Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "fauna kopalna" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 59
Tytuł:
Conodonts from Ordovician ophiolites of central Kazakhstan
Konodonty z ordowickich ofiolotow srodkowego Kazachstanu
Autorzy:
Zhylkaidarov, A
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22753.pdf
Data publikacji:
1998
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Kazachstan
taksonomia
osady pelagiczne
konodonty
ordowik
skamienialosci
paleozoik
paleontologia
skaly ofiolitowe
Opis:
Central Kazakhstan is frequently referred to as a hypothetical Paleozoic continent Kazakhstania, although its geological structure suggests that in the early Paleozoic it was either a series of island arcs or microcontinents separated by small oceanic basins, each having its own history of development. The cherty and volcanogenic-cherty deposits of the south-western Predchingiz Region and the North Balkhash Region in central Kazakhstan represent an ophiolite rock association with pelagic sediments. The Early-Middle Ordovician conodonts found in the cherty rocks are the only fossils useful for precise dating of the strata and for interpretation of the palaeobiogeographic relations. A low taxonomic diversity is typical of conodonts from these pelagic sediments. Most of them are of the Baltic type, and only some, like Paroistodus horridus and Histiodella tableheadensis, represent other, apparently more warm-water faunal elements. Deep-water conodont faunas from central Kazakhstan are coeval with the Early-Middle Ordovician conodonts from the shelf deposits of southern Kazakhstan, but the latter are taxonomically more diverse and contain warm-water forms (e.g., Juanognathus variabilis, Reutterodus andinus, Serratognathus bilobatus, and Bergstroemognathus extensus). This corroborates the idea that Kazkhstania was closer to the equator, than to the Baltic region in the Ordovician.
Środkowy Kazachstan często bywa określany jako hipotetyczny paleozoiczny kontynent Kazachstania, chociaż budowa geologiczna wskazuje, że obszar ten we wczesnym paleozoiku był szeregiem łuków wysp lub mikrokontynentów, przedzielonych niewiekimi basenami oceanicznymi i mających własną historię geologiczną. Czerty i osady pochodzenia wulkaniczno-czertowego w pd.-zach. Regionie Przedczyngiskim i w Regionie Północnego Bałchaszu reprezentują zespół skał ofiolitowych z osadami pelagicznymi. Znajdowane w czertach konodonty są jedynymi skamieniałościami nadającymi się do dokładnego datowania tych utworów i ich interpretacji paleobiogeograficznej. Małe zróżnicowanie taksonomiczne jest typowe dla konodontów z osadów pelagicznych. Wiekszość należy do typu bałtyckiego, a tylko nieliczne np. Paroistodus horridus i Histiodella tableheadensis reprezentują inne, bardziej ciepłowodne elementy faunistyczne. Te głębokomorskie fauny odpowiadają wczesno- i środkowoordowickim zespołom konodontowym z osadów szelfowych południowego Kazachstanu, ale zespoły płytkowodne są bardziej zróżnicowane taksonomicznie i zawierają gatunki ciepłolubne (np. Juanognathus variabilis, Reutterodus andinus, Serratognathus bilobatus i Bergstroernognathus extensus). Potwierdza to pogląd, że Kazachstania w ordowiku leżała bliżej równika niż obszaru bałtyckiego.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 1; 53-68
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
An arctomorph carnivoran skull from the Phosphorites du Quercy and the origin of procyonids
Czaszka arktomorfa z fosforytow Quercy a pochodzenie szopowatych
Autorzy:
Wolsan, M
Lange-Badre, B
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21618.pdf
Data publikacji:
1996
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Mustelidae
fauna kopalna
oligocen
zeby trzonowe
skamienialosci
Pseudobassaris
czaszki
ssaki drapiezne
zloza fosforytow
Procyonidae
arktomorfy
miocen
szopowate
niedzwiedzie
Francja
pandy
Arctomorpha
paleontologia
lasicowate
fosforyty Quercy
Ailuridae
morfologia zwierzat
Opis:
The size and morphological characteristics of a skull of an arctomorph carnivoran mammal from Mouillac (old collection of the Phosphorites du Quercy, of unknown age) in France closely match those of the holotype of the earliest known procyonid Pseudobassaris riggsi and another skull referred to this species, both from old collections of the Phosphorites du Quercy (Caylus and Mouillac), probably earliest Late Oligocene in age. The skull is more primitive in morphology than those of Pseudobassaris riggsi and every other known procyonid, approaching a hypothetical primitive procyonid morphotype. The only, but methodologically fundamental, departure from this morphotype is the lack of the procyonid suprameatal fossa, which is the crucial synapomorphy of the family Procyonidae. To explain the phylogenetic and taxonomic status of the arctomorph represented by the skull, three competing hypotheses are put forward. Hypothesis A, which considers the arctomorph as an individual of Pseudobassaris riggsi, assumes that the procyonid suprameatal fossa first appeared in a common ancestor of Pseudobassaris and other procyonids but was still of variable occurence within Pseudobassaris riggsi. Hypothesis B, which proposes the arctomorph as a member of a new Pseudobassaris species ancestral to Pseudobassaris riggsi, concludes that the procyonid suprameatal fossa arose in Pseudobassaris riggsi and in the Procyonidae independently, excluding Pseudobassaris from the procyonids. Hypothesis C, which recognizes the arctomorph as a representative of a new species of a new genus of the paraphyletic procyonid stem group, presumes that the procyonid suprameatal fossa originated in a common ancestor of Pseudobassaris and other procyonids after the new genus had become detached from the ancestral stock of the Procyonidae.
Arctomorpha stanowią monofiletyczną grupę ssaków drapieżnych odznaczających się dwiema synapomorfiami: obecnością fossa suprameatale w uchu środkowym oraz brakiem trzeciego górnego zęba trzonowego. Grupa ta obejmuje nadrodzinę niedźwiedzi i dużych pand (Ursoidea), płetwonogie (Pinnipedia) oraz Musteloidea. Te ostatnie odróżniają się od pozostałych Arctomorpha synapomorficznym brakiem trzeciego dolnego zęba trzonowego i reprezentowane są współczesnie przez trzy rodziny: małe pandy (Ailuridae), łasicowate (Mustelidae) i szopowate (Procyonidae). Synapomorfią szopowatych, która odróżnia je od wszystkich innych Arctomorpha, jest w szczególny sposób powiększona fossa suprameatale. Zwiększenie jej objętości u szopowatych było wynikiem znacznego wpuklenia się kości łuskowej, najpierw ku górze, a potem także odśrodkowo, toteż ściana wewnętrzna i zewnętrzna fossa suprameatale są mniej więcej tak samo wysokie, a także ściana zewnętrzna jest prostopadła do powierzchni brzusznej stropu przewodu słuchowego zewnętrznego lub w ten strop zagłębiona ponad jego powierzchnią brzuszną. Chociaż naturalny zasięg szopowatych ogranicza się obecnie do Ameryki Północnej i Południowej, to jednak najwcześniejsi i najprymitywniejsi przedstawiciele tej rodziny znani są z dolnej części górnego oligocenu (rodzaj Pseudobassaris) oraz z dolnego miocenu (rodzaje Angustictis i Broiliana) Europy, co sugeruje, że Procyonidae wyodrębniły się z prymitywnych Musteloidea w oligocenie na kontynencie eurazjatyckim. Opisana w tej pracy czaszka przedstawiciela Arctomorpha (Fig. 1-4, Tab. 1) pochodzi ze starej kolekcji z górnopaleogeńskich złóż fosforytów w południowej Francji (Phosphorites du Quercy). Jej porównanie z czaszkami arktomorfów znanych z fosforytów Quercy wykazało duże podobieństwo do Pseudobassaris riggsi (Tab. 2-3), będącego najwcześniejszym znanym szopowatym. Pod względem cech morfologicznych, czaszka ta jest prymitywniejsza zarówno od dostępnych okazów Pseudobassaris riggsi, jak i wszystkich innych znanych szopowatych, nieomal odpowiadając hipotetycznemu prymitywnemu morfotypowi rodziny Procyonidae. Jedyną - lecz pod względem metodologicznym zasadniczą - różnicą w stosunku do tego morfotypu jest brak w opisanej czaszce synapomorfii rodziny szopowatych. W jej miejscu występuje plezjomorficznie płytka fossa suprameatale pryrnitywnych Arctomorpha. Aby ustalić pozycję filogenetyczną i status taksonomiczny arktomorfa reprezentowanego przez opisaną czaszkę, wysunięto trzy współzawodniczące hipotezy (Fig. 5). Zgodnie z hipotezą A (Fig. 5A), która traktuje tego arktomorfa jako osobnika gatunku Pseudobassaris riggsi, głęboka fossa suprameatale szopowatych pojawiła się wprawdzie po raz pierwszy u wspólnego przodka rodzaju Pseudobassaris i innych Procyonidae, lecz była jeszcze cechą zmienną w obrębie Pseudobassaris riggsi. Hipoteza B (Fig. 5B), według której dyskutowany arktomorf reprezentuje nowy gatunek rodzaju Pseudobassaris, bedący gatunkiem macierzystym dla Pseudobassaris riggsi, sugeruje, że powiększona fossa suprameatale powstała niezależnie u Pseudobassaris riggsi i szopowatych, wyłączając w ten sposób rodzaj Pseudobassaris z rodziny Procyonidae. Hipoteza C (Fig. 5C), która uznaje omawianego arktomorfa za przedstawiciela nowego gatunku nowego rodzaju parafiletycznej grupy wyjściowej dla Procyonidae, zakłada, że głęboka fossa suprameatale szopowatych jest odziedziczona przez rodzaj Pseudobassaris i pozostałe Procyonidae po ich wspólnym przodku, który zaistniał w linii prowadzącej do szopowatych po oddzieleniu się od niej tego rodzaju, chyba że rodzaj ten jest parafiletyczny.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1996, 41, 3; 277-298
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oldest mephitine cranium and its implications for the origin of skunks
Najstarsza mozgoczaszka przedstawiciela skunksow i jej znaczenie dla wyjasnienia pochodzenia tej grupy
Autorzy:
Wolsan, M
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22582.pdf
Data publikacji:
1999
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
mozgoczaszka
Mephitinae
Palaeomephitis steinheimensis
osady Steinheim am Albuch
ssaki drapiezne
Trochotherium cyamoides
Procyonidae
taksony
badania morfologiczne
skunksy
miocen
szopowate
paleontologia
lasicowate
puszka bebenkowa
Niemcy
morfologia zwierzat
Opis:
Recent molecular studies have recognized the skunks (Mephitinae) to be the sister taxon - of a clade comprising the Procyonidae and Mustelidae. These findings are inconsistent with the traditional placement of the skunks among mustelids, which is based on morphological evidence from extant taxa. This paper reports on a well-preserved cranium of a young individual, recovered from the middle Miocene deposits (MN 7+8, about 11-12 Ma) of Steinheim am Albuch, Germany. The fossil is the holotype of Palaeomephitis steinheimensis Jäger, 1839, which is here recognized as a senior subjective synonym of Trochotherium cyamoides Fraas, 1870 (consequently, Palaeomephitis Jäger, 1839 is a senior subjective synonym of Trochotherium Fraas, 1870). The specimen is identified as the oldest and most primitive mephitine cranium known to date, approaching the primitive morphology for the Mephitinae. It exhibits a combination of mephitine (accessory middle-ear chamber, lateral swelling of the squamosal) and mustelid (mustelid suprameatal fossa) synapomorphies, corroborating the view that skunks are derived from a mustelid ancestor. Its auditory bulla shows a slightly inflated and relatively large caudal entotympanic, which indicates that the uninflated and relatively small caudal entotympanics of adult mephitines, as well as their hypertrophied ectotympanics, are not primitive (as hitherto assumed) but derived, providing a synapomorphy that supports a sister-group relationship between the Mephitinae and Lutrinae.
Pochodzenie skunksów (Mephitinae) jest obecnie przedmiotem kontrowersji. Podczas gdy badania morfologiczne współczesnych taksonów potwierdzają tradycyjne umiejscowienie skunksów w obrębie ssaków drapieżnych z rodziny łasicowatych (Mustelidae), w bliskim pokrewieństwie do wydr (Lutrinae) i borsuków (Melinae), to wyniki badań molekularnych sugerują, że skunksy są grupą siostrzaną kladu obejmującego łasicowate i szopowate (Procyonidae). W tej sytuacji sprzeczności pomiędzy wynikami uzyskanymi na podstawie obu baz danych opartych na żyjących taksonach, dane paleontologiczne z wczesnych etapów ewolucji skunksów mogą mieć znaczenie decydujące dla ustalenia pozycji filogenetycznej tej podrodziny. Najstarszą i najbardziej prymitywną znaną mózgoczaszką skunksa jest holotyp gatunku Palaeomephitis steinheimensis Jäger, 1839 (Fig. 1A-C). Mózgoczaszkę tę wydobyto ze środkowomioceńskich (MN 7+8, ok. 11-12 mln lat temu) osadów Steinheim am Albuch w południowych Niemczech. Reprezentuje ona młodego osobnika, o czym świadczą liczne niezrośnięte szwy między kośćmi oraz ukształtowanie powierzchni kości (Fig. 1A-E). Za młodszy subiektywny synonim Palaeomephitis steinheimensis uznano tutaj Trochotherium cyamoides Fraas, 1870, opisane z tych samych osadów i znane również z kilku innych środkowomioceńskich stanowisk w Europie. Ponieważ obie nazwy dotyczą gatunków typowych swoich rodzajów, Trochotherium Fraas, 1870 jest młodszym subiektywnym synonimem nazwy Palaeomephitis Jäger, 1839. Mózgoczaszka Palaeomephitis steinheimensis posiada dodatkową komorę w uchu środkowym (Fig. 1F: ac) i boczn a wypukłość kości łuskowej ponad wyrostkiem sutkowym (Fig. 1B: 1s). Cechy te są unikalnymi synapomorfiami skunksów i świadczą o przynależności Palaeomephitis steinheimensis do tej podrodziny. Chociaż u współczesnych skunksów brak jest w uchu środkowym dołu nadprzewodowego (fossa suprameatale), w mózgoczaszce Palaeomephitis steinheimensis zagłębienie to występuje (Fig. 1E: sf) i jest wykształcone w sposób charakterystyczny dla najstarszych znanych łasicowatych i synapomorficzny dla tej rodziny. Wskazuje to na plezjomorficzną obecność tej cechy w obrębie podrodziny skunksów i przemawia za ich przynależnością do łasicowatych. Spośród współczesnych łasicowatych, jedynie u skunksów i wydr kość wewnątrzbębenkowa tylna (entotympanicum caudale) nie jest wydęta i jest mała w stosunku do kości zewnątrzbębenkowej (ectotympanicum), która jest silnie rozwinięta, i kości wewnątrzbębenkowej przedniej (entotympanicum rostrale). Tak ukształtowane puszki bębenkowe skunksów i wydr traktowano dotąd jako cechę plezjomorficzną. W mózgoczaszce Palaeomephitis steinheimensis kość wewnątrzbębenkowa tylna jest jednak nieco wydęta i dość duża (Fig. 1D: ce), a kość zewnątrzbębenkowa jest stosunkowo mała (Fig. 1D: ec), zbliżając się względnymi rozmiarami do stosunków panujących u najstarszych znanych łasicowatych, szopowatych i małych pand (Ailuridae), a także w wymarłych rodzajach z pnia tych rodzin. Przemawia to za apomorficznością ukształtowania puszki bębenkowej skunksów, dostarczając w ten sposób synapomorfii na poparcie siostrzanego pokrewieństwa pomiędzy podrodzinami skunksów i wydr.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 2; 223-230
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tube microstructure of Recent and Jurassic serpulid polychaetes and the question of the Palaeozoic spirorbids
Autorzy:
Weedon, M J
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22360.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
paleocen
wieloszczety
skamienialosci
Spirorbis
rurki kalcytowe
jura
cechy morfologiczne
mikrostruktura
paleontologia
Serpulidae
Opis:
'Ordered' and 'unordered chevron structures' in serpulid tubes comprise minute calcite lath-like crystals. In ordered chevron structure (Pomatoceros triqueter) the crystals parallel each other within each chevron layer, whilst between layers the alignment direction alternates. The laths have no alignment in unordered chevron structure (Spirorbis and locally in Pomatoceros triqueter). In 'homogeneous chevron structure' (found in Jurassic pomatocerids) the layers comprise a granular or homogeneous fabric. This structure possibly represents a diagenetic replacement of lath-like crystals. Serpulid chevron structures are quite dissimilar from any shell microstructures described in molluscs or lophophorates. The secretion of microstructures comprising lath-like crystals may have allowed rapid tube growth. Spherulitic prismatic structure is identified in Spirorbis; the structure occurs locally in the outer part of the tube. The microstructure of Recent spirorbids is quite dissimilar to that of Palaeozoic fossils (microconchids) previously assigned to the genus Spirorbis.
Mikrostruktura kalcytowych rurek wieloszczetów z rodziny Serpulidae jest zupełnie odmienna od mkrostruktur występujących w muszlach mięczaków i ramienionogów, czy też w zooeciach mszywiołów. Nie jest również podobna do struktury ścianek paleozoicznych skamieniałości tradycyjnie uważanych za rurki wieloszczetów Spirorbis. W poprzednich pracach autora zostało wykazane, że paleozoiczne spirorbidy miały mikrostrukturę identyczną jak grubościenne tentakulity, ramienionogi i mszywioły. Na tej podstawie reaktywowana została nazwa rodzajowa Microcornus, użyta niegdyś do tych skamieniałości, i utworzony został rząd Microconchida, wraz z pokrewnym Trypanoporida włączony do gromady Tentaculita.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1994, 39, 1; 1-15
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oligophyly and evolutionary parallelism: A case study of Silurian graptolites
Oligofilia i paralelizm ewolucyjny: przyklad graptolitow sylurskich
Autorzy:
Urbanek, A
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21919.pdf
Data publikacji:
1998
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
sylur
wymieranie gatunkow
grupy monofiletyczne
graptolity sylurskie
taksony
domeny genealogiczne
ewolucja zwierzat
fauna monograptidowa
paleontologia
oligofilia
paralelizm ewolucyjny
potencjal ewolucyjny
Opis:
Oligophyly may be defined as a restrictive factor in evolution leading to minimization of the number of phyletic lines owing to an occasional reduction by means of mass extinction as well as to their recovery from scanty survivors. The monophyletic origin of the vast majority of taxa finds its explanation in this succession of events, namely in the diversity reduction (DR) - rediversification (RD) sequence. In turn, the recovery from a few or a single ancestral species (near-monophyly or monophyly) causes a number of consequences for the evolution of emerging new taxa. They produce a particular class of systematic groups called genealogical domains. Such groups display an exceptionally close affinity and a similar evolutionary potential exhibited i-.e. an abundant parallelism. In other words, the paucity of ancestry (oligophyly) explains why both the monophyletic origin and evolutionary parallelism are such common features of the phylogeny in most fossil groups. Parallelism is caused by the similarity of apomorphic tendencies (known as 'underlying synapomorphy' in phylogenetic systematics), which are among the most characteristic features of evolution within a genealogical domain. It is now evidenced that the vast majority of Late Silurian monograptid faunas are descendants of only two species - survivors from the severe lundgreni Event. Numerous cases of heterochronic parallelism and evolutionary repetitions observed within the repertoire of the Late -Silurian monograptid faunas may be explained as a far reaching effect of oligophyly. Each ancestral species established its own genealogical domain displaying certain apomorphic tendencies. The same is true for the monophyletic origin and early radiation of Llandovery monograptids. Whilst graptolites provide numerous graphic examples substantiating the oligophyly concept, it is clear that the phenomena discussed are of a much more general nafure.
Jednym ze skutków wymierania masowego było zmniejszanie się liczby przeżywających linii ewolucyjnych, z reguły reprezentowanych także przez nieliczne gatunki. Odradzanie się faun następowało więc od nielicznych przedstawicieli danej linii ewolucyjnej i w konsekwencji tworzące się nowe grupy taksonomiczne miały monofiletyczne lub prawie monofiletyczne pochodzenie. Ten czynnik systematycznię ograniczający ilość równolegle rozwijających się linii filogenetycznych otrzymał nazwę "oligofilii'' (od gr. oligos - skąpy, nieliczny i phylon - ród, plemię, Urbanek 1997). W wyniku działania oligofilii odtadzające się taksony stanowią szczególnie blisko spokrewnione grupy monofiletyczną określane we współczesnej systematyce filogenetycznej jako domeny genealogiczne. Znamiennym rysem ewolucji takich grup jest powszechny paralelizm ewolucyjny, świadczący o istnieniu określonych tendencji apomorficznych. Znajduje to wyraz w mozaikowym pojawianiu się danej cechy apomorficznej w różnych kladach należących do tej samej domeny genealogicznej (zjawisko "ukrytej synapomorfii'', ang. "underlying synapomorphy'' Saether 1979, 1983). Historia odradzania się faun monograptidowych późnego syluru po zdarzeniu lundgreni, daje się dobrze zinterpretować w świetle koncepcji oligofilii i domen genealogicznych. Chociaż graptolity dostarczają szczególnie interesujących faktów na poparcie koncepcji oligofilii, nie ulega wątpliwosci, że zasada ta ma ogólne znaczenie. Wskutek działania oligofilii odradzające się fauny złożone są z grup monofiletycznych, z których każda składa sie z blisko spokrewnionych gatunków obdarzonych podobnym potencjałem ewolucyjnym. Warunkuje to częsty paralelizm ewolucyjny, stanowiący charakterystyczny rys zapisu paleontologicznego, odnoszącego się do historii różnych grup. Jednakże dalsze działanie oligofilii zapobiega polifiletycznemu powstawaniu potomnych taksonów, bowiem większość równoległych linii ulega eliminacji w wyniku wymierania masowego, Zasada oligofilii pozwala zrozumieć paradoksalny związek między monofiletycznym pochodzeniem większości taksonów szczebla ponadgatunkowego, ich w znacznym stopniu równoległą ewolucją oraz również monofiletycznym pochodzeniem powstających z nich grup potomnych.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 4; 549-572
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Hartmaniellidae - living fossils among polychaetes
Autorzy:
Szaniawski, H
Imajima, M
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22164.pdf
Data publikacji:
1996
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
mezozoik
trias
skamienialosci
jura
aparat szczekowy
szczeki
skolekodonty
Palurites
kielanoprionidy
hartmaniellidy
wieloszczety
cechy morfologiczne
paleontologia
Palurites raridentatus
Palurites jurassicus
Opis:
The jaw apparatus of the Recent eunicoid polychaete Hartmaniella erecta is closely similar to those of the Mesozoic species of Palurites. It is concluded that the family Hartmaniellidae originated in the late Palaeozoic from an ancestor close to the Paulinitidae and is qlosely related to Kielanoprionidae. The lineage shows an extremaly slow rate of evolution. Hartmaniellids have been abundant during the whole Mesozoic while its Recent representation is only a relic. Palurites jurassicus sp. n. is proposed.
W oparciu o badania porównawcze wykazano, że stosunkowo niedawno poznana rodzina wieloszczetów współczesnych Hartmaniellidae (Imajima 1977) posiada aparat szczękowy o bardzo podobnej budowie do wcześniej już znanego gatunku triasowego Paluriles raridentahus (Kozur 1967) oraz do opisanego w niniejszej pracy gatunku jurajskiego Palurites jurassicus sp. n. Podobieństwo to dotyczy zarówno budowy całych aparatów jak i poszczególnych ich elementów (Figs 1-4, 58) i wskazuje na bliskie pokrewieństwo. Do rodzaju Palurites należy ponadto kilka innych gatuków mezozoicznych, znabych dotychczas wyłącznie na podstawie izolowanych szczęk. Porównania z wcześniej opisanymi skolekodontami (Figs 5A, C-D, 6) pozwalają na stwierdzenie, że hartmaniellidy wyodrębniły się już w górnym paleozoiku, pochodzą od przodków bliskich paulinitidom i są najbliżej spokrewnione z kielanoprionidami. Wśród form współczesnych najbardziej do nich zbliżona jest rodzina Lumbrinereidae (Fig. 7). Hartmaniellidy były bardzo liczne w mezozoiku, a współcześnie żyją zaledwie dwa ich gatunki o bardzo ograniczonym zasięgu występowania. Uważać je więc można za formy reliktowe.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1996, 41, 2; 111-125
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Silurian aphrosalpingid sphinctozoans from Alaska and Russia
Autorzy:
Rigby, J K
Nitecki, M.H.
Soja, C.M.
Blodgett, R.B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23278.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Aphrosalpingidae
sylur
gabki kopalne
skamienialosci
Aphrosalpinx nana
Cystothalamiella alaskensis
Nematosalpinx hormathodes
Cystothalamiella irregularis
ludlow
cechy morfologiczne
dendroklony
sfinktozoa
Alaska
szkielet
paleontologia
gabki
formacja Haceta
trikranoklony
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1994, 39, 4; 341-391
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Early Jurassic selechians from the Hasle Formation on Bornholm, Denmark
Wczesnojurajskie zarlacze z formacji Hasle na Bornholmie [Dania]
Autorzy:
Rees, J
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22553.pdf
Data publikacji:
1998
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Agaleus dorsetensis
fauna kopalna
Neoselachii
zeby
Synechodus occultidens
Bornholm
jura
Hybodus delabechei
Paraorthacodus
Palaeospinacidae
rekiny
Lissodus hasleensis
Dania
morfologia
formacja Hasle
Hybodontoidea
hybodonty
paleontologia
ultrastruktura
Hybodus reticulatus
zarlacze
Opis:
A selachian fauna from the early Pliensbachian (Uptonia jamesoni to Prodactylioceras davoei zones) is recorded from the Hasle Formation on the island of Bornholm. Three hybodont sharks, Hybodus reticulatus, H. delabechei and Lissodus hasleensis sp. n., and three neoselachians, Synechodus occultidens, Paraorthacodus sp. and Agaleus dorsetensis, are recognized in the fauna. The enameloid ultrastructure of teeth of A. dorsetensis was examined and found to be comprised of at least two layers, confirming a neoselachian affinty, based on the overall tooth morphology. The palaeogeographical and stratigraphical records of the previously described species are extended. Pliensbachian selachian faunas are not well investigated and the described species in the Hasle fauna are all known from Sinemurian deposits elsewhere.
Opisano faunę żarłaczy z odsłonięć formacji Hasle (wczesny pliensbach - piętra Uptonia jamesoni do Prodactylioceras davoei) na wyspie Bornholm. Hybodontoidea reprezentowane są przez Hybodus reticulatus, H. delabechei i Lissodus hasleensls sp. n., a Neoselachii przez dwa gatunki z rodziny Palaeospinacidae: Synechodus occultidens i Paraorthacodus sp., oraz Agaleus dorsetensis, domniemanego przedstawiciela brodatokształtnych (Orectolobiformes). Nowy hybodont Lissodus hasleensis był niewielkim, zapewne przydennym rekinem. Typem heterodoncji przypomina współczesnego rogatka australijskiego (Heterodontus portusjacksoni), żywiącego się głównie bentonicznymi bezkręgowcami, zwłaszcza jeżowcami. Ultrastruktura enameloidu zębów A. dorsetensis okazała się być conajmniej dwuwarstwowa, co potwierdza przynależność do Neoselachii, na którą wskazywała morfologia zębów. Wątpliwe jest jednak zaliczanie Agaleus do rzędu Orectolobiformes. Typowe brodatokształtne zniane są z jury na podstawie zębów rzadko przekraczających 2 mm wysokości, tymczasem u Agaleus mogą one dochodzić do 8 mm. Wydaje się mało prawdopodobne, by najstarszy przedstawiciel grupy był aż o tyle większy od swych jurajskich potomków. Zęby Agaleus mają też, cechy swoiste, np. zgrubienie na podstawie po stronie wargowej oraz podłużny grzebień u nasady korony, których brak u typowych jurajskich brodatokształtnych. Brak natomiast u Agaleus typowego dla nich "języczka" po stronie językowej. Rozszerzeniu ulegają zasięgi paleogeograficzne i stratygraficzne wcześniej opisywanych gatunków. Fauny żarłaczowe z pliensbachu są dotąd słabo rozpoznane i gatunki opisane z formacji Hasle znane były dotychczas z osadów synemurskich innych terenów.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 3; 439-452
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Lower Triassic vertebrate footprints from Wiory, Holy Cross Mountains, Poland
Tropy kregowcow z dolnego triasu Wior, Gory Swietokrzyskie
Autorzy:
Ptaszynski, T
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22865.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Gory Swietokrzyskie
wies Wiory
kregowce
trias
ichnofauna
skamienialosci
dolny trias
Polska
paleontologia
Opis:
Vertebrate footprints occur in the Middle Buntsandstein (Lower Triassic) Labyrinthodontidae Beds exposed at Wióry in the northeastern margin of the Holy Cross Mountains (Poland). They represent the richest footprint assemblage from the Middle Buntsandstein in Europe known to date. This assemblage comprises 11 ichnospecies representing seven ichnogenera attributable to amphibians and reptiles. The following new ichnotaxa are erected: Prorotodactylidae ichnofam. n., Prorotodactylus mirus ichnogen. et ichnosp. n., Capitosauroides fuglewiczi ichnosp. n., Brachychirotherium wiorense ichnosp. n., Isochirotherium gierlinskii ichnosp. n., Synaptichnium kotanskii ichnosp. n., and Rhynchosauroides rdzaneki ichnosp, n. The Prorotodactylus trackmakers possibly represent a systematic group close to that from which the Rotodactylus trackmakers and dinosaurs originated.
Tropy kręgowców są rzadko spotykane w utworach dolnego i środkowego pstrego piaskowca stając się częstymi i zróżnicowanymi skamieniałościami śladowymi dopiero w jego górnej części. Opisany w tej pracy materiał ichnologiczny pochodzi z pojedyńczego, dużego odsłonięcia znajdującego się w prawym zboczu doliny Świśliny koło wsi Wióry, 14 km na północny zachód od Ostrowca Świętokrzyskiego na północno-wschodnim obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich (Fig. 1) i jest najbogatszym znanym zespołem tropów kręgowców ze środkowego pstrego piaskowca (Fuglewicz et al. 1981, 1990). Odsłonięcie w Wiórach powstało w związku z budową zapory i zbiornika wodnego dla Ostrowca Świętokrzyskiego w latach 1979-1980. Występują tu przeławicające się piaskowce, mułowce i iłowce systemu kanałów oraz równi zalewowych rzek roztokowych o łącznej miąższości 40-50 m (Mader & Rdzanek 1985; Fuglewicz et al. 1990). Są to warstwy labiryntodontowe środkowego pstrego piaskowca (dolny trias) korelowane z górnymi warstwami oolitowymi Niżu Polskiego (Senkowiczowa & Ślączka 1962; Fuglewicz et al. 1990). Badania palinostratygraficzne (Fijałkowska 1994) oraz magnetostratygraficzne (Nawrocki 1997) pozwalają zaliczyć warstwy labiryntodontowe do dieneru. Warstwy labiryntodontowe odsłonięte w Wiórach zawierają liczne struktury sedymentacyjne, szczątki roślin, kości kręgowców, a także odciski pancerzyków esterii oraz liczne i zróżnicowane ślady bezkręgowców (Mader & Rdzanek 1985; Fuglewicz et al. 1990). Istniejący opis paleontologiczny zespołu ichnofauny z Wiór (Fuglewicz et al. 1990) został uzupełniony i częściowo zrewidowany w rezultacie badań prowadzonych w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Tropy kręgowców odkryte w tym miejscu po raz pierwszy przez autora jesienią 1980 r., były zbierane i zabezpieczane przed zniszczeniem przez autora tej pracy oraz Kazimierza Rdzanka, organizatora Muzeum Ichnologicznego w Wiórach. Rozpoznany dotychczas zespół śladów kręgowców z Wiór zawiera 11 ichnogatunków przypisywanych płazom i gadom, nalezących do siedmiu ichnorodzajów: Capitosauroides, Brachychirotherium, Isochirotherium, Synaptichnium, Rhynchosauroides, Procolophonichnium oraz nowego ichnorodzaju Prorotodactylus reprezentującego nową rodzinę Prorotodactylidae. Opisano 6 ichnogatunków proponowanych tu jako nowe: Capitosauroides fuglawiczi ichnosp. n., Brachychirotherium wiorense ichnosp. n., Isochirotherium gierlinskii ichnosp. n., Synaptichnium kotanskii ichnosp. n., Rhynchosauroides rdzaneki ichnosp. n. i Prorotodactylus mirus ichnosp. n. Ichnogatunek Chirotherium hauboldi uznany został za reprezentanta ichnorodzaju Brachychirotherium; Rhynchosauroides polonicus włączono do ichnorodzaju Procolophonichnium. Okazy opisane poprzednio (Fuglewicz et al. 1990) z Wiór jako Brachychirotherium kuhni Demathieu & Haubold, 1982 uznane zostały za przedstawicieli nowego ichnogatunku Brachychirotherium wiorense ichnosp. n. W dyskusji dotyczącej zwierząt będących twórcami tropów Prorotodactylus zwrócono uwagę, w oparciu o morfologię tropów, na możliwy związek z formami, z których powstały dinozaury oraz z twórcami tropów Rotodactylus.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 2; 151-194
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Upper Bathonian and lower Callovian ammonites from Chacay Melehue [Argentina]
Amonity gornego batonu i dolnego keloweju z Chacay Melehue [Argentyna]
Autorzy:
Parent, H
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23038.pdf
Data publikacji:
1998
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Eurycephalites gottschei
Iniskinites gulisanoi
Eurycephalites rotundus
kelowej
amonity
baton
Iniskinites crassus
Iniskinites evolutus
Lilloettia steinmanni
paleontologia
Argentyna
Eurycephalites extremus
Opis:
The upper Bathonian-lower Callovian ammonite fauna of Chacay Melehué was sampled through new exposures under close stratigraphic control. Two new faunal horizons are described: the Iniskinites gulisanoi horizon and the Iniskinites crassus horizon, lying in the lower and middle parts, respectively, of the Steinmanni Zone. The ammonite fauna contains some species not previously described: Choffatia aff. neumayri (Siemiradzki, 1899) [M&m], Iniskinites evolutus sp. n. [M], Iniskinites sp. A [M], Eurycephalites aff. gottschei (Tornquist, 1898) [M], Xenocephulites aff. neuquensis (Stehn, 1923) [m], and Xenocephalites sp. A [m]. Oxycerites tenuistriatus (de Grossouvre, 1888) is new for the Andean region. Several species are represented by large samples that allow descriptions and analyses to be made of the entire ontogeny and the characterization of the principal morphs within each species. It is then possible to propose sexual dimorphic correspondence between some nominal morphospecies. The successive species Lilloettia steinmanni (Spath, 1928), Eurycephalites gottschei (Tornquist, 1898), E. rotundus (Tornquist, 1898), and E. extremus (Tornquist, 1898) form a phyletic morphocline here interpreted as a mosaic heterochronocline.
W pracy opisano amonity górnego batonu i dolnego keloweju zebrane warstwa po warstwie z nowych odsłonięć w rejonie Chacay Melehué w Argentynie. Wyróżniono dwa nowe horyzonty: Iniskinites gulisanoi oraz Iniskinites crassus, pierwszy z dolnej, a drugi ze środkowej części poziomu Steinmanni. Zebrana fauna amonitowa zawiera nie opisane dotąd gatunki: Choflatia aff. neumayri (Siemiradzki, 1899) [M&m], Iniskinites evolutus sp. n. [M], Iniskinites sp. A [M], Eurycephalites aff. gottschei (Tornquist, 1898) [M], Xenocephalites aff. neuquensis (Stehn, 1923) [m] i Xenocephalites sp. A [m]. Gatunek Oxycerites tenuistriatus (de Grossouvre, 1888) jest nowy dla regionu andyjskiego. Wiele gatunków jest reprezentowanych przez duże próbki okazów o różnym stopniu rozwoju ontogenetycznego, co zezwala na dokładne prześledzenie ontogenezy, podanie charakterystyki głównych morfotypów w obrębie każdego gatunku oraz zaproponowanie relacji dymorficznych między niektórymi nominalnymi morfogatunkami. Nastepujące po sobie gatunki Lilloettia steinmanni (Spath, 1928), Eurycephalites gottschei (Tornquist, 1898), E. rotundus (Tornquist, 1898) i E. extremus (Tornquist, 1898) tworzą filetyczną morfoklinę, zinterpretowaną przez autora jako mozaikowa heterochronoklina.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 1; 69-130
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gobiosuchus kielanae [ Protosuchia ] from the Late Cretaceous of Mongolia: anatomy and relationships
Anatomia i pokrewienstwa poznokredowego krokodyla z Mongolii Gobiosuchus kielanae [ Protosuchia ]
Autorzy:
Osmolska, H
Hua, S
Buffetaut, E
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20005.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Gobiosuchus kielanae
Mongolia
kreda
szkielet
paleontologia
czaszki
Protosuchia
morfologia zwierzat
krokodyle
anatomia zwierzat
Opis:
The original description (Osmólska 1972) of the skull, postcranial skeleton, and armour of a protosuchian, Gobiosuchus kielanae (Gobiosuchidae Osmólska), is supplemented and revised on the basis of additional specimens from the type locality and horizon (Bayn Dzak, ?early Campanian Djadokhta Formation). It is suggested that Gobiosuchus kielanae was an entirely terrestrial and probably insectivorous animal. Assignment of Gobiosuchus to Protosuchia is supported by the following characters: basisphenoid larger than basioccipital; extensive ventral contact between quadrate and basisphenoid; pneumatic pterygoid; quadrate condyles only slightly protouding beyond posterior margin of braincase, and lack of retroarticular process. Gobiosuchus differs from other protosuchians in the following features: snout wider than high; palatal processes of premaxillae contacting along their entire length; closed supratemporal and mandibular fenesftae; basioccipital extending dorsally onto occiput and separating on each side ventromedial part of quadrate from contact with otoccipital; posterolateral process of squamosal extended far behind mandibular articulation; presence of cranioquadrate passage; descending process of prefrontal contacting palate; armour of sutured osteoderms encasing at least some of long limb bones; presence of peculiar accessory osteoderms in regions of articulation of limbs with girdles, and more than two longitudinal rows of dorsal osteoderms.
Praca zawiera opis czaszki i szkieletu pozaczaszkowego prymitywnego krokodyla, Gobiosuchus kielanae Osmólska, 1972, żyjącego pod koniec okesu kredowego, w kampanie, na terenie dzisiejszej pustyni Gobi w Mongolii. Był to bardzo mały (ok. 60 cm długi), długonogi krokodyl, o długiej, smukłej szyi, całkowicie okryty pancerzem z połączonych ze sobą skostnień skórnych. Małe rozmiary oraz małe, ostre zęby wskazują, że jego pożywieniem mogły być owady i inne drobne bezkręgowce, a także małe kręgowce - jaszczurki i ssaki. Szczegółowa analiza anatomiczna wykazała obecność u G. kielanae cech synapomorficznych Protosuchia, co potwierdza wcześniejsze, tymczasowe zaliczenie rodzaju Gobiosuchus (Osmólska 1972) do tej najprymitywniejszej grupy krokodyli. W budowie czaszki Gobiosachus są też bardzo liczne cechy autapomorficzne, różniące go od wszystkich innych krokodyli, a także kilka cech charakteryzujących bardziej zaawansowane krokodyle z grupy Mesoeucrocodylia. Wobec przeważającej ilości cech charakterstycznych dla Protosuchia, cechy te uznano za konwergencje. G. kielanae jest najkompletniej zachowanym z dotychczas poznanych przedstawicieli Protosuchia. Jest również stratygraficznie najmłodszym znanym przedstawicielem tej słabo poznanej i nielicznej grupy prymitywnych krokodyli, gdyż większość jej przedstawicieli żyła podczas okresu jurajskiego, tylko nieliczne gatunki znane są z osadów wczesnej części okresu kredowego.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 2; 257-289
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Changes in benthic ostacod assemblages across the Devonian-Carboniferous boudary in the Holy Cross Mountains, Poland
Zmiany bentosowych zespolow malzoraczkowych na granicy dewon-karbon w Gorach Swietokrzyskich
Autorzy:
Olempska, E
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23077.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
konodonty
sklad gatunkowy
karbon
famen
entomozoidy
Gory Swietokrzyskie
Mauryella polonica
podokopidy
malzoraczki
Healdia shangquii
paleontologia
dewon
Opis:
The Kowala section situated in the southern part of the Holy Cross Mountains represents continuous sedimentation in almost the same facies across the Devonian-Carboniferous (D-C) transition. The D-C boundary has been identified about two meters above the top of the cephalopod nodular limestone with Wocklumeria. In the transitional deposits of the latest Famennian (Prothognathodus kockeli Zone) several faunally distinct units that correspond to relative sea level changes in the area have been identified. Ostracods are abundant in the Kowala sequence. Their assemblages contain well known index species and new ones of the Thuringian and Entomozoacean ecotypes. A total of 15 probably planktonic entomozoaceans, and 64 benthic species have been identified. Healdia shangquii sp. n. and Mauryella polonica sp. n. are proposed. A major change in the ostracod fauna takes place above the limestone with Wocklumeria within the transitional interval represented by clays and claystones with tuffites in its middle part. Thuringian and Entomozoacean ecotype ostracods disappear and are replaced by more shallow water 'exotic' assemblaged ominated by Healdia, Mauryella and Monoceratina species. In the early Tournaisian rocks Thuringian-, Entomozoacean- and Bairdin-type ostracods reappear with some of the same species as before, and with new Carboniferous index taxa.
Profil utworów późnego dewonu i wczesnego karbonu w miejscowości Kowala w południowej części Gór Świętokrzyskich zachowuje ciągłość na granicy dewon-karbon. Granica ta została określona na podstawie konodontów (Dzik 1997) i małżoraczków, około 2 m powyżej stropu wapieni głowonogowych z Wocklumeria. W osadach najwyższego famenu (poziom Prothognathodus kockeli) stwierdzono szereg zmian fauny, które prawdopodobnie wywołane zostały względnymi zmianami poziomu morza. Zespół małżoraczków z Kowali zawiera dobrze znane gatunki przewodnie jak również nowe formy małżoraczków bentosowych reprezentujących tzw. ekotyp turyngijski, składający się głównie z kolczastych podokopidów oraz planktonicznych małżoraczków ekotypu entomozoidowego. Stwierdzono występowanie 15 gatunków planktonicznych entomozoidów oraz 64 gatunki małżoraczków bentosowych. Opisano dwa nowe gatunki Healdia shangquii sp. n. i Mauryella polonica sp. n. Główną zmianę składu gatunkowego w zespole małżoraczkowym stwierdzono powyżej stropu wapieni głowonogowych z Wocklumeria, w osadach przejściowych reprezentowanych przez mułowce z tufitami w części środkowej. Małżoraczki typu turyngijskiego i entomozoidowego są zastąpione w tych osadach przez zespół bardziej płytkowodny, zdominowany przez gatunki rodzajów Healdia, Mauryella i Monoceratina. We wczesnym turneju powracają zespoły typu turyngijskiego, entomozoidowego oraz liczne gatunki rodzaju Bairdia. Fauna wczesnego turneju reprezentowana jest zarówno przez gatunki dewońskie jak i nowe forrny typowe dla wczesnego karbonu.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 2; 291-332
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Silicified shallow-water ostracodes from the Early Carboniferous of South China
Skrzemionkowane plytkowodne malzoraczki z wczesnego karbonu poludniowych Chin
Autorzy:
Olempska, E
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21987.pdf
Data publikacji:
1999
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Formacja Muhua
skamienialosci
malzoraczki
karbon
Chiny
fauna nektoniczna
paleontologia
oznaczanie
fauna planktoniczna
dewon
prowincja Guizhou
Opis:
Well preserved silicified ostracodes have been found in a presumably allochthonous detrital limestone lens within argillaceous limestones of the Muhua Formation of the Muhua section in Guizhou Province, South China. Some 32 species have been identified and assigned to 24 genera. Houhongfeiella microspinosa gen. et sp. n., Gortanella ruggierii sp. n., Coryellina grammi sp. n., Coryellina advenoides sp. n., Guerichiella coeni sp. n., Knightina jiqiangi sp. n., Hypotetragona? sinica sp. n., Cavellina robinsoni sp. n., Cavellina guizhouensis sp. n., Sulcella jonesi sp. n., Bairdia cheni sp. n., and Bairdiacypris wangi sp. n. are proposed. Similarity at the generic level exists between ostracode faunas of the Early Carboniferous formations of China, Australia, Europe, Asia and North America. Unlike the ostracodes from the underlying nodular limestones of the Wangyou Formation that represent the basinal 'Thuringian ecotype' fauna, the ostracode assemblage of the studied interval belongs to the 'Eifelian ecotype' and is indicative of a well-oxygenated, normal salinity, high-energy shallow-water environment. The term calcified internal rim is proposed for the internal structure developed along the free margin in some palaeocopid ostracodes. It differs from the calcified inner lamella of podocopids mainly in the lack of marginal pore canals, lack of vestibulae and lack of clear separation from the outer lamella.
Profil osadów późnego dewonu i wczesnego karbonu (turneju) w odsłonięciu Muhua, w prowincji Guizhou, w południowych Chinach, reprezentuje niskoenergetyczne środowiskoz dominacją fauny planktonicznej i nektonicznej (Hou et al. 1985). W soczewce wapieni w górnej części Formacji Muhua znaleziono bogaty zespół skrzemionkowanych płytkowodnych małżoraczków turnejskich. Ogółem oznaczono 32 gatunki, z których 12 jest nowych, oraz wyróżniono 3 nowe rodzaje. Opisany zespół reprezentuje tzw. "eifelski ekotyp'' małżoraczkowy, wskazujący na środowisko płytkowodne, dobrze natlenione o normalnym zasoleniu. Prawdopodobnie jest to zespół allochtoniczny, przeniesiony wzdłuż skłonu basenu na miejsce depozycji w środowisku głębszym.W odróżnieniu od opisanego zespołu, fauna małżoraczkowa w niższej części profilu reprezentuje tzw. "furyngijski ekotyp'' małżoraczkowy z przewagą kolczastych podokopidów, wsazujący na spokojne środowisko głębszego morza. W pracy przedyskutowano występowanie, budowę oraz znaczenie dla taksonomii wewnętrznych struktur dotychczas określanych jako "zwapniała blaszka wewnętrzna'', występujących wzdłuż brzegu wolnego u niektórych małżoraczków tradycyjnie zaliczanych do rzędu Palaeocopida Henningsmoen, 1953. Dla struktur tych wprowadzono nowy termin "zwapniała obręcz wewnętrzna", uznając, że nie jest to struktura analogiczna do "zwapniałej blaszki wewnętrznej'' występujacej u małżoraczków z rzędu Podocopida Müller, 1894. Opisana struktura ma więc mniejsze znaczenie dla taksonomii paleozoicznych paleokopidów niż to było dotychczas uznawane przez niektórych badaczy.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 4; 383-436
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Middle Carboniferous to Early Permian bryozoans from Spitsbergen
Autorzy:
Nakrem, H A
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/19930.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
fauna borealna
perm
Spitsbergen
skamienialosci
karbon
paleontologia
mszywioly
Bryozoa
Opis:
Bryozoans from the Nordenskiöldbreen Formation (Middle Carboniferous Moscovian through Early Permian Sakmarian) and the Gipshuken Formation (late Sakmarian - late Artinskian), from central Spitsbergen, Svalbard, are represented by 36 species (22 genera). One species is new: Hinaclema svalbardensis of the order Trepostomata. The bryozoan fauna is typical Boreal and resembles those from the Timan-Pechora region (western Siberia) and the Urals. Similarity indices based on generic composition show that the Boreal fauna became more endemic by the late Early Permian, clearly separated from the Tethyan faunas. Several species have stratigraphic ranges in Spitsbergen longer than elsewhere.
Artykuł zawiera taksonomiczną rewizję mszywiołów z formacji Nordenskiöldbreen (środkowy karbon-wczesny perm) i Gipshuken (perm) Spitsbergenu, obejmując rownież gatunki będące niegdyś przedmiotem publikacji Czarnieckiego (1964) i Małeckiego (1977). W sumie zidentyfikowano 36 gatunków z 22 rodzajów; tylko jeden gatunek nowy. Fauna mszywiołów jest typowo borealna i przypomina fauny obszaru timańsko-peczorskiego i Uralu. Od końca wczesnego permu fauny borealne stały się bardnej endemiczne, wyraźnie odrębne od tetydzkich. Wiele gatunków mszywiołów miało dłużzsze zasięgi w permie Spitsbergenu niż gdzie indziej.
Bryozoer fra Nordenskiöldbreenformasjonen (midtre karbon moskva til tidlig perm sakmar) og Gipshukenformasjonen (sen sakmar - sen artinsk) fra Spitsbergen, Svalbard, er representert med 36 arter (22 slekter). En art er ny: Hinaclema svalbardensis, orden Trepostomata. Bryozofaunaen er typisk boreal (nordlig) og ligner på tilsvarende fauna beskrevet fra Timan-Pechoraområdet (vestlige Sibir) og fra Uraldistriktet. Likhetsindekser basert på slektssammensetningen viser at den Boreale faunaen ble stadig mer endemisk mot slutten av tidlig perm, og er markant forskjellig fra Tethysfaunaen i sør. Mange arter har en stratigrafisk utbredelse på Spitsbergen som avviker fra utbredelsen i andre områder.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1994, 39, 1; 45-116
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Siphuncular structure in Ordovician endocerid cephalopods
Budowa syfona ordowickich endoceratydow
Autorzy:
Mutvei, H
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22465.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Anthoceras vaginatum
Nautilus
muszle
Dideroceras wahlenbergi
zroznicowanie wewnatrzgatunkowe
Spirula
ordowik
Suecoceras barrandei
paleontologia
endoceratydy
mieczaki
fosfatyzacja
morfologia zwierzat
Opis:
Exceptionally well-preserved shells of the endocerids Dideroceras wahlenbergi (Foord, 1887), Anthoceras vaginatum (Schlotheim, 1820), and Suecoceras barrandei (Dewitz, 1880) from phosphatized Early and Middle Ordovician limestones of Northern Estonia were studied by means of SEM. The septal neck in these endocerids is composed of three, structurally different, aragonite layers: outer spherulitic-prismatic, nacreous, and inner prismatic. The connecting ring is a continuation of the spherulitic-prismatic layer of the septal neck. Its inner surface was probably covered by a thin glycoprotein (conchiolin) sheet. Structural differentiations in the spherulitic-prismatic layer of the connecting ring, such as a layering and 'eyelet', reported by previous writers, were not observed. These differentiations probably result from diagenesis. The siphuncular structure in endocerids agrees in detail with that in Recent Spirula and Nautilus. The conical endosiphuncular deposits (endocones) of endocerids show extensive intraspecific variation. Morphological and structural differences in these deposits should therefore be used with caution in generic and specific diagnoses.
Fosfatyzacja jest wyjątkowo korzystnym stanem zachowania w przypadku aragonitowo- organicznych muszli mięczaków, umożliwiającym zachowanie wielu pierwotnych elementów. Ordowickie endoceratydy Dideroceras wahlenbergi (Foord, 1887), Anthoceras vaginatum (Schlotheim, 1820) i Suecoceras barrandei (Dewitz, 1880) ze sfosfatyzowanych wapieni północnej Estonii posłużyły do szczegółowych badań w SEM struktur syfonalnych i porównania ich ze współczesnymi głowonogami z rodzajów Nautilus i Spirula. Lejek syfonalny u tych endoceratydów jest zbudowany z trzech różnych warstw aragonitowych: zewnętrznej warstwy sferolityczno-pryzmatycznej, środkowej perłowej i wewnętrznej pryzmatycznej. Rurka syfonalna łącząca poszczególne lejki jest przedłużeniem sferolityczno-pryzmatycznej warstwy lejka. Jej wewnętrzna powierzchnia była prawdopodobnie pokryta cienką, glikoproteinową (konchiolinową) w yściółką. Nie zaobserwowano cech, opisywanych wcześniej: warstwowania ani zgęstnień ("eyelets'') w obrębie sferolityczno-pryzmatycznej warstwy rurki syfonalnej. Struktury te należy prawdopodobnie uznać za artefakty powstałe w wyniku diagenezy. Ogólny plan budowy syfona endoceratydów jest podobny do planu budowy spiruli i łodzika. Stożkowate złogi endosyfonalne (endokony) wykazują u endoceratydów znaczne wewnątrzgatunkowe zróżnicowanie, dlatego też ich wartość diagnostyczna na poziomie rodzajowym i gatunkowym jest ograniczona.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 3; 375-390
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 59

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies