Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Roman Rite" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-14 z 14
    Tytuł:
    W środku paradnej tarczy. Ciekawy grób z cmentarzyska kultury przeworskiej w Czersku, pow. piaseczyński
    Inside a parade shield. An interesting grave from the Przeworsk culture cemetery in Czersk, distr. Piaseczno
    Autorzy:
    Czarnecka, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/584896.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    kultura przeworska
    okres rzymski
    uzbrojenie
    obrządek pogrzebowy
    Przeworsk culture
    Roman Period
    weaponry
    burial rite
    Opis:
    An urn grave 93 from cemetery of the Przeworsk culture was furnished with opulent set of arms: a sword, two spearheads and shield fittings, all ritually destroyed according to burial custom of the Przeworsk culture. A shield-boss, of type Jahn 7, has broken spike. Bronze rivets, coated with silver sheet are flattened. Inside the boss were stored small objects, a not rare phenomenon in the Przeworsk culture. A shield grip, of type Jahn 8, has rectangular bronze plates covered with thin layer of silver, with small silver studs, and decorative rosettes. Crests separating rivet plates from a handle are covered with silver sheet, and decorated with filigree plait. A big number of iron U-shaped edge mountings, elaborately destroyed, allows a cautious reconstruction of a shield-form – it should be rectangular/oval. An evidence, that shields of such shape were used in the Przeworsk culture, could be finds of miniature shields (e.g. Siemiechów, grave 46). Some analogies are also outside the Przeworsk culture, e.g. preserved in situ shield from grave 19 in Hunn, Norway. Grave 93 is dated to phase B2 of the Roman Period. All finds have no traces of fire, so they weren’t put on the pyre but were deposited directly in grave pit. A shield was disfigured. Edge mountings were irregularly dispersed in grave pit, some pieces were inside shield boss. They must be torn away from the shield planks. A shield boss was deposited more then 40 cm apart from the grip. The urn were placed in the middle.
    Źródło:
    Acta Archaeologica Lodziensia; 2014, 60; 35-44
    0065-0986
    2451-0300
    Pojawia się w:
    Acta Archaeologica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Królestwo (nie)wykorzystanych możliwości. Kilka myśli o teorii dzieła literackiego Romana Ingardena w praktyce
    A Kingdom of (Un)used Opportunities. A Few Thoughts on Roman Ingarden’s Literary Work Theory in Practice
    Autorzy:
    Garlej, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28762708.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Roman Witold Ingarden
    fenomenologiczny ryt
    interpretacja
    teoria dzieła literackiego
    Cyprian Kamil Norwid
    phenomenological rite
    interpretation
    literary work theory
    Opis:
    Teoria dzieł sztuki literackiej Romana Ingardena nie zdołała zyskać szerokiej popularności w praktyce badawczej, na co mogły wpłynąć rzekomo jej hermetyczność i anachroniczność. W artykule odniesiono się do trzech faz jej recepcji, zauważając, że w XX i XXI wieku fenomenologiczne spojrzenie na literaturę właściwe Ingardenowi stanowiło probierz co prawda nielicznych, ale praktycznych dociekań, poświęconych choćby Norwidowi. Czy jest to podyktowane tym, że język poety wykazuje takie właściwości, które dobrze poddają się analizie opartej na teorii Ingardena? A jeśli tak, to czy teoria Ingardena nie jest czasem zarezerwowana dla określonego rodzaju twórczości, języka artystycznego o wyraźnym rycie fenomenologicznym? Co należałoby przez ten fenomenologiczny ryt rozumieć? Drugim zagadnieniem byłaby kwestia interpretacji dzieła literackiego i możliwości, jakie otwiera w tym zakresie Ingardenowska teoria dzieła literackiego. Czy są one skromne i ograniczają badacza literatury, czy może uruchamiają taki mechanizm spojrzenia na literaturę, który daje najbardziej doniosłe rezultaty? Tę partię rozważań obudowano wnioskami z fenomenologicznej interpretacji komedii Szekspira Poskromienie złośnicy.  
    Roman Ingarden’s literary art work theory did not manage to gain wide popularity in research practice, which has been influenced by its supposedly hermetic and anachronistic nature. The article refers to the three phases of its reception, noting that in the twentieth and twenty-first centuries, Ingarden’s phenomenological view of literature was a touchstone of just a few, but practical investigations, devoted, for example, to Norwid. Is it because of the fact that the poet’s language exhibits properties that can be easily analysed on the basis of Ingarden’s theory? And if so, isn’t Ingarden’s theory reserved for a specific kind of creativity, an artistic language with a clear phenomenological rite? How should this phenomenological rite be understood? The second issue would be the question of the interpretation of a literary work and the possibilities opened up in this respect by Ingarden’s literary work theory. Are they modest and limit the researcher of literature, or do they activate such a mechanism of looking at literature that produces the most significant results? This part of considerations was supplemented with conclusions from the phenomenological interpretation of Shakespeare’s comedy The Taming of the Shrew. 
    Źródło:
    Logos i Ethos; 2022, 60, 2; 161-178
    0867-8308
    Pojawia się w:
    Logos i Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Znaczenie Słowa w liturgii
    Autorzy:
    Jurczak, Dominik
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/668889.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Liturgy
    word(s) in the liturgy
    incarnation
    creativity in the liturgy
    history of liturgy
    Second Vatican Council
    Logos
    liturgical music
    Dominican rite
    Roman rite
    liturgia
    słowo w liturgii
    wcielenie
    kreatywność w liturgii
    historia liturgii
    Sobór Watykański II
    muzyka liturgiczna
    ryt dominikański
    ryt rzymski
    Opis:
    There is no wordless liturgy, a celebration employing solely gestures or thoughts. Even if a liturgy of that sort could materialize, it would necessarily prove demeaning to man’s very humanity by eliminating the proper human “tools” which elevate him above all other creatures. In addition to this, a wordless liturgy would also clearly contradict the nature of the Creator himself who, especially in the liturgy, uses the Word to perform and to bring to completion the work of creation and redemption. In this article I would like to move closer towards the mystery of a word, or rather, towards the mystery of the Word and words, in the liturgy, so that eventually the full significance of words in Christian celebrations may be brought out. To achieve this goal I suggest a wide perspective, both historical and theological, which hopefully will allow for a better understanding of liturgy.
    Nie istnieje liturgia, która byłaby bezsłowna, to znaczy taka, w której celebracji posiłkowano by się wyłącznie gestami czy myślami. Gdyby przyjąć, że taką liturgię dałoby się zrealizować, to w konsekwencji musiałaby ona być swoistego rodzaju zdeprecjonowaniem człowieka, ograbiałaby go z typowo ludzkich „narzędzi”, z tego, co znacząco wynosi go ponad wszystkie inne stworzenia. Z drugiej strony bezsłowna liturgia stanęłaby w głębokiej sprzeczności z naturą samego Stwórcy, który Słowem – par excellence w liturgii – dokonuje oraz dopełnia dzieła stworzenia i odkupienia. Niniejszy tekst jest próbą przybliżenia się do tajemnicy słowa – czy raczej Słowa i słów – w liturgii, by koniec końców wydobyć pełne znaczenie słów dla celebracji chrześcijańskiej. Zaproponowana refleksja chce spojrzeć na problematykę w sposób możliwe szeroki, historyczny i teologiczny zarazem, poszukując syntezy, dzięki której lepiej będzie można zrozumieć samą liturgię.
    Źródło:
    Pro Musica Sacra; 2019, 17
    2083-4039
    Pojawia się w:
    Pro Musica Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pojednanie publicznych pokutników w liturgii rzymskiej
    Autorzy:
    Lijka, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/950746.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Teologiczne
    Tematy:
    Roman liturgy
    penance
    reconciliation
    absolution
    public penitent
    rite
    sin
    sinner
    the pontifical
    the sacramentary
    Ash Wednesday
    Maundy Thursday
    Liturgia rzymska
    pokuta
    pojednanie
    rozgrzeszenie
    publiczny pokutnik
    obrzęd
    grzech
    grzesznik
    pontyfikał
    sakramentarz
    Środa Popielcowa
    Wielki Czwartek
    Opis:
    In the 4ᵗʰcentury, when a time of freedom of Christian religion came, liturgical rites began to develop rapidly and this also applied to the liturgy of penance. At the time for heavy publicly known sins one needed to do public penance. On Ash Wednesday, one would be admitted within the group of penitents, and then on Maundy Thursday reconciliation took place. The first rites of such a celebration, comprised in Sacramentarium gelasianum from the 7ᵗʰ century, in later periods would become even more elaborate in the medieval pontificals. The Roman pontifical of 1596 took over the rites from the Pontifical of Durandus. The liturgy of public penitents lasted in certain places up to the 18ᵗʰ century. It was solemnly performed and presided over by a bishop, in the presence of the clergy, liturgical service and the faithful. In the rite published after the Second Vatican Council there is no mention of either public penitents or of the accompanying reconciliation rites.
    W IV wieku, kiedy nastał czas wolności dla religii chrześcijańskiej, liturgiczne obrzędy zaczęły podlegać szybkiemu rozwojowi – dotyczyło to również liturgii pokuty. W tym okresie za ciężkie grzechy znane publicznie trzeba było odprawić pokutę publiczną. Do grona pokutników włączano w Środę Popielcową, a pojednanie odbywało się w Wielki Czwartek. Pierwsze obrzędy takiej celebracji, zawarte w Sacramentarium gelasianum z VII wieku, w późniejszym okresie będą jeszcze bardziej rozwinięte w średniowiecznych pontyfikałach. Pontyfikał rzymski z 1596 roku przejął obrzędy z Pontyfikału Duranda. Liturgia pojednania publicznych pokutników przetrwała w niektórych miejscach do XVIII wieku. Sprawowano ją uroczyście pod przewodnictwem biskupa, w obecności duchowieństwa, służby liturgicznej i wiernych. W rytuale wydanym po Soborze Watykańskim II nie ma już mowy o publicznych pokutnikach ani o obrzędach, które towarzyszyły ich pojednaniu.
    Źródło:
    Ruch Biblijny i Liturgiczny; 2012, 65, 1
    2391-8497
    0209-0872
    Pojawia się w:
    Ruch Biblijny i Liturgiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tempus gaudii - tempus tristitiae. Historyczny rozwój dwóch wymiarów Adwentu
    Tempus gaudii - tempus tristitiae. Historical development of two dimensions of Adven
    Autorzy:
    Litawa, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1550390.pdf
    Data publikacji:
    2021-07-07
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    Liturgy
    Advent
    Rorate Mass
    Gallic Rite
    Roman Rite
    liturgia
    Adwent
    roraty
    ryt galijski
    ryt rzymski
    Opis:
    Pytanie zawarte w tytule artykułu jest prowokacją do pogłębienia problematyki związanej z przeżywaniem liturgicznego okresu Adwentu. Analiza historyczno-teologiczna liturgii i zwyczajów Adwentu, pogłębiona o antropologiczne zrozumienie tego okresu w kategoriach radości (gaudii) i smutku (tristitiae), pozwala na podjęcie próby odpowiedzi na postawione pytanie: czy Adwent jest czasem radości, czy może smutku? Kształtowanie się liturgii tego okresu w Kościele łacińskim, szczególnie w tradycji galijskiej i rzymskiej, ukazuje niezwykle ważny czynnik kulturotwórczy w rozumieniu obrzędów, jak i teologii Adwentu. Wzajemne przenikanie się tych dwóch tradycji doprowadzi ostatecznie do połączenia ich w jedną, co w konsekwencji Kościół przez wieki będzie pielęgnował i w epoce post Vaticanum II ukaże w celebracjach liturgicznych i ich teologii.
    The question contained in the title of the article is a provocation to deepen the issues related to the liturgical experience of the Advent period. The historical and theological analysis of the liturgy and customs of Advent, deepened by the anthropological understanding of this period in terms of joy (gaudii) and sorrow (tristitiae), allows for an attempt to answer the question posed: is Advent a time of joy or maybe sadness? The formation of the liturgy of this period in the Latin Church, especially in the Gallic and Roman traditions, shows an extremely important culture-forming factor in the understanding of the rites and theology of Advent. The interpenetration of these two traditions will ultimately lead to their merging into one, which in consequence will be nurtured by the Church for centuries and will appear in the post-Vatican II era in liturgical celebrations and their theology.
    Źródło:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2021, 57, 1; 75-88
    1234-4214
    Pojawia się w:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Papieski „ryt Resurrexit” celebrowany w Poranek Wielkanocny
    The Papal “Rite Resurrexit” Celebrated in the Easter Morning
    Autorzy:
    Litawa, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32062793.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    ryt
    liturgia papieska
    Acheropìta
    Niedziela Wielkanocna
    Sancta Sanctorum
    Kuria rzymska
    rite
    the papal liturgy
    Easter Sunday
    the Roman Curia
    Opis:
    In the spirit of the Second Vatican Council reform, from the treasury of the liturgical tradition the medieval papal rite Resurrexit has been restored; it had been once celebrated in the Sancta Sanctorum private chapel at the Lateran in front of the Acheropìta icon. The rite, with its rich symbols, was introduced again into the papal liturgy in the Jubilee Year 2000 and has been celebrated up till now in the morning of Easter Sunday in St Peter’s Square. In front of the gathered people, the Pope, following the example of St Peter (St John 20, 1-10), by celebrating the rite, in a way becomes again “the first witness” of Christ’s resurrection, and Surrexit Dominus vere et apparuit Simoni. Alleluia, alleluia, alleluia solemnly sung by a deacon as well as reverence shown by incensing the Icon introduces one into the mystery of happily experiencing the Eucharist both in the Middle Ages and today.
    Źródło:
    Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne; 2012, 3; 49-61
    2082-8586
    Pojawia się w:
    Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego
    An extraordinary form of the roman rite
    Autorzy:
    Pietras, Dawid
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1371621.pdf
    Data publikacji:
    2018-11-03
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    nadzwyczajna forma rytu rzymskiego
    liturgia przedsoborowa
    Summorum Pontificum
    liturgia tradycyjna
    an extraordinary form of the roman rite
    pre-conciliar liturgy
    traditional liturgy
    Opis:
    Benedict XVI, through his Motu Proprio Summorum Pontificum from 2007, introduced new regulations for the celebration of the liturgy before the Second Vatican Council. This liturgy was described as the extraordinary form of the roman rite. The Pontifical Commission Ecclesia Dei was also created, which is responsible for the introduction of papal guidelines. In the Church, we can also see the richness of communities that celebrate the liturgy in the extraordinary form of the roman rite. Among them there are communities that maintain full communion with the Catholic Church and those that do not. The article shows the depth of the issue raised, which should be the subject of further, more thorough research and studies.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2018, 61, 4; 107-130
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Recepcje prawa rzymskiego w obrzędzie święceń kapłańskich
    Receptions of Roman Law in the Rite of Ordination to the Priesthood
    Autorzy:
    SEMENOVA, VIKTORIYA
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/782668.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    receptions, Roman law, rite of ordination to the priesthood, laying on of hands, status,
    mancipacio, nexum, stipulacio, pater familias, bishop, presbyter, commitments
    Opis:
    Researchers of the Roman-Catholic Church’s liturgy usually consider its historical, cultural, and theological dimension, whereas its legal dimension is barely noticed. It can be observed when applying the Roman law methodology. Specific institutions, legal constructions and formulae become apparent in the specific gestures, words, and order of the liturgy. All this indicates that the latter carry specific legal meaning, and hence, specific commitments, which are legally binding. The research problem pursued by the author: Does the rite of ordination in the Roman- Catholic Church contain receptions of Roman law and are they noticeable? has been concluded positively. In her analysis of ordination, the author points out the undoubtedly Roman legal acts, such as mancipacio, nexum, and stipulacio. Moreover, using a legal-comparative methodology, she shows the hierarchy of the status of the bishop and the presbyter in the Church based on the model of a Roman family structure (pater familias) and indicates the change in the status of the presbyter in relation to the bishop after the latter’s laying on of hands (mancipacio). All of the above enables an analysis of other Church rites to examine the receptions of Roman law, shows the liturgy rituals as acts that are legal in essence and as such are legally binding, creates premises to put forward a hypothesis about the existence of a doctrine of liturgical law, and allows resolving cases using the method of Roman law.
    Die Forscher der Liturgie der römisch-katholischen Kirche ergründen am häufigsten deren historische, kulturelle und theologische Bedeutung und übergehen dabei stillschweigend deren rechtlichen Sinn. Der lässt sich mittels der Methodologie des römischen Rechtes nachweisen, infolgedessen konkrete Institutionen, Konstruktionen und Formeln des römischen Rechtes in einzelnen Gebärden, Worten und liturgischer Ordnung zum Vorschein kommen. Das alles weist darauf hin, dass in den letztgenannten konkrete rechtliche Bedeutung enthalten ist, und folglich auch bestimmte rechtlich bindende Verpflichtungen. Die von der Verfasserin durchgeführte Forschung bestätigte bei der Priesterweihezeremonie das Vorhandensein von solchen unbestrittenen Elementen des römischen Rechtsakten wie mancipacio, nexum, stipulacio. Eine rechtlich-komparatistische Methode verwendend und sich auf dem strukturellen Modell römischer Familie (pater familias) stützend schildert die Verfasserin im vorliegenden Beitrag die Statushierarchie vom Bischof und Presbyter in der Kirche und bestätigt die Änderung des Presbytersstatus dem Bischof gegenüber nach dem vom Bischof vollbrachten Handauflegen (mancipacio). All das ermöglicht, übrige kirchliche Zeremonien in Bezug auf Vorhandensein der Rezeptionen römischen Rechtes zu erforschen, liturgische Bräuche im Grunde genommen als Rechtsakten zu betrachten und lässt die Hypothese aufstellen, dass es eine gewisse auf römischem Recht beruhende Doktrin gab, welche praktische Rechtsfälle mittels römischen Rechtes zu entscheiden erlaubt.
    Źródło:
    Z Dziejów Prawa; 2018, 11, 2; 47-59
    1898-6986
    2353-9879
    Pojawia się w:
    Z Dziejów Prawa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Reforma liturgiczna jest nieodwracalna.
    Liturgical reform is irreversible.
    Autorzy:
    Semenova, Viktoriya
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/585106.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    Słowa kluczowe: obrządek rzymski, Kościół Rzymskokatolicki, tendencja, formy rytu (obrzędu), forma zwyczajna, forma nadzwyczajna, liturgia, Msza św., znak, symbol, prawo rzymskie, jurysprudencja, język łaciński, hermeneutyka romanistyczna.
    Key words: Roman rite, Roman-Catholic Church, tendency, forms of rites, ordinary form, extraordinary form, liturgy, Holy Mass, sign, symbol, Roman law, jurisprudence, Latin language, romanistic hermeneutics.
    Opis:
    As to the growing popularity of the extraordinary form of the Roman rite and contradicting the new form, the author decided to share several reflections from the position of the researcher of liturgy and law. The article refers to some tendencies within the area of examining liturgy of the Roman-catholic Church, particularly to the lack of interest in the legal aspect of the analysis, which generates certain methodological problems. The author specially considers the issue of two forms of the Mass existing within one rite of the Roman-catholic Church. In order to examine it I suggest romanistic hermeneutics, that in - harmonious cooperation with theology and philosophy – it would allow to avoid methodological errors committed in decoding liturgical signs, which often becomes the reason of an artificial conflict between the followers of the new and the old rites.
    Wobec rosnącej popularności ekstraordynarnej formy obrządku rzymskiego i przeciwstawiania jej nowej formie, autor postanowił podzielić się kilkoma refleksjami z pozycji badacza liturgii i prawa. Artykuł dotyczy niektórych tendencji w obszarze badania liturgii Kościoła Rzymskokatolickiego, zwłaszcza braku zainteresowania aspektem prawnym w jej analizie, co powoduje pewne problemy metodologiczne. Autor uwzględnia szczególnie problem istnienia dwóch form Mszy św. w ramach jednego rytu (obrządku) Kościoła Rzymskokatolickiego. W celu jego zbadania proponuje hermeneutykę romanistyczną, pozwalającą w harmonijnej współpracy z teologią i filozofią, uniknąć błędów metodologicznych popełnianych w odczytaniu znaków liturgicznych, co jest często przyczyną sztucznego konfliktu między zwolennikami nowego i starego ordo.
    Źródło:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2019, 54, 2; 417-426
    1234-4214
    Pojawia się w:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teologia nel rito dell’ordinazione presbiterale nel Pontificale Romanum dell’1968
    The Theology in the Rite of Ordination to the Presbyterate after the Vaticanum II
    Autorzy:
    Skóra, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1038015.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    theology
    Rite of Ordination to the Presbyterate
    Roman Pontifical
    biblical topics
    ecclesiology
    Second Vatican Council
    teologia
    święcenia prezbiteratu
    Pontyfikał Rzymski
    tematy biblijne
    eklezjologia
    Sbór Watykański II
    Opis:
    Niniejszy artykuł stanowi analizę teologiczną obrzędów święceń prezbiteratu z Pontyfikału Rzymskiego z 1968 r. Badania skoncentrowały się najpierw na wskazaniu tematów biblijnych obecnych w proponowanych przez Pontyfikał czytań obrzędowych. Następnie analiza skupiła się na głównych elementach teologicznych obecnych w euchologii obrzędów święceń. W ostatniej części ukazana została wymowa teologiczna najważniejszych gestów związanych z udzielaniem sakramentu święceń w stopniu prezbitera. Przeprowadzone studium ukazuje bogactwo teologiczne zawarte w pierwszej posoborowej księdze liturgicznej, która poddana późniejszej redakcji, stała się podstawą współczesnych obrzędów święceń, a przez to również postrzegania teologii kapłaństwa. Jedną z charakterystycznych cech posoborowej redakcji jest szczególne dowartościowanie w nich elementów eklezjologicznych.
    The paper consists of an analysis of the Rite of Ordination to the Presbyterate in the Roman Pontifical after the Second Vatican Council. Firstly, the researched focused on the biblical topics in the lectures prescribed for the celebration. Secondly the analysis concerned the main theological elements incorporated in the euchology of the rite of ordination. In the last part of the paper the author tried to show the theological meaning of some liturgical gestures connected with the Rite of Ordination to the Presbyterate. The study shows the richness of theology of the elaborated rite. One of the most important characteristics of the post-conciliar redaction is the appreciation of the ecclesiological elements of the rite.
    Źródło:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2018, 51, 1; 127-143
    1234-4214
    Pojawia się w:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zwyczajna i nadzwyczajna forma rytu rzymskiego wzajemnym ubogaceniem
    The Ordinary and Extraordinary Form of the Roman Rite as Mutual Enrichment
    Autorzy:
    Słoma, Ireneusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040837.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Summorum Pontificum
    Nadzwyczajna Forma Rytu Rzymskiego
    Msza „trydencka”
    M. Lefebvre
    tradycjonalizm
    tradycjonaliści
    środowisko Tradycji
    Extraordinary Form of the Roman Rite
    “Trent” Holy Mass
    traditionalism
    traditionalists
    traditional circle
    Opis:
    Liturgia Kościoła jest rzeczywistością żywą ze względu na jej naturę. Jest nią przede wszystkim uobecnianie zbawczego Misterium na sposób sakramentalny, a także włączanie w tą rzeczywistość chrześcijan przez świat gestów i symboli. W ciągu wieków sposób wyrazu zmieniał się, pozostając wierny istocie celebracji. Nad tym czuwała wspólnota Kościoła, zwłaszcza w jego uroczystym i zwyczajnym nauczaniu. W całe to dziedzictwo wpisuje się także Motu proprio Summorum Pontificum Benedykta XVI oraz związane z nim dokumenty. Prawnie ustanawiają one dwie formy rytu rzymskiego: formę zwyczajną, posługującą się Mszałem Pawła VI, oraz formę nadzwyczajną, sprawowaną według Mszału z 1962 r. Podają przy tym szczegółowe przepisy. Przyczynia się to wzajemnego ubogacenia dzięki lepszemu poznaniu własnej historii i Tradycji, a także przez pewnego rodzaju różnorodność w sposobie wyrażania tej samej wiary.
    The liturgy of the Church is a living reality due to its nature. It is first of all manifestation of the salutary Mystery in the sacramental way, and also the including of Christians into this reality by means of the world of gestures and symbols. Over the centuries the form of expression has been changing, however, it remained faithful to the essence of the celebration. The Church community has kept watch over it, especially over the Church’s solemn and ordinary teaching. Also Benedict XVI’s Motu proprio Summorum Pontificum and the connected documents are part of all this heritage. They legally establish two forms of the Roman Rite: the Ordinary form, using Paul VI’s Missal, and the Extraordinary form, celebrated according to the Missal of 1962. They also give detailed regulations. This contributes to mutual enrichment, owing to a better knowledge of one’s own history and Tradition, and also to a certain kind of variety in the way of the expressing of the same faith.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2014, 61, 8; 153-162
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Znak pokoju w ramach obrzędów przygotowujących do komunii świętej
    Autorzy:
    Sosnowski, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22676752.pdf
    Data publikacji:
    2021-10-15
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi
    Tematy:
    pocałunek pokoju
    znak pokoju
    przygotowanie do komunii
    ryt rzymski
    the kiss of peace
    the sign of peace
    preparation for communion
    roman rite
    Opis:
    The custom of offering the kiss of peace during the Eucharist goes back to the times of the apostles. Most often it is offered at the beginning of the Eucharistic liturgy. However, in the Roman Rite (from about the end of the 4th century) it is included in the rites of preparation for receiving Holy Communion. The sign that originally expressed the brotherhood among the participants of the assembly, over the centuries, has become a sign of paying homage to those who, for various reasons, are privileged. In addition, closeness to Holy Communion did not support the sign that caused „distraction” – a dispersion of attention focused on the presence of Christ in the Eucharistic signs. Therefore, despite attempts to cultivate the tradition of this sign, it disappeared in the Roman liturgy. The liturgical renewal after the Second Vatican Council restores this rite, but in a new form. The purpose of the prayer is changed: from the personal preparation of the celebrant for communion, it becomes prayer for peace; the kiss of peace is replaced with the „sign of peace”. The pastoral challenge is to care for the sign of peace, so that the participants of the assembly would not refuse this gesture, perceiving it as an obstacle to focus just before the personal reception of the Eucharistic Christ. On the other hand, it is important not to use the sign of peace as an occasion to express only human attitudes (brotherhood, reconciliation, kindness), forgetting that peace is a gift of the Risen One. It should be emphasized that this purely human gesture is an „opportunity” for the sharing of Christ’s gift through which He Himself prepares us for sacramental communion with Himself through the gift of peace.
    Źródło:
    Łódzkie Studia Teologiczne; 2021, 30, 2; 39-56
    1231-1634
    Pojawia się w:
    Łódzkie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    La ricchezza delle tradizioni liturgiche dell’Occidente: riti latini non romani
    The Richness of the Liturgical Traditions of the West: The Non-Roman Latin Rites
    Bogactwo tradycji liturgicznych Zachodu: obrządki łacińskie nierzymskie
    Autorzy:
    Valli, Norberto
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27316556.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-30
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
    Tematy:
    riti latini non romani
    libri liturgici
    rito ambrosiano
    storia della liturgia
    latin non-roman rites
    liturgical books
    ambrosian rite
    history of the liturgy
    obrządki łacińskie nierzymskie
    księgi liturgiczne
    ryt ambrozjański
    historia liturgii
    Opis:
    Dopo una presentazione generale delle diverse liturgie sviluppatesi nel corso dei secoli in Occidente accanto al rito romano, l’articolo considera in modo particolare l’ambrosiano, attualmente ancora in vigore non solo in gran parte del territorio dell’arcidiocesi di Milano (nella quale il rito romano è minoritario), ma anche in alcune parrocchie delle diocesi italiane di Bergamo, Novara e nella diocesi svizzera di Lugano, per gran parte di rito romano. A una sintetica ricostruzione delle fasi che hanno contraddistinto la riforma postconciliare del rito proprio della Chiesa milanese segue una disamina dei libri liturgici in uso presso di essa. Le peculiarità che emergono consentono di apprezzare il contributo offerto dal rito della Chiesa di Milano alla bellezza pluriforme della liturgia cattolica.
    The paper takes a general look at the various liturgies that have developed during the past centuries in the West, as well as the Roman rite; then it focuses on the Ambrosian rite. This one is still in use not only in much of the archdiocese of Milan, where the Roman rite is a minority, but also in some parishes of the Italian dioceses of Bergamo, Novara, and in the Swiss diocese of Lugano, where the Roman rite is a majority. After a synthetic description of the phases that characterized the post-conciliar reform of the Milanese Church, the article examines her current liturgical books. The emerging peculiarities allow to appreciate the Ambrosian Rite’s contribution to the pluriform beauty of the catholic liturgy.
    Po ogólnym przedstawieniu różnych liturgii, które rozwinęły się w ciągu wieków na Zachodzie obok rytu rzymskiego, artykuł przygląda się w szczególności obrządkowi ambrozjańskiemu, który obowiązuje do dziś nie tylko na znacznej części terytorium archidiecezji mediolańskiej (w której obrządek rzymski stanowi mniejszość), ale także w niektórych parafiach włoskich diecezji Bergamo, Novara oraz w szwajcarskiej diecezji Lugano, w której w większości obowiązuje obrządek rzymski. Po krótkiej rekonstrukcji etapów, które wyznaczyły posoborową reformę własnego obrządku Kościoła mediolańskiego, następuje analiza używanych tam ksiąg liturgicznych. Wyłaniające się osobliwości pozwalają docenić wkład, jaki wniósł obrządek Kościoła mediolańskiego w wielopostaciowe piękno liturgii katolickiej.
    Źródło:
    Teologiczne Studia Siedleckie; 2022, XIX/19; 277-290
    1733-7496
    Pojawia się w:
    Teologiczne Studia Siedleckie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy Tradycja apostolska jest dokumentem rzymskim?
    Autorzy:
    Zachara, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/950750.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Teologiczne
    Tematy:
    Tradycja apostolska
    św. Hipolit
    ryt rzymski
    bierzmowanie
    namaszczenie pochrzcielne
    Apostolic Tradition
    St. Hippolytus
    Roman rite
    confirmation
    postbaptismal anointing
    Opis:
    The so-called Apostolic Tradition is usually considered an element of the history of the liturgy of the Roman Church. This conviction lays ultimately on two presuppositions: on the attribution of the Apostolic Tradition to St. Hippolytus of Rome and on the presence of two postbaptismal anointings in the baptismal ritual of Apostolic Tradition, which is peculiar exclusively to the Roman liturgy. However, none of these presuppositions is certain. The arguments for St. Hippolytus’ authorship are so weak, that this attribution must be considered highly improbable. The presence of two postbaptismal anointings in the Apostolic Tradition can be explained by the complexity of its baptismal ritual which seems to be a conflation of different traditions. On the other hand, the Roman tradition of two postbaptismal anointings is probably due to the episcopal prerogative to administer the confirmation and to the concession given to presbyters to anoint the neophytes with the chrism at the baptisms administered by them. This presbyteral chrismation was afterwards extended to every baptism. Consequently, the origins of the Apostolic Tradition are far from certain and its Roman provenance is by no means proved.
    Tzw. Tradycja apostolska jest zwykle traktowana jako element historii liturgii Kościoła w Rzymie. Przeświadczenie to opiera się ostatecznie na dwóch przesłankach: na przypisaniu dokumentu św. Hipolitowi Rzymskiemu oraz na fakcie obecności w rytuale chrzcielnym Tradycji apostolskiej dwóch namaszczeń pochrzcielnych, co jest specyfiką rytu rzymskiego. Żadna z tych przesłanek nie jest pewna. Przypisanie Tradycji apostolskiej Hipolitowi Rzymskiemu opiera się na tak wątpliwych argumentach, że musi zostać uznane za niezwykle mało prawdopodobne. Obecność dwóch namaszczeń pochrzcielnych w Tradycji apostolskiej jest prawdopodobnie skutkiem kompilacyjnego charakteru jej rytuału chrzcielnego, zaś dwa namaszczenia w rycie rzymskim można wytłumaczyć jako skutek zastrzeżenia bierzmowania dla biskupa oraz udzielenia prezbiterom zezwolenia na namaszczanie neofitów podczas chrztu udzielanego pod nieobecność biskupa. Namaszczenie neofity przez prezbitera stało się z czasem regułą przy każdym chrzcie. Pochodzenie Tradycji apostolskiej jest zatem niepewne, jej powiązanie z Kościołem w Rzymie nie jest udowodnione.
    Źródło:
    Ruch Biblijny i Liturgiczny; 2012, 65, 1
    2391-8497
    0209-0872
    Pojawia się w:
    Ruch Biblijny i Liturgiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-14 z 14

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies