Temat: directing - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Conceptual Analysis in the Field of Management
Autorzy:: Pilarski, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1961876.pdf
Data publikacji:: 2021-12-30
Wydawca:: Międzynarodowa Wyższa Szkoła Logistyki i Transportu
Tematy:: management
command
directing
steering
Opis:: In the literature on the subject, the terms steering, management and control are often used interchangeably. However, in the course of the terminological analysis, the author indicated the dependencies between these concepts and defined the area of their application. The conducted research allowed for the identification of the concept of command and the area of its influence. The system of command, as a special (specific) form of management, allowed for the presentation of the entirety of the commander's purposeful activity as part of the command system. As a result of the terminological analysis, the author drew attention to the diversity of the analysed concepts, which will allow for their purposeful and proper use in research in the field of social sciences in the disciplines of safety science as well as management and quality science.
Źródło:: Logistics and Transport; 2021, 51-52, 3-4; 79-92
1734-2015
Pojawia się w:: Logistics and Transport
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Zagadnienia realizacji filmów z ukrytej kamery stanowiących część telewizyjnych programów rozrywkowych
Issues of the implementation of hidden camera films that are part of the television entertainment programs
Autorzy:: Bareja, Stanisław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/917844.pdf
Data publikacji:: 2014-01-13
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: candid camera
directing
production
television
audience
commentary
laughing
Jacek Fedorowicz
Opis:: Stanisław Bareja’s master’s thesis Zagadnienia realizacji filmów z ukrytej kamery stanowiących część telewizyjnych programów rozrywkowych (Candid camera filmmaking for entertainment TV programs); defended in 1974; hasn’t been published yet in any part. As its title precisely indicates, Bareja’s paper revolves around a multi-stage process of making candid camera film clips. Bareja writes about his own experiences from the time of making TV show Tu Telewizja Warszawa w Programie 5 (Here is Warsaw TV on Channel 5, 1972; candid camera clips were a part of it). Thus, the theoretical deliberations are frequently illustrated with the examples from director’s practice.
Źródło:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2014, 14, 23; 195-110
1731-450X
Pojawia się w:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Dramaturgy of "Hamlet"(s) in Czech Theatre between 2000 and 2023
Autorzy:: Drozd, David
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/39774946.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: Hamlet
dramaturgy
directing
post-modern theatre
performance analysis
Czech theatre
Opis:: The paper focuses on five Czech productions of Hamlet that attracted the most critical and public attention between 2000 and 2023. Namely, the productions directed by Miroslav Krobot (2006), Jan Mikulášek (2009), Daniela Špinar (2013), Michal Dočekal (2021) and finally the most recent version by Jakub Čermák (2022). All five performances could be seen as contemporary reinterpretations of a classical text using a (post-)modern stylistic approach, as examples of post-millennium Hamlets. The paper discusses dramaturgical choices (such as the conceptualisation of the ghost, the mousetrap scene, or the character of Fortinbras) in order to identify and analyse possibilities for interpreting Hamlet as a political drama in the context of Czech performance tradition and the current political situation. The results show that performances generally present variations of Hamlet as a family drama, foregrounding different issues of memory and body, while the political reading is obsolete.
Źródło:: Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance; 2023, 28, 43; 177-192
2083-8530
2300-7605
Pojawia się w:: Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Popkulturowa ucieczka od tautologii: Reżyserski teatr operowy XXI wieku wobec realizmu dzieł Verdiego
A Pop-Cultural Escape from Tautology: 21st-Century Regietheater Opera vis-à-vis Verdi’s Realism
Autorzy:: Golianek, Ryszard Daniel
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/29430937.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: opera
Giuseppe Verdi
kultura popularna
reżyseria operowa
Regietheater
popular culture
opera directing
Opis:: Koncepcja reżyserskiego teatru operowego, realizowana od lat siedemdziesiątych XX wieku głównie w krajach niemieckojęzycznych, zwróciła uwagę odbiorców popkultury na gatunek opery. Propozycje operowego Regietheater charakteryzowały się wyraźnym odwrotem od stylu tradycyjnych spektakli, zdominowanych przez elegancję i konwencjonalną reżyserię. Można więc powiedzieć, że stanowiły one formę ucieczki od tautologii konwencji operowych w popkulturowe konteksty. O ile tradycyjna opera barokowa i klasyczna łatwo poddawała się unowocześnieniu, to w przypadku dzieł Giuseppe Verdiego podejście takie okazało się skomplikowane, gdyż realistyczne utwory włoskiego mistrza sprzęgły się trwale z sytuacją historyczno-społeczną i polityczną jego czasów. Tym bardziej interesujące i warte przeanalizowania są te propozycje reżyserskie odnoszące się do jego dzieł, w których nawiązania do popkultury stanowią istotny element spektakli. Podjęta w artykule analiza koncepcji reżyserskich (takich twórców jak Mariusz Treliński, Christopher Alden, Robert Carsen, Peter Konwitschny i Hans Neuenfels) to próba wyznaczenia kilku trajektorii, zarysowujących się w ramach ogólnej strategii ucieczki od tautologii charakteryzującej wcześniejsze realizacje Verdiowskich dzieł operowych.
The concept of director’s opera theater, applied since the 1970s mainly in German-speaking countries, brought the genre of opera to the attention of pop-culture audiences. Regietheater operas proposed a clear turn away from the style of traditional productions, marked by elegance and conventional directing. Thus, one could say that they were a form of escape from the tautology of operatic conventions into pop-cultural contexts. While traditional Baroque and classical opera easily lent itself to modernizing approaches, the task proved more complicated in the case of Giuseppe Verdi’s realistic works, permanently coupled to the socio-historical and political situation and aesthetics of his time. This makes it all the more interesting and worthwhile to analyze directorial approaches which resulted in pop-cultural references featuring prominently in the performances of Verdi’s works. Analyzing the concepts of directors such as Mariusz Treliński, Christopher Alden, Robert Carsen, Peter Konwitschny, and Hans Neuenfels, the article attempts to delineate several specific trajectories within the general strategy of escaping tautology, which characterized earlier productions of the Italian master’s operas.
Źródło:: Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 2; 15-38
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:: Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Boska władza reżysera. Karel Hugo Hilar – pierwszy nowoczesny reżyser w czeskim teatrze
The Divinity of Director’s Power. Karel Hugo Hilar – the First Modern Czech Theatre Director
Autorzy:: Czachór, Sylwia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/635801.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: 20th Century Czech Theatre
Hilar
Reinhardt
Craig
theatre directing theory
scenic reality
Opis:: The aim of this research was to characterize changes in the perception of a function of theatre director at the begging of the 20th century. The Czech theatrical culture taking the pattern of great European theatre reformers of that time, created a genuine theatrical theory of directing. Its first representative and implementer was Karel Hugo Hilar. His work was based on an assumption that a director is the highest instance in a preparation of performance, that can be compared only to a role of a sovereign. Moreover, Hilar was the first in the Czech cultural context to call a director the creator of a scenic reality. A reality that would represent a current world view transformed by theatrical means and the creative imagination of an artist.
Źródło:: Poznańskie Studia Slawistyczne; 2013, 5
2084-3011
Pojawia się w:: Poznańskie Studia Slawistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Ryszard Bolesławski – najnowsze ustalenia
Richard Boleslavsky: Recent Findings
Autorzy:: Kulesza, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27311682.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Ryszard Bolesławski
reżyseria filmowa
Hollywood
służba wojskowa
rodzina
Richard Boleslavsky
film directing
military service
family
Opis:: Przeprowadzone ostatnio badania w archiwach amerykańskich, rosyjskich, polskich i ukraińskich pozwoliły przesądzić datę i miejsce narodzin Ryszarda Bolesławskiego, reżysera o międzynarodowej sławie: 4 lutego 1889 r., Mohylów Podolski (obecnie Mogiliw na Ukrainie). Metryka wyjawia tylko jedno imię: Ryszard. Jego służba oficerska w armii carskiej podczas I wojny światowej trwała od października 1915 do maja 1917 r. Autor przywołuje w artykule nowe fakty o pierwszych pracach reżyserskich Bolesławskiego w Hollywood dla przedsiębiorstw filmowych Josepha P. Kennedy’ego i Glorii Swanson. Amerykańska żona Bolesławskiego Norma Drury oraz syn Jan Boleslawski pracowali w hollywoodzkich wytwórniach filmowych i telewizyjnych do lat 60. XX w. Autor postuluje dalsze prace nad spuścizną Bolesławskiego: przetłumaczenie na język polski jego nieznanej w Polsce powieści Lances Down: Between the Fires in Moscow oraz zaprojektowanie badań nad wykorzystaniem jego pism o sztuce aktorskiej w światowym szkolnictwie artystycznym.
The paper reports on recent findings regarding the biography of Richard Boleslavsky, a director of world renown. Research done in American, Russian, Ukrainian and Polish archives finally determined the place of his birth (Mohylów Podolski, present-day Mogiliv Podil’skij in the Ukraine), the date (February 4, 1889), and his single given name: Ryszard. The research identified the actual timeframe of Boleslavsky’s military service during World War I: he served as a cavalry officer in the Russian Army from October 1915 until May 1917. The paper offers original insights into Boleslavsky’s first assignments in Hollywood, i.e. his directing work for Joseph P. Kennedy and Gloria Swanson. His American wife Norma Drury and their son Jan Boleslawski worked in Hollywood movie and TV industry until 1960s. Finally, the author propounds an in-depth study on the worldwide appreciation of Boleslavsky’s essential writings on the art of acting.
Źródło:: Kwartalnik Filmowy; 2021, 115; 216-238
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:: Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Dyskurs medialny – przegląd stanowisk badawczych
Media discourse – a research review
Autorzy:: Loewe, Iwona
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/468430.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:: mediasfera
dyskurs hipertekstowy
dyskurs publiczny
kierowanie społeczną uwagą
mediasphere
hypertext discourse
public discourse
directing social attention
Opis:: The article is a review of eight studies in which, with varying intensity and different purpose, the expression media discourse has been used. Furthermore, the article includes two important postulates. The first one being to exclude fiction texts, which are of a dominant autotelic function, from the media discourse analysis. The second one – to revise the opinion that the Internet discourse is a homogeneous structure. Hypertext discourse seems to be a crucial and instrumental category which overlaps with the media discourse, being, however, more precise in nature. The author concludes that media discourse is a type of a one-way communication through the mass media, where the sender is institutionalized, and the audience is the recipient. The message requires transceiver devices and is characterized by progressing iconisation. The objective of the sender is to direct social attention and model the views of his/her audience. The press discourse, the radio discourse, the television discourse and the hypertext discourse can be distinguished within the media discourse framework, in accordance with the type of data transmission. Semiotically, this type of communication is located in the mediasphere and displays a combination of three areas of signs: iconography, “sonophere” (sphere of sound) and logosphere, while eliminating the fourth area, the “galenosphere” (sphere of silence).
Źródło:: Forum Lingwistyczne; 2014, 1; 9-16
2449-9587
2450-2758
Pojawia się w:: Forum Lingwistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Etiudy Agnieszki Osieckiej
Agnieszka Osiecka’s Student Films
Autorzy:: Hendrykowski, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/919928.pdf
Data publikacji:: 2012-06-13
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Agnieszka Osiecka
student film
student etude
film directing
film style
documentary
35 mm film
film music
woman's cinema
Film Schol in Łódź
Opis:: In 1957, the famous young Polish poet and song lyrics writer Agnieszka Osiecka (1936-1998) began studying in the Film School in Łódź. She studied film directing in 1957-1961. After graduating in film arts, she decided not to pursue a professional career in cinema. This analytical essay charts the history of the Film School in Łódź in the 1950s, the student works of Osiecka, and the inspiring confluence of audiovisual culture and film. The essay also explores in detail a wide spectrum of Polish film art of that period, providing original interpretations of eight études made by the young and talented artist during her film directing studies in Łódź.
Źródło:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2012, 11, 20; 163-187
1731-450X
Pojawia się w:: Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Współpraca w trakcie realizacji filmu a kwestia jego autorstwa
Collaborative filmmaking and the film authorship
Autorzy:: Adamczak, Marcin
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/517817.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej
Tematy:: współpraca
autorstwo filmu
reżyseria filmowa
film polski w PRL
badania jakościowe
collaboration
film authorship
film directing
Polish film during Peopoles’ Republic epoch
qualitative research
Opis:: Artykuł podejmuje kwestię współpracy na planie filmowym i jej wpływu na status autora utworu filmowego. W części pierwszej zreferowane są najistotniejsze dla tego tekstu fragmenty obszernego dorobku studiów filmoznawczych nad zagadnieniem autorstwa filmowego, z podkreśleniem najbardziej aktualnych ujęć współczesnych. Następnie ujęcia te odniesione są do trzech przypadków historycznych istniejących na gruncie polskim oraz trzech przypadków realizacji z ostatnich lat z krótko zarysowaną w oparciu o materiał empiryczny specyfiką zespołowej pracy nad każdym z tych projektów. Służą one zaproponowaniu zakorzenionej w badaniach jakościowych „sieciowej” koncepcji autorstwa filmowego opartej na współpracy sieci podmiotów układającej się w zmienne konfiguracje.
The article deals with issues of collaboration among the film crew and its influence on the film authorship. At the beginning, the short overview of previous approaches to film authorship question is presented, with particular emphasis put on contemporary theories in the field. Then those theories are examined by three historical examples of productions of socialist cinematography and three realisations of recent feature films based on interviews with film directors, producers and script writer. Finally, the author points the prospect of alternative theory of film authorship based on qualitative research, the so called „net authorship”, dependent on collaboration of various subjects working in fluid configurations.
Źródło:: Tematy z Szewskiej; 2013, Współpraca 1(9)/2013; 56-75
1898-3901
Pojawia się w:: Tematy z Szewskiej
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Kierowanie wykonaniem samobójstwa i polecenie jego wykonania w polskim prawie karnym
Directing the act of suicide and ordering its execution in Polish criminal law
Autorzy:: Burdziak, Konrad
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/692772.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: suicide
directing the act of suicide
ordering the act of suicide
Article 151 Penal Code
samobójstwo
kierowanie wykonaniem samobójstwa
polecenie wykonania samobójstwa
art. 151 k.k.
Opis:: Under Article 151 of the Penal Code (PC), whoever using persuasion or offering assistance causes a person to take their own life, shall be punished. This extremely general depiction of said regulation leads many interpretative problems. One is proper legal classification of directing the act of suicide and ordering its execution. There are two interpretations that can be proposed. One qualifies the directing of the act of suicide as causing a person to take their own life by helping them, and by ordering them to commit suicide as causing a person to take their own life by persuasion. The other interpretation suggests that directing the act of suicide and ordering it should be classified, just like most of doctrine does, as an act of homicide. Either of the two concepts may be challenged, while creating a new concept might be perceived as factitious. The author believes that, ultimately, it should be interpreted that directing an act of suicide and ordering its execution are acts that exceed the sanctioning standards of Article 151 PC. This belief results from a conviction that if one must choose one of bad solutions, he should opt for the ‘lesser evil.’
Zgodnie z art. 151 k.k. podlega karze, kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie. Niezwykle syntetyczne ujęcie rzeczonego przepisu skutkuje występowaniem na jego gruncie wielu problemów interpretacyjnych. Jednym z nich jest zagadnienie właściwej kwalifikacji prawnej kierowania wykonaniem samobójstwa oraz polecenia jego wykonania. Wskazać można w tym zakresie dwie możliwe propozycje interpretacyjne. W myśl pierwszej z nich kierowanie wykonaniem samobójstwa należałoby zakwalifikować jako doprowadzenie człowieka do targnięcia się na własne życie w drodze udzielenia mu pomocy, polecenie wykonania samobójstwa zaś –jako doprowadzenie człowieka do targnięcia się na własne życie w drodze namowy. Druga z propozycji przewiduje z kolei, że kierowanie wykonaniem samobójstwa oraz polecenie jego wykonania należałoby zakwalifikować tak, jak to czyni zdecydowana większość doktryny, a więc jako wykonanie zabójstwa człowieka. Każda z ww. koncepcji może budzić wątpliwości. Utworzenie koncepcji nowej natomiast najprawdopodobniej raziłoby sztucznością. W przekonaniu autora niniejszej publikacji ostatecznie należy się opowiedzieć za rozwiązaniem, że kierowanie wykonaniem samobójstwa oraz polecenie jego wykonania są zachowaniami, którymi przekracza się normę sankcjonowaną zawartą w art. 151 k.k. Pogląd ten wynika z przeświadczenia, że jeżeli stoi się przed koniecznością wyboru jednego spośród złych rozwiązań, należy wybrać to z nich, które jawi się jako mniejsze zło.
Źródło:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2014, 76, 4; 175-187
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Львівський Театр імені Марії Заньковецької у процесі суспільних та культурних трансформацій кінця 1980-х–1990-х років
Lwowski Teatr im. Marii Zańkoweckiej w procesie przemian społeczno-kulturowych lat 80. i 90. XX wieku
The Maria Zankovetska Theater in Lviv in the process of social and cultural transformations of the late 1980s–1990s.
Autorzy:: Batycka, Tetiana
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/31343506.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Maria Zankovetska Theater
history of theater
directing, repertoire
social context
culture of Ukraine
Teatr im. Marii Zańkoweckiej
historia teatru
reżyseria
repertuar
kontekst społeczny
kultura Ukrainy
Opis:: Artykuł analizuje wpływ przemian społeczno-kulturowych końca lat 80. i 90. XX wieku na twórczość jednego z największych i najstarszych historycznie zespołów teatralnych w Ukrainie – Narodowego Teatru Dramatycznego im. Marii Zańkoweckiej. Cel pracy uwarunkowany jest potrzebą analizy strategii repertuarowej teatru i pracy jego czołowych reżyserów w kontekście historycznym. Zwrócono uwagę na działalność głównego dyrektora teatru w latach 1987–2019 Fedora Stryhuna, który decydował o procesach twórczych w zespole, a także reżyserów Ałły Babenko i Władysława Sikorskiego. Oceniono również działalność społeczną teatru. W wyniku przeprowadzonych badań wyodrębniono dydaktyczny komponent pracy zespołu i scharakteryzowano go jako dominujący w tamtym czasie. Znalazło to odzwierciedlenie w wypełnianiu „luk” w umysłach widzów, ich wyobrażeniach o własnym kraju, dziedzictwie kulturowym i historycznym. Podkreślono integralność Teatru Zańkoweckiej w latach 1980–2010 oraz wpływ analizowanego społecznie programu twórczego lat 90. na kolejne lata jego twórczości.
The article investigates the influence of social and cultural transformations of the late 1980–1990s on the work of one of the largest and historically oldest theater groups in Ukraine – the Maria Zankovetska National Theater. The purpose of the work is to analyze the features of the repertoire strategy of the theater and the work of its leading directors in the historical context. Attention is focused on the activities of the main director of the theater from 1987–2019, Fedir Stryhun, who determined the creative processes in the team, as well as the directors Alla Babenko and Vladyslav Sikorskyi, and other manifestations of public activity of theater artists. As a result of the research, the educational component of the team’s work is highlighted and described as dominant at this time. It was seen in filling gaps in the minds of viewers, their ideas about their own country, cultural and historical heritage. The integrity of the period of the Zankovetska Theater 1980–2010 is emphasized and the impact of the socially significant creative program of the 1990s on the following years of his work.
Źródło:: Studia Ukrainica Posnaniensia; 2022, 10, 1; 91-104
2300-4754
Pojawia się w:: Studia Ukrainica Posnaniensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Druga Reforma Teatru – Prolegomena
The Second Reform of Theatre
Autorzy:: Braun, Kazimierz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27311191.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:: Second Theatre Reform
First (Great) Theatre Reform
acting
community
directing
playwrighting
theatre space
Druga Reforma Teatru
Pierwsza (Wielka) Reforma Teatru
aktorstwo
dramat polski
przestrzeń teatralna
reżyseria
wspólnota
Opis:: Historia teatru XX wieku wyróżnia dwie reformy teatru. Pierwsza z nich toczyła się od końcowych lat XIX wieku do końca lat trzydziestych XX w. Druga zaś od połowy lat pięćdziesiątych do końca lat osiemdziesiątych tegoż wieku. Były to ruchy odnowy i uwspółcześnienia sztuki teatru. Rozpoczynane przez indywidualnych artystów i niewielkie grupy, wspomagane przez dramatopisarzy i teoretyków, którymi byli często sami twórcy, obie reformy stopniowo docierały do coraz szerszych obszarów życia teatralnego. Pierwsza z tych reform zwana była przez wiele lat „Wielką Reformą Teatru”, a otrzymała tę nazwę przez analogię z „Wielką Wojną”, lub „Wielką Wojną Światową”, jak zwana była wojna lat 1914-1918. Gdy w roku 1939 wybuchła i stopniowo rozszerzała się na cały świat następna wielka wojna, uzyskała ona nazwę „Druga Wojna Światowa”. A wtedy ta poprzednia, „Wielka Wojna” zaczęła być nazywana „Pierwszą Wojną Światową”. Analogicznie, gdy w latach pięćdziesiątych narodził się nowy ruch odnowy teatru, który obejmował stopniowo wiele krajów, narastała świadomość, że jest to kolejna, już druga w XX wieku, reforma teatru. W tej sytuacji „Wielka Reforma Teatru” zaczęła być nazywana „Pierwszą Reformą Teatru”, zaś ta następna reforma „Drugą Reformą Teatru”. Mówimy więc o „Pierwszej (Wielkiej) Reformie Teatru” i o „Drugiej Reformie Teatru”. (W dalszym ciągu tych rozważań nie będą już potrzebne cudzysłowy). Pierwsza Reforma Teatru uznała widowisko teatralne za dzieło sztuki, podobnie jak dzieła sztuk plastycznych egzystujące niezależnie od obserwującego go widza. Druga Reforma Teatru taktowała widowisko jako międzyludzki proces ukształtowany artystycznie. Mówiąc o tych dwóch reformach – mówimy o teatrze, którego już nie ma. Tym bardziej należy utrwalać pamięć o nim.
The history of theatre in the 20th century distinguishes two theatre reforms. The first took place from the final years of the 19th century to the late 1930s. The second was from the mid-1950s to the late 1980s. These were movements of renewal and modernization of the art of theatre. Started by individual artists and small groups, assisted by playwrights and theorists, who were often the artists themselves, both reforms gradually reached wider areas of theatre life. The Second Reform was a reformist movement of young, avant-garde, rebellious, experimental, and searching theatre. The movement was born in the 1950s in Poland within student and alternative theatres and in the United States, as Off-Broadway and then Off-Off-Broadway. It reached tremendous expression in the 1960s in the work of Jerzy Grotowski’s Laboratory Theatre, Bread and Puppet Theatre, Living Theatre and several other companies in many countries around the world. It matured in the seventies, bringing out the powerful theatre of Tadeusz Kantor, and extremely original “Gardzienice” of Włodzimierz Staniewski.However, it did not reach some areas of theatre at all. Throughout the West, in South America, Australia, in Japan, the Second Reform was a challenge and an alternative to commercial, popular, traditional theatre. In this part of Europe, which was under the control of the Soviet Union, the Second Reform was a challenge to totalitarian regimes; it undermined totalitarian censorship and tore the communist iron curtain. Its productions were manifestations of freedom. In the field of a performance’s creation, the Second Reform brought out and accentuated the communality and processuality of theatre art. In the field of directing, the Second Reform decisively placed the director at the head of the team of creators preparing and executing a theatrical performance. In the field of acting, the Second Reform introduced “acting of being” in place of “acting of character.” In the field of space, the Second Reform sought to integrate the playing area and the observation area of the show; its lasting achievement became a theatre with variable space – “The black box”. In the field of literature, the Second Reform questioned the underlying function of drama in the theatre, practiced “writing on stage,” with the actors themselves “creating” the text of the show, and the director “adapting” existing dramas. The author of this article witnessed, chronicled and participated in the Second Theatre Reform. He published books about it and created production in its spirit.
Źródło:: Tematy i Konteksty; 2023, 18, 13; 315-337
2299-8365
Pojawia się w:: Tematy i Konteksty
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Wyspiański, Schiller, Osterwa – Pillars of Modern Polish Theatre
Wyspiański, Schiller, Osterwa – filary nośne nowoczesnego teatru polskiego
Autorzy:: Braun, Kazimierz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2030920.pdf
Data publikacji:: 2018-12-16
Wydawca:: Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:: Mise en scene
Theatre direction (or theatre directing)
Polish directorial style
The Great Reform of Theatre
inscenizacja
reżyseria
polski styl inscenizacji albo „polski teatr inscenizacji”
Wielka Reforma Teatru
Opis:: Spośród wielu artystów, którzy zakładali fundamenty, a następnie budowali wielki gmach nowoczesnego teatru polskiego, historia wyróżniła trzy wielkie postaci. Stanisław Wyspiański, związany z modernizmem, przez wielu zwany „ojcem nowoczesnego teatru polskiego”, zbudował fundamenty polskiego teatru, tak jak był on rozumiany i praktykowany w XX w. w dziedzinie dramaturgii i inscenizacji. Tworzył sztuki teatralne nierozdzielnie związane z ich projektami scenicznymi. Były to „dzieła sztuki teatru”, w których materia utkana była ze słów i obrazów, z wizyjnej poezji i dosadnego realizmu. Leon Schiller poszedł śladami Wyspiańskiego. Stał się czołowym twórcą Wielkiej Reformy Teatru w Europie. Uprawiał reżyserię jako wyodrębnioną dziedzinę sztuki; stworzył „polski teatr inscenizacji”; zapoczątkował także nauczanie reżyserii jako dziedziny akademickiej. Jego głównym reżyserskim dokonaniem (obok innych widowisk) były inscenizacje polskich dramatów romantycznych, z których mickiewiczowskie Dziady (Lwów 1932, Wilno 1933, Warszawa 1934) były szczytowym osiągnięciem polskiego teatru w XX wieku. Juliusz Osterwa, aktor, reżyser, organizator życia teatralnego oraz reformator teatru, stworzył teatr Reduta, modelowe laboratorium nowego aktorstwa. Rozwinął i ugruntował psychologiczny i realistyczny nurt w polskim aktorstwie. Propagował polską dramaturgię współczesną (m.in. prapremiery sztuk Szaniawskiego, Żeromskiego, Rittnera) i poetycki teatr wspólnoty aktorów i widzów (Wyzwolenie jako dialog Konrada z widzami, misteryjny Książę niezłomny, przedstawienia podziemne i projekty z czasu II wojny światowej). Włączył swe prace w specyficznie polską tradycję „teatru służby” – służby narodowi i służby Bogu.
Źródło:: Tematy i Konteksty; 2018, 13, 8; 415-435
2299-8365
Pojawia się w:: Tematy i Konteksty
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Teleologia autorstwa
Teleology of authorship
Autorzy:: Hendrykowski, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/693620.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: author
authorship
artist
art of moving image
copyright owner
creation
film
media
team working
directing
movie production
cooperation
attribution
autor
autorstwo
artysta
sztuka ruchomego obrazu
właściciel praw autorskich
praca zespołowa
reżyseria
produkcja filmowa
atrybucja
Opis:: Authorship is not an unknown concept in the history of the Mediterranean culture. As a matter of fact the phenomenon of authorship has been present since the ancient times and is much older than its protection. An interdisciplinary dialogue about protection and codification of copyrightlaw began some five hundred years ago and led to an effective sustainable development in the entire Mediterranean area, playing in modern times a role of the cultural heritage. What is authorship today? Is it still a valid category? Who owns the movie rights? The essay introduces discussions on issues that are bound to engage readers attention (e.g. author’s definition, copyright owner, media production, art of moving image, team working, collective creation, attribution, etc.) and provide a stimulating new way into exploring key concepts of copyright law in film and new media.
Podstawowy kierunek rozważań poświęconych sytuacji autora w kulturze nowożytnej wyznacza teza, iż fenomen autorstwa stanowi podstawę funkcjonowania i rozwoju kultury Zachodu zarówno w czasach współczesnych, jak i w kontekście jej wielowiekowej tradycji sięgającej świata antyku. Nowe technologie nie wyeliminowały instancji autorskiej, wprost przeciwnie, po raz kolejny w dziejach odkryły nieodzowność autora jako sprawcy utworu artystycznego. Od końca wieku XIX do chwili obecnej jesteśmy świadkami pasjonującego procesu adaptacji tradycyjnej idei autorstwa do potrzeb nowych dziedzin twórczości, których wyrazem stał się utwór audiowizualny. Autorstwo traktowane jako funkcja i własność intelektualna dzieła posiada wymiar symboliczny i autoteliczny, realizując własne zadania i cele w ramach danego systemu kultury. Teleologia autorstwa, z jaką mamy do czynienia w sztuce i nauce, jest źródłem szczególnie cennych wartości społecznych, dlatego powinna stać się obiektem pieczołowitej ochrony i troski państwa. Wprawdzie prawo autorskie wchodzi w skład domeny prawa prywatnego, jednak wyższego rzędu wartość, jaką wnosi wszelka twórczość do życia danej zbiorowości, czyni zarówno wymiar sprawiedliwości, jak i wszelkie instytucje państwowe odpowiedzialnymi za jej mądrą i skuteczną ochronę.
Źródło:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2015, 77, 2; 27-34
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "directing" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język