Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Wagnera" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 17
Tytuł:
Choroby przewlekłe w podstawowej opiece zdrowotnej
Autorzy:
Kurpas, Donata
Hans-Wytrychowaska, Anna
Mroczek, Bożena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/553078.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Stowarzyszenie Przyjaciół Medycyny Rodzinnej i Lekarzy Rodzinnych
Tematy:
chory przewlekle
opieka podstawowa
model Wagnera
Źródło:
Family Medicine & Primary Care Review; 2011, 2; 325-327
1734-3402
Pojawia się w:
Family Medicine & Primary Care Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Determinanty wzrostu zadłużenia w gospodarce światowej
Autorzy:
Grabia, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/654377.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
wskaźnik długu publicznego
prawo Wagnera
kryzys gospodarczy
kryzys fiskalny
Opis:
Celem artykułu jest przedstawienie i zbadanie determinantów wzrostowej tendencji zadłużania się przez większość rządów na świecie. Opracowanie składa się z wprowadzenia, dwóch części zasadniczych i podsumowania. Główne wnioski można sformułować następująco: -        W całym analizowanym okresie występował dodatni trend wskaźnika zadłużenia w gospodarce światowej. Ze szczególnie silnym jego wzrostem mieliśmy do czynienia w ostatnich kilku latach. -        W gospodarce bardzo często występują sprzężenia zwrotne między kryzysem gospodarczym i fiskalnym. Ten ostatni z reguły poprzedzany był lub współwystępował z tym pierwszym. -        Długookresowy trend wzrostowy długu publicznego dobrze tłumaczy prawo Wagnera, zgodnie z którym wskaźnik zadłużenia rośnie w wyniku m.in. wzrostu liczby ludności, wzrostu opiekuńczej roli państwa, wzrostu kosztów obsługi długu oraz wzrostu wydatków państwa na B+R.    
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Oeconomica; 2014, 3, 303
0208-6018
2353-7663
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Oeconomica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Wagners Law as a mirror picture of market failures?
Prawo Wagnera jako odzwierciedlenie niedoskonałości rynku?
Autorzy:
Szlichciński, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/10075109.pdf
Data publikacji:
2022-02-28
Wydawca:
Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne
Tematy:
economic thought
Wagner's Law
Prawo Wagnera
myśl ekonomiczna
historia myśli ekonomicznej
Opis:
The main aim of this paper is to present theoretical concept of Wagner's Law of Increasing State Activity (WL) in a broader context of his views on role of the state and subordinating economy to political and military goals of the state. In majority of research works published the area of his political views and influence on economic policy of the state is not presented. It is also important to notice that narrow analysis focused on comparison between economic growth and budgetary or governmental spending may not necessarily lead to concluding whether the WL is confirmed or not in particular countries. Some parts of public expenditure can be invisible and hard to count, like for instant tax exemptions and remissions. In order to demonstrate the complexity of the discussed issues and the ambiguity of conclusions drawn from the available data, this study uses descriptive statistics, which was accompanied by an analysis of less "conventional" literature describing the career and political views of Adolf Wagner, which so far has been largely omitted in studies focusing on attempts to verify actuality of these rather narrowly understood theses formulated over 140 years ago. Analysis of available statistical data and observations from the literature, presented in this paper, due to the increasing number and variety of publications falling within the discussed issue, is incomplete and requires further analysis.
Celem artykułu jest przedstawienie teoretycznej koncepcji wagnerowskiego prawa wzrostu aktywności państwa w szer- szym kontekście poglądów A. Wagnera na rolę państwa i podporządkowanie gospodarki i rynku celom politycznym i militarnym państwa. W większości opublikowanych prac badawczych nie przedstawiono obszaru jego poglądów poli- tycznych i ich wpływu na politykę gospodarczą państwa. Na- leży zauważyć, że wąska analiza skupiona na porównaniu wzrostu gospodarczego z wydatkami budżetowymi lub rzą- dowymi niekoniecznie musi prowadzić do stwierdzenia czy Prawo Wagnera jest nadal aktualne, potwierdzone w po- szczególnych krajach. Niektóre z wydatków publicznych mo- gą być bowiem niewidoczne i trudne do policzenia, na przy- kład w przypadku natychmiastowych zwolnień podatkowych czy umorzeń. W celu wykazania złożoności omawianych za- gadnień i niejednoznaczności wniosków wynikających z do- stępnych danych w artykule wykorzystano statystykę opiso- wą, której towarzyszyła analiza mniej „konwencjonalnej” li- teratury opisującej karierę i poglądy polityczne A. Wagnera, które dotychczas były w dużej mierze pomijane w badaniach skupiających się na próbach weryfikacji aktualności tych dość wąsko rozumianych tez sformułowanych ponad 140 lat temu. Ze względu na rosnącą liczbę i różnorodność publika- cji z omawianego zakresu przedstawiona w artykule analiza dostępnych danych statystycznych i obserwacji z literatury jest niepełna i wymaga dalszych badań.
Źródło:
Marketing i Rynek; 2022, 2; 34-41
1231-7853
Pojawia się w:
Marketing i Rynek
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O francuskiej recepcji „Tannhäusera” w latach 1845–1861
On the French Reception of ‘Tannhäuser’ (1845–1861)
Autorzy:
Mrozowicki, Michał Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26731693.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
recepcja Wagnera we Francji
Tannhäuser
historia opery
Wagner reception in France
history of opera
Opis:
Tematem artykułu jest francuska recepcja Tannhäusera, ze szczególnym uwzględnieniem różnych okoliczności słynnej paryskiej realizacji dzieła w marcu 1861 roku w Salle Le Peletier, szesnaście lat po jego prapremierze w Dreźnie. Autor zwraca uwagę, że w ciągu tych szesnastu lat Francuzi mogli zdobyć pewną wiedzę o twórczości Wagnera i jej entuzjastycznym odbiorze (artykuł Liszta w Journal des débats z 18 maja 1849 r. oraz jego książka „Lohengrin” i „Tannhaüser” de Richarda Wagnera opublikowany po francusku w Lipsku w 1851 r.) i krytyczny (artykuły François-Josepha Fétisa opublikowane w Revue et Gazette musicale de Paris od 6 czerwca do 8 sierpnia 1852 r.). Wykonanie uwertury do Tannhäusera na koncercie Orkiestry Towarzystwa św. Cecylii 24 listopada 1850 r., choć dalekie od ideału, pomogło położyć podwaliny pod francuski wagneryzm. Francuska premiera Tannhäusera odbyła się w Strasburgu 12 lipca 1855 roku. Utwór wykonał po niemiecku koloński zespół operowy pod dyrekcją Ferdinanda Rödera. Francuskie gazety były dość powściągliwe w tej sprawie. Pomysł wystawienia Tannhäusera w Paryżu zrodził się dwa lata później. We wrześniu 1857, w odpowiedzi na propozycje z Niemiec, kompozytor i impresario Léopold Amat, były dyrektor teatralny les Bouffes-Parisiens, zorganizował musicale i inne atrakcje w Homburgu, Ems i Wiesbaden. Podczas „festiwalu muzycznego” w Wiesbaden, 24 września 1857 roku, Tannhäuser Ryszarda Wagnera został wykonany przed ekskluzywną publicznością, w skład której weszło wielu zaproszonych przez organizatorów paryskich dziennikarzy. Goszcząc w Wiesbaden licznych przedstawicieli paryskiej prasy i pokazując im operę Wagnera, Amat chciał zainteresować francuską opinię publiczną dziełem niemieckiego kompozytora, mając nadzieję, że w niedalekiej przyszłości może być wystawiona w Paryżu. Dziennikarze paryscy byli zachwyceni programem muzycznym i towarzyszącymi atrakcjami, ale ich wrażenia z wystawienia Tannhäusera, zamierzonego jako punkt kulminacyjny uroczystości, nie były entuzjastyczne, o czym świadczą przytoczone w tym artykule recenzje. W konsekwencji projekty Amata spełzły na niczym. W dalszej części artykułu przedstawiono wydarzenia związane z paryską recepcją Tannhäusera w latach 1860 i 1861. Autorka omawia recenzje trzech koncertów wagnerowskich, które odbyły się w Théâtre-Italien – Salle Ventadour w styczniu i lutym 1860 roku, a zwłaszcza paryskiej premiery opery: odpowiedzi na takie pytania, jak okoliczności podjęcia decyzji o występie w Operze Paryskiej, problemy z francuskim tłumaczeniem libretta, relacje Wagnera z dyrygentem, orkiestrą i innymi pracownikami Opery Paryskiej, trzy marcowe spektakle Tannhäusera, główne przyczyny jego niepowodzenia i niejednoznaczne konsekwencje tego niepowodzenia, a także przeglądy prasy. Artykuł kończy się proroczymi słowami Baudelaire'a zapowiadającymi przyszłą rehabilitację Tannhäusera w Paryżu.
The subject of this article is the French reception of Tannhäuser, with particular emphasis on various circumstances surrounding the famous Paris production of the work in March 1861 at the Salle Le Peletier, sixteen years after its world premiere in Dresden. The author draws attention to the fact that over those sixteen years, the French could have acquired some knowledge of Wagner’s work and its reception, both enthusiastic (Liszt’s article in Journal des débats of 18 May 1849 and his book ‘Lohengrin’ et ‘Tannhaüser’ de Richard Wagner published in French in Leipzig in 1851) and critical (François-Joseph Fétis’s articles published in Revue et Gazette musicale de Paris between 6 June and 8 August 1852). The performance of the overture to Tannhäuser in a concert given by the Saint Cecilia Society Orchestra on 24 November 1850, although far from ideal, helped to lay the foundations for French Wagnerism. The French premiere of Tannhäuser took place in Strasbourg on 12 July 1855. The work was performed in German by the Cologne opera company directed by Ferdinand Röder. The French papers were rather reticent on the subject. The idea of staging Tannhäuser in Paris arose two years later. In September 1857, in response to proposals from Germany, the composer and impresario Léopold Amat, a former theatre manager of les Bouffes-Parisiens, organised musical and other attractions in Homburg, Ems and Wiesbaden. During the ‘musical festivities’ in Wiesbaden, on 24 September 1857, Richard Wagner’s Tannhäuser was performed to an exclusive audience that included many Parisian journalists invited by the organisers. In hosting numerous representatives of the Parisian press in Wiesbaden and showing them Wagner’s opera, Amat wanted to interest French public opinion in the German composer’s work, hoping that it might subsequently be staged in Paris in the near future. The Parisian journalists were delighted with the musical programme and accompanying attractions, but their impressions of the performance of Tannhäuser, intended as the highlight of the festivities, were less than enthusiastic, as evidenced by the reviews quoted in this article. Consequently, Amat’s projects came to nought. The next part of the article presents events related to Parisian reception of Tannhäuser in 1860 and 1861. The author discusses reviews of the three Wagner concerts held at the Théâtre-Italien – Salle Ventadour in January and February 1860, and especially the opera’s Parisian premiere, addressing such questions as the circumstances surrounding the decision to perform it at the Paris Opera, problems with the French translation of the libretto, Wagner’s relations with the conductor, the orchestra and other members of the Paris Opera’s staff, the three March performances of Tannhäuser, the main causes of its failure and the ambiguous consequences of that failure, as well as press reviews. The article concludes with Baudelaire’s prophetic words announcing the future rehabilitation of Tannhäuser in Paris.
Źródło:
Muzyka; 2021, 66, 2; 37-72
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Zielone ludziki” w polityce zagranicznej Federacji Rosyjskiej w drugiej dekadzie XXI wieku
„Little green men” in the foreign policy of the Russian Federation in the second decade of the 21st century
Autorzy:
Pokrzywińska, Marlena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1592417.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Russia
little green men
the Wagner Group
mercenaries
Rosja
zielone ludziki
Grupa Wagnera
najemnicy
Opis:
Celem niniejszego artykułu jest analiza roli „zielonych ludzików” w polityce zagranicznej Rosji w świetle obowiązujących norm prawnych regulujących kwestię najemnictwa oraz para- militarnych ugrupowań. Motywy, jakimi kierował się Kreml przy wykorzystaniu nielegalnych sił do osiągnięcia celów politycznych, zostały rozpatrzone przez pryzmat procesu decyzyjne- go w ramach metody decyzyjnej. Dodatkowo, dla zrozumienia kontekstu prawnego zaangażowania nieoficjalnych sił w polityce zagranicznej, pomocna była metoda instytucjonalno-prawna. W niniejszym artykule podjęto próbę odpowiedzi na następujące pytania badawcze: Jaka jest rola „zielonych ludzików” w polityce zagranicznej Rosji? Jakie jest oficjalne stano- wisko Kremla w związku z wykorzystaniem najemników, kontraktorów? Jakie są przyczyny angażowania przez Rosję nieoficjalnych sił poza granicami państwa? Warto zaznaczyć, że trend w komercjalizacji bezpieczeństwa oraz w prowadzeniu konfliktów przez pośredników stał się widoczny na początku XXI wieku na świecie. Nie tylko Rosja zdecydowała się na tego typu usługi, albowiem USA, Wielka Brytania czy Francja delegują część zadań pierwotnie przypisanych siłom zbrojnym na prywatne podmioty. Przejawy działalności najemników na rzecz Federacji Rosyjskiej zostały rozpatrzone na przykładach Ukrainy, Wenezueli, Republiki Środkowoafrykańskiej oraz Syrii.
The purpose of this article is to analyze the role of “little green men” in the Russian foreign policy in the light of legal norms regulating use of mercenaries and paramilitary groups. The author examined the Kremlin’s motives to use illegal forces to achieve political goals from the perspective of the decision-making process. In addition, the institutional and legal method was helpful to understand the legal context of the involvement of unofficial forces in foreign policy. This article attempts to answer the following research questions: what is the role of “little green men” in the Russian foreign policy? What is the Kremlin’s official attitude towards the use of mercenaries and contractors? What are the reasons for engagement of unofficial forces outside Russia? It is worth noting that a trend of the commercialization of security and conflicts managed by intermediaries became visible at the beginning of the 21st century in the world. Not only Russia has decided on this type of service, because the USA, Great Britain or France delegate some of the tasks originally assigned to the armed forces to private entities. Signs of mercenary activity for the Russian Federation have been described on the examples of Ukraine, Venezuela, the Central African Republic and Syria.
Źródło:
Acta Politica Polonica; 2019, 48, 2; 45-53
2451-0432
2719-4388
Pojawia się w:
Acta Politica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prigozhins mutiny - causes, course and consequences of the Wagner Group rebellion
Bunt Prigożyna – przyczyny, przebieg i konsekwencje rebelii Grupy Wagnera
Autorzy:
Bryjka, Filip
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31232576.pdf
Data publikacji:
2024-04-26
Wydawca:
Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego
Tematy:
Wagner Group
mercenaries
hybrid threats
Russian secret services
Grupa Wagnera
najemnicy
zagrożenia hybrydowe
rosyjskie służby specjalne
Opis:
The author seeks answers to the question of how the Prighozin’s mutiny affected the position of the Wagner Group in Russia. He mainly takes into account the events that took place on 23-24 June 2023, when the mercenaries led by Yevgeny Prigozhin carried out the so-called “march of justice” against the Russian Defense Ministry. The aim of the article is to answer three specific research questions: 1) what factors led to the Wagner Group’s rebellion? 2) what was the reaction of the Russian government to these events? 3) what are the consequences of Prigozhin’s rebellion for the stability of Putin’s regime, the Wagner Group leadership and the organisation as a whole? In seeking answers to these questions, the author focuses on Prigozhin’s relations with the Russian military elite. He then presents the course of the rebellion and the Kremlin’s reaction to these events. The author further discusses the consequences of the rebellion both within Russia and internationally.
Autor poszukuje odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób bunt Prigożyna wpłynął na pozycję Grupy Wagnera w Rosji. Uwzględnia przede wszystkim wydarzenia, do których doszło w nocy z 23 na 24 czerwca 2023 r., gdy najemnicy kierowani przez Jewgienija Prigożyna przeprowadzili tzw. marsz sprawiedliwości przeciwko Ministerstwu Obrony. Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na trzy szczegółowe pytania badawcze: 1) jakie czynniki doprowadziły do rebelii Grupy Wagnera? 2) jaka była reakcja rosyjskich władz na te wydarzenia? 3) jakie są konsekwencje buntu Prigożyna dla stabilności reżimu Putina, a także kierownictwa Grupy Wagnera i całej formacji zbrojnej? Autor, poszukując odpowiedzi na te pytania, koncentruje się na relacjach Prigożyna z rosyjskimi elitami wojskowymi. Następnie przedstawia przebieg rebelii oraz reakcję Kremla na te wydarzenia. Omawia ponadto konsekwencje buntu zarówno wewnątrz Rosji, jak i w skali międzynarodowej.
Źródło:
Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego; 2024, 30; 269-304
2080-1335
2720-0841
Pojawia się w:
Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bunt Prigożyna - przyczyny, przebieg i konsekwencje rebelii Grupy Wagnera
Prigozhin’s mutiny - causes, course and consequences of the Wagner Group rebellion
Autorzy:
Bryjka, Filip
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31232599.pdf
Data publikacji:
2024-04-26
Wydawca:
Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego
Tematy:
Grupa Wagnera
najemnicy
zagrożenia hybrydowe
rosyjskie służby specjalne
Wagner Group
mercenaries
hybrid threats
Russian secret services
Opis:
Autor poszukuje odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób bunt Prigożyna wpłynął na pozycję Grupy Wagnera w Rosji. Uwzględnia przede wszystkim wydarzenia, do których doszło w nocy z 23 na 24 czerwca 2023 r., gdy najemnicy kierowani przez Jewgienija Prigożyna przeprowadzili tzw. marsz sprawiedliwości przeciwko Ministerstwu Obrony. Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na trzy szczegółowe pytania badawcze: 1) jakie czynniki doprowadziły do rebelii Grupy Wagnera? 2) jaka była reakcja rosyjskich władz na te wydarzenia? 3) jakie są konsekwencje buntu Prigożyna dla stabilności reżimu Putina, a także kierownictwa Grupy Wagnera i całej formacji zbrojnej? Autor, poszukując odpowiedzi na te pytania, koncentruje się na relacjach Prigożyna z rosyjskimi elitami wojskowymi. Następnie przedstawia przebieg rebelii oraz reakcję Kremla na te wydarzenia. Omawia ponadto konsekwencje buntu zarówno wewnątrz Rosji, jak i w skali międzynarodowej.
The author seeks answers to the question of how the Prighozin’s mutiny affected the position of the Wagner Group in Russia. He mainly takes into account the events that took place on 23-24 June 2023, when the mercenaries led by Yevgeny Prigozhin carried out the so-called “march of justice” against the Russian Defense Ministry. The aim of the article is to answer three specific research questions: 1) what factors led to the Wagner Group’s rebellion? 2) what was the reaction of the Russian government to these events? 3) what are the consequences of Prigozhin’s rebellion for the stability of Putin’s regime, the Wagner Group leadership and the organisation as a whole? In seeking answers to these questions, the author focuses on Prigozhin’s relations with the Russian military elite. He then presents the course of the rebellion and the Kremlin’s reaction to these events. The author further discusses the consequences of the rebellion both within Russia and internationally.
Źródło:
Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego; 2024, 30; 13-48
2080-1335
2720-0841
Pojawia się w:
Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
U źródeł teorii i praktyki finansów publicznych. Część VI Problematyka finansów publicznych w ujęciu wybranych przedstawicieli XIX-wiecznej niemieckiej myśli ekonomicznej
Some historical roots of the theory and practice of the public finance. Part VI The views of the selected representatives of German economic thought of the 19th century on public finance
Autorzy:
Goryszewski, R.
Kotowska, E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/228189.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Wyższa Szkoła Menedżerska w Warszawie
Tematy:
protekcjonizm
interwencjonizm
etatyzm
prawo Wagnera
reformy socjalne Bismarcka
protectionism
interventionism
etatism
Wagner’s law
Bismarck’s social reforms
Opis:
Celem artykułu jest przedstawienie dorobku w zakresie finansów publicznych XIX-wiecznej niemieckiej myśli ekonomicznej: tzw. ekonomii narodowej oraz starszej i młodszej szkoły historycznej. Nurty te, definiowane często w literaturze przedmiotu jako heterodoksyjne, były istotnie w dużej mierze przeciwstawne dominującej wówczas klasycznej ortodoksji ekonomicznej, wywodzącej się głównie z Wielkiej Brytanii. Klasyczna myśl ekonomiczna stosunkowo mało uwagi poświęcała zagadnieniom z zakresu finansów publicznych, w przekonaniu, że ich gestor – państwo nie powinno odgrywać w gospodarce rynkowej (ex definitione prywatnej) znaczącej aktywnej roli. Wprawdzie nie wszyscy klasycy i nie zawsze sprowadzali tę rolę wyłącznie do – jak uparcie utrzymują popularne podręczniki – funkcji „stróża nocnego”, to jednak dopiero wymienione kierunki ekonomii niemieckiej diametralnie odmieniły postrzeganie państwa i jego instytucji w odniesieniu do gospodarki. W ramach tych nurtów ekonomii, które nieprzypadkowo pojawiły się właśnie w zapóźnionych ekonomicznie krajach niemieckich, zaczęło państwo, jego instytucje, a siłą rzeczy także cały obszar administracyjno- gospodarczy, który stopniowo wyodrębnił się jako domena finansów publicznych, nie tylko doceniać, ale wręcz uznawać za decydujący czynnik rozwoju gospodarczego.
The aim of the article is to describe the output of German economic thought of the 19th century, that is List’s “national economics” and the both historical schools, to the field of the public finance. Those economic schools, very often defined as heterodox ones, were opposed against the classical economic orthodoxy, stemming mainly from Great Britain. The classical economic thought paid relatively little attention to the public finance, taking into account its belief that the state should not play a significant active role in the market economy (ex definitione private one). However, not all the classics and not always understood this role as the “night-watchman” activity (as popular manuals still maintain), but only the schools mentioned above radically changed the opinion on the real role of the state in economic development. And it was not an accident that it happened just in underdeveloped at that time German territories. Those territories needed an active state, its institutions and all that area which step by step became the public finance domain to promote their development. And exactly for that reason many German social thinkers started to appreciate the state as the crucial factor in the process of economic development.
Źródło:
Postępy Techniki Przetwórstwa Spożywczego; 2015, 1; 140-146
0867-793X
2719-3691
Pojawia się w:
Postępy Techniki Przetwórstwa Spożywczego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O historii paryskich inscenizacji „Pierścienia Nibelunga” (1893–1933)
On Wagnerian 'Ring' cycle Parisian historical performances (1893–1933)
Autorzy:
Mrozowicki, Michał Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408588.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
recepcja Wagnera we Francji
Pierścień Nibelunga
historia opery
Wagner reception in France
Der Ring des Nibelungen
history of opera
Opis:
Zaledwie kilka tygodni po światowej premierze Pierścienia Nibelunga w Bayreuth w sierpniu 1876 roku wielki francuski dyrygent Jules Pasdeloup, który zbojkotował festiwal ze względów bynajmniej nie artystycznych, a jedynie patriotycznych, postanowił włączyć do programu swoich niedzielnych paryskich koncertów fragment tego arcydzieła: Marsz na śmierć Zygfryda z trzeciego aktu Zmierzchu bogów. 29 X 1876 r. w Cyrku zimowym Pasdeloup zmuszony był stawić czoła wrogim reakcjom niektórych słuchaczy, którzy, niczym publiczność premiery Tannhäusera piętnaście lat wcześniej w Sali Opery Paryskiej przy ulicy Le Peletier, przy pomocy gwizdków ochoczo używanych w trakcie koncertu, wyrażali swój negatywny stosunek do niemieckiego kompozytora. Niemniej liczne fragmenty zaczerpnięte z Pierścienia Nibelunga w kolejnych latach i dekadach były wykonywane zarówno przez Jules’a Pasdeloup i jego muzyków, jak i jego kolegów Edouarda Colonne’a i Charles’a Lamoureux oraz ich następców. Atoli pełne cztery części cyklu pojawiły się na scenie Palais Garnier znacznie później: premiera Walkirii miała miejsce dopiero 12 V 1893 r. pod kierownictwem muzycznym Colonne’a (z udziałem solistów Rose Caron w partii Zyglindy, Belga Ernesta Van Dycka w partii Zygmunda, Szwajcarki Lucienne Bréval w roli Brunhildy i Jean-François Delmasa – w roli Wotana, który tę partię – nie tylko zresztą w Walkirii, ale i w innych częściach cyklu, a także partię Hagena w Zmierzchu bogów, interpretować będzie niezmiennie w Paryżu przez z górą trzydzieści lat). Zygfryd pojawił się na scenie Opery Paryskiej – 3 I 1902 r. pod dyrekcją Paula Taffanela z polskim tenorem Janem Reszke, któremu partnerowała ulubienica Cosimy Wagner Louise Grandjean. Pedro Gailhard, którego druga kadencja na stanowisku dyrektora Opery Paryskiej dobiegła końca 31 XII 1907 r., nie podjął próby wystawienia całości wagnerowskiej Tetralogii. Zadanie to zrealizowali jego następcy, Leimistin Broussan, który miał w swoim dorobku pierwszą francuską inscenizację Pierścienia Nibelunga w Lyonie w kwietniu 1904 r., i kompozytor André Messager, wielki miłośnik i znawca wagnerowskich dramatów. Zmierzch bogów i Złoto Renu, w takiej nietypowej kolejności, pojawiły się na afiszu pierwszej francuskiej sceny w l. 1908 i 1909, poprzedzając wykonania kompletnego cyklu Tetralogii pod batutą austriackich kapelmistrzów Felixa Weingartnera (w l. 1911 i 1912) i Arthura Nikischa (w roku 1911) oraz wspomnianego współdyrektora Opery Paryskiej André Messagera (w roku 1913). Artykuł omawia wszystkie te historyczne spektakle, przedstawiając ich ocenę przez francuskich krytyków muzycznych, jak również kilka innych – nieco dziś zapomnianych – inscenizacji Tetralogii (lub jej części), które miały miejsce w następnych latach, zwłaszcza w lutym 1928 i w kwietniu 1933 r. w Operze Paryskiej, a także w czerwcu 1929 r. – w Théâtre des Champs-Elysées przy avenue Montaigne 15 – w wykonaniu „Teatru z Bayreuth” pod dyrekcją Franza von Hoesslin z udziałem między innymi słynnej pary Nanny Larsen-Todsen (w partii Brunhildy) i Lauritz Melchior (w rolach Zygmunda i Zygfryda). Konkludując, artykuł, pisany „w przeddzień” nowej inscenizacji Tetralogii w Operze Paryskiej (w reżyserii Hiszpana Calixto Bieito, znanego ze swych kontrowersyjnych spektakli operowych, także wagnerowskich), autor wspomina krótko powojenne paryskie inscenizacje Tetralogii w Palais Garnier i w Opéra-Bastille, a także w Théâtre du Châtelet i w Théâtre des Champs-Elysées.
Only a few weeks after the world Wagner’s Ring cycle premiere in Bayreuth in August 1876, the great French conductor Jules Pasdeloup, decided to include to the programme of his dominical Parisian concerts the first, short but famous, fragment of this masterpiece: Siegfried’s Funeral March from The Twilight of the Gods. He had to face hostile reactions of some spectators who, during its execution, acted like the audience of Tannhäuser’s premiere fifteen years before, using their whistles to express their negative attitude to the German composer. Nevertheless numerous other pieces taken from The Ring of the Nibelung were going to be performed by Pasdeloup and his musicians as well as by his colleagues Edouard Colonne and Charles Lamoureux in the following years. However the full four parts of the cycle appeared on the stage of The Palais Garnier much later and in unusual order. The Valkyrie was performed on 12 May 1893 conducted by Colonne (the cast included Rose Caron as Sieglinde, Ernest Van Dyck, as Siegmund, Lucienne Bréval as Brunnhilde and Jean-François Delmas as Wotan). Siegfried with the Polish famous tenor Jan Reszke in the title role had its premiere in Paris on 3 January 1902 conducted by Paul Taffanel and it was the last Wagner’s musical drama introduced to Palais Garnier’s repertoire during Pedro Gailhard’s directorship. His successors, Leimistin Broussan – who had previously presented The Ring cycle at Lyon’s Grand Theatre in April 1904 – and the composer André Messager, the great admirer and connoisseur of Wagner’s dramas, put on The Twilight of the Gods in 1908 and The Rhinegold next year, followed soon by the four full cycles of the Wagnerian Tetralogy conducted by Austrian conductors Felix Weingartner (in 1911 and in 1912) and Arthur Nikisch (in 1911) and finally by the co-director of the Paris Opera, André Messager. The paper recalls these historical performances, as well as few other performances of the Tetralogy (or its parts) that took place in the following years, especially in 1928, 1929 and 1933. Concluding the paper written on the eve of the new creation of the Tetralogy at the Opera Bastille (directed by Calixto Bieito, the Spanish artist well known for his controversial opera productions), the author reminds briefly the post-war Parisian productions of the Tetralogy at the Palais Garnier and at the Opera Bastille, as well as these at the Théâtre du Châtelet and at the Théâtre des Champs-Elysées.
Źródło:
Muzyka; 2019, 64, 4; 65-110
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Decydująca batalia – rzecz o francuskich „Lohengrinach”
The decisive battle – On French Lohengrins
Autorzy:
Mrozowicki, Michał Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28411988.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Ryszard Wagner
recepcja Wagnera we Francji
Lohengrin
historia opery
Richard Wagner
Wagner’s reception in France
history of opera
Opis:
W recepcji Richarda Wagnera we Francji są dwa kluczowe momenty. Pierwszy z nich jest bardzo dobrze znany miłośnikom opery na całym świecie: skandaliczne, wrogie reakcje niektórych widzów (zwłaszcza członków Jockey Club) podczas trzech paryskich wystawień Tannhäusera w marcu 1861 r., reakcje, które zrujnowały nadzieje Wagnera na karierę w Paryżu i we Francji. Drugi, być może mniej znany, jest w rzeczywistości o wiele ważniejszy: pierwsze wykonanie Lohengrina w Palais Garnier, 16 IX 1891 r., które zapoczątkowało wielką erę wagnerowską w Opéra de Paris. Pośmiertna belle époque Wagnera, która trwała do I wojny światowej, naznaczona była niezliczonymi słynnymi produkcjami jego oper i dramatów muzycznych nie tylko w Paryżu, ale także w wielu francuskich teatrach prowincjonalnych. Należy jednak pamiętać, że ostateczny triumf Lohengrina w Paryżu w 1891 r. poprzedziła długa, zacięta walka między zwolennikami Wagnera i jego nieprzejednanymi wrogami. W artykule przytoczono kilka tekstów o Lohengrinie po światowej premierze w Weimarze w 1850 r., w szczególności artykuł Gérarda de Nervala opublikowany w La Presse oraz entuzjastyczne artykuły Franza Liszta w Le Journal des débats (Paryż) i Illustrierte Zeitung (Lipsk). Te ostatnie, opublikowane w książce Liszta Lohengrin et Tannhaüser de Richard Wagner (wydrukowana w 1851 r., także w Lipsku, ale w języku francuskim, przeznaczona głównie dla czytelników francuskich), skłoniła François-Josepha Fétisa do odpowiedzi siedmioma krytycznymi artykułami na temat Wagnera, które ukazały się w La Revue et Gazette musicale de Paris w 1852 roku. Teksty węgierskiego kompozytora Liszta i belgijskiego krytyka muzycznego Fétisa, opublikowane w języku francuskim, doprowadziły do niekończących się konfrontacji między francuskimi wagnerofilami i wagnerofobami. Pomimo tej ożywionej dyskusji Lohengrin nie był wystawiany w żadnym teatrze we Francji w latach pięćdziesiątych XIX w., nawet we fragmentach lub w wersji koncertowej. Francuscy miłośnicy opery musieli zadowolić się artykułami prasowymi zawierającymi zwięzłe opisy niemieckich i austriackich produkcji. Francuska premiera Lohengrina zapowiadana była kilka razy pod koniec lat sześćdziesiątych w Théâtre-Lyrique Impérial. Jednak ani Léon Carvalho, ani jego następca Jules Pasdeloup nie zdołali wystawić tej opery. Pojawienie się na scenach francuskich Lohengrina i innych dzieł Wagnera z tego okresu, manifestujących jego gallofobię, takich jak Eine Kapitulation, zostało opóźnione przez wojnę francusko-pruską z 1870 roku. Pierwsze francuskie wykonanie tej opery – i jedyne w życiu Wagnera – odbyło się w 1881 r. w Nicei (w wersji włoskiej Salvatore Marchesi) pod batutą Auguste Vianesi. Po przerwach w próbach Lohengrina w Paryżu w Théâtre-Italien, Opéra-Comique i Palais Garnier w 1884, 1885 i 1886 r., mieszkańcy stolicy mogli wreszcie, dzięki wytrwałość Charlesa Lamoureux, podziwiać tę operę 3 V 1887 r. w teatrze Eden. Dyrygent planował dać dziesięć wystawień Lohengrina w ciągu sezonu, ale gwałtowne antyniemieckie i antywagnerowskie demonstracje, podsycane przez premiera René Gobleta, zmusiły go do odwołania wszystkich oprócz pierwszego, które – z czysto artystycznego punkt widzenia – było wielkim sukcesem. Cztery lata później, 16 IX 1891 r., Lamoureux ponownie poprowadził Lohengrina w Paryżu, tym razem w Palais Garnier. Krytycy porównali artystyczny poziom dwóch paryskich Lohengrinów. Chwalili prawie wszystkich śpiewaków nowego spektaklu, zwłaszcza Ernesta Van Dycka, powracającego do tytułowej roli, oraz Rose Caron, która zastąpiła Fidès Devriès w roli Elsy. W 1891 r., podobnie jak cztery lata wcześniej, wokół opery odbyły się demonstracje przeciwko Lohengrinowi i jego wystawieniom, ale tym razem rząd zareagował zupełnie inaczej. Premier Charles de Freycinet, w przeciwieństwie do René Gobleta cztery lata wcześniej, wykorzystał siły bezpieczeństwa do ochrony artystów. Kilka dni później demonstranci się wycofali, gdy niezwykłe arcydzieło niemieckiego kompozytora ostatecznie podbiło paryską publiczność. To była decydująca bitwa, punkt zwrotny w przyjęciu Wagnera we Francji. Od 1891 r. jego opery i dramaty muzyczne cieszą się niezwykłą karierą na francuskich scenach, a Lohengrin zawsze jest jednym z najbardziej podziwianych. Autor wspomina kilka innych wykonań tej opery i słynnych paryskich wykonawców, takich jak Jan Reszke (Jean de Reszké) i jego brat Edward, Salomea Kruszelnicka, Lauritz Melchior, Lotte Lehmann, Germaine Lubin, Sandor Konya, Régine Crespin, Rita Görr, Wolfgang Windgassen, Elisabeth Grümmer, Siegfried Jerusalem, Jonas Kaufmann, René Pape oraz dwóch innych polskich śpiewaków: Rafał Siwek i Tomasz Konieczny.
There are two crucial moments in Richard Wagner’s reception in France. The first one is very well known by opera lovers all over the world: the scandalous, hostile reactions of some spectators (especially members of the Jockey Club) during the three Parisian performances of Tannhäuser in March 1861, reactions which ruined Wagner’s hopes of a career in Paris and in France. The second one, perhaps less well known, is actually much more important: the first performance of Lohengrin at the Palais Garnier, on 16 September 1891, which opened the great Wagnerian era at the Opéra de Paris. Wagner’s posthumous belle époque, which lasted until the First World War, was marked by innumerable famous productions of his operas and music dramas not only in Paris but also in many French provincial theatres. One should remember, however, that Lohengrin’s definitive triumph in Paris, in 1891, was preceded by a long, fierce battle between Wagner’s supporters and his intransigent enemies. This paper cites several texts written about Lohengrin after its world premiere in Weimar, in 1850, especially Gérard de Nerval’s article published in La Presse and Franz Liszt’s enthusiastic articles in Le Journal des débats (Paris) and Illustrierte Zeitung (Leipzig). The latter, reproduced in Liszt’s book Lohengrin et Tannhaüser de Richard Wagner(printed in 1851, also in Leipzig, but in French, intended primarily for French readers), prompted the Belgian François-Joseph Fétis, to respond with seven critical articles on Wagner, which appeared in La Revue et Gazette musicale de Paris in 1852. Those texts by the Hungarian composer Liszt and the Belgian musical critic Fétis, published in French, gave rise to the endless confrontations between French Wagnerophiles and Wagnerophobes. In spite of that animated discussion, Lohengrin was not staged in any theatre in France during the 1850s, even in extracts or in a concert version. French opera lovers had to make do with press articles giving concise accounts of its German and Austrian productions. Lohengrin’s French premiere was announced several times in the late sixties at the Théâtre-Lyrique Impérial. However, neither Léon Carvalho nor his successor Jules Pasdeloup managed to produce this opera. Lohengrin’s appearance on French stages was delayed by the Franco-Prussian War of 1870 and particularly by Wagner’s Gallophobe works of this period, such as Eine Kapitulation. The first French performance of this opera – and the only one in Wagner’s lifetime – took place in 1881 in Nice (in an Italian version by Salvatore Marchesi), under the baton of Auguste Vianesi. After some aborted attempts to perform Lohengrin in the capital at the Théâtre-Italien, the Opéra-Comique and the Palais Garnier in 1884, 1885 and 1886, Parisians could finally admire this opera at the Eden-Theater, on 3 May 1887, thanks to the perseverance of Charles Lamoureux. That famous conductor planned to give ten performances of Lohengrin over the course of the season, yet violent anti-German and anti-Wagnerian demonstrations, encouraged by the Prime Minister René Goblet, forced him to cancel all but the first, which from the purely artistic point of view was a great success. Four years later, on 16 September 1891, Lamoureux again conducted Lohengrin in Paris, this time at the Palais Garnier. Critics compared the artistic standard of the two Parisian Lohengrins. They praised almost all the singers of this new performance, especially Ernest Van Dyck, reprising the title role, and Rose Caron, who replaced Fidès Devriès as Elsa. In 1891, as four years earlier, demonstrations were held around the opera house against Lohengrin and its performances, but this time the government reacted quite differently. The Prime Minister, Charles de Freycinet, unlike René Goblet four years before, used the security forces to protect the artists. A few days later, the demonstrators stood down, as the German composer’s unusual masterpiece finally conquered the Parisian audience. That was the decisive battle, the turning point in Wagner’s reception in France. Since 1891, his operas and music dramas have enjoyed a remarkable career on French stages, with Lohengrin always one of the most admired. The author mentions several other performances of this opera and its famous Parisian interpreters, such as Jan Reszke (Jean de Reszké) and his brother Edouard, Salomea Krushelnytska, Lauritz Melchior, Lotte Lehmann, Germaine Lubin, Sandor Konya, Régine Crespin, Rita Görr, Wolfgang Windgassen, Elisabeth Grümmer, Siegfried Jerusalem, Jonas Kaufmann, René Pape, and two other Polish singers, Rafał Siwek and Tomasz Konieczny.
Źródło:
Muzyka; 2018, 63, 4; 3-37
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pół wieku „Tristana i Izoldy” Ryszarda Wagnera na scenach operowych Paryża (1899–1949)
A Half-Century of Richard Wagner’s ‘Tristan and Isolde’ on Parisian Opera Stages (1899–1949)
Autorzy:
Mrozowicki, Michał Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/25806620.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
recepcja Wagnera we Francji
Tristan i Izolda
historia opery
Wagner reception in France
Tristan and Isolde
history of the opera
Opis:
Artykuł opisuje historię paryskich przedstawień Tristana i Izoldy Wagnera, skupiając się na trzech okresach: Belle Epoque, dwudziestoleciu międzywojennym i latach czterdziestych XIX wieku. Autor przypomina obsady i recenzje prasowe głównych przedstawień tego muzycznego dramatu. Premiera Tristana w Operze Paryskiej odbyła się 14 grudnia 1904 roku pod dyrekcją Paula Taffanela. Wcześniej dzieło to wystawiane było w języku francuskim nie tylko za granicą – w Brukseli i Monte Carlo, w teatrach operowych prowincji francuskich, ale także w teatrach paryskich, Nouveau-Théâtre (w 1899) i Théâtre du Château-d'Eau (w 1902 r.) – z prywatnych inicjatyw Charlesa Lamoureux, Willy’ego Schütza i Alfreda Cortota. W okresie międzywojennym Tristana wystawiali w Paryżu – w latach dwudziestych XX wieku – artyści włoscy i holenderscy (pod dyrekcją Tullio Serafina i Alberta Van Raalte) oraz drugi paryski teatr operowy – Opéra-Comique (najpierw pod dyrekcją Désiré-Émile’a Inghelbrechta najpierw, a następnie pod rządami Alberta Wolffa). Po ponownym pojawieniu się Tristana i Izoldy w repertuarze Opery Paryskiej w 1930 r. doszło do niezwykłej rywalizacji dwóch paryskich teatrów operowych grających ten dramat w tym samym czasie. Wspomniane w artykule niezwykłe wykonania Tristana i Izoldy dali w Paryżu artyści niemieccy (lub austriaccy) pod dyrekcją Franza Schalka, Karla Elmendorffa, Leo Blecha, Franza von Hoesslina i oczywiście Wilhelma Furtwänglera w latach trzydziestych. Prawie 90 lat po tak zwanym „sezonie anglo-amerykańskim” w Théâtre des Champs-Élysées, Opera Paryska zapowiada siedem przedstawień prawdziwego anglo-amerykańskiego Tristana, które odbędą się w styczniu i lutym 2023 roku z udziałem amerykańskich i brytyjskich artystów w rolach głównych.
The paper describes the history of the Parisian performances of Wagner’s Tristan and Isolde focusing on these of the three periods: the Belle Epoque, the interwar period and the nineteen fourties. The author reminds the casts and the press reviews of the main spectacles of this musical drama. Tristan’s premiere at the Paris Opera took place on December 14th, 1904 conducted by Paul Taffanel. Earlier, this work had been executed in French, not only abroad – in Brussels and Monte Carlo, at the opera theatres in French provinces, but also in Parisian theatres, Nouveau-Théâtre (in 1899) and Théâtre du Château-d’Eau (in 1902) – due to private initiatives of Charles Lamoureux, Willy Schütz and Alfred Cortot. During the interwar period, Tristan was staged in Paris – in nineteen twentieth – by Italian and Dutch artists (under Tullio Serafin and Albert Van Raalte) and by the second Parisian opera theatre – the Opéra-Comique (under Désiré-Émile Inghelbrecht first, and under Albert Wolff next). After the reappearance of Tristan and Isolde in the Paris Opera’s repertoire in 1930 an unusual rivalry of the two Parisian opera theatres playing this drama in the same time took place. The remarkable performances of Tristan and Isolde – mentioned in the paper – were given in Paris by German (or Austrian) artists conducted by Franz Schalk, Karl Elmendorff, Leo Blech, Franz von Hoesslin and of course by Wilhelm Furtwängler in nineteen thirties. Almost 90 years after so called „Anglo-American Season” at the Théâtre des Champs-Élysées, the Paris Opera is announcing seven performances of the real Anglo-American Tristan to take place in January and February 2023, with the American and British artists in the principal roles.
Źródło:
Muzyka; 2022, 67, 4; 23-62
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wykorzystanie aktorów niepaństwowych przez Rosję w konflikcie syryjskim
Russias use of non-state actors in the Syrian conflict
Autorzy:
Mazur, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22446625.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Syria
Russia
Wagner Group
PMC
Hezbollah
Liwa al-Quds
non-state actor
Rosja
Grupa Wagnera
Liwa al-Kuds
aktor niepaństwowy
Opis:
Zaangażowanie Rosji w konflikcie syryjskim okazało się jednym z elementów szerszego planu uzyskania roli ważnego aktora w nowo powstającym ładzie międzynarodowym. Potencjał Rosji był jednak znacznie mniejszy niż innych mocarstw, potrzebowała zatem specyficznych narzędzi i metod innych niż główni konkurenci. Celem artykułu jest analiza, w jaki sposób Rosja wykorzystała podmioty niepaństwowe do budowy swojej pozycji w Syrii i środowisku międzynarodowym i jakie mogą być implikacje tych doświadczeń w przyszłości.
Russia's involvement in the Syrian conflict proved to be one element of a broader plan to gain a role as a major actor in the newly emerging international order. Russia's potential proved to be much weaker than other powers, so it needed to create specific tools and methods than its main competitors. The aim of this article was to analyze how Russia used non-state actors to build its position in Syria and in the international environment, and how these experiences might imply for the future.
Źródło:
Polityka i Społeczeństwo; 2023, 22, 3; 201-219
1732-9639
Pojawia się w:
Polityka i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rosyjskie prywatne firmy wojskowe i ich rola w polityce wewnętrznej i zagranicznej
Russian Private Military Companies and Their Role in Domestic and Foreign Policy
Autorzy:
Olszanecka, Natalia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2154720.pdf
Data publikacji:
2022-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
prywatne formy wojskowe
prywatne armie
Federacja Rosyjska
Grupa
Wagnera
geopolityka
private military companies
private
armies
Russian Federation
Wagner Group
geopolitics
Opis:
Wykorzystanie przez Rosję prywatnych firm wojskowych wzmocniło się w ostatnich latach, odzwierciedlając wnioski wyciągnięte z wcześniejszych działań, ekspansywny sposób myślenia oraz pragnienie uzyskania korzyści gospodarczych, geopolitycznych i militarnych. Działania na Ukrainie, począwszy od 2014 r., były jednym z pierwszych prób dla PFW. Od tego czasu Rosjanie udoskonalili ich model działania. Mimo że zgodnie z rosyjską Konstytucją działalność prywatnych kontraktorów wojskowych jest nielegalna, pełnią one ważną rolę w realizacji rosyjskich interesów, głównie za granicą. Osłabiają wpływy USA i wspierają interesy geopolityczne, wojskowe i gospodarcze Federacji Rosyjskiej. Są obecni w aż 30 krajach na czterech kontynentach. Celem niniejszego artykułu jest określenie, jaka jest rola rosyjskich prywatnych firm wojskowych w polityce wewnętrznej i zewnętrznej Federacji Rosyjskiej.
Russia’s use of private military companies has strengthened in recent years, reflecting lessons learned from past actions, an expansive mindset and a desire for economic, geopolitical and military benefits. Military operations in Ukraine, starting from 2014, were one of the first tests for PMC. Since then, the Russians have perfected their model of operation. Even though the activities of private contractors are illegal under the Russian Constitution, they play an important role in pursuing Russian interests, mainly abroad. They weaken US influence and support Russia’s geopolitical, military and economic interests. They are present in as many as 30 countries on four continents. The purpose of this article is to define the role of Russian private military companies in the internal and external policy of the Russian Federation.
Źródło:
Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2022, 74; 119-131
1505-2192
Pojawia się w:
Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bitwa o „Conoco”
Autorzy:
Łysiak, Tomasz (1970- )
Powiązania:
Gazeta Polska 2022, nr 13, s. 72-74
Data publikacji:
2022
Tematy:
Grupa Wagnera
United States Army
Przemysł naftowy
Instalacje gazowe
Bitwy lądowe
Komandosi
Wojska najemne
Artykuł publicystyczny
Artykuł z tygodnika opinii
Opis:
Artykuł dotyczy bitwy o instalacje gazowe „Conoco” niedaleko miasta Daj raz-Zaur w Syrii. W niewielkiej bazie na polu naftowym stacjonowało 30 amerykańskich żołnierzy z elitarnej jednostki Delta Force oraz Rangersów. 7 lutego 2018 roku amerykańska baza została zaatakowana przez Grupę Wagnera oraz bojowników syryjskich. Oficjalnie Kreml zaprzeczył, że to żołnierze rosyjscy, potwierdził, że to „prywatne przedsięwzięcie”, za które Moskwa nie ponosi odpowiedzialności.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 17

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies