Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "gaudiya vaishnavism" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
The concept of ‘transcendence’ in modern Western philosophy and in twentieth century Hindu thought
Autorzy:
Sardella, Ferdinando
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/437241.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Instytut Filozofii i Socjologii
Tematy:
bhaktisiddhanta sarasvati
continental philosophy
gaudiya vaishnavism
hinduism
søren
kierkegaard
phenomenology
transcendence
vedānta
Opis:
‘Transcendence’ has been a key subject of Western philosophy of religion and history of ideas. The meaning of transcendence, however, has changed over time. The article looks at some perspectives o ered by the nineteenth and the twentieth century Anglo‐American and con‐ tinental European philosophers of religion and presents their views in relation to the concept of transcendence formulated by the Bengali Hindu traditionalist Bhaktisiddhanta Sarasvati (1874–1937). The questions raised are what transcendence in the philosophy of religion is, how one can speak of it, and what its goal is. The paper points to parallels and di erences in epistemology, ontology and practice. One di erence is that the nineteenth and the twentieth century Western philosophy of religion tended to assume an ontological di erence between self and transcendence inherited om personalities such as Søren Kierkegaard, but also to explore the concept of transcendence beyond the idea of a metaphysical God. Bhaktisiddhanta, whose foundational thought mirrors medieval Hindu philosophy of religion and the theistic schools of Vedānta, suggests that transcendence has a metaphysical and personal dimension that is to some degree ontologically similar to and directly knowable by the self. Bhaktisid‐ dhanta’s approach to transcendence di ers om Kierkegaard’s and other Western philosophers’ and revolves around the idea of God as a transcendent person that can be directly known mor‐ phologically and ontologically through devotion. The article is a contribution to the history of ideas and the philosophy of religion in Eurasia and beyond.
Źródło:
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal; 2016, 6, 1; 93-106
2083-6635
2084-1043
Pojawia się w:
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Paradoksy w Dźiwy Goswamina koncepcji duszy, drogi do doskonałości oraz wyzwolenia
Autorzy:
Wasilewska, Dagmara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/645391.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Indian philosophy
paradox
Bengali Vaishnavism ("gauḍīya")
Jīva Gosvāmī (1517–1608)
Opis:
Paradoxes in Jīva Gosvāmi’s concept of the soul, path to perfection and liberationThis article is devoted to the role and significance of paradoxes in the philosophical thought and mysticism of the sixteenth-century Bengali Vaishnava theologian Jīva Gosvāmi. He situates his system within the Vedanta school, where the main category distinguishing its branches and deciding on their specific character is the relation between the Absolute, the phenomenal world and the human being. In Gosvāmi’s school, this relation involves identity and distinctness (bhedābheda) of those categories at the same time, referred to by the word acintya (“inaccessible to reason”), which further stresses this ontological paradox. Although doctrinally the most important, it is not the only paradox in Gosvami’s thought. Adopting this core metaphysical thesis engendered many other aporias, including those concerning the nature of the soul, the concept of bhakti (loving devotion to a deity) and the idea of liberation (mukti), which Goswami then attempts to solve in his most important philosophical treatise – Ṣaṭsandarbha. Paradoksy w Dźiwy Goswamina koncepcji duszy, drogi do doskonałości oraz wyzwoleniaPrzedmiotem artykułu jest rola i znaczenie paradoksów w myśli filozoficznej i mistyce teologa wisznuizmu bengalskiego – Dźiwy Goswamina (XVI w.). Sytuuje on swój system w obrębie szkoły wedanty, w której główną kategorią odróżniającą jej nurty i decydującą o ich specyfice jest relacja pomiędzy absolutem a światem zjawiskowym i człowiekiem. U Goswamina będzie to relacja jednoczesnej tożsamości i odrębności (bhedābheda) powyższych kategorii, dookreślona słowem acintya – „niedostępna rozumowi” – co dodatkowo uwydatnia ten ontologiczny paradoks. Chociaż doktrynalnie najistotniejszy, nie jest to jednak jedyny paradoks w myśli Goswamina. Poprzez przyjęcie tej nadrzędnej tezy metafizycznej powstało bowiem wiele innych aporii, między innymi dotyczących natury duszy, problemu wcielenia, a także koncepcji bhakti (nabożnego oddania dla bóstwa) oraz wyzwolenia (mukti), które następnie Goswamin stara się rozwiązać w swoim najważniejszym traktacie filozoficznym – Szatsandarbhsze.
Źródło:
Adeptus; 2019, 13
2300-0783
Pojawia się w:
Adeptus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies