Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "interferon beta" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    Model based analysis of signaling pathways
    Autorzy:
    Śmieja, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/907948.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Uniwersytet Zielonogórski. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    ścieżka sygnalizacyjna
    układ dynamiczny
    biologia systemów
    interferon-beta
    signaling pathways
    dynamical system
    systems biology
    Opis:
    The paper is concerned with application of mathematical modeling to the analysis of signaling pathways. Two issues, deterministic modeling of gene transcription and model-driven discovery of regulatory elements, are dealt with. First, the biological background is given and the importance of the stochastic nature of biological processes is addressed. The assumptions underlying deterministic modeling are presented. Special emphasis is put on describing gene transcription. A framework for including unknown processes activating gene transcription by means of first-order lag elements is introduced and discussed. Then, a particular interferon-ß induced pathway is introduced, limited to early events that precede activation of gene transcription. It is shown how to simplify the system description based on the goals of modeling. Further, a computational analysis is presented, facilitating better understanding of the mechanisms underlying regulation of key components in the pathway. The analysis is illustrated by a comparison of simulation and experimental data.
    Źródło:
    International Journal of Applied Mathematics and Computer Science; 2008, 18, 2; 139-145
    1641-876X
    2083-8492
    Pojawia się w:
    International Journal of Applied Mathematics and Computer Science
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Znaczenie kliniczne przeciwciał przeciw interferonowi beta u chorych na stwardnienie rozsiane
    Clinical utility of anti-interferon-beta antibodies in patients with multiple sclerosis
    Autorzy:
    Pietrzak, Anna
    Michalak, Sławomir
    Kozubski, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030226.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    interferon beta
    interferon-beta
    multiple sclerosis
    neutralising antibodies
    przeciwciała neutralizujące
    stwardnienie rozsiane
    Opis:
    Treatment of multiple sclerosis with interferon-beta involves the risk of the development of immunological response to this protein. The response consists in the production of antibodies that bind or neutralise interferon-beta. The binding antibodies are detectable in the majority of the treated patients and do not influence the efficacy of treatment. Simultaneously, large clinical studies provide evidence that the neutralising antibodies reduce and in high titres suppress the effect of interferon, which causes the frequency of exacerbations and the number of new and intensified outbreaks in magnetic resonance imaging to increase. What is more, it may even result in the accelerated progression of disability. The incidence of the neutralising antibodies depends on the preparation as well as the route of administration and concerns from 2 to 42% of the treated patients; it reaches its maximum between the 6th and the 24th month of treatment. The neutralising antibodies may be present temporarily (once they disappear, the efficacy of interferon returns to its initial level), yet a high titre predicts their long-term persistence, even after the drug has been discontinued. Various ways of detecting the neutralising antibodies have been devised – from methods that take advantage of a cytopathic effect to those based on the induction of a luciferase reporter gene. Reliable markers of the in vivo activity of interferon-beta that may complement marking of the antibodies are being sought. For many years, the issue of anti-interferon antibodies was accompanied by controversy that resulted from methodological difficulties in studying their clinical utility. At present, in view of the gathered data, European experts unanimously recommend a repeated screening examination of the neutralising antibody titre for patients treated with interferon and considering the results when making therapeutic decisions.
    Leczenie stwardnienia rozsianego interferonem beta wiąże się z ryzykiem rozwoju odpowiedzi immunologicznej przeciw temu białku. Polega ona na produkcji przeciwciał wiążących lub neutralizujących interferon beta. Przeciwciała wiążące są wykrywalne u większości leczonych i nie wpływają na skuteczność terapii. Jednocześnie duże badania kliniczne dostarczają dowodów na to, że przeciwciała neutralizujące zmniejszają, a w wysokich mianach znoszą działanie interferonu, co przekłada się na wzrost częstości rzutów oraz liczby nowych i wzmacniających się ognisk w badaniach rezonansu magnetycznego, a nawet przyspieszenie postępu niesprawności. Częstość występowania przeciwciał neutralizujących zależy od preparatu i drogi podania oraz dotyczy od 2 do 42% osób leczonych; maksimum osiąga między 6. a 24. miesiącem terapii. Przeciwciała neutralizujące mogą być obecne przejściowo (po ich zaniknięciu skuteczność interferonu powraca do poziomu wyjściowego), ale wysokie miano zapowiada ich wieloletnie utrzymywanie się, nawet po odstawieniu leku. Opracowano różne sposoby wykrywania przeciwciał neutralizujących – od metod wykorzystujących efekt cytopatyczny do tych opartych na indukcji genu reporterowego lucyferazy. Poszukuje się wiarygodnych markerów aktywności interferonu beta in vivo, które mogłyby uzupełniać oznaczenie przeciwciał. Przez wiele lat zagadnieniu przeciwciał przeciwinterferonowych towarzyszyły kontrowersje, które wynikały z trudności metodologicznych w badaniu ich znaczenia klinicznego. Obecnie, w świetle zgromadzonych danych, eksperci europejscy zgodnie zalecają powtarzane przesiewowe badanie miana przeciwciał neutralizujących u chorych leczonych interferonem i uwzględnienie wyników przy podejmowaniu decyzji terapeutycznych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2016, 16, 2; 92-98
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowe perspektywy leczenia wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego
    New outlook for the treatment of secondary progressive multiple sclerosis
    Autorzy:
    Noga, Magdalena
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030326.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    immunosuppression
    immunosupresja
    interferon beta-1a
    interferon beta-1b
    mitoksantron
    mitoxantrone
    multiple sclerosis
    stwardnienie rozsiane
    Opis:
    Multiple sclerosis is a chronic autoimmune disease of the central nervous system which has an unknown origin and variable course. In about 85% of cases it starts as the relapsing-remitting form that, in different periods of time depending on the patient, turns into the secondary progressive form with constant progression of disability, sometimes with preserved relapse and magnetic resonance imaging activity at the beginning. The treatment options for the secondary progressive form of multiple sclerosis are still limited. Based on the results of Mitoxantrone in Multiple Sclerosis Study, mitoxantrone has been registered for the treatment of secondary progressive multiple sclerosis. In addition, the drugs that have received registration in Europe are interferon beta-1b and interferon beta-1a given subcutaneously. These drugs have a proven effect in slowing the progression of disability (interferon beta-1b, mitoxantrone) as well as reducing the annualised relapse rate (interferon beta-1b, interferon beta-1a, mitoxantrone) and the number of new outbreaks in magnetic resonance imaging (interferon beta-1a, interferon beta-1b). The study of North American Study Group on Interferon β-1b in Secondary Progressive MS showed no effect of the therapy with interferon beta-1b on the inhibition of disability progression and as a result, the drug has not obtained registration for the treatment of secondary progressive multiple sclerosis in the United States. The patients who benefit most from the therapy which modifies the course of the progressive form of multiple sclerosis are younger, with a shorter history of the disease, preserved relapse activity and rapidly increasing disability.
    Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą autoimmunologiczną chorobą ośrodkowego układu nerwowego o nieznanej przyczynie i zmiennym przebiegu. W około 85% przypadków najpierw występuje postać rzutowo-remisyjna, która po pewnym czasie (różniącym się w zależności od pacjenta) przechodzi w postać wtórnie postępującą ze stałą progresją niesprawności, niekiedy z początkowo zachowaną aktywnością rzutową i rezonansową choroby. Możliwości leczenia wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego są ograniczone. Na podstawie wyników badania Mitoxantrone in Multiple Sclerosis Study do leczenia tej postaci choroby zarejestrowany został mitoksantron. Ponadto w Europie rejestrację uzyskały interferon beta-1b oraz interferon beta-1a podawany podskórnie. Udowodniono wpływ tych leków na hamowanie progresji niesprawności (interferon beta-1b, mitoksantron) oraz spadek rocznego wskaźnika rzutów (interferon beta-1b, interferon beta-1a, mitoksantron) i liczby nowych ognisk w obrazach rezonansu magnetycznego (interferon beta-1a, interferon beta-1b). Badanie North American Study Group on Interferon β-1b in Secondary Progressive MS nie wykazało wpływu terapii interferonem beta-1b na hamowanie postępu niesprawności, więc nie uzyskał on rejestracji do leczenia tej postaci stwardnienia rozsianego w Stanach Zjednoczonych. Największe korzyści z terapii modyfikującej przebieg postępującej postaci choroby odnoszą pacjenci młodsi, chorujący krócej, z zachowaną aktywnością rzutową i szybko narastającą niesprawnością.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 130-134
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The presence of CD25 on bovine WC1 plus gamma delta T cells is positively correlated with their production of IL-10 and TGF-beta, but not IFN-gamma
    Autorzy:
    Maslanka, T.
    Jaroszewski, J.J.
    Markiewicz, W.
    Ziolkowski, H.
    Barski, D.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32183.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    cattle
    WC1 cell
    T cell
    T lymphocyte
    transforming growth factor-beta
    interleukin 10
    interferon-gamma
    CD25 antigen
    CD25 molecule
    Opis:
    WC1+ cells in cattle exhibit both regulatory and effector activities. However, it has not been elucidated whether they are so plastic that both activities co-exist in one cell or there are separate subpopulations of effector and regulatory cells. Since the production of IFN-γ and IL-10 seems to be related to WC1+ cells’ effector and regulatory function, respectively, the main aim of this study was to determine whether those cytokines are produced by separate subpopulations of WC1+, or are co-produced by the same cells. Due to increasingly frequent emphasised role of consumption of IL-2 in the mechanism of suppressor action of mouse CD25+CD4+ T regulatory cells, expression of the receptor’s α chain for interleukin 2 (CD25) on WC1+ lymphocytes has been evaluated. An average of 5.21% of WC1+ cells obtained from PBMCs of 12-month-old heifers show constitutive expression of the CD25 molecule, with CD25highWC1+ and CD25lowWC1+ cells accounting for 1.05% and 4.10% of WC1+ lymphocytes, respectively. For detection of intracellular cytokine production, PBMCs were stimulated with concanavalin A. Both IFN-γ- and IL-10-producing cells within the CD25-WC1+ and CD25+WC1+ subpopulations were mainly separate subpopulations. The average percentage of IFN-γ+IL-10-, IFN-γ-IL-10+ and IFN-γ+IL-10+ cells among CD25-WC1+ lymphocytes was 4.03%, 2.67% and 0.51%, respectively. A positive correlation was observed between the presence of the CD25 molecule on WC1+ lymphocytes and production of IL-10 and TGF-β, because the average percentage of IFN-γ-IL-10+ and IFN-γ+IL-10+ among CD25+WC1+ lymphocytes was 3 and 4.5 times higher as compared to the corresponding cells in the CD25-WC1+ subpopulation, whereas the percentage of IFN-γ+IL-10- cells in both the subpopulations was not significantly different. The percentage of TGF-β+ cells within the CD25+WC1+ subpopulation was 2.72 times as high as that of CD25-WC1+ lymphocytes. Therefore, with respect to the production of IFN-γ, IL-10 and TGF-β, CD25+WC1+ lymphocytes turn out to have a more suppressor profile than CD25-WC1+.
    Źródło:
    Polish Journal of Veterinary Sciences; 2012, 15, 1
    1505-1773
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Veterinary Sciences
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wpływ interferonu beta-1b na uczenie się niewerbalne i ciągłość uwagi u chorych na stwardnienie rozsiane
    Effect of interferon beta-1b on the nonverbal learning and sustained attention in patients with multiple sclerosis
    Autorzy:
    Kułakowska, Alina
    Halicka, Dorota
    Drozdowski, Wiesław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1061868.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    attention
    interferon beta-1b
    learning
    multiple sclerosis
    stwardnienie rozsiane
    uczenie się
    uwaga
    Opis:
    Interferon beta is the most widely prescribed therapy for the multiple sclerosis (MS), positively modifying the disease course. The aim of this study was to examine effects of long-term treatment with interferon beta-1b (8 mln. IU every other day, for 24 months) on the nonverbal learning and sustained visual attention in MS patients. Nineteen relapsing-remitting patients were included. The mean age was 30.3 (18-43) years, mean disease duration and mean EDSS scores were 3.2 (0.5-7.0) years and 2.05 (0.5-5.0), respectively. The patients underwent psychological testing three times: before interferon beta-1b treatment, 12 and 24 months later. The Nonverbal Learning Test, the Visual Continuous Attention Test and Beck Depression Inventory were used. Nineteen matched (age, sex, education, EDSS scors, disease duration) control subjects, also with relapsingremitting MS, not reciving interferon beta, underwent the same testing procedure. Before interferon beta-1b treatment there were no significant differences among examined and control groups on any tests. 24 months treatment with interferon beta-1b positively influenced nonverbal learning (p<0.05), and did not change sustained attention and mood. Treatment with interferon beta-1b reduced MS attack frequency (p<0.05) and had beneficial (statistically unsignificant) effect on disability assessed by the EDSS. Serious adverse events were not observed in treated patients. Conclusions: 1. Treatment with interferon beta-1b positively influences nonverbal learning. 2. During interferon beta-1b therapy were not observed significant changes in sustained attention and mood.
    Interferon beta jest najczęściej stosowanym lekiem łagodzącym przebieg kliniczny stwardnienia rozsianego (SM). Celem tej pracy była ocena wpływu przewlekłego leczenia interferonem beta-1b (8 mln. j.m. podawane co drugi dzień, przez 24 miesiące) na uczenie się niewerbalne i ciągłość uwagi wzrokowej u chorych na stwardnienie rozsiane. Zbadano 19 pacjentów z postacią rzutowo-remisyjną SM. Średni wiek chorych wynosił 30,3 (18-43) lata, średni czas trwania choroby – 3,2 (0,5-7,0) lata, średnia wartość skali EDSS – 2,05 (0,5-5,0) punktu. Pacjentów poddano 3-krotnie (przed rozpoczęciem leczenia interferonem, po upływie 12 i 24 miesięcy) badaniu psychologicznemu. Wykorzystano: test uczenia się niewerbalnego (NVLT), test ciągłości uwagi (DAUF) i Inwentarz Depresji Becka. Grupę kontrolą stanowiło 19 chorych również z postacią rzutowo-remisyjną SM, odpowiednio dobranych pod względem wieku, płci, wykształcenia, stopnia niesprawności (EDSS) i czasu trwania choroby, nieleczonych interferonem beta, których poddano takiej samej procedurze badawczej. Wyniki osiągnięte przed leczeniem interferonem beta-1b przez pacjentów z grupy badanej i kontrolnej nie różniły się istotnie w żadnym z testów. Trwające 24 miesiące leczenie interferonem beta-1b korzystnie wpłynęło na uczenie się niewerbalne (p<0,05), nie zmieniając istotnie ciągłości uwagi ani nastroju. Terapia zmniejszała częstość rzutów choroby (p<0,05) oraz miała korzystny wpływ na narastanie niesprawności ocenianej w skali EDSS (brak istotności statystycznej). Nie obserwowano poważnych działań niepożądanych w grupie chorych leczonych interferonem beta-1b. Wnioski: 1. Leczenie interferonem beta-1b wpływa korzystnie na niewerbalne uczenie się. 2. W trakcie terapii interferonem beta-1b nie obserwowano istotnych zmian ciągłości uwagi ani nastroju.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2005, 5, 4; 265-270
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Up-regulation of human PNPase mRNA by β-interferon has no effect on protein level in melanoma cell lines
    Autorzy:
    Gewartowski, Kamil
    Tomecki, Rafal
    Muchowski, Lukasz
    Dmochowska, Aleksandra
    Dzwonek, Artur
    Malecki, Michal
    Skurzak, Henryk
    Ostrowski, Jerzy
    Stepien, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1041287.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Biochemiczne
    Tematy:
    polynucleotide phosphorylase
    melanoma
    human mitochondria
    beta interferon
    poly(A) tails
    PNPase
    Opis:
    Human mitochondrial polynucleotide phosphorylase (hPNPase) is an exoribonuclease localized in mitochondria. The exact physiological function of this enzyme is unknown. Recent studies have revealed the existence of a relationship between induction of hPNPase mRNA and both cellular senescence and growth arrest of melanoma cells following β-interferon treatment. The aim of this study was to verify whether the augmented hPNPase mRNA level results in increase of the protein level. In several cell lines established from five metastatic melanoma patients we did not find any such correlation. However, an elevated level of hPNPase protein was observed in interferon-induced HeLa and Jurkat cells. This increase was correlated with a slight shortening of poly(A) tails of mitochondrial ND3 transcript.
    Źródło:
    Acta Biochimica Polonica; 2006, 53, 1; 179-188
    0001-527X
    Pojawia się w:
    Acta Biochimica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    BENEFIT, CHAMPS i ETOMS: porównanie wyników leczenia interferonem beta chorych na klinicznie izolowane zespoły sugerujące stwardnienie rozsiane
    BENEFIT, CHAMPS and ETOMS: comparison of outcome of interferon-beta treatment in patients with clinically isolated sclerosis multiplex-like syndromes
    Autorzy:
    Cendrowski, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1061292.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    CDMS
    CIS
    conversion
    interferon beta
    konwersja
    KIZ
    KP SR
    Opis:
    The 2-year outcomes of three non-parallel, prospective, placebo-controlled studies (BENEFIT, CHAMPS, ETOMS) have shown that IFN beta-lb s.c. (Betaferon®), IFN beta-la i.m. (Avonex®) and IFN beta-la s.c. (RebiP) similarly prevented conversion of clinically isolated syndromes (CIS) into clinically definite multiple sclerosis (CDMS). Smaller proportions of CIS patients in the Betaferon®, Avonex® and RebiP groups converted to CDMS as compared with fractions in the placebo groups (28%, 21%, 34% vs. 45%, 35%, 45%); p from 0.047 to 0.00007. The mean number of days to CDMS development was prolonged by three products of IFN beta (363, 375, 569 days), but not by placebo (255, 309, 252 days); p between <0.05 and 0.00007. The mean or median number of new T2-related brain lesions was more strongly reduced in all studies by the verum than by placebo (1.0 vs. 2.0,2.1 vs. 5.0,2.0 vs. 3.0); the differences were significant. The mean or median number of new, enhancing lesions was also significantly reduced in the BENEFIT and in the CHAMPS studies, but not in the
    Dwuletnie wyniki trzech nierównoległych, prospektywnych, kontrolowanych przez placebo badań (BENEFIT, CHAMPS, ETOMS) dowiodły, że IFN beta-lb s.c. (Betaferon®), IFNbeta-la i.m. (Avonex®) i IFN beta-la s.c. (Rebif®) w podobnym stopniu zapobiegły konwersji klinicznie izolowanych zespołów (KIZ) w klinicznie pewne stwardnienie rozsiane (KP SR). Mniejsze proporcje chorych z KIZ w grupach Betaferon u®, Avonexu® i Rebifu® przekształciły się w KP SR w porównaniu z frakcją w grupach placebo (28%, 21%, 34% vs 45%, 35%, 45%); p od 0,047 do 0,00007. Średnia liczba dni do wystąpienia KP SR została wydłużona przez trzy produkty IFN beta (363, 375, 569 dni), lecz nie przez placebo (255, 309, 252 dni); p między <0,05 i 0,00007. Verum silniej niż placebo zmniejszyło średnią lub medianę liczby nowych, T2-zależnych uszkodzeń mózgu (1,0 vs 2,0; 2,1 vs 5,0; 2,0 vs 3,0); p = różnice istotne. Średnia lub mediana wzmacniających się po kontraście uszkodzeń również uległa istotnej redukcji w BENEFIT, CHAMPS, ale nie w ETOMS. Pośrednie porównanie dowiodło, że trzy produkty IFN beta częściowo zapobiegły lub opóźniły konwersję KIZ w KP SR i zahamowały ewolucję nowych uszkodzeń mózgu na obrazach rezonansu magnetycznego.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2006, 6, 3; 195-199
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niepowodzenie leczenia stwardnienia rozsianego interferonem beta: kryteria, charakterystyka i próby minimalizacji
    Interferon beta treatment failure in multiple sclerosis: criteria, characteristics and attempt of minimization
    Autorzy:
    Cendrowski, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058026.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    a non-response
    interferon beta
    minimization of treatment failure
    multiple sclerosis
    stwardnienie rozsiane
    brak odpowiedzi
    minimalizacja niepowodzenia leczenia
    Opis:
    Background: The greater part of patients with RRMS treated with IFN beta shows beneficial modification of the disease. Treatment failure (TF) to IFN beta occurs in 7-49% of RRMS patients depending on the criteria used to define a non-response. Objective: Presentation of criteria, characteristics, prediction of a non-response to IFN beta and brief description of attempts to minimize TF. Method and patients: A critical survey of 35 articles on natural course and IFN beta treatment of RRMS patients was carried out. Results: Criterion of permanent TF based on disability progression (‡1 EDSS step confirmed at 6 months) in RRMS patients receiving IFN beta over 2 years had high sensitivity (85%) in defining a not temporary non-response. Prior to the IFN beta treatment non-responders had lower relapse rate (1.4), higher disability score (2.7 at EDSS) and the greater number of enhancing lesions (3) than responders (1.8, 1.9, 0); p<0.05. Permanent TF is more probable during the first 2 years of IFN beta treatment if there is confirmed disability worsening (>1 step at EDSS). Unchanged TF is less probable if there are new relapses or at least 3 new T2-related lesions. Attempts to minimize TF include appropriate selection of patients, maintenance of symptomatic treatment, management of side effects, no IFN beta treatment interruptions, increase of a dose, lowering of IFN beta neutralizing antibody titre, switching to the 1st and the 2nd line immunomodulating drugs or to monoclonal antibodies (natalizumab). Conclusions: Defining permanent TF depends on criteria of worsening disability. Prediction of enduring TF may be established on previous disability deterioration and the greater number of antecedent, active enhancing lesions (Gd+). The minimization of TF to IFN beta is complex, not always effective procedure and should aim at eliminating the cause of a non-response.
    Temat: Większa część chorych na NZSR leczonych IFN beta wykazuje korzystną modyfikację choroby. Niepowodzenie leczenia (NL) interferonem beta występuje u 7-49% chorych na NZSR w zależności od kryteriów braku odpowiedzi na terapię. Cel: Przedstawienie kryteriów, charakterystyki, predykcji braku odpowiedzi na IFN beta oraz krótki opis prób minimalizacji NL. Metoda i pacjenci: Dokonano krytycznego przeglądu 35 artykułów o przebiegu naturalnym i leczeniu IFN beta chorych na NZSR. Wyniki: Kryterium trwałego NL oparte na pogorszeniu niepełnosprawności (NP) o ‡1 st. EDSS (potwierdzonej po 6 miesiącach) u chorych na NZSR otrzymujących IFN beta przez 2 lata wykazało wysoką czułość (85%) w określeniu trwałego braku odpowiedzi. Przed leczeniem IFN beta niereagujący mieli niższy wskaźnik rzutów (1,4), wyższy stopień NP (2,7) i większą liczbę pokontrastowych uszkodzeń (3) w porównaniu z reagującymi (1,9, 1,8, 0); p<0,05. Trwałe NP jest bardziej prawdopodobne w ciągu 2 pierwszych lat leczenia, jeśli wystąpiło potwierdzone pogorszenie NP (‡1 st. EDSS). Utrwalone NL jest mniej prawdopodobne, jeśli występują nowe rzuty lub ‡3 nowe T2-zależne uszkodzenia. Próby minimalizacji NL polegają na właściwym doborze pacjentów, utrzymaniu leczenia objawowego, terapii objawów niepożądanych, unikaniu przerw w leczeniu, zwiększeniu dawki, obniżeniu miana przeciwciał neutralizujących IFN beta, terapii dodanej, zamianie IFN beta na inne leki immunomodulujące I lub II linii oraz na przeciwciała monoklonalne (natalizumab). Wnioski: Definicja trwałego NL zależy od kryteriów pogarszającej się NP. Predykcja trwałego NL może być oparta na poprzedzającym pogorszeniu NP i większej liczbie uprzednich, aktywnych, wzmacniających się uszkodzeń (Gd+). Minimalizacja NL jest złożona, nie zawsze skuteczna i powinna dążyć do eliminacji jego przyczyny.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2010, 10, 2; 112-117
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Selected predictors increase the chance of effective interferon beta treatment in patients with multiple sclerosis
    Wybrane predyktory zwiększają szansę skutecznego leczenia interferonem beta chorych na stwardnienie rozsiane
    Autorzy:
    Cendrowski, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/437955.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    predictors
    multiple sclerosis
    interferon beta
    outcome
    predyktory
    stwardnienie rozsiane
    wyniki
    Opis:
    Background: Most demographic, clinical and MRI variables in patients with relapsing – remitting multiple sclerosis (RRMS) failed to predict the IFN beta treatment outcome. Objective: To identify pre-treatment and early treatment variables which predict in RRMS patients a beneficial response to the INF beta therapy. Method and patients: A survey of 20 articles on pretreatment and early treatment variables predicting the result of the IFN beta therapy in MS patients. Results: Age, gender, duration of the disease, the total or annual number of relapses and disability scale status prior to the treatment did not prognosticate the response to the IFN beta treatment. In the pre-treatment period responders compared with non-responders underwent the RR course more often. The earlier initiation of the IFN beta treatment showed a positive predictive value but only in selected patients. During the first 2 years of treatment the absence of relapses, decreased disability scale status, neuroimages with 0-2 new T2 – related lesions, without active T1-related enhanced lesions and with lower T2-, T1- related lesions predicted beneficial effects after further 2-3 years of treatment. Conclusion: A composite of selected predictors increases the chance of the beneficial IFN beta treatment outcome. The composite consists of the reduced number of relapses, the diminished disability scale status, the limited volume of new or extending T2-, T1- related lesions and the decreased number of active enhanced lesions during the first 2 years of treatment.
    Temat. Większość demograficznych, klinicznych i neuroobrazowych (RM) predyktorów nie określa odpowiedzi chorych z nawracająco-zwalniającym stwardnieniem rozsianym (NZSR) na leczenie interferonem beta (IFN beta). Cel. Identyfikacja przed i na początku leczenia IFN beta zmiennych, które orzekają o korzystnej reakcji chorych z NZSR na tę terapię. Metoda i pacjenci. Dokonano przeglądu 20 artykułów opisujących zmienne, które przed i w czasie leczenia orzekły o wyniku terapii IFN beta chorych na SR. Wyniki. Wiek, płeć, długość choroby, całkowita lub roczna liczba rzutów i stopień niepełnosprawności (NP) przed leczeniem nie prognozowały odpowiedzi na IFN beta. Reagujący w porównaniu do niereagujących częściej mieli przed leczeniem zwalniający przebieg choroby. Wcześniejsze rozpoczęcie terapii IFN beta wykazało pozytywną wartość predykcyjną, lecz tylko u wybranych chorych. Podczas pierwszych 2 lat leczenia ustąpienie rzutów, zmniejszenie NP, wystąpienie neuroobrazów z O-2 nowymi T2 - zależnymi uszkodzeniami, bez aktywnych T1 – zależnych wzmacniających się zmian oraz z mniejszą objętością T2 – i T1- zależnych uszkodzeń były predyktorami korzystnego wyniku leczenia po 2-3 latach. Wniosek. Kompozyt wybranych predyktorów zwiększa szansę korzystnego wyniku leczenia IFN beta. Kompozyt ten składa się ze zmniejszonej liczby rzutów, obniżonego stopnia NP, ograniczonej objętości nowych lub poszerzających się T2, T1 - zależnych uszkodzeń i mniejszej liczby aktywnych wzmacniających się ognisk podczas pierwszych 2 lat leczenia.
    Źródło:
    Medical Review; 2013, 1; 119-129
    2450-6761
    Pojawia się w:
    Medical Review
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ocena efektywności klinicznej interferonu β-1b oraz porównanie bezpośrednie interferonu β-1b z interferonem β-1a w leczeniu stwardnienia rozsianego
    Evaluation of clinical effectiveness of interferon beta1B and direct comparison of interferons beta1B and beta1A in the treatment of sclerosis multiplex
    Autorzy:
    Bartosik-Psujek, Halina
    Stelmasiak, Zbigniew
    Kozubski, Wojciech
    Pankiewicz, Oskar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1061830.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    interferon beta
    multiple sclerosis
    przegląd systematyczny
    stwardnienie rozsiane
    systematic review
    Opis:
    Background: The article presents results of systematic review focusing on clinical effectiveness and safety of interferon β-1b use in patients with multiple sclerosis and its direct comparison with interferon β-1a. Material and methods: The assessment is based on meta-analysis of the results of clinical trials identified in the wysystematic review that followed Cochrane Collaboration methodology. Primary endpoints related to therapy effectiveness and some secondary endpoints which may indirectly reflect intervention efficacy have been analyzed. Major electronic databases (incl. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL) have been searched. Results: Interferon β-1b administered subcutaneously in a dose of 8 MIU each other day (e.o.d.) was found to have confirmed effectiveness with regard to analyzed primary endpoints and also an acceptable safety profile in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2-5 years and in secondary progressive multiple sclerosis during a period of 3 years. The potency of intervention is regarded as clinically significant. Effectiveness of interferon β-1b in primary multiple sclerosis has not been confirmed. On the basis of the results of a single clinical trial (INCOMIN) it is concluded that interferon β-1b administered subcutaneously in the dose of 8 MIU e.o.d. might have higher efficacy compared to 6 MIU once weekly intramuscular interferon β-1a in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2 years. Conclusions: The results show that interferon β-1b is a medication with confirmed effectiveness in multiple sclerosis with relapsing activity and could be more effective than interferon β-1a given once a week.
    Wstęp: W artykule przedstawiono wyniki przeglądu systematycznego dotyczącego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania interferonu β-tb oraz bezpośredniego porównania efektywności klinicznej interferonu β-tb z interferonem β-^ w leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Material i metoda: Oceny dokonano na podstawie metaanalizy wyników badań klinicznych odnalezionych w ramach przeglądu systematycznego, zgodnie z wytycznymi Cochrane Collaboration. Analizie poddano pierwszorzędowe punkty końcowe, na podstawie których można wnioskować o efektywności terapii, oraz niektóre drugorzędowe punkty końcowe, które pośrednio mogą świadczyć o skuteczności interwencji. Przeszukano najważniejsze bazy informacji medycznych (m.in. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL). Wyniki: Analiza skuteczności wykazała, że interferon β-Λ podawany podskórnie w dawce 8 MIU co drugi dzień jest lekiem o udowodnionej skuteczności wobec pierwszorzędowych punktów końcowych oraz o akceptowalnym profilu bezpieczeństwa w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2-5 lat leczenia, a także w stwardnieniu rozsianym o przebiegu wtórnie postępującym w okresie 3 lat leczenia. Jest to lek o istotnej klinicznie sile interwencji. Nie udowodniono skuteczności interferonu β-Λ w leczeniu pierwotnie przewlekle postępującego stwardnienia rozsianego. W oparciu o wyniki jednego badania (INCOMIN) stwierdzono, że interferon β- 1b podawany podskórnie w dawce 8 MIU może być lekiem o wyższej skuteczności w porównaniu z interferonem β-^ podawanym domięśniowo w dawce 6 MIU w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2 lat leczenia. Wnioski: W wyniku przeprowadzonej analizy stwierdzono, że interferon β-Λ jest lekiem o udowodnionej skuteczności klinicznej w leczeniu stwardnienia rozsianego z aktywnością rzutową i być może jest skuteczniejszy od interferonu β-^ podawanego raz w tygodniu.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2006, 6, 4; 224-231
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies