Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "eros" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 36
Tytuł:
Cztery eseje o przekładzie (w tłumaczeniu Leokadii Styrcz-Przebindy)
Four Essays on Translation
Autorzy:
Styrcz-Przebinda, Leokadia
Krużkow, Grigorij
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29433554.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Karpacka Państwowa Uczelnia w Krośnie
Tematy:
Eseje Krużkowa o przekładzie
przekład a nieśmiertelność
przekład i Eros
filologiczny przekład na angielski Puszkinowskiego poematu Eugeniusz Oniegin – autorstwa Nabokova
Kruzhkov’s essays on translation
translation and immortality
translation and Eros
philological translation into English of Pushkin’s poem Eugene Oniegin – by Nabokov
Opis:
Przedstawiam tu swoje tłumaczenie czterech esejów Grigorija Krużkowa o przekładzie. Jest to cykl uzupełniających się nawzajem trzech artykułów: Przekład a mechanika kwantowa, Przekład i Eros, Przekład a nieśmiertelność oraz recenzja tłumaczeń Puszkinowskiego Eugeniusza Oniegina na angielski. Refleksja ich autora dotyczy tak ogólnej natury przekładu, jak i analizy artystycznej konkretnych przykładów z anglojęzycznej poezji w tłumaczeniu na rosyjski, a w tekście ostatnim – odwrotnie – różnych wersji przekładu arcydzieła klasyki rosyjskiej na język angielski. Krużkow to oryginalny poeta i tłumacz o wielkim dorobku. Przekładał poetów różnych epok, od Donne’a, Keatsa, Szekspira, Yeatsa, Dickinson po Joyce’a, Kiplinga, Frosta, Heaneya. Ze względu na niezrównane kompetencje praktyczne i teoretyczne autora, od lat prowadzącego swoją pracę przekładową i równolegle badawczą, a także zajmującego się własną twórczością poetycką, teksty te otwierają przed wrażliwym czytelnikiem świat poezji wraz z tajemnicami warsztatu tłumacza.
I present here my translation of four essays by Grigory Kruzhkov on translation. It is a series of three complementary articles: Translation and Quantum Mechanics, Translation and Eros, Translation and Immortality, and a review of Pushkin’s translations of Eugene Oniegin into English. The author’s reflection concerns both the general nature of the translation and the artistic analysis of specific examples from English-language poetry translated into Russian, and in the last text – conversely – various versions of the translation of the masterpiece of Russian classics into English. Kruzhkov is an original poet and translator with great achievements. He translated poets of various eras, from Donne, Keats, Shakespeare, Yeats, Dickinson to Joyce, Kipling, Frost, and Heaney. Due to the unparalleled practical and theoretical competences of the author, who for years has been carrying out his translation and research work, as well as creating his own poetry, these texts open up to the sensitive reader the world of poetry along with the secrets of the translator's arts of Kruzhkov himself.
Źródło:
Studia Pigoniana; 2021, 4, 4; 129-153
2657-3261
Pojawia się w:
Studia Pigoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Altomesayoq, czyli ten który rozmawia z apus. Ontologia praktyk szamanistycznych u Q’eros z Andów Peruwiańskich
Autorzy:
Przytomska, Anna Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/597212.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Ludoznawcze
Tematy:
szamanizm, nie-ludzie, ontologia, natura, kultura andyjska, Peru, Q’eros, Keczua
Opis:
Szamani Q’eros zwani altomesayoq odpowiedzialni są za leczenie ludzi i zwierząt, a także za zapewnienie dobrostanu i pomyślności mieszkańcom wiosek. W tym celu pośredniczą pomiędzy światem ludzi i nie-ludzi (apus i pachamamas), a dzięki rytuałom szamanistycznym zapewniają zdrowie, płodność zwierząt oraz dobre plony. Świat Q’eros współtworzą bowiem ludzkie i nie-ludzkie byty osobowe związane ze sobą siecią stałych relacji, które polegają na transferze substancji życiowych co wyrażane jest w terminach „karmienia się wzajemnie” (schemat wzajemności) lub „karmienie się kimś innym” (schemat drapieżczości). W tym kontekście praktyki szamanistyczne polegają na utrzymywaniu równowagi pomiędzy światem ludzi i nie-ludzi poprzez określone rytuały, które mają na celu karmienie nie-ludzi, którzy w akcie wzajemności obdarowują ludzi zdrowiem i obfitością. Tekst ukazuje charakterystykę praktyk szamanistycznych Q’eros z uwzględnieniem inicjacji oraz rytuałów leczniczych, które stanowią przykład relacji wzajemności (schemat wymiany).
Źródło:
Lud; 2019, 103
0076-1435
Pojawia się w:
Lud
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ancient philosophy of lovesickness Plutarch, Cleopatra and Eros
Autorzy:
Kostuch, Lucyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2157537.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Instytut Studiów Międzynarodowych i Edukacji Humanum
Tematy:
Plutarch
Philosophy
Eros
Lovesickness
Cleopatra
Opis:
Over the centuries, Cleopatra VII, the famous queen of the Nile, has uttered thousands of amorous sentences in countless dramas, poems, novels, librettos and films. Historians, writers and artists of all periods, selecting the Egyptian monarch as the “hero” of their works, referred, and still continue to do so, primarily to the Life of Antony by a great Greek philosopher and moralist - Plutarch of Chaeronea. It might seem that it was Plutarch who presented Cleopatra a woman overcome with genuine passionate love. But does the queen in the Plutarch’s work really, even for a moment, experience the true agony of love? The problem with this is that if we reject the Shakespearean prism through which we used to view Cleopatra created by Plutarch and we analyse the Life of Antony exclusively in the context of other works of the moralist from Chaeronea, we will not perceive an Egyptian Dido cursing her lover and dying of love. It is a delusion that in the final parts of the Life of Antony, the monarch’s previously feigned or perhaps concealed love for the Roman commander is manifested as true – as is stated by many researchers identifying in Plutarch’s work the specific elements of romance in which the lovers’ feelings are reciprocated.
Źródło:
Społeczeństwo i Edukacja. Międzynarodowe Studia Humanistyczne; 2014, 2(14); 5-14
1898-0171
Pojawia się w:
Społeczeństwo i Edukacja. Międzynarodowe Studia Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ancient philosophy of lovesickness: Plutarch, Cleopatra and Eros
Autorzy:
Kostuch, Lucyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158804.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Instytut Studiów Międzynarodowych i Edukacji Humanum
Tematy:
Plutarch
Philosophy
Eros
Lovesickness
Cleopatra
Opis:
Over the centuries, Cleopatra VII, the famous queen of the Nile, has uttered thousands of amorous sentences in countless dramas, poems, novels, librettos and films. Historians, writers and artists of all periods, selecting the Egyptian monarch as the “hero” of their works, referred, and still continue to do so, primarily to the Life of Antony by a great Greek philosopher and moralist - Plutarch of Chaeronea. It might seem that it was Plutarch who presented Cleopatra a woman overcome with genuine passionate love. But does the queen in the Plutarch’s work really, even for a moment, experience the true agony of love? The problem with this is that if we reject the Shakespearean prism through which we used to view Cleopatra created by Plutarch and we analyse the Life of Antony exclusively in the context of other works of the moralist from Chaeronea, we will not perceive an Egyptian Dido cursing her lover and dying of love. It is a delusion that in the final parts of the Life of Antony, the monarch’s previously feigned or perhaps concealed love for the Roman commander is manifested as true – as is stated by many researchers identifying in Plutarch’s work the specific elements of romance in which the lovers’ feelings are reciprocated.
Źródło:
Prosopon. Europejskie Studia Społeczno-Humanistyczne; 2014, 3(9); 5-14
1730-0266
Pojawia się w:
Prosopon. Europejskie Studia Społeczno-Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Baśń o Erosie i Psyche Apulejusza z Madaury. Duchowe aspekty baśni
The tale of Cupid and Psyche by Lucius Apuleius Madaurensis. The spiritual aspects of the tale
Autorzy:
Pawłowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/614250.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Apulejusz
Eros i Psyche
Metamorfozy
starożytne misteria
misteriozofia
średni platonizm
Apuleius
Cupid and Psyche
Metamorphoses
ancient mysteries
mysteriosophy
Middle Platonism
Opis:
This work will discuss the eponymous tale of „Cupid and Psyche”, originally written as a part of Lucius Apuleius Madaurensis’ „Metamorphoses”. The tale’s main thread, the motif of Psyche making an effort to reclaim Cupid’s lost affection, is depicted through the means of mysteriosophic context of Apuleius’ philosophy, as well as his theory on love. The work will draw upon the characteristic motifs of the ancient sacred mysteries, thus suggesting that the story of Psyche’s trials and tribulations is somewhat an allegory of the spiritual development of man, who searches for love to find the meaning of his life and the fulfillment of his spiritual yearning for the eternal and the divine.
Źródło:
Vox Patrum; 2016, 65; 533-546
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cierpienie, rozdarcie, niespełnienie: destrukcyjny Eros w dziele F. Dostojewskiego
Suffering, anuish, distress: the destructive Eros in the work of Fyodor Dostoevsky
Autorzy:
Kruszelnicki, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18692373.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Fyodor Dostoevsky
eroticism
destructive Eros
death
suffering
distress
spirituality
Georges Bataille
Opis:
My paper discusses the idea of destructive eroticism in the work of Fyodor Dostoevsky. Eros is posited here as manifesting in two, opposite forms: the Christian virtue of agape consisting in a humble service to a beloved person, and the Greek eros which in Dostoevsky is transformed into destructive love, one steeped in egoism and sadistic-masochistic impulses. I want to argue that destructive eroticism is for Dostoevsky of greatest interest, while love conceived as agape serves in his work only as a minor, normative projection, a tribute paid to the Russian Orthodox worldview. In my analysis I refer to Georges Bataille’s philosophical thought to combine the pattern of unfulfilled and ruinous love in Dostoevsky with his conviction that irrational aspects of man, his penchant to evil and transgression can be seen as a measure of the intensity and authenticity of one’s spiritual life. Contrary to religious interpretations of Dostoevsky, I argue that the author of Crime and Punishment prefers to cast his protagonists into the limbo of suffering, anguish and distress and therefore he ultimately rejects the possibility that human beings can content themselves with a mediocre life in which existential complacency is bought at a price of resignation from dangerous passions of which one could say that were “worth a life”.
Źródło:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris; 2015, 28, 1; 12-44
1689-4286
Pojawia się w:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czytając Elegie Rainera Marii Rilkego
On reading the “Duino Elegies” by Rainer Maria Rilke
Autorzy:
Surowska, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1534052.pdf
Data publikacji:
2012-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
figure of a doll and an angel
Dingedicht
Malte
Sonnets
Elegies
Weltinnenraum
bird flight
prematurely dead
saints
reclusive love
Eros
death
Opis:
The article discusses the book Rycerz i śmierć written by Katarzyna Kuczyńska-Koschany. The book includes essays on Reiner Maria Rilke’s Duino Elegies published earlier that have been revised and updated. The poem cycle called the Duino Elegies is composed of ten separate poems written in 1912, 1913, 1915 and 1922, i.e. at the peak period of the poet’s imagination and mental activity. The reviewer provides a detailed analysis the first four chapters of the book in which three elegies written before the outbreak of the first war, and the fourth that originated when the war was raging on, are presented. The reviewer appreciates the author’s careful preparation for the book and the ambitious agenda of the author to describe in a synthetic form, for the first time in Poland, the whole cycle of Rilke’s elegies with their Polish translations along with their quality evaluation and comparison taken into consideration, as well as some presentations of German interpretations from prominent specialists in the life and the literary output of Rilke. However, the reviewer is not ready to buy all of the author’s claims and points at numerous, perhaps too numerous, errors, distortions in facts and erroneous reading of the original texts written in German, which, to a high degree, lowers the perceived quality of the discussed book.
Źródło:
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka; 2012, 19; 281-302
1233-8680
2450-4947
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ELEMENTY MITU W STAROGRECKIM ROMANSIE LONGOSA „DAFNIS I CHLOE”
ELEMENTS OF MYTH IN THE ANCIENT GREEK NOVEL OF LONGUS „DAPHNIS AND CHLOE”
Autorzy:
MAKAR, INESA
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/550851.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Wyższa Szkoła Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim
Tematy:
mit
romans pastoralny
tradycje religijne
Nimfy
Pan
Eros
idiostyl
myth
pastoral novel
religious tradition
Nymphs
idiostyle
Opis:
Longos, pisarz starogrecki końca II w., autor pastoralnego romansu „Dafnis i Chloe” żył w epoce „drugiej sofistyki”. Jego stosunek do religii i wiary dość poważny: wiara w istnienie bogów i pietyzm wobec kultu bóstwa autentyczne, a obrazy bogów i opowiadania o cudach przez nich tworzone, nie stanowiły dodatku do opowieści fabularnych, a ważną ich część. Tak samo należy rozpatrywać poświęcenie romansu Erosowi, Nimfom i Panowi. Zdaniem autorki, kwestia stosowania elementów mitycznych w romansie Longosa pozostaje aktualna.
Longus, the ancient Greek writer of the end of the second century, who wrote the pastoral novel „Daphnis and Chloe”, lived in the epoch of the „second sophistry”, when artistic and moral values were actively overvalued, in the epoch, when vision and treatment of religion was changed and rural gods, Pan and Nymphs, were honoured only as a tradition and mainly among villagers. Longus’ attitude toward religion and beliefs was serious enough: faith in gods’ existence and worship to the cult of deity were real for him, and images of gods and narrations about wonders, which they create, were not just an addi-tion to artistic narrative, but an important part of it. Moreover, there is a necessity to ex-amine the dedication of the novel as a gift to Eros, Nymphs and Pan. We consider the elements of myth as not an artistic reception, but as an important component of the writer’s idiostyle, his world outlook. A question about using mythical elements in the Lon-gus’ novel, the subject of our scientific research, is considered to be actual.
Źródło:
Acta Scientifica Academiae Ostroviensis. Sectio A, Nauki Humanistyczne, Społeczne i Techniczne; 2014, Nr 4(2); 95-101
2300-1739
Pojawia się w:
Acta Scientifica Academiae Ostroviensis. Sectio A, Nauki Humanistyczne, Społeczne i Techniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Éros énergumène de Denis Roche, une écriture de l’agapè à rebours de l’orgie thanatique
Denis Roche’s Éros énergumène, a Writing of Agape Against the Thanatic orgy
Autorzy:
Ouattara, Gouhé
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2034892.pdf
Data publikacji:
2021-12-20
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
agape
poetic writing
eros
poetic language
freedom
spirituality
agapè
écriture poétique
éros
langage poétique
liberté
spiritualité
Opis:
Évoquer l’écriture poétique consiste, le plus souvent, à faire resurgir à la mémoire une somme de conventions artistiques établies d’âge en âge à travers les genres, les courants et les conceptions de la poésie. Malgré les révolutions et les bouleversements intervenus, l’art poétique se départit difficilement des cloisons génériques et théoriques pour le moins étanches. Cependant, l’actualité de la littérature française révèle que certains textes de la seconde moitié du XXe siècle semblent accorder une sorte de « vacance » à la poésie afin qu’il lui soit loisible de s’investir davantage dans l’autonomie langagière. Éros énergumène de Denis Roche illustre fondamentalement cette aptitude de l’écriture poétique à « se voir » comme telle et à se dématérialiser dans une perspective, somme toute, spiritualiste. Le poème de Roche s’appréhende, de ce fait, comme une voie d’accès à une forme de jeu intellectuel où le lecteur averti se retrouve englouti finalement dans les tourbillons d’un langage qui n’a d’autre enjeu que la liberté absolument « libérée ».
To evoke poetic writing is, more often than not, to bring to memory a sum of artistic conventions established from age to age through genres, currents and conceptions of poetry. Thus, in spite of the revolutions and upheavals that have taken place, the poetic art is difficult to separate from generic and theoretical partitions, at the very least, watertight. However, the topicality of French literature reveals that some texts of the second half of the 20th century seem to grant a sort of ‟vacancy” to poetry, so that it may be more active in language autonomy. Denis Roche’s Éros énergumène illustrates fundamentally this aptitude of poetic writing to ‟see oneself” as such and to dematerialize oneself in a perspective altogether spiritualist. Roche’s poem can be understood as a way of accessing a form of intellectual play where the informed reader is finally engulfed in the whirlwinds of a language that has no other stake than an absolutely ‟liberated” freedom.
Źródło:
e-Scripta Romanica; 2021, 9; 76-86
2392-0718
Pojawia się w:
e-Scripta Romanica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Iseut la signora del medioevo: una lettura al femminile del Tristan et Iseut fra passione ed eros
Autorzy:
Ranisi, Ciro
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2120370.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
chansons de geste
romans courtois
fin’Amors
seduction
woman
love
Eros
Thanatos
uwiedzenie
kobieta
miłość
Opis:
Tristan et Iseut represents one of the most famous profane literary works of the 12th century. In its original form, the novel was conceived in parte hominum. The first editions were entitled ‘Le Roman de Tristan’ and the plot was articulated around the figure of the male hero. As the work spread throughout courts and villages alike, among ordinary people, attention increasingly shifted from Tristan to Isolde. This work attempts to analyse samples of the various versions of Tristan and Isolde through the figure of the female protagonist. The synchronic and diachronic analysis pays particular attention to aspects related to eros and passion, as useful elements to reveal the broader theme of the status of women in the Middle Ages and its relationship with sexuality.
Tristan et Iseut to jedno z najsłynniejszych dzieł świeckiej literatury XII wieku. W pierwotnej formie powieść została pomyślana in parte hominum. Pierwsze edycje nosiły tytuł „Le Roman de Tristan”, a fabuła była artykułowana wokół postaci męskiego bohatera. W miarę jak dzieło rozprzestrzeniło się po dworach i wsiach, wśród zwykłych ludzi, uwaga coraz bardziej przeniosła się z Tristana na Izoldę. Ninijeszy artykuł stanowi próbą analizy różnych wersji Tristana i Izoldy poprzez postać bohaterki. Analiza synchroniczna i diachroniczna zwraca szczególną uwagę na aspekty związane z erosem i namiętnością, jako przydatne elementy do ujawnienia szerszego tematu statusu kobiet w średniowieczu i jego związku z seksualnością.
Źródło:
Kwartalnik Neofilologiczny; 2022, 1; 19-32
0023-5911
Pojawia się w:
Kwartalnik Neofilologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jolanta Brach-Czainy’s micrology
Mikrologia Jolanty Brach-Czainy
Autorzy:
Marzec, Lucyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27322375.pdf
Data publikacji:
2023-04-24
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Jolanta Brach-Czaina
Anne Carson
Socrates
micrology
figurativeness
metonymy
metaphor
sensuality
detail
Eros
Sokrates
mikrologia
figuratywność
metonimia
metafora
sensualność
detal
eros
Opis:
Artykuł omawia pisarstwo i filozofię Jolanty Brach-Czainy, wiążąc je z projektem mikrologii i sokratejską majeutyką. Poetologiczna refleksja nad działaniem detalu, pracy podobieństwa i różnicy, w najważniejszych utworach (Sofie, Szczelinach istnienia, Błonach umysłu) wydobywa dwie tendencje myśli Brach-Czainy: poszukiwanie tekstowego „przedstawicielstwa znaczenia” i zmysłowego opisu „drobin bytu”. Artykuł omawia ambiwalentne podejście filozofki do metonimii i synekdochy oraz charakteryzuje styl pisarstwa, który łączy skupienie na niepozornym detalu oraz niekonkluzywność paradoksów. Kluczową cechą poetyki Brach-Czainy jest absorpcja konkretu i abstrakcji, wywołanie jednoczesnego efektu dokładności i nieokreśloności. Projekt Brach-Czainy wiele łączy z poetologicznymi refleksjami Itala Calvina oraz, przede wszystkim, Anne Carson. Ich równoległa droga w poszukiwaniu istoty poznania i języka poetyckiego doprowadziła do sokratejskiej teorii erosa.
The paper discusses the writing and philosophy of Jolanta Brach-Czaina, connecting it to micrology and maieutics. This poetological reflection considering the function of detail and work of similarities and differences in Brach-Czaina’s most significant works (Sofa, Szczeliny istnienia, Błony umysłu) identifies two tendencies of her philosophy: searching for a textual “representation of meaning” and a sensual description of “particles of being”. The paper discusses Brach-Czaina’s ambivalent approach to metonymy and synecdoche, and characterizes her style, which combines a focus on inconspicuous detail and non-conclusiveness of paradoxes. Absorption of concrete and abstraction, creating an impression of precision, and at the same time vagueness are key features of Brach-Czaina’s poetics. Her philosophy has much in common with Italo Calvin and Anne Carson, whose parallel way to seeking the essence of cognition and poetic language has led to the Socratic theory of Eros. 
Źródło:
Forum Poetyki; 2022, 30; 36-49 (eng); 34-47 (pol)
2451-1404
Pojawia się w:
Forum Poetyki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kleopatra i eros w Żywocie Antoniusza. O nadinterpretacji dzieła Plutarcha
Autorzy:
Kostuch, Lucyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944906.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Instytut Filozofii i Socjologii
Tematy:
Plutarch
Cleopatra
Life of Antony
eros
Opis:
Cleopatra and Eros in Plutarch’s Antonius. On overinterpretation of Plutarch’s work Historians, writers and artists who wanted to pay homage to Cleopatra once again, referred to and still refer to Plutarch’s Life of Antony, first and foremost. It can seem that this main, if not the only ancient work, being quite a compact story about the Egyptian queen, has been ultimately interpreted in numerous review editions and biographies of Cleopatra. However, Plutarch’s Cleopatra has not been analysed as a separate work - excerpts from Life of Antony have always been combined with other sources in order to obtain a single picture. And in belles-lettres, the work of this ancient moralist have been exploited for centuries in such a way that it is no longer Plutarch’s property. Literary works from different epochs, in the form of interpretations, with Shakespeare’s Antony and Cleopatra at the head of the list, have distorted the ancient moralist’s message. It turns out that when we reject Shakespeare’s prism that we usually use when examining Plutarch’s Cleopatra and we start to analyse Antony’s biography only in the context of other works written by the moralist of Chaeronea, considering them to be a peculiar comment on Life of Antony, we are able to see a completely different picture to the one we are used to. Divine powers, present on the pages of the ancient work and implicating gods and people in love and desire do not have access to the queen. However, everything suggests that in the case of “the romance of all time” we can see in the moralist’s work something he did not write at all. We refer to Life of Antony and we envisage the character of Cleopatra described by Shakespeare and his successors.
Źródło:
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal; 2017, 7, 2; 259-270
2083-6635
2084-1043
Pojawia się w:
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La poesie erotique et metaphysique. Lieu de rencontre entre Oscar Milosz et Czeslaw Milosz
Woman: an erotic and metaphysical instrument
Autorzy:
Lubelska-Renouf, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/690267.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
kobieta
Eros
piękno
Bóg
Woman
Beauty
Divine
Opis:
In “Amorous Initiation”, Oscar Milosz tells the story of the love of Mr. Pinamonte for Clarice-Annalena. A chance meeting with a woman who is, among other things, easy and fickle, perhaps even a prostitute, becomes a mystical meeting with the divine. Annalena is ambivalent : An ordinary woman, a bewitching Circe, a Great Whore of Babylon, a sign of the beauty of creation, a symbol of God. Above all she is the way to Transcendence. Annalena reappears years later in the poem of Czesław Miłosz, and, in turn, invites the poet on a great voyage. This is a voyage through the woman to the other side of the looking glass, towards God. When I say “through the woman” it is to be taken literally: “I loved your velvet yoni, Annalena, the long voyages in the delta of your legs”. The woman in the poetry of C. Miłosz is as ambivalent as her prototype in “Amorous Initiation”. She is the incarnation of nature — a crushing, sucking, chewing, digesting thing, she is the fragile creature who arouses deep compassion, a travel companion, an incarnation of Beauty, and finally a symbol of the divine. We are now going to retrace this voyage through women in the poems of C. Miłosz.
Źródło:
Prace Polonistyczne; 2015, LXX; 177-197
0079-4791
Pojawia się w:
Prace Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Między Chrystusem a ziemskimi pożądliwościami. Historia przekładów i interpretacji oraz współczesna debata nad ewokacją ho emos eros estaurotai (Rom 7, 2) Ignacego Antiocheńskiego
Between Christ and earthly longings. History of translations, interpretations and contemporary debate on evocation ho emos eros estaurotai (Rom 7.2) of Ignatius of Antioch
Autorzy:
Abucewicz, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/612776.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Ignacy Antiocheński
eros
chrystologia
List do Rzymian
Orygenes
Ignatius of Antioch
chrystology
Letter to Romans
Origen
Opis:
Composed into the letter of Ignatius of Antioch to the Church of Rome, perhaps the most famous evocation – ho emos eros estaurotai – has a long tradition of interpretation, which being initiated by Origen and taking somewhat turbulent course reaches our times. Its manifestation is visible in the translations themselves, where already from the Latin rendering a significant diversity can be observed, and the wide range of interpretations is being reflected with its spread in the modern translations. Those of Greek Fathers who spoke after Origen essentially upheld the interpretation of the Alexandrian, seeing under eros – as he did – the Christ Himself. Finally they fastened so conceptualized eros in the spiritual theology and inscribed the Ignatius’ evocation into the liturgy of the Eastern Church for ages. However in the Western Church, it seems that the significant influence on the modern interpretation of the Ignatius’ evocation – starting from the nineteenth century – had the ongoing in the background discussion on authenticity of the Antiocher’s letters. The time of extensive research, beyond the contribution to the determination of the middle recension, from exacting blade of critics had adjudicated about fundamental error of Origen and the other Greek Fathers in the interpretation they adopted. The dominance of the newly discovered interpretation coincided with the adoption of middle recension and spreads to the present day. The resulting dissonance to the voice of the ancient Church born an undying question which – although with different intensity at different times – continues resounding. Could the Greek Fathers be so much wrong in taking the comment to the famous Ignatius’ evocation? How is it possible that those for whom the ancient Greek was the language of everyday life, and appropriate for the letters of Ignatius „Sitz im Leben” was the environment in which in the chronological proximity they grew up and lived, diverge from the actual socio-cultural and literary context from the inside of which Ignatius spoke? These and other questions have intrigued many scholars of the last century. It is, perhaps, their echo that outlines a certain circle being formed by modern translations and commentaries, running back to the beginning, to the first interpretations. This movement, presumably, shows unextinguished disagreement for leaving such a significant dissonance to the voice of the ancient Church. Perhaps it is also a hunch that in the content of the Ignatius’ words there is still something else, what more clearly saw the Fathers, and what in some sense remains hidden from modern researchers. By the same token, following the path of these assumptions, the undertaken analysis of the Syrian translation combined with the conclusions of the recent philological study on the Greek text put a question mark on the popular interpretation and allow to hypothesize in a way that is getting closer to the voice of Fathers again. It seems that the meaning of Ignatius’ evocation could have been more positive than it is used to be frequently commented.
Źródło:
Vox Patrum; 2015, 64; 37-68
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Miłość bezinteresowna a ludzkie potrzeby
The Selfless Love and Human Needs
Autorzy:
Strzyżyński, Przemysław Aleksander
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1048448.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
agape
eros
Nygren
Pieper
interesowność
bezintersowność
potrzeby psychiczne
selfishenss
selflessness
love
psychological needs
Opis:
In my article I present two concepts of love. One is developed by Anders Nygren, and it rejects any human needs from the space of love. The second tries to defend human needs as an important background of human relations. My own thesis underlines the possibility of understanding love as accepting human needs. I am defending the vision of human nature which includes needs, like sense of security, acceptance, freedom, autonomy or sense of life. On this ground I try to show that human fundamental needs are conditions of love.
Źródło:
Filozofia Chrześcijańska; 2014, 11; 111-121
1734-4530
2450-0399
Pojawia się w:
Filozofia Chrześcijańska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 36

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies