Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Ottoman Turkey" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-15 z 15
    Tytuł:
    Dubrownicki benedyktyn Ludwik Tuberon de Crieva (Crijević) i jego zarys dziejów Turcji w pamiętniku politycznym Commentarii de temporibus suis
    Ludwik Tuberon de Crieva (Crijević) the Benedictine from Dubrovnik and his outline of the history of Turkey in the political memoir "Commentarii de temporibus suis"
    Autorzy:
    Wróbel, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/909802.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Ludwk Tuberon de Crieva
    Dubrovnik
    Ragusa
    Ottoman Turkey
    Raguza
    Turcja osmańska
    Opis:
    One of the first writers from Dubrovnik who has attempted to write a comprehensive history of Turkey was Benedictine Louis de Crieva called Tuberon (1458-1527). In the sixth book of his political memoir Commentarii de temporibus suis, he provided a description of the origin, customs and outline of the history of the Turks. The analysis of his work leads to conclusion, that it was a response to a great interest in this topic in the 16th Europe. Moreover, the author attempted to give a full lecture of the history of Turks, although he knew very little about the history of sultans in the 14th and the first half of the 15th century.
    Źródło:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2014, 21, 1; 51-62
    0239-4278
    2450-3177
    Pojawia się w:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O niektórych mitach, nieścisłościach i kontrowersjach w kwestii tureckiej wyprawy na Wiedeń w 1683 roku
    About some myths, inaccuracies and controversies concerning the Turkish expedition to Vienna (1683)
    Autorzy:
    Wybranowski, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/909801.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Battle of Vienna 1683
    John III Sobieski
    Kara Mustapha
    Ottoman Turkey
    Bitwa pod Wiedniem 1683
    Jan III Sobieski
    Kara Mustafa
    Turcja osmańska
    Opis:
    In the article, the author has analyzed some myths, controversies and inaccuracies concerning the genesis, course and results of the armed expedition by Grand Vizier Kara Mustapha Pasha against Vienna in 1683. Some of them came into existence almost immediately after the victory at Vienna John III Sobieski, others were created or retained for various reasons later, especially in the Polish literature of the subject. One of the main purposes of the article is also the analysis of the media and film image of the Battle of Vienna. The article is an attempt to answer some research questions and some hypotheses on the basis of such written sources as the Turkish chronicles and the available literature of the subject.
    Źródło:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2014, 21, 1; 63-102
    0239-4278
    2450-3177
    Pojawia się w:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Władza turecka i strategie jej opisu w piśmiennictwie staroserbskim (na przykładzie krótkich form literackich – zapisów)
    The Turkish rule and the strategies of its description in the Old Serbian literature (following the example of the brief literary forms – notations
    Autorzy:
    Lis-Wielgosz, Izabela
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/909803.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Ottoman Turkey
    Old Serbian literature
    the brief literary forms
    notations
    the Turkish occupation and authority
    strategies of description
    Turcja osmańska
    piśmiennictwo staroserbskie
    strategie opisu
    Opis:
    In the article, a problem of conceiving and depicting of the Turkish authority is taken into account, for the considerations concentrate on the patterns of presentation regarding the Ottoman Turks’ invasion of the Balkan territory, together with their oppressive rule. The above mentioned patterns, present in the Old Serbian literature, were to commemorate all those tragic events. In the Old Serbian texts (pertaining to hagiography, historiography, hymnic literature, and also to the brief literary forms – notations), the Turkish authority was expressed in explicitly negative categories of illegality, violence, and godlessness, presented in the context of the “end of time”, Christian community’s martyrdom, maintained in the eschatological perspective of history’s definition and exegesis, the perspective so characteristic for the Middle Ages.
    Źródło:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2014, 21, 1; 37-50
    0239-4278
    2450-3177
    Pojawia się w:
    Balcanica Posnaniensia Acta et studia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ambrogio Contarini i jego podróż na Wschód. Okoliczności nawiązania kontaktów dyplomatycznych przez Wenecję i Polskę z Persją w drugiej połowie XV w.
    Ambrogio Contarini and his journey to the East. The circumstances of establishing Venetian and Polish diplomatic contacts with Persia in the second half of the 15th century
    Autorzy:
    Smołucha, Janusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/560355.pdf
    Data publikacji:
    2017-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Persja
    islam
    Turcja osmańska
    Republika Wenecka
    późne krucjaty
    papiestwo
    Królestwo Polskie
    Jagiellonowie
    Ruś
    Tatarzy
    Persia
    Islam
    Ottoman Turkey
    Venetian Republic
    late crusades
    papacy
    Kingdom of Poland
    Jagiellonians
    Ruthenia
    Tartars
    Opis:
    Artykuł poświęcony jest mało znanemu w historiografii wątkowi dyplomatycznych kontaktów pomiędzy Europą chrześcijańską a Uzun Hassanem (1423-1478), władcą Persji. Stolicą jego państwa było, leżące obecnie w północno-zachodnim Iranie miasto Tabriz. Uzun Hassan wspierał militarnie przeciwników Turcji osmańskiej i dążył do nawiązania kontaktów dyplomatycznych z państwami chrześcijańskimi. Autor krótko przedstawił dzieje tych poselstw, których celem była zazwyczaj Wenecja i Rzym. W 1472 r. jedno z nich zawitało również do stolicy Królestwa Polskiego Krakowa. Poza krótkimi wzmiankami we współczesnych kronikach i dokumentach dyplomatycznych niewiele wiemy o szczegółach tych pierwszych politycznych kontaktów z Persją. Zasadnicza część artykułu odnosi się natomiast do niezwykle dobrze udokumentowanej źródłowo podróży na dwór Uzun Hassana w Tabriz weneckiego posła Ambrogio Contariniego. W dyplomatyczną podróż wyprawił się on z Wenecji w lutym 1474 r. Ponieważ Turcy w owym czasie blokowali przeprawę z Cypru do Azji Mniejszej wenecki poseł zdecydował się na podróż lądem poprzez Niemcy, Królestwo Polskie i Ruś. Niezwykle cenne są jego opisy mało znanych regionów leżących nad Dnieprem, w tym samego Kijowa. Szczegółowo opisał swoją pełną przygód podróż kierując się do Kaffy nad Morzem Czarnym. Stamtąd omijając posiadłości tureckie i góry Kaukazu, uniknąwszy wielu niebezpieczeństw Contarini przedostał się do Persji.
    The article discusses the little-known (in historiography) history ofdiplo- matic relations between Christian Europe and Uzun Hassan (1423—1478), the ruler of Persia. The capital of the country was located in Tabriz, cur- rently in north-western Iran. Uzun Hassan provided military support to Ottoman Turkey's enemies and sought to establish diplomatic relations with Christian states. The author briefly describes the history of Persia's diplomatic missions, which were usually aimed at Venice and Rome. In 1472, one of them also visited Krakow, the capital of the Kingdom of Poland. Aside from brief references in contemporary chronicles and diplomatic and diplomatic documents, we know little about details of those first political contacts with Persia. The main part of the article refers to an exceptionally well-documented, in terms of sources, journey of Venetian envoy Ambrogio Contarini to Uzun Hassan's court in Tabriz. He embarked on the diplomatic mission from Venice in February 1474. As Turks at that time were blocking the crossing from Cyprus to Asia Minor, the Venetian envoy de- cided to travel by land across Germany, the Kingdom of Poland and Ruthe- nia. His descriptions of obscure regions at Dnieper, including in Kiev itself, are extremely valuable. He also gave a detailed account of his adventurous journey to Caffa on the shore of the Dead Sea. From there, bypassing the Turkish territory and the mountains of the Caucasus, avoiding many dan- gers, Contarini made it to Persia.
    Źródło:
    Folia Historica Cracoviensia; 2017, 23/2; 353-366
    0867-8294
    Pojawia się w:
    Folia Historica Cracoviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Demokracja po turecku
    Democracy in Turkish Style
    Autorzy:
    Chmielowska, Danuta
    Sobczak, Mikołaj
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/558031.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Centrum Europejskie
    Tematy:
    Ottoman Empire
    Turkey
    Democracy
    Constitution
    Opis:
    The text is an attempt to present the democratization’s process of the Republic of Turkey. The Republic was proclaimed in 1923. In the introduction the authors recalled an earlier period, namely the second half of XIXth century, when in the Ottoman Empire had occured the ideas of constitutional order (1876). The Empire had been looking for ways and means to join the modern world following earlier examples of European monarchies.The next period- the fi rst half of XXth century – was marked by the Republic of Turkey.There are striking similarities between emerging the Republic of Turkey and the Second Polish Republic. The emergences not only took place at the same time but also had been driven by similar factors and processes. In the both cases countries were led by great personalities, who had not belonged to the core nations, which they headed to democracy. The both leaders had to face powers willing to destroy young democracies and unfriendly attitudes of the Western powers.They both also „miraculously” saved their countries when enemies’ troops were close to the capitals. After the World War II our ways to democracy were different. Today, however, we can see that the ways led in the same direction and theywere infl uenced by similar circumstances. Perhaps these circumstances have caused that the political developments in both countries are almost identical. 1. The both above mentioned leaders at the beginning of the last century made coup d’etat by military force. 2. In Poland, after WWII politicians had been under the supervision of „brotherly neighbor”. In Turkey the supervision was performed by the military. Perhaps it created longing for a new leader. 3. In both countries the roles of religion and its institutions were marginalized. Perhaps this stimulated desire for a chief motivated by the faith. Perhaps it is not a coincidence that both Poland and Turkey are looked upon by the West as countries leading in democratic transformations in their respective regions, which for obscure reasons have started to move towards an authoritarian rule. In both cases foreign observers talk about the lack of understanding of the essence of democracy, which is a consensus by the societies as well as by the ruling elites. In each state power is exercised by a single party of chieftain character and the permanent expansion of power at the expence of democratic institutions has been justified as the will of nation as a whole.
    Źródło:
    Studia Europejskie - Studies in European Affairs; 2016, 4; 205-232
    1428-149X
    2719-3780
    Pojawia się w:
    Studia Europejskie - Studies in European Affairs
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Muzyka klasyczna w Imperium Osmańskim
    European Classical Music in the Ottoman Empire
    Autorzy:
    Pawlina, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/578010.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Orientalistyczne
    Tematy:
    music
    Ottoman music
    Turkish music
    westernization (Turkey)
    Opis:
    This paper aims to present a historical overview of the westernization process in music culture of the Ottoman Empire. Contrary to what is generally believed, the transformation of Ottoman music from the monophonic system based on melodic and rhythmic patterns (makams and usuls) to the European polyphony was not the idea of the newly formed Turkish state of the early 20th century. In the beginning of the 19th century, the Ottoman Empire faced decline. Under the threat of European domination, remaining sultans tried to balance the level of development in science and technology between the West and their own country by great reforms. In the 19th century, for the Ottoman court the adaptation of the western music system was a symbol of acculturation and modernization. In the last decades of the Ottoman Empire, with the help of European musicans and theoreticians, the first institutions of western style music education were established. Thus, surprisingly, music culture seems to be a shared heritage of the Ottoman Empire and the Republic of Turkey.
    Źródło:
    Przegląd Orientalistyczny; 2014, 1-2; 61-76
    0033-2283
    Pojawia się w:
    Przegląd Orientalistyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Evolution of the Socio-political Situation of the Republic of Türkiye in the 20th Century - Efforts Towards the Europeanisation of the Society and State
    Autorzy:
    Chmielowska, Danuta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2131130.pdf
    Data publikacji:
    2022-10-10
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Centrum Europejskie
    Tematy:
    Democracy
    Kemal Ataturk
    Türkiye
    Turkey
    Ottoman Empire
    Opis:
    The events related to the collapse of the Ottoman Empire and the proclamation of the Republic of Türkiye contributed to a complete departure from the system of constitutional monarchy in favour of a parliamentary democracy. Owing to the decisions on Europeanisation and implemented reforms, i.e., adopting a Civil Code based on the Swiss code, a Criminal Code reflecting the Italian code, a Commercial Code underpinned by the German code (1924), and the transition to the Latin alphabet which replaced Arabic (1928), as well as education reforms (1925), women's suffrage (1934), and the introduction of surnames (1935), etc. the Turkish people became a European society, aware of their rights and obligations. The transition from a singleparty regime to a multi-party period (1946) allowed for democracy to be consolidated. Türkiye's participation in strictly European and international political and military organisations was of vital significance and turned the country into an extremely important state. Its failed efforts to join the EEC, and, subsequently, the European Union, resulted in Türkiye abandoning its interest in this form of cooperation (1997). The socio-political transformations that took place in the 20th century, highlighted in this article, characterise this dynamically changing period. The evolution of the views of Turkish society was clearly marked in the second half of the 20th century, which led to serious changes in the mindsets of the Turkish people and completely altered the image of the country post-2002, allowing the newly established Justice and Development Party to assume power (2002).
    Źródło:
    Studia Europejskie - Studies in European Affairs; 2022, 26, 3; 7-29
    1428-149X
    2719-3780
    Pojawia się w:
    Studia Europejskie - Studies in European Affairs
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Historical Background and the Present State of Turkish-French Relations
    Tło historyczne i stan obecny stosunków turecko-francuskich
    Autorzy:
    Aslan, Davut Han
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/440081.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Akademia Finansów i Biznesu Vistula
    Tematy:
    Turkey
    France
    genocide
    Ottoman Empire
    Ottoman capitulations
    Turcja
    Francja
    ludobójstwo
    Imperium Osmańskie
    kapitulacje osmańskie
    Opis:
    The initial traces of mutual relations between Paris and Ankara date back to the 16th century. During the Ottoman Empire, bilateral relations between the Empires flourished in terms of economic relations where France enjoyed capitulations. The French-Turkish relations encompass both alliances and wars. Currently there exist serious dissidences in terms of democracy, human rights and freedom issues. Apart from that Paris’s opposition of Turkey’s future full European Union membership blocking five chapters and accepting genocide claims against the so-called Armenian genocide, Turkey’s Kurdish question constitute a huge obstacle for the future development of French-Turkish relations.
    Pierwsze ślady wzajemnych stosunków między Paryżem i Ankarą prowadzą do XVI wieku. W czasach Imperium Osmańskiego stosunki dwustronne między imperiami kwitły w sensie stosunków gospodarczych, gdy Francja korzystała z kapitulacji osmańskich. Stosunki francusko-tureckie obejmują zarówno alianse, jak i wojny. Obecnie istnieją poważne rozbieżności, jeżeli chodzi o kwestie demokracji, praw człowieka i swobód. Poza tym sprzeciw Paryża wobec przyszłego pełnego członkostwa Turcji w Unii Europejskiej, blokujący pięć rozdziałów [Traktatu] i akceptujący uznanie kwestii tzw. ludobójstwa Ormian, kwestia Kurdów tureckich, stanowią ogromną przeszkodę dla przyszłego rozwoju stosunków francusko-tureckich.
    Źródło:
    Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula; 2014, 3(41); 122-135
    2084-4689
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zderzenie tradycji z nowoczesnością oczami kobiety na podstawie autobiografii Halide Edip Adıvar oraz powieści Sinekli Bakkal
    The Clash Between Tradition and Modernity Through the Eyes of a Woman, Based on the Autobiography of Halide Edip Adivar and the Novel Sinekli Bakkal
    Autorzy:
    Olszowska, Karolina Wanda
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28411580.pdf
    Data publikacji:
    2023-12-15
    Wydawca:
    Wydawnictwo HUMANICA
    Tematy:
    Halide Edip Adıvar
    Turcja
    Imperium Osmańskie
    Sinekli Bakkal
    Turkey
    Ottoman Empire
    Opis:
    Halide Edip Adıvar należała do jednej z najbardziej wpływowych kobiet przełomu Imperium Osmańskiego i Republiki Turcji. Była świetnie wykształcona i przełamywała stereotypy. Wiele z nowoczesnych poglądów zawarła w swojej twórczości, szczególnie zestawiając je z tradycją i pokazując jej przestarzałe i krzywdzące elementy. W tekście autorka przeanalizowała pod tym kątem autobiografię pisarki oraz jej najbardziej znaną powieść Sinekli Bakkal.
    Halide Edip Adıvar was among the most influential women of the fall of the Ottoman Empire and the emergence of Republic of Turkey. She was highly educated and a stereotype-breaker who incorporated many modern views in her work, juxtaposing them with tradition and showing outdated and damaging elements. In the text, the author analyses the writer’s autobiography and her best-known novel Sinekli Bakkal from this angle.
    Źródło:
    Czasopismo Naukowe Instytutu Studiów Kobiecych; 2023, 2(15); 185-203
    2451-3539
    2543-7011
    Pojawia się w:
    Czasopismo Naukowe Instytutu Studiów Kobiecych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czas Sulejmana
    The Time of Suleiman
    Autorzy:
    Kubiaczyk, Filip
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/16264906.pdf
    Data publikacji:
    2017-06-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Suleiman the Magnificent
    Carlos V
    history of Turkey
    Ottoman empire
    ot
    Opis:
    André Clot, Sulejman Wspaniały i jego wspaniałe stulecie, tłum. Grażyna Majcher, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Kraków 2017, ss. 412.
    Rev. of: André Clot, Sulejman Wspaniały i jego wspaniałe stulecie [Suleiman the Magnificent]
    Źródło:
    Studia Europaea Gnesnensia; 2017, 15; 283-288
    2082-5951
    Pojawia się w:
    Studia Europaea Gnesnensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pour la réforme de la justice ottomane: Count Leon Walerian Ostroróg (1867–1932) and his activities in the final decades of the Ottoman Empire
    Autorzy:
    Dominik, Paulina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/677437.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    Ottoman Empire
    Young Turk Revolution
    Republic of Turkey
    legal reform
    intellectual history
    Leon Ostrorog
    Opis:
    Pour la réforme de la justice ottomane: Count Leon Walerian Ostroróg (1867–1932) and his activities in the final decades of the Ottoman Empire Following the final partition of the Polish-Lithuanian Commonwealth in 1795 the Ottoman Empire became one of the chief destinations for the Polish political émigrés. Poles fled to Istanbul hoping for Ottoman support in their efforts to regain independence. Their participation in the Ottoman public sphere was not limited to the activities aimed at the restoration of an independent Poland; rather, Polish émigrés also played an active role in the enterprise of modernization of the Ottoman state since the era of the Tanzimat reforms (1839–1876). While one can say that the intensity of the Polish participation in the Ottoman public sphere decreased substantially after the Ottoman defeat in the war against Russia (1877 –1878) and during the reign of Sultan Abdülhamid II (r. 1876–1909), the subsequent 1908 Young Turk Revolution and the coming to power of the Committee of Union and Progress (İttihat ve Terakki Fırkası) was a watershed event that attracted some Polish émigrés from France to come to the Ottoman Empire.This paper focuses on the work of Count Leon Ostroróg (1867–1932), who came to prominence as a legal adviser to the Ottoman Ministry of Justice in the Second Constitutional Period (1908–1918). He played an important role in the reform projects of the Ottoman legal system. Meanwhile, he was actively engaged in the life of the Istanbul’s Polish, French and Levantine communities. By focusing on his major works this paper discusses Ostroróg’s views on the late Ottoman Empire and his stance towards the transformation of the multicultural and multiethnic Ottoman Empire into the nation-state of the Republic of Turkey in the aftermath of the WWI and towards a number of far-reaching reforms that characterized that period. Pour la réforme de la justice ottomane: Hrabia Leon Walerian Ostroróg (1867–1932) i jego działalność w późnym Imperium Osmańskim Po ostatnim rozbiorze Rzeczpospolitej Obojga Narodów w 1795 roku Imperium Osmańskie było jednym z najważniejszych kierunków, jakie obrała polska emigracja polityczna. Polacy przyjeżdżali nad Bosfor mając nadzieję na osmańskie wsparcie w próbach odbudowania niepodległego państwa polskiego. Aktywność Polaków w Porcie Osmańskiej nie ograniczała się jednak wyłącznie do planowania przyszłych powstań przeciwko zaborcom. Emigranci odegrali znaczącą rolę w przygotowaniu reform mających na celu reorganizację Imperium Osmańskiego poczynając od okresu Tanzimatu (1839–1876). Choć działalność polskiej emigracji zmalała po przegranej Imperium Osmańskiego w wojnie przeciwko Rosji (1877–1878) i podczas panowania Sułtana Abdülhamida II (na tronie od 1876 do 1909), rewolucja młodoturecka w 1908 roku i dojście do władzy Komitetu Jedności i Postępu (İttihat ve Terakki Fırkası) były przełomowymi wydarzeniami, które stały się impulsem dla polskich emigrantów urodzonych we Francji do przybycia do Państwa Osmańskiego.Tematem tego artykułu jest działalność Hrabiego Leona Ostroroga (1867–1932), który w okresie młodotureckim (1908–1918) zasłynął jako doradca prawny w osmańskim Ministerstwie Sprawiedliwości. Ostroróg odegrał znaczącą rolę w przygotowaniu projektów reform osmańskiego systemu prawnego. Równocześnie był on również aktywnie zaangażowany w życie polskiej, osmańskiej oraz lewantyńskiej społeczności Stambułu. Koncentrując się na najważniejszych pracach opublikowanych przez Ostroroga, artykuł poddaje pod dyskusję poglądy Ostroroga na sytuację Imperium Osmańskiego w ostatnich latach jego istnienia oraz na zmiany zachodzące w wyniku I wojny światowej, kiedy to wielokulturowe i wieloetniczne imperium przeobraziło się w Republikę Turcji.
    Źródło:
    Slavia Meridionalis; 2017, 17
    1233-6173
    2392-2400
    Pojawia się w:
    Slavia Meridionalis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Relationship of Turkey with Armenia
    Stosunki Turcji z Armenią
    Autorzy:
    Aslan, Davut Han
    Celiktas, Osman Kaan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/439977.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Akademia Finansów i Biznesu Vistula
    Tematy:
    Armenia
    Turkey
    genocide
    dislocation
    the Ottoman Empire
    history
    Turcja
    ludobójstwo
    wypędzenia
    Imperium Osmańskie
    historia
    Opis:
    Historical resources records the initial contacts between Turks and Armenians at 10th century as Turkic tribes commenced to immigrate to the lands today called as Anatolia. In the course of the Battle of Manzikert(1071), which is appreciated to be the milestone for Turks entrance to Anatolia, Armenians supported Turks against Byzantium imperia. Aftermaths, Turks and Armenians coexisted in this geography peacefully where Armenians were called by Ottomans as loyal nation to refer their loyalty towards the Ottoman authority. Till the period when the Ottoman Empire entered to its dissolution period, Christian Armenians and Muslim Turks lived together where Armenians along with other non-Muslim minorities of the Ottoman Empire enjoyed a religious and cultural freedom. Nevertheless toward the collapse of long standing the Ottoman Empire, Armenians who were looking for their dependency with the interference of imperial powers like Russian Empire, Great Britain and France, the Armenian problem gradually became an international question. Consequently, a conflict between the loyal nations of the Empire ended with a dislocation process the end of which caused heavy casualties that emerged a debate profoundly influencing foreign policy of modern Turkey in all directions.
    Źródła historyczne odnotowują pierwsze kontakty między Turkami i Ormianami w wieku X, kiedy to plemiona tureckie zaczęły napływać na tereny zwane dziś Anatolią. W trakcie Bitwy pod Manzikertem (1071 r.), która jest oceniana jako kamień milowy wejścia Turków do Anatolii, Ormianie wspierali Turków przeciwko imperiom Bizancjum. W następstwie tego Turcy i Ormianie współistnieli na tych terenach w sposób pokojowy – Ormianie byli traktowani przez Turków osmańskich jako naród lojalny, okazujący swą lojalność wobec władz państwa osmańskiego. Aż do czasu, kiedy to Imperium Osmańskie wkroczyło w okres swego rozpadu, chrześcijańscy Ormianie i muzułmańscy Turcy mieszkali razem, gdy Ormianie i inne niemuzułmańskie mniejszości Imperium Osmańskiego cieszyli się wolnością religijną i kulturową. Tym niemniej w miarę jak wielowiekowe Imperium Osmańskie chyliło się ku upadkowi, problem ormiański stawał się stopniowo zagadnieniem międzynarodowym, jako że Ormianie rozwiązanie kwestii swej podległości wiązali z interwencją potęg imperialnych, takich jak Imperium Rosyjskie, Wielka Brytania i Francja. W konsekwencji konflikt między tym lojalnym narodem Imperium skończył się procesem wypędzeń, które spowodowały dużą liczbę ofiar, co z kolei dało impuls debacie w dużej mierze wpływającej na politykę zagraniczną współczesnej Turcji we wszystkich jej kierunkach.
    Źródło:
    Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula; 2015, 2(44); 90-101
    2084-4689
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Mickiewicza zegarek i pieczęć
    Autorzy:
    Zieliński, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1186948.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Adam Mickiewicz
    Józef Bem
    Bolesław Rusiecki
    silver watch
    wax seal
    Ottoman medal
    Polish units in Turkey 1855
    Opis:
    The article is an analysis of an illustrated note, handwritten in Rome in 1858 by a painter from Wilno, Bolesław Rusiecki,. The note described some objects (a silver watch, a wax seal and an Ottoman medal with a ribbon), owned by a Polish monk named Tyszka or Tyszko, who was supposedly close to Adam Mickiewicz during his final weeks at Constantinople in 1855. The watch is said to belong previously to general Józef Bem, who died at Aleppo in 1850. The most important of these objects seems to be the seal with an inscription (which links it to a military unit of Polish volunteers in Turkey in 1855), a Polish eagle and Mickiewicz’s coat of arms – most probably designed by the poet himself on his deathbed.
    Źródło:
    Załącznik Kulturoznawczy; 2018, 5; 241-258
    2392-2338
    Pojawia się w:
    Załącznik Kulturoznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Związki Rosji z Krymem
    Russia’s relations with the Crimea
    Autorzy:
    Maksimiec, S.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/119482.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Akademia Sztuki Wojennej
    Tematy:
    Krym
    Rosja
    Ukraina
    aneksja
    Imperium Rosyjskie
    chanat krymski
    Tatarzy krymscy
    Turcja
    Imperium Ottomańskie
    Crimea
    Russia
    Ukraine
    annexation
    Russian Empire
    Crimean Khanate
    Crimean Tatars
    Turkey
    Ottoman Empire
    Opis:
    Rosyjskie gwarancje integralności terytorialnej Ukrainy (w tym przynależności Krymu do Ukrainy), w zamian za rezygnację przez nią z broni nuklearnej, zagwarantowane w podpisanym w grudniu 1994 r. w Budapeszcie przez Rosję, USA, Wielką Brytanię i Ukrainę tzw. Memorandum Budapeszteńskim okazały się nic nie znaczącym świstkiem papieru. Rosja nigdy nie pogodziła się z utratą Krymu, przyznanego w 1954 r. przez ówczesnego przywódcę ZSRR Nikitę Chruszczowa Ukrainie. W czasach istnienia Związku Radzieckiego nie miało to większego znaczenia. Po jego rozpadzie Rosja postawiła sobie za cel jego odzyskanie. Sposobność nadarzyła się w 2014 r. Prezydent Federacji Rosyjskiej Władimir Putin wykorzystał chaos wewnętrzny na Ukrainie do aneksji Krymu, rękoma jego rosyjskich mieszkańców. Jako usprawiedliwienie aneksji podano konieczność obrony własnych obywateli, nieważne czy uzasadnioną, czy nie. Została bez skrupułów wykorzystana przez Putina. Chociaż demokratyczny świat potępił aneksję, nie zrobiło to na Rosji większego wrażenia. Po rozpadzie ZSRR Rosja mozolnie próbuje odbudować imperium, traktując Wspólnotę Niepodległych Państw jako wyłączny obszar swoich wpływów. Wykorzystuje każdą nadającą się sposobność, aby rozszerzyć swoje wpływy lub powiększyć terytorium. Krym stał się z jednym z etapów realizacji tej polityki. Dla Rosji posiadanie Krymu, słonecznej perły Morza Czarnego, jest bezcenne przede wszystkim ze względów militarnych, oprócz tego istotną rolę odgrywają aspekty polityczne i walory turystyczne. Dzięki strategicznemu położeniu Półwyspu Krymskiego nad Morzem Czarnym, a przede wszystkim bazie Floty Czarnomorskiej w Sewastopolu Rosja może sprawować kontrolę nad jego akwenem, zachować wpływy polityczne w regionie, oddziaływać na państwa leżące w jego basenie i szachować należącą do NATO Turcję. Flota Czarnomorska jest środkiem zapewnienia bezpieczeństwa militarnego Rosji na południu. Krym z Rosją najsilniej wiązały i dalej wiążą dwa elementy: baza Floty Czarnomorskiej w Sewastopolu i Rosjanie zamieszkujący półwysep. Większość mieszkańców Krymu stanowią Rosjanie: ponad 58% ludności. W dalszej kolejności są Ukraińcy (24%) i Tatarzy krymscy (12%). Rosjanie zdecydowanie przeważają w Sewastopo-lu, stanowiąc 71,6% ludności, a Ukraińcy 22,4%. Prezydent Putin, mówiąc o sprawiedliwości historycznej związanej z odzyskiwaniem dawnych terenów rosyjskich, nawiązuje do retoryki zbierania ziem ruskich przez dawnych władców moskiewskich. Jednak Krym nigdy nie był częścią Rusi. Z kolei Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej posunęło się dalej w fałszowaniu historii, nazywając Krym odwieczną częścią Rosji, chociaż został do niej przyłączony w 1783 r. Przed aneksją dokonaną przez carycę Katarzynę 231 lat temu Półwysep Krymski nie miał z Rosją nic wspólnego. Od 1443 r. był częścią samodzielnego chanatu krymskiego, który następnie został uzależniony od Turcji. Przez kilka wieków chanat rywalizował z państwem moskiewskim o przejęcie terytoriów po Wielkiej Ordzie. Ostatecznie uległ w tej walce, ale stanowił duże zagrożenie dla państwa rosyjskiego. Car Rosji Piotr Wielki próbował bezskutecznie zdobyć dostęp do Morza Czarnego. Ostatecznie zrealizowała to caryca Katarzyna II, zdobywając i przyłączając Krym do Rosji. Poddany rosyjskiej kolonizacji i rusyfikacji, z czasem zatracił swój unikatowy tatarski charakter. Dużą rolę na rzecz posiadania Krymu przez Rosję odegrały także jego walory turystyczne. Najpierw okazał się rajem turystycznym dla dworu carskiego, arystokracji, później komunistycznej wierchuszki, a następnie społeczeństwa Związku Radzieckiego. Stał się synonimem luksusowych wakacji – pod palmami, w pełnym słońcu, na kamienistej wprawdzie plaży u stóp wysokich gór, wciskających się w błękitne, ciepłe wody. Podstawową gałęzią gospodarki Krymu jest turystyka. Nie tylko typowa turystyka wypoczynkowo-rekreacyjna, ale także zdrowotna (liczne sanatoria i uzdrowiska). Prezydent Putin ma nadzieję, że wkrótce półwysep będzie przyciągał rzesze turystów z całego świata.
    Russia’s guarantees of respect for the territorial integrity of Ukraine (including the fact that Crimea belongs to Ukraine) in exchange for Ukraine getting rid of nuclear weapons, was guaranteed by the agreement called the Budapest Memorandum, signed in December 1994 in Budapest by Russia, the United States, Great Britain and Ukraine. The Memorandum of Budapest turned out to be a meaningless piece of paper. Russia has never given up the loss of Crimea, granted to Ukraine in 1954 by the then Soviet leader, Nikita Khrushchev. In the days of the Soviet Union, it did not really matter. After the collapse of the USSR, Russia’s main objective was to get back the Crimea. The opportunity arose in 2014. The President of the Russian Federation, Vladimir Putin, took advantage of the internal chaos in Ukraine in order to annex the Crimea, by the hands of its Russian residents. He justified the annexation by the need to defend its citizens, whether justified or not. This was unscrupulously exploited by Putin. While the democratic world condemned the annexation, it did not make much of an impression on Russia. Ever since the collapse of the USSR, Russia has been trying to maintain its dominant position in the post-Soviet area by treating it as the exclusive area of its influence. It treats the Commonwealth of Independent States as an exclusive area of its influence and uses every opportunity to expand its influence or enlarge the area. Crimea has become one of the stages for execution of this policy. The possession of Crimea by Russia, sunlit pearl of the Black Sea, is especially invaluable due to military aspects, political aspects and tourist attractions. Due to the strategic location of the Crimean peninsula on the Black Sea, and especially the base of the Black Sea Fleet in Sevastopol, Russia can exercise control over its area, keep political influence in the region, have an effect on countries lying in its reservoir and checkmate Turkey, a member of NATO. The Black Sea Fleet is a means of ensuring Russia’s military security in the south. Crimea and Russia were inextricably bound and are still bound by two elements: the base of the Black Sea Fleet in Sevastopol and the Russians living in the peninsula. The majority of Crimean inhabitants are Russians, who comprise over 58% of the population. Subsequently, there are Ukrainians (24%) and Crimean Tatars (12%). Russians predominate in Sevastopol: they make up 71.6% of the city’s population and only 22.4% of Ukrainians live in the city. President Putin spoke about historical justice related to regaining former Russian territories and referred to the old rhetoric of the Muscovite rulers who gathered Russian lands. However, the Crimea has never been a part of Rus’. In turn, the Ministry of Foreign Affairs of the Russian Federation went further with the falsification of history and called Crimea the eternal part of Russia, even though it was annexed to Russia in 1783. The Crimean peninsula had nothing in common with Russia prior to annexation by Empress Catherine 231 years ago. From 1443, it became part of the independent Crimean Khanate, which was then dependent on Turkey. The Khanate had fought with Muscovy for takeover of Great Horde territories for several centuries. Ultimately, the Khanate was defeated by Russia but it constituted a great threat to the Russian state. Tsar Peter the Great unsuccessfully tried to gain access to the Black Sea. Eventually, this it was achieved by Empress Catherine II, who conquered and annexed Crimea to Russia. It was subjected to Russian colonisation and russification and, over time, it lost its unique Tatar character. The Crimean tourist attractions played an important role for Russia. In the beginning, it became a tourist resort for the Tsar’s court, the aristocracy, the Communist top brass, and then Soviet society. It has become a synonym for luxury holidays under palm trees, in full sun, although on a rocky beach at the foot of high mountains that pressed-up in the blue, warm water. One of the main branches of the Crimean economy is tourism - not only typical leisure and recreational tourism, but also medicinal tourism (with numerous sanatoriums and spas). President Putin hopes that Crimea will attract large numbers of tourists from all over the world soon.
    Źródło:
    Zeszyty Naukowe AON; 2015, 3(100); 55-87
    0867-2245
    Pojawia się w:
    Zeszyty Naukowe AON
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Władysław Jabłonowski – polski lekarz w osmańskiej służbie. Znawca i badacz Wschodu
    Władysław Jabłonowski – Polish Physician in the Ottoman Service. An Expert and Researcher of the East
    Autorzy:
    Siemieniec-Gołaś, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2057700.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    Władysław Jabłonowski – lekarz w armii osmańskiej
    pamiętniki
    publikacje medyczne
    obraz dziewiętnastowiecznej Turcji
    Władyslaw Jabłonowski – physician in the Ottoman army
    memoirs
    medical publications
    image of the 19th century Turkey
    Opis:
    W XIX w. wielu polskich emigrantów politycznych, uciekając przed represjami zaborców, znalazło schronienie w Turcji osmańskiej. Wśród nich byli wykształceni specjaliści, lekarze, wojskowi, inżynierowie. Ich umiejętności i wiedza okazały się niezwykle cenne i pomocne w potrzebującej głębokich reform zacofanej Turcji. Wśród Polaków pracujących w służbie Wysokiej Porty znalazł się również uczestnik powstania styczniowego, z wykształcenia lekarz – Władysław Jabłonowski. Przebywając w Turcji przez niemal trzydzieści lat, służył swej drugiej ojczyźnie, przemierzając jako lekarz rozległe tereny imperium osmańskiego, by nieść pomoc w walce ze śmiertelnymi chorobami, których epidemie wybuchały w owym czasie na tamtych terenach. Również jako członek Międzynarodowej Komisji Sanitarnej prowadził badania nad spotykanymi w Turcji jednostkami chorobowymi, których przypadki opisywał i publikował w krakowskich i warszawskich czasopismach medycznych. W trakcie swych licznych podróży po rozległych prowincjach państwa tureckiego sporządzał mapy, które były pomocne nie tylko w jego podróżach, ale także służyły lokalnym władzom i innym osobom przemierzającym tamte tereny. Zainteresowania Jabłonowskiego nie mieściły się jedynie w ramach jego zawodowych aktywności. W czasie swoich podróży napotykał rozmaite gatunki roślin, które szczegółowo opisywał, a niektóre z nich umieszczał w przygotowywanych zielnikach. Dzieje swojego życia Jabłonowski spisał w formie bardzo obszernych pamiętników, które nie tylko dostarczają bogatych informacji o nim samym, lecz przede wszystkim tworzą obraz dziewiętnastowiecznej Turcji wraz z zamieszkującymi ją narodami, ich kulturami i obyczajami.
    In the 19th century, many Polish political emigrants fleeing the repression of the partitioners found refuge in Ottoman Turkey. Among them were educated specialists, doctors, military men, and engineers. Their skills and knowledge proved extremely valuable and helpful in a backward Turkey in need of deep reforms. Among the Poles working in the service of the High Porte was also a participant of the January Uprising, doctor Władysław Jabłonowski. While in Turkey, he served his second homeland for nearly thirty years, travelling through the vast territories of the Ottoman Empire to help fight the deadly diseases that were breaking out there at that time. Also, as a member of the International Sanitary Commission, he conducted research on illnesses encountered in Turkey, the cases of which he described and published in Cracow and Warsaw medical journals. During his numerous travels through the vast provinces of the Turkish state, he made maps that were not only useful for his journeys, but also for local authorities and other people travelling through those areas. Jabłonowski’s interests were not limited to his professional activities. During his travels, he encountered various plant species, which he described in detail, and some of them he placed in herbariums. Jabłonowski wrote his life’s work in the form of extensive memoirs, which provide rich information not only about himself but, above all, paint a picture of the nineteenth-century Turkey with its peoples, their cultures and customs.
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2021, 35, 4; 117-134
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-15 z 15

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies