Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "kino izraelskie" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Z powodu tej wojny. Szoa w kinie izraelskim
Because of This War. The Shoah in Israeli Cinema
Autorzy:
Kwieciński, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/699436.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
kino izraelskie
recenzja
Szoa
Israeli cinema
review
Shoah
Opis:
The author reflects upon the presence of the Shoah-related issues in Israeli cinema, from the early Zionist films to the newest productions, and from the apology of the Jewish state to the focus on an individual protagonist. The ideological stigma of first films from 1950s and 1960s gives way to the authorial narration in which the fates of the survivors are told by the Second and Third Generation representatives. The topic of the article is also the artistic weakness of such narrations which – against common opinions – are posited not in the centre but merely on the peripheries of interests expressed by Israeli filmmakers. Transgressions of memory, entanglement in the history of Israel, the fates of the survivors and their children are marginal in Israeli cinema. The emancipatory and integrative function that the cinema has served for multicultural Israeli society tackles the narrations of the Shoah to an inconsiderable extent. Sometimes, the Holocaust becomes an attractive background for genological stories present in mainstream cinema.
Autor podejmuje refleksję nad obecnością tematyki Zagłady w kinie izraelskim. Od wczesnych filmów syjonistycznych po najnowsze  produkcje. Od apologii państwa żydowskiego po skierowanie oka kamery na indywidualnego bohatera. Ideologiczny stygmat pierwszych  filmów z lat 50. i 60. zostaje przełamany przez autorską narrację, w której losy ocalonych zostają opowiedziane przez drugie i trzecie pokolenie. Tematem artykułu jest również słabość artystyczna tych narracji, które – wbrew obiegowym opiniom – nie stanowią centrum, ale jedynie  peryferia zainteresowań izraelskich filmowców. Transgresje pamięci, uwikłanie w historię Izraela, losy ocalonych i ich potomków to margines kina izraelskiego. Funkcja emancypacyjna i integracyjna, którą pełniło kino dla wielokulturowego społeczeństwa Izraela, w nieznacznym stopniu dotyczy narracji o Zagładzie. Niekiedy Holokaust staje się atrakcyjnym tłem dla genologicznych opowieści obecnych w kinie głównego nurtu.
Źródło:
Narracje o Zagładzie; 2018, 4; 81-95
2450-4424
Pojawia się w:
Narracje o Zagładzie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obraz ocalałych z Holokaustu w izraelskich filmach pełnometrażowych powstałych po wojnie sześciodniowej
The Portrayal of Holocaust Survivors in Israeli Feature Films Following the Six‑Day War
Autorzy:
Steir-Livny, Liat
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/699438.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Holokaust
ocaleni z Holokaustu
kultura Izraela
kino izraelskie
konflikt izraelsko-arabski
Holocaust
Holocaust survivors
Israeli culture
Israeli cinema
Arab-Israeli conflict
Opis:
W wyniku drugiej wojny światowej około 450 tysięcy osób ocalałych z Holokaustu wyemigrowało do nowopowstającego Izraela. W izraelskich filmach fabularnych skomplikowane relacje nowoprzybyłych z Żydami, którzy już zamieszkiwali te tereny, zostały przedstawione w sposób niezwykle powierzchowny. Ocaleni często byli ukazywani jako ludzie podupadli na ciele i duchu, których rany mogły się zagoić wyłącznie w Izraelu. Po procesie Eichmanna w 1961 roku pojawiły się pierwsze próby kinematograficzne dążące do ukazania bardziej zawiłych obrazów ocalonych. Takie filmy jak In Hamartet czy Eshet Hagibor starały się zbudować taki obraz, przedstawiając ocalałych jako osoby odbudowujące swe życie w cieniu traumy, co przeciwstawiało się reprezentacjom wyniszczonych ludzi, którzy dzięki wsparciu Żydów weteranów mogą stać się „nowymi Żydami”, powielanym w kinie lat 40. i 50. XX wieku. Mit „nowego Żyda” osiągnął punktkulminacyjny po wojnie sześciodniowej. W niniejszym artykule autorka pokazuje, że euforia wywołana wojną z 1967 roku była niezwykle problematyczna dla wizerunku ocalałych z Holokaustu, przywracając ich powierzchowne, a nawet negatywne, reprezentacje znane z lat 40. i 50. Teza ta opatrzona jest analizami dwóch niezwykle wpływowych filmów powstałych w pierwszej dekadzie po wydarzeniach z 1967 roku, mianowicie: Hu halachbasadot (Yosef Millo, 1967) orazMivtsa Yonatan (Menahem Golan, 1977). Artykuł pokazuje, w jaki sposób oba te filmy lokowały ocalałych na marginesie opowieści, umacniając ich antytetyczną pozycję względem heroicznego i wojowniczego „nowego Żyda”.
In the aftermath of World War II, approximately 450,000 Holocaust survivors immigrated to the nascent State of Israel. The complex encounters of the newcomers with the Jews who already lived in the land were reduced to a series of superficial representations in Israeli feature films. Holocaust survivors were often portrayed as people broken in body and in spirit, who could be healed only in the land of Israel. After the 1961 Eichmann trial, first attempts were made at producing feature films which portrayed more complex images of survivors. As opposed to the shallow images of Holocaust survivors portrayed in cinemaof the 1940s and 1950s, in which broken people turn into "new Jews" thanks to the help of veteran Jews, films such as The Cellar and The Hero's Wife tried to shape a more complex image of survivors attempting to build new lives in the shade of the trauma. The myth of the "new Jew" that peaked after the Six-Day War. The article claims that the euphoria that followed the 1967 war had a problematic effect on the image of Holocaust survivors, and brought back the shallow, even negative representations of the 1940s and 1950s. The article discusses this revision through the analysis of two prominent films that were produced in the decade following the 1967 war: He Walked Through the Fields [Hu halachbasadot(Yosef Millo, 1967)] and Operation Thunderbolt [Mivtsa Yonatan, (Menahem Golan, 1977)]. The article shows how these films placed Holocaust survivors on the margins of the narrative, strengthening their role as antithesis to the heroic warrior "new Jew."
Źródło:
Narracje o Zagładzie; 2018, 4; 96-112
2450-4424
Pojawia się w:
Narracje o Zagładzie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Avi Mograbi. Gonzo-dokumenty
Avi Mograbi: Gonzo-Documents
Autorzy:
Kosińska-Krippner, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27311696.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Avi Mograbi
gonzo-dokument
strategia autorska
kino izraelskie
konflikt izraelsko-palestyński
prawa człowieka
gonzo-document
author's strategy
Israeli cinema
Israeli-Palestinian conflict
human rights
Opis:
Urodzony w 1956 r. Avi Mograbi uchodzi za jednego z najważniejszych, ale też najbardziej kontrowersyjnych izraelskich filmowców swojego pokolenia. Realizuje filmy polityczne, w których konsekwentnie krytycznie ocenia kondycję społeczeństwa Izraela i politykę tego kraju, zwłaszcza wobec Palestyny. Realizując filmy na pograniczu fikcji i faktu, twórca ten wypracował wyrazistą poetykę autorską; jego filmy funkcjonują głównie jako dokumenty i do tej normy stylistycznej on sam się odnosi, ale robi to na własnych zasadach. Mograbi eksperymentuje z językiem filmowym w kontekście rozwiązań narracyjnych i warsztatowo-stylistycznych. Ze względu na specyfikę wykorzystywania dokumentalności w dziełach Mograbiego autorka skojarzyła metodę twórczą reżysera z gonzo-dziennikarstwem i na przykładzie wybranych filmów przeanalizowała konkretne jej realizacje. Szczególna strategia reżysera rzuca światło na naturę „rzeczywistości” w filmach dokumentalnych i ujawnia sposób, w jaki rzeczywistość determinuje zarówno tworzenie filmów, jak i samego filmowca.
Born in 1956, Avi Mograbi is considered to be one of the most important, but also most controversial Israeli filmmakers of his generation. He makes specific political films, consistently criticizing the condition of the Israeli society and the state’s policy, especially towards Palestine. Making films at the intersection of fiction and facts, he developed his own, distinct poetics; his films function mainly as documents, and he himself refers to this stylistic norm, but he does it on his own terms. Mograbi experiments with both narrative and stylistic solutions. Due to the specificity of his use of the documentary, the author of the article associated the director’s creative method with gonzo-journalism. The specific implementations of his strategy are analyzed on the example of selected films, sheding light on the nature of “reality” in documentaries and the way in which reality determines the creation of films and the filmmaker himself.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2021, 115; 102-126
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dialog kultur we współczesnym kinie izraelskim. Klara cudotwórczyni Ariego Folmana i Oriego Sivana oraz Cyrk Palestyna Eyala Halfona
Dialogue of cultures in contemporary israeli cinema. Saint Clara by Ari Folman and Ori Sivan and Circus Palestine by Eyal Halfon
Диалог культур в современном израильском кино. Святая клара Aри Фольманa и Ори Сиван и Цирк Палестина Эяля Хальфонa
Autorzy:
Waligórska-Olejniczak, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1921522.pdf
Data publikacji:
2017-11-30
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
диалог культур
современное израильское кино
Ари Фольман
Ори Сиван
Эяль Хальфон
dialog kultur
współczesne kino izraelskie
Ari Folman
Ori Sivan
Eyal Halfon
dialogue of cultures
contemporary Israeli cinema
Opis:
The character of Russian-Jewish immigrant constitutes undoubtedly one of the major figures in Israeli cinema. The aim of the studies is to focus on two contemporary Israeli films, i.e. Saint Clara (Clara Hakedosha, 1996) by Ari Folman and Ori Sivan and Circus Palestine (Kirkas Palestina, 1998) by Eyal Halfon from the point of view of intercultural relationships. The selected texts of culture seem to show both Russian and Jewish culture as dynamic and ambiguous phenomena, which are characterised by a number of paradoxes, polar stereotypes and prejudices. At the same time, however, the cultures turn out to be similar to each other in their continuous inner conflict between striving for freedom and the need of self-restraint.
Кажется, что русско-еврейский иммигрант является одним из главных героев современного израильского кино. Автор статьи концентрируется на анализе двух израильских фильмов, т.е. Святая Клара (Clara Hakedosha, 1996) Ари Фольманa и Ори Сиванa и Цирк Палестина (Kirkas Palestina, 1998) Эяля Хальфонa. Центральное место в дискуссии занимают межкультурные отношения. Выбранные художественные тексты показывают русскую и еврейскую культуры как динамические и неоднозначные явления, для которых свойственны: ряд парадоксов, полярные стереотипы и предубеждения. В конце концов, однако, анализируемые культуры оказываются похожими друг на друга в своем постоянном внутреннем конфликте между стремлением к свободе и необходимостью самоограничения.
Źródło:
Rusycystyczne Studia Literaturoznawcze; 2017, 27; 127-139
0208-5038
2353-9674
Pojawia się w:
Rusycystyczne Studia Literaturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies