Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Prawo rzymskie" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 204
Tytuł:
Małżeństwo chrześcijan: egzegeza biblijna i prawo rzymskie (XXXVII „Dni Augustiańskie” – Rzym, 8-10 V 2008)
Autorzy:
Degórski, Bazyli
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/613825.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
małżeństwo
prawo rzymskie
Opis:
nie dotyczy
Źródło:
Vox Patrum; 2009, 53-54; 1060-1063
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szkice z zakresu rzymskiego prawa karnego – skazanie do szkoły gladiatorów (damnatio in ludum)
Sketches about Roman Criminal Law – damnation to gladiatorial school (damnation in ludum)
Autorzy:
Kubiak, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595895.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
prawo rzymskie
szkoły glagiatorów
Opis:
Condemnation to the school of gladiators (damnatio in ludum) was one of the most intriguing penalties in Roman Criminal Law. Condemned were sent to ludus to train gladiatorial skills and fight during the games. Of course, its existence was closely connected with ludus, and thus it appeared in public law in I century b.C., after the gladiatorial schools were widely built (at least from 105 b.C. – Val. Max. 2, 3, 2; Cic. Tusc. 2, 41; Plin. Nat. 33, 16). From I century A.D. on, it was definitely quite common penalty (Plin. Epist. 31; lex Petronia de servis). The most important thing however is, that it was not a death penalty – it deprived condemned of liberty, they became slaves, and also they had to stay in ludus, as in the prison (D. 48, 19, 8, 11; P. S. 5, 17, 2), but they did not have to die during the games. Even more, after three years of service they could be liberated from the penalty, and after another two years – regain their freedom (Coll. 11, 7, 4). As it was a general rule in Roman Criminal Law, slaves and humiliores could be condemned in such a way (D. 48, 19, 8, 12; P. S. 5, 23, 4). Damnatio in ludum was very similar to damnatio ad metallum, so one can draw some conclusion on such comparison. Some authors suggest, that criminals were condemned to ludus in cases of sacrilege, arson, homicide, robbery and desertion (thesis based probably on Quint. Decl. Mai. 9, 21 and Flor. 2, 8, 8), but closer analysis of Roman legal regulations shows, that it was a penalty of lesser crimes or mitigation of punishments (D. 48, 13, 7; P. S. 5, 20, 2 and 5; P. S. 5, 23, 4; D. 49, 16, 3, 1; D. 48, 19, 28, 15). Though from one point of view it was a severe penalty, resulting in death sometimes, in general it may be compared with damnatio ad metallum and other non-lethal penalties. The discipline in ludus might have been cruel and hard, but there was also a chance to survive the time of punishment (according to some even in case of loss during games - missio) and regain freedom, not to mention quite good physical care like attention of doctors or massages. Its close connection with gladiatorial games was also the reason of its disappearance from Roman Criminal Law, as late as the end of IV century A.D. (C. Th. 15, 12, 1; C. Th. 9, 40, 8; C. Th. 15, 12, 3).
Źródło:
Studia Prawno-Ekonomiczne; 2012, LXXXV (85); 85-112
0081-6841
Pojawia się w:
Studia Prawno-Ekonomiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
BANKIERZY PUBLICZNI W ŹRÓDŁACH PRAWA RZYMSKIEGO
Autorzy:
Niczyporuk, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/664061.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
nummularii
mensarii
prawo rzymskie
Opis:
PUBLIC BANKERS IN ROMAN LAW SOURCESSummaryThe Romans had an extensive terminology for persons who engaged in banking activities; however, only nummularii and mensarii pursued activities on behalf of the State. Their operations may be regarded as public banking in the broad sense of the term, and were conducted from the 4th century BC until the 3rd century AD. Banking was of key importance in the peak period of growth for Roman trading and financial operations, and this is confirmed in the sources for Roman law. We do not have any records for the bankers referred to as nummularii until the period of classical Roman law, when we get fragmentary references to them in the writings of Roman jurists. There are only two passages on their public activities in the quality control and exchange of coinage; the first is by Sextus Caecilius Africanus, and the second is Ulpian’s commentary on the duties of the prefectus Urbi. Other references to them in the works of Roman jurists relate to their operations concerning deposits and credit, and as such do not belong to the sphere of public law. We get more mentions of public bankers in the Roman non-legal literature. Mensarii, who performed a certain type of public banking duties, are referred to in Livy’s Ab urbe condita. Cicero, Suetonius, and Festus also wrote about them. Moreover, Grammaticus treated the term mensarii as synonymous with nummularii. Presumably the two categories of public bankers were considered to be generally respected individuals. We also have mentions of the nummularii in the non-legal literature. In his Satyricon Petronius esteemed their skills of assessing the quality of coins; they were also held in high regard by Martial, Suetonius, and Apuleius. Suetonius wrote of the severe penalties imposed on the nummularii by the Emperor Galba. On the other hand, all we get in the epigraphic sources, mostly tombstone inscriptions from Rome, elsewhere in Italy, and the western provinces, are records of the activities of the nummularii for the quality control and exchange of coinage, considered an important duty from the point of view of the State. In fact the non-legal and epigraphic literature of Rome tells us more about public bankers than do the sources on Roman law. Their work did not give rise to many legal problems, as we may conclude from the fact they are mentioned only in two juridical passages. The assessment of the quality of coins and their exchange, and other banking activities on behalf of the State were sufficiently supervised by Roman administrative officers, so there was no need for jurists to comment on them at length.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2014, 14, 1
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’‘HUMANITAS’ TRA DIRITTO ROMANO E TOTALITARISMO HITLERIANO
Autorzy:
Garofalo, Luigi
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/664071.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
humanitas
prawo rzymskie
nazizm.
Opis:
„Humanitas” między prawem rzymskim a totalitaryzmem hitlerowskimStreszczenieIdea humanitas towarzysząca ludzkości od czasów starożytnych, od momentu jej powstania pozostawała w ścisłym związku z pojęciem prawa, oddziałując na proces jego tworzenia i interpretacji oraz wyznaczając kierunki jego rozwoju. Jak każda idea ma ona swoje „corpus“ historyczne, jako że proces jej formowania się, kształtowania i konsolidacji odbywał się w rozwoju historycznym naszej cywilizacji, w nierozerwalnym związku z ludźmi i ich losami. O ile dla Cycerona humanitas rozumiana jest jako obiektywna, nadrzędna zasada moralna, z której wynikają dla człowieka określone powinności a także jako wymóg zdobywania wszelakiego rodzaju wiedzy, przede wszystkim na bazie studiów literackich, o tyle w kulturze chrześcijańskiej humanitas przejawia się przede wszystkim w obowiązku miłości bliźniego, umiłowania Syna Bożego w każdej istocie ludzkiej, nawet jeżeli jest ona wrogiem. Przedmiotem rozważań w niniejszym opracowaniu jest koncepcja humanitas u zarania jej dziejów a więc w czasach rzymskich, bowiem idea humanizmu, zarówno w sensie terminologicznym jak i materialnym stanowi oryginalną, autonomiczną kreację rzymskiej praktyki prawnej i myśli filozoficznej a także pojmowanie i krytyka tejże idei humanitas w okresie, „kiedy prawo rzymskie przestało istnieć“ a więc w czasach hitlerowskiego totalitaryzmu. W pismach rzymskich jurystów, poczynając od Juliana, wielokrotnie humanitas jest przywoływana jako ratio decidendi konkretnego rozstrzygnięcia kwestii spornej będąc jednym z atrybutów idei aequitas (słuszności) uznawanej przez rzymskich jurystów i urzędników tworzących i stosujących prawo za podstawę proponowanych przez nich rozstrzygnięć czy rozwiązań prawnych. Tak pojmowana idea humanitas zapewniła sobie silny wpływ na obowiązujące prawo i wyznaczała kierunki jego dalszego rozwoju. W czasach nazizmu zarówno prawo rzymskie jak i ideologia z nim związana stała się natomiast obiektem zażartej krytyki ze strony teoretyków prawa i filozofów związanych z hitlerowskim reżimem. Głęboka awersja do prawa naznaczonego humanizmem, czy to w jego antycznym wydaniu, czy będącego recepcją prawa rzymskiego, spowodowała porzucenie idei humanitas przez elity intelektualne tej epoki popierające poglądy głoszone przez Hitlera bądź też doprowadziła do interpretacji tej idei zupełnie wynaturzonej w relacji do jej oryginalnego znaczenia. Jak należy bowiem zauważyć społeczeństwu rzymskiemu, chociaż nieznającemu pojęcia praw człowieka i z naszego punktu widzenia w wielu aspektach okrutnemu i niesprawiedliwemu, obca była idea dyskryminacji ze względów rasowych i etnicznych, co zawdzięczało ono w dużej mierze uznaniu wartości zawierających się właśnie w idei humanitas.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2015, 15, 2
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O TYM, ŻE FILOZOFOWIE PRZYPISYWALI KARANIU PRZESTĘPSTW TRZY PRZYCZYNY ORAZ DLACZEGO PLATON WSPOMNIAŁ O DWÓCH Z NICH, A NIE TRZECH AULUS GELLIUS, NOCE ATTYCKIE 7,14 TEKST – TŁUMACZENIE – KOMENTARZ
Autorzy:
Tarwacka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2096571.pdf
Data publikacji:
2020-07-30
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Aulus Gellius
tłumaczenie
prawo rzymskie
Opis:
O TYM, ŻE FILOZOFOWIE PRZYPISYWALI KARANIU PRZESTĘPSTW TRZY PRZYCZYNY ORAZ DLACZEGOPLATON WSPOMNIAŁ O DWóCH Z NICH, A NIE TRZECH AULUS GELLIUS, NOCE ATTYCKIE 7,14TEKST – TŁUMACZENIE – KOMENTARZ
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2020, 20, 2; 335-340
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szkoła naukowa czy tylko kuźnia talentów? Lwowskie środowisko romanistyczne w latach 1857–1939
A school of thought or a breeding ground for talent? Romance community in Lviv between 1857 and 1939
Autorzy:
Nancka, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/913077.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
prawo rzymskie
Lwów
szkoła naukowa
Opis:
W artykule ukazano charakter funkcjonującego na uniwersytecie lwowskim w drugiej połowie XIX i pierwszych dekadach XX w. środowiska romanistycznego. Począwszy od Józefata Zielonackiego, z Uniwersytetem we Lwowie związanych było wielu charyzmatycznych uczonych zajmujących się prawem rzymskim, takich jak Leon Piniński, Marceli Chlamtacz czy Ignacy Koschembahr-Łyskowski. Czy jednak w odniesieniu do lwowskich romanistów można mówić o wyróżniającym się programie badawczym i czy ich naukowa działalność miała wspólny pierwiastek? Prezentując dokonania uczonych zajmujących się prawem rzymskim we Lwowie, starano się poszukiwać spajającego tamtejszych romanistów elementu, który pozwoliłby na określenie, czy środowisko to było szkołą naukową. Wydaje się jednak, że była to jedynie kuźnia talentów, która w dużym stopniu przyczyniła się do stworzenia nowoczesnej polskiej romanistyki prawniczej.
The article portrays the character of the romance community which functioned at the University of Lviv in the second half of the 19th century and in the first decades of the 20th century. Numerous charismatic Roman law scientists were connected with the University of Lviv. This group starts with Józefat Zielonacki and it also includes Leon Piniński, Marceli Chlamtacz as well as Ignacy Koschembahr-Łyskowski in its numbers. However, can one talk about a differentiating scientific programme in relation to Lviv Romanists and did their scientific activity have a common denominator? The paper attempts to search for an element which bound the Romanists in Lviv together by presenting the achievements of the scientists who conducted research into Roman law there. This would allow one to determine whether this community constituted a school of thought. However, it seems that it only was a breeding ground for talent which contributed to the creation of the modern Polish Roman law studies to a significant extent.
Źródło:
Czasopismo Prawno-Historyczne; 2020, 72, 2; 219-235
0070-2471
Pojawia się w:
Czasopismo Prawno-Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O TUNIKACH Z DŁUGIM RĘKAWEM; O TYM, ŻE NOSZENIE ICH PUBLIUS AFRICANUS ZARZUCIŁ SULPICIUSOWI GALLUSOWI. AULUS GELLIUS, ‘NOCE ATTYCKIE’ 6,12 TEKST – TŁUMACZENIE – KOMENTARZ
Autorzy:
Tarwacka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2096534.pdf
Data publikacji:
2020-06-30
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
prawo rzymskie; Aulus Gellius; tłumaczenie
Opis:
O TUNIKACH Z DŁUGIM RĘKAWEM; O TYM, ŻE NOSZENIE ICH PUBLIUS AFRICANUS ZARZUCIŁ SULPICIUSOWI GALLUSOWI. AULUS GELLIUS, ‘NOCE ATTYCKIE’ 6,12TEKST – TŁUMACZENIE – KOMENTARZ
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2020, 20, 1; 291-295
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
‘SUPERFICIES’ – RZYMSKIE KORZENIE PRAWA ZABUDOWY
Autorzy:
Dyjakowska, Marzena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/663871.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
prawo rzymskie
prawo zabudowy
prawa rzeczowe ograniczone
Opis:
‘Superficies’: The Roman Origins Of The Right To Build Upon A Plot Of LandSummaryThe aim of this paper is to present the Roman origin of the right of superficies (the right to erect a building on a plot of land), which is thesubject of a bill drafted by the Polish Civil Law Codification Committee. This right is to replace the institution of perpetual usufruct, which has been extant in Polish civil law since the 1960s. Superficies has been present in many European systems of law (for example in the Bürgerliches Gesetzbuch German Civil Code of 1896, and the Austrian law of 1919). The author compares the subject and object of the right in question, the legal situation of the superficiarius and the rights of the owner of the land in Roman law and in the Polish draft bill. The main difference between the Roman superficies and the right proposed in the draft bill is the deviation from the principle of accession (superficies solo cedit): under the Polish draft bill the superficiarius will become the owner of the building. Furthermore, the Roman superficies was perpetual; in Poland it will be constructed as temporary (30-100 years). Both rights (in Roman and Polish law) share many other similarities: they are hereditary, and the superficiarius is to pay the owner of the land. The conclusion which may be drawn is that Roman institutions can still inspire the contemporary legislator.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2015, 15, 1
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O ROLI PRAWA RZYMSKIEGO W DAWNEJ RZECZYPOSPOLITEJ W ŚWIETLE „KURSU PRAWA CYWILNEGO POLSKIEGO” ALEKSANDRA MICKIEWICZA Z 1829 ROKU
Autorzy:
Godek, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/663991.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Aleksander Mickiewicz
prawo rzymskie w Polsce.
Opis:
Roman Law in Poland-Lithuania in the Light of Aleksander Mickiewicz’s 1829 Lecture on Polish Civil LawSummary The Polish Academy of Sciences library collection at Kórnik holds a manuscript with a lecture on Polish civil law and its history delivered by Aleksander Mickiewicz in 1829 at Krzemieniec School. This lecture provides us with a general idea of Mickiewicz’s views on the impact of Roman law on the development of Polish legal culture. Mickiewicz was rather critical of the views of Tadeusz Czacki, who had argued that Polish law was derived from Scandinavian law. Mickiewicz believed that Polish law under the early kings and princes of the Piast dynasty was a native creation, though subject to limited influence from Roman and German law. He held that Roman law originally came to Poland through canon law, but its influence was superficial. It was manifest in proceedings in the royal courts and in the borrowing of certain terms, which were sometimes used to designate purely indigenous legal institutions. This was also true of the usage of Roman terminology in Polish medieval chronicles. Mickiewicz saw the Roman elements in the 14th-century Statutes of Casimir the Great as an erudite display by their authors or as later additions to the original collection. Mickiewicz also devoted much attention to Lithuanian law. In particular, he showed that the Lithuanian Statutes were subject to the influence of many foreign systems of law including a number of elements borrowed from Roman law (wills, disinheritance, the penalty for parricide). Mickiewicz was convinced that Roman law appeared in the Grand Duchy at the same time as German law, and in connection with Lithuanian peregrinations for study abroad.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2015, 15, 2
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ODPOWIEDZIALNOŚĆ ‘AGRIMENSORES’ A ODPOWIEDZIALNOŚĆ GEODETÓW
Autorzy:
Sitek, Bronisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/664115.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
prawo rzymskie
prawo geodezyjne
agrimensor
geodeta
odpowiedzialność cywilna
Opis:
THE LIABILITY OF THE ‘AGRIMENSORES’ AND SURVEYORS’ LIABILITYSummaryThe agrimensores played an important role in the society of ancien Rome. They were highly respected for their technical skills and knowledge of mathematics. The grounds for the liability of the agrimensores were material damage caused intentionally by surveyor (dolus) and intent to deceive (fallere). An agrimensor was not liable for damage caused as a result of lack of knowledge or experience (imperitia). If several agrimensores onducted the surveying activities they were jointly liable (in solidum), regardless of their individual contribution to the damage. This type of liability could not be used when it was not possible to assign blame to one of the agrimensores. An agrimensor who had a slave to do the measuring held the liability and could not resort to noxal responsibility. Noxal responsibility could be applied if the shoddy work had been performed by a slave; in such cases the party suffering the damage could obtain dominion over the slave who had caused it or receive full compensation from the slave’s owner. The injured party could seek compensation on the grounds of a praetorian actio in factum. The injured party and his heirs had the right to submit a claim, which was subsidiary and therefore penal in nature, which meant it could not be brought against the heirs of the perpetrators. Actio in factum was used as an actio utilis and actio ad exemplum in other similar cases in surveying activities, such as when measuring wine or grain. Nowadays a surveyor’s liability is civil, criminal, administrative or disciplinary. The first two types are important when a specific injury or offence occurs. In such cases only a surveyor who carried out the surveying or cartographic activities on his own is liable. The study shows that, despite some similarities, there are differences between the liabilities of Roman agrimensores and of modern surveyors. Roman law used a system of praetorian civil liability which was penal in character, while today we have a stratified system of liability of up to four separate levels, where the injured party may use only one or submit a cumulative claim, seeking civil damages, and claiming punishment for the perpetrators under criminal law and/or disciplinary proceedings.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2014, 14, 2
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zniewaga imagines władcy jako podstawa oskarżenia o crimen maiestatis w świetle wybranych rzymskich procesów karnych w Annales Tacyta
Autorzy:
Wojtczak, Marzena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/914311.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
prawo rzymskie
prawo karne
historiografia rzymska
dzieje Rzymu
Opis:
Zjawisko rozrastania się „katalogu” czynów kwalifikowanych jako crimen leasae maiestatis w początkach Pryncypatu poddawano już licznym analizom i interpretacjom. Zwiększającą się liczbę postępowań odbywających się w cieniu oskarżeń o przestępstwo obrazy majestatu tłumaczy się przeważnie interpretacyjnym rozszerzaniem zakresu tego przestępstwa. Wydaje się jednak, że w proponowanych rozważaniach zbyt mało uwagi poświęca się instrumentalnemu wykorzystywaniu prawa, do którego uciekają się władcy w procesach o często politycznym wymiarze.
Źródło:
Czasopismo Prawno-Historyczne; 2014, 66, 2; 205-240
0070-2471
Pojawia się w:
Czasopismo Prawno-Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Crimen abortionis w rzymskim prawie karnym
Autorzy:
Zalewski, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1046841.pdf
Data publikacji:
2019-12-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
aborcja
prawo rzymskie
nasciturus
abortion
roman law
Opis:
Przedmiotem rozważań podjętych w artykule jest zagadnienie penalizacji aborcji w prawie rzymskim. Przez stulecia aborcja – jakkolwiek okolicznościowo poddawana krytyce ze strony pogańskich pisarzy – nie była uznawana przez Rzymian za przestępstwo. Zmieniło się to dopiero w III wieku, kiedy to Spetymiusz Sewer i Karakalla wydali reskrypt, zgodnie z którym rozwiedziona kobieta dopuszczająca się aborcji bez zgody swego byłego męża winna być skazana na wygnanie. Odrębnej sankcji realizowanej na podstawie lex Cornelia de sicariis et veneficis podlegały osoby, które podawały kobiecie środki aborcyjne. Celem artykułu jest próba ustalenia relacji między tymi przestępstwami poprzez identyfikację ich znamion.
The subject of considerations taken in this paper is the issue of criminalization of abortion in roman law. For centuries, abortion - although occasionally criticized by pagan writers - was not considered a crime by the Romans. Situation changed in the third century, when Spetymius Severus and Karakalla issued a rescript, according to which a divorced woman committing an abortion without the consent of her ex-husband should be condemned to exile. A separate sanction implemented on the basis of lex Cornelia de sicariis et veneficis was prescribed for perpetrators who gave specifics causing abortion to a woman. The purpose of the article is to try to establish the relationship between these crimes by identifying their names.
Źródło:
Studia Prawnicze KUL; 2019, 1; 201-224
1897-7146
2719-4264
Pojawia się w:
Studia Prawnicze KUL
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
SESJA NAUKOWA: „PANDEKTA JUSTINIANA CORPUS IURIS CIVILIS DIGESTUM VETUS CUM GLOSSIS” (ZAMEK W KÓRNIKU, 19 GRUDNIA 2016 ROKU)
Autorzy:
Jasiński, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/510184.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Biblioteka Kórnicka PAN
Tematy:
Kodeks Justyniana
Biblioteka Kórnicka - rękopisy
prawo rzymskie
Źródło:
Pamiętnik Biblioteki Kórnickiej; 2017, 34; 9-10
0551-3790
Pojawia się w:
Pamiętnik Biblioteki Kórnickiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est – as a rule of Roman inheritance law
Heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est – jako reguła rzymskiego prawa spadkowego
Autorzy:
Świrgoń-Skok, Renata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2006885.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
Tematy:
heredis institutio
Roman law
testament
prawo rzymskie
Opis:
In the Roman inheritance law, until post-classical law, the appointment of an heir on the basis of the rule heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est, was the foundation of the whole will. Heredis institutio was a crucial element of the content of the will and it should be placed in the very beginning as all dispositions placed before it, were void. And remained this way until Justinian law where the above mentioned formalism was annulled. First exceptions of the rule heredis institutio caput et fundamentum totius testament est and the order arising from testamentary dispositions placed therein, can be noticed in classical law, according to the constitution of custody, appointment to inherit by the own slave together with his liberation and disinheritance. Moreover, Roman law, based on the performance of praetors and Cesar law, exceptionally allowed the maintenance if the rest of the testamentary content (demises, trusts, liberations) when the heredis institutio fell or did not lead to inheritance. And so, the acceptance of the heir appointed in a will becomes a sole formality in classical law, and a range of deviations and exceptions appear in the discussed rule Heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est. The Western Roman post – classical practice and Justinian omitted the above mentioned rule totally.
W rzymskim prawie spadkowym, aż do prawa poklasycznego, ustanowienie dziedzica w oparciu o regułę heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est, było fundamentem całego testamentu. Heredis institutio była koniecznym elementem treści testamentu, należało ją umieścić na samym początku, ponieważ rozrządzenia zawarte przed nią były nieważne. Tak przynajmniej było, aż do prawa justyniańskiego, w którym powyższy formalizm został zniesiony. Pierwsze wyjątki od reguły heredis institutio caput et fundamentum totius testamenti est i wynikającej z niej kolejności zamieszczanych rozrządzeń testamentowych, można zauważyć już w prawie klasycznym, odnośnie do ustanowienia opieki, powołania do dziedziczenia własnego niewolnika z równoczesnym wyzwoleniem oraz wydziedziczenia. Ponadto prawo rzymskie, w oparciu o działalność pretorów oraz prawo cesarskie, dopuszczało wyjątkowo utrzymanie pozostałej treści testamentu (zapisy, fideikomisy, wyzwolenia), gdy odpadła heredis institutio lub nie doprowadziła do dziedziczenia. Zatem przyjęcie spadku przez ustanowionego w testamencie dziedzica staje się już w prawie klasycznym czystą formalnością, a omawiana reguła doznaje szeregu odstępstw i wyjątków. Natomiast zachodniorzymska praktyka poklasyczna i Justynian pominęli w ogóle wspomnianą zasadę. Tak jak i we współczesnym polskim ustawodawstwie powołanie spadkobiercy jest uprawnieniem testatora, a nie konieczną treścią testamentu. Do typowych rozrządzeń testamentowych można zaliczyć obok ustanowienia spadkobiercy (art. 959 i n. k.c.), wydziedziczenie, ustanowienie zapisu. W prawie polskim ważny będzie testament zawierający tylko jedno rozrządzenie. W żadnym razie ustanowienie spadkobiercy w testamencie nie jest wymogiem jego sporządzenia, testator nie musi naruszać porządku dziedziczenia ustawowego, może się ograniczyć do dyspozycji o innym charakterze.
Źródło:
Krytyka Prawa. Niezależne Studia nad Prawem; 2016, 8, 2; 157-172
2080-1084
2450-7938
Pojawia się w:
Krytyka Prawa. Niezależne Studia nad Prawem
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 204

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies