Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "jews" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 507
Tytuł:
Datacja pierwszej misji Pawła w Koryncie
Autorzy:
Rakocy, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1178464.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Paweł w Koryncie
druga wyprawa misyjna
prokonsul Gallio
wypędzenie Żydów z Rzymu
St Paul in Corinth
the second mission
proconsul Gallio
expulsion of Jews from Rome
Opis:
The author of the article tries to determine the years of St Paul’s first mission to Corinth. In order to do this he presents a review of the state of research from which it follows that 50- 51 AD is the most often mentioned year. However, there are opinions that the Apostle came to Corinth for the first time at the beginning of the forties. The difference in the opinions results from the two premises on which the above datings are based: the time of Gallio’s proconsulate and expulsion of Jews from Rome at the time of Claudius. Analysing the above historical facts the author comes to the conclusion that the year of expulsion of Jews from Rome (41 or 49) is not unequivocally determined, and hence dating St Paul’s first mission to Corinth as the beginning of the forties is doubtful. The time of Gallio’s proconsulate in the years 51-52 should be considered a sure base for the chronology of St Paul. Since he came to Corinth more than a year before Gallio took office, his first mission to that town would last from February/March 50 to August/September 51. Defining the Apostle’s stay in Corinth also allows pointing to the moment of the beginning of his journey that brought him to the capital of Achaia. Evangelising the previous centres took Paul at least two years, so he set off from Antioch no later than spring 48; however, it is more probable that it happened a year earlier.
Źródło:
The Biblical Annals; 2002, 49, 1; 93-110
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Listy o Zagładzie. Kryptoinformacja
Autorzy:
Urynowicz, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/477364.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu
Tematy:
crypto information
letters
Holocaust
Jews
Jewish correspondence
Emanuel Ringelblum
Źródło:
Pamięć i Sprawiedliwość; 2002, 1; 121-131
1427-7476
Pojawia się w:
Pamięć i Sprawiedliwość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Das Verhältnis der Kommunistischen Partei Polens zum Judentum nach 1945
Stosunek partii komunistycznej w Polsce do Żydów po 1945 roku
Autorzy:
Piotrowski, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954340.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
stosunki polsko-żydowskie
antysemityzm
antypolonizm
władze bezpieczeństwa w PRL
Żydzi
komunizm
historia PRL
Polish-Jewish Relations
anti-semitism
anti-polonism
security authorities in the Polish People's Republic
Jews
communism
history of the Polish People's Repubic
Opis:
Narzucona siłą Polsce w 1944 r. tzw. „władza ludowa”, skupiała w swych szeregach zarówno ludność pochodzenia polskiego jak i w znacznej mierze pochodzenia żydowskiego. Stan taki był pochodną celowej polityki J. Stalina, który podczas tworzenie pierwszych zrębów administracyjnych przyszłej PRL na bazie Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich (ZPP) oraz Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) zalecał, aby na listach kandydatów zdecydowanie preferowano towarzyszy pochodzenia żydowskiego, dążąc do tego aby wszędzie stanowili większość. Stwierdzano wprost, że ich narodowe pochodzenie gwarantuje większą pewność dyspozycyjności niż komunistów polskich. Koncepcji tej bezskutecznie próbowali się m.in. przeciwstawiać polscy generałowie walczący po stronie Armii Czerwonej, jak Karol Świerczewski i Zygmunt Berling. Współdziałający z Sowietami zarówno Polacy jak i Żydzi, przez społeczeństwo polskie postrzegani byli jako zdrajcy. Wedle zgodnej opinii historyków, pomimo fluktuacji różnych osób na ważnych rządowych stanowiskach, faktycznie w Polsce wlatach 1944-1956 decydowała i rządziła trójka: Bolesław Bierut, Jakub Berman i Hilary Minc. Dwóch ostatnich było pochodzenia żydowskiego i określali się jako Żydzi. Do dziś trwa w Polsce spór na temat procentowego udziału Żydów w strukturach komunistycznej władzy, lecz nie dokonano jeszcze szczegółowych rachunków. Jednakże a priori przyjmowane jest twierdzenie, iż ogólnie biorąc była to „żydo-komuna”. Szczególnie znienawidzonym stał się Resort Bezpieczeństwa Publicznego, później MBP, w którym wszystkie ważniejsze stanowiska obsadzono ludźmi pochodzenia żydowskiego. Wprawdzie na jego czele stał Polak Stanisław Radkiewicz, ale wiceministrami byli Żydzi m.in. Mieczysław Mietkowski i Roman Romkowski, później Antoni Alster (w Komitecie ds. Bezpieczeństwa Publicznego). Najważniejszymi departamentami w tym ministerstwie również zawiadywali ludzie pochodzenia żydowskiego. Departamentem V ds. walki z Kościołem i środowiskiem inteligencji kierowała lwowska żydówka Julia Brystyger. Dyrektorem Departamentu VII ds. cenzury był Józef Czaplicki; Departamentem X, dbającym o „czystość” szeregów partii komunistycznej kierował Anatol Fejgin; wicedyrektorem był zbiegły na Zachód w 1953 r. Józef Światło (Izaak Fleishfarb). Głównym Urzędem Cenzury kierował Marcel Reich (Ranicki), dyrektorem Departamentu Więziennictwa MBP był Jerzy-Dagobert Łańcut; szefem Departamentu Śledczego był osławiony sadysta płk Józef Goldberg-Różański. Wszystko to sprzyjało umacnianiu przeświadczenia, że winę za powojenne zniewolenie narodu polskiego ponoszą Żydzi. Podobnego zdania był także prymas Polski kard. August Hlond. Rosnąca bariera uprzedzeń pomiędzy Polakami a Żydami czyniła z tych ostatnich dogodny instrument polityki prowadzonej przez Stalina. Potrzebował on bowiem zwolenników bezwzględnie zaufanych, po których mógł się spodziewać całkowitej lojalności, a więc ludzi możliwie osamotnionych, bez zaplecza rodzinnego, sąsiedzkiego – którzy partię komunistyczną uczynią swym jedynym kręgiem odniesienia. Logicznie rzecz biorąc Żydzi przebywający po wojnie w Polsce powinni mieć wsparcie i zagwarantowaną opiekę przynajmniej ze strony komunistów i Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Tak jednak nie było, gdyż stali się oni nie podmiotem, a przedmiotem politycznej rozgrywki. Dla współrodaków ze wspomnianych komunistycznych formacji nadrzędnym celem było zwycięstwo idei rewolucji oraz posłuszne wypełnianie dyrektyw Stalina. Na tak zbudowanym ołtarzu całkowicie poświęcono interes jednostki – także „zwykłego” Żyda. Podkreślić należy, iż na nastrojach społeczeństwa polskiego względem tzw. „kwestii żydowskiej” władze komunistyczne „grały” świadomie – nie bacząc na tragiczny finał. Większość historyków w Polsce nie ma wątpliwości, iż antyżydowskie rozruchy i próby ich wzniecenia w Krakowie, Rzeszowie, Lublinie, a przede wszystkim najbardziej znane i tragiczne w skutkach – w Kielcach, były prowokacją. Oznacza to, że ludność polska była celowo prowokowana przez aparat komunistyczny, w którym czynni byli przecież Żydzi, do wystąpień przeciw „zwykłym” Żydom, a nawet do pogromów. W jednym z podziemnych pism Zrzeszenia WiN „Honor i Ojczyzna” znalazło się znamienne zdanie: „Żydzi stali się więc niebezpiecznym narzędziem w ręku tych, którzy są bardziej komunistami niż ... Żydami”. Nie dziwi więc, że pozostający w Polsce Żydzi czuli się zagubieni. Ich los znalazł się pomiędzy przysłowiowym „młotem i kowadłem”. Mieli jednak do wyboru kilka wariantów: albo wyjechać z Polski, albo zmienić nazwisko i „wtopić się” w społeczeństwo polskie, albo też przystąpić do obozu rządzącego, zasilając szeregi „żydo-komuny”. Niezdecydowani skazani byli, w zaistniałych warunkach, na alienację. Żydzi, którym udało się przeżyć niemiecką okupację, obozy koncentracyjne, pałali chęcią rewanżu i zemsty na Niemcach, którzy byli sprawcami zagłady ich całych rodzin. Okazję taką stworzyli koledzy z UB, masowo werbując ich do tej formacji. Kompleksowo zjawisko to opisał amerykański Żyd – John Sack w książce pt. Oko za oko. Przemilczana historia Żydów, którzy w 1945 r. mścili się na Niemcach. W łonie komunistycznej partii trwała ostra walka, w której przełomem stała się śmierć Stalina w 1953 r. oraz odwilż polityczna po październiku 1956r. Od dawna bowiem ścierały się ze sobą, walcząc owpływy i władzę, dwie frakcje komunistów: Żydzi, przybyli wraz z Armią Czerwoną do Polski, i grupa polskich komunistów walczących w czasie II wojny światowej w podziemiu – tzw. „partyzanci” – z ministrem spraw wewnętrznych Mieczysławem Moczarem na czele. Dojście W. Gomułki do władzy w 1956 r. wpłynęło na wzmocnienie tej drugiej grupy. Odpowiedzialność za zbrodnie stalinowskie wygodnie było zrzucić właśnie na funkcjonariuszy żydowskich i pod pretekstem „wypaczeń idei socjalizmu” rozpocząć czystki w aparacie bezpieczeństwa ipartii. Część zwalnianych funkcjonariuszy-Żydów wyjeżdżała na Zachód Europy, do USA i Izraela. Według statystyk międzynarodowych w 1948 r. mniejszość żydowska liczyła w Polsce 88 tys. osób. Znaczna część emigrowała do Izraela już w latach 1949-1951. W zorganizowanych transportach emigrowało tam ok. 28. tys. Żydów. W latach 1956-1957 z Polski odpłynęła kolejna fala Żydów którą oblicza się na ok. 40 tys. osób. Dodać jednak trzeba, że połowę z nich stanowili dopiero co repatriowani Żydzi z terytorium Związku Radzieckiego. Emigracji tej towarzyszyły komentarze, że Żydzi uciekają z Polski, bojąc się odpowiedzialności za swoje zbrodnie popełnione w okresie stalinowskim („błędów i wypaczeń”), a także ze względu na obawę przed polskim antysemityzmem, rozbudzonym przez popełnione zbrodnie. Wśród wyjeżdżających było faktycznie wielu komunistów. W marcu 1957 r. zawarta została polsko-radziecka umowa, na mocy której do 31 marca 1959 r. repatriowano do Polski 224 tys. osób. W grupie tej przyjechało ok. 40 tys. osób pochodzenia żydowskiego, ale większość z nich w Polsce nie pozostała. W latach 1967-1968 liczbę Żydów w Polsce szacowano na 25-30 tys. W partii komunistycznej (PZPR) wyodrębniły się dwie nieformalne grupy: tzw. „puławska” i „natolińska”, nazwane tak od miejsc w których się zbierali. W skład pierwszej z nich bardziej liberalnej – tzn. domagającej się zmian, wchodzili w większości komuniści pochodzenia żydowskiego w skład drugiej tzw. „partyjny beton” – wwiększości zachowawczy „partyzanci”. W polskiej literaturze przedmiotu popularnie ugrupowania te nazywa się też: „Chamy i Żydy” (W. Jedlicki). Na początku lat 60. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (MSW) dokonano, jak pisał historyk J. Eisler, „aryzacji” lub „dejudeizacji” resortu. Bez zgody Biura Politycznego PZPR zakładano podsłuchy telefoniczne i inwigilowano wpływowe osoby pochodzenia żydowskiego. Kontroli władz koministycznych poddano „Fołks-Sztyme” jedyne w Polsce pismo wydawane w języku jidisz. „Czystka rasowa” objęła także korpus oficerski. Przebywający w Polsce wiceminister obrony narodowej ZSRR marszałek Sergiej Biriuzow, miał oświadczyć gen. M. Spychalskiemu: „armia dowodzona przez Żydów i kontrrewolucjonistów nie może być użyta w walce przeciwko imperializmowi”. Wypowiedź ta związana była z ideologiczną ofensywą podjętą przez ZSRR w krajach arabskich. Ponownie więc kwestia żydowska, za pośrednictwem Związku Radzieckiego, stała się instrumentem wewnętrznej gry politycznej w Polsce. W połowie lat 60. wśród 40-45 tys. oficerów wojska polskiego, ok. 250-300 stanowili Żydzi. Z armii zwalniano nawet osoby „oskarżane” o przyjaźń z żydowskimi oficerami. W partii komunistycznej grupa M. Moczara („partyzantów”) zwalczała „liberalne” zaplecze I sekretarza PZPR W. Gomułki. Do akcji tej dołączyła się grupa tzw. postępowych katolików środowiska PAX, z Bolesławem Piaseckim na czele. Starano się umacniać przekonanie, że pierwsze dziesięciolecie krwawego komunizmu w Polsce było zasługą Żydów-komunistów, akomuniści-„partyzanci” winy za to nie ponoszą. Nową historię Polski utrwalać miały wświadomości społeczeństwa nowo produkowane filmy. W 1968 r. sięgnięto ponownie do instrumentu prowokacji. Jego preludium stanowiła wojna izraelsko-arabska 1967 r., w której ZSRR opowiedział się po stronie Arabów. W Polsce partia komunistyczna, stosując się do dyrektyw Moskwy, rozpoczęła tropienie zwolenników zwycięstwa Izraela. Pierwszymi podejrzanymi były oczywiście osoby pochodzenia żydowskiego. Poważne ataki na nich okazały się być związane z wewnętrzną polityczną prowokacją w łonie PZPR. Na początku marca 1968 r., minister spraw wewnętrznych PRL M. Moczar, wykorzystując nieobecność I sekretarza PZPR W. Gomułki wPolsce, postanowił przejąć pełnię władzy i jednocześnie pozbyć się z aparatu władzy osób pochodzenia żydowskiego. W tym celu posłużył się prowokacją podburzając młodzież studencką do wystąpień. Na czele protestujących stanęli młodzi ludzie – w większości pochodzenia żydowskiego, których rodzice piastowali niegdyś poczesne stanowiska rządowe i partyjne. Byli to m.in.: Adam Michnik – syn Ozjasza Szechtera, przewodniczącego KPZU; Aleksander Smolar – syn Grzegorza, redaktora naczelnego żydowskiego pisma „Fołks-Sztyme”; Henryk Szlajfer – ojciec jego był cenzorem w Głównym Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk; Irena Grudzińska – córka wiceministra rolnictwa, Marian Alster – syn b. wiceministra spraw wewnętrznych; Karol Modzelewski – syn b. ministra spraw zagranicznych itd. Młodzież tę nazywano „bananową” – czyli wolną od kłopotów i trosk materialnych. Gomułka po powrocie do kraju zdołał opanować sytuację, zwolnił Moczara z pełnionej funkcji, ale postanowił skorzystać z drugiej części prowokacyjnego scenariusza i na fali tej „załatwić” problem żydowski. Wsparł ataki na Żydów w partii (choć jego żona Zofia była Żydówką), w rządzie, administracji, w kulturze i w nauce, skutecznie ich stamtąd eliminując. Dokonano wówczas „rasowej czystki” w szeregach tych instytucji i organizacji. Jednym zcelów akcji miało być zbliżenie władzy do społeczeństwa. Nie został on jednak osiągnięty. Antysemityzm rozpętany przez PZPR spotkał się z dezaprobatą wielu środowisk i wybitnych osób. Przede wszystkim zdystansował się od tego Kościół katolicki. Po uśmierzeniu zamieszek władza komunistyczna zaczęła stosować różnorodne środki nacisku na osoby pochodzenia żydowskiego, chcąc wpłynąć na ich decyzję wyjazdu z Polski. Liczono natomiast na efekt propagandowy, stawiając tezę o „obcości Żydów” w Polsce. Mówiono więc: gdyby czuli związek z Polską, to by z niej nie wyjeżdżali. Motywem emigracji osób pochodzenia żydowskiego w tamtym okresie było poczucie zagrożenia, obawa przed wzrostem antysemityzmu, ale także nadzieja na poprawienie swoich warunków bytowych na emigracji. Przypominało to więc niekiedy emigrację zarobkową. Polskę opuszczało wtedy wielu ludzi kultury, pisarzy, poetów, naukowców. Wielu jednak wyjeżdżało nie chcąc ponosić odpowiedzialności za czyny, które dokonali będąc w aparacie władzy. W kraju pozostawili świetne emerytury, legitymacje partyjne itp. Jak podkreśla historyk J. Eisler „ci ludzie często są tymi, którzy o Polsce i Polakach mówią w sposób, na jaki nie zasługujemy”. Według przybliżonych szacunków po marcu 1968r. – w ciągu dwóch lat – wyjechało z Polski 15-20 tys. osób, z czego ok. 25% osiedliło się w Izraelu. Pokłosiem prowokacji marcowych było więc opuszczenie Polski, przez większość przebywających tam po II wojnie światowej Żydów. Komunistyczna nagonka na ludzi pochodzenia żydowskiego w znacznej mierze przyczyniła się nie tylko do ich emigracji z Polski, ale także wpływała na kształt świadomości polskiego społeczeństwa. Komunistyczna władza chciała oficjalnie i bez ogródek rozliczyć się z przeszłością, wskazując także na sprawców stalinowskiego terroru w Polsce. W grudniu 1970 r. usunięty został ze stanowiska I sekretarza partii W. Gomułka. W 1980 r. wybuchła w Polsce „Solidarność”, a w 1989 r. rozpoczęto przekazywanie władzy wybranym ludziom opozycji. Wielu dysydentów miało pochodzenie żydowskie, lecz po latach komunistycznej polityki, wolało tego faktu nie upubliczniać. Trzeba wyraźnie stwierdzić, iż wskutek wojennego holocaustu i polityki komunistów po 1945r. problem Żydów w Polsce jako nacji przestał istnieć. Pozostała jednak „kwestia żydowska”, wypływająca przy różnych okazjach i nagłaśniany szeroko rzekomy antysemityzm Polaków. Publicznie mówi się do dziś o „antysemityźmie bez Żydów”. Przedstawione tu wydarzenia stały się asumptem do formułowania przez wielu historyków, politologów oraz publicystów tezy, iż przemiany następujące w Polsce po 1989 r. to zmodyfikowana kontynuacja walk frakcyjnych „Chamów” i „Żydów” – czyli dawnych aktywistów PZPR pochodzenia żydowskiego z tzw. partyjnym „betonem”.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 2; 191-207
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Alexander the Great in Ancient Jewish Tradition: the Case of Flavius Josephus
Autorzy:
Kleczar, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/702629.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
FLAVIUS JOSEPHUS; ALEXANDER THE GREAT; GRAECO-JEWISH LITERATURE; HISTORY OF THE JEWS
Opis:
The character of Alexander the Great features prominently in ancient Jewish tradition. Of special importance is the passage in Flavius Josephus' 'Antiquitates Iudaicae' (XI 8). The Alexander episode in Josephus is placed within the context of the Jewish-Samaritan conflict as well as within the history of Alexander's conquest of the East: the main aim of this narrative seems to be, as is often the case with Josephus, to incorporate Jewish history into the general history of the Mediterranean peoples. The narrative has several interesting literary features, suggesting that Josephus has probably combined in his narrative two different stories about Alexander: the episode of Alexander's recognition of the One God, placed in Jerusalem; and the rivalry between the temple of Jerusalem and its Samaritan counterpart. Josephus compares Alexander's character to the High Priest's and, paradoxically, much more emphasis is put on the character of the Greek king. Alexander's elevation seems, however, part of a complex strategy meant to elevate and glorify the Jewish nation: Alexander, presented as the ideal and archetypal ruler, is the one who bows down to the God and the High Priest of the Jews. Thus the Jews become, in Alexander's kingdom, a group with special meaning and position.
Źródło:
Meander; 2005, 60, 4; 407-414
0025-6285
Pojawia się w:
Meander
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dziedziczna miopatia wtrętowa
Hereditary inclusion body myopathy
Autorzy:
Zaremba, Jacek
Hausmanowa-Petrusewicz, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1062277.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Jews
founder effect
hIBM2
hIBM3
hereditary inclusion body myopathies
dziedziczne miopatie wtrętowe
efekt założyciela
Żydzi
Opis:
The hereditary inclusion body myopathies (hIBM) are discussed: 1) The recessive autosomally transmitted form – hIBM2 with characteristic sparing quadriceps femoris muscle, affecting Persian (Iranien) Jews, some Jewish population in Egypt, Afganistan and Kurdic-Iranian Jews; also relatively frequent in Japan. hIBM2 is caused by mutations in the gene of bifunctional enzyme UDP-N-acetylglucosamine 2-epimerase/N-acetylmannosamine kinase, localized on chromosome 9p12-p11. The onset of the disorder occurs usually between 20th and 35th year of life. Characteristic in histological picture of the muscle are rimmed vacuoles and cytoplasmic inclusions; 2) The autosomal dominant form hIBM3. Characteristic of the disorder are congenital joint contractures, external ophthalmoplegia, proximal muscle weakness and rimmed vacuoles – as in IBM2. A causative mutation was identified in the myosin heavy chain gene MYHC2A localized on chromosome 17p13.1 Some hereditary myopathies occurring in isolated populations in Europe as e.g. Welander distal myopathy or Udd tibial dystrophy are also considered to be variants of hIBM.
Omówione są wrodzone miopatie wtrętowe: 1) Dziedzicząca się recesywnie autosomalnie (hIBM2) z charakterystycznym zaoszczędzeniem m. czworogłowego uda, występująca u Perskich (Irańskich) Żydów, czasem również u Żydów w Egipcie, Afganistanie lub u kurdo-irańskich Żydów; jest także dość częsta w Japonii. Przyczyną hIBM2 są mutacje w genie dwufunkcyjnego enzymu epimerazy UDP-N-acetyloglukozaminy/kinazy N-acetylomannozaminy (GNE), który został zlokalizowany na chromosomie 9p12-p11. Początek choroby przypada zazwyczaj na trzecią lub czwartą dekadę życia. W obrazie histologicznym mięśni bardzo charakterystyczna jest obecność obrzeżonych wakuoli i cytoplasmatycznych wtrętów; 2) Autosomalna dominująca postać (hIBM3) cechująca się wrodzonymi przykurczami w stawach, oftalmoplegią zewnętrzną, osłabieniem mięśni dosiebnych kończyn i obrzeżonymi wakuolami jak w hIBM2. Przyczyną hIBM3 są mutacje w genie ciężkiego łańcucha miozyny IIa (MYHC2A), który został zlokalizowany na chromosomie 17p13. Ponadto pewne miopatie, występujące w Europie w izolowanych, etnicznych grupach są zaliczane do wtrętowych (np. miopatia odsiebna Welander, dystrofia piszczelowa Udda).
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2005, 5, 4; 261-264
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sen o Syjonie. Projekt państwa żydowskiego w noweli Bolesława Prusa Sen Jakuba. Sześć uwag
A Dream about Zion. A Plan of a Jewish State in Bolesław Prus’s Short Story Jacob’s Dream. Six Remarks
Autorzy:
Malik, Jakub A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945471.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Bolesław Prus
nowelistyka pozytywizmu
asymilacja Żydów
syjonizm
positivist short story
assimilation of Jews
Zionism
Opis:
The article is devoted to Boles"aw Prus’s nowel Jacob’s Dream (1875) – to the way it is received in a context different from the original one. Published for a second time in Evening stories (1895) it is a debate the author of The Doll holds with the positivist program of assimilation of the Jews. At the same time the author indicates the new possibilities Zionism gives. Prus tries to see the threats the Jewish nation will face when it will build its state. In many points Prus’s views remind of Theodor Herzl’s opinions. The article is also an attempt at showing the evolution of Boles"aw Prus’s attitude towards the so-called Jewish issue in the 19th century, which is to a large degree typical of his generation.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2007, 55, 1; 299-311
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Monety z Apamei Kibotos. Najstarsza ikonografia Arki Noego
The Coins from Apamea Kibotos. The Oldest Iconography of Noah’s Ark
Autorzy:
Kiełczewska, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/613709.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
moneta
Apamea Kibotos
Arka Noego
Frygia
Żydzi
historia sztuki
coin
Noah's Ark
Phrygia
Jews
Art history
Opis:
Author of the article presents the series of six coins minted in ancient city of Apamea Kibotos in Phrygia during the reign of emperors Septimus Severus (193- 211), Macrinus (217-218), Alexander Severus (222-235), Gordian III (238-244), Philip the Arab (244-249) and Trebonius Gallus (251-253). The coins depict Noah’s Ark and were connected with Jewish community of the city. The article introduces a short history of Apamea and Jewish settlers in this region. The main part of the article presents the description of the scenes on the coins and tries to explain the circumstances of their appearance in ancient Roman city. An attempt to explain the meaning of the Greek nickname for Apamea - Kibotos, is also significant. In the end of the article author makes the comparison with depictions of Noah’s Ark in early Christian art.
Źródło:
Vox Patrum; 2008, 52, 1; 455-470
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trzy pogromy, czyli dusza tłumu w literaturze rosyjskiej XIX wieku (Gogol - Kriestowski - Garin-Michajłowski)
Три погрома, или душа толпы в русской литературе XIX века (Гоголь - Крестовский - Гарин-Михайловский)
Autorzy:
Kowalczyk, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945042.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
literatura rosyjska
XIX wiek
Gogol
Kriestowski
Garin-Michajłowski
Żydzi
pogromy
russian literature
19th century
Krestovsky
Garin-Mikhailovsky
Jews
Pogroms
Opis:
В статье анализируются литературные образы еврейских погромов в русской литературе XIX века. В качестве теоретической основы используется классическая работа французского врача, социолога и психолога Гюстава Ле Бона Психология толпы (1895). Представленные примеры литературных описаний еврейских погромов в Русской империи, мастерски передают психологию страшной толпы, совершающей эти кровавые погромы. И.В. Гоголь оказывается здесь предвестником, предлагая образцовую матрицу описания действия толпы по отношению к „чужим” в этническом и религиозном смысле. В. В. Крестовский развивает эту схему в антисемитском духе. И.Г. Гарин-Михайловский зато, показывая, какой сложной проблемой является антисемитизм в Русской империи, аппе- лирует к самым лучшим, наиболее гуманным чувствам русских читателей.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2009, 57, 7; 131-145
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dialog chrześcijaństwa z judaizmem
Autorzy:
Kamykowski, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041465.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
dialogue
dialogue partners
christianity
Judaism
catholic church
Jews
church teaching
dialog
partnerzy dialogu
chrześcijaństwo
judaizm
Kościół Katolicki
Żydzi
Magisterium
Opis:
The present overview of current christian-Jewish dialogue shape frstly specifes the dialogue and its partners concept meaning applied to the relations between religious societies. it draws our attention to the polarisations within the christianity and Judaism as well as to the differencies in dialogue advancement between bodies keeping the dialogue and the general public. it points out the different motivation prompting Jews and christians to keep the dialogue and the infuence of this on understanding the sense, the choice of its representatives and the theme of the dialogue. The deepening mutual cognition along with the growing awareness of both; chances and limits of consensus in the dialogue, are indicated among the previous achievements. From the side of the catholic church, irreversible will of the dialogue along with the appropriate directions of doctrinal clarifcations of the church teaching are strongly emphasized. The theological questions are raised that on the christian side develop from the acknowledgment of irremovability of the covenant between God and israel. The questions refer to the contemporary situation and the eschatological perspective of existence of two communities considering themselves as continuation of the covenant between God and Abraham, as well as their relation towards israel Land. The article at its conclusion stipulates the deepening of the awareness of the mystery whenever resuming the religious topics in the dialogue.
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2010, 5; 209-221
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Judaizm diaspory w okresie drugiej świątyni
Diaspora of Judaism in times second temple
Autorzy:
Jędrzejewski, Sylwester
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/495340.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
Tematy:
Diaspora
internal Diaspora
Jews
Hellenism
Koine
Identity
Synagogue
Egypt
Babylonia
Opis:
The Diaspora (hebr. gālût), it is a common term describing Jewish presence outside of Eretz Israel. Greek term "Diaspora" is equivalent to Hebrew idea of dispersing or scattering in different directions. The term contains a complexity of historical, geographical, social and cultural conditions. Jewish Diaspora phenomenon became a new reality in the history of Israel during the Second Temple period. This reality was expressed in Jewish writings, nowadays qualified according to convergence and antagonism theory; the main problem concerned was a question of Jewish identity in Diaspora. This identity was focused on the relation between Jewish moral, having its source in the conscience of the covenant and intellectual and universal values of the Hellenistic culture. The conclusion of that kind of studies is that it is impossible to establish any universal definition of Jewish Diaspora. It is also impossible to work out a kind of universal model being able to grasp all the aspects of Jewish life in the Diaspora.
Źródło:
Seminare. Poszukiwania naukowe; 2010, 27; 9-27
1232-8766
Pojawia się w:
Seminare. Poszukiwania naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Julius Cassianus, Pseudo-Thallus, and the Identity of ‘Cassius Longinus’ in the Chronogaraphia of Eusebius
Autorzy:
Kokkinos, Nikos
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/638593.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
ANCIENT HISTORY
CHRONOGRAPHY
HELLENISTIC PERIOD
JEWS
Opis:
Eusebius' Chronika was a remarkable achievement in the field of ancient chronography, not least as the conclusion of extensive research running since the beginning of the Hellenistic period. It was a double work, composed some time before AD 311 and expanded shortly after AD 325. The first part, now usually called Chronographia, was a detailed introduction, aiming at collecting the raw material from all sources then available, and setting out the plan of the project. The second part, known as Kanones (Chronikoi Kanones), which carried its own preface, was a grand exposition (utilising the data of the first part) in the form of a table consisting of up to nine parallel columns to be read across, thus presenting a synchronistic universal history at a glance.1 Only fragments survive of the Greek original, primarily in George the Syncellus (ca. AD 800) and an anonymous excerptor (known as 'Excerpta Eusebiana' from a MS of the 15th century AD). But we have a nearly complete Armenian translation (earliest copy ca. 13th century AD), a Latin translation of the second part by Jerome (with his own preface and extended to AD 380/1), as well as two Syriac epitomes, one of which is believed to have been compiled by Joshua the Stylite (8th century AD), and other witnesses including two very early Arab chroniclers, one being Agapius of Hierapolis, ca. AD 942.
Źródło:
Scripta Judaica Cracoviensia; 2010, 8; 15-28
2084-3925
Pojawia się w:
Scripta Judaica Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La 'Belle Juive', Avatars d'une figure de l'Autre en litterature francaise
The 'Belle Juive' - Avatars Of The Figure Of The Other In The French Literature
Autorzy:
Maczka, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/638482.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
FRENCH LITERATURE
JEWS CULTURE
JUDAIC STUDIES
Opis:
no English abstract submitted
Źródło:
Scripta Judaica Cracoviensia; 2010, 8; 77-92
2084-3925
Pojawia się w:
Scripta Judaica Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obozy w Działdowie w latach II wojny światowej
Camps in Działdowo during World War II
Autorzy:
Orski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559182.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
Działdowo
eksterminacja
Niemcy
obóz jeniecki
obóz pracy
obóz przejściowy
Polacy
Soldau
zbrodnie
Żydzi
crime
extermination
Germans
Jews
labour camp
Poles
POW camp
temporary camp
Opis:
Po rozpoczęciu II wojny światowej w Działdowie (niem. Soldau) urządzono obóz, w którym przetrzymywano nie tylko jeńców wojennych, lecz także ludność cywilną, w tym Polaków i Żydów. Aresztowanych torturowano i zabijano. Od grudnia 1939 r. w obozie przetrzymywano przedstawicieli lokalnych elit, w tym działaczy politycznych, duchownych, nauczycieli i urzędników państwowych. Szacuje się, że do kwietnia 1940 r. w obozie zabito ok. 15 tys. osób. Pomimo że obóz funkcjonował później jako obóz pracy przymusowej a następnie jako obóz karny, to w swoim charakterze nie odbiegał od obozów koncentracyjnych. Z tego powodu byli więźniowie obozu w Działdowie są traktowani tak samo jak więźniowie obozów koncentracyjnych.
This paper covers events connected with the occupation and creation of camps and other sites of internment of the Polish and the Jews in Działdowo during 1939‒1945. On the first of September 1939 the town was attacked by German soldiers who gained control of the positions in the market square without a single gunshot. During the war in the area of the town and in the vicinity sites for internment of POW’s were organized, the civilian population of Polish and Jewish nationality. Arrested persons were tortured and killed in rooms of the house. Since December 1939 the Gestapo arrest was moved to the barracks where the activity of the transitory camp for the Polish began. Among them were priests, teachers, clerks, diplomats. In fact, this camp served as a place of extermination for all categories of prisoners, Polish political activists, displaced persons and Jews. The inhabitants of Działdowo and neighbouring localities were unintentional witnesses of these crimes. Due to lack of documents one can assess the number of victims at about 15 thousands victims. This action ended in the middle of April. The camp has been transformed into the camp of educational labour for persons refusing to work. Soon the camp changed its character as a penalty camp. Taking into consideration life and labour difficult conditions of this camp and high number of its victims, this camp has been treated on a par with the concentration camps. Therefore the former prisoners of complex camp in Działdowo have received identical benefits.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2010, 27; 245-263
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 507

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies