Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Precept" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Buddhist ethics of Pancha Shila: A Solution to the Present Day and Future Problems
    Autorzy:
    Riyaz, Aamir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2142649.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    Ahimsa
    Satya
    Asteya
    Buddhism
    Precept
    Nibbana
    Pancha Mahavrata
    Panch shila
    Manusmriti
    Quran
    Hadith
    Bhagvadgita
    Jainism
    Christianity
    Hinduism
    Islam
    Opis:
    Most of the religions of the world are based on some fundamental moral principles of good conduct/virtues and prohibits its followers to do anything which is not good for the welfare of the society as a whole. This fundamental moral principal of good conduct, in Buddhism, is known as Pancha Shila (Five Precepts or Five Virtues). Pancha Shila is the basic assumption of moral activities for both households as well as for renunciates. It forms the actual practice of morality. Each time the precepts are upheld, the moral volitions are strengthened, until morality becomes a habitualtrait through the condition of repetition. For the smooth functioning of a society, every Buddhist has to follow the five moral precepts i.e. abstaining from killing, abstaining from stealing, abstaining from sexual misconduct, abstaining from falsehood, abstaining from taking intoxicants. Jainism, Christianity, Hinduism and Islam too accept such ethical codes with little modification. These are called cardinal virtues. Jaina concept of Pancha Mahavrata is very close to Buddhist concept of Pancha Shila. In Jainism these are; Ahimsa (Abstinence from all injury to life), Satyam (Abstinence from falsehood), Asteyam (Abstinence from stealing), Brahmacharyam (abstinence from self indulgence), Aparigraha (Abstinence from all attachment). Mahatma Gandhi too accepted these five cardinal virtues given by Jainism but he added two more in it which are; Fearlessness and Faith in God. The five precepts of Buddhism offers the moral conducts following which everyone can avoid evil deeds and can contribute in making this world a better world for present and future generations. The precept of abstaining from killing leads to the respect for other’s life. The precept of abstaining from stealing leads to the respect for other’s property. The precept of abstaining from sexual misconduct leads to the respect for one’s own dignity and dignity of other’s especially women. The precept of abstaining from falsehood leads to the respect for honesty. The precept of abstaining from taking alcohol leads to innumerable number of good qualities like respect for a clear mind, respect for modesty of other human beings, respect for money, respect for one’s own dignity, respect for other’s life and so on. The five precepts of Buddhism make a person disciplined, which is one of the most important ingredients for the development of overall personality of a person. A developing country cannot become a developed one unless its citizens are disciplined. If we analyze the five precepts given by Buddhism then, we find that the solution for most of world problems lies in it. If everyone follows five precepts then, I think this world will be transformed into a better place, a place where people have respects for other’s life and property, where everybody’s interest will be taken care of, where people will have an altruistic approach towards society. In short, this world can be transformed into a heaven.
    Źródło:
    IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych; 2018, 30/1; 215-227
    0860-4487
    Pojawia się w:
    IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    On ‘Attributes of Companions or Guardians’ during Educational Travels for Young People in the Modern Era – in the Light of Apodemic Literature and Parental Instructions
    O ‘przymiotach towarzyszy albo kierowników’ wyjazdów edukacyjnych młodzieży w epoce nowożytnej – w świetle literatury apodemicznej i wskazówek rodzicielskich
    Autorzy:
    Żołądź-Strzelczyk, Dorota Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1374255.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    preceptor
    tutor
    educational trips
    the modern era
    ars apodemica
    parental instructions
    precept
    opiekun
    podróże edukacyjne
    epoka nowożytna
    apodemiki
    instrukcje rodzicielskie
    Opis:
    From the beginning of the 16th to the end of the 18th century, the custom of sending young people for broadly understood educational purposes was practiced throughout Europe. In travels, which sometimes lasted several years, young peregrins were accompanied by a smaller or larger, depending on the financial capabilities and rank of the family, retinue. The most important role among the people who made up this procession was the maiordomus or preceptor. In a sense, he took over parental functions during the journey. The article discusses the features and permissions of such a guardian, using for this purpose sources related to traveling.The article is based on two types of sources. The first is apodemic treatises, the second: parental instructions written for young people and their carers setting out to study from home. Apodemics are general guidelines, while instructions are specific to particular individuals and peregrinations. In the first case, treatises written by Teodor Zwinger, Samuel Neugebauer, Richard Lassels and Piotr Mieszkowski were used to show what the theoretical views on the role of supervisor were, the features that he should be characterized. The second uses the recommendations found in the instructions written by Krzysztof Radziwiłł, Jakub Sobieski, Piotr Myszkowski, Stanisław Jabłonowski, Stanisław Herakliusz Lubomirski, Anna Radziwiłłowa née Sanguszków, and Wacław Rzewuski..Both types of sources emphasized the importance of the role of a supervisor a young person was entrusted to. The parents' task was primarily to choose the right man and instruct their son to obey him.
    Od początku XVI do końca XVIII stulecia zwyczaj wysyłania młodych ludzi w szeroko rozumianych celach edukacyjnych występował na terenie całej prawie Europy. W trwających nieraz kilka lat podróżach młodym peregrynantom towarzyszył mniejszy lub większy, w zależności od możliwości finansowych i rangi rodziny, orszak. Najważniejszą rolę wśród osób wchodzących w skład tego orszaku stanowił ochmistrz lub preceptor. To on na czas podróży w pewnym sensie przejmował funkcje rodzicielskie.Podstawą artykułu są dwa rodzaje źródeł. Pierwszy to traktaty apodemiczne, drugi rodzicielskie wskazówki pisane dla wyruszających na nauki z domu młodych ludzi i ich opiekunów. Apodemiki mają charakter ogólnych wskazówek, instrukcje zaś indywidualnych zaleceń dotyczących konkretnych osób i peregrynacji. W pierwszym przypadku sięgnięto do traktatów napisanych przez Teodora Zwingera, Samuela Neugebauera, Richarda Lasselsa oraz Piotra Mieszkowskiego by pokazać jakie były teoretyczne zapatrywania na rolę opiekuna, cechy jakimi powinien się charakteryzować. W drugim wykorzystano zalecenia zawarte w instrukcjach napisanych przez Krzysztofa Radziwiłł, Jakuba Sobieskiego, Piotra Myszkowskiego, Stanisława Jabłonowskiego, Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, Anny z Sanguszków Radziwiłłowej, Wacława Rzewuskiego.Zarówno jeden, jak i drugi rodzaj źródeł podkreślał jak istotna jest rola opiekuna, któremu powierzano młodego człowieka. Zadaniem rodziców był przede wszystkim wybór odpowiedniego człowieka i nakazanie synowi posłuszeństwa względem niego.
    Źródło:
    Res Historica; 2020, 50; 99-125
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’influsso del luogo e del rito della Santa Messa sull’adempimento del precetto festivo
    The influence of the place and of the rite of the Holy Mass on the fulfilment of the festive precept
    Autorzy:
    Kaniecki, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2085897.pdf
    Data publikacji:
    2020-11-06
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    obowiązek niedzielny
    miejsce Mszy
    Msza niekatolicka
    Kościoły Wschodnie
    Kościół Prawosławny
    precetto festivo
    luogo della Messa
    Messa non cattolica
    Chiese Orientali
    Chiesa Ortodossa
    festive precept
    place of Mass
    non-Catholic Mass
    Eastern Churches
    Orthodox Church
    Opis:
    Il Concilio di Adge (506) decise che si poteva adempiere il precetto festivo soltanto nella propria chiesa parrocchiale. Questa norma si è diffusa nella Chiesa latina e sopravviveva fino al Concilio di Trento (1545-1563), quantunque già in precedenza essa fosse stata indebolita dal diritto consuetudinario che permetteva di soddisfare l’obbligo, in determinate situazioni, anche in altre chiese parrocchiali, e anche, grazie ai privilegi papali, nelle chiese degli ordini mendicanti. Dal Concilio di Trento in poi i fedeli possono essere soltanto invogliati all’adempimento del precetto nella propria chiesa parrocchiale. Inoltre i loro concesso farlo negli oratori semi-privati, semi-pubblici, in alcuni oratori privati, e fuori dei luoghi sacri, partecipando alla Messa celebrata sugli altari portatili. Nella normativa vigente attuale basta partecipare alla Messa celebrata in qualunque luogo, però la celebrazione eucaristica fuori del luogo sacro richiede, per la liceità, il previo consenso dell’Ordinario. Il precetto festivo viene adempiuto attraverso la partecipazione alla Messa celebrata nel rito cattolico. Dal XIX secolo i cattolici latini e orientali possono adempierlo partecipando alla Messa nel rito diverso dal loro proprio. Mentre il “Direttorio ecumenico” (1967) aveva ammesso anche la possibilità di adempierlo occasionalmente attraverso la partecipazione alla Messa celebrata dai non cattolici, il “Direttorio ecumenico” (1993) attuale ha abrogato espressamente questo privilegio. La partecipazione alla Messa cattolica celebrata da un sacerdote scomunicato, interdetto, sospeso, se la sua pena è pubblica, adempie il precetto festivo, però un fedele può essere punito con giusta pena per la partecipazione in essa.
    Synod w Adge (506) zdecydował, że obowiązek niedzielny można wypełnić jedynie we własnym kościele parafialnym. Ta norma upowszechniła się w Kościele łacińskim i zachowała się aż do Soboru Trydenckiego (1545-1563), chociaż przepis ten już wcześniej uległ osłabieniu z powodu prawa zwyczajowego, które pozwalało na wypełnienie go, w określonych sytuacjach, w innych kościołach parafialnych, a także, dzięki papieskim przywilejom, w kościołach należących do zakonów żebraczych. Od Soboru Trydenckiego wierni mogą być jedynie zachęcani do wypełniania go we własnym kościele parafialnym, oraz mogli uczynić mu zadość także w kaplicach pół-publicznych, pół-prywatnych, nielicznych kaplicach prywatnych, a poza miejscem świętym, poprzez Mszę sprawowaną na niektórych przenośnych ołtarzach, zwanych portatylami. Obecnie wystarczy uczestniczyć we Mszy odprawianej w jakimkolwiek miejscu, jednak na Mszę poza miejscem świętym wymagane jest, do godziwości, pozwolenie Ordynariusza. Obowiązek niedzielny wypełnia się uczestnicząc we Mszy sprawowanej w obrządku katolickim. Od XIX wieku katolicy łacińscy i wschodni mogą wypełniać go uczestnicząc we Mszy w innym obrządku, niż własny. „Dyrektorium ekumeniczne” (1967) dopuszczało możliwość okazjonalnego wypełniania go także poprzez udział we Mszy sprawowanej przez niekatolików, jednak aktualne „Dyrektorium ekumeniczne” (1993) ten przywilej wyraźnie odwołało. Udział we Mszy katolickiej sprawowanej przez kapłana ekskomunikowanego, ukaranego interdyktem lub suspendowanego, którego kara jest publicznie znana, wypełnia obowiązek niedzielny, ale wierny może zostać ukarany sprawiedliwą karą za uczestnictwo w niej.
    The Council of Adge (506) decided that the festive precept could be fulfilled only in one’s own parish church. This rule spread to the Latin Church and survived until the Council of Trent (1545-1563). However previously it had been weakened by the customary law that allowed one to meet the obligation, in certain situations, in other parish churches, and also in churches of the mendicant orders, thanks to papal privileges. From the Council of Trent onwards, the faithful could only be encouraged to fulfil the precept in their own parish church. Moreover, they were allowed to do so in semi-private, semi-public oratories, in some private oratories, and also outside sacred places, participating in the Mass celebrated on the portable altars. In current legislation, it is enough to participate in the Mass celebrated in any place, but the Eucharistic celebration outside of the sacred place requires, for the lawfulness, the prior consent of the Ordinary. The festive precept is fulfilled through participation in the Mass celebrated in the Catholic rite. Since the nineteenth century, Latin and Eastern Catholics could fulfil it by participating in Mass in a different rite from their own. While the “Ecumenical Directory” (1967) had also admitted the possibility of fulfilling it occasionally through participation in the Mass celebrated by non-Catholics, the current “Ecumenical Directory” (1993) has expressly abrogated this privilege. Participation in the Catholic Mass celebrated by an excommunicated, interdicted, suspended priest, if his punishment is public, fulfils the festive precept, however a faithful can be punished with a just penalty for participation in it.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2020, 63, 4; 3-13
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Come si deve partecipare alla Santa Messa per adempiere il precetto festivo?
    How One Must Participate in Holy Mass to Fulfill the Festive Precept?
    Jak należy uczestniczyć we Mszy świętej, aby wypełnić obowiązek niedzielny i świąteczny?
    Autorzy:
    Kaniecki, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1998646.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    partecipazione alla Messa
    di ascoltare la Messa
    il precetto festivo
    mezzi di comunicazione sociale
    partecipazione attiva
    participation in the Mass
    listening to the Mass
    the festive precept
    means of social communication
    active participation
    uczestnictwo we Mszy
    wysłuchanie Mszy
    obowiązek niedzielny
    środki społecznego przekazu
    aktywne uczestnictwo
    Opis:
    Artykuł dokonuje pogłębionej analizy niektórych kwestii dotyczących właściwego uczestnictwa we Mszy św., opierając się na tradycji kanonicznej i aktualnym ustawodawstwie, na które składają się uchwały soborowe, papieskie, różnych dykasterii i komisji Stolicy Apostolskiej, a także opinie ekspertów w dziedzinie prawa kanonicznego i teologii moralnej. Pierwszy rozdział opisuje niektóre zachowania, które, zgodnie z tradycją kanoniczną, mogą wpłynąć na niewypełnienie obowiązku wysłuchania Mszy św. (por. kan. 1248 KPK/17), oraz okoliczności, które, pomimo iż utrudniają jej wysłuchanie, to jednak nie przeszkadzają w wypełnieniu zobowiązania. W tej części została wyjaśniona również rola intelektu, świadomości i woli w kontekście obowiązku niedzielnego, oraz podano znaczenie obecności fizycznej, moralnej i duchowej. Ponadto, pochylono się nad problemem dotyczącym możliwości wypełnienia zobowiązania za pośrednictwem środków społecznego przekazu. Drugi rozdział analizuje aktualne ustawodawstwo począwszy od Soboru Watykańskiego II, który słowo „być obecnym”, używane dotychczas, zastąpił słowem „uczestniczyć”, co miało akcentować aktywny i czynny udział we Mszy św. Słowo „uczestniczyć” znalazło się później w obowiązującym Kodeksie w kan. 1247. Pojęcie to nie wymaga jednak uczestnictwa całkowicie pełnego, bowiem wystarczy już sama świadoma i dobrowolna obecność na Mszy św., aby wypełnić obowiązek niedzielny. Kościół bardzo zaleca wiernym doskonalsze (perfectior participatio) uczestnictwo, czyli przyjmowanie Komunii św. podczas celebracji eucharystycznych.
    The article presents in-depth analysis of certain questions regarding the appropriate participation in the Holy Mass, based on canonical tradition and current legislation, which contain the documents of the Holy See, the popes, the various dicasteries and commissions of the Apostolic See, as well as the opinions of the experts in canon law and moral theology. The first chapter describes some attitudes that, according to canonical tradition, can influence the non-fulfilment of the precept of listening to the Mass (cf. can. 1248 CIC/17). It also describes the circumstances that, although they make it difficult to listen to the Mass, do not prevent the satisfaction of the obligation. In this part the role of intellect, awareness and will in relation to the fulfilment of the festive precept was explained and the definitions of physical, moral and spiritual presence were given. Furthermore, the problem of the possibility of fulfilling the obligation by means of social communication has been addressed. The second chapter analyses the current legislation, beginning with the Second Vatican Council, which replaced the expression “is present”, which had been used up to that time, with the expression “participate”, which intends to underline the full and active participation in the Mass. However, in the 1983 Code of Canon Law  the expression “to participate” was accepted in can. 1247, this expression does not require a totally full and active participation, because being present itself, consciously and voluntarily is sufficient to fulfil the festive precept. Nevertheless, the Church strongly recommends that participation which is called more perfect (perfectior participatio), that is, the Mass connected with Holy Communion.
    L’articolo fa un’analisi profonda di alcune questioni riguardanti una corretta partecipazione alla Messa, basandosi sulla tradizione canonica e sulla normativa vigente, che contengono i documenti della Santa Sede, dei papi, dei diversi dicasteri e delle commissioni della Sede Apostolica, ed anche le opinioni dei esperti in diritto canonico e in teologia morale. Il primo capitolo descrive alcuni atteggiamenti che, secondo la tradizione canonica, possono influire sul non adempimento del precetto di ascoltare la Messa (cf. can. 1248 CIC/17), ed anche descrive le circostanze che, sebbene rendano difficile ascoltare la Messa, non impediscono alla soddisfazione dell’obbligo. In questa parte è stato spiegato il ruolo dell’intelletto, della consapevolezza e della volontà in relazione al soddisfacimento del precetto festivo e sono state date le definizioni della presenza fisica, morale e spirituale. Inoltre, è stato affrontato il problema della possibilità dell’adempimento dell’obbligo attraverso i mezzi di comunicazione sociale. Il secondo capitolo fa un’analisi della normativa vigente, iniziando dal Concilio Vaticano II, che ha sostituito l’espressione “è presente”, la quale era stata usata fino a quel tempo, con l’espressione “partecipare”, che intende sottolineare la partecipazione piena e attiva alla Messa. L’espressione “partecipare” successivamente è stata accolta nel can. 1247 del Codice vigente. Tuttavia, questa espressione non esige una partecipazione to¬talmente piena ed attiva, perché basta già la presenza stessa, consapevole e volontaria per adempiere il precetto festivo. La Chiesa però raccomanda molto quella partecipazione che viene chiamata più perfetta (perfectior participatio), cioè la Messa connessa con la Santa Comunione.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2018, 7, 1; 139-148
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Praca fizyczna w życiu monastycznym: argumentacja św. Augustyna w De opere monachorum
    Manual labour in monastic life: st. Augustine’s argumentation in De opere monachorum
    Autorzy:
    Turek, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613127.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    praca fizyczna
    praca duchowa
    głoszenie Ewangelii
    wzrost duchowy
    lenistwo
    dobra materialne
    troska o życie
    przykład apostolski
    nakaz apostolski
    życie wieczne
    praca i modlitwa
    duch i ciało
    manual work
    spiritual labour
    the preaching of the Gospel
    spiritual growth
    laziness
    material goods
    concern for life
    the Apostle’s example
    the apostolic precept
    eternal life
    work and prayer
    the spirit and the body
    Opis:
    This article deals with manual labour in the life of monks as taught by St. Augustine in his treatise De opere monachorum. It describes the social context of the theme with particular reference to the situation in monastic communities of Carthage. Many monks in St. Augustine’s time were against manual labour. The article presents the structure of the Saint’s argumentation. St. Augustine clearly was in favour of the manual work of monks -and indirectly also of that of all Christians. The article analyses his exegesis of two Biblical texts (Mt 6:25-34 and 2Thess 3:10) that explain the need and beauty of work for daily spiritual growth. This is shown primarily on the basis of the teaching and example of the Apostle St. Paul, who was employed in various ways. Then the position of St. Augustine is discussed, according to whom the working monk gains the means of his support, cooperates with the Creator and continues His creative achievement. Work that allows the monk to attain some profit in temporal life and maintains the necessary equilibrium between the needs of the body and soul is shown above all to be a means for the attaining of the reward of eternal life. The monk, however, may be dispensed of manual labour, in part or even totally, in view of pastoral ministry, which plays a primary role in his vocation and mission.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2018, 70; 171-191
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies