Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "karaibski" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Między autonomią a zależnością : polityka zagraniczna państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów - studium przypadków
    Polityka zagraniczna państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów - studium przypadków
    Autorzy:
    Gawrycki, Marcin Florian (1975- ).
    Współwytwórcy:
    Uniwersytet Warszawski. Instytut Stosunków Międzynarodowych.
    Oficyna Wydawnicza Aspra-JR. pbl
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Warszawa : Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR
    Tematy:
    Polityka międzynarodowa
    Opis:
    Bibliogr. s. 631-655.
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Książka
    Tytuł:
    Dyplomacja PRL wobec kryzysu karaibskiego w 1962 roku
    Autorzy:
    Kieć, Konrad
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1373780.pdf
    Data publikacji:
    2020-04-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Polish foreign policy
    20th century
    Caribbean Crisis
    polska polityka zagraniczna
    wiek XX
    kryzys karaibski
    Opis:
    Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz ówczesny szef polskiej dyplomacji Adam Rapacki uważali kryzys karaibski za niezwykle groźny dla Polski. Wynikało to z faktu, że Warszawa utrzymywała dobre relacje gospodarcze z Waszyngtonem. Od czasu nawiązania relacji dyplomatycznych z Hawaną stosunki między PRL a Kubą rozwijały się wolno. Od 1960 r. PRL była zmuszona okazywać pomoc Kubie i nie czerpała zysków z wymiany handlowej. Szersze zaangażowanie na rzecz poprawy stosunków z reżimem Castro było wymuszone przez Moskwę. Polska jako członek bloku wschodniego nawiązała relacje z Hawaną najpóźniej ze wszystkich krajów wchodzących w jego skład. Na wspomniane ruchy Stany Zjednoczone Ameryki zareagowały w sposób niezwykle nerwowy. Administracja prezydenta Johna Kennedy’ego groziła cofnięciem cesji gospodarczych udzielonych Polsce. W tym kontekście wizyta Adama Rapackiego w Hawanie w czerwcu 1961 r. wydawała się z punktu widzenia USA prowokacyjna. Inaczej wystąpienie polskiego ministra odebrali brytyjscy dyplomaci, którzy utrzymywali, że podczas przemówienia na Uniwersytecie w Hawanie Rapacki starał się nie obrażać Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo Foreign Office uważało, że został on zmuszony do złożenia owej wizyty zagranicznej. W momencie, gdy rozpoczął się kryzys rakietowy na Kubie, polskie MSZ starało się za wszelką cenę uniknąć działań, które mogły zostać odebrane jako prowokacja przez siły US Navy, prowadzące morską blokadę wyspy. O zamiarach dotyczących rozmieszczenia pocisków atomowych na Kubie ZSRR nie poinformowało swoich sojuszników, co świadczyło o braku suwerenności PRL oraz innych państw bloku wschodniego. MSZ nie podejmowało żadnych aktywnych ruchów w tej kwestii, ale starało się pozyskać najbardziej wiarygodne informacje na temat rozgrywających się zdarzeń. Najlepiej poinformowany był ambasador PRL w Waszyngtonie, a jego odpowiednicy w Hawanie i Moskwie mieli niekompletne dane. Dodatkowo, po ustaniu największego zagrożenia związanego z wybuchem wojny termonuklearnej, to PRL przekazywała informacje o krytyce Fidela Castro kierowanej wobec Moskwy, a dotyczącej kryzysu.
    The Ministry of Foreign Affairs and the head of Polish diplomacy at that time, Adam Rapacki, considered the Caribbean Crisis to be extremely dangerous for Poland. It was due to the fact that Warsaw maintained good economic relations with Washington. Since establishing diplomatic relations with Havana, relations between the Polish People’s Republic (PPR) and Cuba had developed slowly. From 1960, PPR was forced to help Cuba, while not drawing any benefits from exchange trade. Larger commitment to improve relations with Castro’s regimes was forced by Moscow. Poland was the last member of Eastern Bloc to establish relations with Havana. The United States of America reacted to these events in an extremely nervous manner. The administration of President John Kennedy threatened to cancel economic cessions granted to Poland. In this context, Adam Rapacki’s visit to Havana in June 1961 seemed provocative from the USA point of view. British diplomacy, however, interpreted the Polish minister’s speech at the University of Havana differently and maintained that Rapacki was careful not to offend the United States of America. Moreover, the Foreign Office believed that he was forced to make this foreign visit. When the Cuban Missile Crisis began, the Polish Ministry of Foreign Affairs tried to avoid any actions that could be seen as provocative by U.S. Navy forces, conducting a naval blockade of the island. The USSR did not inform its allies about the plan of placing the missiles on Cuba, which testified to the lack of sovereignty of the PPR and other Eastern Bloc states. The Polish Ministry of Foreign Affairs did not make any active moves regarding the crisis, but still tried to obtain the most reliable information on the events. The most informed person was PPR’s ambassador in Washington, while those in Havana and Moscow had incomplete data. In addition, after the biggest threat of the outbreak of thermonuclear war has passed, it was the PPR that provided information about Fidel Castro’s critique of Moscow’s position towards the crisis.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2020, 106; 157-189
    0208-6050
    2450-6990
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Karaibski Trybunał Sprawiedliwości jako szczególny przypadek sądownictwa międzynarodowego
    The Caribbean Court of Justice as the Specific Example of international Judiciary
    Autorzy:
    SOJA, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/556097.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich
    Tematy:
    CARICOM
    integracja regionalna
    Karaibski Trybunał Srawiedliwości prawo międzynarodowe
    sądownictwo międzynarodowe
    the Caribbean Court of Justice
    international judiciary
    international law
    regional integration
    Opis:
    Funkcjonujący przy Karaibskiej Wspólnocie i Wspólnym Rynku (CARICOM) Karaibski Trybunał Sprawiedliwości (CCJ) jest przedstawicielem nowej generacji międzynarodowych instytucji sądowniczych, które w ostatnich dekadach wyewoluowały niemal przy wszystkich ważniejszych organizacjach regionalnych na świecie. Powstanie ponadnarodowego ciała w karaibskim systemie preferującym integrację międzyrządową należy uznać za wydarzenie przełomowe. Trybunał od początku istnienia uznawany jest za nowe jądro współpracy wewnątrz CARICOM, a jego efektywność może znacząco wpłynąć na dalszą współpracę państw. Szeroki dobór kompetencji w połączeniu ze specyficznymi dla CCJ mechanizmami prawnymi czyni z sądu przypadek warty szczegółowej analizy. Poniższy artykuł ma na celu przedstawienie modelu sądownictwa, bazującego na odmiennych tradycjach jurysdykcyjnych względem dobrze zbadanego obszaru europejskiego oraz wskazanie jego silnych i słabych stron w kontekście funkcjowania jako naczelnego sądu dla regionu Karaibów.
    The Caribbean Court of Justice (CCJ) is the judicial institution of the Caribbean Community (CARICOM). It is a model example of the new generation of international law institutions which evolved in almost all significant regional organizations across the world. Its emergence in the system which prefers intergovernmental methods of integration to supranational approach can be perceived as a prominent achievement within CARICOM community, therefore its effectiveness should be crucial in terms of expansion of further regional cooperation. A wide range of competencies and unique set of law mechanisms are often endemic to CCJ thus makes it a worth-examining case. This paper aims at explaining a judiciary model which bases on different law traditions in comparison to European institutions. The other goal is to point out its strengths and weaknesses in context of CCJ being a supreme court of Caribbean region.
    Źródło:
    Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny; 2017, 3(93); 41-60
    1506-8900
    2081-1152
    Pojawia się w:
    Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aportes mutuos entre la cultura de las islas canarias y américa latina en los campos del folklore, religión e idioma
    Cultural Relations between the Canary Islands and Latin American Countries in the Field of Folklore, Religion and Language
    Wzajemne oddziaływania między kulturą Wysp Kanaryjskich i A meryki Łacińskiej w dziedzinie folkloru, religii i języka
    Autorzy:
    Koszla-Szymańska, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/509538.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Finansów i Biznesu Vistula
    Tematy:
    música
    caribeño
    idiosincrasia
    guanches
    salsa
    merengue
    bachatta
    reguetón
    religión
    idioma
    The Canary Islands
    folklore
    customs
    popular
    traditions
    migration
    the Caribbean
    rhythms
    muzyka
    karaibski
    zachowania
    Guanczowie
    regueton
    religia
    język
    Opis:
    Las Canarias, al igual que las demás comunidades autónomas de España, tienen su propia identidad sociocultural que abarca no sólo los aspectos relacionados con la cultura sensu stricto (historia, arte, literatura, etc.), sino también los que se refieren a la original y única idiosincrasia del pueblo canario, su rico folklore, sus costumbres, tradiciones populares y religiosas así como a la modalidad lingüística de la lengua española hablada en las siete Islas del Archipiélago Canario. Los aportes e influencias mutuas entre las Canarias y determinados países de América Latina son incuestionables y justamente se tratan como un evidente resultado de la emigración de los canarios y de los latinoamericanos desarrollada en ambas direcciones. La música folklórica de las Canarias que se canta, se oye y se baila en la actualidad es el fruto de la mezcla de la música de los guanches o sea aborígenes canarios, sonidos peninsulares (españoles y lusitanos) y, evidentemente ritmos caribeños. Entre los bailes de más fama figuran: la salsa, el merengue, la bachata, el reguetón ( reggaetón) y muchos más. En lo referente a las tradiciones religiosas cabe señalar la devoción a la Virgen de la Candelaria, patrona de las Canarias cuyo culto se extendió también por diferentes ciudades y países del Nuevo Mundo, entre los cuales se hallan: Bolivia, Colombia, México, Perú, Cuba, Puerto Rico, Venezuela y otros. Y por fin, la distinta versión canaria del español se nota tanto en el campo del léxico (guagua, cotufas, papas, gaveta1, etc.), como en él de la gramática y la pronunciación. Muchos de los vocablos llamados “guanchismos” o “berberismos”, reciben influencias no sólo de los aborígenes de las islas, sino también aportes portugueses, ingleses, franceses, árabes y latinoamericanos.
    Like the other autonomous regions of Spain, the Canary Islands have developed their own cultural and social identity which covers not only cultural aspects in a strict sense (history, art, literature), but also local folklore, customs, religious traditions as well as the specifics of the Spanish language and its special varieties used by the inhabitants of the Canary archipelago. The complex interaction between the Canary Islands and certain Latin American countries is indisputable: it is rightly regarded as a result of the migration of Canarians and Hispanics, which is a two-way process. The music of the Canary Islands that is performed, listened to, and danced to, is a result of the synthesis of the Guanche music, i.e. the music of Canary Aboriginals, the sounds coming from the Iberian Peninsula (Spanish and Portuguese), and the Caribbean rhythms. The most famous dances include: salsa, merengue, bachata, and a variety of others. As regards religious traditions, there is, in the first place, the worship of Our Lady of Candelaria, the patron saint of the Canary Islands. Her adoration spreads throughout the towns and countries of the New World. When it comes to the canariensis version of the Spanish Language, there exist marked differences in the vocabulary (guagua, cotufas, millo, papas, gaveta, etc.) as well as in the grammar and pronunciation. The canariensis version of Spanish is full of borrowings from the languages of indigenous people, the so-called “guanchismos” or “berberismos”, and also from Portuguese, English, French, Arab, and Latin American.
    Wyspy Kanaryjskie, tak jak pozostałe regiony autonomiczne Hiszpanii, posiadają własną tożsamość społeczno-kulturową, która obejmuje nie tylko aspekty związane z kulturą sensu stricto (historia, sztuka, literatura itp.), lecz również te, które odnoszą się do oryginalnych cech charakteru społeczeństwa kanaryjskiego, jego bogatego folkloru, zwyczajów, tradycji ludowych i religijnych oraz specyfiki języka hiszpańskiego i jego swoistych odmian używanych na siedmiu wyspach Archipelagu Kanaryjskiego. Wzajemne wpływy i odziaływania istniejące między Wyspami Kanaryjskimi i określonymi krajami Ameryki Łacińskiej są niepodważalne i słusznie traktowane jako rezultat migracji Kanaryjczyków i Latynosów. Muzyka kanaryjska, której się obecnie słucha, śpiewa i tańczy jest wyspu Iberyjskiego (hiszpańskich i luzytańskich) oraz rytmów karaibskich. Wśród najbardziej znanych tańców występują: la salsa, el merengue, la bachatta, el reguetón i wiele innych. Nawiązując do tradycji religijnych, należy tu wymienić zwłaszcza kult Matki Boskiej z Candelarii, patronki Wysp Kanaryjskich, rozpowszechnionej także w różnych miastach i krajach Nowego Świata, takich jak: Boliwia, Kolumbia, Meksyk, Peru, Kuba, Puerto Rico czy Wenezuela. Różnice występujące w wersji kanaryjskiej języka hiszpańskiego, dotyczą nie tylko leksyki (guagua, cotufas, millo, papas, gaveta itd.), lecz również gramatyki i wymowy. W zakresie leksyki widoczne są zarówno wpływy języków używanych przez kanaryjskich Aborygenów, tzw. „guanchismos” czy „berberismos” jak też wpływy portugalskie, angielskie, francuskie oraz arabskie i latynoamerykańskie.
    Źródło:
    Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2018, 58(1) Filologia; 65-79
    2353-2688
    Pojawia się w:
    Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies