Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "divine nature" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Capital Grace of the Word Incarnate According to Saint Thomas Aquinas
    Autorzy:
    Siemering, Lucia Marie
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/507312.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-30
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    Jesus Christ
    capital grace
    habitual grace
    instrumental efficient causality
    human nature
    divine nature
    Opis:
    The doctrine of capital grace was developed during the Scholastic period and bears on many areas of theology including ecclesiology, Christology, sacraments, and Trinitarian theology with regard to the missions of the Word and the Holy Spirit. Viewed from a Christological standpoint, capital grace sheds light on how Christ in his human nature can be said to be a source of grace to the members of the Church. Following his contemporaries, the young Thomas Aquinas espoused a view in which Christ is a meritorious, ministerial, and dispositive cause of grace according to his human nature, and an efficient cause according to his divinity. After a deeper reading of John Damascene’s treatment of Christ’s humanity being an instrument of his divinity, Thomas was able to articulate a view in which Christ’s human nature is an instrumental efficient cause of grace. This view undergirds Aquinas’s strong conception of Christ as one acting person in two natures.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2016, 5, 2; 327-343
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Una Persona in tre Persone. La teologia trinitaria in Sergej Bulgakov
    Autorzy:
    Kowalczyk, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1368701.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-24
    Wydawca:
    Akademia Katolicka w Warszawie
    Tematy:
    Bulgakov
    Trójca
    absolutna Osoba
    Osoby Boskie
    ontologia miłości
    natura boska
    sofiologia
    Trinity
    absolute Person
    Divine Persons
    ontology of love
    divine nature
    sophiology
    Opis:
    Teologia trynitarna Sergieja Bułhakowa jest w gruncie rzeczy rozwinięciem dwóch biblijnych stwierdzeń: „Bóg jest Duchem” i „Bóg jest miłością”. Bycie Duchem, i to Duchem absolutnym, oznacza, że Bóg jest absolutnym Ja, absolutną Osobą. A skoro tak, to Bóg ma w sobie także Ty, On, My, Wy. Ja nie może bowiem istnieć bez Ty. Objawienie dane nam w Jezusie Chrystusie pozwala powiedzieć, że owa pełnia relacji realizuje się między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Stąd dla Bułhakowa Bóg jest Ja w trzech Ja czy też Osobą w trzech Osobach. Innymi słowy, Bóg jest Duchem absolutnym trój-hipostatycznym. Nasz autor przeciwstawia się tradycji, która wyprowadza doktrynę o Trójcy z pochodzeń wewnątrztrynitarnych rozumianych przyczynowo. W konsekwencji odrzuca koncepcję Boga Ojca jako odwiecznej przyczyny Syna i Ducha. Monarchia Ojca nie polega na byciu pierwszą przyczyną, ale na samoobjawianiu się w dwóch innych Hipostazach. Drugie stwierdzenie, tj. „Bóg jest miłością”, Bułhakow rozumie jako przede wszystkim ontologiczne, to znaczy wyrażające wewnętrzne życie Trójcy. Ponadto formułuje aksjomat ontologii miłości: nie ma miłości bez ofiary (kenozy) i nie ma miłości bez radości (błogosławieństwa). Także miłość w Bogu jest kenotyczna. Każda Osoba umniejsza siebie, aby dać „przestrzeń” innym Osobom. Jednocześnie kenoza jest przezwyciężana w radości odnalezienia siebie w jedności z innymi Osobami. Kenotyczne relacje między Boskimi Hipostazami mają swoją treść, zawartość, czyli to, co nazywamy Bożą naturą, życiem intratrynitarnym. Boska natura nie jest – podkreśla Bułhakow – jakąś statyczną wielkością, w której partycypują Osoby Boskie, ale jednym, trójhipostatcznym życiem, polegającym na manifestowaniu się Ojca, Syna i Ducha w wewnętrznym Bożym życiu (Sofia niestworzona) i na manifestowaniu się w nie-Bogu, czyli w stworzeniu (Sofia stworzona). Ta sofiologiczna perspektywa zmierza ku pokazaniu, że Trójca Przenajświętsza istnieje nie tylko w swej transcendencji, ale także w świecie i w człowieku, natomiast stworzenie istnieje nie obok Boga, ale w Bogu (panenteizm).
    The trinitarian theology of Sergei Bulgakov is in fact an extension of two biblical statements: „God is Spirit” and „God is love”. To be Spirit, and to be absolute Spirit, means that God is the absolute I, the absolute Person. And if so, then God also has you, him, us, the plural you. I cannot exist without you. The revelation given to us in Jesus Christ allows us to say that this full relationship is realized between the Father, the Son and the Holy Spirit. Hence, for Bulgakov, God is I in three selves, or a person in three persons. In other words, God is an absolute tri-hypostatic Spirit. The author is opposed to the tradition that derives the doctrine of the Trinity from causal intra-Trinitarian origins. Consequently, he rejects the concept of God the Father as the eternal cause of the Son and the Spirit. The Father’s monarchy is not in being the first cause but in self-revelation in two other Hypostases. Bulgakov understands the second statement, i.e., „God is love,” as primarily ontological, that is, expressing the inner life of the Trinity. Moreover, he formulates the axiom of the ontology of love: There is no love without sacrifice (kenosis) and there is no love without joy (blessing). Also, love in God is kenotic. Each Person diminishes themselves in order to give „space” to other Persons. At the same time, kenosis is overcome in the joy of finding oneself in union with other Persons. The kenotic relations between the Divine Hypostases have their content, that is God’s nature, an intratrinitarian life. The divine nature is not – emphasizes Bulgakov – some static greatness in which the Divine Persons participate, but one, three-hypostatic life, consisting in the manifestation of the Father, Son and Spirit in God’s inner life (un-created Sophia) and in manifesting itself non-God, that is in creation (Sophia created). This sophiological perspective aims to show that the Holy Trinity exists not only in its transcendence, but also in the world and in the human being, while creation exists not next to God, but in God (panentheism).
    Źródło:
    Studia Bobolanum; 2021, 32, 1; 173-191
    1642-5650
    2720-1686
    Pojawia się w:
    Studia Bobolanum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Natura Boga a płeć człowieka
    The Divine Nature and the Human Sex
    Autorzy:
    Kunka, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040626.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    natura Boga
    obraz Boży w człowieku
    płeć człowieka
    analogiczność języka teologii
    ojcostwo i macierzyństwo
    Bóg Ojciec
    Boże ojcostwo
    divine nature
    image of God in man
    human sex
    analogical sense of theological language
    fatherhood and the motherhood
    God the Father
    divine fatherhood
    Opis:
    Mężczyzna i kobieta są określeni przez swoją płeć nie tylko na poziomie biologicznym, ale osobowym. Dzięki niej mają zdolność tworzenia communio personarum. Na tej zasadzie także ludzka płciowość uczestniczy w obrazie i podobieństwie człowieka do Boga. Poprzez płeć zostaje udzielony ludziom dar macierzyństwa lub ojcostwa, który swe źródło ma w Bogu. Człowiek jest obrazem swego Stwórcy, ale natura Boga przewyższa wszelkie stworzenia. W Starym i Nowym Testamencie Bóg objawia się człowiekowi, posługując się ludzkim językiem, pojęciami i obrazami. Także język teologii często posługuje się analogią. Gdy Pismo św. nadaje Bogu cechy męskie lub żeńskie, kiedy porównuje miłość Boga do miłości ojca lub matki, to czyni to przez analogię. Użyte porównanie idzie w parze z nie-podobieństwem, gdyż Bóg zawsze jest Inny. Boże ojcostwo i macierzyństwo nie są tego samego poziomu co ludzkie rodzicielstwo. Bóg jest ponad płciowością. Język Biblii, a za nim język teologii, posługuje się kategoriami antropomorficznymi. Mówi się zatem w teologii o odwiecznym rodzeniu, które stanowi element wewnętrznego życia Boga. Jest to rodzenie ponadpłciowe. Nie jest ani męskie, ani kobiece. Jest Boskie ze swej natury. Również o Bożym ojcostwie mówi się w nadludzkim sensie. Chrystus, Syn Boży, objawia Boga jako Ojca właśnie w znaczeniu ponadcielesnym, całkowicie Bożym. W Biblii są także obrazy miłości Boga porównane do miłości macierzyńskiej. Biblia jednak nie nazywa Boga Matką, ale właśnie Ojcem. Tak jest w tekstach modlitw Starego Testamentu i w przekazie Ewangelii (zob. Mk 14, 36). Bóg jest czystym duchem, w którym nie ma miejsca na różnicę płci (KKK 370), ale człowiek, będąc obrazem Boga, realizuje go osobowo poprzez swoją płciowość: jako matka albo ojciec. W związku małżeńskim poprzez communio personarum kobieta i mężczyzna najwyraźniej ujawniają, że są stworzeni na obraz i podobieństwo Jedynego Boga w Trójcy Świętej. Ojcostwo Boga jest źródłem ludzkiego bycia matką czy ojcem. Dlatego dziecko jest przede wszystkim dzieckiem samego Boga, bo wszelkie życie pochodzi jedynie od Boga, a każdy człowiek jest bezpośrednio na Jego obraz. Genealogia każdej osoby ludzkiej w Bogu znajduje swe źródło i tylko w Jego Ojcowskich ramionach może znaleźć dopełnienie (zob. Łk 23, 46 i Ef 1, 20). Człowiek świadomie czerpie z miłości Trójcy Świętej, gdy w Duchu, z pokorą i ufnością, woła do Boga: Ojcze nasz... Tego nauczył człowieka Boży Syn.
    The man and woman are expressed by their sex, not only on the biological level, but personal level. They by their sex may form communio personarum. On this principle also the human sexuality participates in image and likeness of man to God. By their sex is given to people the gift of motherhood and fatherhood that originates in God. The man is the image of his Creator, but the divine nature transcends all creatures. In the Old and the New Testament God reveals himself to man, using the human language, terms and images. The theological language often uses an analogy. The Sacred Scriptures give the attributes masculine or feminine to God and compare God's love to a love of father or of mother, doing that by the analogy. This likeness accompanies a no-likeness, because God always is a Different One. The divine fatherhood and motherhood is not the same level as the human procreation. God is among a man's sexuality. The biblical language, and also the language of theology, uses the anthropomorphic categories. The theology says about the eternal generating, that is an element of the interior God's life. This generating among sexuality is not masculine nor feminine. This generating in its very nature is divine. Also the divine fatherhood is among human things. Christ, the Son of God, reveals God as Father in ultra-corporeal meaning. That is the divine meaning. In Sacred Scriptures, too, the God's love is compared to a mother's love. The Sacred Scriptures don't call God Mother, but Father. That is in the text of prayers in the Old Testament and in the Gospel (cf. Mk 14:36). God is pure spirit in which there is no place for the difference between the sexes (CCC 370). However the man, being the image of God, realizes that as the person by his sex: as mother or as father. In marriage by communio personarum the male and the female most clearly show that they are created in the image and likeness of the One God in the Holy Trinity. The divine fatherhood is the source of human being mother or father. This is why the child as a priority is the child of God, because only God gives the life and each man is created directly in His divine image. The genealogy of each human person has the source in God and only in His fatherly arms can be perfection (cf. Lk 23:46 and Eph 1:20). The man possesses knowingly the love from the Holy Trinity, when in Spirit, with a humility and a trust, calls God: our Father... The man has learned it through the Son of God.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2015, 62, 2; 207-226
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Творець і творіння, Бог і людина, сутність й енергія в богословській думці Атанасія Олександрійського
    Creator and creation, God and the human person, essence and energy in the theology of Athanasius of Alexandria
    Autorzy:
    Zhukovskyy, Viktor
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/612817.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Athanasius
    apophatic
    kataphatic
    essence
    condescension
    divine energy
    divine power
    nature
    grace
    Opis:
    The article discusses the problem of the ontological distinction between God’s transcendence and immanence in the theological thought of Athanasius of Alexandria, a Church Father of the IV century. The author presents the main conceptual and terminological apparatus that Athanasius used in his antinomic approach to the “reconciliation” of apophatic and kataphatic images of God. He analyzes the key characteristics of these two dimensions of the nature of God. Special attention is paid to the analysis of the kataphatic approache in answering the question: how can God, who is completely ontologicaly removed from created reality, be at the same time actively present in the world and filling it. In this context the author analyzes the key notions, which express the “intradivine” remoteness and God’s active nearness in relation to created being.
    Artykuł omawia problem rozróżnienia ontologicznego między Boską transcendencją oraz immanencją w myśli teologicznej Atanazego Aleksandryjskiego, Ojca Kościoła IV wieku. Autor przedstawia podstawowy aparat pojęciowy oraz terminologiczny stosowany przez Atanazego w jego antynomicznym podejściu do „pogodzenia” między apofatycznym i katafatycznym obrazem Boga. Analizuje on właściwości kluczowe tych dwóch wymiarów natury Boga. Szczególna uwaga została poświęcona analizie katafatycznego podejścia do odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób Bóg, całkowicie oddalony w aspekcie ontologicznym od rzeczywistości stworzonej, może jednocześnie być aktywnie obecny w świecie i napełniać go? W tym kontekście autor analizuje pojęcia kluczowe, które wyrażają „wewnątrzboskie” oddalenie oraz aktywną bliskość Boga w odniesieniu do bytu stworzonego.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2017, 67; 743-765
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawo Boga według Rémiego Brague’a
    The Law of God by Rémi Braque
    Autorzy:
    Kowalczyk, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2057126.pdf
    Data publikacji:
    2022-03-30
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    divine law
    nature
    natural law
    religion
    political theology
    history and philosophy of law
    Opis:
    This paper is a review of the book by Rémi Brague, titled The Law of God.A Philosophical History of the Alliance, in which he aims to analyze the concept of divine law, assuming „[...] that human activity is based on norms derived from a divine source.” The author analyses this concept historically and philosophically, and thus searches for its historical conditions and reasons for its existence. Focusing mainly on the Middle Ages, he undertakes a critique of modern times and the modern concept of law, according to which it is merely a convention. He stresses that in pre-modern times law was treated as objective, because it was given by God and was closely connected with religion. Such understanding of law was common in all traditions, the history of which the author is following, and it constitutes the very foundation of european culture. In spite of certain differences in interpreting the idea of law, resulting from differences in the doctrines of Judaism, Islam and Christianity, on the grounds of all of them law possesses divine features—as determined and revealed by God, eternal and inherent to the nature of being.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2022, 11, 1; 165-172
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dlaczego zła modlitwa nie jest możliwa?
    Why is Evil Prayer not Possible?
    Autorzy:
    Hołda, Miłosz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943450.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Saul Smilansky
    modlitwa
    moralność
    natura Boga
    działanie Boże
    morality
    nature of God
    divine action
    prayer
    Opis:
    W artykule O wątpliwej moralności pewnych rozpowszechnionych form modlitwy Saul Smilansky rekonstruuje założenia moralnie niedopuszczalnej modlitwy. Założenia te dotyczą sposobu, w jaki Bóg wysłuchuje próśb modlących się ludzi, moralnego poziomu bóstwa i tych, którzy się modlą, a także natury relacji między modlitwą a wysłuchaniem jej przez Boga. W niniejszym artykule, podaję powody, dla których uważam, iż dokonana przez niego rekonstrukcja nie jest poprawna. Argumentuję, że niedopuszczalna moralnie modlitwa, o jakiej pisze Smilansky, w ogóle nie jest możliwa. Wskazanych przez niego założeń nie da się odnaleźć wśród założeń faktycznie modlących się ludzi. Nawet gdyby dało się je odnaleźć, niemożliwe jest ich łączne występowanie. Każdy, kto się modli, robi tym samym coś dobrego. Krytyka Smilansky’ego skierowana jest przeciwko czemuś, co faktycznie nie istnieje i nie może istnieć, dlatego nie dostarcza powodów, dla których należałoby uznać za niedopuszczalną jakąkolwiek modlitwę.
    In the article “A Problem about the Morality of Some Common Forms of Prayer,” Saul Smilansky reconstructs the basics of morally unacceptable prayer. These assumptions relate to the way in which God hears the petitions of praying people, the moral level of deity and those who pray, as well as the the nature of the relationship between prayer and God’s awareness (acceptance) of it. In this article, I present the reasons why I believe that the reconstruction made by Smilansky is not correct. I argue that morally inadmissible prayer is not at all possible. Assumptions indicated by him cannot be found among the assumptions of actually praying people. Even if we could find some of these assumptions, it is not possible that they all can occur together. So everyone who prays, does a good thing. Smilansky’s criticism is directed against something that does not exist and cannot exist and therefore does not provide reasons why any prayer should be considered as unacceptable.
    Źródło:
    Roczniki Filozoficzne; 2016, 64, 1; 27-36
    0035-7685
    Pojawia się w:
    Roczniki Filozoficzne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nieinterwencjonistyczny model działania Boga w świecie przyrody
    Autorzy:
    Pabjan, Tadeusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/669401.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    non-interventional model
    divine action
    laws of nature
    St. Thomas Aquinas
    model nieinterwencjonistyczny
    działanie Boga
    prawa przyrody
    św. Tomasz z Akwinu
    Opis:
    This paper deals with the problem of God’s action in nature. It is argued that the divine action is always non-interventional, which means that God never violates the laws of nature. He creates the evolving universe, keeps it in existence and continously influences its history using these laws, and not breaking them. At first, the character of the laws of nature will be discussed – both in scientific and theological perspective. Later, the creative presence of God in the universe will be described. Special attention will be paid to St. Thomas Aquinas argument concerning the distinction between the first cause (which should be identified with God) and the secondary cause (which should be identified with all the physical causes explored by science). Finally, some advantages of the non-intervetnional model of the divine action in nature will be indicated.
    Artykuł poświęcony jest problematyce działania Boga w świecie przyrody. Zaprezentowano w nim argumenty przemawiające za modelem nieinterwencjonistycznym, w którym zakłada się, że Bóg konsekwentnie respektuje porządek przyczyn i skutków wynikający z praw przyrody, i zamierzone przez siebie efekty uzyskuje bez naruszania tego porządku. Historia ewoluującego wszechświata, którą badają nauki empiryczne, jest w perspektywie teologicznej historią działania Boga, który stwarza świat i podtrzymuje go w istnieniu za pośrednictwem praw przyrody powodujących stopniowy rozwój wszechświata i ewolucję życia. W kolejnych częściach artykułu podjęta została problematyka praw przyrody, stwórczej obecności Boga w przyrodzie oraz działania Stwórcy dokonującego się za pośrednictwem przyczyn wtórnych (argument św. Tomasza). W zakończeniu wskazano na zalety modelu nieinterwencjonistycznego.
    Źródło:
    Tarnowskie Studia Teologiczne; 2016, 35, 1
    2391-6826
    0239-4472
    Pojawia się w:
    Tarnowskie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Divine Action and the Laws of Nature: A Reply to Łukasiewicz
    Działanie Boga a prawa przyrody: odpowiedź Łukasiewiczowi
    Autorzy:
    Koperski, Jeffrey
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1791044.pdf
    Data publikacji:
    2020-10-01
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    działanie Boga
    mechanika kwantowa
    delikatne dostrojenie
    prawa przyrody
    zachowanie energii
    divine action
    quantum mechanics
    fine-tuning
    laws of nature
    conservation of energy
    Opis:
    W odpowiedzi Łukasiewiczowi na Opatrzność Boża a przypadek w świecie bronię trzech wniosków. Po pierwsze, stanowisko nazwane przez niego „deizmem epistemicznym” staje przed wyzwaniami ze strony fizyki, których często się nie zauważa. Po drugie, jeśli teiści opowiadający się za argumentem celowościowym opartym na tzw. delikatnym dostrojeniu nie mają racji, to nie ma jej również większość fizyków, która uważa, że delikatne dostrojenie wymaga wyjaśnienia. Po trzecie, nie wszystkie prawa przyrody są warunkowe w takim sensie, jaki przyjmuje Łukasiewicz. Na szczęście rozróżnienie między prawami a nienomologiczną informacją pozwala na rozszerzenie jego modelu działania Boga.
    This reply to Łukasiewicz’s “Divine Providence and Chance in the World” argues for three conclusions. First, what he calls “epistemic deism” faces challenges from physics that are not widely recognized. Second, if theists in favor of the fine-tuning design argument are wrong, then so are most physicists, who believe that fine-tuning requires an explanation. Third, not all laws of nature are conditional in the way that Łukasiewicz believes. Fortunately, the distinction between laws and non-nomic information provides a way to expand his model of divine action.
    Źródło:
    Roczniki Filozoficzne; 2020, 68, 3; 127-136
    0035-7685
    Pojawia się w:
    Roczniki Filozoficzne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Współczesne pytania Antygony. O wolności wyborów, o źródłach prawa i uzasadnieniu moralnej słuszności czynów
    Antigone’s contemporary questions about freedom of choices, sources of law and justifications of moral rightness of deeds
    Autorzy:
    Lewandowicz, Janusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/502555.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi
    Tematy:
    topos Antygony
    źródło prawa
    źródło powinności
    prawo państwa
    prawo stanowione
    prawo boskie
    prawo jednostki
    pozytywizm prawny
    godność człowieka
    miłość,
    śmierć
    norma
    sumienie
    sprawiedliwość
    tradycja
    natura
    autonomia jednostki
    autonomia prawa
    autonomia rzeczy doczesnych
    norma moralna
    nómos (νόμος)
    Antigone’s topos
    sources of the law
    source of obligation
    state law
    codified law
    divine law
    natural right
    legal positivism
    human dignity
    love
    death
    norm
    conscience
    justice
    tradition
    nature
    one’s autonomy
    legal autonomy
    autonomy of the temporal, moral norm, nómos (νόμος)
    Opis:
    The author presents considerations concerning morality criteria based on cultural and philosophical prepositions. Contemporary issues, in particular bioethical ones, make us pose the questions about the hierarchy of norms and, thus, the hierarchy of activities. This automatically leads to the question about the source (or sources) of law. The basis for these considerations is Antigone by Sophocles as a masterpiece with universal message. From the text analysis one can discover the issue of tradition and its role in social life principles determination. This leads to the question about the sources of law – are they transcendental or immanent? The author points out that Antigone uses the word „law” – „νόμος”, „νόμιμα” – only in relation to the divine laws. Creon’s regulations which oppose them are described as „φρόνημα”– inventions. In this way she acknowledges the supreme character of the transcendental norm. Rejection of the reference to the transcendental leads to „absolute contradiction” in the area of prepositions and attainments of legal objectives. This notion („absolute contradiction”) was used by Joseph Ratzinger in Benedict’s Europe in the cultures crisis. It can be said that this contradiction in the modern age comes from different ways of understanding the relationship between the transcendence and science, and, consequently, law by Galileo. Therefore, the premise of absolute autonomy creates „absolute contradiction”. The attempt to overcome this obstacle is respect for the so called „immanent transcendence”, which is expressed in the natural law. However, one must first acknowledge the existence of the objective truth and the possibility of knowing it and the norm which assesses the consistency of one’s action with those reference points. This norm is one’s conscience which has its autonomy in relation to legal norms that are not based on the natural law. Without that acknowledgement the only justification of law would be mere force. In our cultural situation Antigone’s question about the sources of law and its validity as well as how to save human dignity and love remains still pending.
    Źródło:
    Łódzkie Studia Teologiczne; 2015, 24, 1; 23-42
    1231-1634
    Pojawia się w:
    Łódzkie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies