Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "diachronia–synchronia" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Rozrachunek z wiecznymi lingwistycznymi antynomiami: analogia–anomalia, forma–znaczenie, paradygmatyczny–syntagmatyczny, synchronia–diachronia w dzisiejszej węgierskiej gramatyce przypadka
    An Examination of the Perennial Linguistic Dichotomies: Analogy–Anomaly, Form–Meaning, Paradigmatic–Syntagmatic, Synchrony–Diachrony in Contemporary Hungarian Case Grammar
    Autorzy:
    Bielecki, Robert
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/916877.pdf
    Data publikacji:
    2015-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Hungarian case
    analogy–anomaly
    form–meaning
    paradigmatic–syntagmatic
    diachrony–synchrony
    węgierski przypadek
    analogia–anomalia
    forma–znaczenie
    paradygmatyczny–syntagmatyczny
    diachronia–synchronia
    Opis:
    Po oswobodzeniu się w XIX wieku językoznawstwa węgierskiego z hamującego antyczno-średniowiecznego paradygmatu deskryptywnego, dogmatyzyjącego właściwości łaciny jako wszechobowiązujące, gramatycy węgierscy wydają się niestrudzenie ukuwać następną doktrynę zaciemniającą pewne istotne właściwości struktury semantycznej, morfosyntaktycznej i morfologicznej języka węgierskiego. Casus kontrowersyjnego tzw. biernika bezkońcówkowego (por. Várom a fiam ‘Oczekuję swojego syna’) posłużył do ujawnienia ich inklinacji metodologicznych polegających na wyraźnym faworyzowaniu podejścia analogicznego, formalnego, paradygmatycznego i (implicytnie) diachronizującego, kosztem zrównoważonego – zdaniem autora artykułu bardziej adekwatnego – podejścia uwzględniającego także zjawiska anomalne, semantyczne, syntagmatyczne i czysto synchroniczne
    After the liberation of Hungarian linguistics in the 19th century from the restrictive descriptive paradigm of ancient and mediaeval times, dogmatizing the properties of the Latin language as omni-valid, Hungarian gram-marians seem to have gone on to adopt another doctrine that obscured certain essential properties of the semantic, morpho-syntactic and morphological structure of the Hungarian language. The case of the controversial so-called endingless accusative (cf. Várom a fiam ‘I am expecting my son’) reveals their methodological inclinations, which evidently favored an analogical, formal, paradigmatic and (implicitly) diachronizing approach at the expense of a balanced – and in the view of the author of this article more suitable – approach which would also take account of anomalous, semantic, syntagmatic and purely synchronic phenomena.
    Źródło:
    Investigationes Linguisticae; 2015, 32; 19-34
    1426-188X
    1733-1757
    Pojawia się w:
    Investigationes Linguisticae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O książce w prasie polskiej. Diachronia i synchronia pola badawczego
    Autorzy:
    Przybysz-Stawska, Magdalena Aneta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/681361.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    press, book, diachrony, synchrony, journalistic genre, review, editorial publishing, advertising
    prasa, książka, diachronia, synchronia, gatunek dziennikarski, recenzja, ogłoszenie wydawnicze, reklama
    Opis:
    Connections between the book and the press have been known to scientists for a long time. However not from the beginning different forms were used at the same stage, not always similar journalistic types were applied. The character, role, advantages and functions of the transfer of information connected with literature were dependent on many factors. Over the centuries, some forms (like review) were clearly transformed in substantive terms, but internal character of other forms (like editorial advertising) did not change so much, which was aneffect of different factors. The aim of the paper will be an attempt to answer a question – is it possible to talk about the form of book promotion in the press in diachronic terms (can you distinguish distinct phases in each period of press development)? Perhaps this is mainly a synchronic phenomenon? Maybe we are dealing with some simultaneous order, something that is going on here and now, or maybe with the past and predictions of future states? In the first part of the paper, there were discussed the changing function and tasks of the press throughout history, in the second investigated the development of the review as a representative of the subject matter of the form of book information has been reviewed, published in newspapers and magazines.
    Związki książki i prasy są znane badaczom od dawna. Jednak nie od początku w takim samym stopniu wykorzystywano te same formy, nie zawsze sięgano po te same gatunki dziennikarskie. Postać, rola, zadania i funkcje przekazu związanego z literaturą były zależne od wielu czynników. Pewne formy (jak na przykład recenzja) na przestrzeni wieków ulegały wyraźnym przeobrażeniom pod względem merytorycznym, wewnętrzny charakter innych (jak choćby reklam wydawniczych) zmieniał się stosunkowo niewiele, co było efektem rozmaitych czynników. Celem artykułu będzie próba odpowiedzi na pytanie, czy o formach promocji książki na łamach prasy można mówić w ujęciu diachronicznym (czy można wyodrębnić wyraźne fazy ich rozwoju w poszczególnych okresach rozwoju prasy)? Czy może jest to zjawisko przede wszystkim synchroniczne? Mamy do czynienia z pewnym równoczesnym porządkiem, tym, co się dzieje tu i teraz, czy może z przeszłością oraz zapowiedzią przyszłych stanów? A może tę problematykę należy analizować z obydwu punktów widzenia? W pierwszej części artykułu omówiono zmieniającą się funkcję i zadania prasy na przestrzeni dziejów, w drugiej prześledzono rozwój recenzji jako reprezentatywnej dla podjętego tematu formy informacji o książce, zamieszczanej na łamach gazet i czasopism.
    Źródło:
    Folia Bibliologica; 2017, 59
    2449-8246
    1230-2376
    Pojawia się w:
    Folia Bibliologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Structurele toekomst, predicties, natijdigheid en emergente grammatica: Een bijdrage tot de discussie over panchronie
    Structural future, predictions, posteriorty and emergent grammar: A contribution to the discussion on panchrony
    Strukturalna przyszłość, przewidywania, późniejszość oraz kształtująca się gramatyka — dyskusja nad panchronią
    Autorzy:
    Konvička, Martin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1882540.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    panchronia
    diachronia
    synchronia
    gramatyka emergentna
    przewidywania
    strukturalna późniejszość
    panchrony
    diachrony
    synchrony
    emergent grammar
    predictions
    structural posteriority
    Opis:
    In dit artikel onderzoek ik twee theoretische concepten met betrekking tot de aard van grammaticale structuren. Ten eerste bespreek ik het begrip panchronie als een niet-reductief alternatief voor de structurele dichotomie van diachronie versus synchronie. Ten tweede introduceer ik een emergentistische benadering van taal die de idee van taal als een statisch, stabiel systeem verwerpt. Daarna laat ik zien hoe een panchronische taalvisie de emergentistische benadering ten goede komt. Hierbij zal ik het belang van structurele posterioriteit benadrukken die in traditionele grammaticamodellen vaak wordt verwaarloosd en in emergentistische alleen geïmpliceerd. De opkomende aard van de taal, zoals ik ga aanvoeren, kan alleen worden beschreven als ook rekening wordt gehouden met structurele voorspellingen van de sprekers. Afgezien van het combineren van de structurele anterioriteit, d.w.z. diachronie, en structurele contemporaneïteit, d.w.z. synchronie, moet ook rekening worden gehouden met de structurele posterioriteit. In dat geval bouwt elke spreker in elke uitspraak voort op vroegere taalkundige ervaring en vormt daardoor, in zekere mate, toekomstige uitspraken
    In this article, I investigate two theoretical concepts pertaining to the nature of grammatical structures. Firstly, I discuss the notion of panchrony as a non-reductionist alternative to the structuralist dichotomy of diachrony versus synchrony. Secondly, I shortly introduce the emergentist approach to language that rejects the idea of language as a static, stable system. Afterwards, I am going to show how a panchronic view of language benefits the emergentist approach. Namely, I am going to stress the importance of the structural posteriority which is often neglected in traditional grammar models and only implied in emergentist ones. The emergent nature of language, as I am going to argue, can only be described if the speakers’ structural predictions are taken into account as well. Apart from combining the structural anteriority, i.e. diachrony, and structural contemporaneity, i.e. synchrony, structural posteriority has to be taken into account as well. In that case, every speaker in every utterance builds upon their earlier linguistic experience and thereby—to some degree—forms their future utterances
    W artykule badam dwie teoretyczne koncepcje odnoszące się do rodzajów struktur gramatycznych. Na początku omawiam pojęcie panchrony (panchronii) jako nieredukcjonistycznej alternatywy dla strukturalnej dychotomii diachronii vs. synchronii. Kolejno krótko wprowadzam podejście emergentystyczne do języka, które odrzuca pomysł języka statycznego, inaczej mówiąc — ideę języka jako systemu stabilnego. Następnie pokazuję, jak panachroniczny obraz języka wpływa na podejście emergentystyczne. Mianowicie odkreślam wagę strukturalnej posteriority (późniejszości), która jest często pomijana w tradycyjnych modelach gramatycznych, a rozumiana tylko w tych emergentystycznych. Emergentną naturę języka można określić tylko wtedy, gdy strukturalne przewidywania osoby mówiącej też są brane pod uwagę, co zresztą podważam. Oprócz łączenia strukturalnego anteriority (pierwszeństwa), tj. diachronii, strukturalnej contemporaneity (teraźniejszość), tj. synchronii, musi też zostać wzięta pod uwagę strukturalna późniejszość. W tym przypadku przecież każdy mówca w każdej wypowiedzi opiera się na swoich wcześniejszych doświadczeniach językowych, a tym samym — do pewnego stopnia — tworzy swoje przyszłe wypowiedzi.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2015, 64 Special Issue, 5; 63-82
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies