Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Teatr lalek" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-11 z 11
    Tytuł:
    Lalka w teatrze lalek
    Puppet in the Puppet Theatre
    Autorzy:
    Tomaszewska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/478877.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    teatr lalek, lalka
    teatr dla dzieci
    teatr dziecięcy
    wychowanie estetyczne
    teatr lalek; lalka; teatr dla dzieci; teatr dziecięcy; wychowanie estetyczne
    puppet theatre
    puppet
    doll
    theatre for children
    children’s theatre
    aesthetic education
    Opis:
    Teatr jest stałym elementem edukacji dzieci i młodzieży. Jednak teatr lalek jako forma artystycznego dialogu prowadzonego za pośrednictwem formy plastycznej (lalki) nie cieszy się dziś zainteresowaniem pedagogów. Autorka artykułu postawiła sobie za cel przekonanie edukatorów do tej specyficznej formy teatru i jej możliwości komunikowania się z wychowankiem zarówno poprzez tworzenie spektaklu w ramach laboratorium teatralnego, przez rozmowę o spotkaniu z teatrem profesjonalnym, jak i jako sposób komunikacji interpersonalnej. Wykorzystując badania teatrologiczne i antropologiczne, analizuje możliwości budowania metafory teatralnej za pomocą lalki, a w oparciu o analizę recenzji i opisów widowisk lalkowych oraz obserwację własną współczesnej twórczości lalkowej – dokonuje przeglądu form lalek i sposobu ich istnienia w teatrze. Pokazuje ogromną różnorodność możliwości i wskazuje siłę pobudzania wyobraźni zarówno twórcy, jak i widza. Zwraca uwagę na najnowszą koncepcję „materialnego performansu”, który należy rozumieć jako swoisty dialog interpersonalny między kreatorem a odbiorcą za pośrednictwem materialnego obiektu. Z jednej strony mobilizuje się dzieci do zainteresowania realnym światem, który stanowi przecież naturalne środowisko człowieka. Ma to szczególne znaczenie w świecie zdominowanym przez nowe technologie i wirtualne światy. Z drugiej strony materialny pośrednik ma również walor terapeutyczny, to znaczy pozwala na szczerą i prawdziwą rozmowę, stając się wartościowym narzędziem w pracy edukatora.
    Theatre is a constant element of children’s and teenager’s education. But puppet theatre treated as a form of artistic dialogue conducted through a material form (puppet) seems not to be of interest to pedagogues. The aim of the author is to convince educators of the value of this specific form of theatre and of its possibilities in terms of communication with pupils. This communication takes place in three forms: through creating a spectacle in a theater lab at school; in conversations about the professional performances; in interpersonal communication. Using the relevant theatrological and anthropological research, the author analyzes the possibilities of building a theater metaphor with a puppet and – based on the analysis of theatrical reviews, the description of contemporary performances and personal theatrical observation –the author makes a review of different puppet forms and their manner of animation. She shows the huge diversity of possibilities and points out the power of stimulating the imagination of both the creator and spectator. She also draws attention to the new concept entitled “material performance” which should be understood as a kind of interpersonal dialogue between the creator and the recipient through means of the material object. On the one hand, it motivates children to be interested in the real world which is the natural human environment. It is very important in a reality dominated by new technologies and virtual worlds. On the other, this material intermediary has also therapeutic significance i.e. it allows more honest and genuine communication and thus becoming a valuable tool in the work of the educator.
    Źródło:
    Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce; 2018, 13, 2(48); 183-194
    1896-2327
    Pojawia się w:
    Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teatr Lalek Andrzeja Pawłowskiego jako Projekt Nierealny
    Andrzej Pawłowskis Puppet Theatre as an Unrealictic Project
    Autorzy:
    Kopania, Kamil
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1015451.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    andrzej pawłowski
    teatr lalek
    kineformy
    sylwester drzewiecki
    bauhaus
    puppet theatre
    kineforms
    Opis:
    Na początku lat 50. XX w. Andrzej Pawłowski, wychodząc od inspiracji dokonaniami Bauhausu, ale też Siergieja Obrazcowa, dyrektora Państwowego Centralnego Teatru Lalek w Moskwie, pracował nad stworzeniem lustrzanego teatru lalek. Swój projekt, w założeniu ułatwiający pracę lalkarzom i zapewniający szerszą społeczną dostępność teatru, opatentował i starał się rozwijać, podejmując próby stworzenia epidiaskopowego teatru lalek. Ostatecznie jednak jego starania spełzły na niczym z racji braku zainteresowania projektem środowiska lalkarskiego, jak też przyziemnych problemów, przede wszystkim z trudno dostępnymi w tamtym czasie precyzyjnymi narzędziami optycznymi. Niemniej jednak pochodną prowadzonych eksperymentów były ważne dla polskiej sztuki lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych Kineformy. Niniejszy tekst uzupełnia naszą wiedzę o lustrzanym teatrze lalek. Dzięki odnalezieniu w Archiwum Urzędu Patentowego w Warszawie jego projektu możliwym stało się dokładne zrekonstruowanie formy i zasad działania przenośnej sceny Pawłowskiego. Z kolei głębsza analiza lalkarskiego środowiska powojennej Polski, jego aspiracji, potrzeb oraz horyzontów artystycznych, pozwoliła na ustalenie, dlaczego projekt Pawłowskiego nie spotkał się z zainteresowaniem tych, dla których był stworzony.
    At the beginning of the 1950s, Andrzej Pawłowski, inspired by the achievements of the Bauhaus movement and the work of Sergey Obraztsov, director of the Central State Puppet Theatre in Moscow, was engaged with creating a mirror puppet theatre. He patented his project, which was intended to facilitate the work of puppeteers and ensure wider social accessibility of the theatre, and tried to develop it by attempting to create an epidiascope puppet theater. Ultimately, however, his efforts failed due to the lack of interest in the project of the puppeteers, as well as down-to-earth problems, primarily with the precise optical tools that were difficult to access at that time. Nevertheless, the derivative of the experiments he conducted were Kineforms, important for Polish art in the 1950s and 1960s. This text completes our knowledge of the mirror puppet theater. Thanks to the discovery of its design in the archives of the Patent Office in Warsaw, it became possible to accurately reconstruct the form and principles of operation of Pawłowski’s portable stage. On the other hand, an in-depth analysis of the puppetry milieu of post-war Poland, its aspirations, needs, and artistic horizons made it possible to determine why Pawłowski's project did not meet the interest of those for whom it was created.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2020, 23; 59-71
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Kartoteka" w Grotesce – wyimek z twórczości Zofii i Władysława Jaremów
    'Kartoteka' in the Grotesa Theatre – a fragment of Zofia and Władysław Jarema’s work
    Autorzy:
    Eckert, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/938246.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    Jarema
    Mikulski
    teatr lalek
    Teatr Groteska
    Różewicz
    the theatre of dolls
    Groteska Theatre
    Opis:
    Zofia and Władysław Jarema – the founders of the Groteska Theatre – from the beginning of their artitistic work in Krakow distanced themselves from perceiving the theatre of dolls as exclusively children-oriented. By gathering around themselves a group of distinguished artists, they consistently and reasonably built up the repertoire and Groteska stage for the adult audience. In their search, they included Konstanty Ildefons Gałczyński, Sławomir Mrożek, and Tadeusz Różewicz. This paper is an attempt at analysing and reconstructing the performance of Kartoteka (a drama by Różewicz), which was staged in Groteska Theatre (interpretation by Zofia Jarema, stage design by Kazimierz Mikulski) a few months after its Warsaw preview in the Drama Theatre. The author of the paper also discusses the type of influence which this performance and the Jaremas’ activity in general had on the contemporary theatre of dolls.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria; 2019, 19; 243-256
    2081-1853
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    KARTKI Z HISTORII „TĘCZY”. 70 LAT PAŃSTWOWEGO TEATRU LALKI „TĘCZA” W SŁUPSKU I MIĘDZYNARODOWY KONWENT LALKARZY „WOKÓŁ ŹRÓDEŁ”
    PAGES FROM „RAINBOW” HISTORY. 70. YEARS OF STATE PUPPETS THEATRE „RAINBOW” IN SŁUPSK AND THE INTERNATIONAL DOLLMAKERS CONVENTION „AROUND THE SOURCE”
    Autorzy:
    Krasucka, Anna Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/564485.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Akademia Pomorska w Słupsku
    Tematy:
    teatr lalek
    konwent
    warsztaty
    wystawa
    spektakl
    puppet theater
    convent
    workshops
    exposition
    spectacle
    Opis:
    The International Dollmakers Convention “Around the source” was held in Słupsk by the initiative of the employees and the director of the Theater “Rainbow”. The participants of the convention could take part in workshops about the bunraku doll’s creation proces and dell’arte comedy acting techniques. The audience had a chance to watch performances of the theaters from around the World, and admire the exhibitions of the theater dolls collections. This text i also about the theatre history. It describes its new artistic activities and how it integrates the local community. It tries to answer the question, if Słupsk’s “Rainbow” is still a provincial theatre.
    Źródło:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2017, 15; 181-202
    2083-4721
    Pojawia się w:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Witkacy na wrocławskich scenach lalkowych
    Witkacy in Wrocław Puppet Theatres
    Autorzy:
    Suszczyński, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32083662.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Witkacy
    teatr lalek
    historia teatru
    teatr polski po 1945
    puppet theater
    theater history
    Polish theater after 1945
    Opis:
    Z bogatych dziejów inscenizacji dramatów Stanisława Ignacego Witkiewicza w teatrze lalek (dwadzieścia siedem wystawień po drugiej wojnie światowej) autor prezentuje i skupia się na spektaklach powstałych we Wrocławiu. Pół wieku temu, niemal równocześnie, odbyły się tam dwie pierwsze premiery wykorzystujące lalkowe środki wyrazu: jedną przygotował Zespół Amatorski Klubu Oławka (Juvenilia, prem. XI 1966), drugą – Andrzej Dziedziul (Twój powszedni morderca, prem. 1966), który wprowadził dramaturgię Witkacego w przestrzeń zawodowego teatru nieaktorskiego. Kolejna jego realizacja, inspirowana juwenilnymi utworami autora, dramatem Kurka wodna oraz listami Stanisława Witkiewicza do syna (Glątwa, prem. 2 III 1973), zyskała już wymiar międzynarodowy. W latach osiemdziesiątych we Wrocławskim Teatrze Lalek, jego ówczesny dyrektor Wiesław Hejno, we współpracy ze scenografką Jadwigą Mydlarską-Kowal oraz kompozytorem Zbigniewem Piotrowskim, przygotował kilka wybitnych lalkowych inscenizacji witkacowskich. Gyubal Wahazar (prem. 13 III 1987) skierowany do dorosłej widowni zachwycał plastyką lalek, ich autorską konstrukcją oraz wybitnymi kreacjami scenicznymi. Komedia dla mamy i taty (prem. 7 I 1996) skierowana była do widowni dziecięcej i uznana za jedną z ciekawszych realizacji dla młodszego odbiorcy. W latach dziewięćdziesiątych lalkowe inscenizacje sztuk Witkacego pojawiły się jako spektakle dyplomowe wrocławskiego Wydziału Lalkarskiego: ONI (prem. VI 1992) w reżyserii Hejno i Natrętny Książę. Seans dadaistyczno-surrealistyczny według Georges’a Ribemont-Dessaignes’a, Eugene Ionesco, Tristana Tzary i Stanisława Ignacego Witkiewicza (prem. 10 II 2000) w reżyserii Aleksandra Maksymiaka. Na podstawie zdobytych zdjęć oraz zebranych, artykułów, recenzji i publikacji w prasie oraz wydawnictwach specjalistycznych, autor przypomina wymienione spektakle i dokonuje ich obszernej analizy, prezentując rzadkie w refleksjach naukowców zajmujących się teatrem lalek badania repertuaru kierowanego głównie do widza dorosłego.
    Given the rich history of dramas by Stanisław Ignacy Witkiewicz in puppet theatre (27 productions since the Second World War), the author focuses on the shows put on in Wrocław. The first two productions using puppets as means of theatrical expression premiered, almost concurrently: one was put on by the Zespół Amatorski Klubu Oławka (Juwenilia, prem. Nov. 1966), while the other was prepared by Andrzej Dziedziul (Twój powszedni morderca [Your Everyday Murderer], prem. 1966), who introduced Witkacy’s dramaturgy into professional puppetry. His subsequent play, inspired by Witkacy’s juvenilia, the drama Kurka wodna (The Water Hen), and letters written by Stanisław Witkiewicz Senior to his son (Glątwa [The Hangover], prem. 2 March 1973) acquired international recognition. In the 1980s, the managing director of the Wrocławski Puppet Theatre, Wiesław Hejno, in collaboration with set designer Jadwiga Mydlarska-Kowal and composer Zbigniew Piotrowski, put on several outstanding puppet plays based Witkacy’s works: Gyubal Wahaza (prem. 13 March 1987), addressed to adult audiences, was admired for the visual qualities and novel construction of the puppets as well as for remarkable performances by the puppeteers, while Komedia dla mamy i taty [A Comedy for Mommy and Daddy] (prem. 7 Jan. 1996) was meant for children and regarded as one of the best of those rare puppet shows that Hejno put on for younger audiences. The author also describes The Wrocław Puppetry Department diploma performances: ONI [They] (prem. Juni 1992) by Hejno, , and Natrętny Książę. Seans dadaistyczno-surrealistyczny według Georges’a Ribemont-Dessaignes’a, Eugene Ionesco, Tristana Tzary i Stanisława Ignacego Witkiewicza [The Importunate Prince: A Dada and Surrealist Séance According to Georges Ribemont-Dessaignes, Eugene Ionesco, Tristan Tzara, and Stanisław Ignacy Witkiewicz] (prem. 10 Feb. 2000) by Aleksander Maksymiak. Based on photographs, articles, reviews and other publications appearing both in daily press and in thematic periodicals, the author describes the puppet shows and analyses them thoroughly, focusing on the puppet theatre repertory addressed to adult audiences, which is rare in puppet theatre studies.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2017, 66, 1/2; 165-198
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dramaty (nie)zwierzęce w teatrze lalek dla dzieci
    (Non)animal plays in puppet theatre for children
    Autorzy:
    Drwięga, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1076746.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    puppet theatre
    children’s theatre
    puppet
    animals on stage
    teatr lalek
    teatr dla dzieci
    animant
    zwierzęta w teatrze
    Opis:
    Agata Drwięga analizuje, w jaki sposób zwierzęta są obecne we współczesnych dramatach dla dzieci oraz na scenach polskich teatrów lalek. Autorka wspomina sztuki (Malwinka w Ptasim Królestwie A. Wiktorowskiej-Chmielewskiej i Marvin M. Guśniowskiej), które cechuje przedmiotowe podejście do zwierząt. Swoją uwagę koncentruje przede wszystkim na tekstach eksponujących wybrane aspekty zwierzęcej natury, jednak nieuciekających od antropomorfizacji bohaterów (Dziób w dziób M. Prześlugi, Wąż M. Guśniowskiej i Tylko jeden dzień M. Baltscheita). Ostatnim przedmiotem analizy jest spektakl Baltic. Pies na krze R. Wiczy-Pokojskiego, gdzie opowiedziano historię zwierzęcia, zachowując odrębność jego natury, jednocześnie stawiając je na równi z człowiekiem. Podejście realizatorów do kwestii zwierzęcej objawia się zarówno przez wygląd lalek, jak ich rolę w spektaklu. Animanty zwierząt niepopularnych (takich jak gołąb, wąż czy jętka) rzadziej niż lalki ssaków (kot, pies) wykazują podobieństwo do swoich, występujących w naturze, pierwowzorów. Jednocześnie lalki bohaterów nie-ludzkich niemal zawsze upodabnia się do ludzi lub infantylizuje.
    Agata Drwiega in her paper investigates how animals are present in contemporary drama for children and in Polish puppet theatre. Pieces in which animals are treated as if they were humans (in both negative and positive sense) are discussed. Investigated dramas include A. Wiktorowska-Chmielewska’s Malwinka in the Bird’s Kingdom and M. Guśniowska’s Marvin. Here, animals are generally treated as objects, and their real nature is not relevant for the content of drama. Texts concentrate on certain aspects of animal nature but also include animals which still undergo anthropomorphism (for example in: M. Guśniowska’s The Snake, M. Prześluga’s Beak in Beak and M. Baltscheit’s One Day Only). The last performance discussed in the paper is Baltic. A Dog on an Ice Floe directed by R. Wicza-Pokojski which tells the story of an animal but retains its subjectivity and places it at the same level as human experience. In general, the artist’s approach to animals is manifested by not only the puppet’s looks, but also by their role in the show. Puppets of less popular animals (e.g. pigeons, snakes or mayflies) often do not resemble original organisms, in contrast to puppets of mammals (e.g. cats, dogs). In the same time, non-human characters are almost always anthropomorphised or infantilized.
    Źródło:
    Polonistyka. Innowacje; 2017, 5; 103-120
    2450-6435
    Pojawia się w:
    Polonistyka. Innowacje
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teatr bohatera popularnego Europy Zachodniej a polska szopka kolędnicza
    The theatre of the popular Western Europe hero and the Polish nativity play
    Autorzy:
    Tomaszewska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1877422.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    szopka
    teatr lalek
    sztuka popularna
    bohater ludowy
    teatr dziecięcy
    kabaret
    szopka (a nativity play)
    puppet theatre
    popular art
    folk hero
    children’s theatre
    cabaret
    Opis:
    Od XVIII w. zaczął zyskiwać popularność szereg postaci lalkowych, które pojawiły się na wędrownych scenkach trup teatralnych niemal w całej Europie. Były to postaci komiczne o charakterze bohaterów popularnych, przemawiające do publiczności ulic, placów, targów - ich własnym językiem. Część z nich wywodziła się z komedii dell’arte (Pulcinella, Poliszynel, Guignol, Don Cristobal, Pietruszka). Korzenie teatralne bohaterów, którzy pojawili się z państwach niemieckich (Hanswurst, Kasperle, Kašparek, Gašparko), sięgają teatru elżbietańskiego i wiążą się z obecnością wędrownych trup angielskich aktorów, które włączyły do swoich przedstawień tradycyjną postać błazna. Ponieważ dla Polski jest to czas powolnej utraty niepodległości na rzecz państw ościennych, teatr bohatera ludowego nie powstał. Rozwinęła się za to forma szopki kolędniczej. Porównanie funkcji i znaczenia tych zjawisk teatralnych jest przedmiotem tego opracowania. Jest to także próba zwrócenia uwagi pedagogów na edukacyjne walory polskiej szopki kolędniczej.
    In the 18th century, a number of puppet figures began to gain popularity. They appeared on the traveling scenes of theatre troupes almost throughout Europe. They were comic figures of the character of popular heroes, presented in the streets, squares and markets and speaking to audience in their own language. One part of them came from the comedy dell’arte (Pulcinella, Poliszynel, Guignol, Don Cristobal, and Pietruszka). The theatrical roots of the heroes who appeared in German states (Hanswurst, Kasperle, Kašparek, Gašparko) reached the Elizabethan theatre and are associated with the presence of wandering theatre troups of English actors. They combined Elizabethan theatre with traditional figure of a folk jester. Because for Poland it is a time of slow loss of independence for the benefit of neighboring countries, the theatre of the popular hero was not created. Instead, the form of szopka (a nativity play) was developing. Comparison of the functions and significance of these theatrical phenomena is the subject of this study. It is also an attempt to draw the attention of educators to the educational values of the Polish nativity play.
    Źródło:
    Edukacja Międzykulturowa; 2020, 12, 1; 262-276
    2299-4106
    Pojawia się w:
    Edukacja Międzykulturowa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kukiełki nie u Hawełki
    Autorzy:
    Kleszczyński, Karol (1917-1996).
    Powiązania:
    Gazeta Polska. Dziennik Informacyjny Polaków na Bliskim Wschodzie 1943, nr 265, s. 4
    Data publikacji:
    1943
    Tematy:
    Armia Polska na Wschodzie
    Ruch artystyczny w wojsku Polska 1939-1945 r.
    Kultura w wojsku Polska 1939-1945 r.
    Kultura
    Teatr lalek
    Teatr polski
    Teatr wojskowy
    II wojna światowa (1939-1945)
    Opis:
    Teatr kukiełkowy "Żubrów" w Iraku.
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Artykuł
    Tytuł:
    Kronika życia i twórczości Jana Dormana (1912–1986)
    Jan Dorman. A History of His Life and Work (1912-1986)
    Autorzy:
    Tomaszewska, Ewa
    Wiśniewska, Marzenna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36454053.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Jan Dorman
    Eksperymentalny Teatr Dziecka
    Teatr Dzieci Zagłębia
    Janina Dorman
    archiwum teatralne
    teatr lalek
    historia teatru polskiego
    eksperyment artystyczno-teatralny
    Experimental Child’s Theatre
    The Children of Zagłębie’s Theatre
    Będzin
    theatre archives
    puppet theatre
    Polish theatre
    experimental theatre
    Opis:
    Jan Dorman (ur. 1912, Dębowa Góra, obecnie Sosnowiec – zm. 1986, Będzin) był pedagogiem, reżyserem, scenografem, autorem tekstów teatralnych, twórcą Eksperymentalnego Teatru Dziecka w Sosnowcu (1945-1949) i Teatru Dzieci Zagłębia w Będzinie, obecnie noszącego jego imię (1950-1977), wykładowcą Wydziału Lalkarskiego we Wrocławiu Filii PWST w Krakowie, obecnie Akademii Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego (1978-1986), animatorem życia kulturalnego Będzina. Jego działalność teatralna sytuowała się pomiędzy teatrem dla dzieci, teatrem młodego widza, teatrem lalkowym, awangardowym teatrem plastycznym oraz eksperymentami bliskimi happeningowi. Przedstawienia Dormana prezentowane były na wielu przeglądach i festiwalach zagranicznych, twórczość TDZ pod jego dyrekcją reprezentowała Polskę na Międzynarodowej Wystawie Scenografii w Amiens we Francji (1969). Dorman pisał adaptacje i autorskie teksty teatralne, komponował i wybierał muzykę, projektował scenografię (wraz z synem, Jackiem), był inicjatorem przeglądu widowisk folklorystycznych „Herody”, utrzymywał szerokie kontakty z polskim i zagranicznym środowiskiem teatralnym, publikował regularnie na łamach pism teatralnych (m in. „Scena”, „Teatr Lalek”, „Teatr”), wydał książkę Zabawa dzieci w teatr. Przez całe życie Dorman utrwalała swoją działalność w skrupulatnie wytwarzanej dokumentacji archiwalnej.
    Jan Dorman (b. Dębowa Góra, now Sosnowiec, 1912–d. Będzin, 1986) was a teacher, director, stage designer, author of texts for theatre, founder of the Experimental Child’s Theatre (ETD) in Sosnowiec (1945–1951) and The Children of Zagłębie’s Theatre (TDZ) in Będzin, which has been named after him (1951–1977), lecturer at the Faculty of Puppetry in Wrocław, Branch of the State Academic School of Theatre (PWST) in Krakow, now Stanisław Wyspiański Academy of Theatre Arts (1978–1986), promoter of culture in Będzin. His theatre practice situated itself between children’s theatre, young spectator’s theatre, puppet theatre, avant-garde art theatre and experiments close to the happening. Dorman’s performances were presented at many festivals internationally; the work of TDZ that he directed represented Poland at the International Exhibition of Stage Design in Amiens, France (1969). Dorman wrote and adapted texts for theatre, composed and selected music, designed the sets (along with his son, Jacek), initiated the “Herody” review of folk productions, maintained extensive contacts with Polish and foreign theatre communities, contributed regularly to theatre  magazines (including Scena, Teatr Lalek, Teatr), and he published his book Children Playing at Theatre. Throughout his life, Dorman recorded his practice through meticulously produced archival documentation. 
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2019, 68, 3/4; 13-140
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-11 z 11

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies