Temat: PRZESTRZEŃ - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: “[A] window into the city’s underlying fabric”: Bouncing at the edge of the global metropolis in William Gibson’s Bigend Trilogy
Balansowanie na krawędzi (w) globalnej metropolii w Trylogii Bigend Williama Gibsona
Autorzy:: Nikiel, Julia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1878732.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: globalizacja
metropolia
przestrzeń przepływów
homogenizacja
Imperium
miasto krawędzi
American Dream
globalization
metropolis
space of flows
homogeneity
Empire
edge city
Opis:: Artykuł poddaje analizie opisy zglobalizowanego krajobrazu miejskiego w Trylogii Bigend Williama Gibsona (Pattern Recognition (2003), Spook Country (2007), Zero History (2010)) i stawia tezę, że w socjoekonomicznej rzeczywistości trylogii globalna metropolia nie tylko wspiera procesy zachodzące w przestrzeni przepływów, ale także pełni rolę „globalnego bramkarza”, strzegąc dostępu do struktur globalnych w imię tzw. selektywnej (w)łączności. W pierwszej kolejności artykuł prezentuje Gibsonowskie miasto globalne jako węzeł komunikacyjny oraz pierwszą linię frontu w starciu między globalizacją i lokalnością. Z racji swojego strategicznego położenia w usieciowionej przestrzeni przepływów, miasto współuczestniczy we wszystkich (często negatywnych) procesach globalnych. Zmieniający się pod wpływem tych procesów krajobraz miejski zwiastuje rosnące ujednolicenie krajobrazu globalnego. Następnie artykuł przyrównuje globalną metropolię do „miasta krawędzi” Joela Garreau. Jak kiedyś miasta krawędzi, tak dziś megamiasto zwodzi propagandą sukcesu; możliwości, które oferuje są jednakże dostępne tylko dla nielicznej, uprzywilejowanej mniejszości.
In the article, I examine the descriptions of the globalized urban landscape found in William Gibson’s Bigend Trilogy (Pattern Recognition (2003), Spook Country (2007), Zero History (2010)) and argue that in the socioeconomic reality Gibson projects the global metropolis functions as both a global facilitator and a global bouncer acting on the premise of selective inclusiveness. In the article, I first argue that in the Bigend Trilogy cities act as the enablers (or enforcers) of the global flows, and, what is often overlooked, are thus complicit in all the grounding (and often villainous) processes of globalization. Subsequently, I develop some critics’ ideas about Gibson’s presentation of the urban consequences of global exchange, and conclude that in the trilogy global metropolises are the frontline for the confrontation of globalization and local idiosyncrasies, and portend the advancing global homogenization. Finally, I compare Gibson’s analyses of the post-millennial metropolis and the 20th-century edge city. Just like once edge cities, I propose, the global metropolis prides itself as the new Territory of American civilization; the opportunity it offers, Gibson illustrates, is, however, equally illusory and reserved only for the privileged minority.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 11; 187-195
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: “Beautiful And Terrible”: The Ambiguity of the Grid and Suburban Space in D. J. Waldie’s Holy Land: A Suburban Memoir
Autorzy:: Martinicorena, Sofía
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1791071.pdf
Data publikacji:: 2020-12-23
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Kalifornia
przestrzeń
miejsce
przedmieścia
D. J. Waldie
post-Zachód
siatka
California
space
place
suburbia
post-west
grid
Opis:: „Piękna i okropna”: dwuznaczność siatki i przedmieść w Holy Land: A Suburban Memoir D. J. Waldiego Artykuł omawia wspomnienia D. J. Waldiego zatytułowane Holy Land: A Suburban Memoir (1996), uznając je za odpowiedź na zgorzkniały sposób prezentacji amerykańskich przedmieść, będących miejscami alienacji. Dowodzę, iż Waldie, opisując Lakewood w Kalifornii jako miejsce święte, czyli podmiejską siatkę osiedli, odrzuca dominujące w amerykańskiej kulturze opowieści o przestrzeni. Wywód rozpoczyna analiza tego, jak Waldie analizuje wcześniejsze prace krytyczne poświęcone przedmieściom. Następnie analizuję dwoistą postawę wywołaną przez podmiejską siatkę w autorze. Artykuł kończy refleksja nad potencjalnym statusem Waldiego jako pisarza post-zachodniego; wysuwam argument, iż jego opis życia na przedmieściach unika stereotypów obecnych w narodowej świadomości Amerykanów – przedmieścia albo jako raju dla osób pnących się po drabinie społecznej albo bezdusznego miejsca alienacji.
The present paper reassesses D. J. Waldie’s 1996 memoir Holy Land: A Suburban Memoir as an intervention against the jaundiced portrayal of the United States suburbs as a place of alienation. I will argue that Waldie’s account of Lakewood, California, which he presents as a sacred place epitomised by the suburban grid, provides an insightful example of a refusal to comply with certain hegemonic narratives about space in American culture. For this purpose, I will first explore the way Waldie engages with previous critical work about the suburbs. I will next analyse the twofold attitude the grid triggers in the writer and conclude with a reflection upon the potential status of D. J. Waldie as a post-western writer, arguing that his account of suburban life ultimately manages to escape the stereotypes that prevail in the national cultural imaginary, which depict the United States suburbs either as an Edenic realm of upward mobility or as a soulless place of alienation.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 11; 181-193
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: „Być z przestrzenią” – uczyć o świecie. Edukacyjne aspekty interpretowania literatury najnowszej
„To be with the space” – to teach about world. Educational aspects of interpreting contemporary literature
Autorzy:: Czyżak, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1075651.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: space
place
education
spatial turn
przestrzeń
miejsce
edukacja
zwrot przestrzenny
Opis:: Artykuł zawiera rozważania poświęcone prozie najnowszej i jej edukacyjnemu znaczeniu. Interpretacje tekstów Filipa Springera, Julii Fiedorczuk, Anny Janko czy Andrzeja Stasiuka mogą zostać uznane za przykłady działań analitycznych, pozwalających pokazywać powiązania między najnowszą literaturą a globalnymi oraz lokalnymi problemami trapiącymi ludzkie społeczności i zbiorowości. Spuścizna zwrotu przestrzennego we współczesnej humanistyce to zarazem wiele przemian, do których doszło nie tylko w ramach kulturowych dyskursów. Ważnym przekształceniom podległo postrzeganie innych obszarów badawczych, takich jak polityka, wzorce pamięci oraz ideologii, a także przemiany reguł wspólnotowego życia. Wzrost zainteresowania przestrzennym wymiarem doświadczeń jednostkowych i zbiorowych doprowadził do przeformułowania podstawowych zagadnień, takich jak język, podmiot, kultura, praktyka literacka i artystyczna, a także przedmiot badań oraz pozycja badacza w sferze nowych kompetencji.
The article contains a consideration about contemporary prose and its educational values. Interpretations of books written by Filip Springer, Julia Fiedorczuk, Anna Janko, Andrzej Stasiuk may be treated as examples of connections between nowadays literature and global and local problems that torment our societies. The consequences of spatial turn in humanistic researches bring many changes, not only on cultural discourses. There are also important transformations of other areas of research, as politics, patterns of common memory and ideology, as well as the processes of establishing the rules of social life. The growing interest into the spatial dimension of individual and collective experience provides to the reformulation of other basic terms such as language, subject, culture, literary and artistic practice, and finally, the research and the researcher’s position in the sphere of his new rights.
Źródło:: Polonistyka. Innowacje; 2020, 11; 49-62
2450-6435
Pojawia się w:: Polonistyka. Innowacje
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: „Capellae maiores et minores” i różne sposoby ich kształtowania w architekturze sakralnej po Soborze Trydenckim
Autorzy:: Krasny, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2016280.pdf
Data publikacji:: 2020-12-30
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: nowożytna architektura sakralna
nowożytna teoria sztuki
sztuka sepulkralna
liturgia po Soborze Trydenckim
kaplice
przestrzeń sakralna w epoce nowożytnej
early modern sacral architecture
early modern theory of art
sepulchral art
liturgy after the Council of Trent
chapel
sacred space in early modern period
Opis:: Reformy liturgiczne po Soborze Trydenckim doprowadziły do zasadniczych zmian w funkcjonowaniu liturgicznym i w kształtowaniu różnych partii świątyni. W różnych środowiskach terminem kaplica określano więc bądź prezbiterium, bądź aneksy ściśle powiązane z korpusem, bądź też autonomiczne budowle służące kultowi relikwii i cudownych obrazów oraz grzebaniu dostojnych zmarłych. Ten zamęt terminologiczny nie został uporządkowany w tekstach teoretyczno-artystycznych, takich jak mediolańskie Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiastice. Nie sposób zatem wypracować jednoznacznej definicji nowożytnej kaplicy przykościelnej na użytek historii sztuki.
In Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiasticae published in Milan in 1577, in line with the tradition formed in the Middle Ages, the term capella was used to describe a part of the church interior, definitely designated as the place for altar. There, the term capella maior was referred to the church’s presbytery, and capelle minores – to the strings of identical chapels, adjacent to the sides of the nave, and sometimes also to the transept. Capella maior was already losing its spatial separateness as a result of liturgical reforms introduced after the Council of Trent. In Italy and in most European countries, it was then that great importance was attached to gathering the people at one solemn Holy Mass, at the same time striving to make its celebration as visible as possible to the gathered worshipers. Therefore, the choir partitions were removed, and the presbyteries were cleaned from elements emphasizing their spatial distinctiveness on the one hand (reliquaries, miraculous paintings, impressive tombstones), and on the other, distracting the attention of the worshipers from the celebration of the Holy Sacrifice. Such activities – strongly recommended in Instructiones – meant that the presbytery was very strongly (both spatially and ideologically) integrated with the body of the church, as a result of which in most languages it ceased to be called a chapel. On the other hand, in the documents of church factories such a term was applied to annexes connected very loosely with the space and body of the temple, to which the saints and tombstones from the presbytery were “transferred”. The construction of two such structures by the popes at the larger basilica of Santa Maria Maggiore in Rome became the confirmation of this practice by the highest authority in the Church. However, Instructiones and other Counter-Reformation texts on church shaping did not record the rapid spread of an “autonomous” chapel in sacral architecture. The Milanese work describes only the way of shaping the strings of capellae minores, so a solution present in the Italian architecturefrom the late Middle Ages. The reason for this choice was probably the fact that the chapels adjacent to the nave fulfilled a specific tradition in the liturgy in the church, and the role of autonomous chapels in this field remained insignificant. Due to the well-established local tradition in the South Netherlands, there was no integration of the spaces of presbyteries and churches in this area. In this area, Catholicism was restored after the period of violent Reformation, which meant that in the churches, first of all, elements destroyed by iconoclasts were reconstructed. Therefore, in the cathedrals and collegiate churches, with the consent of the Holy See, the partitions separating them from the corpus were reconstructed. Behind these partitions, imposing tombstones of bishops and canons were built, because only these spaces were supervised by higher clergy, while the corps were under the administration of municipalities. In Flemish, the presbytery was thus still described with the term (grote) kapel, while the side chapels, usually built between the buttresses of great Gothic churches, were called chapels (kapelletjes). Thus, in the modern era, the term “chapel” was associated with various spatial and functional solutions, both in construction practice and in texts on sacral architecture. Therefore, one should limit himself to noticing the complex presence of chapels in the history of modern architecture, and not try to formulate a precise and unambiguous definition of this type of building.
Źródło:: TECHNE. Seria Nowa; 2020, 5; 11-37
2084-851X
Pojawia się w:: TECHNE. Seria Nowa
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: „Der Dritte Raum“ als Aushandlungsort des postsowjetischen Traumas. Zu Migrationsromanen von Julya Rabinowich „Spaltkopf“ und Lena Gorelik „Die Listensammlerin“
“Third space” as a space of discussing the post-soviet trauma in two migrant novels: “Spaltkopf” by Julya Rabinovich and “Die Listensammlerin” by Lena Gorelik
Autorzy:: Rutka, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1592444.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: Julya Rabinowich
Lena Gorelik
Migrationsromane
sowjetisches Trauma
„dritter Raum“
Julya Rabinovich
migrant novels
Soviet trauma
“third space”
powieści migracyjne
sowiecka trauma
„trzecia przestrzeń“
Opis:: Julya Rabinowichs „Spaltkopf“ (2008) und Lena Goreliks „Die Listensammlerin“ (2013) sind Migrationsromane, in denen sich die unterschiedlichen kulturellen Zeichensysteme sowohl auf intertextueller Figurenebene wie auch in der ästhetischen Form überlappen und ihre Produktivität entfalten. Das Anliegen des Beitrags besteht darin, die beiden Texte in einer vergleichenden Analyse im Hinblick auf die produktive Kontaktzone zwischen der russischen, sowjetischen und deutschsprachigen Kultur, aber auch zwischen der Gegenwart der Protagonistinnen als Vertreterinnen der Nachfolgegeneration und dem familiär übermittelten Trauma aus der Vergangenheit zu befragen. Die daraus resultierenden ästhetischen Kunstgriffe der kulturellen Überlagerungen werden dabei im Sinne Homi K. Bhabhas Hybridisierung in den Blick genommen.
“Spaltkopf” (2008) by Julya Rabinovich and “Die Listensammlerin” (2013) by Lena Gorelick belong to migrant novels in which cultural signs creatively cross both at the level of inter-character relationships, and at the level of aesthetics. The essay analyses the two texts comparing how they productively collide and confront Russian, Soviet and German cultures and how they construct their contemporary protagonists as representatives of younger generations facing family traumas of the past. The article focuses on the employed aesthetic techniques which result from the mutual interpenetration of cultures and whose meaning is interpreted after Homi K. Bhabha’s concept of hybridisation.
„Spaltkopf” (2008) autorstwa Julyi Rabinowich oraz „Die Listensammlerin” (2013) Leny Gorelik są powieściami migracyjnymi, w których różnorodne znaki kulturowe przecinają się zarówno na poziomie relacji między postaciami, jak również na płaszczyźnie estetyki, uwalniając w ten sposób potencjał twórczy. Artykuł poddaje obie powieści analizie porównawczej pod kątem produktywnego zderzania się rosyjskiej, sowieckiej i niemieckiej kultury oraz współczesności bohaterek jako przedstawicielek pokolenia potomnych a rodzinną traumą z przeszłości. Szczególny nacisk położony został na przedstawienie zabiegów estetycznych wynikających ze wzajemnego przenikania się kultur, których znaczenie interpretowane jest w ramach koncepcji ‘hybrydyzacji’ Homi K. Bhabhy.
Źródło:: Colloquia Germanica Stetinensia; 2018, 27; 53-66
2450-8543
2353-317X
Pojawia się w:: Colloquia Germanica Stetinensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: „DESIGN W TERENIE” – PARTYCYPACJA LOKALNYCH SPOŁECZNOŚCI W PROCESIE REWITALIZACJI
Autorzy:: Gawron, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/646887.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie
Tematy:: społeczność lokalna, przestrzeń publiczna, partycypacja, rewitalizacja, design
Opis:: Już od dawna silne uprzemysłowienie województwa śląskiego przestało być jego atutem, który stanowił o postrzeganiu tego regionu jako dominującego w krajowej gospodarce. Wiele śląskich miast i dzielnic nadal nacechowanych jest wyraźnymi śladami przemysłowej przeszłości, które nierzadko prowadzą do niemal całko- witej ich degradacji. Ta industrialna scheda trudnych procesów restrukturyzacji postawiła przed samorządami poważne wyzwania. Odpowiedzią na nie są poszukiwania nowych rozwiązań i scenariuszy, które wprowadzić mają nową jakość w życie i funkcjonowanie lokalnych społeczności. Jednym z ciekawszych przedsięwzięć w tym zakresie były warsztaty projektowe „Design w terenie!”. Ich wyjątkowość polegała na połączeniu po- tencjału środowisk kreatywnych regionu (projektantów) oraz mieszkańców wybranych miast i osiedli w celu znalezienia nowych rozwiązań odpowiadających na lokalne potrzeby i problemy.
Źródło:: Studia Humanistyczne AGH; 2015, 14, 4
2084-3364
Pojawia się w:: Studia Humanistyczne AGH
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: “If Englishness doesn’t define me, redefine Englishness”: Cultural Difference and Cultural Diversity in the London Cityscape
Jeśli nie definiuje mnie angielskość, zdefiniujmy ją ponownie” - różnica kulturowa i różnorodność w londyńskim krajobrazie miejskim
Autorzy:: Bysiecka-Maciaszek, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1933663.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: tożsamość kulturowa
hybryda/hybrydowość
diaspora
Trzecia Przestrzeń
kosmopolitanizm
Homi K. Bhabha
cultural identity
hybrid/hybridity
Third Space
cosmopolitanism
Opis:: Dychotomia: Tożsamy/Inny niezmiennie określa pozycję wypowiadającego się podmiotu, stawiając go albo w centrum, albo na jego obrzeżach. Punktem wyjściowym dla przedstawionych w niniejszym artykule rozważań są teorie badacza postkolonialnego Homiego K. Bhabhy. Bhabha podkreśla udział kultury w wytwarzaniu narodu i proponuje kulturową konstrukcję pojęcia narodowości jako „formy afiliacji społecznej i tekstualnej”, jego zaś mieszkańców definiuje jako „historyczne ‘przedmioty’ pedagogiki nacjonalistycznej […] i ‘podmioty’ procesu nadawania znaczenia”, a więc nośniki przeszłości i teraźniejszości. Jak pokazują przywołane w analizie brytyjskie pisarki Monica Ali (w Brick Lane) i Zadie Smith (w Białych Zębach), kategoryzowanie jednostek i grup ze względu na ich przynależność etniczną, rasową czy kulturową nie ma już przełożenia na binarne opozycje i politykę różnicy ukazaną w Marionetkach V.S. Naipaula. Nałożenie się różnorodnych, niejednokrotnie przeciwstawnych indeksów sprawia, że trudno zastosować esencjonalizm do wysoce hybrydyzowanych jednostek. Kultura Innego została przeszczepiona na grunt centrum, które dotąd było uważane przez Tożsamego za homogeniczne.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2011, 59, 5; 163-171
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: “In our region…”, or Haupt’s “Letychiv district”
„U nas…”, czyli o „powiecie latyczowskim” Haupta
Autorzy:: Sucharski, Tadeusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27312327.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Haupt
space of inspiration
native region
przestrzeń inspiracji
mała ojczyzna
Opis:: W artykule podejmuję refleksję nad przestrzeniami inspiracji, „praiłami” twórczości Zygmunta Haupta. Dostrzegam specyficzną, „zaimkową” orientację przestrzenną w jego tekstach, wykorzystywanie przez pisarza wyrażenia przyimkowego „u nas”, kontrastowych zestawień „tam” – „tu” i szukam odpowiedzi, jaką przestrzeń „ukrywały” owe zaimki. Odrzucam prostą tezę, iż była to Ukraina, ponieważ świat przedstawiony w tekstach Haupta obejmuje tylko jej zachodni skrawek. Pisarz z jednej strony poetyzował przestrzeń „swojego kraju”, z drugiej zaś wpisywał ją, często nieprecyzyjnie, w geograficzny konkret. Najlepszym określeniem owej przestrzeni, które rozrosło się do metafory „miejsc pochodzenia”, wydaje się „powiat latyczowski”, gdzie natchnień mogą szukać twórcy oderwani od swoich „praiłów”. Zmienne granice owego „powiatu” wytycza za każdym razem tylko wyobraźnia konkretnego artysty.
In the article, I reflect on the spaces of inspiration, the “praił” [primordial clay] of Zygmunt Haupt’s works. I examine a unique “pronominal” spatial orientation found in his texts, his use of the prepositional phrase “u nas” [in our region], and the juxtapositions of “tam” [there] and “tu” [here], trying to establish what spaces are “hidden” behind these pronouns. I do not think that it was Ukraine, because Haupt’s texts present only its western part. On the one hand, the writer poeticized the space of “his land” and, on the other hand, he rooted it, often imprecisely, in geography. The best concretization of this space seems to be the “Letychiv district,” which transformed into a metaphor of a “place of origin,” where artists who are detached from their “praił” can look for inspiration. The changing borders of this “district” are determined only by the artist’s imagination.
Źródło:: Forum Poetyki; 2023, 32; 154-173 (eng); 148-165 (pol)
2451-1404
Pojawia się w:: Forum Poetyki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: „Jak opisać miasto, które nie jest z kamienia, ale z ciała?” Doświadczenie ruchu i dotyku w lekturze dwudziesto- i dwudziestopierwszowiecznych powieści miejskich jako szczególna forma flânerie
“How can I describe a town that is not of stone but of flesh”? Experience of movement and touch in the act of reading the twentieth- and twenty-first-century city novels as a special form of flânerie
Autorzy:: Kafel, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/25133673.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:: Stimmung
mood
atmosphere
geopoetics
flâneur
urban space
nastrój
geopoetyka
przestrzeń miejska
Opis:: Nawiązując do przedstawionej w 2011 roku przez Hansa Ulricha Gumbrechta koncepcji „czytania nastrojów”, autorka artykułu stawia tezę, iż możliwy jest odbiór literatury w sposób uwzględniający doznania taktylne i kinetyczne. Kategoria nastroju wraz z instrumentarium z obszaru geopoetyki w nieoczekiwany sposób zyskały na przydatności w 2020 roku, w obliczu wywołanych pandemią COVID-19 zmian w życiu mieszkańców miast. Lektura „ze względu na nastrój” dwóch narracji o mieście – Pani Dalloway Virginii Woolf oraz Londyn NW Zadie Smith – pozwala wnioskować o słuszności postawionej tezy.
With reference to the concept of „Stimmung-oriented reading” presented in 2011 by Hans Ulrich Gumbrecht, the author of this article advances a thesis that literature can be experienced in a way that includes such sensations as touch or movement. Category of Stimmung and instruments of geopoetics unexpectedly gained in usefulness in 2020, in terms of unprecedented changes in everyday lives of today’s city dwellers caused by COVID-19 epidemic. „Stimmung-oriented reading” of two city novels – Mrs Dalloway by Virginia Woolf and London NW by Zadie Smith – proves the thesis correct.
Źródło:: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica; 2022, 10; 206-219
2353-4583
2449-7401
Pojawia się w:: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: „Jestem swoim własnym dziadkiem” – spacjalizacja czasu w <i>Przeznaczeniu</i> Michaela i Petera Spierig
“I’m My Own Grandpa”-Spatialization of Time in Michael and Peter Spierig’s <i>Predestination</i>
Autorzy:: Front, Sonia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/467826.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:: przestrzeń
czas
spacjalizacja czasu
zwrot przestrzenny
Fredric Jameson
Michael i Peter Spierig
Przeznaczenie
praktyka kulturowa
space
time
spatialization of time
spatial turn
Michael and Peter Spierig’s Predestination
cultural practice
Opis:: [abstrakt po polsku poniżej]Sonia FrontInstitute of English Cultures and LiteraturesFaculty of PhilologyUniversity of Silesia in KatowicePoland “I’m My Own Grandpa”-Spatialization of Time in Michael and Peter Spierig’s PredestinationAbstract: Spatialization of time, that is, presenting time in the categories of space, measuring and rationalizing it, was a very significant social process at the end of the 20th century. The “spatial turn,” as it is called by Fredric Jameson, is connected with a postmodern individual’s immersion in a perpetual present. The separation of the individual from the past and the future, which has resulted in the deconstruction of the subject’s temporality, was caused by the processes characteristic of late capitalism. Spatialization of time in postmodernism expresses the integrity of space and time, the changing relations between them and their new conceptualizations. These changes are reflected in post-classical cinema that is quite often characterized by modular temporality. The plots of those films are divided into spatio-temporal modules whose order is rearranged into a non-chronological syuzhet. Simultaneously, those films depict multifaceted human experience of time and the temporalization of space. Michael and Peter Spierig’s film Predestination (2014) blends the spatialization of time, characteristic of classical cinema, in which space and time are static entities, with post-classical nonlinear arrangement of the plot. Presenting space-time as static modules allows the directors to show subjectivity governed by the categories of space, rather than by the continuity over time. According to David Lewis, the identity of the protagonist, a time traveler, and his/her psychological continuity must be described by means of the differentiation between external time and personal time, because his/her identity relies on operating in spatialized time. Keywords: space, time, spatialization of time, spatial turn, Fredric Jameson, Michael and Peter Spierig’s Predestination, cultural practice Sonia FrontInstytut Kultur i Literatur AnglojęzycznychWydział FilologicznyUniwersytet Śląski w Katowicach „Jestem swoim własnym dziadkiem” – spacjalizacja czasu w Przeznaczeniu Michaela i Petera SpierigAbstrakt: Spacjalizacja czasu, czyli przedstawianie czasu w kategoriach przestrzeni, mierzeniu go i racjonalizowaniu, to bardzo ważny proces społeczny końca XX wieku. Zwrot ku przestrzeni, jak nazywa go Fredric Jameson, związany jest z zanurzeniem człowieka postmodernizmu w wiecznej teraźniejszości. Odcięcie jednostki od przeszłości i przyszłości, które doprowadziło do dekonstrukcji temporalności podmiotu, spowodowane zostało przez procesy charakterystyczne dla późnego kapitalizmu. Spacjalizacja czasu w postmodernizmie wyraża integralność czasu i przestrzeni, zmieniające się pomiędzy nimi relacje, a także ich nowe konceptualizacje. Zmiany te odzwierciedlone są w kinie post-klasycznym, które cechuje się niejednokrotnie temporalnością modularną. Fabuła takich filmów podzielona jest na moduły czasoprzestrzeni, których kolejność zostaje przearanżowana w niechronologiczny sjużet. Jednocześnie filmy te przedstawiają psychologiczne niejednorodne doświadczenie czasu ludzkiego oraz temporalizację przestrzeni. Film Michaela i Petera Spierig Przeznaczenie (Predestination, 2014) łączy uprzestrzennienie czasu, charakterystyczne dla filmu klasycznego, gdzie czas i przestrzeń to pasywne wymiary, z post-klasyczną nielinearną organizacją fabuły. Przedstawienie czasoprzestrzeni w formie statycznych modułów pozwala na pokazanie podmiotowości rządzonej nie ciągłością w czasie, ale poprzez kategorie przestrzeni. Zgodnie z wytycznymi Davida Lewisa, tożsamość bohatera – podróżnika w czasie – i jego ciągłość psychologiczna muszą zostać opisane za pomocą rozróżnienia pomiędzy czasem zewnętrznym a osobistym, gdyż tożsamość ta opiera się na operowaniu w uprzestrzennionym czasie. Słowa kluczowe: przestrzeń, czas, spacjalizacja czasu, zwrot przestrzenny, Fredric Jameson, Michael i Peter Spierig, Przeznaczenie, praktyka kulturowa
[abstrakt po polsku poniżej]Sonia FrontInstitute of English Cultures and LiteraturesFaculty of PhilologyUniversity of Silesia in KatowicePoland “I’m My Own Grandpa”-Spatialization of Time in Michael and Peter Spierig’s PredestinationAbstract: Spatialization of time, that is, presenting time in the categories of space, measuring and rationalizing it, was a very significant social process at the end of the 20th century. The “spatial turn,” as it is called by Fredric Jameson, is connected with a postmodern individual’s immersion in a perpetual present. The separation of the individual from the past and the future, which has resulted in the deconstruction of the subject’s temporality, was caused by the processes characteristic of late capitalism. Spatialization of time in postmodernism expresses the integrity of space and time, the changing relations between them and their new conceptualizations. These changes are reflected in post-classical cinema that is quite often characterized by modular temporality. The plots of those films are divided into spatio-temporal modules whose order is rearranged into a non-chronological syuzhet. Simultaneously, those films depict multifaceted human experience of time and the temporalization of space. Michael and Peter Spierig’s film Predestination (2014) blends the spatialization of time, characteristic of classical cinema, in which space and time are static entities, with post-classical nonlinear arrangement of the plot. Presenting space-time as static modules allows the directors to show subjectivity governed by the categories of space, rather than by the continuity over time. According to David Lewis, the identity of the protagonist, a time traveler, and his/her psychological continuity must be described by means of the differentiation between external time and personal time, because his/her identity relies on operating in spatialized time. Keywords: space, time, spatialization of time, spatial turn, Fredric Jameson, Michael and Peter Spierig’s Predestination, cultural practice Sonia FrontInstytut Kultur i Literatur AnglojęzycznychWydział FilologicznyUniwersytet Śląski w Katowicach „Jestem swoim własnym dziadkiem” – spacjalizacja czasu w Przeznaczeniu Michaela i Petera SpierigAbstrakt: Spacjalizacja czasu, czyli przedstawianie czasu w kategoriach przestrzeni, mierzeniu go i racjonalizowaniu, to bardzo ważny proces społeczny końca XX wieku. Zwrot ku przestrzeni, jak nazywa go Fredric Jameson, związany jest z zanurzeniem człowieka postmodernizmu w wiecznej teraźniejszości. Odcięcie jednostki od przeszłości i przyszłości, które doprowadziło do dekonstrukcji temporalności podmiotu, spowodowane zostało przez procesy charakterystyczne dla późnego kapitalizmu. Spacjalizacja czasu w postmodernizmie wyraża integralność czasu i przestrzeni, zmieniające się pomiędzy nimi relacje, a także ich nowe konceptualizacje. Zmiany te odzwierciedlone są w kinie post-klasycznym, które cechuje się niejednokrotnie temporalnością modularną. Fabuła takich filmów podzielona jest na moduły czasoprzestrzeni, których kolejność zostaje przearanżowana w niechronologiczny sjużet. Jednocześnie filmy te przedstawiają psychologiczne niejednorodne doświadczenie czasu ludzkiego oraz temporalizację przestrzeni. Film Michaela i Petera Spierig Przeznaczenie (Predestination, 2014) łączy uprzestrzennienie czasu, charakterystyczne dla filmu klasycznego, gdzie czas i przestrzeń to pasywne wymiary, z post-klasyczną nielinearną organizacją fabuły. Przedstawienie czasoprzestrzeni w formie statycznych modułów pozwala na pokazanie podmiotowości rządzonej nie ciągłością w czasie, ale poprzez kategorie przestrzeni. Zgodnie z wytycznymi Davida Lewisa, tożsamość bohatera – podróżnika w czasie – i jego ciągłość psychologiczna muszą zostać opisane za pomocą rozróżnienia pomiędzy czasem zewnętrznym a osobistym, gdyż tożsamość ta opiera się na operowaniu w uprzestrzennionym czasie. Słowa kluczowe: przestrzeń, czas, spacjalizacja czasu, zwrot przestrzenny, Fredric Jameson, Michael i Peter Spierig, Przeznaczenie, praktyka kulturowa
Źródło:: ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2017, 35
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:: ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: „Kalifornia galicyjska” w prozie Iwana Franki
“Galician California” in The Prose of Ivan Franko
Autorzy:: Szymonik, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1185250.pdf
Data publikacji:: 2013-12-02
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Ivan Franko
Galician California
space
story
Iwan Franko
Galicyjska kalifornia
przestrzeń
opowieść
Opis:: Wybitny pisarz ukraiński Iwan Franko (1856–1916) w swojej bogatej i różnorodnej twórczości wiele miejsca poświęcił prezentacji borysławskiego zagłębia naftowego. Swoją wizję „Kalifornii galicyjskiej” przedstawiał zarówno w małych formach prozatorskich (cykl opowiadań Borysław, 1877), jak i tematycznie z nim związanych powieściach Boa constrictor (1879) i Borysław się śmieje (1882). Utwory te stanowią pewną całość artystyczną ze względu na podjęty temat, powtarzające się postaci i sposób ich kreacji oraz symbolikę przestrzeni. Jak słusznie zauważył Florian Nieuważny, Franko jako pierwszy wprowadził do literatury ukraińskiej, a nawet wschodniosłowiańskiej tematykę robotniczą, którą ujmował w konwencji realistycznej, sięgając jednocześnie po formy artystycznej umowności. Doświadczenie przestrzeni borysławskiego zagłębia naftowego, z jego rozwarstwieniem społecznym, wiąże się w wymienionych utworach z doświadczeniem przecięcia się różnych dyskursów narodowych i kulturowych.
The famous Ukrainian writer Ivan Franko (1856–1916) paid much attention to the presentation of the oil industry in Boryslav in his rich and varied creative works. He presented his vision of “Galician California” in short stories (cycle Boryslav, 1877), as well as thematically connected novels Boa constrictor (1879) and Boryslav laughs (1882). These literary works are an artistic unity of theme, characters, form of creation and symbolism of space. As Florian Nieuważny had rightly noticed, Franko as the first had brought the theme of working people to Ukrainian and even east-Slavonic literature which he depicted in a realistic convention taking into consideration forms of artistic conditionality. His experience of Boryslav’s continuum with its social stratification is connected with the experience of a “crossroad” of different national and cultural discourses in above mentioned literary works.
Źródło:: Porównania; 2013, 12; 163-175
1733-165X
Pojawia się w:: Porównania
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: "Las widziany dotykiem" Integracyjny Leśny Ogród Edukacyjny w Nadleśnictwie Sieraków
"Forest seen with a touch" - the Integration Forest Garden of Education in Sierakow Forest District
Autorzy:: Ogonowska-Chrobrowska, H.
Jakubowski, M.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/881115.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Leśny Zakład Doświadczalny. Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej w Rogowie
Tematy:: osoby niewidome
osoby niedowidzace
rekreacja
edukacja przyrodniczo-lesna
Nadlesnictwo Sierakow
Integracyjny Lesny Ogrod Edukacyjny Lesna Przygoda
ogrod zmyslow
sciezka sensualna
przestrzen bez barier
zabawki interaktywne
Źródło:: Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej; 2010, 12, 1[24]
1509-1414
Pojawia się w:: Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: „Lebensraum” i przestrzeń „abjectu”. O „Białym kamieniu” Anny Boleckiej
Lebensraum and the Space of Abject Art: On „Biały kamień” by Anna Bolecka
Autorzy:: Dajnowski, Maciej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1449155.pdf
Data publikacji:: 2021-07-15
Wydawca:: Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:: tożsamość
postpamięć
przestrzeń literacka
przestrzeń jako metafora
relacje polsko-żydowskie
identity
post-memory
literary space
space as a metaphor
Polish-Jewish relations
Opis:: Artykuł poświęcony jest analizie kategorii przestrzeni literackiej potraktowanej tu jako metafora odniesiona raczej do wymiarów doświadczenia tożsamościowego, pamięci i postpamięci niż jako termin spacjologiczny sensu stricto. Przedmiotem rozważań jest powieść Anny Boleckiej Biały kamień, a ściślej – ukryte w niej tropy zatartej i wypartej pamięci o żydowskiej (współ)genealogii dzisiejszej polskości. Analizy poetyki powieściowej prowadzą do ujawnienia wagi postaci kobiecych, które prócz ściśle fabularnych funkcji pełnią też role wielkiej metafory utraconej (żydowskiej) matki dzisiejszej, w dominującym stopniu katolickiej, Polski. Szczególną wagę mają tu obrazy o charakterze abiektalnym, zgodnie z intuicją Julii Kristevej, ujawniające ambiwalentny charakter relacji dziecko-matka i tym samym wskazujące na dialektyczny charakter nie-pamięci (katolickich) Polaków o ich żydowskich korzeniach.
The article analyzes the category of literary space which is understood here rather as a metaphor of experiencing identity, memory and post-memory than as a spatial term sensu stricto. The author reflects on the novel by Anna Bolecka, Biały kamień [White stone], and more specifically on the hidden tropes of the blurred and denied past memories of Jewish genealogical component of today’s Polishness. The reading of the novel’s poetics demonstrates the importance of female characters that, apart from their function in the plot construction, figuratively signify the lost Jewish mother of today’s, mostly Catholic, Poland. In addition, following the thinking of Julia Kristeva, of special significance are the images of abject art.
Źródło:: Białostockie Studia Literaturoznawcze; 2021, 18; 49-65
2082-9701
2720-0078
Pojawia się w:: Białostockie Studia Literaturoznawcze
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: “Like a tender needle through the heart” – distribution and function of detail in Andrzej Stasiuk’s descriptive strategies
„Jak czuła igła w serce” – dystrybucja i rola detalu w strategiach deskryptywnych Andrzeja Stasiuka
Autorzy:: Paetz, Zofia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27322383.pdf
Data publikacji:: 2023-04-24
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: detail
description
descriptive turn
presence
turn towards things
space
chronotype
detal
opis
zwrot deskryptywny
obecność
zwrot ku rzeczom
przestrzeń
chronotop
Opis:: Artykuł stanowi próbę określenia wagi i roli detalu w prozie Andrzeja Stasiuka, rozpatrywanego w kontekście zogniskowanych wokół zwrotu deskryptywnego działań na rzecz rewaloryzacji kategorii opisu literackiego. Bada, w jaki sposób dystrybucja widzialności szczegółu w jego tekstach pozwala na przedstawienie doświadczenia dziejów poprzez cieleśnie odczuwane relacje przestrzenne wyrażane za pomocą wypływających ze świadomości akumulacji czasu w tym, co materialne, deskryptywnych strategii opartych na opisie historii zapisanej w rzeczach.
The paper discusses the significance and role of detail in works by Andrzej Stasiuk, considered in the context of reevaluating literary description as part of the descriptive turn. It analyzes how the distribution of presence in his texts allows to present the experience of history through sensually experiencing spatial relations expressed through descriptive strategies based on describing history preserved in things – strategies stemming from the awareness of accumulation of time.
Źródło:: Forum Poetyki; 2022, 30; 112-123 (eng); 112-123 (pol)
2451-1404
Pojawia się w:: Forum Poetyki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: „Mimo drzwi zamkniętych” (J 20,26). Refleksja nad duchowością komunii w warunkach izolacji społecznej na przykładzie Ruchu Focolari
"Despite the closed doors" (Jn 20:26): reflection on the spirituality of communion in conditions of social isolation, using the example of the Focolare Movement
Autorzy:: Wasiutyńska, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2010802.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: pandemic
social isolation
spirituality of communion
Focolare Movement
virtual space
pandemia
izolacja społeczna
duchowość komunii
Ruch Focolari
przestrzeń wirtualna
Opis:: Okres izolacji społecznej z powodu pandemii, ograniczając możliwości spotkań małych i większych wspólnot, odcisnął głębokie znamię na formie przeżywania duchowości komunii, która stanowi jeden z najbardziej charakterystycznych rysów Kościoła posoborowego. Przykładem jest tu Ruch Focolari. Uprzywilejowaną w nim drogą do zjednoczenia z Bogiem jest relacja miłości do bliźniego, w której wypełnia się obietnica Jezusa, że staje On pośród osób gromadzących się w Jego imię (por. Mt 18,20). Chiara Lubich, założycielka Focolari, widziała w nowoczesnych zdobyczach techniki możliwość rozwoju miłości chrześcijańskiej, która ze swej natury jest powszechna i dąży do jedności. Okres pandemii wyznaczył niespodziewany przełom w tym aspekcie, a także szerzej – w pojmowaniu i praktyce komunii eklezjalnej. Zniesienie lub przedłużające się ograniczenie spotkań fizycznych doprowadziły do intensywnego wykorzystania innych środków komunikacji, czyniąc z przestrzeni wirtualnej potencjalne miejsce wspólnotowego doświadczenia duchowego oraz konkretnego działania dla dobra innych. Wyjątkowym w swym przebiegu i owocach wydarzeniem przeprowadzonym w formie zdalnej było Zgromadzenie Generalne Ruchu, które odbywa się zgodnie ze Statutami co sześć lat i stanowi najwyższy organ władzy. Rozeznawanie wspólnotowe typowe dla fokolarinów zakłada, jako owoc miłości wzajemnej, obecność Zmartwychwstałego, który pozwala wybrzmieć z całą mocą głosowi Ducha Świętego. Dostosowanie form duchowości komunii do okoliczności zewnętrznych wskazuje na nieodpartą potrzebę współdzielenia doświadczenia duchowego i, jeśli jest ono autentyczne, prowadzi pomimo trudności do pogłębienia więzi z Bogiem i między osobami.
The period of social isolation due to the pandemic limited the opportunities for meetings between small and large communities and left a deep mark on the form of experiencing the spirituality of communion, which is one of the most characteristic features of the post-Conciliar Church. An example is the Focolare Movement, where the privileged path to union with God is the relationship of love for one’s neighbour, in which Jesus’ promise is fulfilled that he stands among those gathered in his name (cf. Mt 18:20). Chiara Lubich, the founder of the Focolare, saw in modern technological advances the possibility of developing Christian love, which by its nature is universal. The period of the pandemic marked an unexpected breakthrough in this aspect, as well as in the wider understanding and practice of ecclesial communion. The abolition or prolonged limitation of physical meetings has led to the intensive use of other means of communication, making the virtual space a potential place for communal spiritual experience and concrete action for the benefit of others. A remarkable event in its course and fruitfulness, carried out remotely, was the General Assembly of the Movement, which, according to the Statutes, takes place every six years and is the supreme organ of power. The common discernment typical of Focolarini implies, as a fruit of mutual love, the presence of the Risen One, who makes the voice of the Holy Spirit resound with all power. The adaptation of the forms of the spirituality of communion to external circumstances shows an irresistible need to share a spiritual experience and, if it is authentic, leads to a deepening of the relationship with God and between persons, despite the difficulties.
Źródło:: Colloquia Theologica Ottoniana; 2021, 37; 265-278
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:: Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "PRZESTRZEŃ" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Podbaza

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język