Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "formacja intelektualna" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Formacja intelektualna i pastoralna diakonów stałych w Kościele powszechnym
    THE INTELLECTUAL AND PASTORAL FORMATION OF PERMANENT DEACONS IN THE UNIVERSAL CHURCH
    Autorzy:
    Selejdak, Ryszard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/490088.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Instytut Teologiczno-Pastoralny im. św. bpa Józefa Sebastiana Pelczara
    Tematy:
    the permanent diaconate
    permanent deacons
    intellectual and pastoral formation
    integral formation
    Ecclesiastical Magisterium
    the sacrament of order
    theological disciplines
    diakonat stały
    diakoni stali
    formacja intelektualna i pastoralna
    formacja integralna
    Urząd Nauczycielski Kościoła
    sakrament święceń
    dyscypliny teologiczne kryteria i cele dotyczące formacji intelektualnej
    czas trwania formacji
    aspekt teoretyczny i praktyczny formacji pastoralnej
    Opis:
    This article addresses the two fundamental dimensions of an integral formation of future permanent deacons, namely intellectual and pastoral formation. The rapid change that has come about in the conditions in which the per- manent diaconate is exercised, social and cultural changes, the development of ecclesiastical and secular sciences and the development of Christian life in the various moments of its existence all demand of the deacon a solid formation. This is an essential condition upon which the fruitfulness of the perma- nent diaconate depends. For this reason it is of great significance. The intellectual and pastoral formation of candidates for the permanent diaconate are bound tightly together and complement one another. The programmes for the formation in question are found in the national Rationes institutionis diaconorum permanentium, prepared by the Episcopal Conferences and approved by the Congregation for the Clergy. Intellectual formation must embrace all of the disciples that belong to the ecclesiastical sciences and those connected with them. Pastoral formation, on the other hand, must present the theoretical and practical aspects of the ministry of future deacons so that they can carry out their pastoral duties effectively among the People of God.
    Źródło:
    Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej; 2014, 21; 337-360
    1234-8880
    Pojawia się w:
    Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kulturowe uwarunkowania włączenia pedagogiki w zakres zainteresowań Szkoły Lwowsko-Warszawskiej
    Cultural determinants of including pedagogy in the scope of interest of the Lvov-Warsaw School
    Autorzy:
    Hejnicka-Bezwińska, Teresa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/544240.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
    Tematy:
    pedagogika
    dyscyplinaryzacja i instytucjonalizacja pedagogiki
    formacja intelektualna
    nauki humanistyczne
    pedologia
    praktyka edukacyjna
    Opis:
    W artykule zostały przedstawione kulturowe uwarunkowania, które miały znaczenie dla procesu włączenia pedagogiki w strukturę Uniwersytetu Lwowskiego. Najważniejsze z nich to: 1) uzyskanie względnej autonomii przez uniwersytety w Galicji na przełomie XiX i XX wieku, 2) związek polskich uczonych z uniwersytetami obszaru niemieckojęzycznego, 3) społeczna potrzeba kształcenia nauczycieli dla narodu polskiego pozbawionego swojego państwa, 4) wizja uniwersytetu, filozofii, nauk humanistycznych oraz pedagogiki i praktyki kształcenia nauczycieli Kazimierza Twardowskiego jako twórcy Szkoły Lwowsko-Warszawskiej. Próba rekonstrukcji genezy pedagogiki ujawnia także pola sporów o dyscyplinaryzację i instytucjonalizację pedagogiki w strukturach uniwersytetu. Jednak bez tej wiedzy niemożliwe jest zadanie pytania o rozwój pedagogiki w Polsce oraz ewolucję jej związku z praktyką edukacyjną.
    Źródło:
    Przegląd Pedagogiczny; 2014, 1; 19-36
    1897-6557
    Pojawia się w:
    Przegląd Pedagogiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Formacja pątników w ramach Pieszej Pielgrzymki Podlaskiej na Jasną Górę
    Pilgrims’formation in Walking Pilgrimage to Jasna Góra
    Autorzy:
    Kulik, Adam
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056639.pdf
    Data publikacji:
    2017-11-17
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
    Tematy:
    pielgrzymka
    pielgrzymowanie
    formacja chrześcijańska
    formacja ludzka
    formacja duchowa
    formacja intelektualna
    formacja apostolska
    pilgrimage
    Christian formation
    human formation
    spiritual formation
    intellectual formation
    apostolic formation
    Opis:
    Wśród różnych form podróży znajdują się podróże o charakterze religijnym, które nazywamy pielgrzymkami. Kościół katolicki, bazując na bogatej tradycji biblijnej, na przestrzeni wieków rozwinął tę formę pobożności. Piesza pielgrzymka podlaska na Jasną Górę to jedna z współczesnych form pielgrzymowania, w której co roku uczestniczy kilka tysięcy wiernych z terenu diecezji siedleckiej. Jednym z głównych jej celów jest pogłębianie formacji chrześcijańskiej jej uczestników. Jest ona realizowana we wszystkich wymiarach: ludzkim, duchowym, intelektualnym i apostolskim.
    There are many forms of trips, among them, those of a religious character. They are called pilgrimages. Catholic Church, based on a rich biblical tradition has developed that form of godliness. Walking Podlaska Pilgrimage to Jasna Góra is one of modern forms of travelling and every year, a few thousand of believers from Siedlecka Diocese take part in it. One of its main aims is to deepen the role of Christian formation among the participants. It is being fulfilled in every dimension: human, spiritual, intellectual and apostolic.
    Źródło:
    Teologiczne Studia Siedleckie; 2017, XIV/14; 168-187
    1733-7496
    Pojawia się w:
    Teologiczne Studia Siedleckie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Archbishop Edward Kisiel: The “Primary Catechist” of the Diocese
    Ksiądz arcybiskup Edward Kisiel jako „pierwszy katecheta” w diecezji
    Autorzy:
    Młyńska, Elżbieta
    Jakoniuk, Leszek Marius
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2149881.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    Edward Kisiel
    mission to proclaim the Gospel
    parish and school catechesis
    catechetical ministry
    catechists
    catechized
    intellectual and spiritual formation
    catechist’s personality
    catechesis for adults
    history of catechesis
    misja głoszenia słowa
    katecheza parafialna i szkolna
    duszpasterstwo katechetyczne
    katecheci i katechizowani
    formacja intelektualna i duchowa
    osobowość katechety
    katecheza dorosłych
    historia katechezy
    Opis:
    The late Metropolitan Archbishop of the Archdiocese of Białystok, Edward Kisiel, was born in Jundziłło in 1918. Through his pastoral activity, he established catechesis within the archdiocese and, consequently, was closely connected with the catechists and the catechetical milieu of the local Church. Although 25 years have passed since Archbishop Kisiel’s death, his memory is still very much alive among catechists and his students and pupils. As a priest because of God’s providence and the express decision of Archbishop Romuald Jałbrzykowski and his successors to the episcopal seat in Białystok; as bishop named by Pope Paul VI; and as an archbishop appointed by John Paul II, Archbishop Edward Kisiel dedicated his entire life to fervently ensuring that he preached the Gospel as the Good News about Jesus Christ. He expressed this mission in his episcopal motto “Evangelizare misit me [Sent to preach the Gospel].” The following article discusses the history of catechesis in Białystok and provides an overview of the years that Fr. Edward Kisiel served pastorally, initially as bishop and then as the first metropolitan archbishop of Białystok. From the moment that he received his episcopal consecration and took possession of the diocese, the Church entrusted him with the task to lead, direct, and properly coordinate the provision of catechesis within his diocese; to foster and sustain sincere catechetical fervor; and to ensure that a living and fruitful faith was cultivated in the people entrusted to his care.
    W 1918 roku w Jundziłowie przyszedł na świat Edward Kisiel, późniejszy kapłan i arcybiskup metropolita białostocki. Poprzez swoją działalność duszpasterską kreował rzeczywistość katechetyczną stąd też był mocno związana ze środowiskiem katechetów Kościoła białostockiego. Pomimo, iż mija 25 lat od jego śmierci pozostaje on w żywej pamięci katechetyków, katechetów oraz swoich uczniów i wychowanków. Ks. abp Edward Kisiel, jako kapłan, z woli Opatrzności Bożej, wyrażonej decyzjami abp Romualda Jałbrzykowskiego i jego następców na stolicy biskupiej w Białymstoku, następnie jako biskup mianowany przez papieża Pawła VI i metropolita białostocki powołany przez Jana Pawła II, całe swoje życie poświęcił gorliwemu zatroskaniu o głoszenie Ewangelii, jako Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie. Wyraził to w swoim biskupim zawołaniu „Evangelizare misit me”. Niniejszy artykuł wpisuje się w nurt zagadnień związanych z historią katechezy i jest próbą panoramicznego spojrzenia na lata pasterskiej posługi biskupa a następnie arcybiskupa Edwarda Kisiela, pierwszego metropolity białostockiego, któremu z chwilą święceń biskupich i objęcia diecezji Kościół powierzył zadanie prowadzenia, kierowania, właściwego koordynowania katechezy w diecezji oraz podtrzymywania w niej szczerego zapału katechetycznego oraz dbania o rozwój żywej i owocnej wiary powierzonego ludu.
    Źródło:
    Rocznik Teologii Katolickiej; 2018, 17, 3; 9-23
    1644-8855
    Pojawia się w:
    Rocznik Teologii Katolickiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Związek Kazimierza Sośnickiego ze szkołą lwowsko-warszawską
    The connection between Kazimierz Sośnicki and the Lviv-Warsaw school
    Autorzy:
    Hejnicka-Bezwińska, Teresa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/544206.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
    Tematy:
    formacja intelektualna
    kryzys filozofii
    nauki humanistyczne
    praktyka społeczna
    proces instytucjonalizacji i dyscyplinaryzacji
    szkoła naukowa
    tożsamość dyscypliny naukowej
    Opis:
    W artykule zostały przedstawione związki Kazimierza Sośnickiego ze szkołą lwowsko-warszawską. Twórcą tej formacji intelektualnej był Kazimierz Twardowski, a jej koniec wyznaczył 1939 rok. Uczeni tej szkoły w sposób pełnoprawny uczestniczyli w procesie rozwiązywania kryzysu filozofii europejskiej oraz budowaniu tożsamości i statusu nauk humanistycznych. Stanowi to uzasadnienie dla szczególnej troski o przypomnienie wkładu Sośnickiego w proces instytucjonalizacji i dyscyplinaryzacji pedagogiki w strukturach akademickich polskich uniwersytetów I połowy XX wieku.
    Źródło:
    Przegląd Pedagogiczny; 2018, 2; 9-22
    1897-6557
    Pojawia się w:
    Przegląd Pedagogiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polscy ojcowie Soboru Watykańskiego II. Wstęp do badań nad episkopatem Kościoła katolickiego w PRL
    Autorzy:
    Białkowski, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1830448.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-20
    Wydawca:
    Wydawnictwo Bernardinum
    Tematy:
    Sobór Watykański II
    polscy ojcowie soborowi
    episkopat Kościoła katolickiego
    Konferencja Episkopatu Polski
    Kościół katolicki w PRL
    analiza prozopograficzna
    wykształcenie i formacja intelektualna
    doświadczenie pasterskie – pokolenie sakry biskupiej (
    Opis:
    Wśród polskich ojców soborowych – uczestników Soboru Watykańskiego II – wyodrębniono trzy kategorie związane ze sprawowanymi godnościami, urzędami oraz święceniami (biskupi ordynariusze; biskupi sufragani i rezydujący w Rzymie; wyżsi przełożeni zakonni). Analiza prozopograficzna całej zbiorowości przeprowadzona została w oparciu o cztery cechy służące opisowi: wykształcenia i formacji intelektualnej; doświadczenia pasterskiego – pokolenie sakry biskupiej (urzędu wyższego przełożonego zakonnego); udziału w obradach soborowych; aktywności w obradach soborowych. Badania pozwalają na sformułowanie nastę- pujących wniosków końcowych: 1) zdecydowana większość posiadała co najmniej stopień doktora, przy czym lepsze wykształcenie (stopień doktora habilitowanego oraz tytuły profesorskie) było udziałem przede wszystkim biskupów ordynariuszy; 2) ponad 25 proc. polskich ojców soborowych studiowało na uczelniach rzymskich, a blisko 75 proc. posiadało dyplomy uczelni polskich (najczęściej wybierano Katolicki Uniwersytet Lubelski); 3) wśród biskupów ordynariuszy dominowało pokolenie sakry (urzędu wyższego przełożonego zakonnego) 1946–1955, natomiast wśród biskupów i rezydujących w Rzymie pokolenie 1956–1965, a więc hierarchów młodych, często tylko z kilkuletnim doświadczeniem posługi biskupiej; 4) we wszystkich czterech sesjach Soboru Watykańskiego II uczestniczyło tylko 10 spośród wszystkich polskich biskupów; 5) w I sesji soborowej dominowali liczebnie biskupi ordynariusze, w trzech kolejnych biskupi sufragani i rezydujący w Rzymie; 6) najczęściej wystąpienia publiczne w auli soborowej wygłaszali biskupi ordynariusze – prawie 75 proc. wszystkich przemówień polskich ojców soborowych, szczególną rolę spośród nich odegrali Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński oraz arcybiskup krakowski Karol Wojtyła; 7) odmiennie niż w przy- padku wystąpień publicznych, większość animadversiones (pisemne uwagi), składali przede wszystkim biskupi sufragani i rezydujący w Rzymie (ponad 56 proc.); 8) polscy ojcowie soborowi stanowili największą delegację spośród episkopatów krajów Europy Środkowo-Wschodniej, często pełnili rolę przedstawicieli Kościoła milczenia zza „żelaznej kurtyny”, a ich udział w pracach Soboru Watykańskiego II miał znaczący wpływ na finalny kształt dokumentów soborowych. 
    Źródło:
    Studia Pelplińskie; 2019, 53; 33-74
    0239-4456
    Pojawia się w:
    Studia Pelplińskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polscy ojcowie Soboru Watykańskiego II. Wstęp do badań nad episkopatem Kościoła katolickiego w PRL w latach sześćdziesiątych XX wieku
    Polish Fathers of the Second Vatican Council. Introduction to research on Polish Bishops in the Polish People’s Republic in the sixties of the 20th century
    Autorzy:
    Białkowski, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/545225.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-31
    Wydawca:
    Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
    Tematy:
    Sobór Watykański II
    polscy ojcowie soborowi
    episkopat Kościoła katolickiego
    Konferencja Episkopatu Polski
    Kościół katolicki w PRL
    analiza prozopograficzna
    wykształcenie i formacja intelektualna
    doświadczenie paster-skie – pokolenie sakry biskupiej (urzędu wyższego przełożonego zakonnego)
    udział w obradach soborowych
    aktywność w obradach soborowych
    Polish conciliar fathers
    Catholic bishops
    Polish bishops’ conference
    Catholich Church in PPR
    prosopographical analysis
    education and intellectual formation
    participation in conciliar debates
    Opis:
    Wśród polskich ojców soborowych – uczestników Soboru Watykańskiego II – wyodrębniono trzy kategorie związane ze sprawowanymi godnościami, urzędami oraz święceniami (biskupi ordynariusze; biskupi sufragani i rezydujący w Rzymie; wyżsi przełożeni zakonni). Analiza prozopograficzna całej zbiorowości przeprowadzona została w oparciu o cztery cechy służące opisowi: wykształcenia i formacji intelektualnej; doświadczenia pasterskiego – pokolenie sakry biskupiej (urzędu wyższego przełożonego zakonnego); udziału w obradach soborowych; aktywności w obradach soborowych. Badania pozwalają na sformułowanie następujących wniosków końcowych: 1) zdecydowana większość posiadała co najmniej stopień doktora, przy czym lepsze wykształcenie (stopień doktora habilitowanego oraz tytuły profesorskie), było udziałem przede wszystkim biskupów ordynariuszy; 2) ponad 25% polskich ojców soborowych studiowało na uczelniach rzymskich, a blisko 75% posiadało dyplomy uczelni polskich (najczęściej wybierano Katolicki Uniwersytet Lubelski); 3) wśród biskupów ordynariuszy dominowało pokolenie sakry (urzędu wyższego przełożonego zakonnego) 1946-1955, natomiast wśród biskupów i rezydujących w Rzymie pokolenie 1956-1965, a więc hierarchów młodych, często tylko z kilkuletnim doświadczeniem posługi biskupiej; 4) we wszystkich czterech sesjach Soboru Watykańskiego II uczestniczyło tylko 10 spośród wszystkich polskich biskupów; 5) w I sesji soborowej dominowali liczebnie biskupi ordynariusze, w trzech kolejnych biskupi sufragani i rezydujący w Rzymie; 6) najczęściej wystąpienia publiczne w auli soborowej wygłaszali biskupi ordynariusze – prawie 75% wszystkich przemówień polskich ojców soborowych, szczególną rolę spośród nich odegrali Pry-mas Polski kardynał Stefan Wyszyński oraz arcybiskup krakowski Karol Wojtyła; 7) odmiennie niż w przypadku wystąpień publicznych, większość animadversiones (pisemne uwagi), składali przede wszystkim biskupi sufragani i rezydujący w Rzymie (ponad 56%); 8) polscy ojcowie soborowi stanowili największą delegację spośród episkopatów krajów Europy Środkowo-Wschodniej, często pełnili rolę przedstawicie-li Kościoła milczenia zza „żelaznej kurtyny”, a ich udział w pracach Soboru Watykańskiego II miał znaczący wpływ na finalny kształt dokumentów soborowych.
    Three categories of Polish conciliar fathers – participants of the Second Vatican Council – have been set apart. These categories have to do with their dignities, offices and ordinations (ordinaries, suffragan bishops and residents in Rome, higher superiors in orders). Prosopographical analysis of these people was carried out on the basis of 4 factors: education, intellectual formation, pastoral experience, participation in conciliar debates. Following conclusions have been drawn: 1) Vast majority had a doctoral degree. Mostly ordinaries had habilitation and profes-sorship. 2) Over 25% of Polish conciliar fathers studied at Roman universities and almost 75% had degrees from Polish universities. 3) Among the ordinaries the genera-tion of the office of a higher order’s superior – 1946-1955. Among bishops and resi-dents in Rome dominated the 1956-1965 generation, i.e. the hierarchy of the young. 4) In all four sessions of the Council only 10 bishops took part. 5) In the first session ordinaries were a majority. In the following sessions suffragan bishops and residents in Rome were a majority. 6) Public speeches were held mostly by ordinaries (75% of all speeches by Polish bishops). A special role was played by the president of Polish bishops’ conference – cardinal Stefan Wyszyński and Cracow’s archbishop Karol Wojtyła. 7) Different than in the case of public speeches, most animadver-siones (written remarks) were submitted by suffragan bishops and residents in Rome (over 56%). 8) Polish conciliar fathers were the most numerous delegation among bishops’ conferences from Middle-Eastern Europe. They were representatives of the silent Church behind the Iron Curtain. Their participation in the works of the Council had a decisive impact on the final documents of the Council.
    Źródło:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2019, 132; 269-315
    0137-3218
    2720-0590
    Pojawia się w:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Theological Preparation of Religion Teachers in the Light of Current Indications of the Church in Poland
    Przygotowanie teologiczne nauczycieli religii w świetle aktualnych wskazań Kościoła w Polsce
    Autorzy:
    Gogolik, Mirosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1375552.pdf
    Data publikacji:
    2021-03-18
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    theological preparation
    theological studies
    religion teacher
    intellectual formation of religion teachers
    przygotowanie teologiczne
    studia teologiczne
    nauczyciel religii
    formacja intelektualna nauczycieli religii
    Opis:
    John Paul II, in one of his catechesis dedicated to evangelization and catechesis, distinguishes the formation of catechesis as an essential element of the common commitment to the development and vitality of the Church. He points to the need for the formation of all those who are responsible for teaching the truths of the faith, that is, pastors, catechists and all those who have expressed their willingness to help proclaim the Good News. Lack of adequate preparation among those who undertook catechizing leads to small effects and lack of required fruit in catechized people. The broadly understood intellectual formation is intended to deepen the life of faith of the person who serves in catechesis. However, besides the theological knowledge itself, it is important that the catechist is able to develop his own catechetical style. This article analyses the current indications of the Universal Church and the Church in Poland relating to theological education of lay and clerical religion teachers, which is carried out within the framework of studies and later in continuing formation.
    Jan Paweł II w jednej z katechez poświęconych ewangelizacji i katechizacji wyróżnia formację katechetów jako zasadniczy element wspólnego zaangażowania w rozwój i żywotność Kościoła. Wskazuje na potrzebę formacji tych, którzy są odpowiedzialni za nauczanie prawd wiary, a więc duszpasterzy, katechetów i wszystkich, którzy wypowiedzieli swoją chęć pomocy w głoszeniu Dobrej Nowiny. Brak odpowiedniego przygotowania wśród tych, którzy podjęli się katechizowania, prowadzi do braku wymaganych owoców u katechizowanych. Szeroko pojęta formacja intelektualna ma pogłębić życie wiary osoby posługującej w katechezie. Obok jednak samej wiedzy teologicznej przede wszystkim istotne jest, aby katecheta potrafił wypracować własny styl katechetyczny. W artykule poddano analizie aktualne wskazania Kościoła Powszechnego oraz Kościoła w Polsce odnoszące się do kształcenia teologicznego świeckich i duchownych nauczycieli religii, które dokonuje się w ramach studiów oraz później w formacji stałej.
    Źródło:
    Poznańskie Studia Teologiczne; 2020, 36; 179-196
    0209-3472
    Pojawia się w:
    Poznańskie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies