Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "gramatyka historyczna" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Pięćdziesiąt lat minęło. O polskim dopełniaczu liczby pojedynczej raz jeszcze
Autorzy:
Kleszczowa, Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/459276.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
gramatyka historyczna
zmiany fleksyjne
genetivus
dativus
posesywność
historical grammar
inflexional changes
possessiveness
Opis:
1968 saw the publication of Józefa Kobylińska’s monograph entitled Rozwój form dopełniacza liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego w języku polskim [The development of the forms of the genitive singular of masculine nouns in the Polish language]. Whoever intends to write about the Polish masculine genitive singular cannot neglect this publication, especially so because the selection of the endings -a and -u still poses a problem for modern Poles. The author of the article intends to supplement the fragments of the monograph which refer to the sources of the vacillations in the selection of endings. She puts forward a thesis that the source of the ending -u in the genitive was not only the 2nd declension but also the forms of the dative of the 1st declension. The author continues to ask, why the ending -a was preserved by animate nouns. It turns out that among all the functions of the genitive (genetivus qualitatis, genetivus partitivus, genetivus absolutus) Saxon genitive was the prevailing one; a noun in the genitive indicated the possessor, and the latter was a person, less frequently an animal. Possessive form expressed by the dative (cf. Bogu rodzica) was not pure, it frequently connoted an existential function.
After fifty years. Once again about the Polish genitive of the first person singular
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica; 2019, 14; 79-85
2083-1765
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cупин в древнерусских списках евангелия XI –XIII веков
Supinum w staroruskich ewangeliarzach z wieków XI –XIII
Supine in the Old Russian gospel manuscripts of the 11th–13th centuries
Autorzy:
Мольков, Георгий
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/594035.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
język staroruski
język starobułgarski
gramatyka historyczna
supinum
bezokolicznik
Old Russian
Old Bulgarian
historical grammar
supine
infinitive
Opis:
Od XI wieku w niektórych staroruskich ewangelicznych rękopisach używano form bezokoliczników po czasownikach ruchu do określenia celu, podczas gdy supinum w tym samym zdaniu występowało w innych kopiach ewangelicznych. Wydaje się, że ten fakt związany jest ze stopniową utratą tej formy w języku staroruskim, ale na tle poprawnego używania supinum w oryginalnych tekstach taka niestabilność może być odziedziczona z pisarstwa starobułgarskiego. Porównanie staroruskich rękopisów ewangelicznych różnych typów (tetraevangelia, krótkie i pełne lekcjonarze) ze starobułgarskimi pomaga rozwiązać ten problem. Analiza porównawcza pokazuje, po pierwsze, że supinum może być zastąpione bezokolicznikiem w staroruskim rękopisie Ewangelii tylko w niewielkiej liczbie przypadków (w przybliżeniu ⅓), a po drugie, że konteksty pozwalają na utratę formy supinum głównie w tych samych wersetach, co w starobułgarskim. Proces ten zależy ponadto od typu rękopisu ewangelicznego, istnieją bowiem przykłady zawierające pełne lekcjonarze z bezokolicznikiem w tej samej perykopie, w której krótkie lekcjonarze mają bardziej archaiczne supinum. Ta korelacja pozwala przypuszczać, że tekst Ewangelii w staroruskich rękopisach zachowuje supinum, które występuje w starosłowiańskich rękopisach z X i początku XI w.
Since the 11th century, some Old Russian Gospel manuscripts use infinitive forms after verbs of motion to specify purpose, while the supine in the proper context is used in other Gospel copies. This fact seems to be associated with the gradual loss of this form in Old Russian; but, against the background of the correct usage of the supine in the original texts, such instability could be inherited from the Old Bulgarian writing. A comparison of Old Russian Gospel copies of various types (tetraevangelia, short and complete lectionaries) with Old Bulgarian usage helps to resolve this problem. It shows, firstly, that a supine can be replaced by an infinitive in Old Russian Gospel manuscripts in a small number of cases (about ⅓), and secondly, that the contexts allow the loss of the supine form mostly in the same verses as in the Old Bulgarian; besides this, it depends on the type of the Gospel manuscript: there are examples where complete lectionaries have an infinitive in the same pericope in which short lectionaries have a more archaic supine. This correlation allows one to assume that the text of the Gospel in the Old Russian recension preserves the state of the supine in which it existed in the South Slavic manuscripts of the 10th and early 11th centuries.
Źródło:
Rozprawy Komisji Językowej ŁTN; 2018, 66; 319-332
0076-0390
Pojawia się w:
Rozprawy Komisji Językowej ŁTN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polskie i czarnogórskie spiranty ś i ź
Polish and Montenegrin spirants ś and ź
Autorzy:
Bońkowski, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520344.pdf
Data publikacji:
2023-12-18
Wydawca:
Uniwersytet Bielsko-Bialski
Tematy:
slawistyka
język polski i język czarnogórski
gramatyka historyczna i dialektologia
fonetyka i fonologia
spiranty ś i ź
Slavic studies
Polish and Montenegrin language
historical grammar and dialectology
phonetics and phonology
spirants ś and ź
Opis:
Montenegro’s independence in 2006 and the introduction of Montenegrin as an official language in the Republic of Montenegro paved the way for institutional ized normative work on the Montenegrin language, in which the phonemes ś and ź officially appeared as full-fledged. Thus, the official Montenegrin language is the only South Slavic language and the third, next to Polish and Lower Sorbian, to have in its phonemic stock the soft spirants analyzed in the paper. The purpose of this analysis is to present and compare Polish and Montenegrin spirants ś and ź in terms of genetic description and their contemporary status. Such a comparison does not ignore dialectal contexts.
Źródło:
Świat i Słowo; 2023, 41, 2; 271-279
1731-3317
Pojawia się w:
Świat i Słowo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies