Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "conferral" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Prowizja kanoniczna na urząd proboszcza
The Canonical Provision of the Office of the Pastor
La provision canonique de l’office du curé
Autorzy:
Wnuk, Radosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1917626.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
swobodne nadanie
powierzenie zależne
wyznaczenie osoby
nadanie tytułu
objęcie urzędu
free conferral
subsidiary provision
designation of the person
conferral
installation
Opis:
The canonical provision of the office of the pastor is a juridical act. There are two forms of it in the Code of Canon Law: autonomous and subsidiary. The second is concerned with clerical institutes of consecrated life and societies of apostolic life (can. 523; 682 § 1). The legislator has set particular requirements for canonical provision. In principle, the diocesan bishop is competent to do it (can. 523; 525). A candidate to the office must be in the communion of the Church (can. 149 § 1), have the sacred order of the presbyterate and must be endowed with the qualities mentioned in can. 521. For validity of the provision it is necessary for the office to be vacant (can. 153). The provision is composed of three acts: the designation of the person, conferral, and installation. The designation of the person is made: free (autonomous provision), or through presentation or election (subsidiary provision). Depending on the kind of provision, conferral can be free or necessary. Real acquisition of pastor’s competency proceeds after installation. The provision of an office which entails the care of souls is not to be deferred without  grave cause (can. 151). Moreover, the provision is to be put in writing for evidence (can. 156).
Prowizja kanoniczna na urząd proboszcza jest aktem prawnym. W KPK/83 zawarto dwie jej formy: niezależną oraz zależną. Ta druga dotyczy przede wszystkim kleryckich instytutów życia konsekrowanego oraz kleryckich stowarzyszeń życia apostolskiego (kan. 523; 682 § 1). Ustawodawca kodeksowy postawił prowizji kanonicznej konkretne wymogi. Kompetentnym podmiotem do jej dokonania z zasady jest biskup diecezjalny (kan. 523; 525). Kandydat na urząd musi trwać we wspólnocie z Kościołem (kan. 149 § 1), posiadać święcenia prezbiteratu oraz inne przymioty, o których w kan. 521. Do ważności prowizji konieczny jest wakans powierzanego urzędu (kan. 153). Prowizja obejmuje trzy akty: wyznaczenie osoby, nadanie tytułu i objęcie urzędu. Wyznaczenie osoby dokonuje się w sposób nieskrępowany (przy prowizji niezależnej) albo poprzez prezentację lub wybór (przy prowizji zależnej). Nadanie tytułu może być swobodne lub konieczne, w zależności od rodzaju prowizji. Rzeczywiste nabycie kompetencji właściwych proboszczowi następuje wraz z objęciem urzędu. Powierzenia urzędu duszpasterskiego nie należy odkładać bez ważnej przyczyny (kan. 151). Ponadto, powierzenie powinno być dokonane na piśmie w celach dowodowych (kan. 156).
Źródło:
Kościół i Prawo; 2016, 5, 1; 95-117
0208-7928
2544-5804
Pojawia się w:
Kościół i Prawo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stages in Canonical Provision of the Office of Pastor under the Current Polish Synodal Legislation
Autorzy:
Wnuk, Radosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1803115.pdf
Data publikacji:
2019-10-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
designation of person
conferral of title
assumption of office
diocesan bishop
pastor
Opis:
According to Polish synodal legislation, similarly to the Code of Canon Law, the provision of the office of pastor consists of three stages: 1) designation of a person, 2) conferral of the title, and 3) taking possession of the office. In accordance with both universal and particular law, the provision may be free or dependent. The diocesan bishop confers the office freely (cc. 523–525). In the case of a dependent provision, however, another competent ecclesiastical authority nominates a candidate, and the diocesan bishop only confers the title to the office (c. 525; 682, §1). According to legislators of particular law, the conferral of a legal title to an office should take place by a nomination decree. The decree should meet the requirements of a singular administrative act (cc. 48–57). The placement in the possession of a parish by the local ordinary or his delegate and the assumption of the office by a pastor is the final stage of the provision. Under particular law, two aspects of this act are distinguished: the legal aspect (the drawing up and signing of a handover protocol by the pastor and other competent bodies), and the liturgical one (solemn entry of a new pastor into the parish church according to the ritual of a specific particular Church). Legislators of particular law also places the presbyter who has been promoted to the office of pastor under an obligation to make a profession of faith (c. 833, 6°) and take the oath of fidelity, according to the formulas approved by the Holy See.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2019, 28, 1; 119-135
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bumpy roads of the posted Europe: Issues of principles of conferral of competences and subsidiarity in the light of the Posted Workers Directive of the European Parliament and of the Council 2018/957
Wyboiste drogi delegowanej Europy - zagadnienia zasad przekazywania kompetencji i subsydiarności w świetle Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957
Autorzy:
Jabłecki, Maksymilian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1013174.pdf
Data publikacji:
2020-11-18
Wydawca:
Szkoła Główna Handlowa w Warszawie
Tematy:
subsidiarity
conferral of competences
posted workers
Directive 2018/957
subsidiarity principle
EU migrant workers
EU Law
public policy
subsydiarność
przekazywanie kompetencji
pracownicy delegowani
Dyrektywa 2018/957
zasada pomocniczości
migrujący pracownicy UE
prawo UE
polityka publiczna
Opis:
The aim of the study is to analyze if the subsidiarity principle in the context of the legal solutions introduced by the Directive of the European Parliament and of the Council 2018/957 amending Directive 96/71 concerning the posting of employees in the framework of the provision of services should be considered justified and proportionate. The arguments presented will show the opinion that the subsidiarity principle is one of the basic rules for conducting economic policy in the European Union. On this basis, it will be investigated whether policy powers should be delegated to the lowest possible level of government, close to the citizens concerned by the policy, unless there are undeniable benefits to running it at a higher level in closer policy coordination. It should be considered if the European Commission proposal pursues a purpose other than the declared one and thus, violates the principle of proportionality. It will be proved that smart and clear rules are needed that are adapted to the rapidly growing mobility of EU businesses and citizens, which will prevent the progressive loss of competitiveness of the EU market, while accelerating social convergence and preventing illegal activities affecting intra-EU migrant workers. The issues mentioned above and the conclusions may lead, according to the author, to the reflection on the importance of the fact that the division of competences between the Member States and the EU institutions is ultimately a political decision that arises in the context of a conflict of interest and indicates that economic analyses can only provide arguments for or against policy centralization. Furthermore, it should be noted that the integration is a dynamic process, and therefore, the results of the analysis regarding the justification for the application of the subsidiarity principle may lead to divergent assessments by the Member States, as the conditions of the functioning of economies are rapidly changing.
Celem badania jest analiza, czy zasady przekazywania kompetencji i subsydiarności w kontekście rozwiązań prawnych wprowadzonych Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 zmieniającą Dyrektywę 96/71 dotyczącą delegowania pracowników należy uznać za uzasadnione i proporcjonalne. Przedstawione argumenty wykazują, że zasada subsydiarności jest jedną z podstawowych zasad prowadzenia polityki gospodarczej w Unii Europejskiej. Na tej podstawie zbadano, czy uprawnienia polityczne powinny być delegowane na najniższy możliwy szczebel władzy zbliżony do obywateli, których dotyczy polityka - chyba że istnieją niezaprzeczalne korzyści z prowadzenia jej na wyższym szczeblu przy ściślejszej koordynacji. Należy rozważyć, czy propozycja Komisji Europejskiej ma inny cel niż deklarowany, a tym samym, czy narusza ona zasadę proporcjonalności. Udowodniono, że potrzebne są inteligentne i jasne przepisy dostosowane do szybko rosnącej mobilności przedsiębiorstw i obywateli UE, które zapobiegną postępującej utracie konkurencyjności rynku UE, przyśpieszą konwergencję społeczną i uniemożliwią nielegalną działalność szarej strefy wpływającej na sytuację pracowników migrujących wewnątrz UE. Powyższe kwestie i wnioski mogą, zdaniem autora, skłaniać do refleksji nad wagą tego, że podział kompetencji między państwami członkowskimi a instytucjami unijnymi jest ostatecznie decyzją polityczną, która pojawia się w kontekście konfliktu interesów, i wskazują, że analizy ekonomiczne mogą jedynie dostarczyć argumentów za lub przeciw centralizacji polityki. Ponadto należy podkreślić, że integracja jest procesem dynamicznym, dlatego wyniki analiz dotyczących uzasadnienia stosowania zasady subsydiarności mogą prowadzić do rozbieżnych ocen przez zainteresowane Państwa Członkowskie w czasie, w którym dynamicznie zmieniają się warunki funkcjonowania gospodarek.
Źródło:
Studia z Polityki Publicznej; 2020, 7, 4(28); 49-63
2391-6389
2719-7131
Pojawia się w:
Studia z Polityki Publicznej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Habilitacja jako warunek awansu naukowego w Polsce w latach 1990–2018
Habilitacja as a condition of scientific advancement i Poland in the years 1990-2018
Autorzy:
Wojtczak, Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/911259.pdf
Data publikacji:
2019-09-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
right to confer the academic degree of doktor habilitowany in the years 1990–2018
right to conduct ‘habilitation’ proceedings
conditions for instituting and conducting ‘habilitation’ proceedings
resolutions on the conferral or refusal to confer the academic degree of doktor habilitowany
Opis:
The right to conduct habilitacja (“habilitation”) proceedings under Polish law is not a new solution. These proceedings were conducted both in the interwar period, in the first years of the People’ s Poland, and during the Polish People’s Republic. The solutions adopted in those periods differed. Until the end of People’s Poland, the proceedings ended with the right to lecture (veniam legendi) but with no possibility of obtaining a scientific degree, in the years 1951–1958, following the example of Soviet solutions, the proceedings allowed to obtain a scientific degree of doctor of sciences, from 1958 to obtain a degree of a docent (assistant professor), and from 1968 – the degree of doktor habilitowany. The differences in legal solutions adopted at that time were also clearly visible in the conditions which higher education institutions had to meet in order to obtain the right to conduct the proceedings and confer titles, and candidates to be promoted to a higher degree of doktor habilitowany. Although the possibility of acquiring the degree of doktor habilitowany was retained from 1990 onwards, the legal conditions for the conduct of habilitacja proceedings did not resemble the solutions of previous years. And so, as in the Act of 1965, as well as after 1990 the conferral of academic degrees was excluded from the law on higher education, but this law itself was subject to much more modest regulation. It was not until the Act of 2003 that solutions were introduced to gradually tighten the conditions imposed on organisational units applying for the right to confer the academic degree of doktor habilitowany and on persons applying for the initiation of habilitacja proceedings, as well as on the course of such proceedings. The year 2011 brought revolutionary changes in this respect. The amending law introduced a new order in the process leading to the conferral of the academic degree of doktor habilitowany. It covered not only the requirements which organisational units applying for the right to ‘habilitate’ in the fields of science and scientific disciplines had to satisfy, but also a re-definition of these conditions. The course of the ‘habilitation’ proceedings and the participation in it of the Central Commission and the board of the relevant organisational unit, as well as the person applying for the degree of doktor habilitowany were significantly changed.
Źródło:
Studia Prawa Publicznego; 2019, 3, 27; 29-72
2300-3936
Pojawia się w:
Studia Prawa Publicznego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies