Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "akwaforta" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
„Poczucie malarskie graniczy tutaj z wizyjnością; kształt tonami znaczony przypomina senne obrazy”. Le peintre-graveur oczami Franciszka Siedleckiego
“The Painter’s Feeling is on the Verge of Visuality; the Shape Marked With Tones Creates Dreamy Imagery.” Le Peintre-graveur in the Eyes of Franciszek Siedlecki
Autorzy:
Czerzniewska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1934168.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Franciszek Siedlecki
Feliks Jabłczyński
grafika
akwaforta
etching
acquaforte
Opis:
In 1927, Franciszek Siedlecki published his work entitled Grafika polska w oewietle krytyki zagranicznej [Polish etching graphics in the light of foreign criticism]. In his essay, he proposed a metaphorical conception of etching graphics, defined as a philosophical path towards enlightenment. Siedlecki considered Rembrandt to be the ideal embodiment of his philosophy. Siedlecki was one of contributors to the collective volume published in 1938, entitled Feliks Jabłczynski (1865-1928). Monografia zbiorowa [Feliks Jabłczynski (1865-1928). A collective monograph]. In his essay there (Grafika Feliksa Jabłczynskiego (1865-1928)[Etching graphics by Feliks Jabłczynski (1865-1928)]), he presented his model of a prototypical master of acquaforte etching, drawing mostly upon Rembrandt’s achievements.This paper analyses the above-mentioned collective volume understood as a treatise on the inter-war Polish art and its main focus on polemics with the modernist myths concerning language, art and the artist. Siedlecki’s essay in thie collection has a two-fold role to play. Firstly, it presents a metaphor of an ideal work of art. Secondly, it serves as a consolidating factor for all the parts of the publication. His text is an instrument for a philosophy of the language of art. Siedlecki’s discourse focuses around Jabłczynski, his artistic workshop and the invention of monotyping – in other words it focuses on the artist’s creation space and creation philosophy.Siedlecki uses an elevated and almost a monumental style. He disguises Jabłczynski as a peintre-graveur, an ancient master, alchemist or a shaman. This disguise symbolizes the need of the 20th-century art to return to the very beginning and the ultimate source of all creation in its search of inspiration, philosophy and imaginativeness. Siedlecki refutes the reproductive function of etching, as subservient to painting. In his eyes, etching is closely related to drawing. An etching work relies on an ideal, a sign and a symbol. It must have its poetic, fairy-tale, ludic and musical aspects. Etching is an element of spiritual energy, manifesting itself in attempts to synthesize all branches of human creation. The presence of the graphic element in the etching helps materialize spiritual aspects.The contemporary artistic workshop is a testing range with its vital function for shaping human personality and character. The artist is like Prometheus in his “offering” of artistic work. Doomed to eternal failure, Jabłczynski – as seen by Siedlecki – is an allegoric figure of a Sisyphus: the artist and his art are permeated by the tragedy of human existence. Thus, Siedlecki’s programme for contemporary art was to guarantee freedom, paid for by pain and by an endless struggle for reaching the ideal. On the other hand, he saw art as being widely publically received and acclaimed. He strongly believes in a social revival through an educational power of the artistic workshop.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 4; 207-248
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nadzwyczajna zwyczajność. Rembrandt rytownik. Nowatorstwo wobec tradycji
Extraordinary ordinariness. Rembrandt the engraver. Innovation and tradition
Autorzy:
Tomicka, Joanna A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1068211.pdf
Data publikacji:
2019-10-01
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Rembrandt
grafika
nowatorstwo
akwaforta
ikonografia
światłocień
engraving
novelty
aquafortis etching
iconography
chiaroscuro
Opis:
Zainteresowania naukowe ks. prof. Janusza Pasierba koncentrowały się głównie wokół zagadnień sztuki polskiej, często w perspektywie jej europejskich powiązań, inspiracji, a także różnic. Niniejszy artykuł powstał z inspiracji uwagą ks. Prof. Pasierba odnoszącą się do sfery działalności człowieka niezwiązanej ze sztuką. Profesor Pasierb, opisując w jednym ze swoich referatów postać biskupa Konstantyna Dominika (1870–1942), użył określenia „nadzwyczajna zwyczajność”. W niniejszym artykule termin ten zostanie zastosowany wobec artysty, którego twórczość przedstawia „nadzwyczajną zwyczajność” w najbardziej wieloaspektowy i spektakularny sposób. Rembrandt van Rijn był zarazem tradycjonalistą i innowatorem, zarówno jeśli chodzi o zakres tematyczny, schematy kompozycyjne, jak i warsztat. Nieustannie pogłębiana wiedza o poprzednikach była inspiracją dla jego własnych artystycznych dokonań. Choć działał w okresie, gdy powszechnie stosowano rozbudowane alegorie, kładł nacisk na realizm scen i bezpośredniość kompozycji, aby dosięgać wymiaru pozazmysłowego dzięki symbolice ukrytej w przejawach życia codziennego. Jego prace otwierają przestrzeń uniwersalnych przeżyć i uczuć, jednocześnie skłaniając nas do stawiania pytań o ich złożoną intelektualną interpretację czy technikę. Jego mistrzostwo znajduje wyraz zarówno w kompozycjach biblijnych, pejzażach i błyskotliwych portretach psychologicznych, a każdy z tych gatunków uprawiany był przez niego tak w malarstwie, jak i grafice, co w czasach, gdy większość artystów specjalizowała się w jednym tylko medium – a nawet gatunku jak portret czy krajobraz – należało do rzadkości. Rembrandt jest jednym z artystów zaliczanych do malarzy-rytowników (peintre-graveur), jak przed nim Albrecht Dürer czy Lucas van Leyden. To właśnie w grafice wprowadzał nowe rozwiązania techniczne i kompozycyjne, tworząc prace, które często zachwycają nowatorskim podejściem i niezwykle indywidualną interpretacją. Szczególnie widoczna w jego grafikach jest także wszechstronność w odwoływaniu się do różnych gatunków. Poszukując coraz to nowych rozwiązań, powracał do pewnych tematów. W niniejszym artykule zostanie omówionych kilka wybranych przykładów prac graficznych przedstawiających tematy religijne, łączących w różnych aspektach tradycjonalizm i innowacje, w celu zilustrowania koncepcji i poszukiwań ikonograficznych, kompozycyjnych i technicznych Rembrandta.
The scientific interests of Rev. Professor Janusz Pasierb revolved mostly around questions related to Polish art, often in the perspective of European interconnections, inspirations, as well as differences. The present study has been inspired by an observation by Rev. Professor Pasierb made in reference to a sphere of human activity unrelated to art. Describing in one of his papers the figure of Bishop Konstantyn Dominik (1870–1942), Professor Pasierb employed the phrase extraordinary ordinariness17. In the present text, this term will be used to discuss an artist whose oeuvre depicts ‘extraordinary ordinariness’ in the most multi-aspected and spectacular way. Rembrandt van Rijn was at once a traditionalist and innovator, both in regard to the range of employed subjects and compositional schemes and his craftsmanship. His knowledge of the achievements of his forerunners, continuously developed, inspired his own artistic quest. Despite the fact that he was a painter in the period when elaborated allegory was universally employed, he insisted on the realism of scenes and directness of compositions in order to bring out the extra-sensual dimension, based on symbolism hidden in prosaic life. His works open spaces of universal experiences and feelings, at the same time inclining us to pose questions concerning their complex intellectual interpretation or Rembrandt’s technique. His mastery is equally palpable in his biblical compositions, landscapes or brilliant psychological portraits, while each of the genres was depicted by him both in painting and in graphic arts, which was rare in the times when most artists specialized in only one medium, or even in one genre, like portraits or landscapes, in one medium. Rembrandt is one of the artists referred to as painters-engravers (peintre-graveur), like Albrecht Dürer or Lucas van Leyden before him. In graphic arts in particular, he introduced new technical and compositional solutions, issuing works that often astound with their innovative approach and extremely individual interpretation. Rembrandt’s versatility in terms of addressing various genres is particularly visible in his prints. Certain subjects were resumed by him as he looked for ever new solutions. Several chosen examples of graphic works depicting religious themes combining in various aspects traditionalism and innovation will be discussed to illustrate Rembrandt’s iconographic, compositional and technical concepts and search.
Źródło:
Artifex Novus; 2019, 3; 114-129
2544-5014
Pojawia się w:
Artifex Novus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Na aukcji i w galerii – o kilku nieznanych realizacjach plastycznych Norwida
At an auction and in a galery – about the unknown visual works by Norwid
Autorzy:
Chlebowska, Edyta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16729651.pdf
Data publikacji:
2020-05-07
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Cyprian Norwid
akwarela
szkic
akwaforta
rynek sztuki
water color
sketch
etching
art market
Opis:
The history of Norwid’s visual works still has numerous secrets, which is not strange considering the fact that the approximate proportion of the number of the surviving works and ones that are lost is 3:2, with the overall number of the works that can be ascribed to the author of Solo a little exceeding two thousand. The awareness of the fact that there may be unknown works whose number cannot be estimated, but there is no doubt that they additionally broaden the area of the terra incognita in the world of Norwid’s pictures, still makes the problem more difficult. The article presents four unknown up till now visual works by Norwid that appeared on the world market of works of art in recent years. These are: three drawings – A Portrait of a Bearded Man,  A View of an Interior with a Child, a sketch A Man Putting Up Posters and one water color entitled Pythia, that is an extraordinary example of a carefully touched up composition with sensu stricto artistic values. The presentation is accompanied by an attempt to locate the mentioned pictures on the map of Norwid’s visual works.
Źródło:
Studia Norwidiana; 2015, 33; 147-160
0860-0562
Pojawia się w:
Studia Norwidiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Pejzaż górski nie odpowiadał mi malarsko”, Zakopiański epizod graficzny Jana Skotnickiego
Autorzy:
Dragońska, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1945406.pdf
Data publikacji:
2021-12-13
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Jan Skotnicki
Zakopane
sztuki graficzne
grafika nowoczesna
akwaforta
sucha igła
grafika barwna
japonizm
Młoda Polska
kolekcjonerstwo
Henryk Grohman
graphic arts
modern printing
etching
drypoint
colour printing
japonisme
Young Poland
art collecting
Opis:
W artykule omówiona została graficzna twórczość młodopolskiego malarza Jana Skotnickiego, przypadająca na lata 1909–1914. W 1908 r. artysta wraz z żoną Teodorą z Trenklerów wyjechali z Krakowa do Zakopanego. Pobyt artysty zbiegł się w czasie z intensywnym rozwojem kulturalnym kurortu. W miejscowe inicjatywy Skotnicki angażował się osobiście, przy finansowym wsparciu swego teścia, łódzkiego przemysłowca i kolekcjonera, Henryka Grohmana. Jednocześnie tutejszy krajobraz i popularna w owym czasie góralska sztuka ludowa, zupełnie artysty nie inspirowały, przez co niemal zarzucił malarstwo, a zainteresował się grafiką i kilimiarstwem. Polem nowych zainteresowań stała się otwarta staraniem Grohmana eksperymentalna pracownia wyposażona m.in. w prasy drukarskie. W kolejnych latach Skotnicki prezentował swoje ryciny na licznych wystawach, także tych towarzyszących organizowanym konkursom graficznym (1911, 1914), a po wyjeździe do Warszawy (1912) przyłączył się do Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Graficznych. Skotnicki uprawiał techniki metalowe, bardzo szybko osiągając w nich wysoki poziom zauważony przez krytyków. Łączył akwafortę, akwatintę, suchą igłę i ruletkę, eksperymentował z drukiem barwnym i kolorował odbitki, mocno indywidualizował prace podczas ich odbijania, stosując tintę. Jego dorobek graficzny oszacowany zastał na ponad 50 kompozycji, przy czym w kolekcjach publicznych znajduje się ich obecnie przynajmniej 36. Są to pejzaże, widoki miasteczek i architektury, akty, studia postaci i zwierząt, w wielu przypadkach wzorowane na własnych szkicach i obrazach. Tematycznie i kompozycyjnie wykazują one wiele podobieństw do prac twórców młodopolskich, zarówno z grona profesorów (J. Stanisławski), jak i rówieśników podejmujących próby graficzne (W. Skoczylas). W sposobie budowania kompozycji, kadrowania, asymetrii i fragmentaryczności przedstawień widoczne są wpływy sztuki japońskiej, stanowiącej ważne źródło inspiracji za sprawą kolekcji i działalności Feliksa „Mangghi” Jasieńskiego. Znacząca była również kolekcja Grohmana, za pośrednictwem której Skotnicki mógł poznać twórczość XIX-wiecznych odnowicieli sztuk graficznych, jak i artystów kolejnych pokoleń (J.M. Whistler, F. Rops, E. Carrière), co znalazło odbicie w jego rycinach. Nieco zapomniana działalność Skotnickiego wpisuje się w ogólniejszą tendencję: zainteresowania młodopolskich artystów sztukami graficznymi i zaangażowania na rzecz ich popularyzacji na przełomie XIX i XX w. Jest przykładem poszukiwania własnego języka wypowiedzi w nowym medium, samodzielnie podejmowanego eksperymentu. Choć Skotnicki nie był pionierem sztuk graficznych na ziemiach polskich, to z pewnością stał się ich propagatorem.
The article discusses the graphic output of Jan Skotnicki, a painter of Young Poland, which he created in the years 1909–1914. In 1908, the artist and his wife, Teodora née Trenkler, left Cracow for Zakopane. The artist’s stay there coincided with the intensive cultural development of the resort. Skotnicki was personally involved in local initiatives, with the financial support of his father-in-law, an industrialist and art collector from Łódź, Henryk Grohman. However, the local landscape and the highland folk art popular at that time did not suit him at all. As a result, he nearly gave up painting and became interested in prints and kilims. An experimental studio, opened thanks to Grohman’s efforts, became Skotnicki’s new field of interests. It was equipped with, among other things, printing presses. In the following years, Skotnicki presented his prints at numerous exhibitions, including those accompanying print competitions (in 1911 and 1914), and after moving to Warsaw (in 1912), he joined the Society of Friends of Graphic Arts. Skotnicki used metal techniques and quickly achieved a master level, which was noticed by critics. He combined etching, aquatints, drypoints and roulette, experimented with colour printing and coloured prints. He strongly individualised his works while creating prints by using tint. His graphic output was estimated at more than 50 compositions, with at least 36 currently in public collections. They include landscapes, views of towns and architecture, nudes, studies of figures and animals, which in many cases were modelled on his own sketches and paintings. In terms of themes and composition, they show many similarities to the works of Young Poland artists from the group of professors (J. Stanisławski) as well as peers undertaking graphic attempts (W. Skoczylas). The way of building the composition, framing, asymmetry and fragmentation of the representations reveal the influence of Japanese art, which was an important source of inspiration thanks to the collection and activity of Feliks "Manggha" Jasieński. Grohman’s collection was also significant, as Skotnicki could learn from it about the works of 19th-century restorers of graphic arts, as well as about the artists of subsequent generations (J. M. Whistler, F. Rops, E. Carrière), which was reflected in his prints. The somewhat forgotten activity of Skotnicki was part of a more general trend: the interest of Young Poland artists in graphic arts and their involvement in their popularisation at the turn of the 19th and 20th centuries. His output is an example of searching for one’s own language of expression in a new medium, and an experiment he performed independently. Although Skotnicki was not a pioneer of graphic arts in Poland, he certainly became their promoter.
Źródło:
Artifex Novus; 2021, 5; 118-135
2544-5014
Pojawia się w:
Artifex Novus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szlachetna amatorka. Akwaforty Anetki Tyszkiewiczówny z albumu Vues de Pologne
A noble amateur. The etchings by Anetka Tyszkiewiczówna from the album Vues de Pologne
Autorzy:
Mączyński, Ryszard
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791399.pdf
Data publikacji:
2020-08-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
grafika
akwaforta
pejzaż
weduta
artysta amator
Anna (Anetka) z Tyszkiewiczów Potocka-Wąsowiczowa
Ignace Duvivier
sztuka polska przełomu XVIII i XIX wieku
drawing
etching
landscape
veduta
amateur artist
Anna (Anetka) Potocka-Wąsowiczowa née Tyszkiewicz
Polish art at the turn of the 18th and 19th centuries
Opis:
Artykuł został poświęcony akwafortom zebranym w albumie Vues de Pologne, dedykowanym Annie (Anetce) Tyszkiewiczównie (1779-1867). Przez całe życie zajmowała się ona amatorsko twórczością artystyczną: rysowaniem, malowaniem, a przede wszystkim projektowaniem, co wycisnęło piętno na założeniach pałacowo-ogrodowych w: Wilanowie, Natolinie, Mokotowie, Jabłonnie i Zatorze. Album powstał jako rezultat – i pamiątka – pobytu w Wiedniu w 1795 r. oraz pobierania wtedy lekcji rysunku i akwaforty u francuskiego malarza Ignacego Duviviera (1758-1832), artysty przyjętego później na członka tamtejszej akademii. W podstawowej wersji zawiera – poza stroną tytułową – dziewięć widoków głównie z Warszawy i jej okolic. Tyszkiewiczówna była autorką wszystkich rysunkowych wzorów, jak też przeniesienia ich na płyty, z których powstały odbitki. W pracach tych wyraźnie przedkładała motywy pejzażowe nad wedutowe. Starała się oddawać nastrój chwili, poprzez żywą, energiczną kreskę oraz silne kontrasty walorowe. Komponowała widoki sentymentalne, subiektywne w sposobie ujęcia, bez dbałości o dokładność i realizm w odwzorowaniu rzeczywistości. Możliwe zresztą, że tę ostatnią cechę spotęgowało tworzenie wzorów z pamięci, w Wiedniu, w znacznym oddaleniu od wyobrażanych miejsc. Oceniając wartość artystyczną prac Tyszkiewiczówny – a pod względem techniki wykonania nie różnią się one wcale od dzieł nauczyciela – należy pamiętać, że są juweniliami, gdyż autorka miała zaledwie szesnaście lat. Sporządzone przez nią płyty zostały powtórnie wykorzystane na początku XIX wieku w celach komercyjnych: sześć spośród dziewięciu akwafort ozdobiło wydanie „Kalendarzyka Politycznego, Chronologicznego i Historycznego” na rok 1811, drukowanego nakładem Jana Ludwika Kocha. Na podstawie znacznej liczby odbitek – tych z 1795, jak też tych z 1811 r. – pozostających w kolekcjonerskim obiegu można wnosić o wyjątkowej jak na amatorkę popularności tej części jej dorobku. Ale po tym młodzieńczym doświadczeniu nigdy już później Anna z Tyszkiewiczów – primo voto Potocka, secundo voto Dunin-Wąsowiczowa – do techniki akwaforty nie powróciła.
The article is devoted to the etchings collected in the album Vues de Pologne, dedicated to Anna (Anetka) Tyszkiewiczówna (1779-1867). Throughout her life, she was involved in amateur artistic work: drawing, painting and, above all, design, which left its mark on the palace and garden layouts in Wilanów, Natolin, Mokotów, Jabłonna and Zator. The album was created as a result and as a memoir of her stay in Vienna in 1795. At that time she took drawing and etching lessons from the French painter Ignace Duvivier (1758-1832) – an artist that was later accepted as a member of the local academy. Apart from the title page, in its basic version the album contains nine views mainly of Warsaw and its surroundings. Tyszkiewiczówna was the author of all the drawing patterns, she also transferred them onto the printing plates. In these works she clearly preferred landscape motifs over vedutas. She tried to reflect the mood of the moment through a lively, energetic line and strong value contrasts. She composed sentimental, subjective landscapes with little care for accuracy or realism in the representation of reality. It is also possible that the latter feature was intensified by the recreation of patterns from her memory, in Vienna, far away from the portrayed places. Evaluating the artistic value of her works—in terms of the technique used they do not differ at all from the works of her teacher—one should remember that they are juvenile works since the author was only sixteen at that time. Her plates were reused at the beginning of the 19th century for commercial purposes – six out of nine etchings adorned the 1811 edition of “The Political, Chronological and Historical Calendar”, printed by Jan Ludwik Koch. On the basis of the considerable number of prints in collectors’ circulation—those from 1795 as well as those from 1811—it is possible to conclude that this part of her work is exceptionally popular for an amateur. But after this youthful experience, Anna née Tyszkiewicz, primo voto Potocka, secundo voto Dunin-Wąsowiczowa, never returned to the etching technique.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4; 39-78
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Transformacja XVIII-wiecznej metody transferu obrazu graficznego na ceramikę w nowoczesne technologie w warunkach warsztatu graficznego. Metody transferu grafiki na ceramikę
Autorzy:
Cieślińska-Kawecka, Agnieszka
Kerner, Kimba Frances
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/951529.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie
Tematy:
druk ceramiczny cyfrowy
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
spektroskopia
linoryt
akwatinta
akwaforta
grafika warsztatowa
grafika
produkcja ceramiki
glina
fajans
transferware
porcelana
pigmenty ceramiczne
ceramika
Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych w Warszawie
skala Baumego
Ćmielów Design Studio
Staffordshire
Małgorzata Warlikowska
Jahn Sadler
Jean-Baptiste Le Prince
Marek Cecuła
Opis:
Artykuł dotyczy wdrożenia XVIII- wiecznej metody transferu grafiki na podłoża ceramiczne w oparciu o współczesny warsztat graficzny. Technika nazywana transferware, spopularyzowana w XVIII i XIX wieku w Anglii, wykorzystywała matryce rytownicze, a dekoracja była przenoszona na ceramikę za pomocą bibuły i wypalana w dwustopniowym procesie. Ważnym elementem wdrażania nowej metody transferu grafiki na ceramikę jest opracowanie receptur współczesnych małotoksycznych lub nietoksycznych farb ceramicznych w podstawowej gamie kolorystycznej – pigmenty ceramiczne naszkliwne oraz podszkliwne. Tworzone i testowane barwniki, ze względu na zakres parametrów fizycznych badanego zjawiska, mogą być obiektami badanymi spektroskopowo. Proces wdrażania transferu opisuje także badanie nośników obrazu, począwszy od matryc wklęsłodrukowych po wypukłodrukowe, opracowanie receptur składu farb graficzno-ceramicznych, metod wypału, sposobów nanoszenia obrazu, użytych papierów. Wstępne doświadczenia pokazują, że transfer grafiki – obrazu z matrycy graficznej na ceramikę jest nie tylko możliwy, ale daje ciekawe efekty artystyczne bez stosowania toksycznych rozpuszczalników. Odtworzenie starych metod transferu grafiki na ceramikę w połączeniu z nowymi technologiami jest nowatorskim założeniem. Metoda transferu matrycy na ceramikę tworzy innowacyjny warsztat oraz pozwala na działanie interdyscyplinarnej pracowni w strukturze grafiki artystycznej. Celem wdrożenia nowej metody techniki jest wykorzystanie jej do rozwiązań artystycznych.
Źródło:
inAW Journal – Multidisciplinary Academic Magazine; 2020, 1, 1
2719-7816
Pojawia się w:
inAW Journal – Multidisciplinary Academic Magazine
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies