Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "egzekwowanie praw" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-2 z 2
    Tytuł:
    Alternatywne metody rozwiązywania sporów konsumenckich w prawie unijnym – nowe rozwiązania prawne (dyrektywa 2013/11/UE w sprawie ADR oraz rozporządzenie nr 524/2013 w sprawie ODR)
    Alternative dispute resolution for consumer disputes in European law – the latest legal solutions (Directive 2013/11/EU on consumer ADR and Regulation 524/2013 on consumer ODR)
    Autorzy:
    Mucha, Jagna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/508561.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwo Naukowe Wydziału Zarządzania
    Tematy:
    alternatywne metody rozwiązywania sporów; ochrona konsumenta; dochodzenie roszczeń konsumenckich
    egzekwowanie praw konsumentów
    ODR
    dyrektywa 2013/11/UE w sprawie ADR w sporach konsumenckich
    rozporządzenie nr 524/2013 w sprawie ODR w sporach konsumenckich
    podmioty ADR
    dostęp do wymiaru sprawiedliwości
    alternative dispute resolution
    consumer protection
    redress procedure
    online dispute resolution
    consumer law enforcement
    Directive 2013/11/EU on consumer ADR
    Regulation 524/2013 on consumer ODR
    ADR entity
    access to justice
    Opis:
    Zapewnienie prostych, szybkich, tanich i skutecznych sposobów rozstrzygania sporów, które zwiększą zaufanie konsumentów do rynku, stało się w ostatnich latach jednym z najważniejszych zadań instytucji europejskich. Z uwagi na fakt, że alternatywne metody rozwiązywania sporów (ang. alternative dispute resolution, dalej: ADR) spełniają wszystkie powyższe kryteria, Komisja Europejska podjęła szereg inicjatyw zmierzających do wykorzystania tych metod do rozstrzygania sporów konsumenckich. W 2011 r. Komisja opracowała dwa wnioski, które zaowocowały wydaniem dyrektywy 2013/11/UE w sprawie ADR oraz rozporządzenia nr 524/2013 w sprawie ODR w sporach konsumenckich. Analiza poszczególnych postanowień tych aktów pozwala dostrzec zagrożenia wiążące się z wprowadzeniem tych przepisów do krajowych porządków prawnych. W niniejszym artykule wskazane zostaną kwestie problematyczne wiążące się z wprowadzeniem w życie i stosowaniem tych uregulowań, w szczególności możliwe utrudnienie konsumentom dostępu do sądownictwa powszechnego, zwiększone ryzyko nadużyć przedsiębiorców, jakość wydawanych rozstrzygnięć, zagrożenia bezstronności i niezależności podmiotów ADR, a także konieczność poniesienia nakładów finansowych w celu stworzenia spójnego systemu ADR w całej Unii.
    Ensuring access to simple, efficient, fast and low-cost dispute resolution methods has proven to be one of the most important tasks of European institutions in recent years. Due to the fact that alternative dispute resolution (ADR) methods fulfil all of the above mentioned criteria, the European Commission adopted some measures aiming at the application of these methods to deal with consumer disputes. The Commission specified these initiatives in 2011 in its proposal of Directive 2013/11/UE on consumer ADR and Regulation 524/2013 on consumer ODR. Closer scrutiny of the respective provisions of these EU acts makes it possible however to identify a number of problems surrounding their application in national legal orders. The paper indicates some controversial issues emerging from the implementation and application of these provisions including: potentially hindering consumer access to justice; increased risk of entrepreneurs abusing their position; quality of decisions rendered by ADR entities as well as their dubious impartiality and independence; the need for incurring the costs of developing a coherent ADR system in the whole EU.
    Źródło:
    internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny; 2014, 3, 4; 79-89
    2299-5749
    Pojawia się w:
    internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Oferta i reklama jako forma rozpowszechniania utworu w świetle art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE – oczywistość czy dylemat?
    An offer and an advertisement as forms of dissemination of a work in light of Article 4 clause 1 of Directive 2001/29/EC – obviousness or a dilemma?
    Autorzy:
    Trzebiatowski, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693924.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    work
    public dissemination
    sale
    delivery
    offer
    advertisement
    trademark
    intellectual property (IP) rights
    enforcement of rights
    utwór
    publiczne rozpowszechnianie
    sprzedaż
    dostawa
    oferta
    reklama
    znak towarowy
    prawa własności intelektualnej
    egzekwowanie praw
    Opis:
    The concept of ‘any form of public dissemination’ of work ‘by way of sale or otherwise’ referred to in Article 4 clause 1 of Directive 2001/29/EC was initially interpreted by the ECJ rather narrowly, and merely excluded situations where the transfer of ownership of work had not been finalised. In the judgment in Peek&Cloppenburg, such approach was adopted only with regards the transfer of ownership, leaving the use of a reproduction of a protected work, and its public exposure in particular, subject to a provision ‘made accessible to the public through a sale’ included in WIPO treaties on copyright, artistic performances and phonograms. A change came with the judgment in Donner, where the ECJ ruled that the above concept required an independent construction in the European Union law, i.e. one that would apply to transactions within which dissemination took place and which would be distinct from a sale in the meaning of civil law provisions, rather taking into account the prevailing market conditions. Thuseach transaction directed upon providing access to and availability of reproductions of protected works, including advertisements informing of the form of delivery or supplies of reproductions and forms of payment thereof was treated as dissemination. This new concept became fully-fledged after the judgment delivered in Blomqvist which contained interpretation of the concept ‘using in commercial transactions’ taken from the EU provisions on trademarks, as well as a regulation sanctioning enforcement of IP rights protection. At the same time it concerned interpretation of the above concept in connection with a concept ‘using in commercial transactions’ contained in the EU provisions on trademarks, as well as the regulation on the enforcement of the protection of intellectual property by customs bodies. Recognising the identity of the above concepts, the CJEU ruled that if, pursuant to a national law of a Member State, protection of work from public availability includes its protection against ‘public dissemination’ as well as ‘a sale, lease or use of a reproduction of work is offered, or where they are publicly disseminated otherwise’ all these activities must be considered as disseminating work even if the work originates in a state where such protection is not granted. Thus the opinion voiced by the General Ombudsman in Dimensione Direct Sales, who allowed inclusion of a statement of an infringement of the binding law prohibiting dissemination of work also in the event of an actual absence of sale if only a transaction prohibited by provisions of that law lies within a context clearly conducive to making a contract. Such interpretation is justifiedas authors must be ensured effective control over commercialisation of their works starting from reproduction through trading (circulation) to the exhaustion of copyright. The concept of using work referred to in Article 17 in connection with Article 6 clause 1 and 3 and Article 50 point 2-3 should be construed likewise.
    Pojęcie „jakiejkolwiek formy publicznego rozpowszechniania” utworu „w drodze sprzedaży lub w inny sposób” z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE było interpretowane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej początkowo dość wąsko. Wyłączano z niego sytuacje, kiedy nie dochodziło jeszcze do przejścia władztwa na egzemplarze utworu. W wyroku w sprawie Peek&Cloppenburg odniesiono to pojęcie wyłącznie do przeniesienia własności, sprzeciwiając się rozciąganiu go na umożliwienie korzystania z reprodukcji chronionego utworu, a tym bardziej na samo jej wystawienie na widok publiczny. Takie rozstrzygnięcie miało znajdować oparcie w wykładni pojęcia „publiczne udostępnianie drogą sprzedaży”, przewidzianego w traktatach WIPO o prawach autorskich oraz o artystycznych wykonania i fonogramach. Zmianę przyniósł wyrok w sprawie Donner, w którym Trybunał uznał, że ww. pojęcie wymaga w prawie UE wykładni niezależnej od prawa mającego zastosowanie do transakcji, w ramach których doszło do rozpowszechnienia, oraz wykładni oderwanej od ściśle cywilistycznego znaczenia sprzedaży, a bardziej uwzględniającej uwarunkowania rynkowe. Takim rozpowszechnianiem jest więc każda transakcja ukierunkowana na udostępnienie klientom kopii utworów chronionych w danym państwie, w tym reklamę informującą ich o systemie dostawy i zapłaty za te kopie. Tę nową koncepcję dopełnił wyrok w sprawie Blomqvist, dotyczący wykładni ww. pojęcia w związku z pojęciem „używania w obrocie handlowym” z przepisów UE o znakach towarowych i zarazem na tle regulacji o egzekwowaniu ochrony praw własności intelektualnej przez organy celne. Uznając tożsamość  powyższych pojęć, TSUE przyjął, że jeśli według prawa państwa ochrony utworu za jego udostępnianie uważa się zarówno „publiczne rozpowszechnianie”, jak i sytuację, w której „oferowana jest sprzedaż, wynajem lub użyczenie jego kopii lub są one publicznie rozpowszechniane w inny sposób”, to wszystkie te działania należy uznać za rozpowszechnianie utworu, i to nawet wtedy, gdy dany towar pochodzi z państwa, w którym taka ochrona nie jest udzielana. Za słuszną należy więc uznać opinię rzecznika generalnego w sprawie Dimensione Direct Sales, który dopuścił stwierdzenie naruszenia prawa do rozpowszechniania utworu także w braku faktycznej sprzedaży jego egzemplarzy, jeśli tylko transakcja zakazana na podstawie tego prawa wpisuje się w kontekst wyraźnie sprzyjający zawarciu umowy sprzedaży. Taka interpretacja jest uzasadniona potrzebą zapewnienia autorom skutecznej kontroli nad komercjalizacją ich utworów, począwszy od ich reprodukcji, poprzez handel, aż do wyczerpania prawa. W konsekwencji, w ten sam sposób powinno być też rozumiane na tle art. 17 w zw. z art. 6 ust. 1 i 3 oraz art. 50 pkt 2-3 polskiego prawa autorskiego pojęcie korzystania z utworu.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2015, 77, 2; 155-175
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-2 z 2

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies