Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "The Great Reform of Theatre" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    KRYTYKA TEATRALNA ADAMA GRZYMAŁY-SIEDLECKIEGO
    THEATRE CRITICISM OF ADAM GRZYMAŁA-SIEDLECKI
    Autorzy:
    Szczepkowska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/444738.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-01
    Wydawca:
    Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
    Tematy:
    theatre criticism,
    theoretician of the theatre,
    the Great Theatre Reform,
    reviewer,
    interwar period
    Opis:
    The article presents the figure of Adam Grzymała-Siedlecki, a forgotten writer, who was a playwright, novelist, biographer, director, manager of Cracow theatre. He was also a theatrical reviewer and a historian and theoretician of the theatre. One of his most important activities was theatre critcism. His attitude to theatre evolved during a few decades. At the begining of the XX century he was impressed by the ideas of the Great Theatre Reform es- pecially those ones represented by Gordon Craig. Polish critic considered theatre as an autonomic art, appreciated the setting for a theatre play and the main role of a director. In interwar period, when he worked as a reviewer in Kurier Warszawski, he became more traditional and conservative: according to him the most important person in the play is an actor. In his reviews he also called for a repertoire based on Polish comedies, realistic dramas and Polish classics. The view that the fundamental value of the theatre is the interaction between the audience and the actors stands him out in the context of the Young Poland theatre criticism.
    Źródło:
    Acta Neophilologica; 2016, XVIII/1; 135-150
    1509-1619
    Pojawia się w:
    Acta Neophilologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przemiany teatru w dramacie. Kilka uwag o teatralnej koncepcji dramatu jako metodzie
    Theatre Transformations in Drama: Some Remarks on Theatrical Concept of Drama as a Method
    Autorzy:
    Gracla, Jadwiga
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807343.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-02
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    przemiany teatru
    teatralna koncepcja dramatu
    Wielka Reforma Teatru
    konstrukcja przestrzeni
    spektakl
    theatre transformations
    theatrical concept of drama
    the Great Theatre Reform
    space construction
    performance
    Opis:
    Teatralna koncepcja dramatu, jak twierdzą badacze, jest nierozerwalnie związana ze zjawiskiem Wielkiej Reformy Teatru. Podkreśla to pierwotną zależność obydwu dziedzin sztuki i owej więzi odrodzenie. W prezentowanym szkicu ośrodkiem zainteresowania stały się wybrane dramaty powstające w pierwszym trzydziestoleciu XX wieku i teorie zmierzające ku odnowie oblicza sceny, których autorami byli zarówno Prawodawcy Reformy: Craig, Appia i Fuchs, jak i ich spadkobiercy: Jessner, Reinhardt. Prześledzenie struktury dramatu ujawnia zaskakujące zbieżności z tymi teoriami. Ich jednak odkrycie, co należy podkreślić, staje się możliwe wyłącznie dzięki takiemu rozumieniu dzieła dramatycznego, które eksponuje istniejącą w nim wizję teatralną i jego teatralne przeznaczenie. Dlatego też wykorzystanie właśnie tej teorii pozwala na lepsze zrozumienie dramaturgii, odkrycie związków ze współczesnym jej teatrem i nierzadko również prześledzenie zmian zachodzących w samym teatrze, jako że nierzadko właśnie w dziele dramatycznym postulat reformowania teatru przetrwał próbę czasu.
    Theatrical concept of drama, as it is assumed by researchers, is inseparably connected with the Great Theatre Reform. It emphasises its primary dependence of both areas of art and the renaissance of this bond. The presented sketch focuses on selected plays written in the first three decades of 20th century and theories aiming at the revival of stage vision suggested by authors were both the Reform creators Braig, Appia and Fuchs, as well as their followers Jessner and Reinhardt. The analysis of the play structure reveals striking similarities with these theories. However, what must be emphasised, their discovery becomes possible only if the work of drama exhibits a theatrical vision involved in it and its theatrical purpose. Therefore, the use of this specific theory allows for better understanding of drama, discovering its connections with its contemporary and frequently following changes happening in the theatre because it is in the work of drama where frequently the postulate of reforming the theatre stood the test of time.
    Źródło:
    Roczniki Kulturoznawcze; 2014, 5, 1; 89-100
    2082-8578
    Pojawia się w:
    Roczniki Kulturoznawcze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wyspiański, Schiller, Osterwa – Pillars of Modern Polish Theatre
    Wyspiański, Schiller, Osterwa – filary nośne nowoczesnego teatru polskiego
    Autorzy:
    Braun, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2030920.pdf
    Data publikacji:
    2018-12-16
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    Mise en scene
    Theatre direction (or theatre directing)
    Polish directorial style
    The Great Reform of Theatre
    inscenizacja
    reżyseria
    polski styl inscenizacji albo „polski teatr inscenizacji”
    Wielka Reforma Teatru
    Opis:
    Spośród wielu artystów, którzy zakładali fundamenty, a następnie budowali wielki gmach nowoczesnego teatru polskiego, historia wyróżniła trzy wielkie postaci. Stanisław Wyspiański, związany z modernizmem, przez wielu zwany „ojcem nowoczesnego teatru polskiego”, zbudował fundamenty polskiego teatru, tak jak był on rozumiany i praktykowany w XX w. w dziedzinie dramaturgii i inscenizacji. Tworzył sztuki teatralne nierozdzielnie związane z ich projektami scenicznymi. Były to „dzieła sztuki teatru”, w których materia utkana była ze słów i obrazów, z wizyjnej poezji i dosadnego realizmu. Leon Schiller poszedł śladami Wyspiańskiego. Stał się czołowym twórcą Wielkiej Reformy Teatru w Europie. Uprawiał reżyserię jako wyodrębnioną dziedzinę sztuki; stworzył „polski teatr inscenizacji”; zapoczątkował także nauczanie reżyserii jako dziedziny akademickiej. Jego głównym reżyserskim dokonaniem (obok innych widowisk) były inscenizacje polskich dramatów romantycznych, z których mickiewiczowskie Dziady (Lwów 1932, Wilno 1933, Warszawa 1934) były szczytowym osiągnięciem polskiego teatru w XX wieku. Juliusz Osterwa, aktor, reżyser, organizator życia teatralnego oraz reformator teatru, stworzył teatr Reduta, modelowe laboratorium nowego aktorstwa. Rozwinął i ugruntował psychologiczny i realistyczny nurt w polskim aktorstwie. Propagował polską dramaturgię współczesną (m.in. prapremiery sztuk Szaniawskiego, Żeromskiego, Rittnera) i poetycki teatr wspólnoty aktorów i widzów (Wyzwolenie jako dialog Konrada z widzami, misteryjny Książę niezłomny, przedstawienia podziemne i projekty z czasu II wojny światowej). Włączył swe prace w specyficznie polską tradycję „teatru służby” – służby narodowi i służby Bogu.
    Źródło:
    Tematy i Konteksty; 2018, 13, 8; 415-435
    2299-8365
    Pojawia się w:
    Tematy i Konteksty
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies