Temat: deacon - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Duchowny w świetle księgi pokutnej z Paryża
Clergyman in the light of the penitential book of Paris
Autorzy:: Story, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28762005.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: księgi pokutne
pokuta
biskup
prezbiter
diakon
penitential books
penance
bishop
priest
deacon
Opis:: Księgi pokutne, które zrodziły się w Irlandii, a w krótkim czasie przyjęły się w całej Europie, wchodzą wraz z sakramentarzami w zbiory tzw. prawa specjalnego i są jednym z pośrednich źródeł poznania prawa kanonicznego, zwłaszcza prawa karnego. Ich podstawowym celem było okazanie pomocy spowiednikom w zakresie ujednolicenia nakładania pokuty, ale także sposobu sprawowania sakramentu pokuty i pojednania.Analizowana księga pokutna z Paryża została opracowana, jak się przyjmuje, około 750 roku, na bazie najstarszego penitencjału pochodzącego z Francji, tj. księgi pokutnej z Burgundii (ok.700–725). Artykuł ukazuje, że spowiednicy mieli w sposób bardzo odpowiedzialny i dokładny rozeznać postępowanie penitenta, którym był biskup, prezbiter lub diakon, aby nie byli oni powodem zgorszenia wśród wiernych, którzy zostali powierzeni ich trosce i opiece. Wśród niewłaściwych postaw duchownych księga pokutna z Paryża mówi zwłaszcza o kwestiach związanych z pozbawieniem życia, brakiem troski o Najświętszy Sakrament, udziałem w polowaniach, nadużywaniem alkoholu, czy też nadużyciach w sferze seksualnej.
Penitential books which were written in Ireland but were shortly adopted by the whole of Europe are, along sacramentaries, a part of special laws and a means of getting to know the canon law, particularly the criminal law. Their aim was to help confessors unify the way in which penance was administered, as well as how the sacrament of penance and reconciliation was celebrated.The penitential book of Paris which is analyzed in this article, is assumed to have been created around 750 AD and was written on the basis of the oldest penitential book from France i.e. the penitential book of Burgundy (circa 700–725 AD).The article shows that confessors were to analyze the behavior of the penitent – in this case a bishop, priest or deacon – very carefully and responsibly, in order to ensure that they were not a reason of scandals among the faithful of whom they were to take care. Among inappropriate behaviors of the clergymen, the penitential book of Paris speaks in particular about matters related to the protection of the human life, the care of the Holy Sacrament, participation in hunting, overconsumption of alcohol or sexual abuse.
Źródło:: Annales Canonici; 2021, 17, 2; 143-158
1895-0620
Pojawia się w:: Annales Canonici
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Participative Decision Making of the Faithful in the Church
Partecipazione dei fedeli al processo decisionale nella Chiesa
Participation des fidèles au processus décisionnel dans l’Église
Autorzy:: Přibyl, Stanislav
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1828304.pdf
Data publikacji:: 2021-06-29
Wydawca:: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:: Church
apostle
presbyter
deacon
prophet
procedure
election
discipline
punishment
Chiesa
apostolo
sacerdote
diacono
profeta
procedura
elezione
disciplina
castigo
Église
apôtre
prêtre
diacre
prophète
procédure
élection
punition
Opis:: The life of the primitive church, to this day, reflects the authenticity of the Church’s practices and its inner arrangement. As such, this article discusses the possibilities of the inner life and order of ecclesiastical communities in the most ancient times of the Church. It does not, however, question the significance of the role of the leading figures within the Church, as it corresponds with concrete pleas to the faithful for obedience, as already mentioned within New Testament writings, likewise does so the institution of the monarchical bishop, as propagated by the epistles of Ignatius of Antioch. However, Luke’s Acts of the Apostles do, for example, contain testimonials of the participation of the entire ecclesiastical community on the appointing of Apostle Matthias and the first seven deacons. Didache, the early Christian treatise, does too, on one note, stress the importance of the carriers of the prophetic charism, nonetheless it does offer ecclesiastical communities with certain criteria regarding their participation on the service of said charismatics, and their assessments thereof. The Gospel of Matthew, along with Paul’s first Epistle to the Corinthians, point towards participation of all the members of the ecclesiastical communities on the execution of essential penal measures against convicted Christians.
Fino ad oggi, la vita della Chiesa primitiva riflette l’autenticità delle pratiche e dell’organizzazione interna. Questo articolo discute la questione della vita interna e dell’ordine delle comunità ecclesiali nei primi tempi della Chiesa. Allo stesso tempo, non mette in discussione il ruolo dei protagonisti della Chiesa, manifestatosi nelle concrete chiamate all’obbedienza dei fedeli, come testimoniano già gli scritti neotestamentari; cui corrispondeva anche l’istituzione del vescovo monarchico, secondo le lettere di Ignazio di Antiochia. Tuttavia, già negli Atti degli Apostoli di San Luca, ci sono testimonianze della partecipazione dell’intera comunità ecclesiale alla nomina dell’apostolo Matteo e dei primi sette diaconi. L’opera paleocristiana della Didache, oltre a sottolineare l’importanza dei portatori del carisma profetico, offre anche alle comunità ecclesiali alcuni criteri per la loro partecipazione al ministero di questi carismatici e per la loro valutazione. Il Vangelo di San Matteo e la prima lettera di San Paolo ai Corinzi indicano poi la partecipazione di tutti i membri delle comunità ecclesiali nell’attuazione delle necessarie misure penali richieste contro i cristiani colpevoli.
La vie de l’Église primitive, aujourd’hui encore, reflète l’authenticité des pratiques et de son organisation interne. Le présent article traite la question de la vie interne et de l’ordre des communautés ecclésiales aux premiers temps de l’Église. Il ne remet pas pour autant en cause le rôle des personnages de premier plan dans l’Église, un rôle qui se manifeste dans les appels concrets des fidèles à l’obéissance, comme en témoignent déjà les écrits du Nouveau Testament ; à cette tendance correspondait aussi l’institution de l’évêque monarchique, selon les lettres d’Ignace d’Antioche. Cependant, déjà dans les Actes des Apôtres St. Luc, on peut lire des témoignages de la participation de l’ensemble de la communauté ecclésiale à la nomination de l’apôtre Matthieu et des sept premiers diacres. L’oeuvre paléochrétienne de la Didaché, tout en soulignant aussi l’importance des porteurs du charisme prophétique, offre aussi aux communautés ecclésiales des critères pour leur participation au ministère de ces charismatiques et leur évaluation. L’Evangile de St. Matthieu et la première lettre de St. Paul aux Corinthiens indique ensuite la participation de tous les membres des communautés ecclésiales à l’exécution des mesures pénales nécessaires contre les chrétiens coupables.
Źródło:: Ecumeny and Law; 2021, 9; 25-43
2353-4877
2391-4327
Pojawia się w:: Ecumeny and Law
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część i: Starożytność chrześcijańska)
Imposition of Hands in the Liturgy of Holy Orders in the First Millennium (Part One: Christian Antiquity)
Autorzy:: Bartocha, Waldemar
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2035181.pdf
Data publikacji:: 2020-02-06
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: nałożenie rąk
święcenia
Duch Święty
biskup
prezbiter
diakon
imposition (laying on) of hands
ordination
Holy Spirit
bishop
presbyter
deacon
Opis:: Nałożenie rąk należy, obok modlitwy święceń, do istoty obrzędów święceń biskupa, prezbiterów i diakonów. Gest ten występuje w ścisłej korelacji z następującą po nim modlitwą święceń. Modlitwa błogosławieństwa i prośby określa jego znaczenie. Posoborowa reforma liturgiczna obrzędów święceń na nowo wyakcentowała obrzęd nałożenia rąk, przywracając mu w ten sposób pierwotne znaczenie. Celem artykułu jest ukazanie genezy i sensu teologicznego gestu nałożenia rąk, jak również jego miejsca w strukturze celebracji święceń w pierwszym tysiącleciu. Gest nałożenia rąk ma korzenie biblijne. W Nowym Testamencie nałożenie rąk na kandydata oznaczało przekazanie mu charyzmatu właściwego dla danego urzędu. W schemacie obrzędowym zawartym w Tradycji apostolskiej gestu nałożenia rąk używa się do powierzenia urzędu biskupa, prezbitera i diakona. Odgrywa on centralną rolę w dynamice celebracji święceń.
Imposition of hands belongs to the essence of the ordination rites of bishops, presbyters and deacons, beside the ordination prayer itself. This gesture occurs in close correlation with the ordination prayer which follows it. The prayer of blessing and petition determines its meaning. The post-conciliar liturgical reform of the rites of ordination emphasized the rite of imposition of hands, thus restoring its original meaning. The aim of this article is to show the origin and theological meaning of the gesture of imposition of hands, as well as its place in the structure of ordination celebrations in the first millennium. The gesture of imposition of hands has biblical roots. In the New Testament, placing hands on a candidate meant imparting to him the charism appropriate to the office. In the ritual schema contained in the apostolic Tradition, the gesture of laying on of hands is used to entrust the office of bishop, presbyter and deacon. It plays a central role in the dynamics of the celebration of Holy Orders.
Źródło:: Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 8; 5-22
2353-7272
Pojawia się w:: Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część II: Średniowiecze)
Laying on Hands in the Liturgy of Ordination in the First Millennium (Part Two: Middle Ages)
Autorzy:: Bartocha, Waldemar
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2035062.pdf
Data publikacji:: 2020-08-31
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: nałożenie rąk
święcenia
Duch Święty
biskup
prezbiter
diakon
laying on hands
ordination
Holy Spirit
bishop
presbyter
deacon
Opis:: Celem artykułu jest ukazanie genezy i sensu teologicznego gestu nałożenia rąk, jak również jego miejsca w strukturze celebracji święceń w pierwszym tysiącleciu. Sięgnięcie do historii liturgii święceń pozwala udzielić odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób doszło w średniowieczu do marginalizacji i przysłonięcia gestu nałożenia rąk nowymi elementami pochodzącymi z różnych liturgii zachodnich, takimi jak namaszczenie, przekazanie szat czy uroczyste wręczenie insygniów. Autor artykułu sięga do źródeł liturgicznych (sakramentarze i Ordines Romani) i w oparciu o nie śledzi zachodzące zmiany w strukturze liturgii święceń. W liturgii rzymskiej aż do X wieku, czyli do przyjęcia przez Rzym powstałego w Moguncji w roku 950 „Pontyfikału rzymsko-germańskiego” gest nałożenia rąk i modlitwa święceń stanowiły swoisty rdzeń całej celebracji święceń. Także analiza Ordines Romani potwierdza praktykę stosowania tego liturgicznego gestu. Jednak już rzadko mówi się tam o nałożeniu rąk w sposób wyraźny. Brak wzmianki na ten temat świadczy o osłabieniu wymowy eklezjologicznej gestu nałożenia rąk.
The aim of this article is to show the origin and theological meaning of the gesture of laying on hands, as well as its place in the structure of ordination celebrations in the first millennium. Referring to the history of the liturgy of ordination allows us to answer the question of how, in the Middle Ages, the gesture of placing hands was marginalized and obscured with new elements coming from different Western liturgies, such as anointing, handing over of robes or the ceremonial handing in of the insignia. The author uses liturgical sources (sacramentaries and Ordines Romani) and on their basis he follows the transformations in the structure of the liturgy of ordination. In the Roman liturgy until the 10th century, i.e. until the acceptance by Rome of the “Roman-Germanic Pontificate,” created in Mainz in 950, the gesture of laying on hands and the prayer of ordination constituted a specific core of the whole celebration of ordination. The analysis of the Ordines Romani also confirms the practice of using this liturgical gesture. However, here it is rarely mentioned explicitly. The absence of reference to this is indicative of the weakening of the ecclesiological meaning of the gesture of laying on of hands.
Źródło:: Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 8; 5-24
2353-7272
Pojawia się w:: Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Obowiązek Obowiązek odmawiania liturgii godzin przez diakonów stałych (kan. 276 § 2 nr 3)
Autorzy:: Adamczyk, Jerzy
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1037986.pdf
Data publikacji:: 2020-12-17
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: permanent deacon
canon law
particular law
liturgy of the hours
episcopal
conference
Opis:: Obowiązek odmawiania liturgii godzin przez diakonów stałych (kan. 276 § 2 nr 3) Celem artykułu jest ukazanie zagadnienia odmawiania liturgii godzin przez diakonów stałych. Kodeks zobowiązuje diakonów stałych do odmawiania części liturgii godzin, określonej przez konferencję episkopatu. W pierwszej części artykułu przedstawiono kwestię kształtowania się obowiązku sprawowania liturgii godzin w Kościele. W drugiej części ukazano liturgię godzin diakonów stałych według obowiązującego prawa kanonicznego, natomiast część trzecia została poświęcona normom komplementarnym konferencji episkopatów odnośnie do liturgii godzin diakonów stałych. Całość artykułu zamyka podsumowanie i bibliografia.
Obligation to recite the liturgy of hours by permanent deacons (kan. 276 § 2 nr 3) The aim of the article is to show the issue of the permanent deacons saying the liturgy of hours. The Code obliges permanent deacons to say part of the liturgy of the hours, as determined by the episcopal conference. The first part of the article presents the issue of shaping the obligation to celebrate the liturgy of the hours in the Church. The second part presents the liturgy of the hours of permanent deacons according to current canon law, while the third part was devoted to the complementary norms of episcopal conferences regarding the liturgy of the hours of permanent deacons. The whole article concludes with a summary and bibliography.
Źródło:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2020, 56, 2; 165-186
1234-4214
Pojawia się w:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Symeon I Wielki, władca Bułgarii w przekazie Leona Diakona (Historia, VII, 7)
Simeon I the Great, the ruler of Bulgaria in the account of Leo the Deacon (Historia, VII, 7)
Autorzy:: Leszka, Mirosław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/910090.pdf
Data publikacji:: 2020-01-24
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Leon Diakon
bitwa pod Anchialos 917
średniowieczna Bułgaria
Symeon I Wielki
medieval Bulgaria
Symeon I the Great
Leo of Deacon
the battle of Anchialos 917
Opis:: Symeon w przekazie Leona Diakona (Historia, VII, 7) to postać jednoznacznie negatywna. Butny barbarzyńca, który ośmielił się nie tylko najeżdżać na bizantyńskie terytorium, ale i żądać, by Romajowie proklamowali go swoim władcą. Nawet zwycięstwo w bitwie pod Anchialos (917) nie było owocem jego wojskowego kunsztu, a skutkiem rozdarcia w obozie bizantyńskim. Bułgarski władca był w rękach bizantyńskiego autora jedynie wygodnym narzędziem do realizacji celu ukazania dość banalnej prawdy, że niezgoda we własnym obozie i żądza władzy prowadzą do nieszczęść tak w wymiarze osobistym, jak i całego państwa.
Simeon in the account of Leo the Deacon (Historia, VII, 7) is an unambiguously negative figure. A bold barbarian who dared not only to raid Byzantine territories, but also to demand that the Romans proclaim him a ruler. Even his victory at the Battle of Anchialos (917) was not the result of his military prowess, but a tear in the Byzantine camp. It should be clearly emphasized that he was not the hero of the aforementioned passage of Leo the Deacon's work, but Leo Phokas. The Bulgarian ruler was only a convenient tool in the hands of the Byzantine author for the purpose of showing a rather trivial truth that disagreement in one’s own camp and the desire for power lead to misfortunes, both for the individuals and for the nation.
Źródło:: Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2019, 26, 1; 33-41
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:: Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Duchowni celibatariusze i duchowni żonaci – dwa konteksty posługiwania w Kościele katolickim
Unmarried Ministers And Married Ministers – Two Contexts of the Ministry in the Catholic Church
Autorzy:: Adamowicz, Leszek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1806745.pdf
Data publikacji:: 2019-11-16
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: celibat
prezbiter
diakon
świecenia
celibacy
presbyter
deacon
sacred ordination
Opis:: Artykuł przedstawia aktualny stan prawny dotyczący możliwości udzielania w Kościele katolickim święceń diakonatu i prezbiteratu mężczyznom żonatym i celibatariuszom. W Kościele łacińskim zasadą pozostaje, że święcenia prezbiteratu kandydaci przyjmują w stanie bezżennym, natomiast diakonat jako stopień stały mogą przyjąć także mężczyźni żonaci. Wyjątkiem od wymogu celibatu w przypadku prezbiterów łacińskich jest status byłych żonatych duchownych anglikańskich, którzy po złożeniu katolickiego wyznania wiary przyjmują święcenia prezbiteratu w Kościele katolickim. Natomiast w katolickich Kościołach wschodnich decyzja odnośnie do żonatych kandydatów do święceń, na podstawie przepisów Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, należy do kompetencji władzy ustawodawczej Kościoła sui iuris lub do Stolicy Apostolskiej, w zależności od stopnia samodzielności Kościoła. W roku 2014 Kongregacja Kościołów Wschodnich opublikowała decyzję papieża Franciszka, na podstawie której dopuszczono możliwość udzielania święceń mężczyznom żonatym oraz pełnienia posługi przez żonatych prezbiterów na terytoriach, które nie są uważne za terytoria „tradycyjnie wschodnie”. Autor dołącza także analizę przepisów partykularnych Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego oraz Konferencji Episkopatu Polski.
The article presents the current legal status concerning the possibility of the presbyteral and diaconal ordination in the Catholic Church of the married and unmarried men. The principle is that in the Latin Church the unmarried candidates receive the presbyteral ordination, but married men can also receive the permanent diaconate. The exception to the rule of celibacy in the case of Latin presbyters is the status of the married former Anglican clergy, who after having made the Catholic profession of faith, receive the presbyteral ordination in the Catholic Church. But in the Eastern Catholic Churches the decision concerning the unmarried candidates to sacred orders, pursuant to the provisions of the Code of Canons of the Eastern Churches, is the competence of the particular law of each Church sui iuris or special norms established by the Apostolic See depending on the degree of autonomy of the Church. In 2014 the Congregation for the Eastern Churches published the decision of Pope Francis, under which the married men can be ordained and the ministry of married priests is possible in territories non considered “Eastern regions”. The author also attaches an analysis of the particular provisions of the Ukrainian Greek Catholic Church and the Polish Bishops’ Conference.
Źródło:: Roczniki Nauk Prawnych; 2015, 25, 3; 87-114
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:: Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Miejsce żony w powołaniu i posłudze diakona stałego w świetle „Wytycznych dotyczących formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce”
Role of a wife in vocation and ministry of permanent deacon according to „Directory for the Formation, Life and Ministry of Permanent Deacons in Poland”
Autorzy:: Rozynkowski, Waldemar
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2148021.pdf
Data publikacji:: 2019-12
Wydawca:: Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
Tematy:: : diakonat stały
żona diakona
Kościół w Polsce
permanent diaconate
deacon’s wife
Church in Poland
Opis:: Tematem niezwykle istotnym w refleksji nad powołaniem diakona stałego w Kościele w Polsce jest obecność jego żony. Diakonat stały, choć możliwy do przeżywania także w stanie bezżennym, dotyczy przede wszystkim mężczyzn żyjących w małżeństwie. Obecnie w Polsce na 31 diakonów stałych, którzy posługują w 8 diecezjach, tylko jeden przeżywa swoje powołanie jako celibatariusz. W Kościele w naszym kraju zaczynamy zbierać pierwsze doświadczenia roli i miejsca żony w powołaniu męża i ojca, a jednocześnie duchownego, który pełni posługę diakona stałego. Nie mam wątpliwości, że na samym początku potrzebna nam jest przede wszystkim pewna wrażliwość i otwartość, aby te doświadczenia w ogóle zauważyć. Poza tym potrzebujemy nie tylko świadectw samych diakonów o ich małżonkach, ale przede wszystkim świadectw i refleksji żon diakonów stałych. W niniejszym artykule odwołano się do tekstów odnoszących się do żony diakona, czasami szerzej, do jego rodziny, które znajdują się w Wytycznych dotyczących formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce z 2015 roku. Chodzi o dokument przyjęty przez Konferencję Episkopatu Polski, który wyznacza ramy obecności diakona stałego w Kościele w Polsce. Wytyczne zwracają przede wszystkim uwagę na kilka istotnych zagadnień dotyczących roli i miejsca żony w procesie formacji do święceń diakona stałego. Zdecydowanie mniej jest w nich wątków małżeńskich odnoszących się do posługi oraz życia diakonów stałych. Taka dysproporcja jest jednak zrozumiała. Wydaje się, że wynika ona przede wszystkim z faktu odkrywania powołania diakona stałego w Kościele w Polsce.
The very important issue in considering the vocation of a permanent deacon in the Church in Poland is a presence of his wife. The permanent diaconate, although accessible for the single, is mostly taken on by married men. From all 31 permanent deacons who serve in Poland in 8 dioceses, only one remains in celibacy. Within the Church in Poland we have just began to acquire first experiences of a role of a wife in vocation of a husband and father who is committed to serve as a permanent deacon. I have no doubts that what we need most in the beginning is a kind of sensitivity and openness to notice that experience. We also should pay attention not only to deacons’ opinions, but even more to statements and reflections of their wives. The article analyzes statements that refer to deacon’s wife or his family published in "Directory for the Formation, Life and Ministry of Permanent Deacons in Poland" from 2015.It is a document of the Polish Bishops’ Conference setting frames for the presence of permanent deacons in the Church in Poland.The Directory focusses on several important issues referring to a role and place of a wife in formation to ordination of a permanent deacon. It gives less attention to those aspects of marriage which refer to ministry and life of deacons. This disproportion is understood, however, and seems to be a result of discovering the vocation of permanent deacon in the Church in Poland.
Źródło:: Studia Elbląskie; 2019, 20; 257-267
1507-9058
Pojawia się w:: Studia Elbląskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Pozycja prawna diakona permanentnego w świetle Dyrektorium o posłudze i życiu diakonów stałych
The Legal Status of a Permanent Deacon as Specified by The Directory For the Ministry and Life of Permanent Deacons
Autorzy:: Adamczyk, Jerzy
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1807159.pdf
Data publikacji:: 2019-11-14
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: diakon stały
status prawny
inkardynacja
munus
urząd kościelny
permanent deacon
legal status
incardination
ecclesiastical office
Opis:: The article presents the legal status of a permanent deacon as specified by the Directory for the Ministry and Life of Permanent Deacons. First, we look at the issue of incardination, that is a special appointment of permanent deacons as servants of God within a diocese, personal prelature, or an institute or association of consecrated life that has a capability of incardination. Next, presented are the obligations of the ecclesiastics mentioned above, which follow from their ordination and incardination. Finally, their powers are discussed as they constitute a vital dimension of the legal status of a permanent deacon.
Źródło:: Roczniki Nauk Prawnych; 2007, 17, 2; 153-176
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:: Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Charakter prawny służby duchownego w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Rzeczypospolitej Polskiej
The legal character of the ministry of the clergy in the Evangelical-Augsburg Church in the Republic of Poland
Autorzy:: Filak, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1043513.pdf
Data publikacji:: 2018-12-18
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: clergyman
deacon
vicar
parish priest
church law
Evangelical-Augsburg Church
churches and other religious organizations
duchowny
diakon
proboszcz
wikariusz
prawo kościelne
kościoły i inne związki wyznaniowe
Kościół Ewangelicko-Augsburski
związek wyznaniowy
Opis:: Przedmiot niniejszego opracowania stanowi przedstawienie charakteru prawnego służby duchownego – diakona, wikariusza i proboszcza – w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w RP. Autorka świadomie rezygnuje z analizy statusu prawnego służby biskupa, jako że biskupi diecezjalni zasadniczo pełnią również funkcję proboszcza, co w istotnym stopniu przesądza o ich sytuacji formalnej. Podstawę analizy sytuacji prawnej służby duchownych stanowią akty prawa kościelnego, w tym przede wszystkim Zasadnicze Prawo Wewnętrzne oraz Pragmatyka Służbowa. Urząd duchownego w Kościele Ewangelicko-Augsburskim pochodzi z ustanowienia Bożego, ale ma również swój wymiar prawny określony w Zasadniczym Prawie Wewnętrznym. Kościół luterański uznaje jeden urząd duchowny, który posiada trzy posługi: biskupa, prezbitera i diakona. Urząd kościelny nie jest hierarchiczny i każda z posług urzędu kościelnego jest sobie równa, chociaż różnią się od siebie zakresem obowiązków. Tym, co zespala posługi urzędu kościelnego, jest wspólne prawo do sprawowania władzy kluczy, a przez to w konsekwencji do odpuszczania i zatrzymywania grzechów, głoszenia Ewangelii i sprawowania sakramentów. Ordynacja nie ma charakteru sakramentalnego. Prawo kościelne określa warunki ordynacji, prawa i obowiązki duchownych, a także zasady powoływania na urząd oraz skreślenia z listy duchownych.
The aim of this article is to present the legal character of the ministry of the clergy – a deacon, a vicar, and a parish priest – in the Evangelical Church of the Augsburg Confession in the Republic of Poland. Since diocesan bishops also typically perform the function of parish priests, which largely determines their formal situation, their legal status is not considered in the present study. The analysis of the legal situation of service of the clergy is based on the acts of ecclesiastical law, including in particular the Fundamental Internal Law and the regulations specifying the rights and obligations of the clergy of the Evangelical-Augsburg Church in Poland (Pragmatyka Służbowa). The office of the clergyman in the Evangelical Church of the Augsburg Confession comes from God. However, it has also its legal dimension, which is defined in the Fundamental Internal Law. The Lutheran Church recognizes one office with the threefold order of ministry: a bishop, a presbyter, and a deacon. The ecclesiastical office is not hierarchical – all of the orders of the ecclesiastical office are equal, although they do differ in terms of duties. What unites them is their shared authority to exercise the Power of the Keys, and thus to forgive or retain sins, proclaim the Gospel, and administer the sacraments. The ordination is not sacramental in its character. The law of the Church specifies the terms and conditions of ordination, the rights and duties of the clergy, as well as the rules of appointing to office and removing clergymen from the list of the clergy.
Źródło:: Studia z Prawa Wyznaniowego; 2018, 21; 141-155
2081-8882
2544-3003
Pojawia się w:: Studia z Prawa Wyznaniowego
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Św. Demetriusz jako pogromca zła w tradycji bizantyńskiej i słowiańskiej (do XV w.)
St Demetrius as a winner of an evil in the Byzantine and Slavic tradition (till the fifteenth century)
Autorzy:: Sprutta, Justyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/595346.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: św. Demetriusz
Bizancjum
Bałkany
Ruś
diakon
żołnierz
skorpion
St Demetrius
Byzantium
Balkans
Ruthenia
deacon
soldier
scorpion
Opis:: Evil wins by good, darkness by light and profanum by sacrum in every tradition. The saints, and between them St Demetrius of Thessaloniki too, achieves an analogous victory. St Demetrius was a deacon, but he is most often presented as a soldier for example in art. The legend says that St Demetrius defeated the scorpion (the personification of evil) by the sign of the cross in prison. This saint can also win with the gladiator Lieus, emperor Maximian, tsar Kaloyan or the Turk instead of the scorpion, and he does it on horseback or on foot, with a weapon or by the calcatio gesture. Not only are there historical sources, liturgical texts or belles-lettres presenting St Demetrius, but also art as well as folklore.
W każdej tradycji zło jest zwyciężane przed dobro, ciemność przez światłość, profanum przez sacrum. Analogiczne zwycięstwo odnoszą święci, a wśród nich św. Demetriusz z Tesaloniki. Mimo iż był diakonem, w sztuce najczęściej przedstawiany jest jako żołnierz. Legenda mówi, że w więzieniu pokonał znakiem krzyża skorpiona personifikującego zło. Zamiast skorpiona może także zwyciężać gladiatora Lieusa, cesarza Maksymiana, cara Kałojana lub Turka, a czyni to konno lub pieszo, za pomocą oręża lub poprzez gest calcatio. Nie tylko mówią o św. Demetriuszu źródła historyczne, teksty liturgiczne czy literatura piękna, ale także sztuka i folklor.
Źródło:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2018, 38, 1; 159-177
0137-3420
Pojawia się w:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Humanistic aspects of Carolingian Court Poetry: Poetical Technique and Use of Sources in Paul the Deacons Carmen X
Autorzy:: Conti, Marco
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/449859.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:: Paul the Deacon
Carolingian poetry
sources of Medieval Poetry Carolingian Court
Ovid's Exile Elegies
Opis:: The object of this article is the analysis of a typical specimen of Carolingian court poetry, namely Paul the Deacon's Carmen X, which was written at the very beginning of the so-called Carolingian Renaissance in 781. In my opinion, Paul's poem demonstrates once more how, on the one hand, the poetical technique and use of classical sources and, on the other hand, the crucial influence of the environment of Charlemagne's court that both makes Carolingian poetry an extremely innovative literary form, and strongly connects it with the later phenomenon of Humanism.
Źródło:: Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2017, 24; 47-53
1232-1575
Pojawia się w:: Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Kilka uwag o dwóch opowieściach o zwycięstwie Longobardów nad Herulami (Paweł Diakon, Historia Langobardorum, I, 20 i Prokopiusz z Cezarei, De Bellis, VI, 14)
Autorzy:: Kasperski, Robert
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/603595.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:: Herulowie
Longobardowie
Paweł Diakon
Prokopiusz z Cezarei
narracja
tchórzostwo
buta
pokora
Heruli
Longobards
Paul the Deacon
Procopius of Caesarea
narrative
cowardice
arrogance
humility
Opis:: A few remarks on two stories about the Lombards victory over Heruls (Paul the Deacon, Historia Langobardorum, 1:20, and Procopius of Caesarea, De Bellis, 6:14)The article presents an analysis of two narratives of the war between the Heruls and the Lombards fought in 508. Leaving aside any attempts to see “how it really was” with the course of the conﬂict, the author focuses on a narrative side of the story written by Procopius of Caesarea and Paul the Deacon. The accounts of both authors are subjected to one main idea: that the victory depended neither on the size and strength of the army, nor the courage of the troops, but was the result of God’s decision to support one of the sides. In the version presented by Procopius, God in the form of a black cloud took side with the Lombards, who with a sense of profound humility wanted to avoid military conﬂict to the end, and were forced to go to war. The defeat of the Heruls was their punishment for initiating the war without any just reason. In the version presented by Paul the Deacon the defeat of the Heruls was the punishment for the arrogance of their king and the contempt this soldiers felt for the Lombardian troops.
Źródło:: Studia Źródłoznawcze. Commentationes; 2017, 55
0081-7147
Pojawia się w:: Studia Źródłoznawcze. Commentationes
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Pieniądz w Vita Porphyrii episcopi Gazensis pióra Marka Diakona
Money in Vita Porphyrii episcopi gazensis by Marc the Deacon
Autorzy:: Milewski, Ireneusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/558994.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:: antyczne chrześcijaństwo
ekonomia późnego Cesarstwa Rzymskiego
wczesne Bizancjum
Porfiriusz
biskup palestyńskiej Gazy
Marek Diakon
hagiografia wczesnobizantyńska
Ancient Christianity
economy of the Later Roman Empire
early Byzantium
Porphyrius
bishop of Palestynian Gaza
Marc the Deacon
early Byzantine hagiography
Opis:: W tekście przeprowadzono analizę relacji dotyczących pieniądza jakie pojawiają się w Vita Porphyrii episcopi Gazensis. W dziele Marka Diakona pieniądz pojawia się w kilku kontekstach, a mianowicie w działalności biskupstwa w Gazie, jako darowizny otrzymane przez palestyńskie Kościoły od dworu cesarskiego w Konstantynopolu (od cesarza Arkadiusza i jego żony Aelii Eudoksji) oraz pieniądza rozdawanego w ramach działalności dobroczynnej. Niestety w Vita Porphyrii nie odnajdujemy informacji na temat ówczesnych cen i płac. Wątpliwa jest również wartość poznawcza tego tekstu, także w kwestii zasadności wymienianych w nim sum pieniężnych.
The paper analyses the reports regarding money which appear in the Vita Porphyrii episcopi gazensis. In the work of Marc the Deacon, money appears in several contexts: as involved in various activities of the bishoprics in Gaza; as a donation to a church given by the imperial court (the emperor Arcadius and his wife the empress Aelia Eudoxia); and as sums donated to charity (also by the bishopric of Gaza). However, in Vita Porphyri we find no information about the prices and wages of the time. Another problem is the credibility of the reports when it comes to the amounts of money mentioned. Unfortunately, it is extremely difficult to verify their credibility with any degree of certainty.
Źródło:: Studia Gdańskie; 2017, 40; 35-42
0137-4338
Pojawia się w:: Studia Gdańskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: The Spoken Word, the Book and the Image in the Work of Evangelization
Słowo, księga i obraz w dziele ewangelizacji
Autorzy:: Strzelczyk, Jerzy
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/560383.pdf
Data publikacji:: 2017-06-30
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: Christian missions
‘Infrastructure of missions’
Books
Images
Winfried-Boniface
Anskar
Thietmar of Merseburg
Ermoldus Nigellus
Paul the Deacon
Bede the Venerable
Henry the Latvian
‘Street theatre’ in Riga
Misje chrześcijańskie
„Infrastruktura” misji
Księgi
Obrazy
Winfryd-Bonifacy\
Thietmar z Merseburga
Paweł Diakon
Beda Venerabilis
Henryk Łotysz
„Teatr uliczny” w Rydze
Opis:: Little is known about the ‘material’ equipment of the early missionaries who set out to evangelize pagans and apostates, since the authors of the sources focused mainly on the successes (or failures) of the missions. Information concerning the ‘infrastructure’ of missions is rather occasional and of fragmentary nature. The major part in the process of evangelization must have been played by the spoken word preached indirectly or through an interpreter, at least in the areas and milieus remote from the centers of ancient civilization. It could not have been otherwise when coming into contact with communities which did not know the art of reading, still less writing. A little more attention is devoted to the other two media, that is, the written word and the images. The significance of the written word was manifold, and – at least as the basic liturgical books are concerned (the missal, the evangeliary?) – the manuscripts were indispensable elements of missionaries’ equipment. In certain circumstances the books which the missionaries had at their disposal could acquire special – even magical – significance, the most comprehensible to the Christianized people (the examples given: the evangeliary of St. Winfried-Boniface in the face of death at the hands of a pagan Frisian, the episode with a manuscript in the story of Anskar’s mission written by Rimbert). The role of the plastic art representations (images) during the missions is much less frequently mentioned in the sources. After quoting a few relevant examples (Bede the Venerable, Ermoldus Nigellus, Paul the Deacon, Thietmar of Merseburg), the author also cites an interesting, although not entirely successful, attempt to use drama to instruct the Livonians in the faith while converting them to Christianity, which was reported by Henry of Latvia.
Niewiele wiadomo o „materialnym” wyposażeniu misjonarzy wyruszających do pogan czy apostatów, autorzy źródeł bowiem koncentrują się na osiągnięciach (ewentualnie niepowodzeniach) misji. Informacje o „infrastrukturze” misji pojawiają się raczej sporadycznie i mają fragmentaryczny charakter. Największa rola w procesie ewangelizacji, przynajmniej na obszarach i w środowiskach oddalonych od ośrodków cywilizacji antycznej, musiała przypaść żywemu słowu, głoszonemu bezpośrednio lub za pośrednictwem tłumaczy. Nie mogło być inaczej w obliczu społeczności nieznających sztuki czytania, tym bardziej pisania. Nieco więcej uwagi mam zamiar poświęcić dwom pozostałym mediom: słowu pisanemu i obrazom. Znaczenie pisma w procesie ewangelizacji było różnorakie, było ono, przynajmniej w elementarnym zakresie (mszał, ewangeliarz?), niezbędnym elementem wyposażenia misjonarza. W pewnych okolicznościach księgi znajdujące się w dyspozycji misjonarza mogły nabierać znaczenia szczególnego, nawet magicznego, najbardziej zrozumiałego dla chrystianizowanych (przykłady: ewangeliarz św. Winfryda-Bonifacego w obliczu śmierci z ręki pogańskiego Fryza, epizod z księgą w opowieści o misji Anskara pióra Rimberta). O wiele rzadziej źródła wspominają o roli wyobrażeń plastycznych (obrazów) w trakcie misji. Po przedstawieniu kilku przykładów z tego zakresu (Będą Venerabilis, Ermoldus Nigellus, Paweł Diakon, Thietmar z Merseburga), autor przypomniał jeszcze interesującą, zanotowaną przez Henryka Łotysza, choć niezupełnie udaną próbę wykorzystania sztuki teatralnej dla pouczenia w wierze aktualnie chrystianizowanych Liwów.
Źródło:: Folia Historica Cracoviensia; 2017, 23/1; 61-76
0867-8294
Pojawia się w:: Folia Historica Cracoviensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "deacon" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język