Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "chirurgia jelita grubego" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Czynniki ryzyka reoperacji w chirurgii kolorektalnej
Autorzy:
Zawadzki, Marek
Krzystek-Korpacka, Małgorzata
Rząca, Marek
Czarnecki, Roman
Obuszko, Zbigniew
Sitarska, Magdalena
Witkiewicz, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392161.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
chirurgia jelita grubego
powikłania
rak jelita grubego
Opis:
Wstęp: Powtórne interwencje chirurgiczne po operacjach jelita grubego są najczęściej wynikiem poważnych powikłań pooperacyjnych. Wg niektórych badaczy, odsetek reoperacji może służyć jako wskaźnik oceny jakości leczenia chirurgicznego, jednak dostępne w piśmiennictwie dane na temat reoperacji są rozbieżne, a opisywany odsetek reoperacji waha się od 5,2% do 13%. Celem badania było określenie częstości reoperacji oraz identyfikacja czynników ryzyka powtórnej interwencji chirurgicznej w ciągu 30 dni po operacjach jelita grubego w ośrodku reprezentowanym przez autorów artykułu. Metody: Badanie jest retrospektywną analizą parametrów okołooperacyjnych pacjentów, u których w latach 2013-2017 wykonano operacje resekcyjne jelita grubego ze wskazań onkologicznych. Wyniki: W wymienionym okresie operowano łącznie 464 pacjentów, spośród których 51 wymagało powtórnej interwencji chirurgicznej (11%). Najczęściej przyczynami reoperacji były: nieszczelność zespolenia jelitowego, krwawienie pooperacyjne i rozejście się rany. Analizy jednoczynnikowe wykazały, że podeszły wiek i niekorzystna lokalizacja guza zwiększają ryzyko reoperacji. Analiza wieloczynnikowa wskazała, że pacjenci powyżej 75 roku życia (OR = 2,1; 95%CI = 1,1-3,9) oraz pacjenci z guzem zlokalizowanym w odbytnicy (OR = 2,66; 95%CI = 1.4-5) byli bardziej narażeni na ryzyko powtórnej interwencji chirurgicznej. Pacjenci poddani reoperacji pozostawali w szpitalu dłużej (14 dni vs. 6 dni, p<0,0001) i obarczeni byli wyższą śmiertelnością (9,8% wobec 1,2%, p=0,002). Wnioski: Nasze badanie pokazuje, że liczba reoperacji po resekcjach jelita grubego może być niedoszacowana. W badanej grupie 11% pacjentów wymagało powtórnej, nieplanowanej interwencji chirurgicznej w 30-dniowym okresie pooperacyjnym. Wiek pacjenta i lokalizacja guza w odbytnicy były dwoma niezależnymi czynnikami zwiększającymi ryzyko reoperacji. Nowatorski wkład: Dane dotyczące liczby reoperacji w chirurgii jelita grubego nie są spójne i w większości doniesień częstość ponownych interwencji jest szacowana na poziomie 5-7%. Nasze badanie pokazuje, że reoperacje po operacjach chirurgicznych w przypadku raka jelita grubego są częstsze i mogą dotyczyć nawet ponad jednej dziesiątej pacjentów poddawanych leczeniu chirurgicznemu.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 4; 13-18
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozszerzona profilaktyka w leczeniu długotrwałej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej rywaroksabanem u pacjentów po poważnym zabiegu w obrębie miednicy i jamy brzusznej – omówienie bezpieczeństwa i wczesnych wyników
Autorzy:
Tyselskyi, Volodymyr
Wong, Daniel
Tryliskyy, Yegor
Poylin, Vitaliy
Kebkalo, Andrey
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391825.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
chirurgia jelita grubego
rywaroksaban
ŻChZZ
żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
Opis:
Wstęp: Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (ŻChZZ), będąca następstwem operacji jelita grubego, jest dobrze udokumentowanym powikłaniem, w związku z czym zaleca się rozszerzoną profilaktykę po wypisie ze szpitala. Rywaroksaban, będący inhibitorem aktywnego czynnika X, to podawana raz dziennie tabletka zatwierdzona w leczeniu ŻChZZ oraz profilaktyce po operacjach ortopedycznych. Cel: Celem badania jest ocena bezpieczeństwa rywaroksabanu w rozszerzonej profilaktyce u pacjentów po poważnym zabiegu w obrębie miednicy i jamy brzusznej. Metody: Dokonano retrospektywnej analizy pacjentów po poważnej operacji jelita grubego wykonanej w szpitalu regionalnym w Kijowie na Ukrainie. Chorzy otrzymali okołooperacyjną profilaktykę ŻChZZ w formie podskórnych iniekcji heparyny, a następnie rywaroksaban przez 30 dni. Odnotowano występowanie poważnego oraz niewielkiego krwawienia, przy czym konieczna była transfuzja krwi oraz ponowna interwencja. W 30. dniu po operacji pacjenci wzięli udział w wywiadzie telefonicznym w celu oceny przestrzegania zaleceń dotyczących przyjmowania leku oraz satysfakcji ze schematu leczenia. Wyniki: W badaniu udział wzięła grupa 51 pacjentów, których średni wiek wynosił 62,4 lat. W 71% przypadków zabieg dotyczył jamy brzusznej, w 29% miednicy, zaś w 59% operację wykonano laparoskopowo. Wystąpił jeden epizod poważnego krwawienia w obrębie jamy brzusznej, w którym konieczny był powrót do sali operacyjnej. Ponadto pojawiły się dwa epizody niewielkiego stopnia krwawienia, niewymagające interwencji. W badanej grupie nie stwierdzono zdarzeń ŻChZZ. Wskaźnik odpowiedzi na wywiad telefoniczny wyniósł 100%. Spośród wszystkich osób, jedna zgłosiła ukończenie pełnego cyklu leczenia rywaroksabanem. Pacjenci zgłaszali, że łatwo im było przestrzegać zaleceń profilaktyki doustnej i preferowali tę metodę w porównaniu do zastrzyków. Wniosek: Wdrożenie rozszerzonej profilaktyki rywaroksabanem jest łatwe, bezpieczne i nie prowadzi do zwiększenia częstości krwawienia pooperacyjnego.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 6; 22-27
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przepuklina wewnętrzna po laparoskopowej operacji jelita grubego: doświadczenie pojedynczego ośrodka
Autorzy:
Svraka, Melina
Wilhelmsen, Michał
Bulut, Orhan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393372.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
przepuklina wewnętrzna
laparoskopowa kolektomia
niedrożność jelita cienkiego
skręt jelita
chirurgia jelita grubego
Opis:
Streszczenie: Chociaż do rozwoju wewnętrznej przepukliny po laparoskopowej operacji jelita grubego dochodzi rzadko, ma ona poważne konsekwencje i wiąże się ze śmiertelności sięgającą 20%. Cel badania: Celem pracy było opisanie naszego doświadczenia w zakresie zabiegów dotyczących wewnętrznych przepuklin powstałych w wyniku operacji laparoskopowych jelita grubego w naszym ośrodku. Materiały i metody: Od 2009 do 2015 roku wykonano ponad 1093 operacji laparoskopowych jelita grubego. U sześciu pacjentów poddanych tej operacji zdiagnozowano wewnętrzną przepuklinę. Dane zostały pozyskane z dokumentacji pacjentów i przeanalizowane retrospektywnie. Pod uwagę brano przebieg okołooperacyjny i wyniki leczenia. Wyniki: Wszyscy pacjenci byli operowani z powodu raka jelita grubego. U dwóch chorych wykryto niedokrwienie w trakcie laparotomii. Dwóch pacjentów zostało poddanych endoskopowemu badaniu przed operacją. U jednego pacjenta wykryto raka jelita grubego w trakcie przesiewowej kolonoskopii. Jeden pacjent zmarł po laparotomii. Wnioski: Wewnętrzna przepuklina powstała w wyniku laparoskopowej operacji jelita grubego może mieć wpływ na wzrost śmiertelności. Należy podjąć więcej wysiłku w celu zidentyfikowania czynników ryzyka, ponieważ mogłoby to pomóc określić, którzy pacjenci są w stanie odnieść korzyść z zamknięcia ubytku krezki podczas laparoskopowej operacji jelita grubego.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 5; 19-22
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Evaluation Of Life Quality In Colorectal Cancer Patients
Ocena jakości życia chorych na raka jelita grubego
Autorzy:
Kayserilioğlu, Gülşah
Aygin, Dilek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18865432.pdf
Data publikacji:
2023-06-29
Wydawca:
Państwowa Akademia Nauk Stosowanych we Włocławku
Tematy:
rak jelita grubego
chirurgia jelita grubego
jakość życia
skala
pielęgniarstwo
colorectal cancer
colorectal surgery
quality of life
scale
nursing
Opis:
Introduction. The diagnostic period of cancer, the treatment process and the complications caused by the treatments negatively affect the quality of life of the patients and his relatives who support his care. The concept of quality of life has gained more importance in recent years due to reasons such as prolonged life expectancy and increased public awareness. Aim. Colorectal cancer affects the life quality of individuals negatively. In this study, life quality of colorectal cancer patients and the factors affecting their quality of life were examined. Materials and method. The sample of the study consisted of 110 patients who applied to the General Surgery Clinic/Service and Chemotherapy Unit in State Hospital and Training and Research Hospital between 01.05.2014 and 01.11.2015. Survey data were collected using the socio-demographic questionnaire, EORTC QLQ-C30 and EORTC QLQ-CR38 (European Organization for Research and Treatment of Cancer Core Questionnaire) and Beck Depression Scale. Number, percentage, mean distribution, variance analysis, Mann-Whitney U test and Kruskal-Wallis test were used with SPSS v.20.0 software in evaluating the data. Results. The mean age of the patients diagnosed with colorectal cancer was obtained 61.9 ± 10.92 years. It was determined that 61.8% of the patients were male, 87.3% were married, and 20.9% had cancer history in their family. It has been determined that, women suffered more from stoma-related problems than men and the perception of the body image of female patients were worser than men. Patients were found to have a high emotional function and high pain level; and have low constipation scores in the symptom subscale. Patients' scores related to stoma problems were high and sexual enjoyment scores were low. The age, number of children, marital status and educational status of the patients were found to have an influence on the quality of life. Conclusion. As a result, as the age of colorectal cancer patients progressed and as the number of children increased, the functional status was worse and the incidence of symptoms was higher. It was determined that gender did not affect the quality of life or depression.
Wstęp. Okres diagnostyczny choroby nowotworowej, proces leczenia oraz powikłania spowodowane zabiegami negatywnie wpływają na jakość życia pacjenta i jego bliskich, którzy wspierają jego opiekę. Pojęcie jakości życia zyskało w ostatnich latach na znaczeniu ze względu na wydłużenie średniej długości życia oraz wzrost świadomości społecznej. Cel.Rak jelita grubego wpływa negatywnie na jakość życia jednostek. W pracy zbadano jakość życia chorych na raka jelita grubego oraz czynniki wpływające na jakość ich życia. Materiał i metoda. Próbę badawczą stanowiło 110 pacjentów, którzy zgłosili się do Poradni/Serwisu Chirurgii Ogólnej i Oddziału Chemioterapii Szpitala Państwowego i Szpitala Szkolno-Badawczego w okresie od 01.05.2014 do 01.11.2015. Dane ankietowe zebrano za pomocą kwestionariusza społeczno-demograficznego EORTC QLQ-C30 i EORTC QLQ-CR38 (Europejska Organizacja Badań i Leczenia Raka) oraz Skali Depresji Becka. Do oceny danych wykorzystano liczbę, procent, średni rozkład, analizę wariancji, test U Manna-Whitneya i test Kruskala-Wallisa z oprogramowaniem SPSS v.20.0. Wyniki. Średni wiek pacjentów z rozpoznaniem raka jelita grubego wynosił 61,9 ± 10,92 lat. Ustalono, że 61,8% pacjentów stanowili mężczyźni, 87,3% było w związkach małżeńskich, a 20,9% miało w rodzinie historię choroby nowotworowej. Stwierdzono, że kobiety częściej niż mężczyźni odczuwały problemy ze stomią, a postrzeganie obrazu własnego ciała przez pacjentki było gorsze niż mężczyzn. Stwierdzono, że pacjenci mają wysoką funkcję emocjonalną i wysoki poziom bólu; i mają niskie wyniki zaparć w podskali objawów. Wyniki pacjentów związane z problemami ze stomią były wysokie, a oceny przyjemności seksualnej niskie. Stwierdzono, że wiek, liczba dzieci, stan cywilny i wykształcenie pacjentów mają wpływ na jakość życia. Wnioski. W rezultacie wraz z postępem wieku chorych na raka jelita grubego i wzrostem liczby dzieci pogarszał się stan funkcjonalny i zwiększała się częstość występowania objawów. Stwierdzono, że płeć nie wpływa na jakość życia ani depresję.
Źródło:
Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu; 2023, 8, 2; 37-59
2451-1846
Pojawia się w:
Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czynniki ryzyka 30-dniowej pooperacyjnej śmiertelności po operacjach raka jelita grubego
Autorzy:
Mik, Michał
Dziki, Łukasz
Trzciński, Radzisław
Dziki, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1394099.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
rak jelita grubego
śmiertelność
chirurgia
czynniki ryzyka
Opis:
30-dniowa pooperacyjna śmiertelność jest czynnikiem odzwierciedlającym jakość leczenia. Wszystkie działania mające na celu zmniejszenie częstości jej występowania prowadzą do poprawy jakości leczenia. Celem pracy było wskazanie czynników ryzyka 30-dniowej pooperacyjnej śmiertelności na podstawie przebadanej grupy chorych operowanych z powodu raka jelita grubego w jednym ośrodku zajmującym się chirurgią jelita grubego. Materiał i metodyka. Do badania włączono chorych operowanych z powodu raka jelita grubego (RJG) w latach 2008‑2014. Badanie miało charakter retrospektywny, 30-dniowa śmiertelność była punktem końcowym badania. Wszystkie dane uzyskano z prospektywnej bazy danych. Wyniki. W okresie objętym badaniem operowano grupę 1744 chorych z powodu RJG. 30-dniową śmiertelność pooperacyjną odnotowano u 65 chorych (3,5%). W analizie wieloczynnikowej stwierdzono, że zaawansowanie procesu nowotworowego i gorszy stan ogólny pacjenta przed operacją były istotnymi czynnikami ryzyka 30-dniowej śmiertelności: OR 2,35; 2,01‑2,57 95%CI, p=0,03 i OR 2,18; 1,95‑2,41 95%CI; p=0,01. Operacja ze wskazań pilnych znamiennie zwiększała ryzyko śmiertelności w ciągu 30 dni po operacji: OR 2,64; 2,45‑2,87 95%CI; p=0,009. Niskie stężenie albumin w surowicy krwi i obecność cukrzycy były dodatkowymi czynnikami zwiększającymi ryzyko 30-dniowej śmiertelności: OR 1,65; 1,52‑1,78 95%CI; p=0,01 i OR 1,67; 1,41‑1,82 95%CI; p=0,03. Odsetek śmiertelności był wyższy po zabiegach resekcyjnych niż po zabiegach paliatywnych: 4,21% vs 1,57%; p=0,002. Wnioski. Chorzy operowani ze wskazań pilnych, pacjenci z zaawansowaną chorobą nowotworową i w ciężkim stanie ogólnym powinni być oceniani i przygotowywani do operacji przez wielospecjalistyczny zespół. Dodatkowo, aby zmniejszyć ryzyko śmiertelności pooperacyjnej, decyzję o rodzaju i rozległo- ści zabiegu muszą podejmować doświadczeni chirurdzy.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 1; 44-53
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie chirurgiczne guzów neuroendokrynnych jelita grubego w lokalizacji pozawyrostkowej
Autorzy:
Maryański, Jan
Cyran-Chlebicka, Agata
Szczepankiewicz, Benedykt
Cebulski, Włodzimierz
Słodkowski, Maciej
Wroński, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392712.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
guz neuroendokrynny jelita grubego
nowotwory przewodu pokarmowego
chirurgia kolorektalna
Opis:
Wstęp: Guzy neuroendokrynne jelita grubego w lokalizacji pozawyrostkowej stanowią rzadkie nowotwory przewodu pokarmowego o zróżnicowanym charakterze biologicznym. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 15 chorych leczonych chirurgicznie z powodu guza neuroendokrynnego okrężnicy lub odbytnicy (M/K = 3:12, średnia wieku: 62,9 lat). Zróżnicowany guz neuroendokrynny (NET G1-G2) rozpoznano u 5 chorych, a raka neuroendokrynnego stwierdzono u 10 chorych. Przeprowadzono retrospektywną analizę cech kliniczno-patologicznych i wyników leczenia chirurgicznego. Wyniki: Mediana wieku chorych ze zróżnicowanym NET była znamiennie niższa niż mediana wieku chorych z rakiem neuroendokrynnym (53 lata vs 68 lat; p = 0,03). Guzy NET G1-G2 były znamiennie mniejsze niż raki neuroendokrynne (4 cm vs 6,4 cm; p = 0,02). Nie było różnic między grupami pod względem umiejscowienia guza, miejscowego naciekania, częstości przerzutów do węzłów chłonnych i przerzutów odległych. U wszystkich chorych wykonano częściową resekcję jelita grubego. Resekcja była doszczętna onkologicznie u trzech z pięciu chorych w grupie z NET G1-G2 i u pięciu z 10 chorych w grupie z NEC (p = 1,0). Ogólne przeżycie było znamiennie wyższe w grupie NET G1-G2 w porównaniu z chorymi z rakiem neuroendokrynnym (p = 0,005). Mediana przeżycia chorych z rakiem neuroendokrynnym wyniosła tylko 4,8 miesięcy, podczas gdy mediana przeżycia u chorych z guzami NET G1-G2 nie została osiągnięta w okresie obserwacji o medianie 69 miesięcy. Trzyletnie przeżycie w grupie chorych z NET G1-G2 wynosiło 100% , w grupie z NEC tylko 27%. Wnioski: Zróżnicowane guzy neuroendokrynne i rak neuroendokrynny jelita grubego cechują się porównywalną skłonnością do rozsiewu, ale różnym znaczeniem prognostycznym przerzutów.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 3; 7-12
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Educational models for training in minimally invasive colorectal surgery
Modele szkoleniowe w chirurgii minimalnie inwazyjnej jelita grubego
Autorzy:
Sánchez-Margallo, Francisco M.
Durán-Rey, David
González-Portillo, Manuel R.
López-Agudelo, Isabel
Sánchez-Margallo, Juan A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1584187.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
surgical simulation
colorectal surgery
medical training
minimally invasive techniques
colorectal cancer
chirurgia kolorektalna
szkolenie medyczne
techniki minimalnie inwazyjne
rak jelita grubego
symulacja chirurgiczna
Opis:
Colorectal cancer (CRC) is the third most commonly diagnosed malignancy and the fourth most deadly cancer in the world for which surgery is the main treatment. Colorectal surgery can be performed through a wide incision in the abdomen or using minimally invasive surgical (MIS) techniques. Some of these techniques include transanal endoscopic microsurgery (TEM ), transanal minimally invasive surgery (TAMIS), transanal total mesorectal excision (TaTME ), and robot-assisted surgery. Studies increasingly confirm that resections using MIS techniques are safe, oncologically equivalent to open surgery and have better short-term results. These surgical approaches are, however, technically demanding and result in a steep learning curve. The main objective of this study is to review the different MIS techniques for colorectal surgery, as well as the training tools and programs designed to achieve the necessary surgical skills. Different training programs in colorectal surgery have been reported for the different surgical techniques analyzed. Most of these programs are based on training tools in the form of surgical simulators, physical and virtual, as well as the use of experimental and cadaveric models. However, structured training programs in minimally invasive colorectal surgery remain scarce, and there should be a consensus on the fundamental training aspects for the various surgical techniques presented. These training programs should ensure that surgeons acquire sufficient surgical skills to be competent in the development of these surgical techniques, improving the quality of the patient’s surgical outcomes.
Rak jelita grubego (RJG) jest trzecim co do częstotliwości rozpoznawania nowotworem złośliwym na świecie, a także czwartą przyczyną zgonów na nowotwory złośliwe. Głównym elementem leczenia RJG jest operacja, którą można wykonać przez rozległe nacięcie powłok lub za pomocą technik minimalnie inwazyjnych. Do tych drugich należą: endoskopowa chirurgia transanalna (TEM ), przezodbytowa chirurgia minimalnie inwazyjna (TAMIS), przezodbytowe całkowite wycięcie mezorektum (TaTME ) oraz chirurgia wspomagana robotowo. Analizy danych potwierdzają, że techniki minimalnie inwazyjne są bezpieczne, równie skuteczne onkologicznie co techniki tradycyjne, a także wiążą się z szybszym powrotem chorych do pełnej sprawności. Ich wspólną cechą są niestety wysokie wymagania techniczne oraz długa krzywa uczenia. W artykule omówione zostały różne techniki minimalnie inwazyjne stosowane w leczeniu RJG oraz metody nauczania tych technik. Jak dotąd opracowano wiele sposobów szkolenia dla różnych technik operacyjnych. Większość opiera się na symulatorach chirurgicznych zarówno rzeczywistych, jak i wirtualnych oraz na wykorzystaniu modeli eksperymentalnych i preparatów z ludzkich zwłok. Niestety usystematyzowane modele szkolenia w minimalnie inwazyjnej chirurgii RJG są nadal rzadkością. Widać wyraźnie potrzebę opracowania konsensusu dotyczącego szkolenia w poszczególnych metodach operacyjnych. Tego rodzaju programy powinny zapewnić uczestniczącym w nich chirurgom zdobycie wiedzy pozwalającej na skuteczne wykonywanie zabiegów w celu zapewnienia pacjentom jak najlepszych efektów leczenia.
Źródło:
Państwo i Społeczeństwo; 2021, 1; 115-140
1643-8299
2451-0858
Pojawia się w:
Państwo i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies