Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "epideictic rhetoric;" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Epitaphios logos – hybrydyczny gatunek retoryki ateńskiej
    A Funeral Oration as a Hybrid Genre of Athenian Rhetoric
    Autorzy:
    Tuszyńska, Krystyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1806844.pdf
    Data publikacji:
    2021-10-12
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    epideictic rhetoric
    political rhetoric
    democracy actualization (evidentia)
    Opis:
    Athenian funeral oration (epitaphios logos) belongs to the epideictic rhetoric. But according to Aristotle the topics used in epideictic oratory could be applied in the deliberative kind, after some modification in the matters of language. In this article I consider the means proposed in the narrative part of the composition, which can be used instead of argumentation in epideictic oratory, i.e. amplification, metaphors and actualization (putting things before the eyes, gr. energeia, lat. evidentia). My purpose is to answer the question who was/is the recipient of Athenian funeral oration. In my opinion there are three kinds of primary recipients: the dead soldiers in the battle, the listeners present at the celebration (Athenians and foreigners) and the Idea of Democracy itself. I also try to find the so-called secondary recipient of Athenian funeral oration. I treat Athenian funeral oration as a hybrid genre of Greek rhetoric.
    Źródło:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae; 2021, 31, 1; 323-339
    0302-7384
    Pojawia się w:
    Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A Teleological Interpretation of the Applicability of Rhetoric in the Peripatetic Tradition
    Autorzy:
    Gondek, Maria Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/507659.pdf
    Data publikacji:
    2018-06-30
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    Aristotle
    end
    deliberative rhetoric
    judicial rhetoric
    epideictic rhetoric
    Opis:
    For Aristotle, the classification of the audience is the basis of distinguishing the main genres of rhetoric. Due to the auditor receiving political, judicial or educational content, there is a distinction into deliberative, judicial, and epideictic rhetoric. There are three more specific ends of rhetoric connected with the three basic types of auditors. Due to the communicative character of rhetoric, these ends are achieved against the background of the relation to the subject of the speech, referring to the decisions made by the auditor. Deliberative rhetoric is speech or writing that attempts to persuade an audience to take (or not to take) some action. The specific end of this rhetorical genre is good. Judicial rhetoric is speech or writing that considers the justice or injustice of a certain charge or accusation. Epideictic rhetoric is speech or writing that praises (encomium) or blames (invective). Persuasion in rhetoric happens because of a specific end: goodness, justice, nobility. Thus, the specific nature of the end of persuasion is taken into account. Perceiving the end against the background of the subject of persuasion allows one to develop a method. The method that determines the applicability of rhetoric occurs in the tradition of peripatetic rhetoric in a non-autonomous way, but is closely related to the end and to the subject of speech.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2018, 7, 2; 181-199
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Wisdom Encomium and Its Persuasive Function in the Book of Wisdom
    Autorzy:
    Muszytowska, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2029023.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Wisdom of Solomon
    encomium
    praise of wisdom
    epideictic rhetoric
    deliberative rhetoric
    Opis:
    The Book of Wisdom is considered a coherent text characterised by genre syncretism. This article aims to examine the praise of wisdom in the Book of Wisdom for its persuasive functions. The encomium was used in the analysis as a typical genre of epideictic rhetoric. The text of the praise was analysed from the perspective of the features distinguishing this genre and determining its underlying structure. The analysis led to the conclusion that the author used the possibilities of the genre to teach the recipients what wisdom they should seek and to encourage them to take actions to achieve it. The encomium in the Book of Wisdom was subordinated to advisory rhetoric and is an essential element in the work’s structure.
    Źródło:
    Collectanea Theologica; 2021, 91, 5; 31-61
    0137-6985
    2720-1481
    Pojawia się w:
    Collectanea Theologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ethical and Political Qualities of Epideictic Rhetoric in Ancient Greece
    Autorzy:
    Tuszyńska, Krystyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179648.pdf
    Data publikacji:
    2015-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    epideictic rhetoric
    argumentation
    ethical quality
    political discour
    retoryka epideiktyczna
    argumentacja
    wartości etyczne
    dyskurs polityczny
    Opis:
    Zapożyczona z greki łacińska definicja mówcy brzmi: Vir bonus dicendi peritus, a samą retorykę określa się mianem ars bene dicendi. Terminy bonus i bene wymagają wyjaśnienia. Bonus (dobry, zdatny) odnosi się zarówno do osoby samego mówcy, co do jego znajomości arkanów arty-stycznej perswazji. Cel zaś występu retorycznego powiązany jest z pojęciem „wspólnego do-bra”, które jest wyznacznikiem zarówno życia publicznego, co wartości politycznych i etycznych, uznawanych w danej społeczności. Obowiązkiem nałożonym na mówcę jest, zakończone sukcesem, przekonanie audytorium. Mówca realizuje ten cel dzięki swojej inwencji, za sprawą użytych technik artystycznych, wreszcie przez wytworzenie u słuchaczy przekonania, że jest „dobrym mężem”, przy czym epitet „dobry” należy rozumieć zarówno w sensie etycznym, co estetycznym. Arystoteles w Retoryce kładzie nacisk na trzy elementy współtworzące występ oratora: (1) technikę argumentacji, (2) ethos mówcy, (3) pathos, zespół uczuć, które mówca wzbudza w słuchaczach. Dzięki temu, Arystoteles łączy retorykę z jednej strony z dialektyką, z drugiej ze studiami w zakresie etyki (1356 a 25). W Arystotelesowskim podziale retoryki na dorad-czą, sądową i epideiktyczną w tej ostatniej słuchacz jest tylko widzem (theoros) oraz sędzią (krites) talentu mówcy. W artykule zamierzam dowieść, że retoryka epideiktyczna, oceniana jako rodzaj pokazu czy teatralnego występu, była w istocie nośnikiem wartości etycznych i politycznych. Poddaję analizie cztery mowy starożytnych retorów: Gorgiasza, Izokratesa i Diona z Prusy, a także stawiam pytanie o charakter retoryki epideiktycznej, jej pojemność jako gatunku oraz jej początki. Wszystkie powyższe zagadnienia wymagają, moim zdaniem, solidnych badań i reinterpretacji.
    Originating from the Greek source, a Latin definition of the orator is virbonus dicendi peritus and rhetoric itself is ars bene dicendi. This particularly calls for an explanation of the words bonus and bene. Bonus has as much reference to the person of the speaker as it has to the competence in artistic persuasion. In my article I will concentrate on the meaning of bene and bonus from the point of view of the use of the language as a means of communication. The scope of the usage of speech is connected with the common wealth according to which public life and its political and ethical conditions are moulded. The sense of purpose on the other hand lies in the duty of the orator to persuade the audience, to make them believe they have been persuaded successfully. All this becomes possible thanks to the orator’s use of invention and of artificial technique, and to him being perceived as a good man by the audience, where ‘good’ should be understood in both moral and aesthetic terms. Aristotle lays emphasis on three elements: (1) the technique in the arguments of the speech, (2) the ethos of the orator and (3) the pathos produced by the orator in the listeners. In this way Aristotle connects the art of persuasion and dialectics with ethical studies (1356 a 25). For the philosopher, the man is zoon politikon, and the art of rhetoric arises from the necessity of human agreement, the consensus. Because ethos is for Aristotle a vehicle for argumentation, the orator has to produce his ethos all the time during the speech. Aristotle divides rhetoric into three genres: deliberative, forensic and epideictic. In epideictic rhetoric the listener is only a spectator (theoros) and a judge (krites) of the orator’s talent. In my article I would like to prove that epideictic rhetoric, considered a kind of show or theatrical performance, was also a vehicle for many ethical and political qualities. I am going to analyze four speeches of three Ancient orators: Gorgias, Isocrates and Dio of Prusa and ask questions about the nature of epideictic rhetoric, about its capacity and origin. In my opinion thorough research and a rethinking of the term ‘epideictic genre’ are needed.
    Źródło:
    Porównania; 2015, 17; 5-21
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Enkomion mądrości i jego funkcja perswazyjna w Księdze Mądrości
    The Wisdom Encomium and Its Persuasive Function in the Book of Wisdom
    Autorzy:
    Muszytowska, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2031607.pdf
    Data publikacji:
    2020-10-06
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Księga Mądrości;
    enkomion;
    pochwała madrości;
    retoryka epideiktyczna;
    retoryka symbuleutyczna
    Wisdom of Solomon;
    encomium;
    praise of wisdom;
    epideictic rhetoric;
    deliberative rhetoric
    Opis:
    Księga Mądrości uznawana jest za spójny tekst charakteryzujący się synkretyzmem gatunkowym. Celem niniejszego artykułu jest przebadanie zawartej w Księdze Mądrości pochwały mądrości pod kątem jej perswazyjnych funkcji w utworze. Do badań wykorzystano enkomion jako gatunek typowy dla retoryki epideiktycznej. Tekst pochwały został przeanalizowany z perspektywy cech wyróżniających ten gatunek i decydujących o jego bazowej strukturze. Analizy doprowadziły do wniosku, że autor wykorzystał możliwości gatunku, aby pouczyć odbiorców o jaką mądrość powinni zabiegać i by skłonić ich do podjęcia działań zmierzających do jej osiągnięcia. Enkomion w Księdze Mądrości został podporządkowany retoryce doradczej i stanowi ważny element w strukturze utworu.
    The Book of Wisdom is considered a coherent text characterized by genre syncretism. The purpose of this article is to examine the praise of wisdom in the Book of Wisdom for its persuasive functions in the book. The encomium was used in the analysis as a typical genre of epideictic rhetoric. The text of the praise was analyzed from the perspective of the features distinguishing this genre and determining its underlying structure. The analysis led to the conclusion that the author used the possibilities of the genre to teach the recipients what wisdom they should seek and to encourage them to take actions to achieve it. The encomium in the Book of Wisdom was subordinated to advisory rhetoric and is an essential element in the work’s structure.
    Źródło:
    Collectanea Theologica; 2020, 90, 3; 47-77
    0137-6985
    2720-1481
    Pojawia się w:
    Collectanea Theologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    (Re)discovering a Rhetorical Genre: Epideictic in Greek and Roman Antiquity
    Autorzy:
    Pepe, Cristina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/954263.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Katedra Italianistyki. Polskie Towarzystwo Retoryczne
    Tematy:
    Greek and Roman rhetoric
    epideictic
    Aristotle
    female eulogy
    Opis:
    Epideictic rhetoric has been traditionally stigmatized as flattery or empty show without any practical goal. Where does such attitude towards epideictic come from? To answer this question, we explore the ancient debate about the nature and the function of the epideictic genre. In the second part of this paper, we discuss the recent reappraisal of the epideictic among classical scholars and fi nally focus the attention on a promising fi eld of research: epideictic speeches in honor of women.
    Źródło:
    Res Rhetorica; 2017, 4, 1; 17-31
    2392-3113
    Pojawia się w:
    Res Rhetorica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Le génie de Néron : l’hypotypose comme subversion de la rhétorique dans Britannicus de Racine
    Nero’s Genius: Hypotyposis as Subversion of Rhetoric in Racine’s Britannicus
    Autorzy:
    Lecompte, Jérôme
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683277.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    rhétorique
    poétique
    èthos
    épidictique
    convenance
    rhetoric
    poetics
    epideictic
    propriety
    Opis:
    Since the eighteenth-century, painting and harmony have regularly been celebrated by criticism in Racine’s verses. With the decline of rhetoric, the sedimentation of literature has quickly covered what depended on art of speech. The subversion of rhetoric, in Britannicus’ hypotyposis, could have contributed to this phenomena. As a bad orator, Nero looks at Junie with a careless look. Judicium can be outflanked by ingenium: paying no attention to the natural signs of the èthos, Nero adopts sophistry and her charms.
    Depuis le XVIIIe siècle, la critique a souvent célébré la peinture et l’harmonie dans les vers de Racine. Les sédiments de la littérature, avec le déclin de la rhétorique, ont vite recouvert ce qui dépendait de l’art de parler. La subversion de la rhétorique, dans l’hypotypose de Britannicus, a pu contribuer à ce phénomène. En mauvais orateur, Néron porte sur Junie un regard sans attention. Le iudicium se laisse déborder par l’ingenium : négligeant les signes d’un èthos naturel et modeste, Néron adopte la sophistique et ses charmes.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 175-185
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies