Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "king Jan III Sobieski" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Strażnicy koronny i wojskowy w dobie Jana Sobieskiego (1667–1696). Kilka uwag o osobach odpowiedzialnych za organizowanie przemarszów armii koronnej
    Offices of Grand and Field Guardian in Jan Sobieski period (1667–1696). A few remakes about persons who organised the Crown Army marches
    Autorzy:
    Hundert, Zbigniew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/688677.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    strażnik wielki koronny
    strażnik wojskowy koronny
    Jan III Sobieski
    armia koronna 1667–1696
    Grant Crown Guardian
    Field Crown Guardian
    king Jan III Sobieski
    the Crown Army 1667–1696
    Opis:
    Offices of Grand and Field Guardian (strażnik wielki and strażnik polny) existed in Polish army since 16th century. Since first half of the 17th century they also have their equivalent in Lithuanian army. One of the main role of such officers was to take care of security of the marching army. During Sobieski’s time (as hetman and then king) this office was held by very experienced and well respected officers, who at the same time were politically connected to Sobieski. Politics could also affect and limit the role, as it happened with Grand Crown Guardian Stefan Bidziński after 1683, when he was in open conflict with Grand Crown Hetman Stanisław Jan Jabłonowski.
    Urzędy strażnika wielkiego i wojskowego (polnego) w wojsku koronnym istniały od XVI w. Od pierwszej połowy XVII w. miały one także swoje odpowiedniki w armii Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jednym z głównych zadań osób sprawujących te stanowiska było ubezpieczanie maszerujących armii. W czasach Sobieskiego urzędy strażników pełniły osoby o dużym doświadczeniu wojskowym i autorytecie w armii, ale także osoby zależne politycznie od osoby hetmana, a później króla Jana Sobieskiego. Od czynnika politycznego zależne było także ograniczenie prerogatyw strażnika wielkiego Stefana Bidzińskiego po 1683 r., albowiem znajdował się on w otwartym konflikcie z ówczesnym hetmanem wielkim koronnym Stanisławem Janem Jabłonowskim.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2017, 99; 149-170
    0208-6050
    2450-6990
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jan Reisner w Akademii św. Łukasza. Artysta a polityka króla Jana III i papieża Innocentego XI
    Jan Reisner in Accademia di San Luca: The Artist and the Politics of King Jan III and Pope Innocent XI
    Autorzy:
    Bernatowicz, Tadeusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1791415.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-22
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Jan Reisner
    Akademia św. Łukasza w Rzymie
    edukacja artystyczna
    kontakty artystyczne Polski z Włochami
    późnobarokowy eklektyzm w architekturze
    król Jan III Sobieski
    Accademia di San Luca
    artistic education
    Polish artistic contacts with Italy
    late Baroque eclecticism in architecture
    King Jan III Sobieski
    Opis:
    Jan Reisner (ok. 1655-1713) – malarz i architekt został wysłany przez Jana III wraz z Jerzym Siemiginowskim na studia artystyczne w Akademii św. Łukasza w Rzymie. Podróż do Wiecznego Miasta, do którego dotarł 24 lutego 1678 r., odbył w orszaku księcia Michała Radziwiłła. Opiekunem i protektorem artysty podczas nauki w latach 1678-1682 był kardynał Carlo Barberini, późniejszy protektor Regni Poloniae. W konkursie architektonicznym Akademii św. Łukasza ogłoszonym w 1681 r. Reisner otrzymał pierwszą nagródę w pierwszej klasie, a nieco później został przyjęty na członka prestiżowej uczelni. Nadano mu Order Złotej Ostrogi (Aureatae Militiae Eques) oraz tytuł Aulae Lateranensis Comes, co było równoznaczne z uzyskaniem szlachectwa. Nagrodę architektoniczną przynało jury Concorso Academico w składzie: principe Akademii malarz Giuseppe Garzi, sekretarz Giuseppe Gezzi, architekci – Gregorio Tommassini i Giovanni B. Menicucci. W Archivio storico dell’Accademia di San Luca zachowały się trzy rysunki projektowe kościoła wykonane przez Jana Reisnera piórkiem i akwarelą, przedstawiające elewację frontową, przekrój podłużny oraz rzut. Mimo że wykonane zostały na konkurs w 1681 r. opisano je z datą 1682, gdy wręczano już nagrody. Projekt Reisnera odzwierciedlał skomplikowane tendencje w architekturze lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XVII w., zwłaszcza w edukacji architektonicznej Akademii św. Łukasza. Próbowano tam pogodzić klasycyzujące tendencje propagowane przez dwór francuski z nawiązywaniem do form dojrzałego baroku rzymskiego. W konsekwencji próby połączenia cech dwóch tradycji powstało dzieło eklektyczne, tak jak i inne projekty konkursowe tworzone przez studentów Akademii św. Łukasza. Architekt zaprojektował świątynię-mauzoleum Barberinich, na planie koła z otwierającymi się do środka ośmioma niższymi kaplicami i prostokątnym prezbiterium. W rotundowym wnętrzu wyodrębnić można trzy części: korpus z otwierającymi się kaplicami, tambur oraz czaszę z naszkicowaną kompozycją Strącenie aniołów. W środku oznaczony został ołtarz z filarowo-kolumnowych baldachimem. Genezę architektoniczną budowli określiły antyczne budowle: Panteon (125 r. po Ch.) oraz Muzoleum Konstancji (IV w. po Ch.). Nowożytną redakcję tego modelu otworzył Andrea Palladio, projektując Tempietto Barbaro w Maser z 1580 r. W bliższej perspektywie czasowej i terytorialnej inspiracji mogły dostarczyć Santa Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) Berniniego i Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) w Paryżu projektu Charles’a Errarda. Zwłaszcza niezrealizowany projekt Carlo Fontany adaptacji Koloseum na miejsce kultu Świętych Męczenników podjął Klemens X w związku z obchodami Roku Świętego w 1675 r. W środku amfi Flawiusza projektował wzniesienie kościoła w formie antykizowanej rotundy, z kopułą na wysokim tamburze i wieńcem kaplic wokół. Równie istotny był projekt Fontany centralnego kościoła w baskijskiej Loyoli (Santuario di S. Ignazio a Loyola). W barokowych realizacjach ówczesnego Rzymu znajdujemy wzory dla dekoracji architektonicznej kościoła Reisnera. W układzie i plastyce elewacji widoczne jest oddziaływanie kolumnowych fasad baroku, tak powszechnych, w różnych wariantach w dziełach da Cortony, Borrominiego i Rainaldiego. Świeżo ukończone były monumentalne, kolumnowe fasady wzniesione według projektów Carlo Rainaldiego: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) i S. Maria in Campitelli (projekt – 1658-1662; realizacja, 1663-1667) oraz Borrominiego San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). Aniołki podtrzymujące girlandy na cokołach attyki tamburu są wzorowane na dekoracji z dwóch kościołów Berniniego: S. Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) i S. Andrea al Quirinale (1658-1670). Do repertuaru dojrzałego baroku należą również oprawy okienne elewacji frontowej piętra w postaci przerwanego belkowania i z naczółkiem formie odcinków zakończonych wolutkami. Z projektu wynika, że prezbiterium miało być założone na lekko wydłużonym prostokącie o zaokrąglonych narożach i nakryte sufitem z fasetami, w przekroju zbliżonym do spłaszczonej mocno kopuły. Zbliża się ona do rozwiązań stosowanych przez Borrominiego w Collegio di Propaganda Fide i Oratorium Filipinów. Widoczne są trzy owalne okna dekorowane łuczkami o zarysie litery „C” i z żebrami wychodzącymi z wolut podstawy kopuły, które należały do charakterystycznych motywów da Cortony, przejętych od Michała Anioła. Wieńcząca latarnia otrzymała oryginalny kształt – w przekroju kontur gruszki z trzema oknami o takim samym kształcie, ujęty rozciągniętymi esowato wolutami, należącymi do kanonicznych motywów stosowanych za da Cortoną przez rzesze architektów późnobarokowego eklektyzmu. Wraz z nauką architektury, co było w Akademii typowe, Reisner uczył się malarstwa i geodezji, dzięki którym po powrocie do Polski zyskał prestiż i znaczenie na dworze Jana III, potem u wojewody płockiego Jana Krasińskiego. Znakomicie zapowiadający się talent architektoniczny nie zabłysnął jako architekt w Polsce, choć – jak niewielu studentów Akademii św. Łukasza – dostąpił wszystkich zaszczytów jako student i absolwent.
    Jan Reisner (ca. 1655-1713) was a painter and architect. He was sent by King Jan III together with Jerzy Siemiginowski to study art at St. Luke Academy in Rome. He traveled to the Eternal City (where he arrived on February 24, 1678) with Prince Michał Radziwiłł’s retinue. Cardinal Carlo Barberini, who later became the protector of Regni Poloniae, was the guardian and protector of the artist during his studies in 1678-1682. In the architectural competition announced by the Academy in 1681 Reisner was awarded the fi prize in the fi class, and a little later he was accepted as a member of this prestigious university. He was awarded the Order of the Golden Spur (Aureatae Militiae Eques) and the title Aulae Lateranensis Comes, which was equivalent to becoming a nobleman. The architectural award was conferred by the jury of Concorso Academico, composed of the Academy’s principe painter Giuseppe Garzi, its secretary Giuseppe Gezzi, and the architects Gregorio Tommassini and Giovanni B. Menicucci. In the Archivio storico dell’Accademia di San Luca, preserved are three design drawings of a church made by Jan Reisner in pen and watercolor, showing the front elevation, longitudinal section, and a projection. Although they were made for the 1681 competition, they were labelled with the date 1682, when the prizes were already being awarded. Reisner’s design reflected the complicated trends in the architecture of the 1660s and 1670s, especially in the architectural education of St. Luke’s Academy. There, attempts were made to reconcile the classicistic tendencies promoted by the French court with the reference to the forms of mature Roman Baroque. As a result of this attempt to combine the features of the two traditions, an eclectic work was created, as well as other competition projects created by students of the St. Luke’s Academy. The architect designed the Barberini temple-mausoleum, on a circular plan with eight lower chapels opening inwards and a rectangular chancel. The inside of the rotund is divided into three parts: the main body with opening chapels, a tambour, and a dome with sketches of the Fall of Angels. Inside, there is an altar with a pillar-and-column canopy. The architectural origin of the building was determined by ancient buildings: the Pantheon (AD 125) and the Mausoleum of Constance (4th century AD). A modern school based of this model was opened by Andrea Palladio, who designed the Tempietto Barbaro in Maser from 1580. In the near future, the Santa Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) by Bernini and Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) in Paris by Charles Errard could provide inspiration. In particular, the unrealized project of Carlo Fontana to adapt the Colosseum to the place of worship of the Holy Martyrs was undertaken by Clement X in connection with the celebration of the Holy Year in 1675. In the middle of the Flavius amphitheatre, he designed the elevation of a church in the form of an antique-styled rotunda, with a dome on a high tambour and a wreath of chapels encircling it. Equally important was the design of the fountain of the central church in Basque Loyola (Santuario di S. Ignazio a Loyola). In the Baroque realizations of the then Rome we find patterns for the architectural decoration of the Reisnerian church. In the layout and the artwork of the facades we notice the influence of the columnar Baroque facades, so common in different variants in the works of da Cortona, Borromini and Rainaldi. The monumental columnar facades built according to Carlo Rainaldi’s designs were newly completed: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) and S. Maria in Campitelli (designed in 1658-1662 and executed in 1663-1667), and Borromini San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). The angels supporting the garlands on the plinths of the tambour attic are modelled on the decoration of two churches of Bernini: S. Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) and S. Andrea al Quirinale (1658-1670). The repertoire of mature Baroque also includes the window frames of the front facade of the floor in the form of interrupted beams and, with the header made in the form of sections capped with volutes. The design indicates that the chancel was to be laid out on a slightly elongated rectangle with rounded corners and covered with a ceiling with facets, with a cross-section similar to a heavily flattened dome. It is close to the solutions used by Borromini in the Collegio di Propaganda Fide and the Oratorio dei Filippini. The three oval windows decorated with C-shaped arches and with ribs coming out of the volute of the base of the dome, which were among the characteristic motifs of da Cortona, taken over from Michelangelo, are visible. The crowning lantern was given an original shape: a pear-shaped outline with three windows of the same shape, embraced by S-shaped elongated volutes, which belonged to the canonical motifs used behind da Cortona by the crowds of architects of late Baroque eclecticism. Along with learning architecture, which was typical at the Academy, Reisner learned painting and geodesy, thanks to which, after his return to Poland, he gained prestige and importance at the court of Jan III, then with the Płock Voivode Jan Krasiński. His promising architectural talent did gain prominence as an architect in Poland, although – like few students of St. Luke’s Academy – he received all the honors as a student and graduate.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 159-191
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Roma, 10 dicembre 1696, un funerale absente corpore: l’apparato effimero allestito nella chiesa di San Stanislao dei Polacchi in memoria della morte di Jan III Sobieski
    Rome, 10 December 1696, a symbolic funeral: decorations placed in the Polish church of St Stanislaus to commemorate the death of John III Sobieski
    Autorzy:
    Ceci, Francesca
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33337235.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Church of St Stanislaus
    Rome
    King John III Sobieski
    Sobieski medallion
    Carlo Barberini
    la chiesa di San Stanislao
    Roma
    Re Jan III Sobieski
    “Medaglione Sobieski”
    Opis:
    The Church of St Stanislaus the Bishop and Martyr in Rome is the national church of Poland, where the funeral ceremonies of Polish rulers were celebrated. After the death of King John III Sobieski, ceremonial symbolic obsequies were held. Carlo Barberini, as cardinal protector of Poland, organized public and expensive ceremonies to properly honour the king’s death. The course of the funeral service and the funeral decoration are known in detail through three contemporary printed reports and an engraving describing every aspect of the ceremony and the decoration of the church in honour of the Polish king. The church was decorated with six painted medallions celebrating important events in the life of King John III Sobieski. The surviving four of the six medallions are now kept at the Galleria Nazionale di Arte Antica in the Palazzo Barberini in Rome. In 2018, researcher Giovan Battista Fidanza found documents in the Barberini family archives regarding the cost of the ceremony. According to sources, the artist who made the six funerary oval paintings was Giacomo Wernele, which indicates an Italianization of the name Philip Jakob Wörndle. Currently, the state of preservation of the oval funerary canvases is poor. It is imperative to preserve the paintings in order to save them from destruction and make them available for museum display.
    San Stanislao dei Polacchi a Roma è la chiesa nazionale dove si svolgevano le commemorazioni funebri dei sovrani polacchi. Ciò avvenne anche per la morte del re Jan III Sobieski. Carlo Barberini, in qualità di cardinale protettore della Polonia, organizzò nella chiesa una imponente cerimonia per onorare adeguatamente la memoria del re. La funzione religiosa e il suo apparato decorativo sono noti in ogni dettaglio grazie a tre relazioni a stampa coeve e a un’incisione che ne descrivono ogni aspetto. La chiesa era anche ornata con sei medaglioni dipinti che esaltavano eventi importanti della vita del re. Incredibilmente, quattro dei sei medaglioni sono arrivati fino a noi. I “Medaglioni Sobieski” sono attualmente conservati nei depositi della Galleria Nazionale di Arte Antica di Palazzo Barberini a Roma. G.B. Fidanza (2018) ha trovato negli archivi della famiglia Barberini documenti relativi ai pagamenti effettuati per la cerimonia. In questi documenti, come artista dei sei tondi compare il nome “Giacomo Wernele”, italianizzazione del nome Philip Jakob Wörndle. Attualmente lo stato di conservazione delle tele è piuttosto scadente. Per evitare che vadano perdute per sempre, è necessario restaurarle con cura quanto prima e riportarle nelle loro cornici.  
    Źródło:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2023, 120; 111-136
    0518-3766
    2545-3491
    Pojawia się w:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Konwencja epistolograficzna i bezpośredniość wyrazu w listach Jana III Sobieskiego do Marysieńki
    Autorzy:
    Kosmalska, Weronika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/668015.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Jan III Sobieski
    Marysieńka
    Maria Kazimiera d’Arquien
    letters
    directness of expression
    love letters
    king of Poland
    baroque
    epistolography convention
    history of literature
    correspondence
    literary studies
    listy
    bezpośredniość wyrazu
    listy miłosne
    Maria Kazimiera d'Arquien
    konwencja epistolograficzna
    król Polski
    barok
    historia literatury
    XVII wiek
    korespondencja
    literaturoznawstwo
    Opis:
    The article recounts about Jan III Sobieski’s epistles from 1655–1683 which were written to his wife Maria Kazimiera d’Arquien. The division of listing’s model, which was made by Robert Ganszyniec, and the framing of letters’ type according to Stefania Skwarczyńska were taken as a basis in creation of interesting epistolographic convection category typical for Sobieski. Furthermore the text reveals the manner in which Sobieski reaches a directness of the statements as well as the themes which dominate in his letters and the way of taboo implementation. However, the article does not present the letters in detachment with historical and socio-cultural reality. The correspondence of Jan and Maria Sobieski is not only an evidence of great love but also reveals historical events from the participants’ perspective with signs of baroque. The article includes many citations from epistles written by Jan III Sobieski in order to present the reader the discussed issues sufficiently. It also presents the stand of the most accomplished literary historians such as Stefania Skwarczyńska, Alojzy Sajkowski or Leszek Kukulski.
    Artykuł traktuje o epistołach Jana III Sobieskiego do żony Marii Kazimiery d'Arquien z lat 1655-1683. Bazując na podziale modeli listowania dokonanym przez Roberta Ganszyńca oraz koncepcji rodzajów listów Stefanii Skwarczyńskiej, powstała interesująca kategoria konwencji epistolograficznej charakterystyczna wyłącznie dla Sobieskiego. Ponadto tekst ukazuje w jaki sposób Sobieski osiąga bezpośredniość wypowiedzi, jakie tematy dominują w jego listach oraz w jaki sposób realizuje tabu. Artykuł nie przedstawia listów w oderwaniu od realiów historycznych i społeczno-kulturowych. Korespondencja państwa Sobieskich oprócz świadectwa wielkiej miłości ukazuje także wydarzenia historyczne z perspektywy ich uczestników oraz nosi znamiona epoki baroku. By omawiane zagadnienia dostatecznie przedstawić czytelnikowi, artykuł zawiera wiele cytatów z epistoł pisanych przez Jana III Sobieskiego oraz prezentuje stanowiska najznamienitszych historyków literatury takich jak Stefania Skwarczyńska, Alojzy Sajkowski, czy Leszek Kukulski.
    Źródło:
    Racjonalia. Z punktu widzenia humanistyki; 2017, 7
    2391-6540
    2083-9952
    Pojawia się w:
    Racjonalia. Z punktu widzenia humanistyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kameduli a uroczystości patriotyczno-religijne na warszawskich Bielanach w XVIII i XIX wieku
    The Camaldolese monks and patriotic and religious celebrations in Warsaw Bielany during eighteenth and nineteenth century
    Autorzy:
    Jankowski, Bogusław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/469535.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Bielany
    Drozdowicz Wojciech ks.
    Eremici
    Ermitorium kamedulskie
    Góra Polkowa
    Jan Kazimierz – król
    Jan III Sobieski
    Kameduli
    Kościół kamedulski
    Kościół warszawski
    Las Bielański
    odpust na Bielanach
    Palloni Michalangelo
    Stanisław August Poniatowski – król
    Staszic Stanisław ks.
    św. Romuald
    Stanisław August Poniatowski
    Władysław IV – król
    Hermits
    Camaldoli Hermitage
    Polkowa Mountain
    Jan Kazimierz – the king
    Camaldolese
    Camaldoles Priory
    Warsaw Church
    indulgence in Bielany
    Stanislaw August Poniatowski – the king
    Staszic Stanislaw ks.
    saint. Romuald
    Stanislaw August Poniatowski
    Wladyslaw IV – the king
    Opis:
    Kim byli kameduli – tak ściśle związani z Kościołem i narodem polskim. Jaka jest ich rola w kształtowaniu patriotyzmu i religijności. Czemu zaborcy Polski tak intensywnie walczyli z zakonem eremitów, który na pozór przez swoje zamknięcie wydawał się niegroźny. W końcu czemu przy tak ścisłej obserwacji i oderwania od świata to właśnie przy ermitorium na warszawskich Bielanach odbywały się huczne zabawy i imprezy gromadzące całą niemal Warszawę. Na te pytania stara się odpowiedzieć niniejsza praca. Choć z konieczności krótka, przedstawia najpierw rys zakonu Ojców Kamedułów. To bracia założeni przez św. Romualda w X wieku. Mimo bardzo ścisłej Reguły, wymagającej stałej rezydencji w klasztorze, milczenia, ubogich posiłków, ilościowo zakon bardzo szybko się rozrastał. Jednym z licznie powstających klasztorów było założenie na Górze Polkowej na warszawskich Bielanach. Tu zakonnicy zaproszeni i uposażeni przez króla Władysława IV osiedli w XVII wieku. Praca nad budową i wykończeniem eremów i kościoła trwały przez cały wiek XVII i XVIII. Mieli jednak zakonnicy licznych darczyńców i możnych protektorów. Należeli do nich m.in. polscy królowie – wspomniany Władysław IV, Jan Kazimierz, Michał Korybut Wiśniowiecki czy Jan III Sobieski. W XIX wieku w ermitorium warszawskim rezyduje wikariusz generalny zakonu, któremu jurysdykcyjnie podlegają wszystkie domy kamedulskie w Polsce. Niestety sytuacja wspólnoty ściśle jest powiązana z trudną, a właściwie tragiczną historią całej Polski, która to od świetności i wiktorii wiedeńskiej bardzo szyb-ko popada w coraz większe uzależnienie od sąsiadów, by w końcu zostać po-dzielona między Rosję, Prusy i Austrię. Czas zmagań o niepodległość, insurekcja kościuszkowska i powstania nie omijają warszawskich Bielan. Mimo, że oddalone od miasta, przez walczących o niepodległość są traktowane jako miejsce pewnego odpoczynku, a także gdy potrzeba, ukrycia się przed ścigającymi. Z tego powodu zaborcy, szczególnie po III rozbiorze Polski, jako priorytet postawili sobie zniszczenie tego miejsca o którym wiedzieli, że pomagało powstańcom. Zakazano, by funkcjonował nowicjat, a część ojców wywieziono na Syberię. Dzieje klasztoru Ojców Kamedułów w założeniu na Górze Polkowej skończyły się w 1904 roku kiedy to ostatni trzej ojcowie zostali przewiezieni do Nowego Miasta. Może więc dziwić, że Ojcowie Kameduli tak ochoczo przyjmowali w okolice swego ermitorium huczne zabawy związane najpierw z odpustem, a w późniejszych latach częste piknikowanie i świętowanie różnych patriotycznych rocznic. Tradycja religijno-kulturalnych uroczystości narodziła się już w XVII wieku. Król Władysław IV wystarał się u papieża o odpust na Zesłanie Ducha Świętego. W 1673 r – 19 czerwca z udziałem króla i szlachty z kolegiaty św. Jana Chrzciciela przeniesiono obraz św. Brunona Bonifacego. Od tego czasu odpusty na Bielanach nabierają charakteru religijno-patriotycznego. Szczególnie podczas zaborów warszawiacy niemal za obowiązek poczytywali sobie przybyć i brać udział w kamedulskich uroczystościach mimo, że były niemile widziane przez władze zaborcze. Stara tradycja świętowania w dzień Zielonych Świątek trwa po dziś dzień. Również teraz corocznie odbywa się procesja z obrazem św. Brunona Bonifacego i w dzień Zesłania Ducha Świętego las rozbrzmiewa zabawami i śpiewem, a wielu warszawiaków z ochotą przyjeżdża na to szczególne bielańskie święto.
    Who were the Camaldolese monks – so closely associated with the Church and the Polish nation? What is their role in the development of patriotism and religion? Why have the Polish invaders so vigorously fought against the order of hermits who by their apparent closure seemed harmless. Finally, why at such close observation and detachment from the outside world, did the ermitorium in Bielany held boisterous dances and festivities bringing together many people of Warsaw. These questions are to be answered by this paper. Although short by necessity, it will at first present the characteristics of the Camaldolese order. They are brothers founded by St. Romuald in the tenth century. Despite of the very strict Rule, requiring permanent residence in the monastery, strict silence and poor food the quantity of the brothers in the order very quickly grew. At the time of rapid establishment of many new monasteries, the Polkowa Gora monastery in Bielany was also founded. Here in the seventeenth century the monks settled being previously invited and equipped by King Wladyslaw IV. The process of building and finishing of the hermitages and the church continued throughout the seventeenth and eighteenth century. However, they had numerous religious donors and powerful protectors. These include, among others, Polish kings – already mentioned Wladyslaw IV, John Casimir, Michael Korybut Wisniowiecki and John III Sobieski. In the nineteenth century in the Warsaw ermitorium the Vicar General of the Order resides being in charge of all the order houses in Poland. Unfortunately, the situation of the community is closely linked to the difficult and in fact tragic history of Poland, which was the glory and the victory of Vienna resulting in falling into a growing dependence of the neighbor countries and finally being divided between Russia, Prussia and Austria. The time of struggle for independence, Kosciuszko Insurrection and uprisings do not avoid Bielany. Although located far from the city, for the struggling for independence Bielany were regarded as a place of rest, and a hideout from pursuers. For this reason, the invaders, especially after the third partition of Poland, as a priority decided to destroy the place that they knew helped the uprisers. The existence of novitiate was forbidden and some of the fathers were deported to Siberia. The history of Camaldolese monastery on Polkowa Gora has come to an end in 1904 when the last three fathers were transported to the New Town. It can, therefore, surprise that the fathers of Camaldolese monks so readily accepted by their ermitorium boisterous fun events, firstly associated with indulgence, and in later years with frequent picnics and celebration of various patriotic anniversaries. The tradition of religious and cultural celebrations originated as early as the seventeenth century. King Wladysław IV managed to obtain from the Pope the Pentecost indulgence. In June 19, 1673 with the involvement of the king and the nobility of the St. John the Baptist Collegiate Church the image of St. Bruno Boniface was relocated. Since that time indulgences in Bielany contain religious and patriotic character. Especially during the partitions period in the history, people of Warsaw thought as their obligation to come and take part in the Camaldolese celebrations, even though they were not welcomed by the partitioning powers. The old tradition of celebrating the Pentecost continues to this day. That is why every year there is a procession with the image of St. Bruno Boniface. During the celebration of Pentecost the surrounding forest is always filled with sounds of joyful games and songs bringing together people of Warsaw.
    Źródło:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2013, 20; 59-72
    1230-0780
    2719-4337
    Pojawia się w:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies