Temat: Renaissance art - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Dziedzictwo zachowane i na nowo odkryte. Prace konserwatorskie przed wystawą Obraz Złotego Wieku w Zamku Królewskim na Wawelu
Heritage preserved and rediscovered. Conservation work undertaken prior to the exhibition The Image of the Golden Age at the Wawel Royal Castle
Autorzy:: Buchwald-Zięcina, Oliwia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/23352193.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:: wystawa Obraz Złotego Wieku
konserwacja dzieł sztuki
malarstwo tablicowe
renesans
Wawel
exhibition Image of the Golden Age
conservation of works of art
panel painting
Renaissance
Opis:: Jesienią 2023 roku w Zamku Królewskim na Wawelu została otwarta monumentalna wystawa zatytułowana Obraz Złotego Wieku. Prezentowane na niej obiekty pochodzą z czasu panowania ostatnich trzech Jagiellonów (1501–1572), a zatem z okresu największej świetności tej dynastii. Organizacja ekspozycji stworzyła wyjątkową okazję do odnowienia wielu zabytków z epoki. Rozległe prace konserwatorskie przy eksponatach podjęto na długo przed otwarciem wystawy. Spośród ponad 400 obiektów około 100 zakwalifikowano do szeroko zakrojonych prac badawczo-konserwatorskich. Efekt tych działań stanowił dodatkową korzyść z wystawy jeszcze przed jej udostępnieniem. Wyniki podjętych działań przynoszą nowe odkrycia, pogłębiają wiedzę o prezentowanych dziełach, a przede wszystkim potwierdzają silne wpływy zachodnioeuropejskie na kulturę i sztukę monarchii polsko-litewskiej pod rządami Aleksandra Jagiellończyka, Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta. Wsparcie finansowe Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pozwoliło na równoległe prowadzenie działań przez kilka zespołów konserwatorskich przy zabytkach bezcennych dla polskiej kultury. Wytypowanym obiektom zapewniono najwyższe standardy konserwatorskie, uwzględniające obowiązujące przepisy, doktryny konserwatorskie i doświadczenie ekspertów. Przygotowywane opracowania i dokumentacje tych prac powinny w przyszłości przybrać formę publikacji naukowej, stanowią bowiem przemyślaną metodologię konkretnych zagadnień konserwatorskich, a także rozwiązań technicznych i technologicznych. Dzięki wiedzy i otwartości rzeczoznawców oraz praktyków, choć niejednokrotnie to czasochłonny i skomplikowany proces, przejmowane są nowoczesne rozwiązania stosowane w czołowych europejskich ośrodkach konserwacji dzieł sztuki.
In the autumn of 2023, a monumental exhibition entitled The Image of the Golden Age opened at the Wawel Royal Castle. The artefacts on display date from the reign of the last three Jagiellonians (1501–1572), and thus from the dynasty’s heyday. The organization of the exhibition created a unique opportunity to restore many artefacts from the period. Extensive conservation work was undertaken long before the opening of the exhibition. Of the more than 400 objects, approximately 100 were qualified to undergo extensive research and conservation work. The outcome of these activities brought additional benefits to the exhibition even before it opened; they led to new discoveries being made, enhancing existing knowledge of the works on display and, above all, have confirmed the considerable Western European influence on the culture and art of the Polish-Lithuanian monarchy under Aleksander Jagiellon, Zygmunt the Old and Zygmunt August. Financial support from the Ministry of Culture and National Heritage made it possible for several conservation teams to carry out simultaneous activities on artefacts that are invaluable to Polish culture. The objects selected were guaranteed the highest standard of conservation, taking into account current legislation, conservation principles and expert experience. The studies and documentation of these artefacts should, in the future, take the form of an academic publication, as they demonstrate a well-conceived methodology for specific conservation issues, as well as technical and technological solutions. Although this is often a time-consuming and complicated process, owing to the knowledge and openness of experts and professionals, contemporary solutions used in leading European centres for the conservation of works of art are being adopted.
Źródło:: Ochrona Zabytków; 2023, 2; 125-145
0029-8247
2956-6606
Pojawia się w:: Ochrona Zabytków
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Ficino And Savonarola Two Faces of the Florence Renaissance
Autorzy:: Gawrońska-Oramus, Beata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1806836.pdf
Data publikacji:: 2019-10-23
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Ficino; Savonarola; Pico della Mirandola; neo-Platonism; art; religion; Renaissance; republic; piagnoni; Apologia contra Savonarolam
Opis:: The Polish version of the article was published in “Roczniki Humanistyczne,” vol. 61 (2013), issue 4. Analysis of the mutual relations between the main intellectual and spiritual authority of the Plato Academy—Marsilio Ficino on the one hand, and Girolamo Savonarola, whose activity was a reaction to the secularization of de Medici times on the other, and a thorough study of their argument that turned into a ruthless struggle, are possible on the basis of selected sources and studies of the subject. The most significant are the following: Savonarola, Prediche e scritti; Guida Spirituale—Vita Christiana; Apologetico: indole e natura dell'arte poetica; De contempt mundi as well as Ficino’s letters and Apologia contra Savonarolam; and also Giovanni Pica della Mirandoli’s De hominis dignitate. The two adversaries’ mutual relations were both surprisingly similar and contradictory. They both came from families of court doctors, which gave them access to broad knowledge of man’s nature that was available to doctors at those times and let them grow up in the circles of sophisticated Renaissance elites. Ficino lived in de Medicis' residences in Florence, and Savonarola in the palace belonging to d’Este family in Ferrara. Ficino eagerly used the benefits of such a situation, whereas Savonarola became an implacable enemy of the oligarchy that limited the citizens’ freedom they had at that time, and a determined supporter of the republic, to whose revival in Florence he contributed a lot. This situated them in opposing political camps. They were similarly educated and had broad intellectual horizons. They left impressive works of literature concerned with the domain of spirituality, philosophy, religion, literature and arts, and their texts contain fewer contradictions than it could be supposed. Being priests, they aimed at defending the Christian religion. Ficino wanted to reconcile the religious doctrine with the world of ancient philosophy and in order to do this he did a formidable work to make a translation of Plato’s works. He wanted to fish souls in the intellectual net of Plato’s philosophy and to convert them. And it is here that they differed from each other. Savonarola’s attitude towards the antiquity was hostile; he struggled for the purity of the Christian doctrine and for the simplicity of its followers’ lives. He called upon people to repent and convert. He first of all noticed an urgent need to deeply reform the Church, which led him to an immediate conflict with Pope Alexander VI Borgia. In accordance with the spirit of the era, he was interested in astrology and prepared accurate horoscopes. Savonarola rejected astrology, and he believed that God, like in the past, sends prophets to the believers. His sermons, which had an immense impact on the listeners, were based on prophetic visions, especially ones concerning the future of Florence, Italy and the Church. His moral authority and his predictions that came true, were one of the reasons why his influence increased so much that after the fall of the House of Medici he could be considered an informal head of the Republic of Florence. It was then that he carried out the strict reforms, whose part were the famous “Bonfires of the Vanities.” Ficino only seemingly passively observed the preacher’s work. Nevertheless, over the years a conflict arose between the two great personalities. It had the character of political struggle. It was accompanied by a rivalry for intellectual and spiritual influence, as well as by a deepening mutual hostility. Ficino expressed it in Apologia contra Savonarolam written soon after Savonarola’s tragic death; the monk was executed according to Alexander VI Borgia’s judgment. The sensible neo-Platonist did not hesitate to thank the Pope for liberating Florence from Savonarola’s influence and he called his opponent a demon and the antichrist deceiving the believers. How deep must the conflict have been since it led Ficino to formulating his thoughts in this way, and how must it have divided Florence's community? The dispute between the leading moralizers of those times must have caused anxiety in their contemporaries. Both the antagonists died within a year, one after the other, and their ideas had impact even long after their deaths, finding their reflection in the next century’s thought and arts.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 4 Selected Papers in English; 63-86
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Ficino i Savonarola. Dwa oblicza florenckiego renesansu
Ficino and Savonarola. Two faces of the Florence Renaissance
Autorzy:: Gawrońska-Oramus, Beata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1890573.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Ficino
Savonarola
Pico della Mirandola
neoplatonizm
sztuka
religia
renesans
republika
piagnoni
Apologia contra Savonarolam
neo-Platonism
art
religion
Renaissance
republic
Opis:: Analysis of the mutual relations between the main intellectual and spiritual authority of the Plato Academy – Marsilio Ficino on the one hand, and Girolamo Savonarola, whose activity was a reaction to the secularization of the Medicean times on the other, and a thorough study of their argument that turned into a ruthless struggle, are possible on the basis of selected sources and studies of the subject. The most significant are the following: Savonarola, Prediche e scritti; Guida Spirituale – Vita Christiana; Apologetico: indole e natura dell’arte poetica; De contempt mundi as well as Ficino’s letters and Apologia contra Savonarolam; and also Giovanni Pica della Mirandoli’s De hominis dignitate. The two adversaries’ mutual relations assumed the shape of surprising similarities and contradictions. They both came from the families of court doctors, which gave them access to broad knowledge of man’s nature that was available to doctors at those times, and let them grow up in the circles of sophisticated Renaissance elites. Ficino lived in the Medici’s residences in Florence, and Savonarola in the palace belonging to the Este family in Ferrara. Ficino eagerly used the benefits of such a situation, whereas Savonarola became an implacable enemy of the oligarchy that limited the citizens’ freedom they had at that time, and a determined supporter of the republic, to whose revival in Florence he contributed a lot. This situated them in political camps that opposed each other. They were similarly educated and had broad intellectual horizons. They left impressive works of literature concerned with the domain of spirituality, philosophy, religion, literature and arts, and their texts contain fewer contradictions than it could be supposed. Being priests they aimed at defending the Christian religion. Ficino wanted to reconcile the religious doctrine with the world of ancient philosophy and in order to do this he did gigantic work to make a translation of Plato’s works. He wanted to fish souls in the intellectual net of Plato’s philosophy and to convert them. And it is here that they differed from each other. Savonarola’s attitude towards the antiquity was hostile; he struggled for the purity of the Christian doctrine and for the simplicity of its followers’ lives. He called upon people to repent and convert. He first of all noticed an urgent need to deeply reform the Chuch, which led him to an immediate conflict with Pope Alexander VI Borgia. In accordance with the spirit of the epoch he was interested in astrology and he cast accurate horoscopes. Savonarola rejected astrology, and he believed that God, like in the past, sends prophets to the believers. His sermons, that had an immense impact on the listeners, were based on prophetic visions, especially ones concerning the future of Florence, Italy and the Church. His moral authority and his predictions that came true, were one of the reasons why his influence increased so much that after the fall of the House of Medici he could be considered an informal head of the Republic of Florence. It was then that he carried out the strict reforms, whose part were the famous „Bonfires of the Vanities”. Seemingly Ficino passively observed the preacher’s work. Nevertheless over the years a conflict arose between the two great personalities. It had the character of a political struggle. It was accompanied by a rivalry for intellectual and spiritual influence, as well as by a deepening mutual hostility. Ficino expressed it in Apologia contra Savonarolam written soon after Savonarola’s tragic death; the monk was executed according to Alexander VI Borgia’s judgment. The sensible neo-Platonist had no hesitation in thanking the Pope for liberating Florence from Savonarola’s influence and he called his opponent a demon and the Antichrist deceiving the believers. How deep must the conflict have been since it led Ficino to formulating his thoughts in this way, and how must it have divided Florence’s community? The dispute between the leading moralizers of those times must have caused anxiety in their contemporaries. Both the antagonists died within a year, one after the other, and their ideas had impact even long after their deaths, finding their reflection in the next century’s thought and arts.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 4; 103-126
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Kadyńscy malarze na ceramice
Cadinen painters on ceramics
Autorzy:: Pospieszna, B.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/168660.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Sieć Badawcza Łukasiewicz - Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych
Tematy:: przemysł artystyczny Hohenzollernów
majolika kadyńska
wyroby neorenesansowe
synkretyzm
Heydel Paul
Seeber Karl Andreas
Hohenzollern industrial art
Cadinen majolica
neo-Renaissance wares
syncretism
Opis:: W artykule przedstawiono historię artystycznego warsztatu majoliki i terakoty, założonego w 1904 r. w Kadynach, nad Zalewem Wiślanym przez Wilhelma II. Autorka omówiła główne tendencje występujące w twórczości ceramicznej i malarskiej oraz ich ewolucję do lat 20. XX w. Przedstawiła także sylwetki najwybitniejszych malarzy na ceramice związanych z Kadynami.
This article presents the history of artistic majolica and terracotta workshop, founded in 1904 in Kadyny, on the Vistula Lagoon by Wilhelm II. The author discussed the main trends in ceramic art and painting and their evolution up to the 20' Twentieth century also made silhouettes of the greatest painters on ceramics associated with Kadyny.
Źródło:: Szkło i Ceramika; 2013, R. 64, nr 4, 4; 18-21
0039-8144
Pojawia się w:: Szkło i Ceramika
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Między sacrum a profanum. Rola i znaczenie rzeźby nagrobnej w dobie renesansu : przyczynek do dalszych badań
Between sacrum and profanum. The role and significance of tomb sculpture of the renaissance : a contribution to further research
Autorzy:: Hajduk, O. M.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/398573.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Politechnika Białostocka. Oficyna Wydawnicza Politechniki Białostockiej
Tematy:: fundacja
sztuka funeralna
rzeźba kommemoratywna
rzeźba nagrobna
renesans polski
benefactors
funeral art
tomb sculpture
commemorative sculpture
Renaissance in Poland
Opis:: Renesansowe mauzolea rodowe, w których istotne miejsce zajmowały rzeźbiarskie struktury nagrobne, stanowiły miejsce styku tego, co święte, z tym, co świeckie, ich wypadkową były dzieła sztuki – rozpatrywane w kategorii piękna. Wiązały się one przede wszystkim z treściami eschatologicznymi. Obiekty te stały się, zgodnie z zamierzeniami fundatorów, miejscem pochówku ich oraz często członków rodziny. Poprzez swą formę i wyposażenie niosły ze sobą wielorakie treści, odwołując się do wątków religijnych, politycznych lub historycznych. Artykuł stanowi próbę osadzenia typu renesansowego pomnika nagrobnego w historycznej przestrzeni sakralnej w kontekście kategorii piękna z uwzględnieniem jego roli jako przekaźnika treści ideowych. Wskazuje także na aktualność tematu, w tym szczególnie na potrzebę powstania nowoczesnego opracowania o wymowie ideowej dzieł plastyki funeralnej.
Ancestral Renaissance mausoleums, which sculptural tomb structures took an important place in, were the point of meeting between the sacred with the profane, their outcome was a work of art – considered in the category of beauty. They were connected mainly with eschatological significance. These objects became, intended by the founder, his and often also his family members` burial place. Through its form and equipment they brought diverse meanings with them referring to the religious, political or historical topics. The article is an attempt to set the type of Renaissance tombstone in the historical context of sacred space in the category of beauty in the context of its role as an ideological meanings` transmitter. It also indicates the topicality of the subject, particularly the need for the creation of a modern study with ideological overtones of funeral art works.
Źródło:: Architecturae et Artibus; 2017, 9, 1; 14-23
2080-9638
Pojawia się w:: Architecturae et Artibus
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Mikołaj Kopernik – duchowny w czasach przełomu
Nicolaus Copernicus – a Clergyman in the Times of Breakthrough
Autorzy:: Radzimiński, Andrzej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1194113.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Towarzystwo Naukowe w Toruniu
Tematy:: the Church
the chapter of Ermland [Warmia]
the culture and art of the Renaissance
Royal Prussia
Toruń
Reformation
Opis:: The article presents Nicolaus Copernicus as a clergyman against the background of the momentous epoch in the history of Europe – the transition period from the Middle Ages to the Renaissance. It depicts the great astronomer, lawyer and economist against the background of the substantial cultural and religious event which took place in connection with the Reformation. In the text the author justifies why Copernicus, as a canon of Ermland, had a lower ordination, even when he took over the canonry of Ermland. The author also presents the context of Copernicus’ origin in Toruń and Royal Prussia.
Źródło:: Zapiski Historyczne; 2017, 82, 2; 51-69
0044-1791
2449-8637
Pojawia się w:: Zapiski Historyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Muskets and handgonnes inlaid with bone” – ornaments of hand-held firearms in the 16th–17th centuries
„Muszkiety i rusznice kością sadzone”, czyli rzecz o zdobnictwie ręcznej broni palnej w XVI–XVII wieku
Autorzy:: Strzyż, Piotr
Skóra, Kalina
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/941972.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: decorative art
Central Europe
firearms
matchlock
renaissance art
zdobnictwo
Europa Środkowa
broń palna
zamek lontowy
sztuka renesansowa
Opis:: Rozwój ręcznej broni palnej w XVI w. przebiegał w dwóch odrębnych kierunkach. Pierwszy to produkcja na potrzeby armii, drugi to broń wykonywana na potrzeby odbiorcy indywidualnego – szlachcica czy bogatego mieszczanina. Tutaj egzemplarze nie tylko powinny być niezawodne, ale przede wszystkim wyróżniać właściciela z tłumu jemu podobnych. W tym przypadku nie było więc miejsca na standaryzację, a raczej na kunszt i przepych zdobnictwa. Ich produkcją zajmowali się rusznikarze, sztyftarze ze snycerzami, sztyftarze-rytownicy oraz złotnicy. Wysoki kunszt ówczesnego rzemiosła widoczny jest szczególnie w przypadku zamków broni. Było to przede wszystkim rycie i wycinanie w żelazie, platerowanie innym metalem (brąz, mosiądz, srebro, złoto). Do ozdobienia nadawała się szczególnie blacha zamka kołowego, ale upiększano też poszczególne elementy składowe zamka, jak koło iskrowe czy kurek. Łoże broni też nie pozostało w zapomnieniu – wykładano je szlachetnymi odmianami surowców organicznych, jak kość, róg, masa perłowa. Obok rogu i kości tworzono także geometryczne wzory, wykonywane w wbijanych w drewno cienkich, żelaznych lub srebrnych drucikach, w których umieszczano kolorowe elementy kościane, rogowe czy perłowe. Do wykonania wartościowego łoża konieczny był odpowiedni materiał. Dominuje tu drewno liściaste, takie jak jawor, wiąz czy buk, oraz drzewa owocowe: czereśnia i gruszka, a od XVII w. także orzech. Do najprostszych motywów zdobniczych obecnych na elementach składowych broni zaliczyć można kompozycje ułożone z geometrycznie uformowanych płytek czy blaszek (różnego kształtu z rogu, kości lub z masy perłowej – niekiedy barwione na dowolny kolor). Najczęściej ozdabiano w ten sposób łoża. Z takich elementów układano dalsze kompozycje – różnokolorowe szachownice, kwiaty, gwiazdy itp. Częściej mamy do czynienia ze scenami rodzajowymi. Wydaje się, że na pierwszym miejscu należy wymienić scenki, które określiliśmy ogólnym mianem myśliwskich. Dynamiczny charakter posiadają też sceny batalistyczne przedstawiane na łożach. Czasami są to przemarsze wojsk lub pokaz musztry, niekiedy walka dwóch armii. Nie brak też wyobrażeń zamków i oblężeń. W pewnym związku z batalistyką pozostają sceny religijne, ograniczające się jednak właściwie do przedstawień Św. Jerzego walczącego ze smokiem. Bardzo popularnym motywem są także wyobrażenia fantastycznych zwierząt i postaci. „Faunę” reprezentują mityczne stwory, takie jak np. gryfy czy smoki. Ostatnia grupa tematyczna ma związek ze sztuką renesansu czerpiącej inspiracje w starożytności. Z tego względu wiele jest wyobrażeń postaci antycznych. Decydując się na zakup bogato zdobionych okazów ręcznej broni palnej, przede wszystkim starano się podkreślić osiągnięty status społeczny i wyróżnić się z licznego tłumu sobie podobnych obywateli. Z uwagi na wysoką cenę takich ekskluzywnych egzemplarzy, niejako przy okazji korzystnie lokowano kapitał. Zauważyć też należy, iż przeprowadzone zabiegi upiększające wzmacniały także walory bojowe broni, np. dzięki dodaniu okładzin łoże było bardziej odporne na działanie wilgoci, kurzu czy słońca, a wykładanie elementów składowych zamka zabezpieczało go z kolei przed żrącymi produktami spalania się prochu.
Źródło:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Archaeologica; 2013, 29
0208-6034
2449-8300
Pojawia się w:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Archaeologica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: O malarce, która ,,osiągnęła w szkicu i rysunku poziom wyższy od jakiejkolwiek innej artystki naszych czasów”. Autoportret Sofonisby Anguissoli
On a female painter who “achieved in sketch and drawing a level higher than any other female artist of our time”. Sofonisba Anguissola’s self-portrait
Autorzy:: Morello, Magda
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1365204.pdf
Data publikacji:: 2021-05-28
Wydawca:: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:: Sofonisba Anguissola
renaissance
female painter
self-portrait
Italian art
renesans
malarka
autoportret
sztuka włoska
Opis:: Niniejszy artykuł dotyczy życia i twórczości włoskiej, renesansowej malarki Sofonisby Anguissoli, Cel stanowiło dokonanie porównania i interpretacji autoportretów artystki w kontekście jej biografii, na trzech różnych poziomach. Pierwsza warstwa, skoncentrowana jest na kwestiach formalnych, takich jak kompozycja, kolorystyka czy zakres tematyczny, druga wychodzi nieco poza ramy obrazu, wyprowadza obraz na szerszy kontekst społeczno- kulturowy oraz czasy, w jakich żyła malarka. Wreszcie w trzeciej, najgłębiej sięgającej warstwie podjęto próbę zrozumienia motywacji oraz charakteru samej malarki. Tekst ten dąży do spojrzenia na Sofonisbę, artystkę tamtych czasów, oczami współcześnie żyjącej kobiety. Choć dzieli je niemal 500 lat, dzięki niezwykłej właściwości sztuki, jaką jest jej nieprzemijalność, mogą dziś, poprzez płótno, stanąć niemal twarzą w twarz. Analizując jej autoportrety, można dostrzec różne etapy jej życia – młodość, dorosłość oraz starość. Każdy portret odpowiada innemu typowi wrażliwości, aspiracji i pragnień. Od pełnej pasji młodej artystki niemal wkraczającej w jej życie zawodowe, przez dojrzałą i pewną siebie kobietę, aż po spełnioną życiem starą matronę, oczekującą ze spokojem na odejście. Artystka ta, nie tylko wytyczyła styl kobiecych portretów na następne lata, ale pozostawiła po sobie także pewnego rodzaju pamiętnik portretowy, dokumentujący ją na każdym z etapów życia. Ten specyficzny typ malarstwa jakim jest autoportret, silnie skoncentrowany na oddaniu prawdziwej osobowości i charakteru człowieka, tak często przez nią podejmowany, nabiera więc nowego wymiaru i ponadczasowego przesłania.
The article is about the life and artworks of an Italian renaissance female painter, Sofonisba Anguissola. Its objective is to compare her self-portraits in three different layers- the first one concentrates on formal matters such as composition, colours and theme, the second layer steps out from the frame of the painting and delves into cultural aspects of her life and tries to understand her works in that context. And the third, final layer tries to reveal her own motivations and dreams and looks at her, an artist from those times, through the eyes of a modern woman who, even though living almost 500 years later, thanks to impermanence of art can still feel and experience similar emotions. By analysing her self-portraits, it is possible to see different stages of her life: youth, adulthood and elderly years. Each portrait corresponds to a different type of sensibility, aspirations and desires: from passionate young artist nearly stepping into her professional life, through matured and self-assured woman, till an old matron fulfilled by her life and expecting the end with peace. This great painter not only laid out the style of female portraits for the next hundreds of years but also left us with something like a portrait- journal which can lead to transcendental and timeless perspective into art.
Źródło:: Fabrica Litterarum Polono-Italica; 2021, 3; 207-218
2658-185X
Pojawia się w:: Fabrica Litterarum Polono-Italica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Piera Della Francesca „Biczowanie Chrystusa” : Malarskie doświadczenie sacrum. Między sztuką a nauką
Piero Della Francesca "The flagellation of Christ" : Painting experience of sacrum; Among art and since
Autorzy:: Wojtkiewicz, S.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/398355.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Politechnika Białostocka. Oficyna Wydawnicza Politechniki Białostockiej
Tematy:: 3D
geometria wykreślna
perspektywa
historia sztuki
malarstwo renesansu
geometry
perspective
art history
renaissance painting
Opis:: Piero della Francesca był artystą renesansu. Jego działalność twórcza oscylowała wokół naukowego rozumienia i zastosowania perspektywy w malarstwie oraz symboliki w przedstawieniach sakralnych. Obraz „Sen św. Hieronima”, znany także jako „Biczowanie Chrystusa”, został zamówiony przez rodzinę Montefeltro pomiędzy 1445 a 1460 rokiem. Przedstawienie jest powszechnie znane jako „Biczowanie” lub „Biczowanie Chrystusa” ze względu na scenę drugiego planu, która przedstawia akt chłosty unieruchomionej postaci. Tempera o wymiarach około 58 cm x 81 cm przemawia tematyką sacrum ujętą zgodnie z ideami epoki renesansu oraz naukową podstawą w kompozycji przedstawienia. Dialog pomiędzy tym, co empiryczne, a tym, co semantyczne, wytworzył dzieło, które współczesne interpretacje umieszczają jako jedno z kluczowych w rozwoju awangardy sztuki współczesnej. Tajemniczość przedstawienia przywodzi szereg interpretacji, nakreślając tak ważną w sacrum rolę symboliki. Na poziomie kompozycji malarskiej artysta zastosował kilka reguł geometrii, tworząc niejednoznaczną budowę perspektywy. Zabieg ten nadaje przedstawieniu cechy generatywne, których język jest charakterystyczny także dla twórczości nowoczesnej. Artykuł jest próbą analizy geometrycznej struktury kompozycji dzieła oraz podstaw naukowych towarzyszących jego powstawaniu. Przedstawiona zostanie także warstwa symboliczna, której odczytanie decyduje o wielowątkowości przedstawionego malarskiego doświadczenia sacrum. Wynikiem tych prac jest wirtualna, trójwymiarowa rekonstrukcja słynnego w historii sztuki obrazu.
Piero della Francesca was an artist of the Renaissance. His creative activity pointed at scientific understanding and application of perspective in painting and the symbolism of sacred performances. The painting “Dream of St. Jerome” also called as “The Flagellation of Christ” was commissioned by the Montefeltro family between 1445 and 1460 year. Presentation is commonly known as the “Flagellation” and “Flagellation of Christ”, due to the second stage of the plan, which represents the act of flogging immobilized form. Tempera measuring about 58 cm x 81 cm recognize the sacred ideas of the Renaissance and the scientific basis of the painting. The dialogue between what is empirical and what semantic produced work that contemporary interpretations put them as one of the key in the development of avant-garde contemporary art. Secrecy presentation brings a number of interpretations, outlining such an important role of the symbolism in the sacred art. At the level of a painting, artist applied a few rules of geometry to create an ambiguous construction of perspective. This treatment gives the presentation of the characteristics of generative whose dialect is also characteristic of modern creativity. This treatment gives the presentation of generative qualities whose dialect is also characteristic of modern creativity. The article is an attempt to analyze the geometric structure of the composition of the work. The paper will be presented the symbolic side of sacred art, which determines the reading of multi-threading presented painter’s experience of the sacred. The result is a virtual, three-dimensional reconstruction of painting famous in the history of art.
Źródło:: Architecturae et Artibus; 2017, 9, 2; 58-74
2080-9638
Pojawia się w:: Architecturae et Artibus
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Pieter Bruegel the Elder’s The Tower of Babel (1563). From Art to Architecture
Autorzy:: Dorot, Ruth
Langenthal, Edna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/18753458.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Fundacja Pro Scientia Publica
Tematy:: Tower of Babel
Pieter Bruegel the Elder
the art of time
the art of place
the Bible
Flanders
northern renaissance
Opis:: Aim. This paper examines the meaning of The Tower of Babel (1563), Pieter Bruegel’s painting, as a physical, cultural, social, and architectural herald of the modern skyscraper. The interpretation generated will form the background for a contemporary analogy to the modern skyscrapers. These large-scale aesthetic structures, form the sensation of an unnerving lack of space and does not correspond with the existing urban outline. Similar to the tower at the painting, that is a symbol of the lack of connection between nations and peoples, the skyscraper follows in the footsteps of its predecessor that symbolized the confounding of the languages. Methods. Four theoretical approaches will be utilized: (a) Examining the place of the painting within common approaches to the biblical text, based on familiar examples; (b) Converting the biblical story into a painting; (c) Analyzing and evaluating the painting from an aesthetic perspective; (d) In order to overcome the alienation and lack of community we shall utilize the phenomenological notion of place and space, which opens a path to architectural experiencing that promises to connect the individual to the environment, the world, and the community. Results. Pieter Bruegel the Elder’s approach to the biblical story and its artistic portrayal teaches us that The Contemporary Torah (2006, Genesis 11:1-9) is a timeless and universal story that illustrates human pretense, a lack of adequate self-evaluation, arrogance, and stupidity. Conclusion. The artist understood all this very well and possessed the originality and the daring to represent it even in contradiction of contemporary conventions.
Źródło:: Journal of Education Culture and Society; 2023, 14, 2; 380-400
2081-1640
Pojawia się w:: Journal of Education Culture and Society
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Projekt malarstwa nowożytnego jako synteza sztuk plastycznych i badań z zakresu filozofii przyrody. Casus Leonarda da Vinci
Autorzy:: Konik, Roman
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2195333.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: painting, aesthetics
philosophy of nature
psychology of perception
history of art
philosophy of art
Renaissance
malarstwo
estetyka
filozofia przyrody
psychologia percepcji
historia sztuki
filozofia sztuki
renesans
Opis:: Początek malarstwa nowożytnego wiąże się z nową koncepcją obrazu, głównie dzięki zastosowaniu nowych metod kompozycji konstruowanej w oparciu o zasady perspektywy zbieżnej i światłocienia. Należy jednak pamiętać, że zastosowanie nowatorskich technik budowy obrazu nie ograniczało się wyłącznie do zmian kompozycyjnych w obszarze formowania struktury obrazu, lecz dotyczyło przede wszystkim zastosowania zupełnie odmiennego podejścia do aktu twórczego. Dlatego też propozycje renesansowych artystów wykraczają dalece poza kwestie warsztatowe i redefiniują dotychczasową relację reprezentowania przedmiotu w obrazie. W nowatorskiej formule zmienia się zatem funkcja i cel malarstwa. W Traktacie o malarstwie Leonardo da Vinci przekonuje, że akt poznania winien wyprzedzać akt tworzenia. Jeżeli celem nowego malarstwa ma być wierne oddanie kształtów materii, należy przede wszystkim poznać reguły, wedle których skonstruowany jest świat widzialny. Z tego też powodu renesansowa wizja implementacji natury w świat znaków graficznych bierze swój początek w akcie poznawczym, czyli w rozpoznaniu prawideł budowy świata materialnego. Poszukiwanie cech istotowych, eliminacja tego, co przypadkowe i jednostkowe na rzecz ogólnych prawideł, wiązały się określoną wiedzą, która później miała zastosowanie w „odtworzeniu” tego, co zaobserwowane w przestrzeni obrazu. Artysta, wedle Leonarda da Vinci, miał się stać przede wszystkim badaczem przyrody, by potem na wzór antycznego Demiurga, z niekształtnej materii uformować na nowo świat przedmiotów. Przesunięcie akcentów w akcie twórczym (z tworzenia symboli graficznych na rzecz mimetycznego podobieństwa do świata postrzeganego) wynikało z przekonania, że zastosowanie prawideł matematycznych (perspektywa zbieżna) i fizykalno-optycznych (reguły chromatyki) pozostaje narzędziem prawomocnego poznania świata natury. Renesans, wprowadzając w kompozycję obrazu perspektywę rzutu środkowego, wypracował nowatorskie reguły przedstawiania przestrzeni trójwymiarowej na dwuwymiarowej powierzchni. Od czasu renesansu zasada ta została powszechnie przyjęta jako narzędzie racjonalnej rekonstrukcji rzeczywistości widzialnej. Opisana i zastosowana autonomia poznania artystycznego w malarstwie nowożytnym wprowadza nową jakość w relację wzoru i jego graficznego odwzorowywania. Materialny nośnik, którym pozostaje obraz, u Leonarda da Vinci przybiera formę notacji tego, co za pomocą reguł geometrycznych zostało odkryte w przyrodzie. Leonardo da Vinci w obserwacji i badaniu przyrody oraz w zastosowaniu geometrii widzi gwarant prawomocności wydobycia piękna z natury. Tak ustawiona struktura aktu twórczego sytuuje artystę malarza w gronie badaczy prawideł natury, filozofów przyrody, przełamując średniowieczną tradycję zaliczającą plastyków do grona rzemieślników, których trud pracy zaliczany był do grupy sztuk pospolitych (artes vulgares). Leonardo da Vinci, w Codex Urbinas latinas daje wyraz temu, że akt malowania związany jest bezpośrednio z myślą, za którą stoi akt poznawczy, dlatego artysta pracuje najpierw umysłem, a dopiero potem dłońmi.
The very idea that painting in a picture could be a recognizable representation of nature is quite a philosophical issue. It assumes an in-depth knowledge not only of nature itself but also of the principles of knowing it. The entire scientific and artistic activity of Leonardo da Vinci was associated with an attempt to extract from the visible nature something similar to a graphic scheme, so universal that a given class of objects could be represented in the general scheme. A general scheme (or graphic universality) should be understood here as the graphic skeleton of things, a kind of scaffolding which, during the creation of the image, could have been equipped with particular graphic attributes. This predilection to capture the world of nature in a schematic view allowed us to capture and embrace the multitude of objects, the infinite variety of the appearance of things, was an attempt to control the chaotic world of nature. The most important issue that he brings at the threshold of modern painting by Da Vinci is the strong belief that the creation of illusionist painting is conditioned not only by talent but above all by in-depth knowledge of the secrets of nature. This in-depth reflection based on empirical research and observation is to anticipate all artistic activities.
Źródło:: Logos i Ethos; 2020, 53, 1; 141-161
0867-8308
Pojawia się w:: Logos i Ethos
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Przedstawienia grzybów psychoaktywnych w ewidencji archeologicznej i ich interpretacje
Depictions of psychoactive mushrooms in archaeological evidence and its interpretations
Autorzy:: Olbryś, Aleksandra
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2044174.pdf
Data publikacji:: 2021-12-30
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: human evolution
psylocybin mushrooms
psychedelic renaissance
saharan? rock art
altered states of consciousness
Opis:: There has been a debate regarding substances that cause altered states of consciousness (especially those of a psychedelic nature) that have been intrinsically linked to man since the dawn of time. The question of the beginning of the crystallization of human consciousness intrigues today’s researchers. American writer and ethnobotanist Terence McKenna tangled with such ideas, indeed one of his thoughts contributes to many controversial opinions and theories presented in this work. The stoned ape theory considers psilocybin, the active substance of entheogenic mushrooms, as an element that played an important role in the process of human evolution and contributed to the acceleration of human consciousness. The author of a title theory believes that psychoactive mushrooms, which might have been components of our ancestors’ diet, could also contributed to the development of language and religion. In this paper, an attempt will be made to subject the title theory to criticism with particular discussion of archaeological evidence.
Źródło:: Folia Praehistorica Posnaniensia; 2021, 26; 281-307
0239-8524
2450-5846
Pojawia się w:: Folia Praehistorica Posnaniensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Sul manoscritto testamentario di Bartolomeo Berrecci: uno sguardo storico-linguistico
On the Testamentary Manuscript of Bartolomeo Berrecci: A Historical and Linguistic View
Autorzy:: Palmarini, Luca
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/446551.pdf
Data publikacji:: 2019-09-13
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: Italian in XVI century
Bartolomeo Berrecci
Testament of Bartolomeo Berrecci
Renaissance art
Renaissance in Kraków
lingua italiana nel Cinquecento
testamento di Bartolomeo Berrecci
arte rinascimentale
Rinascimento a Cracovia
Opis:: The following article presents the analysis of the last will of the most famous Renaissance sculptor and architect in Poland: the Tuscan Bartolomeo Berrecci, creator of the Sigismund Chapel in the Wawel Cathedral in Kraków. After a brief historical-cultural introduction where the artist’s arrival in Poland and his function at the court of King Sigismund I the Old are presented, the transcription of the artist’s testament, written by his own hand in the Italian language and recorded in the archives of the ancient city of Kazimierz, is included, followed by an in-depth analysis. At first, the analysis will concentrate on content and structure: the characters and properties mentioned in the document will be presented along with the document’s form. Subsequently, morphological and terminological analyses will be carried out, which will confirm the use of the Florentine language of the late-fifteenth and early-sixteenth centuries, as well as the presence of specific terms related to the Polish reality in which the artist lived for almost 20 years, giving the document historical and linguistic value, in addition to classic values that are spiritual and notarial.
Il seguente articolo presenta l’analisi del testamento del più famoso scultore e architetto del Rinascimento in Polonia: il toscano Bartolomeo Berrecci, autore, tra le altre opere, della Cappella di Sigismondo nella cattedrale del Wawel a Cracovia. Dopo una breve introduzione storico-culturale in cui vengono presentati il suo arrivo in Polonia e la sua funzione alla corte del re Sigismondo il Vecchio, viene riportata la trascrizione del testamento dell’artista, redatto di propria mano in lingua italiana e conservato negli archivi dell’antica città di Casimiria, cui segue un’approfondita analisi. Dapprima essa sarà di carattere contenutistico e strutturale: verranno infatti esposti i personaggi e le proprietà citate nel documento, così come la sua forma. In seguito si passerà alle analisi morfologica e terminologica in cui si troveranno conferme dell’utilizzo della lingua fiorentina di fine Quattrocento e primi Cinquecento, ma anche la presenza di termini specifici, come p. es. prestiti integrati, legati alla realtà polacca in cui l’artista visse per quasi un ventennio, conferendo al documento stesso, oltre ai classici valori spirituale e notarile, anche quelli storico e linguistico.
Źródło:: Italica Wratislaviensia; 2019, 10.1; 309-329
2084-4514
Pojawia się w:: Italica Wratislaviensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Teofil Lenartowicz – the Mazovian lyre player, and heir of Italian Renaissance Artists. The case of ‘The Holy Workers’: the bas-relief and the poem
Teofil Lenartowicz – „lirnik mazowiecki” i spadkobierca renesansowych mistrzów włoskich. Na przykładzie płaskorzeźby i wiersza „Święci robotnicy”
Autorzy:: Bartnikowska-Biernat, Magdalena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2088390.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:: 19th-century Polish literature and art
Polish-Italian literary and cultural relations
Polish Romantic poetry
Romanticism and Italian Renaissance art
literature and sculpture
Florence
Teofil Lenartowicz (1822–1893)
Lorenzo Ghiberti (1378–1455)
Giovanni Dupré (1817–1882)
Enrico Pazzi (1818–1899)
literatura
rzeźba
romantyzm
renesans
interdyscyplinarność
Opis:: After moving to Italy in 1856, Teofi l Lenartowicz, inspired by the great Italian art and supported by the best Florentine artists of the time Giovanni Dupré and Enrico Pazzi, began studying sculpture. Lenartowicz’s sculptures were always connected with literature: his work shows how one infl uenced the other. It is no accident that his style as a sculptor has been called ‘poetic’ by the critics. The Polish immigrant was fascinated by the Italian Renaissance, and especially by the art of Lorenzo Ghiberti. At the same time, he never forgot about Polish folklore, which played a signifi cant role in his artistic vision. One of the most impressive examples of this intersection of infl uences is the bas-relief The Holy Workers, complemented by a poem bearing the same name.
Źródło:: Ruch Literacki; 2019, 1; 77-86
0035-9602
Pojawia się w:: Ruch Literacki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: The Ambivalence of African-American Culture. The New Negro Art in the interwar period
Ambiwalencja kultury afroamerykańskiej. Sztuka „nowych murzynów” w okresie międzywojennym
Autorzy:: Pawłowska, Aneta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593786.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: African-American
“New Negro”
“Harlem Renaissance”
Photography
“African Art”
Murals
20th century
Painting
Afroamerykanie
“Nowi Murzyni”
“Renesans z Harlemu”
fotografia
“sztuka afrykańska”
murale
XX wiek
malarstwo
Opis:: Reflecting on the issue of marginalization in art, it is difficult not to remember of the controversy which surrounds African-American Art. In the colonial period and during the formation of the American national identity this art was discarded along with the entire African cultural legacy and it has emerged as an important issue only at the dawn of the twentieth century, along with the European fashion for “Black Africa,” complemented by the fascination with jazz in the United States of America. The first time that African-American artists as a group became central to American visual art and literature was during what is now called the Harlem Renaissance of the 1920s and 1930s. Another name for the Harlem Renaissance was the New Negro Movement, adopting the term “New Negro”, coined in 1925 by Alain Leroy Locke. These terms conveyed the belief that African-Americans could now cast off their heritage of servitude and define for themselves what it meant to be an African-American. The Harlem Renaissance saw a veritable explosion of creative activity from the African-Americans in many fields, including art, literature, and philosophy. The leading black artists in the 1920s, 1930s and 1940 were Archibald Motley, Palmer Hayden, Aaron Douglas, Hale Aspacio Woodruff, and James Van Der Zee.
Odnosząc się do kwestii marginalizacji w sztuce trudno nie wspomnieć o kontrowersjach ota-czających sztukę Afroamerykanów. W okresie kolonialnym, a także podczas krystalizacji ame-rykańskiej tożsamości narodowej, sztuka ta została odrzucona wraz z całością afrykańskiego dziedzictwa kulturowego. Uznanie znaczenia tej kultury i sztuki pojawiło się jako istotna kwe-stia dopiero u zarania XX wieku wraz z europejską modą na Czarną Afrykę uzupełnioną o jazzowe fascynacje z USA. Ważnym etapem poprzedzającym powstanie sztuki „Nowych Czarnych” były próby poszukiwania wyrazu dla afroamerykańskiej tożsamości, świadomie ignorujące różnicę w pigmentacji skóry. Były to wyraźne dążenia do znalezienia wspólnego głosu z białym etosem i tradycją amerykańskiej klasy średniej. Po raz pierwszy afroamerykańscy artyści jak grupa stali się dominującym elementem ame-rykańskiej sztuki wizualnej i literatury jako ruch “Renesansu z Harlemu” (Harlem Renaissance) w latach 1920 i 1930. Inną nazwą tego nurtu było określenie “Nowi Murzyni” (New Negro) ukuty w 1925 roku przez Alain Leroy Locke’a. Twórczości Afroamerykanów w tym okresie przeżywa prawdziwą eksplozję talentów w wielu dziedzinach, w tym sztuki, literatury i filo-zofii. Czołowi czarni artyści z lat 1920–1940 to: Archibald Motley, Palmer Hayden, Aaron Douglas, Hale Aspacio Woodruff, James Van Der Zee.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 167-193
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "Renaissance art" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język