Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "competent authority" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
The Notion of “Court” under the Succession Regulation
Autorzy:
Wilderspin, Michael
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1029997.pdf
Data publikacji:
2020-06-29
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
EU Succession Regulation
the notion of “court”
authentic instruments
judicial body
competent authority
Opis:
The article concerns the notion of “court” in the Succession Regulation. This notion is used in the Brussels I and Brussels Ia Regulations, where it does not necessarily have the same scope. The author attempts to interpret the concept in the light of the recitals to the Succession Regulation (in particular Recital 20) and of the case law of the Court of Justice. The very general description of the concept contained in Article 3(2) of the Regulation might potentially embrace other authorities and legal professionals, where they exercise judicial functions by way of delegation of power from the court. In the author’s view, the European Court, especially in Oberle and WB v Notariusz Przemysława Bac correctly navigated its way through the Succession Regulation and ruled in a way which is both coherent as regards the operation of the Regulation and consistent with the intentions of the legislator. The above judgments are analysed also with regard to Poland’s omission to notify notaries as “courts” under Article 79 of the Succession Regulation. The European Court found that the criteria for determining whether an authority or a legal professional, in particular a notary public, constitutes a “court” aredetermined by Article 3(2) and not by Article 79. Consequently, Poland’s omission to notify was not conclusive, but was in any event correct in substance. The author expresses the opinion that the judgment is accurate on this point.
Źródło:
Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego; 2020, 26; 45-56
1896-7604
2353-9852
Pojawia się w:
Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Efficacy of Dispensations Granted Without a Just Cause and under the Influence of Error, Deceit and Force
Skuteczność dyspens udzielonych bez uzasadnionej przyczyny i pod wpływem błędu, oszustwa i siły fizycznej
Autorzy:
Ogutu, John Okello
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29551824.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
kompetentna władza
obrepcja
subrepcja
wystarczająca przyczyna
arbitralność
arbitrariness
competent authority
obreption
subreption
sufficiency of a cause
Opis:
Dispensation is one of the fundamental institutions which are typical of ecclesiastical law. It has been ordered and disciplined with much precision by the canonical doctrine, grown within the canonical system, and is ever modified and perfected by canonical legislations. Canon 85 of the 1983 Code defines this institution as a singular administrative act, granted by those enjoying executive power, whose main objective is to mitigate the vigor of a merely ecclesiastical law in a particular case for the spiritual benefit of the faithful. It is not an instrument of administering justice but an instrument of prudent administration. At times, there can be abuse of this canonical institution by the competent authorities themselves, or by the subjects requesting dispensation. This article, in order to help the people of God and the competent ecclesiastical authorities to appreciate the value of the canonical institution of dispensation within the canonical system, sets out to defend the need of a just cause, and to caution the Christian faithful from seeking dispensations on the basis of deceit, force or under the influence of grave fear.
Dyspensa jest jedną z podstawowych instytucji typowych dla prawa kościelnego, a doktryna kanoniczna zdefiniowała ją bardzo precyzyjnie. Ewoluowała w ramach systemu kanonicznego i jest stale modyfikowana i doskonalona przez prawodawstwo kanoniczne. Kanon 85 Kodeksu z 1983 r. definiuje tę instytucję jako pojedynczy akt administracyjny, wydany przez osoby posiadające władzę wykonawczą, którego głównym celem jest złagodzenie mocy samego prawa kościelnego w konkretnym przypadku dla duchowego dobra wiernych. Nie jest to narzędzie wymierzania sprawiedliwości, ale instrument roztropnego administrowania. Niekiedy może dochodzić do nadużyć tej instytucji kanonicznej przez same kompetentne władze lub przez podmioty ubiegające się o dyspensę. Aby pomóc ludowi Bożemu i kompetentnym władzom kościelnym docenić wartość kanonicznej instytucji dyspensy w systemie kanonicznym, autor artykułu broni idei słusznej przyczyny i ostrzega wiernych chrześcijan przed próbami uzyskania dyspensy w drodze podstępu, użycia siły lub w sytuacji ciężkiej bojaźni.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2023, 33, 4; 99-130
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Powierzenie urzędu kanclerza kurii diecezjalnej
Provision the Office of Chancellor of the Diocesan Curia
Autorzy:
Kaszak, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1879510.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dekret nominacyjny
kompetentna władza
prowizja kanoniczna
urząd kościelny
decree of appointment
competent authority
canonical provision
ecclesiastical office
Opis:
The chancellor of diocesan curia is an obligatory office established by the universal law. The competent authority for provision chancellor office is a diocesan bishop and those who are equivalent in law to a diocesan bishop. Office of the chancellor may be exercised by a lay person. The chancellor must be of unimpaired reputation and above all suspicion. The definitive judgment concerning the suitability of the candidate for the chancellor pertains to the diocesan bishop. He is not obliged to obtain consent or counsel of college or group of persons. Decree of appointment, in accordance with the law notified, is the central moment of provision the office of chancellor of the diocesan curia.
Źródło:
Kościół i Prawo; 2014, 3 (16) nr 2; 53-66
0208-7928
2544-5804
Pojawia się w:
Kościół i Prawo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przywrócenie terminu w postępowaniu administracyjnym
Restoration of the term in the administrative proceedings
Autorzy:
Muzyczka, Karolina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/964987.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
deadlines
principle of calculating time limits
failure to meet a deadline
application for restoration of a term
a competent authority
terminy
zasada obliczania terminów
uchybienie terminu
wniosek o przywrócenie terminu
właściwość organu
Opis:
W postępowaniu administracyjnym obowiązują dwa podstawowe rodzaje terminów. Pierwszy rodzaj terminów to te, które wynikają bezpośrednio z ustawy (terminy ustawowe z kolei dzieli się na zawite i instrukcyjne), drugi rodzaj terminów to terminy dodatkowe wyznaczone przez organ administracyjny prowadzący daną sprawę. Zasadnicza różnica pomiędzy terminami zawitymi i instrukcyjnymi sprowadza się do konsekwencji prawnych, które występują po ich przekroczeniu. W przypadku przekroczenia terminu zawitego przez stronę dochodzi do nieskuteczności podjętych czynności, natomiast przekroczenie terminu zawitego przez organ powoduje z kolei utratę przez niego kompetencji do rozpatrzenia danej sprawy. W przypadku przekroczenia terminu instrukcyjnego nie dochodzi do powstania tak doniosłych konsekwencji prawnych. Terminy instrukcyjne mogą być zarówno wydłużane, jak i skracane. Oznacza to, że strona nie traci definitywnie prawa do występowania z określonymi żądaniami. Warto zaznaczyć jednak że, jeżeli dojdzie do przekroczenia terminu zawitego, to istnieje jeszcze możliwość jego przywrócenia. Przywrócenie terminu następuje zawsze na wniosek strony. W myśl obowiązujących przepisów strona ma siedem dni na złożenie stosownego wniosku. Termin ten liczy się od momentu (od dnia) ustania przyczyny powstania uchybienia.
There are two basic types of terms in administrative proceedings. The first kind of terms concerns those which result directly from an act (these are in turn divided into final and instructional deadlines), the second type concerns extra periods and deadlines set by the administrative authority conducting the case. The main difference between the final and instructional terms boils down to the legal consequences that occur after non-compliance with them. In case of exceeding the limitation period by a party it comes to the ineffectiveness of the activities undertaken, while exceeding the limitation period by a body, in turn, causes a loss of its jurisdiction to rule in a matter. If you exceed the instructional term there are no such important legal consequences. Instructional deadlines can be either lengthened or shortened. This means that the party does not lose their right definitely to present specific requests. It is worth noting, however, that if you exceed the final deadline it is still possible to restore it. Restoration of term is always at the request of parties. Under binding provisions a party has seven days to present an application. This time limit begins from the moment (as of) cessation of a reason for failure.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica; 2015, 75
0208-6069
2450-2782
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies