Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "kościół partykularny" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-14 z 14
    Tytuł:
    Kompetencje kreacyjne biskupa diecezjalnego w wykonywaniu władzy sądowniczej
    Creative Competences of the Diocesan Bishop in the Exercise of Judicial Power
    Autorzy:
    Dryja, Dominik
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2010862.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    sądownictwo kościelne
    trybunał
    Kościół partykularny
    urzędy sądowe
    Opis:
    W wykonywaniu władzy sądowniczej przez biskupa diecezjalnego można wyróżnić cztery rodzaje przysługujących mu kompetencji: władcze, kreacyjne, koordynacyjne i nadzorcze. Realizacja kompetencji kreacyjnych przez biskupa w sprawowaniu władzy sądowniczej stanowi cel artykułu. Na początku analizie poddano regulacje prawne dotyczące erygowania trybunału w diecezji oraz ustanawiania urzędów obligatoryjnych i fakultatywnych. Urzędami obligatoryjnymi są: wikariusz sądowy, sędziowie, promotor sprawiedliwości, obrońca węzła oraz notariusz. Urzędami fakultatywnymi są: pomocniczy wikariusz sądowy, kierownik kancelarii sądu, stali obrońcy. Następnie został scharakteryzowany trybunał międzydiecezjalny. Taki sąd pierwszej instancji może utworzyć zgodnie kilku biskupów diecezjalnych dla swoich Kościołów partykularnych.
    In the exercise of judicial power by the diocesan bishop it’s possible to distinguish four kinds of competences: governance, creative, coordination and supervisory. Realization of creative competences by the bishop is the purpose of the article. At the beginning were analyzed legal regulations concerning the erection of the tribunal in the diocese and establishment mandatory and optional offices. Mandatory institutions are: court vicar, judges, justice promoter, defender of the bond and notary. Optional offices are: auxiliary court vicar, court chancellor, standing lawyer. The inter-diocese tribunal was then characterized. Such a court of first instance may form in accordance with several diocesan bishops for their particular Churches.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2017, 6, 2; 33-51
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Eklezjologia komunii jako klucz do zrozumienia relacji pomiędzy Kościołem powszechnym a lokalnym
    Ecclesiology of Communion as the Key to Understanding the Relationship Between the Universal and the Local Church
    Autorzy:
    Kapłańska, Justyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1050818.pdf
    Data publikacji:
    2020-03-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    communio
    Kościół powszechny
    Kościół lokalny
    Kościół partykularny
    communio Ecclesiarum
    universal church
    local church
    particular church
    Opis:
    Cyklicznie powracające do głównego nurtu teologicznych rozważań zagadnienie relacji Kościoła powszechnego i Kościołów lokalnych pozostaje wciąż otwarte na nowe pytania i problemy badawcze. Ostatnie lata przyniosły mu na nowo rozgłos za sprawą debaty kardynałów Josepha Ratzingera i Waltera Kaspera, których poróżniło spojrzenie na ontologiczne i czasowe pierwszeństwo Kościoła powszechnego przed Kościołami lokalnymi. Punktem wspólnym ich rozważań stało się communio – pojęcie uznawane za klucz do zrozumienia soborowej eklezjologii. Stąd zasadna wydaje się analiza adekwatności użycia tego pojęcia dla określenia relacji między Kościołem powszechnym a lokalnym głównie na podstawie tekstów Magisterium Kościoła, ale także współczesnych artykułów naukowych.
    Periodically returning to the mainstream of theological considerations, the issue of the relationship between the universal Church and the local churches remains open to new questions and research problems. Recent years brought him new renown thanks to the debate of cardinals – Joseph Ratzinger and Walter Kasper, who diffused their view of the ontological and temporal priority of the universal Church in front of the local Churches. The common point of their deliberations became communio – a concept considered to be the key to understanding the ecclesiological council. Therefore, it seems reasonable to analyze the adequacy of the use of this concept to determine the relationship between the universal and local Church, mainly based on the texts of the Church’s Magisterium, but also modern scientific articles.
    Źródło:
    Teologia w Polsce; 2019, 13, 1; 129-153
    1732-4572
    Pojawia się w:
    Teologia w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Metropolitalne organy władzy w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku
    Metropolitan’s Authority in the 1983 Code of Canon Law
    Autorzy:
    Przybysławska, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1897219.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    metropolita
    prowincja kościelna
    synod prowincjalny
    Kościół partykularny
    biskup diecezjalny
    metropolitan
    Church province
    provincial synod
    particular Church
    diocesan bishop
    Opis:
    Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. reguluje pojęcie prowincji kościelnej, która jest zespołem sąsiednich Kościołów partykularnych. Celem utworzenia prowincji kościelnej jest wspólne działanie pasterskie oraz ożywianie kontaktów między biskupami diecezjalnymi. Organami władzy w prowincji kościelnej są: metropolita oraz synod prowincjalny, będący zgromadzeniem biskupów i innych przedstawicieli poszczególnych Kościołów partykularnych, wchodzących w skład tej samej prowincji kościelnej.
    The 1983 Code of Canon Law provides that a church province comprises neighboring particular Churches. Church provinces are created to promote the common pastoral activities of neighboring dioceses and to foster the mutual relations of diocesan bishops. The authorities a Church province are: the metropolitan and the provincial synod which is composed of a conference of bishops and other representatives of particular Churches constituting the same province.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2018, 7, 2; 63-77
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kompetencje administratora diecezji w sytuacji sede vacante dotyczące organów mediacyjnych (kan. 1733 § 2)
    Competences of the Diocesan Administrator in the Situation of sede vacante Concerning Mediation Organs (can. 1733 § 2)
    Autorzy:
    Romanko, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1913339.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Kościół partykularny
    biskup diecezjalny
    urząd mediatora
    rada mediacyjna
    sytuacje nadzwyczajne
    particular Church
    diocesan Bishop
    mediation office
    mediation council
    extraordinary circumstances
    Opis:
    Prawodawca w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. stanowi, że konferencja biskupów bądź poszczególni biskupi mogą ustanowić urząd lub radę, których zadaniem będzie poszukiwanie i sugerowanie słusznych rozwiązań między autorem i adresatem aktu administracyjnego (kan. 1733 § 2). Chociaż prawodawca nie określa, czy takie uprawnienie przysługuje w Kościołach partykularnych zrównanych w prawie z diecezją (kan. 381 § 2), zwierzchnicy stojący na czele tych wspólnot wiernych – zarówno terytorialnych, jak i personalnych – mogą również erygować organy mediacyjne. Należy zauważyć, że wierni mają prawo otrzymywać pomoce od swoich pasterzy z duchowych dóbr Kościoła (kan. 213). W sytuacji sede vacante, administrator diecezji ma te same obowiązki i władzę co biskup diecezjalny, z wyjątkiem tego, co jest wyłączone z natury rzeczy lub na mocy prawa (kan. 427 § 1), zgodnie z zasadą sede vacante nihil innovetur (kan. 428 § 1). A zatem, nie ma prawnych przeszkód, aby administrator diecezji posiadał uprawnienie do erygowania urzędu lub rady mediacyjnej. 
    The legislator in the 1983 Code of Canon Law states that the conference of bishops or individual bishops can establish a mediation office or council whose function is to seek and suggest equitable solutions between the author and recipient of an administrative act (can. 1733 § 2). Although the legislator does not determine the possibility of establishing such organs in those particular Churches that are legally on a par with diocese (can. 381 § 2), persons who head the other communities of the faithful – both territorial and personal – can also establish the mediation organs. It should be noticed that the Christian faithful have the right to receive the assistance from the sacred pastors out of the spiritual goods of the Church (can. 213). In the situation of sede vacante, the diocesan administrator is bound by the obligations and enjoys the power of the diocesan bishops, excluding those things which are excepted by their very nature or by the law itself (can. 427 § 1) in accordance with the principle sede vacante nihil innovetur (can. 428 § 1). Thus, there is no legal obstacle for the diocesan administrator, to establish a mediation office or council.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2015, 4, 1; 53-72
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Concept and Competences of the Conference of Bishops
    Pojęcie i kompetencje konferencji biskupów
    Autorzy:
    Banduła, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22728109.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-30
    Wydawca:
    Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
    Tematy:
    particular Church
    assembly of the bishops
    legislative powers
    executive powers
    judicial powers
    Kościół partykularny
    zebranie biskupów
    kompetencje ustawodawcze
    kompetencje wykonawcze
    kompetencje sądownicze
    Opis:
    The conferences of bishops follow the meetings of the apostles. They were established on a grassroots initiative and initially had a private character. The aim of such meetings was to establish the same method of teaching the truths of faith and 19 normalizing church discipline. The Holy See understood the need for such meetings of bishops and allowed them. From the pontificate of Pius IX, the form of meetings of bishops forming conferences began to be appreciated and supported. During the council discussions, the need for legal regulation of this institution in the Church was noticed. The conference of bishops found its regulation in the 1983 Code of Canon Law. The legislator gave the conference of bishops legislative, executive and judicial powers. These competences, included in the individual dispositions of the codex legislator, constitute a catalogue of matters requiring regulation by the conference of bishops.
    Konferencje biskupów są następstwem spotkań apostołów. Powstały z inicjatywy oddolnej i początkowo miały charakter prywatny. Celem takich spotkań było ustalanie jednakowego sposobu nauczania prawd wiary i normowania dyscypliny kościelnej. Stolica Apostolska rozumiała potrzebę takich spotkań biskupów i na nie zezwalała. Od pontyfikatu Piusa IX zaczęto doceniać i wspierać formę spotkań biskupów tworzących konferencje. Podczas dyskusji soborowych dostrzeżono potrzebę regulacji prawnej tej instytucji w Kościele. Swoje uregulowanie konferencja biskupów znalazła w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. Ustawodawca przyznał konferencji biskupów kompetencje ustawodawcze, wykonawcze i sądownicze. Kompetencje te, zawarte w poszczególnych dyspozycjach ustawodawcy kodeksowego, tworzą katalog spraw wymagających uregulowania przez konferencję biskupów.
    Źródło:
    Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego; 2020, 15, 17 (2); 9-19
    2719-3128
    2719-7336
    Pojawia się w:
    Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pozycja prawna ordynariatów personalnych dla anglikanów powracających do pełnej jedności z Kościołem katolickim
    The Canonical Condition of Personal Ordinariates for Anglicans entering into full Communion with The Catholic Church
    Autorzy:
    Zając, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22884316.pdf
    Data publikacji:
    2013-12-30
    Wydawca:
    Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
    Tematy:
    ordynariusz
    Wspólnota Anglikańska
    personalny Kościół partykularny
    Kongregacja Nauki Wiary
    Ordinary
    Anglican Communion
    personal particular Church
    Congregation for the Doctrine of Faith
    Opis:
    Ordynariaty personalne dla anglikanów ustanowione na mocy konstytucji apostolskiej Anglicanorum Coetibus są nowym personalnym okręgiem kościelnym w Kościele, który pozwala na zbiorowe włączenie byłych anglikanów do plena communio z Kościołem katolickim, przy jednoczesnym zachowaniu specyficznych elementów angliańskiego dziedzictwa duchowego i liturgicznego. W artykule Autor przedstawił krótką historię wspólnoty anglikańskiej, genezę ordynariatów personalnych dla anglikanów oraz odnoszące się do nich normy prawne. Na podstawie analizy norm prawnych zawartych w Kodeksie Prawa Kanonicznego, Anglicanorum Coetibus oraz Normach Uzupełniających wydanych przez Kongregację Nauki Wiary, Autor przedstawia pogląd, że ordynariaty personalne dla anglikanów są realizacją kan. 372 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego, który zezwala na erygowanie Kościołów partykularnych, wyróżniających się obrządkiem wiernych lub z innej podobnej przyczyny, a zatem można je nazwać personalnym Kościołem partykularnym.
    Personal Ordinariates for Anglicans established under the apostolic constitution Anglicanorum Coetibus are the new personał ecclesiastical circumscription in the Church, which allows to collective incorporation former Anglicans into the plena communio with the Catholic Church, while maintaining the specific elements of the Anglian spiritual and liturgical heritage. In this article, the Author showed the short history of Anglican Communion, the origins of the Personal Ordinariates for Anglicans and legal norms referring to them. Based on analysis of legal norms contained in Code of Canon Law, Anglicanorum Coetibus and the Complementary Norms issued by the Congregation for the Doctrine of the Faith, the Author presents view that the Personal Ordinariates for Anglicans are the realization of Can. 372 § 2 Code of Canon Law, which allows to erected particular churches distinguished by the rite of the faithful or some other similar reason, and therefore they can be called a personal particular Church.
    Źródło:
    Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego; 2013, 8, 10 (2); 111-137
    2719-3128
    2719-7336
    Pojawia się w:
    Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Munus docendi biskupa diecezjalnego w prawodawstwie posoborowym
    Munus docendi of the diocesan bishop in post-conciliar legislation
    Autorzy:
    Krauz, Kacper
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2042885.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Instytut Teologiczno-Pastoralny im. św. bpa Józefa Sebastiana Pelczara
    Tematy:
    zadanie nauczania
    Słowo Boże
    biskup diecezjalny
    msza święta
    homilia
    prezbiterzy
    kościół partykularny
    teaching task
    word of God
    diocesan bishop
    particular church
    holy mass
    homily
    presbyters
    Opis:
    The article aims to present the munus docendi, i.e. the task of teaching the diocesan bishop who plays an important role in the Church. With consecration, the bishops are charged with the task of teaching, sanctifying and governing. The diocesan bishop should carry out the task of teaching personally, and coordinate its implementation through his co-workers who support him in proclaiming the Word of God. The article focuses on the subject and style of preaching and the ways of communicating God’s Word. The diocesan bishop, in addition to his personal preaching, is also to care for other proclaimers of the Church’s doctrine. The competences and relations of the diocesan bishop towards the clergy, lay faithful, catechetical teaching, schools, Catholic universities, church universities and faculties, the media of social communication and theologians were presented. Bishops are authentic teachers and, what is worth emphasizing, they remain only an instrument in God’s hand called to teach the Word of God. The preached Word of God must be adapted to the current problems of people, the environment and culture. The bishop must also implement the word of God in his life, because through his testimony the preached Gospel gains value. The entire deposit of faith is to be the subject of the proclamation of the diocesan bishop. The diocesan bishop is to communicate the Gospel to all the faithful, both believers and non-believers, and to those who have departed from religious practice and faith.
    Artykuł ma na celu ukazanie munus docendi, czyli zadania nauczania biskupa diecezjalnego, który pełni ważną rolę biskupów diecezjalnych w Kościele. Wraz z konsekracją zostaje nałożony na biskupów obowiązek wypełniania zadania nauczania, uświęcania i rządzenia. Biskup diecezjalny zadanie nauczania powinien wykonywać osobiście, a także koordynować jego realizację przez swoich współpracowników, którzy wspierają go w głoszeniu Słowa Bożego. W artykule została zwrócona uwaga na przedmiot i styl przepowiadania oraz sposoby przekazywania Słowa Bożego. Biskup diecezjalny poza osobistym głoszeniem ma również troszczyć się o innych głosicieli doktryny Kościoła. Ukazane zostały kompetencje oraz relacje biskupa diecezjalnego w stosunku do duchowieństwa, wiernych świeckich, nauczania katechetycznego, szkół, uniwersytetów katolickich, uniwersytetów i fakultetów kościelnych, środków społecznego przekazu oraz teologów. Biskupi są autentycznymi nauczycielami i, co warto podkreślić, pozostają tylko narzędziem w ręku Boga, powołanym do nauczania Słowa Bożego. Głoszone Słowo Boże musi być dostosowane do aktualnych problemów ludzi, środowiska i kultury. Słowo Boże biskup musi również wprowadzać w swoje życie, gdyż przez jego świadectwo głoszona Ewangelia zyskuje na wartości. Przedmiotem przepowiadania biskupa diecezjalnego ma być cały depozyt wiary. Biskup diecezjalny ma przekazywać Ewangelię wszystkim wiernym zarówno wierzącym jak i niewierzącym oraz tym, którzy odeszli od praktyki i wiary religijnej.
    Źródło:
    Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej; 2020, 27; 135-150
    1234-8880
    Pojawia się w:
    Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Obowiązek biskupa diecezjalnego wizyty ad limina Apostolorum
    Obligation of Diocesan Bishop of a Visit ad limina Apostolorum
    Autorzy:
    Margiewicz, Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1913338.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    uczczenie grobów świętych Apostołów Piotra i Pawła
    Kościół partykularny
    Kuria Rzymska
    Biskup Rzymu
    venerate the tombs of the Blessed Apostles Peter and Paul
    particular Church
    Roman Curia
    Roman Pontiff
    Opis:
    Przedmiotem artykułu jest charakterystyka obowiązku biskupa diecezjalnego wizyty ad limina Apostolorum. Na początku autor wyjaśnia z czego wynika taki obowiązek i jakie podmioty są zobowiązane do wizyty u progu Apostołów. Powinność ta spoczywa na biskupie diecezjalnym, ale także na innych rządcach Kościołów partykularnych, którzy są zrównani z nim w prawie, tj. na wikariuszu apostolskim, opacie terytorialnym, prałacie terytorialnym i administratorze apostolskim administratury apostolskiej erygowanej na stałe. Zobligowanymi są także przełożeni Kościołów partykularnych utworzonych z racji motywów personalnych, tj. ordynariusz wojskowy, ordynariusz sprawujący władzę w Ordynariacie Personalnym dla byłych anglikanów czy administrator apostolski Personalnej Administratury Apostolskiej Świętego Jana Marii Vianney’a. Następnie autor przedstawia przygotowanie do wizyty ad limina, które obejmuje dwa elementy: przygotowanie dalsze oraz przygotowanie bliższe. Pierwszy etap obejmuje przygotowanie pięcioletniej relacji dotyczącej stanu diecezji. Drugi etap, w którym szczególne zadanie ma Sekretariat Konferencji Biskupów oraz Urząd ds. Koordynacji Wizyt, zawiera ustalenie terminu takiej wizyty oraz jej programu. Autor opisuje każdy element wizyty ad limina Apostolorum, tj. nawiedzenie grobów świętych Apostołów Piotra i Pawła, spotkanie z Biskupem Rzymu oraz wizyty w dykasteriach Rzymskich.
    The subject of the article is to characterize the obligation of diocesan bishop of a visit ad limina Apostolorum. At the beginning the author explains what such a duty results from and what entities are obliged to a visit ad limina Apostolorum. The obligation of a visit ad limina Apostolorum rests on the diocesan bishop and other high ecclesiastical officials who are equal to him under law, i.e. apostolic vicar, territorial abbot, territorial prelate, apostolic administrator of an apostolic administration which has been erected on a stable basis, military ordinary, personal ordinary of personal ordinariates for anglicans entering into full communion with the catholic Church and apostolic administrator of Personal Apostolic Administration of Saint John Maria Vianney. Then the author presents the preparation for a visit ad limina Apostolorum which includes two elements: remote preparation and immediate preparation. The first stage concerns the preparation of quinquennial report on the state of the diocese. The second one, in which particular task has the Secretariat of the Episcopal Conference and the Coordinating Office for the Visit, includes establishing a date and the schedule of the visit. The author describes each element of the visit, i.e. venerate the tombs of the Blessed Apostles Peter and Paul, meeting the Roman Pontiff and visiting the Roman dicasteries.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2015, 4, 1; 37-51
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analisi giuridica comparativa del fedele laico nel Codex Iuris Canonici e nel Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium con particolare riferimento alla codice del diritto particolare della Chiesa Syro-Malabarese
    A Comparative Legal Analysis of the Lay Christian Faithful in the 1983 Code of Canon Law and in the Code of Canons of the Eastern Churches with Particular Emphasis on the Particular Law of the Syro-Malabar Church
    Analiza prawno-porównawcza wiernego świeckiego w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku i Kodeksie Kanonów Kościołów Wschodnich ze szczególnym odniesieniem do prawa partykularnego Kościoła Syro-Malabaryjskiego
    Autorzy:
    Scaria, Jerin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1892311.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-04
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Chiesa orientale
    Chiesa Siro-Malabarese
    Comunione di Chiesa
    Chiesa particolare
    fedele cristiano
    Oriental Church
    Syro-Malabar Church
    Church communion
    particular Church
    Christian faithful
    Kościół wschodni
    Kościół Syro-Malabarski
    komunia Kościoła
    Kościół partykularny
    wierny chrześcijanin
    Opis:
    W obecnym kontekście Kościoła powszechnego „jedyne Corpus Iuris Canonici” staje się konkretną rzeczywistością. Kościół oddycha dwoma płucami, wschodnim i zachodnim. Kanony Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich uzupełniają Kodeks Kościoła łacińskiego, gdy kanon, który odnosi się do Kościoła sui iuris, ale z kontekstu jasno wynika, że przedmiotowa kwestia dotyczy relacji z Kościołem łacińskim.
    In the present context of the Universal Church, “the only Corpus Iuris Canonici” is becoming a concrete reality. The Church breathes with two lungs, one in the East and one in the West. The eastern canons supplement the western canons: they do so when a canon refers either to the Latin Church or a Church sui iuris and the when the context makes it clear that the case concerns relations with the Latin Church.
    Nel contesto attuale della Chiesa Universale, “l’unico Corpus Iuris Canonici”, diventa realtà concreta. La Chiesa respira con due polmoni, quello dell’Oriente e dell’Occidente. I canoni orientali forniscono il diritto suppletivo ai canoni occidentali: lo fanno quando un canone si riferisce all’ Ecclesia sui iuris e il testo e il contesto rendono chiaro che la questione implica relazioni con la Chiesa Latina.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2019, 8 (21), 1; 61-83
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Eklezjologia episkopatu w odnowionej liturgii
    Ecclesiology of the episcopate in renewed liturgy
    Autorzy:
    Bartocha, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056662.pdf
    Data publikacji:
    2016-12-07
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
    Tematy:
    eklezjologia episkopatu
    święcenia biskupie
    pierścień biskupi
    oblubieniec Kościoła
    Kościół partykularny
    kościół katedralny
    katedra biskupia
    kościół konkatedralny
    ecclesiology of the episcopate
    episcopal orders
    the episcopal ring
    the spouse of Church
    particular Church
    cathedral church
    bishop’s cathedral
    concathedral church
    Opis:
    Artykuł ukazuje pewne elementy eklezjologii episkopatu, jakie wyłaniają się z ksiąg liturgicznych odnowionych po Soborze Watykańskim II. Biskup jest oblubieńcem Kościoła, ponieważ od momentu święceń biskupich uobecnia on sakramentalnie w stopniu najwyższym Chrystusa Pasterza i Oblubieńca Kościoła. Chociaż biskup wykonuje swoją posługę uświęca-nia i kultu w całej diecezji, to jednak kościół katedralny, będący jakby kościołem matką i centrum Kościoła partykularnego, jest miejscem właściwym, w którym on rozwija funkcję „szafarza łaski najwyższego kapłaństwa” wobec swojej owczarni, zwłaszcza gdy przewodniczy liturgii w dniach uroczystych, gdy poświęca olej krzyża oraz udziela święceń. Postać biskupa celebrującego liturgię w kościele katedralnym jest wyjaśniana przez symbolikę elementów przestrzeni liturgicznej. Do tych symbolicznych „ikon” należą m.in.: katedra biskupia, ołtarz, prezbiterium, ambona, chrzcielnica, także zakrystia.
    The article shows some elements of ecclesiology of the episcopate, which appear in liturgic books renewed after the second Vatican Council. The bishop is the spouse of Church, because since the moment of bishop ordination he represents Christ the Shepherd and the Spouse of Church on the highest level. Although the bishop does his duties connected with sanctification and worship in the whole diocese, it is the cathedra church which ist somehow mother church and the centre of particular church and it is the proper place where it develops its function of the minister of the grace of the high priesthood for its sheepfold, especialy when he leads the liturgy on special celebratory days, blesses the oil of chrism and admini-strates the sacred ordinations. The figure od the bishop who aministrates liturgy in cathedral church expresses its whole imagery through its presence in icons of liturgic space to which belong bishop’s cathe-dra, presbyterium, ambo or amboes, baptismal bowl and sacristy.
    Źródło:
    Teologiczne Studia Siedleckie; 2016, XIII/13; 64-79
    1733-7496
    Pojawia się w:
    Teologiczne Studia Siedleckie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rady, które wspierają biskupa diecezjalnego
    Autorzy:
    Iwańczak, Stanisław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554767.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    particular Church
    diocese
    diocesan bishop
    auxiliary collegial organs
    diocesan councils
    “extracanonical” councils
    pastoral service
    managing the diocese
    Kościół partykularny
    diecezja
    biskup diecezjalny
    pomocnicze organy kolegialne
    rady diecezjalne
    rady „pozakanoniczne”
    posługa duszpasterska
    zarządzanie diecezją
    Opis:
    As for the internal ordering of particular Churches, the actual Code of Canon Law mentions a few collegial organs, which assist in managing the diocese (cann. 460–514). The object of this paper is not to analyze all the auxiliary collegial organs mentioned by the Code, but to consider only those organs, which are councils – the councils, which support the diocesan bishop. Such councils are: the finance council; the episcopal council; the presbyteral council; the mission council and the college of consultors; the pastoral council – all of them support the bishop, especially in the pastoral service as well as in managing the spiritual and temporal goods of the diocese. The diocesan bishop, apart from these “canonical” councils, can also institute in his diocese other councils, which are not in the Code, for example: the decanal council, the religious council, the council concerning young people, the catechetical etc. All these serve as consultative organs of the bishop. Their opinions, advices or proposals should support the diocesan bishop and assist him in managing his diocese in a proper way.
    Jeśli chodzi o wewnętrzną organizację Kościołów partykularnych, aktualny KPK wymienia kilka organów kolegialnych, które pomagają w zarządzaniu diecezją (kan. 460–514). Celem niniejszego opracowania nie jest analiza wszystkich pomocniczych organów kolegialnych podanych przez kodeks, ale jedynie tych, które są radami – radami wspierającymi biskupa diecezjalnego. Należą do nich: rada do spraw ekonomicznych, rada biskupia, rada kapłańska, rada misji i kolegium konsultorów, rada duszpasterska – wszystkie wspomagają biskupa przede wszystkim w posłudze duszpasterskiej, a także w zarządzaniu dobrami duchowymi i doczesnymi diecezji. Biskup diecezjalny obok tych „kanonicznych” rad może również ustanowić w swojej diecezji inne, których nie ma w kodeksie, na przykład: radę dziekańską, radę zakonną, radę do spraw młodzieży, radę katechetyczną itp. Wszystkie one są organami doradczymi biskupa. Ich propozycje, porady czy opinie powinny wspierać biskupa diecezjalnego i pomagać mu w prawidłowym zarządzaniu jego diecezją.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2017, 13
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Processus brevior coram Episcopo – Czy każdy biskup jest kompetentny do wydania wyroku stwierdzającego nieważność małżeństwa w procesie skróconym?
    Processus brevior coram Episcopo - Does any bishop is competent to issue the sentence about the nullity of marriage in the briefer matrimonial process?
    Autorzy:
    Krakowski, Kamil
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2149287.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    bishop
    judge
    briefer process before the bishop
    reform of marriage process
    Pope Francis
    sentence
    nullity of marriage
    particular Church
    diocese
    biskup
    sędzia
    proces skrócony
    reforma procesu małżeńskiego
    papież Franciszek
    wyrok
    Kościół partykularny
    diecezja
    Opis:
    The Pope Francis’ 2015 reform of declaring the nullity procedures introduced a new process which is briefer than the ordinary process and have brought the followers closer to the church structures. The new form of this procedure has contributed to it considerably: briefer process – processus brevior. The Supreme legislator appoints a bishop the sole competent person to make a judgement within this process. The purpose of this article was to indicate the entities competent to perform the function of a judge in the briefer process. The fundamental question was this: is the ordination of a bishop a requirement to hold such a function? and thus whether every ordinated bishop may be iudex in the processus brevior. Another question was whether a clergyman who was not ordained may conduct such a process. This article shows that the legislator’s will, despite the nomenclature used in Motu proprio, is completely different. The Bishop of Rome has linked the functions of a single judge in the briefer process to the office of the head of a particular church. It shows that the iudex function in processus brevior is not of sacramental nature. A particular church is above all a diocese headed by a diocesan bishop. The legal order in the Latin church anticipates that other territorial and personal structures are equal to a diocese. Their governors are equal by law to a diocesan bishop. If they have judicial powers in scope of marriages, they are competent to conduct a briefer process. In some cases the governors of the particular churches, which are equal by law to a diocese, are not elevated to the rank of a bishop. Not being ordinated to a bishop, however, does not make them incapable of being iudex in the processus brevior coram Episcopo!
    Reforma procesu o stwierdzenie nieważności małżeństwa dokonana w 2015 roku przez papieża Franciszka przyczyniła się do skrócenia procedury procesowej oraz przybliżyła wiernych do struktur kościelnych. Znacząco do tego przyczyniła się nowa forma procedury: proces skrócony – processus brevior. Najwyższy Ustawodawca ustanawia biskupa jedynym kompetentnym podmiotem do sądzenia w tym procesie. Celem niniejszego artykułu było wskazanie podmiotów kompetentnych do pełnienia funkcji sędziego w procesie skróconym. Fundamentalnym pytaniem było: czy wymogiem do pełnienia tego zadania są święcenia biskupie, a zatem: czy każdy wyświęcony biskup może być iudex w processus brevior? Nasunęło się również inne pytanie: czy duchowni niemający święceń biskupich mogą prowadzić taki proces? Niniejszy artykuł ukazuje, że wola ustawodawcy, mimo nomenklatury używanej w Motu proprio jest zupełnie inna. Biskup Rzymski powiązał funkcje jednoosobowego sędziego w procesie skróconym z urzędem głowy Kościoła partykularnego. Pokazuje to, że funkcja iudex w processus brevior nie ma zakorzenia w charakterze sakramentalnym. Kościołem partykularnym jest przede wszystkim diecezja, na czele której stoi biskup diecezjalny. Porządek prawny w Kościele łacińskim przewiduje, że z diecezją zrównane są również inne struktury terytorialne i personalne. Ich rządcy są zrównani w prawie z biskupem diecezjalnym. Jeśli posiadają władzę sądowniczą w zakresie małżeńskim, są kompetentnymi podmiotami do prowadzenia procesu skróconego. W niektórych przypadkach rządcy Kościołów partykularnych zrównanych w prawie z diecezją nie są wynoszeni do godności biskupiej. Jednak brak święceń biskupich nie czyni niezdolnymi powyższe podmioty do bycia iudex w processus brevior coram Episcopo!
    Źródło:
    Rocznik Teologii Katolickiej; 2018, 17, 3; 171-186
    1644-8855
    Pojawia się w:
    Rocznik Teologii Katolickiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Relacje między Kościołem powszechnym a Kościołami lokalnymi w myśli ks. Jose Ramona Villara
    Relations Between the Universal Church and the Particular Churches in the Thought of Fr. Jose Ramon Villar
    Autorzy:
    Wółkowski, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1050836.pdf
    Data publikacji:
    2020-03-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Kościół partykularny
    Kościół powszechny
    Kościół lokalny
    Lumen gentium
    Sobór Watykański II
    biskup
    Ordo episcoporum
    teologia biskupstwa
    eklezjologia eucharystyczna
    teologia francuska
    teologia hiszpańska
    Jose Ramon Villar
    Particular Church
    Universal Church
    local Church
    the Second Vatican Council
    bishop
    theology of bishopric
    Ordo presbyterorum
    eucharistic ecclesiology
    french theology
    spanish theology
    Opis:
    Artykuł podejmuje problematykę poszukiwania istoty relacji Kościoła powszechnego z Kościołami partykularnymi w myśli ks. José Ramóna Villara. Prezentuje osie podziału na Kościół powszechny i Kościoły partykularne. Poszerza się zagadnienia pierwszeństwa Kościoła powszechnego, wzajemnego oddziaływania między Kościołami powszechnym a partykularnymi. Prezentowane są formy obecności Kościoła powszechnego w partykularnym oraz natura i misja episkopatu w Kościele. Całość rozważań ma charakter analityczno-syntezujący. Praca wpisuje się w nurt rozważań nad eklezjologią eucharystyczną i przede wszystkim nad teologią Kościoła partykularnego. Zagadnienia te w myśli J.R. Villara pokazują w sposób wyrazisty, jak rozumieć relację Kościoła partykularnego do powszechnego.
    The article deals with the problem of searching for the essence of the relationship between the particular and the universal Church. It presents the pivots of division into the universal Church and the particular Churches. The issue of the universal Church’s primacy and the interaction between them is extended. Presented are the forms of the presence of the universal Church in the particular and the nature and mission of the episcopate. The consideration is analytical and synthesizing. The work is part of the current of reflections on Eucharistic ecclesiology and the theology of the particular Church. These issues in the thought of J.R. Villar show how to understand the relationship of the particular Church to the universal.
    Źródło:
    Teologia w Polsce; 2019, 13, 1; 225-238
    1732-4572
    Pojawia się w:
    Teologia w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Identity of Local and Particular Catholic Churches. Methodological Outline
    Tożsamość Kościołów lokalnych i partykularnych. Zarys metodologiczny
    Autorzy:
    Kaucha, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2037171.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Kościół lokalny
    Kościół partykularny
    eklezjologia katolicka
    tożsamość Kościoła
    teologiczna tożsamość Kościoła
    historyczna tożsamość Kościoła
    etyczno-moralna tożsamość Kościoła
    kulturowa tożsamość Kościoła
    local Church
    particular Church
    Catholic ecclesiology
    identity of the Church
    theological identity of the Church
    historical identity of the Church
    ethical-moral identity of the Church
    cultural identity of the Church
    Opis:
    Przez wiele ostatnich dekad akademicka eklezjologia katolicka była skoncentrowana głównie na Kościele powszechnym. Nadszedł czas by „odkryła” obecność Boga także w Kościołach lokalnych i partykularnych, ich historii, wyjątkowych osobach (świętych, błogosławionych, męczennikach), wkładzie w kulturę, życie społeczne i moralne. Katolicka eklezjologia powinna otworzyć oczy na wyjątkowość i tożsamość lokalnych i partykularnych Kościołów. Dotychczas pojęcie „tożsamość” w języku eklezjologicznym było zarezerwowane do Kościoła powszechnego i rozumiane jako jego statyczna natura oraz przymioty. Niniejszy artykuł jest metodologicznym zarysem rozumienia tożsamości Kościołów lokalnych i partykularnych. Inicjuje go wprowadzenie do właściwego, nieredukcyjnego, rozumienia pojęcia „tożsamość Kościoła”, po czym omówione zostały główne tychże Kościołów rodzaje tożsamości wraz z ich komponentami: tożsamość teologiczna (tożsamość w Bogu, tożsamość eklezjologiczna, teologiczna auto-tożsamość, tożsamość personalistyczna, pastoralna, tożsamość w znakach wiarygodności, tożsamość w kontekście aktualnych wyzwań), tożsamość historyczna (geneza, główne okresy dziejów, tożsamość stanowiona, ogólna tożsamość historyczna, aktualna tożsamość historyczna), tożsamość etyczno-moralna, tożsamość kulturowa i inne (tożsamość religijna, aktualna auto-tożsamość, tożsamość komparatywna). Autor ma nadzieję, że nowa metodologiczna perspektywa, ukazana w artykule, może wzbogacić eklezjologię, uczynić ją bardziej realistyczną, „żywą” oraz otworzyć ją na nowe sposoby uzasadniania wiarygodności Kościoła.
    According to the Catholic faith the Church established by Jesus Christ subsistit in the Catholic Church as the Universal Church (Ecclesia universalis, Catholica). This Church is also communio Ecclesiarum and subsistit in local and particular Churches, and in community among them. Joseph Ratzinger, following the teaching of the Catholic Church, reminds that a local Church (Ecclesia localis) means a patriarchy or a `specific community of traditions and rites' and a particular Church (Ecclesia particularis) means a community of believers subjected to one bishop (a diocese). Post-conciliar Catholic ecclesiology has been mostly focused on the Universal Church. Such `universal' ecclesiology earned mature methodologies. But meantime, the Universal Church has also been present in local and particular Churches which are making their own history and identity day by day. For example, in 2016 the Catholic Church in Poland celebrated 1050th Jubilee which itself offered an opportunity to describe its main dimensions and identity. So-called young Churches are on their way to establish their identity. By no means, in our times and eyes the `identity' becomes one of the key-words in theological refection on the Church. The more secular the modern world and culture become, the more clearly one can see the difference between them and the Church. This paper offers a methodological outline of the identity of local and particular Catholic Churches. Its purpose is to name and shortly describe main kinds of such identity (theological, historical, ethical-moral, cultural) and their components. But first, making some remarks as introduction is very much required.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2017, 64, 9; 45-58
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-14 z 14

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies