Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Ottoman Empire," wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 77
Tytuł:
Likwidacja modelu osmańskiego w Bośni po 1995 roku a kryzys państwa
Autorzy:
Falski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/677875.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Bosnia and Herzegovina
Bosniaks
Bosnians
Ottoman Empire
Opis:
Abolition of the Ottoman model in Bosnia after the 1995 and the crisis of the stateIn this paper is analyzed the dis/continuity of the Ottoman tradition in Bosnia, treated not in the ethnographical or superficial perspective, but in its deeper, cultural and social aspect. The so-called Ottoman model, continued in Austro-Hungarian and Yugoslav period, was characterized by multiplicity of social actors and the lack of the obsession of national territory. The boundaries of an autonomous territory (i.e. Bosnia under Ottoman, or Habsburg and Yugoslav rule) delimitated the sphere of shared practices, and its condition depended on relations between different ethnical agents. After the 1995 predominates the tendency toward territorial and national homogenization which leads to division, and liquidation of the Bosnian state. Nonetheless, the Ottoman model is described here as ambiguous, for its inability to shape the public sphere as a space of civic subjects, not only communities. A lack of the positive idea of the state, and the lack of any legitimization of the power other than nationalism, are seen as the major sources of political and social instability in Bosnia.
Źródło:
Slavia Meridionalis; 2011, 11
1233-6173
2392-2400
Pojawia się w:
Slavia Meridionalis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chrześcijańskie małżonki sułtanów tureckich. Małżeństwa polityczne w Imperium Osmańskim XIV i XV wieku
Christian wives of the Turkish sultans. Political marriages in the Ottoman Empire 14th and 15th century
Autorzy:
Czamańska, Ilona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/909840.pdf
Data publikacji:
2013-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Ottoman empire
sultan
Balkans
Imperium Osmańskie
sułtan
Bałkany
Opis:
During the formation of the Ottoman Empire, the Ottoman rulers, similarly to the European rulers pursued a policy of the matrimonial contract, when entering into political marriages with the daughters of the Christian rulers. Christian wives were not forced to convert to Islam. Their status was clearly defined by a marriage settlement signed by the parents or brothers of a future husband. This contract provided females with the right to retain their religion, their means of sustenance to maintain their homes and mansions, as well as high status. Initially, these marriages and the related family relationships were treated very seriously, and one should not consider them to be only a manifestation of vassalization, they usually brought mutual political benefits. With time, with growing disproportions in the military capabilities of the Ottoman Empire and the Christian states in the Balkans, they became a part of political pressure. This did not mean, though, a departure from the principles of marriage contracts. The abolition of the Byzantine Empire and the Balkan countries caused a withdrawal from the policy of the sultans’ marriage contracts with Christian females, and later, a complete resignation from marriage settlements. After the conquest of the Balkans and Asia Minor, they lost their purpose.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2013, 20, 1; 47-63
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Extramarital Relations among Jews in the Ottoman Empire
Autorzy:
Bornstein-Makovetsky, Leah
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/621623.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
związki pozamałżeńskie, Żydzi, Imperium ottomańskie
extramarital relations, Jews, Ottoman Empire
Opis:
The present paper deals with the ways in which Jewish communities in the Ottoman Empire handled cases of extramarital relations (fornication) among Jewish men (married or unmarried) and unmarried women. The present study covers a wide range of Jewish legal sources from the beginning of the 16th century to the last decade of the 19th century. As we have seen, the occurrence of sexual relations out of wedlock for married men, or unmarried men and unmarried women, was an extant feature of Jewish society; it was almost certainly much more widespread than adultery. Particularly common were relations between the betrothed, usually leading to marriage. Similarly, cases were common of unmarried women, often maidservants in Jewish homes, who had sexual liaisons with different men. Most of the surviving sources deal with women’s pregnancy and their demands that the men marry them, or at least acknowledge their paternity and pay child support for the babies. Jewish society stood guard over its sexual morality, deliberating about cases of extramarital pregnancy within the confines of the local legal court. The communities’ supervision of sexual morality led to the enactment of new decrees in some places and in rare cases, the offenders involved would be punished by lashes. We learn that Jewish society attempted to conceal sexual offenses from the eyes of the Muslim rulers.
Źródło:
Miscellanea Historico-Iuridica; 2014, 13, 2; 25-45
1732-9132
2719-9991
Pojawia się w:
Miscellanea Historico-Iuridica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nad wodami Zatoki Perskiej. Brytyjsko-osmańskie stosunki za panowania Abdülhamida II
On the shores of the Persian Gulf. British-Ottoman relations during the reign of Abdul Hamid II (1876-1909)
Autorzy:
Malinowski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/909798.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
The Persian Gulf
Abdülhamid II
The Arabian Peninsula
Ottoman empire
Great Britain
Zatoka Perska
Półwysep Arabski
Imperium Osmańskie
Wielka Brytania
Opis:
The main purpose of the article is an attempt to present the relationship that occurred between London and Constantinople during the reign of Abdülhamid II within in the Persian Gulf region and to show the effects of the British policy, which greatly limited the Ottoman sovereignty in the area. The Ottoman forces conquered Arabia and the Persian Gulf during the era of the Süleyman I. The influence of the Ottomans had loosened to a great extent in the following ages. Britain emerged as the winner of the showdown among the Western Great Powers in the Gulf in the 19th century and subsequently it established its supremacy over the region. The Anglo-Ottoman relations relations greatly deteriorated with the beginning of Abdülhamid II`s rule. The British menace to the Ottoman existence in the Gulf was the consequence of the shift in the British policy aiming at the breakdown and disintegration of the Ottoman Empire. Evidence of the British threat to the Ottoman presence in the region was that Britain, in principle, did not want any challenge to its supremacy in the region, so it thwarted all foreign interventions into the Gulf.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2014, 21, 1; 151-162
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stosunki polsko-mołdawskie za czasów hispodarstwa Stefana Tomszy II (1612–1615)
Polish-Moldova relations in the times of ruler of Stefan Tomsza II (1612-1615)
Autorzy:
Constantinov, Valentin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1395202.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Rzeczpospolita,
Moldavia,
Ottoman Empire,
Constantin Movilă,
Ştefan Tomşa II
Opis:
Changing of Constantin Movilăwith Stephen Tomşa II without consent of Poles was a violation from the viewpoint of Poles, the agreements concluded between Poland and the Ottoman Empire from the time the enthronement in the seat by the Polish army of Jeremiah Movilă. Each side had its righteousness. Ottomans said that they changed of Constantine Movilăwith Ştefan Tomşa II because son of Jeremiah Movilăgive the help to Radu Şerban in his campaign in Transylvania, which was not supposed to do and was even warned of this. For their part, the Poles saw the gesture Ottoman ruler not a simple change but a first step in a long series of actions that would jeopardize the safety and soundness of Rzeczpospolita.
Źródło:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2014, 21; 114-120
1232-1575
Pojawia się w:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The French Conquest of Algiers
Autorzy:
Zalewski, Zygmunt Stefan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1627326.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Algeria
France
Ottoman Empire
Barbary piracy
Lord Palmerston
“independence and integrity” doctrine
fly-whisk incident
Opis:
Po zakończeniu wojen epoki napoleońskiej, mocarstwa – a głównie zachodnioeuropejskie z Wielką Brytanią włącznie – nie angażowały się zbyt mocno w sprawy Bliskiego Wschodu. Jednakże wytworzona sytuacja polityczna nie oznaczała nadejścia ery pokoju w opisywanym regionie świata. Jeszcze podczas walk z napoleońską Francją, a zwłaszcza tuż po ich zakończeniu, w północno-zachodniej części Afryki pojawiło się oraz zaczęło nabrzmiewać nowe zarzewie konfliktów międzynarodowych, które w niedalekiej przyszłości miały doprowadzić do poważnych następstw politycznych i gospodarczych. Po 29 latach od zakończenia kampanii napoleońskiej w Oriencie instalacja imperializmu francuskiego w Afryce Północnej stała się faktem dokonanym. Zdobyty przyczółek – jakim była Algieria – stanowił niezłą bazę do rozwinięcia ekspansji we wszystkich kierunkach Czarnego Lądu. Rząd w Paryżu niezwłocznie wykorzystał tę okoliczność i jeszcze w tym samym roku rozpoczął proces kolonizacji sąsiedniej Tunezji. Rozszerzający się od 1830 roku francuski kolonializm w Maghrebie przyniósł nieodwracalne następstwa państwom położonym w basenie Morza Śródziemnego, Afryce Zachodniej oraz głównym mocarstwom europejskim. Na ponad 100 lat wywarł poważny wpływ na kształtowanie się polityki międzynarodowej nie tylko na omawianym obszarze, lecz także w świecie.
The article is an attempt to present and discuss – based on the struggle against Barbary pirates and corsairs waged in the Mediterranean Sea – dynamic and complex political and economic processes as well as diplomatic efforts that contributed to the French conquest of Algiers in 1830. The first three decades of the 19th century were among the most turbulent periods in the history of the French nation. Defeated and humiliated by the enemy coalition in 1815, France did not give up on her “imperial dream”, this time trying to make it come true in a non-distant Maghreb. The way to achieve this goal was, however, quite bumpy. At that time, the western part of the Mediterranean Sea was an arena of competition, mainly between the United States and Great Britain. After all, this turned out to be very favourable to France. Wishing to introduce an extra element into the game, eliminate rivals for overseas supremacy, as well as win Russia – that was gradually strengthening her influence in the eastern part of the Mediterranean Sea – as an ally, at the end of the 1820’s Great Britain became an advocate of her neighbour across the English Channel. Gradually regaining her economic potential and international importance, France reached for Algiers by entering the armed conflict. However, the French stronghold in Maghreb would soon pose a major challenge to the British colonialism in Africa. Expressing their major concern over the security of so-called “imperial route” leading via the Mediterranean sea, British politicians and statesmen adopted a new political stance toward the declining Ottoman Empire. Owing to their “independence and integrity” doctrine (formulated in 1830’s), the rich Ottoman heritage managed to “survive” by the outbreak of World War II.
Źródło:
Studia Maritima; 2014, 27, 1; 41-59
0137-3587
2353-303X
Pojawia się w:
Studia Maritima
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Historical Background and the Present State of Turkish-French Relations
Tło historyczne i stan obecny stosunków turecko-francuskich
Autorzy:
Aslan, Davut Han
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/440081.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:
Turkey
France
genocide
Ottoman Empire
Ottoman capitulations
Turcja
Francja
ludobójstwo
Imperium Osmańskie
kapitulacje osmańskie
Opis:
The initial traces of mutual relations between Paris and Ankara date back to the 16th century. During the Ottoman Empire, bilateral relations between the Empires flourished in terms of economic relations where France enjoyed capitulations. The French-Turkish relations encompass both alliances and wars. Currently there exist serious dissidences in terms of democracy, human rights and freedom issues. Apart from that Paris’s opposition of Turkey’s future full European Union membership blocking five chapters and accepting genocide claims against the so-called Armenian genocide, Turkey’s Kurdish question constitute a huge obstacle for the future development of French-Turkish relations.
Pierwsze ślady wzajemnych stosunków między Paryżem i Ankarą prowadzą do XVI wieku. W czasach Imperium Osmańskiego stosunki dwustronne między imperiami kwitły w sensie stosunków gospodarczych, gdy Francja korzystała z kapitulacji osmańskich. Stosunki francusko-tureckie obejmują zarówno alianse, jak i wojny. Obecnie istnieją poważne rozbieżności, jeżeli chodzi o kwestie demokracji, praw człowieka i swobód. Poza tym sprzeciw Paryża wobec przyszłego pełnego członkostwa Turcji w Unii Europejskiej, blokujący pięć rozdziałów [Traktatu] i akceptujący uznanie kwestii tzw. ludobójstwa Ormian, kwestia Kurdów tureckich, stanowią ogromną przeszkodę dla przyszłego rozwoju stosunków francusko-tureckich.
Źródło:
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula; 2014, 3(41); 122-135
2084-4689
Pojawia się w:
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Turcy i Imperium Osmańskie w proroctwach południowosłowiańskich
The Turks and the Ottoman Empire in South Slavonic prophecies
Autorzy:
Dziadul, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/909805.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Ottoman Empire
anti-Islamic ideas
prophecy
Turks
the South Slavs
Imperium Osmańskie
idee antyislamskie
proroctwo
Turcy
Słowianie Południowi
Opis:
The main aim of this work is the presentation and analysis of anti-turkish and anti-Islamic ideas found in the South Slavonic prophecies. Prophetic and apocalyptic literature developed in two connected directions in the Ottoman period among the Orthodox Slavs in the Balkans. On the one hand, old prophetic and apocalyptic material (such as the Revelation of Pseudo-Methodius, prophecies of Leo the Wise, the apocryphal Visions of Daniel) was actualized according to new historical-political circumstances. On the other hand, new anti-turkish prophecies were created in that period. However, marginal glosses, interpolations or compilations were often used in that process. Anti-Turkish and anti-Islamic ideas focused mainly on the future Ottoman doom and the image of the legendary emperor who was supposed to defeat the “Ishmaelites”
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2014, 21, 1; 25-36
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zygmunt Abrahamowicz jako historyk
Zygmunt Abrahamowicz as a Historian
Autorzy:
Kołodziejczyk, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/440329.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Związek Karaimów Polskich. Karaimska Oficyna Wydawnicza Bitik
Tematy:
Turkologia
Imperium Otomańskie
Pasza Kara Mustafa
Bitwa pod Wiedniem
Turcology
the Ottoman Empire
Kara Mustafa Pasha
the Battle of Vienna
Opis:
Autor wspomina swoje kontakty z Zygmuntem Abrahamowiczem, nieżyjącym już znanym polskim turkologiem pochodzenia karaimskiego. Oprócz katalogu osmańskich dokumentów znajdujących się w polskich archiwach, Abrahamowicz wydał kilka osmańskich i krymskich tekstów historycznych, opatrując je bogatymi przypisami. Był on nie tylko znakomitym językoznawcą, lecz także historykiem. Wysunął, na przykład, nader przekonującą tezę, iż w 1683 r. Wielki Wezyr kara Mustafa nie zamierzał wziąć Wiednia szturmem, lecz miał nadzieję na poddanie miasta przez jego obrońców. Taka kapitulacja spowodowałaby, że łupy ze zdobytego miasta trafiłyby do sułtańskiego skarbca, podczas gdy w wypadku zdobycia miasta szturmem zostałyby przechwycone przez żołnierzy.
The author recalls his contacts with Zygmunt Abrahamowicz, the late,eminent Polish Turkologist of Karaite origin. In addition to the catalogue of Ottoman documents held in the Polish archives, Abrahamowicz edited several Ottoman and Crimean historical texts, providing them with rich annotations. He was not only a distinguished linguist, but also a historian. For instance, he formulated the highly persuasive hypothesis that, in 1683, Grand Vizier Kara Mustafa had not intended to take Vienna by general assault, as he was hoping instead for the capitulation of the besieged garrison there. Such a capitulation would have ensured that the spoils to be found in Vienna would have been guaranteed for the Ottoman treasury whereas in a general assault they would have been captured by the soldiers.
Autor wspomina swoje kontakty z Zygmuntem Abrahamowiczem, nieżyjącym już znanym polskim turkologiem pochodzenia karaimskiego. Oprócz katalogu osmańskich dokumentów znajdujących się w polskich archiwach, Abrahamowicz wydał kilka osmańskich i krymskich tekstów historycznych, opatrując je bogatymi przypisami. Był on nie tylko znakomitym językoznawcą, lecz także historykiem. Wysunął, na przykład, nader przekonującą tezę, iż w 1683 r. Wielki Wezyr kara Mustafa nie zamierzał wziąć Wiednia szturmem, lecz miał nadzieję na poddanie miasta przez jego obrońców. Taka kapitulacja spowodowałaby, że łupy ze zdobytego miasta trafiłyby do sułtańskiego skarbca, podczas gdy w wypadku zdobycia miasta szturmem zostałyby przechwycone przez żołnierzy.
Źródło:
Almanach Karaimski; 2014, 3; 125-132
2300-8164
Pojawia się w:
Almanach Karaimski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Genocide 1915–1917 a jego współczesna recepcja
Genocide 1915–1917 and its contemporary reception
Autorzy:
Kwiatkiewicz, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/901836.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Gdańska Wyższa Szkoła Humanistyczna
Tematy:
Armenian genocide
Holocaust
Ottoman Empire
Kurds massacre
ludobójstwo Ormian
Imperium Osmańskie
masakra Kurdów
Opis:
The carnage made during the First World War on the Christians living in the central and eastern provinces of the Ottoman Empire found its widely reflected in the culture and art of the twentieth century. It became the theme of many works and inspiration for the creators, also outside the circle of civiliza-tion hinted communities affected by the tragedy. A special sensitivity distin-guished themselves in artistic circles in Western Europe and the United States. They formed a significant extent widespread contemporary image of the tragedy that took place a hundred years ago in the area of Western Asia. It contained far-reaching simplification and it was also politically useful, decisive for the durability of the media.
Źródło:
Studia Gdańskie. Wizje i rzeczywistość; 2015, 12; 331-340
1731-8440
Pojawia się w:
Studia Gdańskie. Wizje i rzeczywistość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kanonizacja nowomęczenników okresu niewoli tureckiej w Kościele prawosławnym i ich znaczenie
Canonization of the new-martyrs of the Ottoman period in the Orthodox Church and their importance
Autorzy:
Charkiewicz, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/420209.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
kanonizacja
święci
Kościół prawosławny
męczennicy
nowomęczennicy
Cesarstwo Osmańskie
canonization
saints
Orthodox Church
martyrs
new-martyrs
Ottoman Empire
Opis:
Artykuł poświęcony jest kwestii kanonizacji tzw. nowomęczenników bałkańskich w Kościele prawosławnym, która nie była dotychczas w języku polskim przedmiotem badań. Dotyczy on zatem świętych, którzy ponieśli śmierć za Chrystusa po zdobyciu Konstantynopola przez Turków w 1453 roku. Zasadnicze rozważania na ten temat poprzedza krótki wstęp dotyczący roli męczenników w Kościele. Artykuł odnosi się również do kwestii nazewnictwa, tj. zdefiniowania terminu „nowomęczennik” oraz jego pojawiania się w chrześcijaństwie. Z imienia znanych jest blisko 300 nowomęczenników okresu niewoli tureckiej na Bałkanach, wśród których są osoby różnych grup społecznych: hierarchowie, władcy, mnisi, żonaci kapłani i osoby świeckie. Jest to zapewne jedynie nieduża część osób, które poniosły w tym okresie śmierć w obronie Prawosławia. Badacze dzielą ich na cztery grupy, które też autor omawia. Ich kult przez długie wieki miał ograniczony charakter ze względu na obawy przed konsekwencjami ze strony władz tureckich. Tylko część spośród nich została kanonizowana po 1821 r., gdy w wyniku powstania niepodległościowego Grecja odzyskała niepodległość. W artykule znajduje się również omówienie kwestii znaczenia nowomęczenników okresu niewoli tureckiej dla Kościoła prawosławnego i wiernych. Znaczenie to podkreślali już im współcześni. Jest ono wielopłaszczyznowe i nawiązuje do roli jaką w Kościele od początków jego istnienia posiadali męczennicy.
Article is devoted to the issue of the canonization of the so-called new-martyrs of the Balkans in the Orthodox Church, the issue that has not been in the Polish language studied yet. It concerns the saints who died for Christ after the conquest of Constantinople by the Turks in 1453. The considerations on the subject is preceded by a short introduction on the role of the martyrs in the Church. Article also refers to the issue of nomenclature, i.e. the definition of the term “new-martyr”, and its appearance in Christianity. Nearly 300 of the new-martyrs of the period of Ottoman slavery are known by the name. This group includes people of different social groups: the hierarchy, the rulers, the monks, married priests and lay people. It is probably only a small part of people who have suffered the death during this period in defense of Orthodoxy. The researchers divided them into four groups, which, the author presents. Their cult for centuries was limited because of the fear of consequences from the Turkish authorities. Only part of them was canonized after 1821, when as a result of uprising the independence of the Greece was proclaimed. The article also contains a part in which the importance of the new-martyrs of the Ottoman period for the Orthodox Church and its faithful is explained. Their importance was emphasized already by their contemporaries. This importance is multi-faceted and refers to the role of the Church plays from its beginning by the martyrs.
Źródło:
ELPIS; 2015, 17; 43-51
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O używaniu i nadużywaniu historii. Polityka historyczna i kultury pamięci w Europie Środkowo- i Południowo-Wschodniej (1791–1989)
Uses and Abuses of the Past. The Politics of History and Cultures of Remembrance in East-Central and Southeastern Europe (1791 to 1989)
Autorzy:
Patrice M., Dabrowski
Troebst, Stefan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/477206.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu
Tematy:
polityka historyczna
kultury pamięci
upamiętnienia
Europa Środkowa
Europa Środkowo-Wschodnia
Europa Południo-Wschodnia
Bałkany
imperium osmańskie
Polska–Litwa
Rosja
Habsburgowie
Węgry
Bułgaria
Chorwacja
Serbia
Czechy
Czechosłowacja
Jugosławia
Albania
Rumunia
panslawism
rytuały
reprezentacje
mity
politics of history
cultures of remembrance
commemorations
Central
Europe
East-Central Europe
Southeastern Europe
Balkans
Ottoman Empire
Poland-Lithuania
Russia
Habsburg
Hungary
Bulgaria
Croatia
Bohemia
Czechoslovakia
Yugoslavia
Romania
panslavism
rituals
representations
myths
Opis:
Uses and Abuses of the Past. The Politics of History and Cultures of Remembrance in East-Central and Southeastern Europe (1791 to 1989) The ‘long’ 19th century and the wars of the ‘short’ 20th century decisively shaped the cultures of remembrance of the national societies and nation-states of East-Central and Southeastern Europe. The national liberation movements, the wars of 1912/14–1918, the founding of new states in 1918–19, the turn to authoritarian rule in the late 1920s and the war years of 1939/41–1944/45 continue to shape – together with the legacy of communism and medieval myths – the collective memory of contemporary Poles, Hungarians, Slovaks, Czechs, Romanians, Bulgarians, Albanians, Serbs, Macedonians, Croats and others. If Oskar Halecki and Jenő Szűcs have identified a historical meso-region of a ‘wider’ East-Central Europe characterized by common structural features, one can also identify a post-imperial and post-communist ‘community of memory’ between Plžen and Poltava, Tallinn and Thessaloniki. This shaping of the past in people’ s minds has taken place in a threefold manner. First, the individual memory of quite a number of people who had experienced World War II, the interwar period and even the ‘three’ Balkans Wars is still alive. These memories differ substantially depending on ethnicity, political affiliation back then, and on present-day political needs. Those hunted during the Second World War record rather different memories than those who participated in ethnic cleansing, for example. There have been floods of memoirs written about the recent past throughout the region. Second, in these until rather recently non-literate but ‘oral’ societies family memory continues to play an important role – a role that was strengthened considerably under the decades of communism when memories not compatible with the official master narrative were suppressed. And third – and perhaps most importantly – the post-1989/91 governments’ uses and abuses of the past are primarily an iteration of the ‘politics of history’ propagated by governments of the interwar period and earlier.
Źródło:
Pamięć i Sprawiedliwość; 2015, 1(25); 15-61
1427-7476
Pojawia się w:
Pamięć i Sprawiedliwość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Relationship of Turkey with Armenia
Stosunki Turcji z Armenią
Autorzy:
Aslan, Davut Han
Celiktas, Osman Kaan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/439977.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:
Armenia
Turkey
genocide
dislocation
the Ottoman Empire
history
Turcja
ludobójstwo
wypędzenia
Imperium Osmańskie
historia
Opis:
Historical resources records the initial contacts between Turks and Armenians at 10th century as Turkic tribes commenced to immigrate to the lands today called as Anatolia. In the course of the Battle of Manzikert(1071), which is appreciated to be the milestone for Turks entrance to Anatolia, Armenians supported Turks against Byzantium imperia. Aftermaths, Turks and Armenians coexisted in this geography peacefully where Armenians were called by Ottomans as loyal nation to refer their loyalty towards the Ottoman authority. Till the period when the Ottoman Empire entered to its dissolution period, Christian Armenians and Muslim Turks lived together where Armenians along with other non-Muslim minorities of the Ottoman Empire enjoyed a religious and cultural freedom. Nevertheless toward the collapse of long standing the Ottoman Empire, Armenians who were looking for their dependency with the interference of imperial powers like Russian Empire, Great Britain and France, the Armenian problem gradually became an international question. Consequently, a conflict between the loyal nations of the Empire ended with a dislocation process the end of which caused heavy casualties that emerged a debate profoundly influencing foreign policy of modern Turkey in all directions.
Źródła historyczne odnotowują pierwsze kontakty między Turkami i Ormianami w wieku X, kiedy to plemiona tureckie zaczęły napływać na tereny zwane dziś Anatolią. W trakcie Bitwy pod Manzikertem (1071 r.), która jest oceniana jako kamień milowy wejścia Turków do Anatolii, Ormianie wspierali Turków przeciwko imperiom Bizancjum. W następstwie tego Turcy i Ormianie współistnieli na tych terenach w sposób pokojowy – Ormianie byli traktowani przez Turków osmańskich jako naród lojalny, okazujący swą lojalność wobec władz państwa osmańskiego. Aż do czasu, kiedy to Imperium Osmańskie wkroczyło w okres swego rozpadu, chrześcijańscy Ormianie i muzułmańscy Turcy mieszkali razem, gdy Ormianie i inne niemuzułmańskie mniejszości Imperium Osmańskiego cieszyli się wolnością religijną i kulturową. Tym niemniej w miarę jak wielowiekowe Imperium Osmańskie chyliło się ku upadkowi, problem ormiański stawał się stopniowo zagadnieniem międzynarodowym, jako że Ormianie rozwiązanie kwestii swej podległości wiązali z interwencją potęg imperialnych, takich jak Imperium Rosyjskie, Wielka Brytania i Francja. W konsekwencji konflikt między tym lojalnym narodem Imperium skończył się procesem wypędzeń, które spowodowały dużą liczbę ofiar, co z kolei dało impuls debacie w dużej mierze wpływającej na politykę zagraniczną współczesnej Turcji we wszystkich jej kierunkach.
Źródło:
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula; 2015, 2(44); 90-101
2084-4689
Pojawia się w:
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Związki Rosji z Krymem
Russia’s relations with the Crimea
Autorzy:
Maksimiec, S.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/119482.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Akademia Sztuki Wojennej
Tematy:
Krym
Rosja
Ukraina
aneksja
Imperium Rosyjskie
chanat krymski
Tatarzy krymscy
Turcja
Imperium Ottomańskie
Crimea
Russia
Ukraine
annexation
Russian Empire
Crimean Khanate
Crimean Tatars
Turkey
Ottoman Empire
Opis:
Rosyjskie gwarancje integralności terytorialnej Ukrainy (w tym przynależności Krymu do Ukrainy), w zamian za rezygnację przez nią z broni nuklearnej, zagwarantowane w podpisanym w grudniu 1994 r. w Budapeszcie przez Rosję, USA, Wielką Brytanię i Ukrainę tzw. Memorandum Budapeszteńskim okazały się nic nie znaczącym świstkiem papieru. Rosja nigdy nie pogodziła się z utratą Krymu, przyznanego w 1954 r. przez ówczesnego przywódcę ZSRR Nikitę Chruszczowa Ukrainie. W czasach istnienia Związku Radzieckiego nie miało to większego znaczenia. Po jego rozpadzie Rosja postawiła sobie za cel jego odzyskanie. Sposobność nadarzyła się w 2014 r. Prezydent Federacji Rosyjskiej Władimir Putin wykorzystał chaos wewnętrzny na Ukrainie do aneksji Krymu, rękoma jego rosyjskich mieszkańców. Jako usprawiedliwienie aneksji podano konieczność obrony własnych obywateli, nieważne czy uzasadnioną, czy nie. Została bez skrupułów wykorzystana przez Putina. Chociaż demokratyczny świat potępił aneksję, nie zrobiło to na Rosji większego wrażenia. Po rozpadzie ZSRR Rosja mozolnie próbuje odbudować imperium, traktując Wspólnotę Niepodległych Państw jako wyłączny obszar swoich wpływów. Wykorzystuje każdą nadającą się sposobność, aby rozszerzyć swoje wpływy lub powiększyć terytorium. Krym stał się z jednym z etapów realizacji tej polityki. Dla Rosji posiadanie Krymu, słonecznej perły Morza Czarnego, jest bezcenne przede wszystkim ze względów militarnych, oprócz tego istotną rolę odgrywają aspekty polityczne i walory turystyczne. Dzięki strategicznemu położeniu Półwyspu Krymskiego nad Morzem Czarnym, a przede wszystkim bazie Floty Czarnomorskiej w Sewastopolu Rosja może sprawować kontrolę nad jego akwenem, zachować wpływy polityczne w regionie, oddziaływać na państwa leżące w jego basenie i szachować należącą do NATO Turcję. Flota Czarnomorska jest środkiem zapewnienia bezpieczeństwa militarnego Rosji na południu. Krym z Rosją najsilniej wiązały i dalej wiążą dwa elementy: baza Floty Czarnomorskiej w Sewastopolu i Rosjanie zamieszkujący półwysep. Większość mieszkańców Krymu stanowią Rosjanie: ponad 58% ludności. W dalszej kolejności są Ukraińcy (24%) i Tatarzy krymscy (12%). Rosjanie zdecydowanie przeważają w Sewastopo-lu, stanowiąc 71,6% ludności, a Ukraińcy 22,4%. Prezydent Putin, mówiąc o sprawiedliwości historycznej związanej z odzyskiwaniem dawnych terenów rosyjskich, nawiązuje do retoryki zbierania ziem ruskich przez dawnych władców moskiewskich. Jednak Krym nigdy nie był częścią Rusi. Z kolei Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej posunęło się dalej w fałszowaniu historii, nazywając Krym odwieczną częścią Rosji, chociaż został do niej przyłączony w 1783 r. Przed aneksją dokonaną przez carycę Katarzynę 231 lat temu Półwysep Krymski nie miał z Rosją nic wspólnego. Od 1443 r. był częścią samodzielnego chanatu krymskiego, który następnie został uzależniony od Turcji. Przez kilka wieków chanat rywalizował z państwem moskiewskim o przejęcie terytoriów po Wielkiej Ordzie. Ostatecznie uległ w tej walce, ale stanowił duże zagrożenie dla państwa rosyjskiego. Car Rosji Piotr Wielki próbował bezskutecznie zdobyć dostęp do Morza Czarnego. Ostatecznie zrealizowała to caryca Katarzyna II, zdobywając i przyłączając Krym do Rosji. Poddany rosyjskiej kolonizacji i rusyfikacji, z czasem zatracił swój unikatowy tatarski charakter. Dużą rolę na rzecz posiadania Krymu przez Rosję odegrały także jego walory turystyczne. Najpierw okazał się rajem turystycznym dla dworu carskiego, arystokracji, później komunistycznej wierchuszki, a następnie społeczeństwa Związku Radzieckiego. Stał się synonimem luksusowych wakacji – pod palmami, w pełnym słońcu, na kamienistej wprawdzie plaży u stóp wysokich gór, wciskających się w błękitne, ciepłe wody. Podstawową gałęzią gospodarki Krymu jest turystyka. Nie tylko typowa turystyka wypoczynkowo-rekreacyjna, ale także zdrowotna (liczne sanatoria i uzdrowiska). Prezydent Putin ma nadzieję, że wkrótce półwysep będzie przyciągał rzesze turystów z całego świata.
Russia’s guarantees of respect for the territorial integrity of Ukraine (including the fact that Crimea belongs to Ukraine) in exchange for Ukraine getting rid of nuclear weapons, was guaranteed by the agreement called the Budapest Memorandum, signed in December 1994 in Budapest by Russia, the United States, Great Britain and Ukraine. The Memorandum of Budapest turned out to be a meaningless piece of paper. Russia has never given up the loss of Crimea, granted to Ukraine in 1954 by the then Soviet leader, Nikita Khrushchev. In the days of the Soviet Union, it did not really matter. After the collapse of the USSR, Russia’s main objective was to get back the Crimea. The opportunity arose in 2014. The President of the Russian Federation, Vladimir Putin, took advantage of the internal chaos in Ukraine in order to annex the Crimea, by the hands of its Russian residents. He justified the annexation by the need to defend its citizens, whether justified or not. This was unscrupulously exploited by Putin. While the democratic world condemned the annexation, it did not make much of an impression on Russia. Ever since the collapse of the USSR, Russia has been trying to maintain its dominant position in the post-Soviet area by treating it as the exclusive area of its influence. It treats the Commonwealth of Independent States as an exclusive area of its influence and uses every opportunity to expand its influence or enlarge the area. Crimea has become one of the stages for execution of this policy. The possession of Crimea by Russia, sunlit pearl of the Black Sea, is especially invaluable due to military aspects, political aspects and tourist attractions. Due to the strategic location of the Crimean peninsula on the Black Sea, and especially the base of the Black Sea Fleet in Sevastopol, Russia can exercise control over its area, keep political influence in the region, have an effect on countries lying in its reservoir and checkmate Turkey, a member of NATO. The Black Sea Fleet is a means of ensuring Russia’s military security in the south. Crimea and Russia were inextricably bound and are still bound by two elements: the base of the Black Sea Fleet in Sevastopol and the Russians living in the peninsula. The majority of Crimean inhabitants are Russians, who comprise over 58% of the population. Subsequently, there are Ukrainians (24%) and Crimean Tatars (12%). Russians predominate in Sevastopol: they make up 71.6% of the city’s population and only 22.4% of Ukrainians live in the city. President Putin spoke about historical justice related to regaining former Russian territories and referred to the old rhetoric of the Muscovite rulers who gathered Russian lands. However, the Crimea has never been a part of Rus’. In turn, the Ministry of Foreign Affairs of the Russian Federation went further with the falsification of history and called Crimea the eternal part of Russia, even though it was annexed to Russia in 1783. The Crimean peninsula had nothing in common with Russia prior to annexation by Empress Catherine 231 years ago. From 1443, it became part of the independent Crimean Khanate, which was then dependent on Turkey. The Khanate had fought with Muscovy for takeover of Great Horde territories for several centuries. Ultimately, the Khanate was defeated by Russia but it constituted a great threat to the Russian state. Tsar Peter the Great unsuccessfully tried to gain access to the Black Sea. Eventually, this it was achieved by Empress Catherine II, who conquered and annexed Crimea to Russia. It was subjected to Russian colonisation and russification and, over time, it lost its unique Tatar character. The Crimean tourist attractions played an important role for Russia. In the beginning, it became a tourist resort for the Tsar’s court, the aristocracy, the Communist top brass, and then Soviet society. It has become a synonym for luxury holidays under palm trees, in full sun, although on a rocky beach at the foot of high mountains that pressed-up in the blue, warm water. One of the main branches of the Crimean economy is tourism - not only typical leisure and recreational tourism, but also medicinal tourism (with numerous sanatoriums and spas). President Putin hopes that Crimea will attract large numbers of tourists from all over the world soon.
Źródło:
Zeszyty Naukowe AON; 2015, 3(100); 55-87
0867-2245
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe AON
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Demokracja po turecku
Democracy in Turkish Style
Autorzy:
Chmielowska, Danuta
Sobczak, Mikołaj
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/558031.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Centrum Europejskie
Tematy:
Ottoman Empire
Turkey
Democracy
Constitution
Opis:
The text is an attempt to present the democratization’s process of the Republic of Turkey. The Republic was proclaimed in 1923. In the introduction the authors recalled an earlier period, namely the second half of XIXth century, when in the Ottoman Empire had occured the ideas of constitutional order (1876). The Empire had been looking for ways and means to join the modern world following earlier examples of European monarchies.The next period- the fi rst half of XXth century – was marked by the Republic of Turkey.There are striking similarities between emerging the Republic of Turkey and the Second Polish Republic. The emergences not only took place at the same time but also had been driven by similar factors and processes. In the both cases countries were led by great personalities, who had not belonged to the core nations, which they headed to democracy. The both leaders had to face powers willing to destroy young democracies and unfriendly attitudes of the Western powers.They both also „miraculously” saved their countries when enemies’ troops were close to the capitals. After the World War II our ways to democracy were different. Today, however, we can see that the ways led in the same direction and theywere infl uenced by similar circumstances. Perhaps these circumstances have caused that the political developments in both countries are almost identical. 1. The both above mentioned leaders at the beginning of the last century made coup d’etat by military force. 2. In Poland, after WWII politicians had been under the supervision of „brotherly neighbor”. In Turkey the supervision was performed by the military. Perhaps it created longing for a new leader. 3. In both countries the roles of religion and its institutions were marginalized. Perhaps this stimulated desire for a chief motivated by the faith. Perhaps it is not a coincidence that both Poland and Turkey are looked upon by the West as countries leading in democratic transformations in their respective regions, which for obscure reasons have started to move towards an authoritarian rule. In both cases foreign observers talk about the lack of understanding of the essence of democracy, which is a consensus by the societies as well as by the ruling elites. In each state power is exercised by a single party of chieftain character and the permanent expansion of power at the expence of democratic institutions has been justified as the will of nation as a whole.
Źródło:
Studia Europejskie - Studies in European Affairs; 2016, 4; 205-232
1428-149X
2719-3780
Pojawia się w:
Studia Europejskie - Studies in European Affairs
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 77

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies