- Tytuł:
-
Aristeus and Thanatos. Samuel Beckett’s Insect Poetics Creepy
Aristajos i Tanatos. Owadzia poetyka Samuela Becketta - Autorzy:
- Kisiel, Michał
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/691979.pdf
- Data publikacji:
- 2019
- Wydawca:
- Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
- Tematy:
-
Samuel Beckett, owady, śmierć, maszyna antropologiczna, abstrakcja
Samuel Beckett, insects, death, anthropological machine, abstraction - Opis:
-
Celem niniejszego artykułu jest próba nakreślenia sposobów, za pomocą których Samuel Beckett wiąże śmierć z figurami owadów, stanowiącymi jeden z najbardziej dopracowanych i konsekwentnych tropów zwierzęcych w jego literackim uniwersum. Jak się okazuje, w przeładowanych antropocentryzmem dziełach irlandzkiego pisarza zwierzęta zaskakują czytelnika tym, jak wiele z ich gatunków oraz okazów zamieszkuje jałowe i martwe przestrzenie Becketta. Owady nie stanowią w tej kwestii wyjątku: w światach Becketta spotykamy muchy, pszczoły, szerszenie, osy czy mrówki. Wychodząc od antropocentrycznego odczytania dzieł autora Końcówki przez Alaina Badiou, autor przesiewa tę interpretację przez maszynę antropologiczną Giorgio Agambena oraz posthumanistyczne rozważania Rosi Braidotti. W odróżnieniu od figur ludzkich, które skazane są na niekończącą się agonię pozbawioną wieńczącego ją wydarzenia, owady zostają odczytane jako byty przynależące w pełni do śmierci, sporadycznie przebijające się poprzez jej mur do świata żywych. Podążając za tym rozpoznaniem, autor stara się ukazać powyższą tezę na kilku różnych planach. W artykule zostaje zinterpretowana rola Worma (dosłownie: Robaka) w Nienazywalnym, a także jego niejasny status ontologiczny. W Molloyu zanalizowana zostaje relacja Morana do jego pszczół: obserwacja ich tańca oraz odkrycie ich śmierci oraz zwłok. W końcu, w dalszych częściach artykułu odczytana zostaje fascynująca Becketta logika roju, a także metonimiczne związki owadów z technologią, których tanatyczne aspekty ujawniają intrygujące związki ludzi i nieludzi w dziełach autora Końcówki.
In the broadest possible terms, this paper aims at exploring the relation between death and insects in Samuel Beckett with a special emphasis put on the fact that it is insects that form one of the most repetitive and complex animal figures in his oeuvre. Surprisingly, his otherwise desolate and bleak spaces – despite the inherent anthropocentric framework they are founded on – are inhabited by the plethora of nonhuman species. Insects are here no exception; Beckett’s writings are abundant in references to flies, bees, hornets, wasps, or ants. The paper begins with confronting Alain Badiou’s take on Beckett with Rosi Braidotti’s and Giorgio Agamben’s theories, including the anthropological machine. It is argued that, contrary to the human figures condemned to ceaseless agony and torment deprived of the ultimate horizon of death, insects belong entirely to the realm of death in Beckett; in other words, they struggle to breach through the wall of life. In order to prove that, I discuss the unclear ontological status of Worm in The Unnamable. Moreover, the paper reconstructs Moran’s relation to his bees, depicted in Molloy, including his insightful study of the waggle dance and the discovery of their cadavers. Finally, the paper focuses on the logic of a swarm, which Beckett seems to be fascinated with, and the metonymies of insect tropes and technology, whose Thanatic aspects disclose the unsettling connections between humans and nonhumans in Beckett’s works. - Źródło:
-
Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies; 2019, 5
2719-2687
2451-3849 - Pojawia się w:
- Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł