Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "echinods" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-2 z 2
    Tytuł:
    Jeżowce oksfordu Bałtowa
    Oxfordian echinoids of Bałtów
    Autorzy:
    Radwańska, U.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2077303.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    jeżowce
    paleośrodowisko
    ekologia
    oksford
    Polska
    Bałtów
    echinods
    ecology
    palaeoenvironment
    Oxfordian
    Polska
    Opis:
    The autecology of echinoids from the Middle Oxfordian coraliferous limestones of Bałtów (NW margin of the Holy Cross Mountains, Central Poland) is discussed, as aparent from the morphology of tests, ambulacral pores for tube feet, and spines. Inferred is mode of life, locomotion, and feeding, as well as the diet of the taxonomically recognised three species: Paracidaris florigemma (Phillips, 1829) – spines only, Glypticus hieroglyphicus (Goldfuss, 1826), and Hemicidaris merryaca Cotteau, 1850, the latter reported for the first time in Poland. The phenotypic convergence is indicated of such species as: P. florigemma and extant Eucidaris tribuloides Desmoulins, 1835, of Florida and the Caribbean, as well as G. hieroglyphicus and extant Colobocentrotus atratus (Linnaeus, 1758) of the Indo-Pacific. Environmental conditions, under which the Bałtów echinoids lived, are concluded as extremely shallow marine (shallow subtidal up to low-intertidal), connected with the Bałtów coral patch reef nearby.
    Źródło:
    Volumina Jurassica; 2004, 2, 1; 131-140
    1896-7876
    1731-3708
    Pojawia się w:
    Volumina Jurassica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Callovian and Oxfordian echinoids of Zalas
    Jeżowce keloweju oksfordu Zalasu
    Autorzy:
    Radwańska, U.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2061251.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    echinods
    ecology
    palaeoenvironment
    Callovian
    Oxfordian
    Polska
    jeżowce
    ekologia
    paleośrodowisko
    Kelowej
    Oksford
    Polska
    Opis:
    Within the Callovian-to-Oxfordian sequence, transgressive upon the Variscan rhyodacite laccolith exposed at Zalas in the Cracow Upland, southern Poland, and far-known due to its ubiquitous fossils of various kinds, to this study subjected are the echinoids. The Callovian assemblage from the variably-sized clastics is low-diversified, to contain 4 taxa of a wider regional occurrence. The Lower (up to the base of Middle) Oxfordian assemblage appears the richest in the Oxfordian of Poland. Its content is typified by the representatives of the orders Cidaroida Claus, 1880, and Phymosomatoida Mortensen, 1904. Amongst the recognised 12 species, of special attention are those first reported from the Jurassic sequences of Poland, viz. Eosalenia miranda Lambert, 1905, and Heterocidaris dumortieri Cotteau, 1871, the latter of which is still a great rarity to the science. Discussed are the life requirements of some of the recognised taxa, as apparent from the functional analysis of their tests. banalnych form nieregularnych pojawia się tutaj (patrz pl. 1: 3a-3b) duży osobnik regularny, Stomechinus heberti Cotteau, 1884, nieznany dotąd w środkowej jurze Polski. Zespół jeżowców z osadów oksfordu (patrz pl. 2- 3) składa się z 12 taksonów (patrz fig. 2), spośród których sześć z podgromady Cidaroidea Claus, 1880, zostało omówionych wcześniej (Radwańska 2003). Zespół ten obejmuje wyłącznie jeżowce regularne o zbliżonych wymaganiach życiowych wskazujące na ujednolicenie warunków środowiskowych w czasie rozszerzającej się transgresji. Uwagę zwraca w nim gatunek Heterocidaris dumortieri Cotteau, 1871, o wprawdzie niejasnej pozycji systematycznej (patrz Fell 1966), a reprezentowany niestety tylko w postaci ułamków pancerzy (pl. 2: 5) znacznych rozmiarów (średnicy ponad 10 cm), ale będący niezmierną rzadkością w jurze europejskiej (patrz Cotteau 1860, 1871; Fell 1966) i nieznany dotychczas z obszaru Polski.
    Profil osadów jurajskich odsłaniający się w stropie wielkiego kamieniołomu waryscyjskich riodacytów Zalasu (patrz fig. 1) okazuje się znaczącym ze względu na bogactwo szczątków różnorodnych szkarłupni (liliowców, rozgwiazd, wężowideł), spośród których na szczególną uwagę zasługują jeżowce . W dotychczasowych opracowaniach profilu Zalasu, dostępnego dawniej w niewielkich odsłonięciach naturalnych lub lokalnych łomikach, jeżowce były notowane sporadycznie, jako towarzyszące obfitej faunie gąbek, amonitów i innych mięczaków, oraz ramienionogów (patrz Siemieradzki 1893; Wójcik 1910). Rozlegle odsłonięcie w kamieniołomie riodacytów, rozbudowywanym od lat 1970-tych, umożliwiło szczegółowe rozpoznanie wykształcenia facjalnego osadów jurajskich, ich inwentarza faunistycznego i przede wszystkim ich biostratygrafii wyznaczającej pozycję stratygraficzną profilu w przedziale dolny kelowej - niższa część oksfordu środkowego (patrz Giżejewska i Wieczorek 1977; Matyja i Tarkowski 1991; Tarkowski 1989). Badane przez autorkę jeżowce, pochodzące częściowo z rozmaitych kolekcji (publicznych i prywatnych), a w większości zebrane osobiście, stanowią w sumie dosyć istotny element w rozpoznaniu faun jurajskich Polski. Zespół jeżowców z osadów keloweju (patrz pl. 1) obejmuje tylko 4 gatunki (patrz fig. 2) o różnych wymaganiach życiowych wskazujących na nieustabilizowane warunki środowiskowe w czasie postępującej transgresji morskiej. Oprócz dość Analiza funkcjonalna pancerzy (patrz Smith 1978, 1984; Radwańska 1999) pozwoliła na bardziej szczegółowe rozpatrzenie sposobu życia i wymogów środowiskowych badanych gatunków jeżowców z keloweju i oksfordu Zalasu, zaś analiza taksonomiczna na unacześnienie rozpoznań autorów wcześniejszych (Siemiradzki 1893; Wójcik 1910; patrz fig, 3). Zespół jeżowców oksfordzkich Zalasu okazuje się najbogatszym spośród wszystkich dotychczas badanych stanowisk oksfordu w Polsce (por. Radwańska 2000,2003, 2004b), zaś jego środowiskowe siedlisko - wśród obfitych gąbek, ich mumii i budowli (por. Matyja i Tarkowski 1981, fig. 2B-3) - nadzwyczaj podobne do przedstawionego dla środkowego oksfordu Szwajcarii (patrz Hess 1975, fig. 27).
    Źródło:
    Volumina Jurassica; 2005, 3, 1; 63--74
    1896-7876
    1731-3708
    Pojawia się w:
    Volumina Jurassica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-2 z 2

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies