Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "fideism" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    Objawienie w ujęciu radykalnej ortodoksji
    Revelation According to Radical Orthodoxy
    Autorzy:
    Zatwardnicki, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1050731.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-27
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    radykalna ortodoksja
    John Milbank
    Catherine Pickstock
    Graham Ward
    objawienie
    egzegeza Pisma Świętego
    interpretacja alegoryczna
    metafizyka partycypacji
    krytyka nowożytności
    dualizm wiary i rozumu
    surnaturel Henriego de Lubaca
    radykalizm a ortodoksja
    biegunowość
    jedność a rozróżnienie
    teologia a filozofia
    fideizm Karla Bartha
    radical orthodoxy
    revelation
    biblical exegesis
    allegorical interpretation
    metaphysics of participation
    criticism of modernity
    dualism of faith and reason
    Henri de Lubac’ surnaturel
    radicalism vs orthodoxy
    polarity
    unity vs distinction
    theology vs philosophy
    Karla Barth’s fideism
    Opis:
    Rozległemu zakresowi zainteresowań teologicznych radykalnej ortodoksji odpowiada szerokie rozumienie objawienia. W artykule zaprezentowano, jakim ujęciom sprzeciwiają się, a jakie interpretacje objawienia proponują zwolennicy ruchu. Podążając za Tomaszem z Akwinu, reprezentanci radykalnej ortodoksji przyjmują, że objawienie jest wydarzeniem, w którym łączą się oświecenie intelektu, interpretacja rzeczywistości w tym świetle oraz wewnętrzna przemiana duszy. Taki punkt widzenia wiąże się z odrzuceniem nowożytnej koncepcji objawienia (dziedzictwo Suáreza). Zdaniem reprezentantów radykalnej ortodoksji powrót do patrystyki i średniowiecza, zwłaszcza do metafizyki partycypacji, ma pozwolić na przekroczenie dualizmów wiary i rozumu oraz natury i łaski. Henriego de Lubaca paradoks surnaturel zostaje rozciągnięty również na kwestie egzegezy Pisma Świętego oraz rozwoju doktryny. Poruszono także zagadnienie relacji teologii i filozofii. Dyskusję z poglądami liderów ruchu należy sprowadzić do metasporu dotyczącego biegunowości: jedność – rozróżnienie. W zakończeniu stanowisko radykalnej ortodoksji zostało ukazane na tle katolickiej teologii. Okazuje się, że radykalizm charakteryzujący ruch sprawia, że ortodoksyjna równowaga typowa dla katolicyzmu chwieje się w posadach.
    A broad understanding of revelation corresponds to a wide range of theological interests of radical orthodoxy. The article shows which conceptions are struggled against and which interpretations of revelation are promoted by the movement’s supporters. Following Thomas Aquinas, representatives of radical orthodoxy assume that revelation is an event which combines illumination of the intellect, the interpretation of reality in this light and internal transformation of a soul. Such a point of view leads to rejection of a modern conception of revelation (Suárez’s heritage). According to representatives of radical orthodoxy, by coming back to patristic and medieval roots, especially to metaphysics of participation, one can overcome dualisms of faith and reason together with those of nature and grace. Henri de Lubac’s surnaturel paradox is spread onto issues of biblical exegesis and development of doctrine. Issues of relation of theology to philosophy is dealt with as well. In fact the discussion with opinions of leaders of the movement should be reduced to a meta-argument concerning the polarity: unity vs distinction. Finally, the attitude of radical orthodoxy is presented against a background of catholic theology. The radicalism characteristic of the movement turns out to simultaneously shake the orthodox balance typical of Catholicism.
    Źródło:
    Teologia w Polsce; 2019, 13, 2; 237-260
    1732-4572
    Pojawia się w:
    Teologia w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Fideizm Jana Kalwina w doktrynie podwójnej predestynacji
    John Calvin’s fideism in the doctrine of double predestination
    Autorzy:
    Szwed, Antoni
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/437418.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Instytut Filozofii i Socjologii
    Tematy:
    fideism; double predestination; depiction of God; determination of human morality; calvinistic Christianity
    Opis:
    Fideism, as a philosophical and theological view, is defined in various manners. Sometimes it is defined as the priority of faith over accounts of all kinds of cognition based on human reason. The Geneva reformer John Calvin (1509–1564) was a fideist, and he simultaneously admired Saint Augustine — traces of that admiration can be found very easy in the chief Calvin’s work Institutio christianae religionis. However, this does not mean that he shared Augustinian views on faith‑reason relations. John Calvin adopted late‑Augustinian interests, and was especially concerned with the issue of predestination. The Geneva reformer was the author of the double predestination doctrine. The chief claim of this doctrine is that: God intended one part of humanity for salvation; and the other one for damnation. This conclusion was supported with numerous quotations from the Old and the New Testament, and followed from the accepted exegetic principle that all words of the Holy Scripture are to be understood literally. Calvin also acted selectively and did not take into account other passages of the Bible contrary to them in sense. These different, even contradictory words and quotations create an incoherent image of God, which Calvin left unexplained as one of God’s mysteries. According to this image, God is a petulant despot, who by his irrational will treats people with unequal measure. God has settled a priori who would be saved and who would be damned, so the will of concrete man to act well or badly is without importance. In consequence, God is responsible for the evil and sins committed by people. Calvin’s God is unfair because he is merciful for one man, but not for other one. In approving a voluntaristic image of God, Calvin started becoming, particularly in the doctrine of double predestination, an extreme fideist, much more than his master Augustine. However, in later decades (especially in the seventeenth century), Calvin’s version of Christianity gaverise a rebellion against the double predestination doctrine, first in the ranks of the Dutch Calvinistic theologians (Armenians), and later in the circles of the English philosophers (Cambridge Platonics). In the end, Calvinism became a compromised Christianity and essentially contributed to the development of deism and atheism in Western European Countries in the eighteenth century.
    Źródło:
    ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal; 2015, 5, 2; 477-500
    2083-6635
    2084-1043
    Pojawia się w:
    ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    GILSON O RACJONALNOŚCI WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ
    GILSON ON THE RATIONALITY OF CHRISTIAN BELIEF
    Autorzy:
    Hancock, Curtis L.
    Chodna-Błach, Imelda
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/507652.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    philosophy
    fideism
    faith
    reason
    parables
    moral understanding
    grace
    nature
    metaphysical distinction
    evidence
    authority
    Opis:
    The underlying skepticism of ancient Greek culture made it unreceptive of philosophy. It was the Catholic Church that embraced philosophy. Still, Étienne Gilson reminds us in Reason and Revelation in the Middle Ages that some early Christians rejected philosophy. Their rejection was based on fideism: the view that faith alone provides knowledge. Philosophy is unnecessary and dangerous, fideists argue, because (1) anything known by reason can be better known by faith, and (2) reason, on account of the sin of pride, seeks to replace faith. To support this twofold claim, fideists, like Tertullian and Tatian, quote St. Paul. However, a judicious interpretation of St. Paul’s remarks shows that he does not object to philosophy per se but to erroneous philosophy. This interpretation is reinforced by St. Paul’s own background in philosophy and by his willingness to engage intellectuals critical of Christianity in the public square. The challenge of fideism brings up the interesting question: what would Jesus himself say about the discipline of philosophy? Could it be that Jesus himself was a philosopher (as George Bush once declared)? As the fullness of wisdom and intelligence, Jesus certainly understood philosophy, although not in the conventional sense. But surely, interpreting his life through the lens of fideism is unconvincing. Instead, an appreciation of his innate philosophical skills serves better to understand important elements of his mission. His perfect grasp of how grace perfects nature includes a philosophy of the human person. This philosophy grounded in common-sense analysis of human experience enables Jesus to be a profound moral philosopher. Specifically, he is able to explain the principles of personal actualization. Relying on ordinary experience, where good philosophy must start, he narrates moral lessons—parables—that illumine difficulties regarding moral responsibility and virtue. These parables are accessible but profound, showing how moral understanding must transcend Pharisaical legalism. Additionally, Jesus’ native philosophical power shows in his ability to explain away doctrinal confusions and to expose sophistical traps set by his enemies. If fideism is unconvincing, and if the great examples of the Patristics, the Apostles, and Jesus himself show an affinity for philosophy, then it is necessary to conclude that Christianity is a rational religion. Accordingly, the history of Christian culture is arguably an adventure in faith and reason. Since God is truth and the author of all truths, there is nothing in reality that is incompatible with Christian teaching. As John Paul II explains effectively in the encyclical, Fides et Ratio, Christianity is a religion that is rational and can defend itself. This ability to marshal a defense makes Christianity a religion for all seasons.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2013, 2; 131-143
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    GILSON ON THE RATIONALITY OF CHRISTIAN BELIEF
    Autorzy:
    Hancock, Curtis L.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/507442.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    philosophy
    fideism
    faith and reason
    parables
    moral understanding
    grace and nature
    metaphysical distinction
    evidence
    authority
    Opis:
    The underlying skepticism of ancient Greek culture made it unreceptive of philosophy. It was the Catholic Church that embraced philosophy. Still, Étienne Gilson reminds us in Reason and Revelation in the Middle Ages that some early Christians rejected philosophy. Their rejection was based on fideism: the view that faith alone provides knowledge. Philosophy is unnecessary and dangerous, fideists argue, because (1) anything known by reason can be better known by faith, and (2) reason, on account of the sin of pride, seeks to replace faith. To support this twofold claim, fideists, like Tertullian and Tatian, quote St. Paul. However, a judicious interpretation of St. Paul’s remarks show that he does not object to philosophy per se but to erroneous philosophy. This interpretation is reinforced by St. Paul’s own background in philosophy and by his willingness to engage intellectuals critical of Christianity in the public square. The challenge of fideism brings up the interesting question: what would Jesus himself say about the discipline of philosophy? Could it be that Jesus himself was a philosopher (as George Bush once declared)? As the fullness of wisdom and intelligence, Jesus certainly understood philosophy, although not in the conventional sense. But surely, interpreting his life through the lens of fideism is unconvincing. Instead, an appreciation of his innate philosophical skills serves better to understand important elements of his mission. His perfect grasp of how grace perfects nature includes a philosophy of the human person. This philosophy grounded in common-sense analysis of human experience enables Jesus to be a profound moral philosopher. Specifically, he is able to explain the principles of personal actualization. Relying on ordinary experience, where good philosophy must start, he narrates moral lessons—parables—that illumine difficulties regarding moral responsibility and virtue. These parables are accessible but profound, showing how moral understanding must transcend Pharisaical legalism. Additionally, Jesus’ native philosophical power shows in his ability to explain away doctrinal confusions and to expose sophistical traps set by his enemies. If fideism is unconvincing, and if the great examples of the Patristics, the Apostles, and Jesus himself show an affinity for philosophy, then it is necessary to conclude that Christianity is a rational religion. Accordingly, the history of Christian culture is arguably an adventure in faith and reason. Since God is truth and the author of all truths, there is nothing in reality that is incompatible with Christian teaching. As John Paul II explains effectively in the encyclical, Fides et Ratio, Christianity is a religion that is rational and can defend itself. This ability to marshal a defense makes Christianity a religion for all seasons.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2012, 1; 29-44
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O różnicy między magią a modlitwą – krytyka stanowiska Saula Smilansky’ego
    The Difference Between Magic and Prayer: A Critique of Saul Smilansky’s Conception
    Autorzy:
    Gomułka, Jakub
    Sajdek, Zofia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/488809.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    modlitwa
    Wittgensteinowski fideizm
    Saul Smilansky
    etyka
    prayer
    Wittgensteinian fideism
    ethics
    Opis:
    Zawarta w niniejszym artykule dyskusja z tekstem Saula Smilansky’ego O wątpliwej moralności pewnych form modlitwy składa się z dwóch części. W pierwszej bronimy tezy, że fikcyjne przykłady prezentowane przez autora albo nie stanowią powszechnie akceptowalnych form modlitwy, albo dają się interpretować tak, że nie stanowią etycznego problemu. Życzenie komuś śmierci jest bowiem zawsze nieetyczne, ale w każdej wyobrażalnej sytuacji zagrożenia życia możliwa jest modlitwa o rozwiązanie, które nie pomnaża śmierci. W drugiej części bronimy tezy, że prezentowany w przykładach Smilansky’ego stosunek ludzi do Boga w ogóle nie jest religijny, a w konsekwencji działania w nich opisane nie zasługują na miano „modlitwy”. Kiedy bowiem w naszym nastawieniu do Boga liczy się tylko to, że jest On zdolny zmienić bieg zdarzeń na naszą korzyść, a to, że jest On dobry umyka naszej uwadze, wówczas nie mamy na myśli Boga tradycji religijnej. W tym punkcie przywołujemy myślicieli należących do nurtu tzw. Wittgensteinowskiego fideizmu, których krytyka modlitwy błagalnej idzie być może zbyt daleko, skłania jednak do refleksji nad granicami właściwego stosunku do Boga.
    Our discussion of Saul Smilansky’s paper “A Problem about the Morality of Some Com¬mon Forms of Prayer” consists of two parts. In the first part, we argue for the thesis that the fic¬titious examples given by the author of the paper either are not commonly acceptable forms of prayer (being unethical), or are interpretable in a way which removes the ethical problem altogether. It is always unethical to wish someone’s death, but in each imaginable situation of deadly danger there is a sense of a prayer for a solution which does not multiply death. In the second part, we defend the thesis that the attitude towards God depicted in Smilansky’s examples is not religious at all, and the acts desrcibed in them do not deserve to be called “prayers.” When all what really matters to us about God is that He is able to change the course of events in our favor, and His goodness escapes our attention, then by “God” we do not mean the God of religious tradition. At this point we recall the thinkers belonging to the so-called Wittgen¬steinian fideism, whose critique of petitionary prayer goes maybe too far, but also invites us to rethink the limits of the right attitude towards God.
    Źródło:
    Roczniki Filozoficzne; 2016, 64, 1; 17-26
    0035-7685
    Pojawia się w:
    Roczniki Filozoficzne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    GILSON AND PASCAL
    Autorzy:
    FAFARA, RICHARD J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/507608.pdf
    Data publikacji:
    2014-12
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    Gilson
    Pascal
    Christian philosophy
    Thomism
    fideism
    Opis:
    Gilson’s early admiration for Pascal as a literary figure evolved into a deep appreciation of him as a Christian philosopher. Pascal showed Gilson that one could expect much more of philosophy than the idealism of René Descartes and Léon Brunschvicg so rampant in France during Gilson’s days as a student. Gilson’s existential Thomism, which highlighted Augustinian elements in St. Thomas’ thought, shares Pascal’s realism, his critique of rationalism, his situating philosophy within theology, and his view that the God of faith’s existence is largely independent of philosophical demonstrations that one gives of it. Despite many superficial dissimilarities, Gilson found Pascal’s scientific worldview continuous with the world of St. Thomas. Pascal, for Gilson, remained a model for the vocation of the Christian intellectual.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2014, 3; 29-45
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jedność wiary i rozumu w nauce o aniołach św. Tomasza z Akwinu. Angelologia Akwinaty w perspektywie encykliki Fides et ratio Jana Pawła II
    The Unity of Faith and Reason in the Teaching on Angels of St. Thomas Aquinas. Aquinas’Angelology from the Perspective of the Encyclical Fides et Ratio by John Paul II
    Autorzy:
    Dutkiewicz, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/558903.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Gdańskie Seminarium Duchowne
    Tematy:
    wiara
    rozum
    aniołowie
    fideizm
    racjonalizm
    angelologia
    faith
    reason
    angels
    fideism
    rationalism
    angelology
    Opis:
    Świętemu Tomaszowi z Akwinu tradycja przypisała miano Doktora Anielskiego ze względu na fakt opracowania przezeń w sposób systematyczny szeregu kwestii z zakresu angelologii. Jan Paweł II odwołując się w Fides et ratio do tego tytułu, przedstawia św. Tomasza jako „mistrza sztuki myślenia i wzór uprawiania teologii”, zwracając zarazem uwagę na wyjątkowość oraz aktualność ujęcia relacji wiary i rozumu, które wypracował Akwinata. Aktualność tego ujęcia wiąże się z faktem, że – jak zauważa Papież – błędne podejścia w tej dziedzinie w postaci fideizmu oraz skrajnego racjonalizmu, które zdominowały kulturę nowożytnej Europy, doprowadziły do jej głębokiego kryzysu. O jego wyjątkowości zaś, decydują – wskazane przez Jana Pawła II – umiejętne godzenie nadprzyrodzonego i rozumnego charakteru aktu wiary oraz umiejętne łączenie jedności wiary i rozumu z niezbędną autonomią dziedzin poznania opartego na wierze oraz refleksji czysto racjonalnej. Choć w samej encyklice nie znajdujemy bezpośrednich nawiązań do problematyki angelologicznej, to jednak właśnie wykład prawd wiary w tej dziedzinie przeprowadzony przez Doktora Anielskiego stanowi wdzięczne źródło przykładów owocnej współpracy dwóch metaforycznych skrzydeł, o których czytamy w Fides et ratio – wiary i rozumu – umożliwiającej wzniesienie się na wyżyny dostępnego człowiekowi poznania.
    St. Thomas Aquinas is referred to by Tradition as the Angelic Doctor due to his systematic studies on a number of questions concerning angelology. John Paul II, alluding to this title in Fides et Ratio, presents St. Thomas as a “master of the art of thinking and the model of practicing theology”, directing our attention to the exceptional and always relevant nature of Aquinas’ approach to the relation between faith and reason. As the Pope observes, the relevance of this approach is linked to the fact that erroneous perspectives in this field, in the form of fideism and the extreme rationalism which dominated the culture of modern Europe, have led to an acute crisis. According to John Paul II, the exceptionality of Aquinas’ approach lies in his skilful reconciliation of the supernatural and the rational character of the act of faith, and in his combining faith and reason into a unity, while respecting the indispensible autonomy of cognitive fields based on faith and purely rational reflection. Although there are no direct references to angelology in the encyclical, the presentation by the Angelic Doctor of the truths of faith, in this respect, constitutes a rewarding source of examples of fruitful cooperation between these two metaphorical wings of faith and reason, which in Fides et Ratio enable man to ascend to the heights of knowledge.
    Źródło:
    Studia Gdańskie; 2017, 41; 219-231
    0137-4338
    Pojawia się w:
    Studia Gdańskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kierkegaard wobec problemu ukrycia Boga
    Kierkegaard and the divine hiddenness problem
    Autorzy:
    Dobrzeniecki, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/488262.pdf
    Data publikacji:
    2019-03-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Kierkegaard
    Schellenberg
    argument z Bożego ukrycia
    analityczna filozofia religii
    fideizm
    racjonalna niewiara
    transcendencja Boga
    obrazy Boga
    divine hiddenness argument
    analytical philosophy of religion
    fideism
    rational nonbelief
    transcendence of God
    images of God
    Opis:
    Wielu współczesnych analitycznych filozofów religii próbowało odpowiedzieć na ateistyczny argument z ukrycia, który został przedstawiony przez Johna L. Schellenberga w 1993 r. W niniejszym artykule autor koncentruje się na zarzutach, jakie wysuwał Søren Kierkegaard względem koncepcji wiary, jaką można spotkać m.in. w tekstach Schellenberga. Myśl autora żyjącego 150 lat przed sformułowaniem argumentu z ukrycia pozwala nam wychwycić te jego założenia, które zazwyczaj są przemilczane. Można np. przypuszczać, że Kierkegaard podałby w wątpliwość twierdzenie Schellenberga, że najlepszym świadectwem umożliwiającym rozwój wzajemnej relacji między Bogiem a człowiekiem jest przeżycie akceptującej obecności Boga w ludzkiej świadomości. Kierkegaard argumentował w swych pracach, że wyłącznie ukrycie Boga gwarantuje wolną i bezinteresowną relację między Bogiem a ludźmi. Pokazuje to, stosując język metafor, w których porównuje wiarę do miłości małżeńskiej, życie człowieka do egzaminu oraz relację między Bogiem a człowiekiem do relacji między królem a sługą. Ten sposób rozumowania ujawnia wagę roli obrazów Boga w refleksji filozofów parających się argumentem z ukrycia.
    More than a few contemporary analytical philosophers of religion have tried to answer the atheistic argument from hiddenness presented in 1993 by John L. Schellenberg. In the paper the author focuses on the objections raised by Søren Kierkegaard with respect to the concept of faith that is displayed in Schellenberg’s philosophy of religion. The insight from the author living 150 years before the current debate allows us to notice the premises of the hiddenness argument that are commonly overlooked. One can, i.e. suppose that Kierkegaard would cast doubt on Schellenberg’s claim that the best evidence allowing the development of a mutual relationship between God and the human being is an experience of an accepting presence of God in human consciousness. Kierkegaard argues in his works that only the hiddenness of God guarantees a free and a selfless relationship between men and God. He shows this in a colourful language of metaphors in which he compares faith to conjugal love; a human life to an exam and a relationship between God and the human being to a relationship between a king and a female servant. This way of reasoning reveals the importance of the role of the images of God in the reflections of philosophers tackling the hiddenness argument.
    Źródło:
    Roczniki Filozoficzne; 2019, 67, 1; 65-82
    0035-7685
    Pojawia się w:
    Roczniki Filozoficzne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    NIEJASNOŚCI W WITTGENSTEINOWSKIM UJĘCIU WIARY RELIGIJNEJ
    UNCLARITIES IN THE WITTGENSTEINIAN APROACH TO RELIGIOUS FAITH
    Autorzy:
    Czesna, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/488517.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    późny Wittgenstein
    wiara religijna
    fideizm
    nonkognitywizm
    the later Wittgenstein
    religious faith
    fideism
    non-cognitivism
    Opis:
    Autor Wykładów o wierze znacząco wpłynął na rozwój analitycznej filozofii religii. Jego koncepcja wiary religijnej uchodzi wśród komentatorów za kontrowersyjną i radykalną. W moim artykule staram się pokazać, że Wittgensteinowskie uwagi będące podstawą powyższej kwalifikacji, są często niejasne i niekonkluzywne. Omawiam krytycznie m.in. przesłanki tzw. „Wittgensteinowskiego fideizmu”, na który składają się następujące twierdzenia: 1) o nierozumieniu się teisty i ateisty, 2) o autonomii dyskursu religijnego (niezależności od naukowego i zdroworozsądkowego obrazu świata), 3) o niereferencyjności języka religii (nie opisuje on rzeczywistości metafizycznej), 4) o niemożności krytykowania religii. W ramach pytania o autonomię przekonań religijnych, staram się dociec, czy według Wittgensteina istnieją „podobieństwa rodzinne”, semantyczne między pojęciami empirycznymi a religijnymi, a także, jaką rolę w wierze pełnią argumenty rozumowe: świadectwa historyczne, twierdzenia nauk przyrodniczych, „dowody” na istnienie Boga. Natomiast w ramach pytania o odniesienie przedmiotowe i funkcję przekonań religijnych, wyjaśniam na czym polega Wittgensteinowski nonkognitywizm.
    The author of “Lectures on Religious Belief” significantly influenced the development of ana- lytic philosophy of religion. His conception of religious belief is regarded by many commentators as controversial and radical. In this article I try to demonstrate that his remarks being the basis for this negative appraisal, are often unclear and inconclusive. I discuss critically, i.a., premises of so-called “Wittgensteinian fideism,” which consists of the following claims: (1) a lack of understanding between a theist and an atheist, (2) the autonomy of religious discourse (independence from a scien- tific and a common sense world view), (3) non-referential language of religion (it does not depict metaphysical reality), (4) an inability to criticize religion. Regarding the question of the autonomy of religious beliefs, I try to inquire whether, according to Wittgenstein, there are semantic “family resemblance” between the empirical and religious concepts, and also, what is the role of rational arguments in the field of faith: historical evidence, claims of natural science, arguments for the existence of God. As regards the problem of the reference and function of religious beliefs, I explain reasons why Wittgenstein’s position is classified as non-cognitivism.
    Źródło:
    Roczniki Filozoficzne; 2012, 60, 2; 47-70
    0035-7685
    Pojawia się w:
    Roczniki Filozoficzne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Fideizm we współczesnej polskiej filozofii
    Fideism In The Contemporary Polish Philosophy
    Autorzy:
    Cyrkun, Katarzyna
    Siekierski, Alec
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/449459.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Wyższa Szkoła Ekonomiczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej
    Tematy:
    bierność
    chrześcijanin
    fideizm
    filozofia
    wiara
    passivity
    Christianity
    fideism
    philosophy
    faith
    Opis:
    W naszym artykule próbujemy ukazać współczesne rozumienie fideizmu w kręgu polskich filozoficznych rozważań, jednocześnie ze zwróceniem uwagi na intelektualną groźbę tegoż zjawiska wśród polskich chrześcijan. Rozwój fideizmu prowadzi w kręgach ludzi wierzących do narastania postaw bierności, niechęci do rozwoju posiadanych zdolności.
    In our article, we try to show a contemporary understanding of fideism in the circle of Polish philosophical considerations, at the same time paying attention to the intellectual threat of this phenomenon among Polish Christians. The development of fideism leads in the circles of believers to the development of attitudes of passivity, reluctance to develop their abilities.
    Źródło:
    Polonia Journal; 2019, 9; 45-58
    2083-3121
    Pojawia się w:
    Polonia Journal
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies