Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "elegia" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 27
Tytuł:
Rzymski elegik Serwiusz Sulpicjusz – znany czy nieznany?
Autorzy:
Witczak, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/52229498.pdf
Data publikacji:
1995
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
elegia rzymska
Serwiusz Sulpicjusz
Opis:
Libro quarto Corporis Tibulliani continentur ignoti poetae longa elegia, quae Panegyricus Messallae vulgo appeIlatur (IV, I), quinque elegiae auctoris, quem "Sulpiciae laudatorem" voco (IV, 2--6), sex brevia elegidia sub Sulpiciae nomine servata (IV, 7-12) et postremo duae elegiae TibuIlo adiudicatae (IV, 13-14). Multi viri docti iam diu disputant, qui fuerit "Sulpiciae laudator". Qui poeta talem distichi elegiaci structuram adhibere solebat, qualis ante Ovidium exculta est. Constat autem auctorem elegiarum IV, 2--6, quae de amore Sulpiciae erga Cerinthum narrant atque a muItis viris doctis Tibulli opera ducuntur, "Sulpiciae laudatorem" fuisse. Quisnam is esset et quare Matronalium die elegiam III, 8 Sulpiciae donasset, quaerebatur. Nova opinio ad ignoti poetae personam, eius vitae aetatem otiumque litterarium spectans nostro in opusculo proposita est. Ex meis investigationibus apparet Servium Sulpicium Quinti Horatii Flacci amicum aequalemque aetate (Hor., Sat., I, 10, 86), elegiarum scriptorem (Ovid., Trist., II, 441; Plin., Ep., V, 3, 5) se poetriae fratrem firmissimumque "Sulpiciae laudatorem" praestare.
Źródło:
Collectanea Philologica; 1995, 1; 113-118
1733-0319
2353-0901
Pojawia się w:
Collectanea Philologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Gemitus vox magna futura”. Świadomość genologiczna Owidiusza w Tristiach
“Gemitus vox magna futura”. Ovid’s Genological Awareness in Tristia
Autorzy:
Zarzycka-Stańczak, Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953968.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
elegia
gatunek
odmiana gatunkowa
tradycja literacka
świadomość gatunkowa
elegy
genre
variation of the genre
literary tradition
awareness of the genre
Opis:
In the last book of Tristia the elegy in the Prologue presents the author’s awareness of the place of the collection he has just finished within the genre. Ovid juxtaposes it with the previous love elegy he wrote and with the love elegy of those times, and he reveals the constitutive elements of his new variation of the genre: first of all the dominating role of the subject of the poem who is identified with the creator of the presented world and with the author who is excluded from the literary life of those times. The distinctive situation of the lyrical statement motivates its style and composition based on the parallel of the subject and the tone and on the contrast of the past and the present. The sense of threat of his annihilation as a poet justifies the funeral metaphors and topic as well as the tone of lamentation, that in common awareness is associated with the archaic character of the genre that Ovid connects with the symbol of the flute. He is also aware of the continuity of the genre and hence he refers by name to representatives of the particular historical stages of its history. Following the Alexandrian scholars and Horace he talks about elegy in terms of the meter and according to the aptum rule he stresses the accordance of the subject matter with the threnodic tone. Referring to the primary form of the genre he develops the motif of auto-consolation. A personal confession of his exile experiences and the testimony of degrading circumstances add to the creation of protest and accusation. The authority of the many centuries of the genre convention gave the poet’s personal expression the power to affect the reader in many ages to come. This is why Tristia provide patronage to the modern elegy.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 3; 5-42
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Debata nad związkiem poezji i polityki w Pamięci W. B. Yeatsa W. H. Audena i Elegii przed wojną A. Ostriker
A debate regarding the relationship of poetry and politics in In Memory of W. B. Yeats by W. H. Auden and Elegy Before the War by A. Ostriker
Autorzy:
Marecki, Mateusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/460063.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Fundacja Pro Scientia Publica
Tematy:
polityka
poezja
związek
Ostriker
Auden
elegia
debata
politics
poetry
relationship
elegy
debate
Opis:
Pamięci W. B.Yeatsa W.H.Audena i Elegia przed wojną Alicii Ostriker to dwie elegie „przedwojenne”, w których pierwiastek osobisty zestawiony jest z pierwiastkiem politycznym. Wiersz Audena ilustruje śmierć znanej osobistości na tle niespokojnych lat 30. XX wieku, kiedy powszechny był strach przed faszyzmem i jego reperkusjami. W długim, 7-fragmentowym dziele Ostriker ramą staje się portret zmarłej matki poetki, a wypełnieniem ognisty i ironiczny antywojenny manifest, w którym autorka nie tylko atakuje amerykański imperializm uwidaczniający się podczas II wojny irackiej, ale też zastanawia się nad sensem wojny i przemocy. Elegia urodzonego w Wielkiej Brytanii poety, a szczególnie użyta tam dwuznaczna fraza »poetry makes nothing happen«, jest punktem wyjścia i pretekstem dla Ostriker do zainicjowania dialogu na temat roli poezji i jej związku z polityką. Analiza obu wierszy w zestawieniu z esejami obojga autorów na temat poezji, ich innymi dziełami, a także „powojennymi elegiami” (The Shield of Achilles i The Eight and Thirteenth) pokazuje, że stanowisko obojga poetów odnośnie do roli poezji jest niejednoznaczne i zmienne. Ciekawe są również ich poetyckie rozważania w kontekście dylematu zasygnalizowanego w wierszu Ostriker pt. Wiersz 60 lat po Auschwitz, w którym poetka zastanawia się, jaki ma być kształt poezji i jej wydźwięk po Holocauście.
In Memory of W. B. Yeats by W. H. Auden and Elegy Before the War by A. Ostriker are two “pre-war” elegies, in which the personal element is confronted with the political. The Auden’s poem portrays the death of a known figure with the background of the unsteady 30s of the 20th century, when the fear of fascism and its repercussions was common. In the long, 7-pieces work of Ostriker framework is the portrait of the poet’s dead mother, and the inlay is the ardent and ironic anti-war manifesto, in which the author not only attacks the American imperialism obvious during the Iraqi war, but she also meditates on the sense of war and violence. The elegy of the poet born in Great Britain, and especially the phrase “poetry makes nothing happen”, is the starting point and a pretext for Ostriker to initiate a dialogue regarding the role of poetry and its relationship to the politics. The analysis of both poems in regard to the essays of both authors discussing the sense of poetry, their other works, and also the “post-war elegies” (The Shield of Achilles and The Eight and Thirteenth) reveals that the stance of both of the poets regarding the role of poetry is ambiguous and unstable. Also interesting are their poetical considerations in the context of the dilemma indicated in the Ostriker’s Poem 60 Years after Auschwitz, in which the poet wonders, what should be the shape of poetry and its overtone after the holocaust.
Źródło:
Ogrody Nauk i Sztuk; 2011, 1
2084-1426
Pojawia się w:
Ogrody Nauk i Sztuk
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Elegický štýl Rainera Mariu Rilkeho a Janka Silana
Elegical Style of Rainer Maria Rilke and Janko Silan
Styl elegijny Rainera Marii Rilkego i Janka Silana
Autorzy:
Príhodová, Edita
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/440919.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Fundacja Naukowa Katolików Eschaton
Tematy:
elégia
tenzia
detenzia
modernizmus
Janko Silan (1914-1984)
Ján Ďurka (1914-1984)
katolícky kňaz
slovenský básnik
katolícka moderna
Rainer Maria Rilke (1875-1926)
elegy
tension
detension
modernism
Roman Catholic priest
Slovak poet
Catholic modernity
elegia
napięcie
odprężenie
modernizm
ksiądz katolicki
słowacki poeta
katolicka moderna
Opis:
Štúdia sa zameriava na kontrastívnu komparáciu elegických básní R. M. Rilkeho a J. Silana. Rainer Maria Rilke a Janko Silan predstavujú vo viacerých poetologických charakteristikách opačné básnické typy (charakterizujú ich také zásadné protiklady ako intelektuálnosť / emocionálnosť, osobnosť / nadosobnosť, individualizmus / sociatívnosť, hatenie detenzie / hatenie tenzie). Rainer Maria Rilke predstavuje jednu z najviac kanonizovaných postáv európskeho modernizmu, Janko Silan je reprezentantom katolíckeho modernizmu a patrí medzi literatúry malých národov (slovenská literatúra). Kontrastívna komparácia umožňuje vidieť v básnických textoch oboch autorov také súvislosti, ktoré by bez kontrastívneho literárneho kontextu zostali nepovšimnuté. Základnou interpretačnou líniou je identifikácia zdrojov tenzívnych a detenzívnych prvkov u oboch básnikov. Interpretácia elégií oboch autorov odkryla nové poznatky o základných princípoch básnického sveta oboch autorov. Tenzia Duinských elégií nie je daná osobnou stratou; ide o nadosobnú, filozofujúcu, intelektuálnu poéziu. Lyrický subjekt pociťuje hodnotový deficit vytvorený problematizáciou života založeného na tradičných hodnotách, náboženských predstavách a ideológiách. Odpoveď však lyrickému subjektu neprináša úľavu, detenziu, naopak, hromadenie otázok a odpovedí tenzívnosť kumuluje. Problematickosť lyrického subjektu sa koncentruje v oblasti »hlavy«. Sled tenzívnych motívov má povahu intelektuálnej problematizácie. Janko Silan v básnickej skladbe Slávme to spoločne tematizuje život a smrť svojej matky. Báseň je teda poznačená biografickým kontextom autora. Diskurzivita sa vyznačuje dialogickosťou a emocionálnosťou, ktoré sú dané autobiografickos133 ťou témy. Problematickosť lyrického subjektu sa koncentruje v oblasti »srdca«. Kresťanský ideový rámec spôsobuje, že autor spočiatku hatí tenziu (smútok) a zameriava sa viac na oslavu. Aj keď Janko Silan neproblematizuje tradičný kresťanský náboženský rámec, predsa ho subjektivizuje vytváraním si osobného duchovného sveta, ktorých ťažiskom je spojenie s mŕtvymi predkami (s matkou). Spoločné v prístupe oboch autorov je, že prostredníctvom elegického žánrového rámca vyjadrili postoje k veľkým literárnym témam: k životu, k smrti a k láske (osobnej alebo nadosobnej). Aj keď odlišnými cestami, predsa obaja sa dopracovali k problematizácii života založenom na jednoduchom vlastnení hodnôt. Hodnotovo naplená existencia podľa nich spočíva v prehĺbenom a otvorenom postoji k životu, do ktorého človek prijme a integruje aj tenzívne skúsenosti.
The study focuses on the contrastive comparative analysis of the elegiac poems of R. M. Rilke and J. Silan. In several poetological characteristics, Rainer Maria Rilke and Janko Silan present opposite poetic types (characterized by such fundamental contradictions as intellectuality / emotionality, personality / metapersonality, individualism / sociativity, blocking of tension / blocking of a lack of tension. Rainer Maria Rilke is one of the most canonized figures of European modernism, Janko Silan is a representative of Catholic modernism and belongs to the literature of small nations (Slovak literature). The contrastive comparative analysis allows the perception such connections in the poetic texts of both authors that would stay unnoticed without contrastive literary context. The basic interpretive line is to identify the sources of tension and lack of tension elements in both poets. The interpretation of elegies of both authors has uncovered new knowledge of the fundamental principles of the poetic world of both authors. The tension of The Duino elegies does not lie in personal loss, it is meta-personal philosophizing, intellectual poetry. The lyrical subject experiences a value deficit created by the problematization of life based on traditional values, religious ideas and ideologies. However, the answer does not bring the relief of a lack of tension to the lyrical subject; 134 quite the contrary, the accumulation of questions and answers increases the tension. The problem of the lyrical subject concentrates in the area of the »head«. The sequence of tension motifs has the nature of intellectual problematization. Janko Silan in the poem Slávme to spoločne (Let's Celebrate it Together) discusses the life and death of his mother. The poem is thus marked by the author's biographical context. The discursivity is characterized by dialogue and emotionality that are caused by the autobiographical nature of the topic. The problem of the lyrical subject is concentrated in the area of the »heart«. The Christian ideological framework makes that author initially block the tension (sadness) and focuses more on the celebration. Although Janko Silan does not find a problem in the traditional Christian religious framework, he subjectivizes it by creating a personal spiritual world where the focus is on a connection with the dead ancestors (with his mother). The common ground in the approach of both authors is that through an elegiac genre framework they have expressed views on major literary themes: life, death, love (personal or meta-personal). Although in different ways, both of them achieved the problematization of life based on a simple possession of values. The existence filled with values according to them lies in a deep and open attitude to life, to which a human being accepts and integrates the tension experience.
Niniejsze studium koncentruje się na kontrastywnym porównaniu elegijnych wierszy R.M.Rilkego i J. Silana. Twórczość analizowanych przeze mnie przedstawicieli zaliczanych do nurtu modernistycznego, czyli Rainera Marii Rilkego i Janko Silana ukazuje ich poetyckość w zupełnie różnym świetle, bo charakteryzuje ich całkowita różnorodność i odmienność, skupiająca się na zagadnieniach, które dotyczą np.: intelektualności i emocjonalności, osobowości i indywidualności, niszczenia spokoju i burzenia napięcia. Rainer Maria Rilke to jedna z najbardziej wiodących osobowości modernizmu europejskiego, natomiast Janko Silan to przedstawiciel modernizmu katolickiego należący do literatury małych 135 narodów (por. literatura słowacka). Porównawcza analiza twórczości pozwala nam dostrzec w poezji obu autorów związek, który nie zostałby dostrzeżony bez konfrontatywnego kontrastu literackiego. Podstawowa linia interpretacyjna obu autorów skupia się na identyfikacji źródeł elementów napięcia i ich rozładowania. Interpretacja elegijna przedstawionych autorów odkryła nowe doświadczenia, które dotyczą podstawowych zasad świata poetyckiego. Napięcie w utworze Elegii duinejskich nie wynika z osobistego zagubienia podmiotu literackiego; chodzi przede wszystkim o szeroko pojętą poezję, która wykracza poza ramy indywidualnego, filozoficznego i intelektualnego postrzegania rzeczywistości. Podmiot liryczny czuje deficyt wartości, powstałych za sprawą złożoności istnienia, których fundamentem są wartości tradycyjne, wyobrażenia religijne i ideologiczne. Jednak podmiotowi lirycznemu to nie przynosi ani ulgi, ani rozładowania napięcia, a przeciwnie, pojawia się wiele pytań, a odpowiedzi kumulują tylko napięcie. Napięcia i sprzeczności podmiotu lirycznego koncentrują się przede wszystkim w okolicy „głowy“ – stąd dominacja problematyki intelektualnej. Janko Silan w utworze poetyckim Slávme to spoločne [dosł. pol. Świętujmy to razem] opisuje życie i śmierć swojej matki. Przedstawiony wiersz zawiera kontekst biograficzny. Dyskursywność zostaje określona przez dialogi i emocjonalność, które są wyznaczane przez fakty związane z jego autobiografią. Rozważania podmiotu lirycznego koncentrują się przede wszystkim w okolicy „serca“ – problematyka emocjonalna. Chrześcijańskie ramy ideowe sprawiają, że w początkowej fazie najpierw zostaje zniszczone napięcie (niweczy smutek), a następnie podmiot liryczny skupia się na świętowaniu. Chociaż Janko Silan nie uwypukla problemów, które dotyczą tradycyjnych chrześcijańskich wzorców religijnych, to i tak pojawiają się wątki osobiste odnoszące się do jego świata duchowego, w którym zauważalne są trudności dotyczące kontaktu z nieżyjącymi przodkami (z matką). Wspólną cechą Rainera Marii Rilkego i Janko Silana jest to, że przez pośrednictwo ramowego gatunku elegijnego przedstawili swoje poglądy dotyczące uniwersalnej tematyki, czyli: życia, śmierci i miłości (osobistej i zbiorowej). Chociaż podążali różnymi drogami, to poglądy na temat złożoności życia i nieodzownych w nim wartości mają podobne. Według nich, istnienie oparte na fundamentalnych wartościach sprawia, że człowiek ma otwarty i głęboki stosunek do życia, akceptuje świat i istnienie, łączy swoje doświadczenia, choć często są one związane z różnorakim napięciem.
Źródło:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education; 2013, 4(4); 117-138
2299-9922
Pojawia się w:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
De Philippo Callimacho elegiaco capitula duo
Autorzy:
Domański, Juliusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1887538.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Filip Kallimach (Filippo Buonaccorsi)
łacińska elegia miłosna
osoba kochanki w łacińskiej elegii miłosnej
nowołacińska poezja humanistyczna
renesansowe naśladownictwo starożytnej poezji łacińskiej
Philippus Callimachus (Filippo Buonaccorsi)
Latin love elegy
mistress’ person in Latin love elegy
Neolatin humanist poetry
the Renaissance imitation of ancient Latin poetry
Opis:
Są to dwa rozdziały wyłączone z wydanej przed pięćdziesięciu prawie laty mojej rozprawy doktorskiej, traktującej o Filipie Buonaccorsim zwanym Kallimachem (1438–1496), osiadłym wPolsce humaniście włoskim i poecie nowołacińskim, jako o naśladowcy elegików rzymskich. W pierwszym, O języku miłosnym Kallimacha, analizuję semantykę wybranych okazów jego wzorowanego na elegikach rzymskich słownictwa erotycznego, w drugim O nakreślonym przez Kalliamacha wizerunku Fannii zajmuję się osobą jego polskiej kochanki, próbując na podstawie pospołu skąpych o niej danych w utworach Kallimacha i topiki elegii rzymskiej hipotetycznie ustalić m.in., czy i w jakim sensie mogła jako bohaterka jego utworów poetyckich być także ich użytkowniczką.
It is two chapters detached from my doctoral thesis—published nearly fifty years ago—on Philip Buonaccorsi called Callimachus Experiens (1438–1496) as an imitator of Roman elegy writers. Callimachus was an Italian humanist and Neolatin poet who settled in Poland. In the first chapter, On Callimachus’ Love Lnguage, I analyse the semantics of some selected examples of his erotic vocabulary which was modelled upon ancient Roman elegies. In the second, On Fannia’s Effigy Sketched by Callimachus, I deal with his Polish mistress’ person. Not very much is told about her in Callimachus’ works. Nevertheless, I try to find out hypothetically—referring to the topics of the Roman elegy—if and how Fannia, a heroine of Callimachus’ poems, could be also a reader of them.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2014, 62, 3; 113-142
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Elegijność Foricoeniów miłosnych Jana Kochanowskiego – wzorce Owidiańskie
Autorzy:
Cabras, Francesco
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/636391.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
Kochanowski, Foricoenia, Owidiusz, Elegia, Poezja miłosna, epigramat.
Opis:
Jan Kochanowski’s amorous Foricoenia: Ovidian models The purpose of this article is to find Classical references in Jan Kochanowski’s amorous foricoenia, as yet not systematically studied. Scholars have focused on the meaning of the title Foricoenia (Szatyńska-Siemion) or on the ancient references (e.g. the presence of Terence in some epigrams or the translations from Greek, studied by Głombiowska), but have not studied the amorous epigrams as a whole. At the beginning the author indicates some topoi that are common to elegiac poetry (recusatio or the heroes treated like elegiac lovers). Firstly, the author shows that Kochanowski uses elegiac material and topoi in his epigrams, presenting to the reader a little epigrammatic Ars Amatoria, based on Ovid’s model. Secondly, he argues that even when Kochanowski translates epigrams from Greek, he chooses those that are more appropriate to his literary project, i.e. the “elegization” of the epigrams. Conclusions: Kochanowski “elegizes” his epigrams, first of all presenting a small Ars Amatoria, and then writing his texts according to the elegiac tradition, both in terms of topoi and textual imitations. After singling them out, I propose an interpretation of Kochanowski’s choices: I argue that he engages in a long-distance dialogue with Ovid’s Ars amatoria and more in general with the whole ancient amorous-elegiac tradition, which he sometimes denies. I bring forward a few examples, starting from a comparison between Kochanowski’s epigram XVI and Ovid’s Remedia Amoris 501–502 and Ars amatoria I 45–48 (i.e. the hunter caught in his own nets). Epigram V, In paellas venetas, introduces a special Ulys-ses, described as amorous, a lover rather than an epic hero, exactly as Ovid taught for this character. Furthermore, writing epigram LXIX to his friend Torquato, Kochanowski assures him he can make people fall ill with love, as well as cure his friend of such a “disease;” similarly, Ovid teaches how to make people fall in love (Ars amatoria) and how to recover from love (Remedia amoris).
Źródło:
Terminus; 2014, 16, 1(30)
2084-3844
Pojawia się w:
Terminus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Locus horribilis pod zamkniętymi drzwiami. Trzy paralaktyczna Janusa Secundusa (el. I 5, II 5, III 1) wobec tradycji klasycznej
Locus horribilis behind the closed door. Three paraclausithyra by Johannes Secundus (el. I 5, II 5, III 1) in the light of classical traditio
Autorzy:
Urban-Godziek, Grażyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2013687.pdf
Data publikacji:
2014-06-02
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
paraklausithyron
elegia miłosna
Johannes Secundus
poezja nowołacińska
eschatologia elegijna
love elegy
Neo-Latin poetry
elegiac eschatology
Opis:
The article presents an elegiac motif of paraclausithyron (a song sung behind the closed door) in the poetical output of a Dutch Latinist, Johannes Secundus (1511−1536). The night vigil behind the closed door experienced by a rejected poet-lover who tries in vain to gain his beloved’s favour and access to her alcove is compared by the Roman elegiacs(Prop. II 17, Tib. I3) to the infernal torments of the mythical heroes: Tantalus, Ixion, Sisyphus and Tytios. Being very close to their goal, yet unable to get the object of their desire, they suffer a great anxiety. This kind of metaphor, taken probably from Lucretius, finds its continuation evenlater (Paulus Silentiarius), and is developed in the Renaissance poetry. Two scandalous paraclausithyra (el.II 5andIII 1) by Secundus –not yet analysed in the light of this convention − seem to be the settlement with ancient masters, who were proudly announcing that each girl could be conquered with their poems (Prop. III 2; Ovid.Am. II 1). At the same time, it is an ironic reinterpretation of Secundus’s own triumphalism, and of his previous belief in the power of his own poetry − the poetry which is actually more important than its subject matter − love. However, behind the closed door and in confrontation with the rival’s money, the song loses its supernatural power and the hurt feeling brings hellish torments to the poet. In the elegiac paraclausithyra the threshold of an inaccessible house defines the lover’s locus horribilis. Stayingin such an inferno brings the desire of revenge and the will to expose the guilty ones to eternal torment. This initiates an eschatological perspective (inscribed in the represented elegiac world), where true lovers receive the Elysian award, while their traitors and rivals − eternal punishment (Tib. I 3; Prop. IV 7, and others Renaissance elegiacs).
Źródło:
Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2014, 4(7); 17-33
2084-6045
2658-2503
Pojawia się w:
Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wanda – sarmacka amazonka w poezji łacińskiej w Polsce Od Jana z Wiślicy do Jana Kochanowskiego
Autorzy:
Łukaszewicz-Chantry, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/636384.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
królewna Wanda, Amazonka, virago, elegia ajtiologiczna, epyllion, epitalamium królewskie, samobójstwo, metamorfoza, aemulatio
Opis:
Wanda – a Sarmatian Amazon in Latin poetry in Poland. From Jan of Wiślica to Jan KochanowskiThe aim of this paper is to show how Polish Renaissance poets reinterpreted the legend of Wanda and modelled the character of the princess depending on the chosen genre and the target readers. The author analyses the following source texts: Jan of Wiślica, Bellum Prutenum; Klemens Janicki, Vitae Regum Polonorum; Georgius Sabinus, De nuptiis Sigismundi Augusti et Elissae; Petrus Roysius, Hedvigis and Ad Proceres Polonos de matrimonio regio carmen; Joachim Bielski, Istulae convivium. In nuptiis Stephani Primi Regis Poloniae et Principis Annae; Jan Kochanowski, Elegiarum libri IV. In the canon of ancient rulers of Poland there is a woman called Wanda, daughter of Krak. This gallant virgin-king (in Poland a king could be male or female) who can be found in the oldest chronicles is also a character in Neo-Latin poetry. Jan of Wiślica in his epic poem Bellum Prutenum and Klemens Janicki in his cycle of historical epigrams Vitae Polonorum principium praise Wanda as a brave woman who equals Camilla, Semiramis and Tomyris in valour. In these two works the poets place the emphasis on Wanda’s heroic qualities as an excellent ruler and leader. On the other hand, Petrus Roysius looks disparagingly upon Wanda. In his poem Ad Proceres Polonos… he criticises her suicide as a sign of recklessness and concentration on her private life, which resulted in her shirking responsibility for the state she was entrusted with. Wanda’s story is a persuasive exemplum that was supposed to induce Sigismund August to consider a new matrimony that was crucial for reasons of state. In another poem, Hedvigis, Roysius reproaches Wanda for her exaggerated bashfulness, which drove her to such a desperate act. Wanda is also a character in royal epithalamia. Georgius Sabinus in his De nuptiis… presents Wanda as a beautiful, gallant and pure woman who lived the life of an Amazon. Her beauty attracted the attention of Istul, the god and king of Vistula. He kidnapped Wanda into the current of the river and made her his wife. In Istulae convicium… Joachim Bielski also depicted her as the unusually charming and refined spouse of the king of rivers. In both of these epithalamia Wanda does not commit suicide, but instead enters into matrimony. This is an innovation that departs from the canonical version of the legend. Jan Kochanowski dedicated one of his most beautiful elegies to Wanda, in which the Cracow Amazon becomes a responsible ruler and leader who acts according to the ethos of chivalry. The elegy is an aitiological epyllion that explains the origins of the name Mogiła upon Vistula. It is also in artistic rivalry with Propertius (IV 4). Here the brave Wanda becomes the opposite of the traitor Tarpei. For Renaissance authors the legend of Wanda is an opportunity to cleverly combine the ancient history of Poland with the tradition of ancient heroes, or a native legend with the legacy of Roman poetry, and thus to undertake emulation of the ancient poets.
Źródło:
Terminus; 2014, 16, 1(30)
2084-3844
Pojawia się w:
Terminus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zbigniew Herbert i „nabożność” wobec rzeczy
Zbigniew Herbert and “Piousness” Towards Things
Autorzy:
Kudyba, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882472.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Zbigniew Herbert
Elegia na odejście pióra atramentu lampy
antropologia rzeczy
Elegy for the Departure of the Pen the Ink the Lamp
anthropology of things
Opis:
Wiersz Elegia na odejście pióra atramentu lampy doczekał się nie tylko licznych glos i rozmaitych drobnych komentarzy, ale także trzech obszerniejszych artykułów. Kusząca wydaje się przecież także nieobecna dotąd w omówieniach liryku, nieco węższa perspektywa spojrzenia na Elegię jako element ewolucji Herbertowych sposobów ujmowania rzeczy. Stosunek bohatera wiersza do przedmiotów został we wspomnianym wierszu określony nie tyle przez roszczenia ontologii czy też epistemologii, ile raczej przez obyczaje społeczne, praktyki pamięci i potrzeby psychologiczne. Podobne sposoby obcowania z rzeczami pojawiają się w twórczości Herberta już wcześniej, wydaje się jednak, że stopniowo narastają i w seniliach poety mają pozycję dominującą. Zasadniczym układem odniesienia, który umożliwia rozumienie pojawiających się w nich relacji podmiotu i przedmiotu, nie jest już filozofia, lecz antropologia. Ciekawych narzędzi obserwacji dostarcza zwłaszcza tzw. antropologia rzeczy. Choć wiersz poety trudno byłoby w całości umieścić w ontologii Dasein, warto podkreślić, że Heideggerowska troska uzyskuje w utworze Herberta swój własny oryginalny wygłos. Właśnie dzięki temu liryk Herberta mówi nie tylko o odejściu rzeczy, ale również o ich nieustannych, gwałtownych powrotach, o ich nieobecnej obecności, która pobudza naszą wobec nich „nabożność”.
The poem Elegy for the Departure of the Pen the Ink the Lamp has received not only numerous glosses and various small commentaries, but also three long articles. However, a more narrow perspective of looking at the Elegy as an element of the evolution of Herbert's ways of approaching things, absent from reviews of the poem as yet, seems also tempting. The attitude of the protagonist of the poem towards things is defined in the poem not so much through claims of ontology or epistemology, as rather through social customs, the practices of memory and psychological needs. Similar ways of communing with things appear even earlier in Herbert's works, however, it seems that gradually they become more and more conspicuous and in the poet's works written at a senile age they already have a dominating position. The basic frame of reference that makes it possible to understand the relations of the subject and the object that appear there, is no longer philosophy, but anthropology. Interesting tools for observation are especially supplied by the so called anthropology of things. Although it would be difficult to place the poem in the Dasein ontology, it is worth stressing that Heidegger's care gains its own original expression in Herbert's work. It is exactly owing to this that Herbert's poem is not only about the departure of things, but also about their constant, sudden returns, about their absent presence that arouses our “piousness” towards them.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 1; 171-184
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jana Kochanowskiego epigramaty o „pszczołach budziwiskich” i radziwiłłowska elegia (III 9). Prolegomena do badań nad środowiskiem kulturalnym Mikołaja Radziwiłła Czarnego
Jan Kochanowski’s Epigrams on the “Budziwiszki Bees” And Radziwill’s Elegy (III 9). Prolegomena to the Study of Cultural Environment of Nikolai Radziwill the Black
Autorzy:
Chemperek, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1879715.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Jan Kochanowski
Mikołaj Radziwiłł Czarny
reformacja
mecenat
fraszka
foricoenium
elegia
Nikolai Radziwill the Black
reformation
patronage
epigram
elegy
Opis:
Cztery polskojęzyczne epigramaty poświęcone „pszczołom budziwiskim” (Fraszki, „Księgi wtóre”, 83-86), dwie łacińskie miniatury z tomu Foricoenia (44, 45) oraz Elegia IX z „Księgi III” Elegiarum libri quattuor Jana Kochanowskiego dokumentują jego związki z Mikołajem Radziwiłłem Czarnym (1515-1565), kanclerzem wielkim litewskim i wojewodą wileńskim, przywódcą protestantów w państwie polsko-litewskim. Poetyckie miniatury powstały najpewniej w okresie 10 czerwca – 19 października 1563 w Budziwiszkach vel Bujwidiszkach (obecnie: Buivydiškės) koło Wilna, natomiast jesienią tego roku Kochanowski napisał elegię. O ile w Elegii IX poeta kreuje wizerunek Radziwiłła jako męża stanu, sługi państwa króla Zygmunta Augusta, o tyle w bezpretensjonalnych epigramatach możnowładca jest przedstawiany jako mecenas skupionego wokół niego środowiska humanistów, propagujących reformację. Jako radziwiłłowskie „pszczoły” – pracowite, dobroczynne, znoszące na ziemię Bożą prawdę (odwołanie do Platońskiego toposu) – Kochanowski określił leksykografa Jana Mączyńskiego, poetę Andrzeja Trzecieskiego młodszego i zapewne Cypriana Bazylika – poetę, muzyka, drukarza. W epigramatach autor ukazał Mikołaja Radziwiłła Czarnego jako mecenasa kultury nowego formatu, promującego protestantyzm, zaś zgromadzonych wokół niego twórców jako spójne środowisko literackie. Jakkolwiek zostało ono przedstawione w sposób afirmatywny, Kochanowski zachował wobec niego postawę życzliwego outsaidera. Świadczy o tym sceptyczny ton foricoenium 45 i uwarunkowania biograficzne poety, który był wówczas sekretarzem biskupa Piotra Myszkowskiego.
Four Polish language epigrams on the “Budziwiszki bees”  (Epigrams, Second Books, 83-86), two Latin miniatures from the volume Foricoenia (44, 45) and Elegy IX of Book III Elegiarum libri quattuor by Jan Kochanowski document his relationship with Nikolai Radziwill the Black (1515-1565), the great Lithuanian chancellor and voivode of Vilnius, the leader of the Protestants in the Polish-Lithuanian State. The poetic miniatures were probably written between June 10 and October 19, 1563 in Budziwiszki aka Bujwidiszki (now Buivydiškės) near Vilnius, and Kochanowski wrote Elegy IX in autumn 1563. While in Elegy IX the poet creates the image of Radziwill as a statesman, a servant of the state of King Zygmunt August, in the unpretentious epigrams the magnate is presented as a patron surrounded by the humanists who promote reformation. Kochanowski described lexicographer John Mączyński, poet Andrew Trzecieski junior and most probably Cyprian Bazylik, poet, musician, and printer, as the Radziwill “bees” – hard-working, charitable, bringing the truth to the God's earth (a reference to a Platonic topos). In his epigrams, the author showed Nikolai Radziwill the Black as a patron of culture of the new format promoting Protestantism, and the creators gathered around him as a coherent literary milieu. Although it was presented in an affirmative way, Kochanowski maintained an attitude of the benevolent outsider. It is reflected by the skeptical tone of foricoenium 45 and biographical circumstances of the poet who was the then secretary of Bishop Piotr Myszkowski.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 1; 153-172
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Konflikt jezuitów i masonerii w Elegii żałośnej, scil[icet], Tryumf francmasonów z wygnania jezuitów z Petersburga Wincentego Wierzbiłowicza
Autorzy:
Demkowicz, Agata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2030756.pdf
Data publikacji:
2017-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
elegy
expulsion of the Jesuits from Saint Petersburg
Russian Empire
Paul I
Alexander I
freemasonry
elegia
wygnanie jezuitów z Petersburga
Imperium Rosyjskie
Paweł I
Aleksander I
masoneria
Opis:
Elegia żałośna, scil[icet], Tryumf francmasonów z wygnania jezuitów z Petersburga, signed by Wincenty Wierzbiłowicz, was composed in the circle of freemasons, soon after the expulsion of the members of the Society of Jesus from the then capital of the Russian Empire. The poem, which refers to the events that were painful to the Jesuits, is saturated with irony and derision. Even its title is ambiguous as in an ‘elegy’ the reader should be presented with poetry expressing grief and lamenting some loss. Yet the author of this composition proclaims his joy over the misfortune that befell the Jesuits. He discredits the value of their teaching and casts serious doubt upon the special bond with Christ that the Jesuits claimed to have. Also, he is sure that the removal of the followers of St Ignatius from Saint Petersburg will wipe out their sense of superiority over the “commoners” and put an end to their infamous equivocation. Wierzbiłowicz describes the Jesuits as “villains”, and the principles and ideas they expounded are associated by him with “filth”. At the end of the poem, its tone changes. The author applauds the designs of Alexander I. Initially, the tsar intended to unite all religions as one and to revive spiritual life beyond the confines of particular denominations. He planned to establish a universal Church. The idea of freedom of religion, propagated by freemasons, concurred with his venture. Freemasons supported Alexander’s initiative and voiced their conviction that, as the Jesuits had been expelled from the Russian capital city, no one could hinder the implementation of the project. It is not known if the Jesuits prepared any direct response to Elegia żałośna, but the reputation and respectability of the order were definitely defended by Józef Morelowski, a Jesuit poet from Połock (now Polatsk, Belarus). In his works, he attacked freemasonry, arguing that members of masonic lodges spread lies about the Society of Jesus.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2017, 12, 7; 120-141
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Podkasany rym
Frivolous Rhyme
Autorzy:
Kwiatkowska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1365781.pdf
Data publikacji:
2017-03-06
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
elegy
oxytonic rhyme
masculine rhyme
monosyllabic rhyme
oxtyonic clausula
dispute on the legitimacy of masculine rhyme
spór o zasadność rymu męskiego
rym męski
oksytoniczna klauzula
rym oksytoniczny
elegia
rym jednozgłoskowy
Opis:
Próby naśladowania starożytnego wiersza metrycznego w literaturze polskiej wiązały się z koniecznością zastosowania akcentu oksytonicznego w klauzuli. Wokół tego zjawiska w XVIII wieku wybuchł spór. Polemiści dyskutowali o możliwościach przeniesienia do polskiego wiersza struktury podawczej elegii oraz o funkcjonowaniu rymu męskiego, powiązanego z tym właśnie gatunkiem. Rym męski, postrzegany jako frywolny i lekki, w odczuciu oświeconych nie pasował do liryki nastrojowej i melancholijnej.
Attempts to imitate the metric verse of classical antiquity in Polish literature involved the need to use an oxytonic accent in the clausula. A dispute broke out in the 18th century in connection with that problem. Polemicists discussed possible ways of transferring to Polish poetry the structure of the standard elegy, as well as the function of masculine rhyme, which was linked to that particular genre. Masculine rhyme, perceived as frivolous and light, was felt by the Enlightenment poets and theorists to be unsuitable for emotional, melancholy lyric poetry.
Źródło:
Forum Poetyki; 2017, 7; 80-85
2451-1404
Pojawia się w:
Forum Poetyki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Próba semiotycznej analizy kompozycji i przestrzeni elegii Vidi te in somnis (II 26A) Propercjusza
An Attempt at the Semiotic Analysis of Composition and Space of Elegy Vidi te in somnis (II 26A) of Properius
Autorzy:
Kopek, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806917.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Propercjusz; elegia; kompozycja; semiotyka; narratologia; monodram; granica; liminalność; transgresja; przestrzeń
Properius; elegy; composition; semiotics; narratology; monodrama; boundary; liminality; transgression; space
Opis:
W artykule została podjęta semiotyczna analiza przestrzeni w elegii II 26a Propercjusza na poziomie wydarzeń tekstowych (narracyjność) oraz na poziomie kompozycji utworu. Odwołując się do malarskich inspiracji poety (M. Hubbard), autor posługuje się koncepcją ekfrastycznej techniki kompozycji przestrzeni do ukazania funkcji motywu „granicy” tak w liminalnym i transgresyjnym modelu przestrzeni, jak i relacjach interpersonalnych. Ostatecznie autor konkluduje, że powyższe poziomy obrazów poetyckich i kompozycji tekstu łączy transgresyjna postać podmiotu, zdolnego do przekraczania wykreowanej w strukturze tekstu granicy między „opowieścią o śnie” a relacją narrator–odbiorca. Prowadzi to do postawienia tezy, że elegia II 26a jest formą monodramu z centralną postacią podmiotu–aktora, który niczym postać angellosa w dramacie, funkcjonuje jednocześnie w „scenicznej” przestrzeni relacji narrator–odbiorca i fabularnej przestrzeni opowieści.
The article describes the undertaken semiotic analysis of space in elegy II 26a of Properius both at the level of textual events (narrative) and at the level of poem composition. Referring to the Propertian inspiration by visual arts (M. Hubbard), the author uses the concept of an ekphrastic technique of space composition to show the function of the “border” motif in a liminal and transgressive space model as well as interpersonal relations. In result the author concludes that the above-mentioned levels of poetic images and the composition of the text are connected by a transgressive figure of the subject, able to cross the boundary created between the “story of a dream” and the narrator–reader (or listener) relationship. This leads to the argument that elegy II 26a is a form of monodrama with the central figure of the subject–actor, who, like a angellos in the drama, simultaneously operates in the “stage” space of the narrator–recipient relation and the space of textual fiction.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 3; 147-167
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sive aliquid pharetris Augustus parcet eois. Wschodnia polityka Rzymu w poezji Propercjusza
Sive aliquid pharetris Augustus parcet eois. Roman Eastern Policy in the Poetry of Propertius
Autorzy:
Babnis, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1806889.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Propercjusz; Partowie; relacje rzymsko-partyjskie; epoka augustowska; rzymska elegia miłosna
Propertius; Parthians; Romano-Parthian relations; Augustan Age; Roman Love Elegy
Opis:
Propercjusz, jeden z najważniejszych poetów epoki augustowskiej, sięgał nieraz w swoich utworach do tematyki politycznej. Jednym z wątków poruszanych przez niego w II, III i IV księdze elegii są stosunki rzymsko-partyjskie. Propaganda augustowska wykorzystywała temat zemsty za klęskę pod Carrhae w roku 53 przed Chr. i zapowiadała podbój monarchii Arsakidów. Poeci tej epoki również nawiązywali do rzymskiej polityki wobec Partów. W artykule pokazano, jak na przestrzeni lat zmieniało się podejście Propercjusza do tematyki partyjskiej i jak na obraz Partów wpływała aktualna sytuacja polityczna.
Propertius, one of the most important poets of the Augustan Age, referred sometimes to Roman politics. One of the issues he covered in 2nd, 3rd and 4th book of his elegies was Romano-Parthian relations. The Augustan propaganda exploited the topic of revenge for the defeat of Carrhae in 53 BC and forecasted the conquest of the Arsacid monarchy. The poets of this age also referred to the Roman policy towards Parthia. In paper it was shown how in the course of time Propertius’ attitude to Parthian topics changed and how the image of Parthians was influenced by the current political situation.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 3; 7-27
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The sense of sight in Jan Kochanowski’s poetry: A research reconnaissance
Zmysł wzroku w poezji Jana Kochanowskiego – rekonesans badawczy
Autorzy:
Krzywy, Roman
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2088422.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
Polish literature of the 16th century
visual imagery
the elegy ekphrasis
Jan Kochanowski (1530–1584)
poezja polskiego renesansu
studia wizualne
elegia
ekfraza
Opis:
This study is a research reconnaissance into the visual imagery in the poetry of Jan Kochanowski, Poland’s most talented poet before the Romantic Age. Although he was familiar with the technique of ekphrasis and took an interest in emblems, he seems to have been rather sparing in making use of visual potential of the poetic word. However, he does rely on the sense of sight in his epistemological refl ection concerning the problem of knowing God, aesthetics (the experience of beauty) and ethics (the visible order of the world as a guide to proper conduct). The eye also plays a major role in his descriptions of the human psychology, especially love. The sight has a special function in his Treny (Laments), a cycle of elegies written after the death of his baby daughter Urszula in 1579. While addressing the fundamental questions of life and death, Kochanowski draws on visual and aural imagery to convey the devastating pain felt by the father after the death of his beloved child and to question his earlier confi dence in man’s sovereign mind.
Źródło:
Ruch Literacki; 2019, 2; 129-151
0035-9602
Pojawia się w:
Ruch Literacki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 27

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies