autor nie zawarł z czytelnikiem paktu autobiograficznego (Lejeune). Artykuł podejmuje na tym przykładzie problematykę autobiografii jako gatunku i sposobu czytania, oraz współczesnych gier z konwencją, aby odpowiedzieć na pytanie, co skłania odbiorców do autobiograficznego odczytania powieści.
    Źródło:
    Adeptus; 2022, 19
    2300-0783
    Pojawia się w:
    Adeptus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies