Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "The Byzantine art" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-8 z 8
Tytuł:
Dzieje świętych wizerunków w chrześcijaństwie – zarys historii
Veneration of images in christianity – short history
Autorzy:
Jasiewicz, Arkadiusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/495219.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
Tematy:
The Byzantine art
Icon
Iconoclasm
Catacombs
holy image
Opis:
Icon painting emerged in the Byzantine Empire - the Christian empire of the Hellenistic East during the years 330-1453 - as a fully fledged and widely spread art around 500 BC. The first steps in this art were taken in the early Christian art of painting including those examples found in the catacombs in the 2nd and 3:d centuries. It is an original, highly formalized art influenced by classical Greek art and Egyptian Hellenistic art as well as other art traditions especially Syrian. During the reign of Justus the Great who ruled in the Byzantine Empire for forty years (527-565), the Byzantine art of icon painting flourished. It continued to do so until the outburst of the Iconoclasm in 726. That year the emperor Leo III decreed that painting or using icons was to be regarded as idolatry. The Iconoclasm lived on, with a few intermissions until 843. From 843, when the church conquered the iconoclasm, the art of icon painting was revived, this time until the fall of Constantinople in 1453. This era was a golden age for the icon. During this second period of icon painting, its principal prototypes were shaped and the habit of adorning churches with icons was established.
Źródło:
Seminare. Poszukiwania naukowe; 2011, 29; 237-241
1232-8766
Pojawia się w:
Seminare. Poszukiwania naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Epifaniczne przedstawienia Trójcy Świętej na ikonach bizantyjskich i ruskich. Dogmat trynitarny a kanon ikonograficzny.
Epiphanic Representations of the Holy Trinity in Byzantine and Ruthenian Icons. The Trinitarian Dogma and the Iconographic Canon.
Autorzy:
Cyrek, Olga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/607358.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
epiphany
Trinity
three Divine Persons
iconography
the Fathers of the Church
the dogma of the Trinity
Byzantine and Ruthenian art
Opis:
The article describes the basic types of pictorial representations of the Holy Trinity. The Old Testament prefiguration of the Trinity that became a type scene is the so-called „Hospitality of Abraham”. This is the variant of the „Trinity” used by Andrew Rublev. The „New Testament Trinity” represents such topics as „Fatherhood” and the „Common Throne”. The revelation of the Trinity as a whole is also evident in icons depicting scenes from Christ’s life, such as the icons of the Nativity, Baptism, Transfiguration on Mount Tabor, where each of the divine persons is manifested in a different way. God the Father is revealed as the sphere of heaven located in the upper part of the image, the Son of God is manifested in human flesh, and the Holy Spirit is depicted in the form of a dove, or a radiant cloud (mandorla). Numerous compositions also make use of the symbol of a triple beam, which stresses the Trinitarian nature of the depicted scene. The formation of epiphanic representations of the Trinity was influenced not only by the realities revealed in the text of the Scripture, but also by the tenets laid down at the Councils of Nicaea in 325 and Constantinople in 381. Trinitarian terminology was also developed by Eastern and Western theologians such as Basil the Great, Greogory of Nazianus, Hilary of Poitiers, Ambrose of Milan, Augustine of Hippo.
Źródło:
Poznańskie Studia Teologiczne; 2011, 25; 213-237
0209-3472
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Blask Taboru. Światło ikony. Od bizantyńskiej mozaiki do Andrieja Rublowa
The Taboric Light and the Light of the Icon: From Byzantine Mosaics to Andrei Rublev
Autorzy:
BRĄŻKIEWICZ, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1046858.pdf
Data publikacji:
2020-01-12
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
sztuka bizantyńska, sztuka staroruska, Teofanes Grek, Andriej Rublow, hezychazm
Byzantine Art, Old Russian Art, Theophanes the Greek, Andrei Rublev, Hesychasm
Opis:
Ikona, czyli obraz, jest nie tylko dziełem sztuki, lecz przede wszystkim widomym znakiem Boga. Potwierdzają to nawiązujące do teorii estetycznych antycznej Grecji wczesnochrześcijańskie rozważania teologiczne, z objawiającym się człowiekowi bytem transcendentnym łączące kategorię piękna. Wnikliwy ogląd zachowanych zabytków sztuki sakralnej – bizantyńskiej mozaiki i staroruskiego malarstwa ikonowego – pozwala stwierdzić, że zarówno jedne, jak i drugie powstawały pod wpływem monastycznego hezychazmu: pierwsze kształtowane w duchu tradycji egipskich ojców pustyni, drugie zaś poprzez oddziaływanie doktryny św. Grzegorza Palamasa. Przekonanie o możliwości ujrzenia Bożej Światłości w wyniku kontemplacyjnych praktyk ascetycznych znajdowało nie tylko odbicie, lecz również uzasadnienie w przedstawieniu biblijnego Przemienienia. Motyw objawionego na górze Tabor światła symbolizował zewnętrzną względem człowieka światłość, będącą swoistym preludium do uczestnictwa w przebóstwieniu, czyli do wewnętrznej światłości duszy. Uwidoczniony na bizantyńskich mozaikach oraz na ikonach Teofanesa Greka i Andrieja Rublowa temat może być postrzegany nie tyle na poziomie dydaktycznym (jako przekazująca religijne treści ilustracja), ile jako sprzyjające wewnętrznej przemianie źródło modlitewnej zadumy.
The icon, having originally been an image, is not only a piece of art, but above all a visible sign of God. Such an interpretation of the icon was approved in the early Christian theological thought referring to the aesthetic theories of ancient Greece which linked beauty with the essence of the transcendent being revealed to mankind. A thorough overview of Byzantine mosaics and Old Russian iconic paintings, the preserved works of sacred art, shows that both of them developed under the influence of monastic hesychasm, the former shaped in the spirit of the Egyptian desert fathers, the latter formed by the impact of the Palamist doctrine. The belief in the potentiality of seeing God’s Light as a result of contemplative ascetic practices was not only reflected, but also grounded in the biblical narrative of the Transfiguration. The Light revealed at Mount Tabor was the Light coming to humanity from without, which signified a possibility of theosis: obtaining inner Light by the human soul and its resultant divinization. The theme recognized in the Byzantine mosaics, as well as in the icons by Theophanes the Greek and Andrei Rublev, can be seen not so much as the fulfilment of didactic purposes, a plain illustration spreading religious content, but rather as a source of prayerful reflection leading to inner metamorphosis.
Źródło:
Ethos; 2017, 30, 3 (119); 59-74
0860-8024
Pojawia się w:
Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ikonograficzne przedstawienia Chrystusa pod postacią anioła w kontekście opisów biblijnych
ICONOGRAPHIC PRESENTATION OF CHRIST IN CHARACTER DESCRIPTIONS ANGEL IN THE CONTEXT OF BIBLE
Autorzy:
Cyrek, Olga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/489986.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Instytut Teologiczno-Pastoralny im. św. bpa Józefa Sebastiana Pelczara
Tematy:
ikona
anioł
sztuka bizantyjska
Syn Boży
Mądrość Boża
icon
ngel
Byzantine art
the Son of God
the Wisdom of God
Opis:
The article describes the iconographic images of Christ in the form of an angel, which developed in the art of the east, but were also present in the West. Such images are often associated with a symbolic representation of the Divine Wisdom, an example of which is the icon Sophia-Wisdom of God coming from Novgorod. The icon in the center of this is shown angel who can be identified with the Son of God or the Holy Spirit. The inspiration for these subjects were texts from the Book of Sirach, the Book of Wisdom, or the Book of Proverbs. To be known iconographic types on Christ Sacred Silence, which was based on the prophecies of Isaiah. In the West, the more popular he was painting entitled Christ Crucified Serafin, which is based on the vision of St. Francis of Assisi. The best-known present Christ as an angel also appear to topics showing the type of the Old Testament Trinity, where the three angels who sit at the table imagine the three divine Persons. The most famous of this type of icon is by Andrew Rublev.
Źródło:
Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej; 2015, 22; 99-126
1234-8880
Pojawia się w:
Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Four encolpia from a monastery complex in Naqlun — a preliminary iconographic analysis
Autorzy:
Ryś, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1683946.pdf
Data publikacji:
2018-07-09
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
Naqlun/Nekloni
cross-shaped encolpia
iconography of the Crucifixion
Coptic art
Byzantine iconography
lead cross-shaped pendants
Opis:
The article discusses the iconography of the four cross-shaped encolpia made of lead that were discovered in a monastery complex in Naqlun, Egypt, in 2011. The pendants were found together, apparently mislaid in the northeastern corner of the main room of building K.1 (Northern Building). The iconographic analysis of the decorative elements on these encolpia is based on a comparison with other objects of this type coming from a Byzantine culture context. The dating based on the iconographic analysis is compatible with the archaeological context placing the deposition before the end of the 10th century
Źródło:
Polish Archaeology in the Mediterranean; 2017, 26(1); 787-794
1234-5415
Pojawia się w:
Polish Archaeology in the Mediterranean
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przez wąwozy i lasy. Armia bizantyńska wobec trudno dostępnych obszarów w świetle IX konstytucji Taktyk Leona VI Mądrego
Crossing forests and ravines: the struggles of the Byzantine army in difficult terrain in the light of Constitution Nine of the Taktika by Leo VI the Wise
Autorzy:
Marinow, Kirił
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/688668.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Bizancjum
bizantyńska sztuka wojenna
działania wojenne w górach
bizantyńskie podręczniki wojskowości
Taktyki Leona VI Mądrego
góry i lasy w Bizancjum
Byzantium
Byzantine art of war
mountain warfare
Byzantine military manuals
Taktika of Leo the Wise
mountains and forests in Byzantium
Opis:
The Byzantine emperor Leo VI the Wise (886–912) wrote an extensive military treatise which compiled the knowledge of the Byzantines in the art of war. Among his considerations, one can find a discussion concerning the issue of ensuring safe and effective passage of the imperial army marching across difficult and dangerous areas, most notably mountain ravines and forests. The article in hand presents a detailed analysis of Constitution Nine of the Taktika, which the author devoted to marching. The said analysis demonstrates the especially difficult conditions faced by the troops in difficult terrain, where the possibility of easy manoeuvring was markedly limited; the crossing of areas such as these was seen as particularly dangerous on account of being very suitable for a sudden counterattack of the enemy waiting in ambush. Thus, the treatise appealed for cautious approach to such territories and advised to leave it behind at the earliest opportunity. As a result, the learned emperor recommended maximising the agility of the army while planning an invasion: dispensing with large wagons, using pack animals instead of carts, relieving the heavily armed infantrymen of some of their equipment. Under such circumstances, the army had to depend on the light and more agile infantry regiments for its protection and with regard to military action: the peltasts were particularly effective in densely forested areas, while the slingers and archers were more suitable for fighting in mountain gorges. Generally speaking, it was much easier for the infantry to cross such territories, which made their role become more prominent in mountainous and forested areas. These recommendations were all the more important given the fact that the territory of the Byzantine Empire was for the most part composed of such areas, particularly in the Balkan Peninsula.
Cesarz bizantyński Leon VI Mądry (886–912) jest autorem obszernego kompendium o tematyce militarnej, które stanowiło podsumowanie dotychczasowej wiedzy Bizantyńczyków w dziedzinie sztuki wojennej. W swoich rozważaniach nie pominął także istotnego zagadnienia, jakim były zasady bezpiecznego i skutecznego przekraczania trudno dostępnych i niebezpiecznych terenów – przede wszystkim wąwozów górskich i obszarów zalesionych – przez maszerującą armię cesarską. W tym kontekście w artykule szczegółowej analizie poddano IX konstytucję Taktyk cesarskich, która poświęcona została właśnie przemarszom wojska bizantyńskiego. W świetle tej analizy wzmiankowane tereny jawią się jako szczególnie trudne do poruszania się, wyjątkowo ograniczające swobodne manewrowanie oddziałów, a co za tym idzie – skrajnie niebezpieczne, gdyż idealne do zorganizowania w nich zasadzki przez przeciwnika. Forsując zatem takie terytoria, należało zachować szczególną czujność, starając się opuścić je możliwie najszybciej. W związku z tym uczony cesarz rekomendował, by planując najazd na wrogie terytorium charakteryzujące się powyższą rzeźbą terenu, maksymalnie zredukować obciążenia armii – zrezygnować z dużych taborów, wozy zastąpić zwierzętami jucznymi, ograniczyć liczbę jeźdźców, a ciężkozbrojnych piechurów oswobodzić z części rynsztunku. Ciężar osłony armii i działań zbrojnych na takich obszarach spadał na lekkozbrojne i bardziej mobilne jednostki piesze, przy czym oszczepnicy byli najskuteczniejsi w gęsto zarosłych terenach, a łucznicy i procarze w pozbawionych gęstego zalesieniach wąwozach górskich. W ogóle oddziałom pieszym łatwiej było pokonać takie terytoria, co podnosiło ich znaczenie podczas działań w górach i lasach. Rekomendacje te miały o tyle istotne znaczenie, że znaczne terytoria cesarstwa bizantyńskiego, szczególnie te znajdujące się na obszarze Półwyspu Bałkańskiego, charakteryzowały się właśnie górzystym i lesistym ukształtowaniem.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2017, 99; 11-32
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ikona jako relacja wzajemnej miłości między człowiekiem a Bogiem w poglądach Nadii Mazhewich i Jana P. Strumiłowskiego
Icon as a Relationship of Mutual Love in the Views of Nadia Miazhevich and Jan P. Strumiłowski
Autorzy:
Kowalczyk, Monika Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1597289.pdf
Data publikacji:
2021-05-17
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
wschodnie chrześcijaństwo
estetyka bizantyjska
ikona
język ikony
teologia ikony
historia zbawienia
ikonoklazm
„ejdetyczna” teoria sztuki
Eastern Christianity
Byzantine aesthetics
icon
language of icons
theology of icon
the history of redemption
iconoclasm
“eidetic” theory of art
Opis:
Ikona jest przedmiotem kultu religijnego w chrześcijaństwie wschodnim. Cieszy się uznaniem i żywym zainteresowaniem także wśród wiernych Kościoła katolickiego. Książka Nadii Miazhevich i Jana P. Strumiłowskiego pod tytułem: Ikony zbawienia. Słowo, światło, kontemplacja jest tego potwierdzeniem. W jej pierwszej części autorzy zapoznają czytelnika z językiem i teologią ikony, by mógł samodzielnie modlić się przed ikoną. Podkreślają, że ikona to relacja wzajemnej miłości między człowiekiem a Bogiem. Druga część książki to kontemplacja poszczególnych ikon piszących historię zbawienia. Autorzy odchodzą od klasycznej interpretacji wschodnich ikon, kierując się osobistym spotkaniem z Chrystusem obecnym w ikonie. Ich teologia ikony jest ugruntowana w estetyce bizantyjskiej, będącej kontynuacją estetyki greckich ojców Kościoła i Pseudo-Dionizego. Sztukę bizantyjskich ikonofilów wyjaśnia „ejdetyczna” teoria sztuki.
Icons are a subject of religious cult in Eastern Christianity. They are recognized as valuable works of art and they arouse interest in the faithful of the Catholic Church. The book of Nadii Miazhevich and Jana P. Strumiłowski entitled “Icons of redemption. Word, light, contemplation” is a confirmation of this state of affairs. In the first part of the book the Authors describe language of icons, explain theology of icons, because they know that icons often are incomprehensible. They think that an icon is a relation between a man and God, full of reciprocal love. The second part of the book is the contemplation individual icons which present the history of redemption. They prefer their individual experience of icons giving up their classical interpretations. Their theology of icons is rooted in Byzantine aesthetics whichis a continuation of aesthetics of Greek Fathers Church and Pseudo-Dionizy. “Eidetic” theory of art explain icons.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2021, 32, 1; 27-42
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cook (mageiros) in Byzantium. Was there any Female mageiros?
Autorzy:
Anagnostakis, Ilias
Leontsini, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26469784.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Byzantine mageiros and mageirissa
opsopoios and opsartytēs
butcher and cook
the art of cooking
opsartytikē
gendered cooking
women’s culinary activities
feminized masculine nouns
mageiros in Rules (Typika) of monasteries and convents
female nouns for monastic duties
Opis:
The paper studies terms describing cooks and cooking activities that are preserved in Byzantine literature and draw their origins from the ancient Greek literature as well as from biblical and theological texts. Despite some development regarding the preference to the term opsopoios and opsartytēs without ceasing to use the term mageiros for the male cook, as well as the term demiourgos, only the latter is used for women to signal solely the preparation of pastries. It is proved that the conceptualization and connotations of the term mageiros, which are presented in detail, prevented its attribution to women. Further proof on the use of feminised masculine nouns for female professions or occupations in literature and the more concrete evidence on the services recorded in the typika of nunneries display the absolute abiding of the conscious avoidance of the term for women’s involvement in cooking.
Źródło:
Studia Ceranea; 2022, 12; 247-299
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-8 z 8

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies