Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Owidiusz" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Exempla z „Metamorfoz” Owidiusza w „Okręcie błaznów” Sebastiana Branta
    Exempla from Ovid’s “Metamorphoses” and Sebastian Brant’s “The Ship of Fools”
    Autorzy:
    Lam, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2012475.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    Owidiusz
    Sebastian Brant
    intertekstualność
    Ovid
    intertextuality
    Opis:
    From among around four hundred examples taken from the Bible, mythology and history, which in Sebastian Brant’s The Ship of Fools are designed to instruct and caution, more than twenty come from Ovid’s Metamorphoses. Brant does not make references to Ovid’s work and he mentions the poet only once, as the author of Ars amatoria (buler kunst), which brought Ovid nothing but misfortune.Most of them appear in Chapter XIII On Seduction (Von buolschaft) and single ones in Chapters: XXVI, LIII, LX, LXIV and LXVII. The references are allusive and abridged, they concern pathetic consequences of wicked or rash love, jealousy and hatred as well as self-loving and foolhardy imprudence. They stand as codes, which can not be deciphered without knowing the source and it implies that Brant either assumes the reader has the required knowledge or appeals to gain it. It is also possible that he refers to common at that time didactic modifications of Metamorphoses. Problematic and often tragic illustration of human fortunes in Ovid’s work is reduced in Brant’s satire to parenetic formula, which intrigues and is expressed with vivid and crude language. The most explicit example of dissonance between Brant’s and Ovid’s intention is a truly clown like character − Marsyas, who with obstinacy plays bagpipes, a clownish instrument, whereas in Metamorphoses he enraptured people playing his aulos and his death as martyr is mourned by not only nymphs and shepherds, but also by nature. The rights of the genre, in this case of moral satire, proved to be stronger than philosophical meaning of mythological message.
    Źródło:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2013, 3(6) cz.2; 165-176
    2084-6045
    2658-2503
    Pojawia się w:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Elegijność Foricoeniów miłosnych Jana Kochanowskiego – wzorce Owidiańskie
    Autorzy:
    Cabras, Francesco
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/636391.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
    Tematy:
    Kochanowski, Foricoenia, Owidiusz, Elegia, Poezja miłosna, epigramat.
    Opis:
    Jan Kochanowski’s amorous Foricoenia: Ovidian models The purpose of this article is to find Classical references in Jan Kochanowski’s amorous foricoenia, as yet not systematically studied. Scholars have focused on the meaning of the title Foricoenia (Szatyńska-Siemion) or on the ancient references (e.g. the presence of Terence in some epigrams or the translations from Greek, studied by Głombiowska), but have not studied the amorous epigrams as a whole. At the beginning the author indicates some topoi that are common to elegiac poetry (recusatio or the heroes treated like elegiac lovers). Firstly, the author shows that Kochanowski uses elegiac material and topoi in his epigrams, presenting to the reader a little epigrammatic Ars Amatoria, based on Ovid’s model. Secondly, he argues that even when Kochanowski translates epigrams from Greek, he chooses those that are more appropriate to his literary project, i.e. the “elegization” of the epigrams. Conclusions: Kochanowski “elegizes” his epigrams, first of all presenting a small Ars Amatoria, and then writing his texts according to the elegiac tradition, both in terms of topoi and textual imitations. After singling them out, I propose an interpretation of Kochanowski’s choices: I argue that he engages in a long-distance dialogue with Ovid’s Ars amatoria and more in general with the whole ancient amorous-elegiac tradition, which he sometimes denies. I bring forward a few examples, starting from a comparison between Kochanowski’s epigram XVI and Ovid’s Remedia Amoris 501–502 and Ars amatoria I 45–48 (i.e. the hunter caught in his own nets). Epigram V, In paellas venetas, introduces a special Ulys-ses, described as amorous, a lover rather than an epic hero, exactly as Ovid taught for this character. Furthermore, writing epigram LXIX to his friend Torquato, Kochanowski assures him he can make people fall ill with love, as well as cure his friend of such a “disease;” similarly, Ovid teaches how to make people fall in love (Ars amatoria) and how to recover from love (Remedia amoris).
    Źródło:
    Terminus; 2014, 16, 1(30)
    2084-3844
    Pojawia się w:
    Terminus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zwierzę, które pisze – mit o nimfie Io w Metamorfozach Owidiusza
    The animal, which writes - the myth of the nymph Io in Ovid’s Metamorphoses
    Autorzy:
    Witczak, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1076741.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    animal studies
    Ovid
    culture
    body
    zwierzę
    Owidiusz
    kultura
    ciało
    Opis:
    Stosunek człowieka do zwierzęcia obrazuje istotny związek między naturą i kulturą, a badanie tego zagadnienia może przynieść nowe spojrzenie na ciało, zwłaszcza na to, które dziś w dobie rozwiniętych już studiów dotyczących kwestii nieantropocentrycznych gubi ludzką postać. Metamorfozy Owidiusza potraktowane zostały jako tekst-wzorzec, w którym dokonuje się transformacja – proces wcielenia się w zwierzę. Artykuł dotyczy interpretacji fragmentu dzieła poety opowiadającego o historii przemienienia kochanki Zeusa nimfy Io w jałówkę oraz jej prób porozumienia się ze światem ludzi za pomocą pisma. Mit o Io może być zatem traktowany jako opowieść inicjalna powstania pisma (systemu zapisywania znaków), a samo umieszczenie postaci zwierzęcej w centrum opowieści jako początek dyskusji o relacji występującej między tym, co zastane (naturą), a tym, co wytworzone (kulturą).  
    The ratio of human to an animal is one of the most important relationships between nature and culture. The study of this issue can bring a new look on the body, especially the fact that today in the era of already developed animal studies. Ovid’s Metamorphoses were treated as text-pattern, which makes the transformation – the process of incorporation into an animal. The article is about the interpretation of the myth of the transfiguration mistress of Zeus nymph Io into a heifer and her attempts to communicate with the world of people using the letters. The myth of Io can thus be regarded as a story initialized to the creation of writing (the save characters), and the same placing as the animal in the center of the story – as the beginning of a discussion on the relationship occurring between what exists (nature) and what is produced (culture).
    Źródło:
    Polonistyka. Innowacje; 2017, 5; 63-72
    2450-6435
    Pojawia się w:
    Polonistyka. Innowacje
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’hypotypose dans les Métamorphoses d’Ovide
    Hypotyposis in Ovid’s Metamorphoses
    Hypotypoza w Metamorfozach Owidiusza
    Autorzy:
    Koźluk, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683309.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    przemiana
    ludzkie ciało
    anatomia
    hypotypoza
    krew
    retoryka
    Owidiusz
    transformation
    human body
    anatomy
    hypotyposis
    blood
    rhetoric
    Ovid
    Opis:
    Metamorfozy Owidiusza stanowią doskonały materiał do badań nad figurami retorycznymi, a w szczególności nad hipotypozą (euidentia). Występująca bowiem często w towarzystwie innych figur (enumeratio, accumulare res, comparatio, gradatio) hipotypoza, odgrywa wyjątkową rolę w owidiańskiej narracji, a zwłaszcza w momencie kluczowym dla każdej przemiany, jakim jest płynne przejście jednego bytu w drugi. W niniejszej pracy zostały prześledzone głównie fragmenty, które zarówno w sposób dokładny (perspicuitas), jak i przekonujący (persuasio) ukazują zmieniające się ludzkie ciało z punktu widzenia fizjonomii i anatomii. Historie Dafne, Myrry, Ocyrhoé, Aglauros czy Niobe, to tylko niektóre przykłady, które posłużyły do analiz w celu zbadania, na czym polegała istota hypotypozy w momencie przemiany. Celem artykułu było również ukazanie, w jaki sposób łaciński poeta korzystał z tej silnej pod względem natury figury retorycznej (figura ad delectandum), aby wzbudzić u czytelnika jak najgłębsze przeżycia (mouere).
    Ovid’s Metamorphoses are an excellent text for the study of figures of speech, and in particular over hypotyposis (euidentia). Often hypotyposis, occurring in the company of other figures (enumeratio, accumulare res, comparatio, gradatio), plays a unique role in ovidian narrative form, especially at the key time of change – metamorphosis, which is the passage of one being to another. This article has traced mainly fragments that accurately (perspicuitas) and convincingly (persuasio) show the change of the human body, from the point of view of physiognomy and anatomy. Stories of Daphne, Myrrh, Ocyrhoé, Aglaulus or Niobe, are just some examples that were used for analysis to investigate what is the essence of hypotyposis at the time of change. The main aim of this article was to show the way, which was used by Ovid, the Latin poet, to stir in the reader the strongest of feelings (mouere).
    -
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 9-24
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Niechaj w was moje dary nie giną do szczęta” − motyw metamorfozy w „Wierzbach” Szymona Szymonowica
    “Let not my bounties all die in you” − the theme of metamorphosis in “Willows” by Szymon Szymonowic
    Autorzy:
    Rot-Buga, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2012471.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    Szymon Szymonowic
    Sannazaro
    Owidiusz
    sielanka
    wierzba
    metamorfoza ciała
    Ovid
    bucolic tale
    willow
    metamorphosis of the body
    Opis:
    In Willows Szymon Szymonowic used a popular in Polish Renaissance and Baroque literature theme of the metamorphosis of the body, making a reference to Ovid’s Metamorphoses and other literary sources. In his bucolic tale he connected metamorphic theme with meta-poetic reflection on fame and immortality of the poet. The key motif of nymphs losing their purity and the punishment of turning them into willows is accompanied by a warning against losing the spirit of poetry, which may result from writing for unworthy crowds. Willows is also an attempt to demonstrate the mythical provenance of Polish bucolic tales. The author included in the conventional world of pastoral scenery his very own, local space by the river of Pur and by doing so he introduced the motif of Polish folk culture into European literary tradition. The relation between the metamorphic motifs and the essence of the bucolic tale genre is therefore disclosed.
    Źródło:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2013, 3(6) cz.2; 177-190
    2084-6045
    2658-2503
    Pojawia się w:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Mit o Orfeuszu i Eurydyce w powieści Frenzy Percivala Everetta
    The Myth of Orpheus and Eurydice in the Novel Frenzy by Percival Everett
    Autorzy:
    Wesołowska, Monika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1892217.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Orfeusz i Eurydyka
    recepcja
    mit
    Owidiusz
    Wergiliusz
    Percival Everett
    Orpheus and Eurydice
    reception
    myth
    Ovid
    Virgil
    Opis:
    This paper deals with one of the most popular ancient myths among the writers of the twentieth century—namely the myth of Orpheus and Eurydice. Percival Everett, a professor of the University of California, has brought forward a new interpretation of that myth in his novel Frenzy. The main subject-matter is the story of Dionysus based on Euripides’ Bacchae, and narrated by the god’s assistant Vlepo. The myth of Orpheus and Eurydice constitutes an interlude within that story. References to Ovid and Virgil can also be found, as Everett has added fragments of Metamorphoses and Georgica to his version of the myth. His interpretation is focused on psychological aspects of the story. Orpheus in Frenzy is a man overpowered by grief and longing. His behaviour seems to be caused by madness. This becomes especially visible when he learns of the loss of Eurydice. At the other hand, Eurydice seems to be confident of herself. She is an active person, not a passive one unlike the ancient authors have depicted her. The novel Frenzy of Percival Everett deserves attention from scholars who study the reception of antiquity.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 3; 93-100
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    [...] Odores, quos tener e terra divite mittit Arabs. Funkcja motywu wyperfumowanego i zamożnego Araba oraz wonnej i zasobnej Arabii w twórczości poetów rzymskich okresu augustowskiego
    [...] Odores, quos tener e terra divite mittit Arabs. The Function of the Motif of the Perfumed and Wealthy Arab and Fragrant and Rich Arabia in the Works of Roman Poets of the Augustan Period
    Autorzy:
    Libowski, Łukasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/510144.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Instytut Literaturoznawstwa
    Tematy:
    Wergiliusz
    Horacy
    Tibullus
    Propercjusz
    Owidiusz
    Arab
    Arabia
    zapach
    perfumy
    motyw literacki
    Virgil
    Horace
    Propercius
    Ovid
    fragrance
    perfume
    incense
    oils
    literary motif
    Opis:
    The purpose of this article is to determine the function of one of the minor literary motifs present in the Roman literature of the Augustan period, i.e., the motif of the perfumed and wealthy Arab and fragrant and rich Arabia. This goal is achieved here in two steps: first, the appropriate source material is compiled, and then the material is analysed and the conclusions are formulated. The source material in this case is seventeen extracts from Virgil, Horace, Tibullus, Pseudo-Tibullus, Propercius and Ovid. These fragments were divided into those, in which the respective fragrance motif was embedded in the axiological context (sixteen fragments), and those, in which the motif appears in the neutral context (one fragment). Among the first there were separated those, in which the positive axiological context is dealt with (ten fragments), and those, in which the negative axiological context is dealt with (six fragments). The fragments of the first type mention the value of a woman (four fragments), religious activities (three fragments), the Roman land (two fragments) and peace (one fragment), while the fragments of the second type express the worthlessness of wealth (five fragments) and remoteness from the loved person (one fragment). In turn, the analysis was carried out in two steps. First, it was found that Latin poets and writers of the Augustan period use the fragrance motif when they value, whether positively or negatively, people or things or situations, or activities, and that these writers use the motif discussed here to build images that appeal to the public. Secondly, it was established that the Arabic motif is expressed at the same time in a lot of different words, should all the fragments in which it appears, be taken together, and in few words, should each of the fragments should be considered separately.
    Źródło:
    Littera Antiqua; 2019, 14; 5-29
    2082-9264
    Pojawia się w:
    Littera Antiqua
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Changing Countries: Exile and Classical Influences in Joseph Brodsky
    Zmieniając kraje. Wygnanie i wpływy klasyczne u Josifa Brodskiego
    Autorzy:
    Bajoni, Maria Grazia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954295.pdf
    Data publikacji:
    2003
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    exile
    change of country
    Joseph Brodsky
    classical influences
    Ovid
    Seneca
    Virgil
    wygnanie
    zmiana kraju
    Josif Brodski
    wpływy klasyczne
    Owidiusz
    Seneka
    Wergiliusz
    Opis:
    Celem artykułu jest zbadanie niektórych wpływów klasycznych w twórczoÑci Josifa Brodskiego, zaczynając od topiki wygnania u Owidiusza i Seneki. Istotnie, wygnanie jest nie tylko bolesną zmianą kraju, pełnym napięcia doświadczeniem życia, lecz także szansą, by wygnany człowiek mógł jeszcze raz popatrzeć na swoje życie i umocnić swoją duszę. Istnieje bardzo silna więź między wygnaniem i językiem, ponieważ język ojczysty jest środkiem do zachowania tożsamości poety: samotność i smutek Owidiusza zasadniczo określa jego językowa izolacja (por. np. Trist. 3.14.45-50; 5.7.55-56; 5.12.57-58; ex Pont. 4.13. 17-20). Brodski zaznacza, óe w warunkach wygnania język sprawuje kontrolę tak nad literaturą, jak i myÑl, percepcją i uczuciem. Zainteresowanie Owidiuszem u Brodskiego wychodzi ponadto poza sprawę wygnania: Owidiusz jest przede wszystkim poetą metamorfozy, a List do Horacego Brodskiego, pomimo swego adresata, stanowi właściwie pochwałę Owidiusza, ponieważ metamorfoza i wygnanie ściśle się ze sobą łączą. Brodski woli Owidiusza od Wergiliusza. Owidiusz, jako poeta zmieniającej się rzeczywistości, zostaje przeciwstawiony Wergiliuszowi, poecie augustowskiej propagandy.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 3; 131-138
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies