Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "gwóźdź śródszpikowy" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Analiza wpływu stabilizacji złamania kości piszczelowej za pomocą gwoździa śródszpikowego na zrost kostny. Cz. 2
Autorzy:
Słowiński, J. J.
Kudłacik, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/112188.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Indygo Zahir Media
Tematy:
ortopedia
kość piszczelowa
gwóźdź śródszpikowy
złamanie
implant
Opis:
Ze względu na niepowodzenie prowadzonego leczenia podjęto decyzję o przeprowadzeniu wstępnej analizy numerycznej prezentowanego przypadku klinicznego z wykorzystaniem metody elementów skończonych. W tym celu opracowano modele numeryczne kości, złamania oraz implantu. Analizie poddano dwa przypadki możliwej stabilizacji – jednopłaszczyznową oraz dwupłaszczyznową. Pierwsze rozwiązanie wykorzystuje otwory implantu w płaszczyźnie czołowej, tak w dalszym, jak i bliższym końcu. W wariancie drugim (wykorzystanym w opisywanym przypadku klinicznym), w części bliższej powtórzono mocowanie z przypadku pierwszego, tj. jednopłaszczyznowe, w części dalszej natomiast wykorzystano jeden otwór w płaszczyźnie czołowej, drugi zaś w płaszczyźnie strzałkowej. Celem prowadzonych prac było wykazanie, czy i jak sposób stabilizacji gwoździa w objętości kości, szczególnie w części dalszej, rzutuje na uzyskanie zrostu kostnego.
Źródło:
Inżynier i Fizyk Medyczny; 2018, 7, 1; 66-68
2300-1410
Pojawia się w:
Inżynier i Fizyk Medyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wydłużanie kości długich – metody i zastosowanie
Autorzy:
Grygier, Dominika
Słowiński, Jakub
Kowalewski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2146796.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Indygo Zahir Media
Tematy:
kości ludzkie
wydłużanie kości
skracanie kości
ortopedia
gwóźdź śródszpikowy
implant
Opis:
Jednym z głównych przejawów ludzkiej aktywności ruchowej jest lokomocja realizowana jako chód. Jego prawidłowość i stabilna postawa jest pochodną równej długości kończyn dolnych. Badania związane z postawą ciała dzieci prowadzone w latach 50. ubiegłego wieku wskazywały, że ponad 90% dzieci do 13 roku życia miało asymetrię ciała w płaszczyźnie czołowej [1]. Badania z udziałem osób dorosłych wykazują, według różnych źródeł, że nierówność kończyn (ang. limb length discrepancy) (Rys. 1) dotyczy tej populacji w przedziale 40-70% [2-3]. W większości jest to nieznaczna różnica, która kompensowana jest dyskretnymi odchyleniami w budowie anatomicznej w innych regionach ciała. Do skutków znacznej nierówności kończyn zaliczyć można nie tylko ogólne wady postawy, jak skrzywienia kręgosłupa, obniżenie miednicy czy występowanie garbu żebrowego [4]. Wada ta wiąże się także z dolegliwościami bólowymi – ze szczególnym uwzględnieniem odcinka L – S kręgosłupa [5].
Źródło:
Inżynier i Fizyk Medyczny; 2020, 9, 6; 458--460
2300-1410
Pojawia się w:
Inżynier i Fizyk Medyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Numeryczna analiza stabilizacji złamania kości piszczelowej i strzałkowej
Autorzy:
Słowiński, J. J.
Kudłacik, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/112239.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Indygo Zahir Media
Tematy:
ortopedia
kość piszczelowa
kość strzałkowa
złamanie
stabilizacja
gwóźdź śródszpikowy
wkręt kostny
Opis:
Kość piszczelowa jest jedną z najczęściej łamanych w ludzkim organizmie kością długą. Ze względu na jej rolę w codziennej aktywności fizycznej, zapewnienie prawidłowej stabilizacji złamania rzutuje na komfort życia pacjenta. Prawidłowo podjęta rehabilitacja skraca czas powrotu do zdrowia, co z kolei ma ogromne przełożenia społeczne i ekonomiczne. Według powszechnie stosowanej i zaaprobowanej w środowisku ortopedycznym skali AO, złamania analizowane w niniejszej pracy zostały opisane jako typ 43-A1. Uraz ten, zlokalizowany w dystalnym końcu kości poza obszarem powierzchni stawowych, zalicza się do złamań międzystawowych i przynasadowych. Przerwanie ciągłości tkanki kostnej następuje w jednej płaszczyźnie, dzieląc kość na dwie części. W opisywanym przypadku nastąpiło także złamanie kości strzałkowej, które jednak nie stanowi nieodłącznego elementu w tego typu złamaniu. 46-letnia chora trafiła do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z powodu złamania podudzia. Na podstawie diagnostyki radiologicznej rozpoznano złamanie 43-A1 wg klasyfikacji AO (Rys. 1). Złamanie dokonane w wyniku urazu, niemniej jednak jego okoliczności nie są jasne ze względu na stan neurologiczny chorej i utrudniony z nią kontakt. Złamanie poddano leczeniu operacyjnemu – stabilizacja złamania kości piszczelowej przy pomocy płyty kostnej bez stabilizacji złamania kości strzałkowej, co jest jedną z przyjętych technik operacyjnych. Kolejne kontrole w 2 i 4 miesiącu po zabiegu operacyjnym wskazały na destabilizację zespolenia, co było prawdopodobnie związane z pełnym obciążaniem operowanej kończyny. Niestety dalsze losy chorej są nieznane z powodu niezgłaszania się jej do kolejnych kontroli. W ramach analizy zaproponowano 5 wariantów stabilizacji złamania obu kości uwzględniającej różne techniki unieruchomienia odłamów względem siebie.
Źródło:
Inżynier i Fizyk Medyczny; 2018, 7, 3; 225-228
2300-1410
Pojawia się w:
Inżynier i Fizyk Medyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Analiza porównawcza wybranych wariantów stabilizacji złamania kości ramiennej za pomocą gwoździa śródszpikowego
A comparative study of stabilization variants of humeral fracture using an intramedullary nail
Autorzy:
Słowiński, Jakub J.
Kęszycki, Dawid
Kudłacik, Konrad
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/986638.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Indygo Zahir Media
Tematy:
złamanie kości
kość ramienna
gwóźdź śródszpikowy
metoda elementów skończonych
humerus
fracture
intramedullary nail
finite element method
Opis:
Złamanie kości ramiennej stanowi blisko 1,5% wszystkich złamań, ale ze względu na wiek zróżnicowana jest przyczyna powstawania urazu. Leczenie operacyjne, stosowane w bardziej rozległych i skomplikowanych urazach, polega na stabilizacji za pomocą implantów płytkowych bądź gwoździ śródszpikowych. W ramach przeprowadzonej analizy numerycznej stabilizacji złamania trzonu kości ramiennej porównano 4 metody zespolenia tytanowego gwoździa śródszpikowego z odłamami kostnymi. Wyniki przeprowadzonych symulacji wykazały, że w zakresie analizowanych danych, każdy z testowanych wariantów umożliwia uzyskanie zrostu kostnego. Maksymalne przemieszczenia międzyodłamowe mieściły się w zakresie 325-540 μm, co stanowi wartość korzystną dla procesów zrostu. Także wartości naprężeń odnotowanych dla poszczególnych modeli nie wskazały na przekroczenie doraźnych wartości na wytrzymałość. Uzyskane wyniki sugerują, że dla danego przypadku każdy z wariantów stabilizacji pozwoli na uzyskanie pozytywnych efektów leczenia.
Fractures of the humerus constitute nearly 1.5% of all fractures, but due to age, the cause of the injury varies. The surgical treatment, used in more extensive and complicated injuries, consists in stabilization with the help of plate implants or intramedullary nails. As part of the numerical analysis of the stabilization of the humerus fracture, 4 methods of the intramedullary nail fixation were compared. The results of the conducted simulations showed that in the range of the analyzed data, each of the tested variants allows for bone union. Maximal interfragmentary movement was in the range of 325-540 μm, which is a favorable value for bone union processes. Also the stresses recorded for individual models did not exceeded the strength of used materials. The obtained results suggest that each of the stabilization variants will allow to obtain positive treatment effects.
Źródło:
Inżynier i Fizyk Medyczny; 2019, 8, 2; 141-144
2300-1410
Pojawia się w:
Inżynier i Fizyk Medyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The application of intramedullary nails and transmedullary support screws in surgical treatment of distal tibia fracture
Zastosowanie gwoździ śródszpikowych i śrub kierunkowych w leczeniu operacyjnym złamań końca dalszego kości podudzia
Autorzy:
Bęcki, Marcin
Falis, Mirosław
Synder, Marek
Lipiński, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2186039.pdf
Data publikacji:
2023-03-31
Wydawca:
Wydawnictwo Exemplum
Tematy:
distal tibia fractures
Goldzak classification
intramedullary nail
TMS screw
złamanie dalszego końca kości podudzia
klasyfikacja Goldzaka
gwóźdź śródszpikowy
śruby TMS
Opis:
Introduction. Fractures of the distal tibia are a difficult treatment problem due to the specific anatomy of this area and the soft tissue injuries resulting from trauma. A distal fracture is short, has a wide marrow cavity, and the asymmetric muscle forces acting on it can cause secondary displacements despite the originally correct positioning. Against the background of the problems presented above, the fixation with an intramedullary nail (IMN) with the use of TMS (trans medullary support) screws directional screws seems to be the best alternative for treatment. Aim. The aim of this study was to evaluate the bone fracture repositioning after surgical treatment of tibia fracture, the time of bone healing and the function of the upper ankle joint. Materials and methods. Forty patients treated surgically due to a fracture of the distal tibia with the use of an intramedullary nail and TMS screws were included in this study. The mean follow-up time was 25.3 months. The function of the ankle joint of the injured limb was evaluated using the AOFAS, VAS and SF-36 questionnaires. Radiological documentation was assessed in terms of correct bone fragment repositioning, placement of directional screws and correct union of the fibula. Post-operative X-rays as well as X-rays taken at the end of treatment in AP and lateral projection were also assessed, evaluating LDTA (lateral distal tibial angle) and ADTA (anterior distal tibial angle). Results. The function of the ankle joint after surgical treatment of a distal tibia fracture using the IMN + TMS method is as follows: AOFAS score 91.5, VAS 2.2 / 10 points. The range of motion of the ankle joint: the angles of ankle movement were significantly greater in the case of the uninjured limb compared to the injured one. Bone union was obtained in all patients. In 80% of patients, it was achieved in less than 6 months. Assessment of repositioning after surgery – mean LDTA angle after surgery was 89 and mean ADTA angle after surgery was 86 (standard LDTA 90, ADTA 85). Conclusions. The function of the ankle joint after treatment of a distal tibial fracture with an intramedullary nail and TMS screws according to the AOFAS and VAS scale was very good and allowed for the anatomical bone fragment fixation. The bone healing after fixation of the distal tibial fracture with an intramedullary nail and TMS screws was shorter than 6 month in most cases.
Wstęp. Złamania dalszego końca kości podudzia stanowią trudny problem leczniczy ze względu na specyfikę anatomii tej okolicy. Z punktu widzenia biomechaniki odłam dystalny jest krótki, ma szeroką jamę szpikową, a działające na niego asymetryczne siły mięśniowe mogą spowodować wtórne przemieszczenia, pomimo pierwotnie prawidłowego nastawienia. Z tego powodu zespolenie gwoździem śródszpikowym z użyciem śrub kierunkowych TMS (trans medullary support screws) wydaje się być najlepszą alternatywą. Cel. Celem pracy jest ocena uzyskanej repozycji odłamów kostnych po leczeniu operacyjnym złamań końca dalszego kości podudzia przy użyciu gwoździa śródszpikowego oraz śrub TMS, a także ocena czasu uzyskania zrostu kostnego oraz funkcji stawu skokowego górnego po leczeniu operacyjnym. Materiał i metody. Ocenie poddano 40 chorych leczonych operacyjnie z powodu złamania końca dalszego kości podudzia przy użyciu gwoździa śródszpikowego oraz śrub TMS. Średni czas obserwacji wyniósł 25,3 miesiąca. Funkcję stawu skokowego uszkodzonej kończyny oceniano za pomocą kwestionariuszy AOFAS, VAS oraz SF-36. Oceniano także dokumentację radiologiczną pod kątem prawidłowości repozycji odłamów, umiejscowienia śrub kierunkowych oraz prawidłowości zespolenia kości strzałkowej. Ocenie poddano radiogramy pooperacyjne oraz kończące leczenie w projekcjach AP i bocznej, oceniając kąty LDTA (lateral distal tibial angle) i ADTA (anterior distal tibial angle). Wyniki. Funkcja stawu skokowego po leczeniu operacyjnym złamania końca dalszego kości piszczelowej metodą IMN + TMS przedstawia się następująco: wynik kwestionariusza AOFAS wynosił 91,5/100 punktów, VAS 2,2/10 punktów. Zakres ruchomości stawu skokowego były istotnie większy w przypadku kończyny nieuszkodzonej. Zrost kostny uzyskano u wszystkich chorych. U 80% pacjentów wystąpił on w okresie krótszym niż 6 miesięcy. Ocena repozycji po leczeniu operacyjnym – średni kąt LDTA po operacji wynosił 89°, a średni kąt ADTA 86° (normy LDTA 90°, ADTA 85°). Wnioski. Funkcja stawu skokowego po leczeniu operacyjnym złamania końca dalszego kości piszczelowej gwoździem śródszpikowym oraz śrubami TMS w skali AOFAS odpowiada ocenie bardzo dobrej, a w skali VAS odpowiada odczuwaniu łagodnego bólu. Zespolenie tą metodą pozwala na uzyskanie anatomicznej repozycji odłamów kostnych, a zrost kostny odłamów w większości przypadków uzyskano w czasie krótszym niż 6 miesięcy.
Źródło:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska; 2023, 88, 1; 5-12
0009-479X
2956-4719
Pojawia się w:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Current perspective on medical management, orthopedic treatment, and the use of the Ilizarov method in children with X-linked hypophosphatemic rickets
Współczesne spojrzenie na leczenie krzywicy hipofosfatemicznej sprzężonej z chromosomem X, ze szczególnym uwzględnieniem użycia aparatu Ilizarova
Autorzy:
Kasprzak, Paweł
Wilk, Bartłomiej
Łęgosz, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339052.pdf
Data publikacji:
2024-03-19
Wydawca:
Wydawnictwo Exemplum
Tematy:
X-linked hypophosphatemic rickets
hemiepiphysiodesis
Ilizarov frame
intramedullary nailing
Krzywica hipofosfatemiczna sprzężona z chromosomem X
hemiepifizjodeza
aparat Ilizarova
gwóźdź śródszpikowy
Opis:
Hypophosphatemic rickets encompasses a group of rare metabolic diseases that cause lower limb bowing and growth impairment. The mainstay of its management rests in frequent dosages of oral phosphate salts and active vitamin D derivatives. Recent developments in therapy reduced severe pathology progression. However, there remains a substantial number of patients suffering from persisting or recurring deformities. Treatment of those resistant to conventional therapy is the domain of orthopedic surgery. Although multiple recommended approaches exist, no single method has been proven superior to others. In this article, the authors review the effectiveness of several surgical techniques, with a focus on the Ilizarov frame. The method allows for a noninvasive and accurate correction but is technically demanding and imposes a prolonged treatment period. Modern alterations of both the procedure and the original construct aim to improve patient compliance while maintaining the same healing index. Nevertheless, research carried out on small groups of patients and the utilization of different assessment tools for each technique hinders the determination of standardized guidelines. The choice of a given method boils down to an individual approach and strongly depends on the surgeon’s experience and preferences.
Krzywica hipofosfatemiczna stanowi heterogenną grupę rzadkich chorób metabolicznych, powodujących patologiczne zmiany w kościach kończyn dolnych oraz zaburzenia wzrostu. Podstawa jej leczenia opiera się na częstym doustnym podawaniu związków fosforanowych oraz pochodnych aktywnej witaminy D. Ostatni rozwój w postępowaniu wpłynął na zmniejszenie liczby przypadków progresji choroby do ciężkich zmian w układzie kostnym. Jednakże, odsetek pacjentów cierpiących z powodu utrzymujących się lub nawracających deformacji kostnych pozostaje znaczący. Leczenie opornych na konwencjonalną terapię pozostaje w domenie chirurgii ortopedycznej. Pomimo szeregu rekomendowanych technik operacyjnych, do tej pory żadna nie okazała się definitywnie nadrzędna wobec pozostałych. W tym artykule autorzy przygotowali przegląd skuteczności poszczególnych metod, z uwzględnieniem zastosowania aparatu Ilizarova. Użycie tej metody zapewnia mało inwazyjną i precyzyjną korekcję, lecz jej zastosowanie jest wymagające technicznie oraz narzuca długi czas leczenia. Współczesne modyfikacje zarówno procedury operacyjnej jak i samego aparatu dążą do poprawienia tolerancji pacjentów dla aparatu, przy zachowaniu tego samego efektu leczenia. Badania przeprowadzone na małych grupach pacjentów i wykorzystanie różnych narzędzi oceny dla każdej techniki utrudniają wytyczenie standardów postępowania. Wybór danej metody sprowadza się do indywidualnego podejścia do pacjenta, w zestawieniu z doświadczeniem i osobistymi preferencjami chirurga.
Źródło:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska; 2024, 89, 1; 19-25
0009-479X
2956-4719
Pojawia się w:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A numerical comparative analysis of ChM and Fixion nails for diaphyseal femur fractures
Autorzy:
Ivanov, D.
Barabash, Y.
Barabash, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/306299.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Politechnika Wrocławska. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej
Tematy:
FEM
gwóźdź śródszpikowy
kość udowa
sztywność
model 3D
finite element analysis
intramedullary nail
femur
effective stress
stiffness
3D model
Opis:
Purpose: Today intramedullary locked nails are widespread in treatment of diaphyseal long bone fractures of the lower limb. However, such nails have a number of drawbacks: complexity and duration of the installation, high axial stiffness, as well as the failure of locking screws and nail body. Expandable nails such as Fixion have several advantages over lockable ones. They can be quickly installed without the need of reaming and provide sufficient stabilization of the fracture. However, many studies show their low stability under torsional loads. Methods: In this paper, geometric characteristics of Fixion nail were investigated. Bone-nail systems (with Fixion and locked nail) under the influence of three types of loads were numerically studied. Two types of diaphyseal femoral fractures (type A and B in accordance with AO/ASIF classification) were examined. Results: It was revealed that Fixion nail provides axial stiffness of 489 N/mm for the fractures studied. Expandable nail showed higher compression at fragments junction than locked nail. Torsional stability of Fixion nail was also high. Corrosion was found on inner surface of Fixion nail. Conclusions: Fixion nail showed high stability under influence of the three loads studied. Corrosion on the internal wall of the nail may indicate its relatively low resistance to saline.
Źródło:
Acta of Bioengineering and Biomechanics; 2016, 18, 3; 73-81
1509-409X
2450-6303
Pojawia się w:
Acta of Bioengineering and Biomechanics
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies