Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Ottoman studies" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
“Twins in Spite of Themselves”: Spanish and Ottoman Empires’ “Issues of Decline” in XVIIIth Century
“Близнюки мимоволі”: Іспанська та Османська імперії та проблеми їх занепаду у XVIII ст.
Autorzy:
Chalyi, Andrii
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22676899.pdf
Data publikacji:
2022-10-27
Wydawca:
National Academy of Sciences of Ukraine. Institute of World History
Tematy:
Ottoman Empire
Spanish Empire
comparative studies
XVIII century social history
world-trends
global history
Османська імперія
Іспанська імперія
компаративна історія
XVIII століття
глобальна історія
Opis:
Spanish and Ottoman empires had more similarities that could be found at first glance. Both experienced the take-off as leading force in Europe and Asia respectively, being for a while the most fearful and powerful states during XVI, faced economic and political blunders in XVII century and slightly ended with stagnation in XVIII century (as conventional wisdom says). Using comparative method and cultural analysis, article tries to answer a question – how unique or regular was that issues which stroke Spain and Ottoman Empires, how deeply they were engaged in so called decline narrative, created in XIX century European historiography and is it possible to create common trend for empire`s stagnation using not only historical sociology method (sociology of revolution used by Jack Goldstone and Teda Skocpole) and world-system analysis provided by Immanuel Wallerstein, with emphasis on history of ideas or begriffsgeschichte by Reinhardt Kosseleck. Main results are going to provide a more correct view on the status of Spanish and Turkish Empires during the XVIII century. Despite that Ottomans and Spaniards had obvious differences in political distribution, economic capabilities, warfare tactics and external actions, almost simultaneous decline was based on clear and exact reasons: lack of industrialization (production with high surplus value), hush incorporation of Ottoman and Spanish Empires into World-Economy, lack of defending tariffs, ineffective fiscal system and policy, devastating and lasting wars, decreasing price for agricultural products, down warding Kondratieff cycle, rigid political and social units, which constrain strict political actions. These gaps made the Empire’s decline possible notwithstanding those problems which they had previously. Oppositely, major European states (England, France, Prussia) had made reversed actions, which took a long time, but made European “take-off” inevitable, assured their economical breakaway to further domination over the Ottomans and Spaniards as well.
Проблеми порівняльної історії імперій за останні декілька років набули нового звучання в контексті вироблення синтезу не тільки успішних прикладів, імперії, які змогли зберегти свою міць і силу максимально довго, а так само й неуспішних. Іспанська й Османська імперії демонстрували всі аспекти цих порівнянь, практично співпадаючі хронологічно: одночасно піднялися над всіма державами Європи й Азії, ставши свого роду наддержавами у військово-політичному так і в економічному сенсах, й так само синхронно зійшли із геополітичної дистанції; будучи економічними потугами, практично одночасно й за однакових причин опинилися на другорядних позиціях (а на короткі моменти мало чим відрізнялись від колоній) в світовій економіці; демонструючи військову міць і вправність на полях битв, в другій половині XVII ст. стали зазнавати по факту ситуативних, але болючих невдач, хоч і суттєво мало чим відрізнялись від своїх суперників у Європі; наприкінці XVIII ст. обидві імперії зазнали тяжких поразок, ще більше поглибивши відставання (уявне чи реальне) і ставши гравцями другого ешелону, балансуючи на межі геополітичних інтересів великих гравців. Неодноразово наголошуючи на тому, що за змістом ці дві імперії мало чим відрізнялися в політичному, економічному та суспільному планах, належачи до пре-індустріальних суспільств, вони все ж продемонстрували відмінний від «успішних» країн-імперій результат. Метою статті є дослідити які риси суспільно-політичного й економічного життя обох імперій в порівняльному аспекті були ідентичні або близькі за змістом, які риси визначили подальший розвиток імперій, коли відбулася дана біфуркація. Автор наголошує, що попри усталений погляд на дві основні причини, що нерідко фігурують в викривальних статтях щодо османів та іспанців – «східний» характер цивілізації в одних та «золотий чинник» для інших, причина невдач цих країн крилася не в абстрактних універсаліях а в досить конкретних причинах – в хибній методологічній основі для розвитку країни та деструктивних та запізнілих діях державного управління.
Źródło:
Проблеми всесвітньої історії; 2022, 19; 14-33
2707-6776
Pojawia się w:
Проблеми всесвітньої історії
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Beauplans Ukraine: open access georeferenced databases for studies of early modern history of Central and Eastern Europe
Autorzy:
Polczynski, Michael
Polczynski, Mark
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2138550.pdf
Data publikacji:
2019-08-04
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydział Geografii i Studiów Regionalnych
Tematy:
Beauplan
Ukraine
Polska
Lithuania
Ottoman Empire
frontier studies
Opis:
In 1630, Guillaume Le Vasseur, sieur de Beauplan, travelled to the lands of Poland-Lithuania to begin a seventeen-year military career in the Crown army. The purpose of the Beauplan's Ukraine (BU) project is to provide a set of open access, georeferenced databases for the populated places, rivers, river fords, river rapids, islands, forests, mountains, valleys, and travel paths that are shown on a selection of maps created by Beauplan. The purpose of this document is to describe how these databases and related materials can be accessed and applied by scholars, with the ultimate goal of this work being to convert the rich source of information provided by Beauplan's maps into a viable instrument for the laboratory of the historian of south-eastern Europe in Early Modern times.
Źródło:
Miscellanea Geographica. Regional Studies on Development; 2019, 23, 3; 185-193
0867-6046
2084-6118
Pojawia się w:
Miscellanea Geographica. Regional Studies on Development
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Egypt in the Early 20th Century in the Light of Newspaper Essays of Tadeusz Smoleński
Egipt na początku XX wieku w świetle esejów prasowych Tadeusza Smoleńskiego
Autorzy:
Zinkow, Leszek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1038504.pdf
Data publikacji:
2020-12-31
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
middle east studies
19th–/20th-century history
politics and policy
the orient
evelyn baring (lord cromer)
Tadeusz Smoleński
The Ottoman Empire
modern Egypt
historia xix i xx wieku
polityka
orient
Imperium Osmańskie
Egipt współczesny
Bliski Wschód
Opis:
This paper brings to light the reports and analyses written by Tadeusz Smoleński, a forgotten source on the political history of the Middle East and particularly Egypt, in the first decade of the 20th century. Tadeusz Smoleński (1884–1909), the first Polish Egyptologist, was also a regular correspondent of the Lviv daily newspaper Słowo Polskie [‘The Polish Word’]. In his reports, he outlines a panoramic view of Egypt’s extraordinarily complex political situation, determined by tensions between the European powers, i.e., the rivalry between Britain and France, and between Russia and Germany. Another factor whose growing importance was noted by the Polish observer, is the rise of nationalist and Islamist movements in both Egypt and the Arab world as a whole. This takes place alongside the chronic political instability of the Ottoman Empire. While acknowledging all of the beneficial aspects of British rule (especially under the consulship of Sir Evelyn Baring), Smoleński does not hide his sympathies for Mus????t????afà Kāmil Bāšā, leader of the Egyptian nationalists. In his analysis, Smoleński also hints at some analogies between the situation of the Egyptians and the Poles in their ambitions to set up an independent nation-state.
Artykuł przedstawia korespondencje i analizy Tadeusza Smoleńskiego jako zapomniane źródło historii politycznej Bliskiego Wschodu, zwłaszcza Egiptu, w pierwszej dekadzie XX wieku. Tadeusz Smoleński (1884–1909), pierwszy polski egiptolog, był stałym korespondentem lwowskiego dziennika „Słowo Polskie”. W swoich raportach przedstawia panoramiczny obraz niezwykle złożonej sytuacji politycznej w Egipcie, determinowanej przez napięcia między mocarstwami europejskimi; rywalizację między Wielką Brytanią a Francją, ale także między Rosją a Niemcami. Kolejnym czynnikiem, którego rosnące znaczenie odnotowuje, jest wzrost ruchów nacjonalistycznych i islamskich w Egipcie i całym świecie arabskim. Odbywa się to w kontekście chronicznej niestabilności politycznej Imperium Osmańskiego. Uznając korzystne aspekty rządów brytyjskich (zwłaszcza pod konsulatem Sir Evelyna Baringa), nie ukrywa sympatii dla Mustafy Kamila, przywódcy egipskich nacjonalistów. Smoleński wskazuje także na pewne analogie między sytuacją Egipcjan i Polaków, zwłaszcza na ambicje utworzenia niezależnego państwa narodowego.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2020, 31, 4; 9-28
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ḥam Ribi Avram Finci’s Ladino Translation of Selected Texts from the Zohar as a Rare Glimpse into the Methodology of Traditional Bosnian Sephardic Yeshivot (Adult Learning Clubs) and Its Relation to the Local Sufi Islamic Tradition of “Ders”
Przekład Ḥam Ribi Avrama Finciego wybranych tekstów Zoharu na ladino jako rzadkie spojrzenie w metodologię pracy tradycyjnych bośniacko-sefardyjskich „jeszybot” (klubów edukacyjnych dla dorosłych) oraz jej związek z lokalną, islamsko-suficką tradycją homiletyczną
Autorzy:
Papo, Eliezer
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339655.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
studia sefardyjskie
kultura sefardyjska
literatura ladino
Żydzi osmańscy
Żydzi bośniaccy
żydowsko-hiszpańska literatura rabiniczna
homiletyka sefardyjska
kultura bośniacka
Żydzi bałkańscy
Sephardic studies
Sephardic culture
Ladino literature
Ottoman Jews
Bosnian Jewry
Rabbinic literature in Judeo-Spanish
Sephardic Sermon
Judaism & Sufism
Balkan Culture
Balkan Jews
Opis:
In traditional Sephardic culture, theoretical Kabbalah was an exclusive patrimony of the rabbinic elite. From the 17th century onward, many Sephardic laymen found even the Hebrew liturgical, and especially speculative, texts to be impenetrable and incomprehensible. Consequently, the rabbinic elite began to translate liturgical texts and halakhic works into popular Judeo-Spanish. However, the Zohar was usually not included in these projects of cultural intermediation. Consequently, a Judeo-Spanish translation of the integral text of the Zohar, or even of one of its volumes, does not exist to this day. At the same time, different Sephardic rabbis translated selected excerpts from the Zohar into the vernacular. This paper analyses one such anthology, Avram ben Moshe Finci’s Leket a-Zoar, published in 5619 (1858/9) in Belgrade. The anthology contains 246 excerpts from the Zohar, 121 of which conclude with Finci’s own reflections and a resumé of the moral of the story. Many of Finci’s discourses are masterpieces of the traditional Judeo-Spanish oral genre of darush. Finci was not interested in explaining theoretical kabbalistic terms and concepts. Rather, he reads the Zohar as if it were a work of Mussar. The traditional learning of Bosnian Sephardim seems to resemble, in both methodology and content, the learning traditions of their Muslim neighbours, showing once again that settled communities such as the Ottoman Sephardim cannot be researched only in the context of their affinity to the Jewish world. It is impossible to understand the way the Ottoman Sephardim developed Jewish concepts, practices and institutes without acknowledging the common Ottoman culture they shared with their Muslim and Christian neighbours.
W tradycyjnej kulturze sefardyjskiej kabała teoretyczna była dziedzictwem wyłącznie uczonej elity rabinów. Od wieku XVII dla wiernych należących do niewykształconych mas bardziej skomplikowane teksty liturgiczne (nie wspominając o spekulatywnych) były niezrozumiałe, dlatego też elita rabiniczna podjęła się zadania tłumaczenia podstawowych pism liturgicznych i halahicznych na język żydowsko-hiszpański. Ponieważ dzieła Zohar zwykle nie włączano do tego kulturalno-mediacyjnego projektu, do chwili obecnej nie powstał integralny, żydowsko-hiszpański przekład ani jednej z jego ksiąg. Różni rabini sefardyjscy przekładali na żydowsko-hiszpański jedynie własny wybór najbardziej pouczających tekstów pochodzących z tego ogromnego korpusu. Niniejszy artykuł analizuje jeden z takich zbiorów wybranych fragmentów, słynny Leket a-Zoar autorstwa Ḥam Ribi Avrama (syna Mojżesza) Finciego, wydany w Belgradzie w 5619 (1858/9) roku. Antologia Finciego zawiera przekład 246 fragmentów ksiąg Zoharu, z których 121 kończy się własnymi refleksjami i komentarzami Finciego. Wiele z tych wykładów Finciego to arcydzieła tradycyjnego sefardyjskiego gatunku ustnego darush (‘kazanie’). Finci, jako komentator, nie był zainteresowany wyjaśnianiem zagmatwanych kabalistycznych terminów i konceptów. Chętniej czytał i tłumaczył Zohar jak dzieło musar – dzieło żydowskiej etyki. Jak się wydaje, w tym podejściu połączyły się tradycyjny bośniacko-sefardyjski sposób czytania, uczenia i tłumaczenia ksiąg Zoharu oraz lokalna bośniacko-muzułmańska tradycja czytania, uczenia i tłumaczenia klasycznych tekstów sufickich. Dowodzi to faktu, że wspólnoty żydowskie, zakorzenione w określonym kontekście cywilizacyjnym, nie mogą być studiowane jedynie przez pryzmat ich wyjątkowości wobec reszty świata żydowskiego ani przez pryzmat kongruencji z nim. Niemożliwe jest zrozumienie rozwoju sefardyjskich idei, praktyk i instytucji bez brania pod uwagę wspólnej osmańskiej cywilizacji, w tworzeniu i rozwoju której Sefardyjczycy przez prawie 500 lat brali udział razem ze swoimi muzułmańskimi chrześcijańsko-prawosławnymi sąsiadami.
Źródło:
Colloquia Humanistica; 2020, 9; 181-222
2081-6774
2392-2419
Pojawia się w:
Colloquia Humanistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Studia Ananiasza Zajączkowskiego nad staroosmańskim tłumaczeniem <i>Kalili i Dimny</i>
Ananiasz Zajączkowski’s Research on an Old Ottoman Translation of <i>Kalilah and Dimnah</i>
Autorzy:
Jaromszko, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/440295.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Związek Karaimów Polskich. Karaimska Oficyna Wydawnicza Bitik
Tematy:
Ananiasz Zajączkowski
Kalilah and Dimnah
Panchatrantra
Old Ottoman
Old Anatolian
translation movements
Ottoman studies
Opis:
„Staroosmański przekład Kalili i Dimny ma znaczenie nie tylko jako zabytek językowy, ale także jako zabytek literacki. Nie może on być żadną miarą obojętny dla badaczy samego zbioru bajek Bidpaja i jego filjacyj. Jest to bowiem najstarsze znane nam tłumaczenie tureckie tej księgi […] – pisze Ananiasz Zajączkowski we wstępie do edycji staroanatolijskiego przekładu Kalili i Dimny. Egzemplarz został sporządzony z rozkazu Umūr Bega (ok. 1309-1347) z dynastii Aydın Oğulları, władającej terenami w okolicach dzisiejszego İzmiru, Aydın i Denizli. Zajączkowski szacuje, że manuskrypt musiał być sporządzony między rokiem 1309 (narodzinami Umūr Bega) a 1334 (śmierć ojca Umūra, Muḥammada). Zgodnie z tym możliwe jest utożsamienie autora przekładu Kalili i Dimny, Mesˁūda, z autorem perskiego tłumaczenia Süheyl-ü-Nevbahar o tym samym imieniu Takiemu utożsamieniu sprzeciwiają się kategorycznie tureccy uczeni Mehmed Fuad Köprülüzâde i Rif’at Kilisli. Zajączkowski obala argumenty uczonych, posiłkując się nie tylko konkretnymi przykładami z obu tekstów i ich relacjami intertekstualnymi, ale także statystyką nietypowych form leksykalnych. W artykule postaram się rozwinąć jego myśl, a także przedstawić zasługi, jakie w kwestii badań nad owym zabytkiem literackim można przypisać Zajączkowskiemu.
“The translation of Kalilah and Dimnah into Old Ottoman is important not only as a linguistic artefact, but also as a literary one. It can by no means be regarded as insignificant to those researching the collection of Bidpai’s fairy tales and its descendants. For it is the oldest known Turkish translation of this book […]” – writes Ananiasz Zajączkowski in his introduction to the Old Anatolian translation of Kalilah and Dimnah. The copy was drawn up at the behest of Umur Beg (circa 1309–1347) from the Aydın Oğullari dynasty, which ruled over the land of today’s İzmir, Aydın and Denizli. Zajączkowski estimates that the original text was written between 1309 (the year of the birth of Umur Beg) and 1334 (when Umur’s father, Muhammad, died). Accordingly, the translator of Kalilah and Dimnah, Mes’ud, may be regarded as the same Mes’ud who translated Süheyl-ü-Nevbahar. Two Turkish scholars, Mehmed Fuad Köprülüzade and Rif’at Kilisli, oppose this hypothesis. Zajączkowski refutes their arguments not only by using a number of specific examples from both texts and taking into consideration their inter-textual relationship, but also by drawing up statistics of rare lexical forms. In this paper I will try to develop Zajączkowski’s thought and present his contribution to the research on this literary artefact.
„Staroosmański przekład Kalili i Dimny ma znaczenie nie tylko jako zabytek językowy, ale także jako zabytek literacki. Nie może on być żadną miarą obojętny dla badaczy samego zbioru bajek Bidpaja i jego filjacyj. Jest to bowiem najstarsze znane nam tłumaczenie tureckie tej księgi […] – pisze Ananiasz Zajączkowski we wstępie do edycji staroanatolijskiego przekładu Kalili i Dimny. Egzemplarz został sporządzony z rozkazu Umūr Bega (ok. 1309-1347) z dynastii Aydın Oğulları, władającej terenami w okolicach dzisiejszego İzmiru, Aydın i Denizli. Zajączkowski szacuje, że manuskrypt musiał być sporządzony między rokiem 1309 (narodzinami Umūr Bega) a 1334 (śmierć ojca Umūra, Muḥammada). Zgodnie z tym możliwe jest utożsamienie autora przekładu Kalili i Dimny, Mesˁūda, z autorem perskiego tłumaczenia Süheyl-ü-Nevbahar o tym samym imieniu Takiemu utożsamieniu sprzeciwiają się kategorycznie tureccy uczeni Mehmed Fuad Köprülüzâde i Rif’at Kilisli. Zajączkowski obala argumenty uczonych, posiłkując się nie tylko konkretnymi przykładami z obu tekstów i ich relacjami intertekstualnymi, ale także statystyką nietypowych form leksykalnych. W artykule postaram się rozwinąć jego myśl, a także przedstawić zasługi, jakie w kwestii badań nad owym zabytkiem literackim można przypisać Zajączkowskiemu.
Źródło:
Almanach Karaimski; 2014, 3; 59-64
2300-8164
Pojawia się w:
Almanach Karaimski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies