Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Neoclassicism" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Проблема ідентифікації творчості Лесі Українки
Lesia Ukrainkas Literary Works Problem of Indentification
Problem identyfikacji twórczości Łesi Ukrainki
Autorzy:
Siryk, Ludmiła
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1877116.pdf
Data publikacji:
2019-11-04
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
literatura ukraińska
Łesia Ukrainka
kierunek artystyczny
neoromantyzm
neoklasycyzm
identyfikacja twórczości
Ukrainian literature
Lesya Ukrainka
literary
artistic direction
neo-romanticism
neoclassicism
identification of literary heritage
Opis:
W artykule podjęto istniejący w literaturoznawstwie problem identyfikacji twórczości Łesi Ukrainki (1871-1913). W literaturoznawstwie ukraińskim pod wpływem teorii narodników historycznie została ukształtowana tradycja zaliczająca pisarkę do neoromantyzmu. Wbrew temu poglądowi w proponowanym badaniu wysunięto tezę o przynależności pisarki dо klasycystycznego typu twórczości, mianowicie do neoklasycyzmu jako jednego z kierunków modernizmu europejskiego. Swoje twierdzenia autor argumentuje na podstawie poglądów pisarki dotyczących samoidentyfikacji, а także materiałów historyczno-literackich і prac krytycznoliterackich neoklasyków ukraińskich pierwszej fali, którzy rozwinęli swoją działalność w latach 20. XX wieku. Wyniki badań świadczą o zdecydowanym zaprzeczeniu przez Łesię Ukrainkę opinii o niej, którą sformułował czołowy przedstawiciel narodnickiej koncepcji S. Jefremow. Pisarka uważała ją za tendencyjną i nieadekwatną. Pokazano, że w latach 1914-1930 neoklasycy kijowscy: М. Draj-Chmara, М. Zerow, P. Fyłypowycz, М. Rylski i Jurij Kłen argumentowali europeizm pisarki i realizację przez nią artystyczno-światopoglądowych zasad neoklasycyzmu, mianowicie: zwrócenie się do antyku, wykorzystanie і reinterpretacja „wiecznych obrazów” і istniejących fabuł tradycji śródziemnomorskiej, synteza wartości uniwersalnych i narodowych, indywidualny wybór і twórczy mimesis, synkretyzm kulturowy i stylowy, antropocentryzm, dystans do szarej codzienności, moralizatorstwo, aktywność obywatelska. Artykuł stanowi próbę zaakcentowania konieczności weryfikacji istniejących opinii oraz identyfikacji twórczości według kryterium estetycznego.
The article raised the issue of identification of Lesya Ukrainka’s literary heritage (1871-1913). Ukrainian literary science being under the influence of Narodnik (populist) tradition historically treated her as a representative of neo-romanticism. Contrary to this point of view this study puts forward the thesis that the writer belongs to the classicism, namely to the neoclassicism as a form of European modernism. This statement is based on the expressed by the playwright point of view as to the self-identification, as well as historical and literary materials, and literary criticism works of Ukrainian neoclassics of the so called first wave, which have developed their activity in the 20-th years of the 20-th century. Results of the study indicate a emphatic denial by the poet of her characteristics as had been formulated by the leading representative of the Narodnik S. Yefremov. The writer considered it biased and inadequate. It was found out that the kiev neoclassic in the years 1914-1930 M. Dray-Khmara, M. Zerov, P. Fylypovych, M. Rylsky and Yurii Klen backed up the statement that Lesya Ukrainka belonged to Europian literary tradition which is supported by her implementation of artistic and philosophical neoclassicism devices such as appeal to antiquity, the use and reinterpretation of „eternal images” and „traveling stories”, mediterranean tradition, individual choice and creative mimesis, cultural and stylistic syncretism, synthesis of universal with national, anthropocentrism, distancing from the trivial, moralizing, social activity. The article is an attempt to emphasize the need to review existing opinions and of identification creativity according to the aesthetic criterion.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 7; 155-168
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Естетико-художні засади неокласицизму в творчості Лесі Українки
Aesthetic-Artistic Elements of Neoclassicism in Lesya Ukrainka’s Works
Estetyczno-artystyczne elementy neoklasycyzmu w twórczości Łesi Ukrainki
Autorzy:
Siryk, Lyudmyla
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1929315.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Łesia Ukrainka
neoklasycy kijowscy
światopogląd estetyczny
literaturoznawstwo
tradycja
patriotyzm
neoromantyzm
neoklasycyzm
zasady neoklasycyzmu
Lesya Ukrainka
Kyiv neoclassic writers
aesthetic world-view
drama
literary criticism works
tradition
patriotism
neoromanticism
classicism
neoclassicism
Opis:
Autorka artykułu omawia poglądy neoklasyków kijowskich na klasycystyczne tendencje w twórczości Łesi Ukrainki, m.in. zdania badaczy, co do genezy okcydentalizmu pisarki oraz głównych cech formy i treści jej poezji a zwłaszcza dramaturgii. Spostrzeżenia i wnioski zawarte w pracach neoklasyków kijowskich świadczą o realizacji w twórczości Łesi Ukrainki artystycznych i światopoglądowych zasad neoklasycyzmu. Są to takie zasady, jak: mimesis twórczy, wykorzystanie „wiecznych оbrazów” і „wędrownych fabuł” tradycji śródziemnomorskiej, synkretyzm kulturowy, synteza uniwersalnego z narodowym, doskonałość formy, antropocentryczna wizja świata, idealistyczny obraz. Artykuł sygnalizuje problem adekwatnego odbioru oraz identyfikacji twórczości pisarki w literaturoznawstwie.
In the article the Kyiv neoclassic writers’ views at classical trends in Lesya Ukrainka’s works are examined, namely: interpretation by the scientists а genesis of intellectual westernization and the major features of form and content in Lesya Ukrainka’s works, particularly in drama. It is exposed that the observation and findings in works of neoclassic writers affirm the realization of neoclassical artistic statements in the analyzed works. Such as: creative mimesis, usage of “eternal images” and “wayfaring plots”, Mediterranean tradition, cultural syncretism, synthesis of universal with national, form perfection, anthropocentric vision of world perception, idealistic image etc. In the research the problem of identification the writer’s works in Ukrainian literary criticism is signalized.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 7; 115-128
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Вибрані античні та біблійні образи в українському неокласичному поетичному дискурсі (Максим Рильський, Микола Зеров та ін.) у зіставленні з рецепцією Лесі Українки
The selected ancient and biblical characters in Ukrainian neoclassical poetic discourse (Maksym Rylsky, Mykola Zerov, etc.) in comparison with the reception of Lesya Ukrainka
Autorzy:
Smolnytska, Olga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32310128.pdf
Data publikacji:
2023-12-28
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
міф
архетип
образ
неоромантизм
неокласицизм
язичництво
християнство
myth
archetype
character (image)
neoromanticism
neoclassicism
paganism
Christianity
Opis:
У статті пропонується компаративний аналіз на прикладі творчості Лесі Українки і „київських неокласиків” („п’ятірного грона”). Акцентується не лише на головних героях творів, але й на другорядних персонажах. Припускається, що окремі образи Лесі Українки могли бути розвинуті окремими неокласиками і використовуватись як імплікатури, з огляду на орієнтир на підготовленого читача. Виокремлено зв'язок українського неоромантизму з неокласицизмом. Акцентується на фемінінному аспекті аналізованих творів. До уваги беруться вибрані античні та біблійні образи у драматургії українського неоромантика і ліриці неокласиків. Звертається увага на зарубіжний контекст – як образ Саломеї, навіяний однойменною трагедією Оскара Вайлда. Застосовуються компаративний, текстологічний, архетипний (юнґіанський), міфологічний, біблеїстичний, ґендерологічний, етимологічний аналіз.
The article off ers a comparative analysis on the example of the work of Lesya Ukrainka and the „Kyiv neoclassicals” („the five bunch”). The paper emphasizes not only on the main characters of the works, but also on secondary characters. The research assumes that some images-characters of Lesya Ukrainka could have been developed by individual neoclassicals and used as implications, taking into account the reference point to the elitarian reader. The connection between Ukrainian neo-romanticism and neoclassicism has been allocated. The feminine aspect of the analysed works is emphasised. Selected ancient and biblical images (characters) in the dramatic texts of Ukrainian neo-romanticism and the lyrics of neoclassicals are taken into account. The attention is paid to the foreign context – as the image of Salomé, inspired by the eponymous tragedy by Oscar Wilde. Comparative, textual, archetypal (Jungian), mythological, bibleistic, genderological, etymological analysis are used.
Źródło:
Studia Ucrainica Varsoviensia; 2023, 11; 141-167
2299-7237
Pojawia się w:
Studia Ucrainica Varsoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Барочные отзвуки классицизма: Михаил Ломоносов, Гавриил Державин и Симеон Полоцкий
Baroque Traits in Russian Neoclassicism: Mikhail Lomonosov, Gavriil Derzhavin, and Symeon of Polotsk
Autorzy:
Прохоров, Георгий
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22446706.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
барокко
классицизм
литературная традиция
Михаил Ломоносов
Гавриил Державин
Симеон Полоцкий
Baroque
Neoclassicism
literary tradition
Mikhail Lomonosov
Gavriil Derzhavin
Symeon of Polotsk
Opis:
В центре статьи – эволюция топосов, пришедших в русскую поэзию в эпоху барокко. Автор полемизирует с традиционным для России отношением к барокко как в явлению периферийному и чуждому русской культуре – скорее буферу между традиционным древнерусским и новым искусством, рожденным реформами Петра I и ориентированным на европейские образцы. Акцентируется риторическая природа русского классицизма, при котором античные мотивы и аллюзии – исключительно речевые формулы, введенные скорее как дань моде, притом что Россия никогда не была страной античной цивилизации. Соответственно, под этими формулами продолжает жить русская литературная традиция, а русский классицизм несет в себе отчетливые черты русского барокко. В статье сопоставляются произведения Симеона Полоцкого, Михаила Ломоносова, Гавриила Державина и вскрывается преемственность, выраженная общностью сюжетной ситуации и обращением к общему набору мотивов. Барочные элементы, вошедшие в русскую литературу при посредничестве Симеона Полоцкого, продолжают функционировать внутри духовной поэзии классицизма. Потому лирический герой Ломоносова парадоксально испытывает скепсис по поводу способности человеческого разума познавать и осмыслять природу; восхищается сверхъизбыточностью и непознаваемостью мироздания. В более поздней поэзии (ода Бог Гавриила Державина) пришедшая из барокко топика выражает переживания, характерные для мироощущения предромантизма. Мир предстает объектом, предназначенным для переживания индивидуальной личностью, зоной диалога между Творцом и человеком.
In this article, I trace some effects produced by Baroque on the Russian poetry and question the traditional attitude to the cultural epoch as to somewhat occasional and uninfluential; a mere buffer between the traditional Old Russian art and Russian Neoclassicism introduced by Peter the Great’s reforms oriented towards new European norms. In contrast to the vision, I put an emphasis on the genuine, rhetoric nature of the Neoclassicism. Russia has never been a country of the classical antiquity; thus, Russian poets use classical motifs solely and exclusively as popular verbal cliches. Beneath the new formulas, poets continue the Russian literary tradition; Russian Neoclassicism is shaped by the Baroque. I compare works by Symeon of Polotsk, Mikail Lomonosov, and Gavriil Derzhavin in order to explore a poetic tradition manifested by a shared plot and a set of motifs. Influenced by Symeon of Polotsk, Russian Neoclassicism continues to use baroque elements. Namely, the protagonists of Lomonosov are sceptical about the capabilities of the human mind to interpret nature. Quite opposite, they are admired by superabundance and the omnipresent mysteries of the Universe. In later poetry, such as Derzhvine’s ode titled “God”, the baroque vision is linked with Pre-Romanticism. There, an individual appears as someone who is able to have a sensual experience of the Universe and interact with it. The world turns into an area of dialogue and spiritual interaction between the Creator and the Human.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2022, 15; 251-262
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wieżowiec siedziby Łotewskiej Akademii Nauk w Rydze – przykład architektury socrealizmu czy też eklektyczno-neohistoryzującego radzieckiego retrospektywizmu
Skyscraper of the Latvian Academy of Sciences in Riga – and example of socialist-realist architecture or of eclectic – neo-historicist Soviet retrospectivism
Autorzy:
Tołłoczko, Z.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/218175.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
Ryga
Moskwa
Warszawa
architektura realsocjalizmu
eklektyzm
neoklasycyzm
neobarok
Riga
Moscow
Warsaw
architecture of real-socialism
eclecticism
neoclassicism
neo-Baroque
Opis:
Niniejszy esej poświęcony jest gmachowi ŁAN, który wprawdzie powstał w czasach sowieckiej opresji, jednakże tradycje powstawania budynków akademii nauk na Łotwie liczą się od czasów założenia, istniejącej między rokiem 1773 a 1775 Academia Petrina, erygowanej przez księcia Piotra Birona. Ale wraz z odzyskaniem niepodległości przez Republikę Łotewską życie naukowe w tym kraju ożyło, nabrało energii i nowego wigoru, którego centrum stał się gmach odnowionej Akademii Nauk.
This essay is dedicated to the LAS edifice which was created in the times of the Soviet oppression, though one has to remember that traditions of erecting the academy of science buildings in Latvia date back to the foundation of Academia Petrina, erected by Duke Peter von Biron, and existing between the year 1773 and 1775. When the Republic of Latvia regained its independence, the scientific life of the country was revived, acquired new energy and new vigour, the centre of which became the renovated edifice of the Academy of Science.
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2016, 46; 7-15
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W poszukiwaniu potencjału zmiany szkoły. O typie biograficznym zboczeńca
In search of potential for the change of the school. The type of biographical pervert
Autorzy:
Makowska, Aneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/962506.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydział Pedagogiki i Psychologii
Tematy:
typ biograficzny
kulturalizm
normatywność szkoły
neoklasycyzm
subwersja
biographical type
culturalism
school’s normativity
neoclassicism
subversion
Opis:
W artykule stawiam tezę o potencjale zmiany normatywnego porządku rzeczywistości szkolnej, który tkwi w wybranych zachowaniach uczestników i uczestniczek życia szkolnego. Opisuję go przez pryzmat neoklasycznie odczytanego typu biograficznego zboczeńca, jednego z typów wyróżnionych przez Floriana Znanieckiego w pracy Ludzie teraźniejsi a cywilizacja przyszłości. Perspektywą teoretyczną badań, na podstawie których stawiam tę tezę, jest kulturalizm. Strategią pozyskiwania i analizy danych: etnografia. W zakończeniu przywołuję koncepcję subwersji znaczeń Juditch Buttler, jako propozycję użycia języka do zmiany myślenia i konstruowania rzeczywistości.
In the article I put the thesis about the potential for the change of the normative order of the school reality, which is present in the selected behaviour patterns of the school life’s participants. I describe it through the prism of the neoclassically understood type of the biographical pervert, one of the types distinguished by Florian Znaniecki in Contemporary People and the Civilization of the Future. The theoretical perspective of the research, I base my thesis on, is culturalism. The strategy for obtaining and analyzing data is ethnography. In conclusion I mention Judith Buttler’s concept of the subversion of meaning, as the proposal for using the language to change the way we think and construct reality.
Źródło:
Parezja. Czasopismo Forum Młodych Pedagogów przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN; 2014, 1
2353-7914
Pojawia się w:
Parezja. Czasopismo Forum Młodych Pedagogów przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Twórczość fortepianowa Mariana Sawy
Marian Sawa’s piano music
Autorzy:
Łukaszewski, Marcin Tadeusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/495044.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
Tematy:
Marian Sawa
Mazurka
Study
piano music
carol
neoclassicism
sacred music
folklore
Opis:
Marian Sawa (1937-2005), composer, organist, improviser and pedagogue, owes his reputation primarily to his prolific organ output (over 200 works for organ solo, including five concertos), choral music (several dozen compositions) and vocal-instrumental sacred music. Pride of place goes to Droga Krzyżowa (The Way of the Cross), Missa claromontana and works for organ: Witraże (Stained-glass), Ecce lignum crucis and Hymnus in honorem sancti Petri et Pauli. Works for piano are modest in number, less known and rather rarely performed but they are hardly of a marginal character. Marian Sawa’s piano output comprises a dozen or so pieces of diverse genres and styles. The earliest compositions, dating from Sawa’s studies at the State Higher School of Music in Warsaw, include Four Etudes, a cycle of Variations and the Prelude and Fugue, all in the neo-Classical style (1966-67). In the etudes the composer explored several problems, such as the technique of double stops and octaves. The later Toccata (1970) and Stylized Prelude (1975) are, by and large, the continuation of the same style. In the Toccata one can notice the genre’s characteristic features including the motoric drive, a sense of mobility and the repetitiveness of notes (similar effects can be found in toccatas by such composers as Bolesław Woytowicz and Sławomir Czarnecki). Sawa’s most interesting piano works date from the 1980s and 1990s, Scherzino (1983) and Four Mazurkas (1993/94) being the most frequently-performed pieces. Sawa’s output also includes compositions which draw freely on the sonata form: Sonatę Ha-Fis (Sonata B-Fsharp) for keyboard instruments (1995, the title refers to the two opening notes), Sonatina for harpsichord, piano or organ (1995) and arrangements of Polish Christmas carols. One of Sawa’s most spectacular pieces is the Fugue-Bolero for two pianos (1996), which is an arrangement of his earlier, highly popular version for organ. Three idioms can be distinguished in Sawa’s piano music: dance/folk, motoric/toccata and sacred. The first employs the dance forms popular in Polish folk music (mazurek, oberek, krakowiak), the rhythm pattern of the ‘mazur’ and bourdon fifths. The main features of the second idiom are the figurative texture, virtuosity, a sense of mobility and, in the majority of works (including those from the 1990s), references to the neo-Classical style. The sacred idiom manifests itself in the use of quotations from church songs. For example, in the Third Mazurka (1993) it is a quotation from the Polish church song to St Joseph, while the musical material of the Three Elegies (1995) is based on the religious song Ja wiem, w kogo ja wierzę / I know in whom I believe. These works are also renowned for their specific mood of meditation and contemplation, creating an aura of spiritual music. The arrangements of Polish Christmas carols also belong to this group (Four Christmas Carols for piano / four hands, 2003; Kolędowe granie / Playing the carols, 2004).
Źródło:
Seminare. Poszukiwania naukowe; 2011, 29; 317-335
1232-8766
Pojawia się w:
Seminare. Poszukiwania naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tonality and Neoclassicism in Stravinsky’s Sonata for Piano, Mvt. 2 (1924)
Autorzy:
Ballengee, Christopher
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2122170.pdf
Data publikacji:
2021-11-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Neoclassicism
modernism
20 th century
piano
tonality
Opis:
Igor Stravinsky’s Sonata for Piano is an often overlooked yet important artifact of the composer’s neoclassicism. his treatment of tonality in the second movement is both literally and aurally more conventional than one might first guess. Stravinsky’s reliance on convention points to an ideology of continuity, one that honors the legacy of beethoven and other heroes. In doing so, Stravinsky’s Sonata brings forward old ideas wrought in new ways for a modern era. This essay examines ways of thinking about Stravinsky’s neoclassic style through analysis of the second movement of the Sonata focusing on the use of post-tonal techniques to create surprisingly tonal music.
Źródło:
Interdisciplinary Studies in Musicology; 2021, 21; 9-21
1734-2406
Pojawia się w:
Interdisciplinary Studies in Musicology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Strategia państwowej autoprezentacji: sztuka ZSRS w Warszawie 1933 r.
The strategy of state self-presentation: the USSR art in Warsaw in 1933
Autorzy:
Kossowska, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791422.pdf
Data publikacji:
2020-08-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
sztuka sowiecka
realizm socjalistyczny
propaganda
komunizm
malarstwo
rzeźba
grafika
nowy klasycyzm
neorealizm
postimpresjonizm
Soviet art
socialist realism
communism
painting
sculpture
graphic arts
neoclassicism
neorealism
postimpressionism
Opis:
Artykuł zawiera analizę krytycznej recepcji wystawy sztuki sowieckiej, która została zorganizowana w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki w marcu 1933 r. Ekspozycja wpisywała się w nasilającą się w latach 30. tendencję do akcentowania specyfiki kulturowej poszczególnych państw narodowych poprzez odpowiednio sformatowane wystawy sztuki rodzimej, podróżujące po europejskich ośrodkach. Warszawski pokaz współczesnej sztuki Kraju Rad, przywieziony z odbywającego się w 1932 r. w Wenecji Biennale Internazionale d’Arte, można zarazem postrzegać jako próbę poprawy wzajemnych relacji między II Rzeczypospolitą a ZSRS w kontekście podpisanego 25 lipca 1932 r. paktu o nieagresji. Propozycja pokazania ekspozycji polskiej publiczności wyszła od Borysa Nikołajewa, reprezentującego Wszechzwiązkowe Stowarzyszenie Łączności Kulturalnej z Zagranicą, będące de facto instrumentem komunistycznej propagandy. Warszawska wystawa cieszyła się olbrzymim zainteresowaniem publiczności. Spodziewano się sztuki rewolucyjnej, radykalnie awangardowej, sprzężonej ze społeczno-politycznym przewrotem bolszewickim. Tymczasem ujrzano sztukę proletariacką, opiewającą w realistycznej najczęściej konwencji wielkość zwycięskiego ustroju komunistycznego. Większość krytyków oceniła ekspozycję negatywnie, widząc w niej propagandowo sformatowaną wizytówkę Kraju Rad, a nie reprezentację sowieckiej sceny artystycznej. Dla recenzentów wspierających awangardę uderzające było zerwanie z pryncypiami rewolucyjnej estetyki. Dla komentatorów sympatyzujących z trendami nowego klasycyzmu, neorealizmu czy koloryzmu rażące było polityczne sprofilowanie tematyki prac. Konsensus osiągnięto natomiast odnośnie niskiego poziomu artystycznego prezentowanego materiału. Komentatorzy poszukiwali bowiem stylu rozumianego jako oryginalna jedność formalno-tematyczna wyrażająca istotę nowego ustroju ZSRS. Konkluzja Konrada Winklera brzmiąca: „Lenin sztuki sowieckiej jeszcze się nie narodził”, zaświadcza o tym, że takiego stylu nie odnaleźli.
The article analyses the critical reception of the Soviet art exhibition, which was organised at the Warsaw Institute of Art Propaganda in March 1933. The exhibition was in line with the tendency, which intensified in the 1930s, to highlight the cultural specificity of individual nation states through appropriately arranged exhibitions of native art, which travelled around Europe. The Warsaw exhibition of contemporary art of the USRR, brought from the 1932 Venice Biennale Internazionale d’Arte, can also be seen as an attempt to improve mutual relations between the Second Republic of Poland and the USSR in the context of the non-aggression pact signed on 25 July 1932. The proposal to show the exhibition to the Polish audience came from Boris Nikolayev, representing the All-Union Society for Cultural Relations with Foreign Countries, which was in fact an instrument of communist propaganda. The Warsaw exhibition enjoyed great interest among the audience. It was expected to present revolutionary, radically avant-garde art, coupled with the social and political goals of the Bolshevik revolution. Instead, the exhibition displayed proletarian art, which glorified the victorious communist system in a broadly conceived realistic convention. Most critics assessed the exhibition negatively, seeing it as a propaganda showcase of the USSR, not an all-inclusive representation of the Soviet art scene. For reviewers supporting the avant-garde, it was striking to see a break with the principles of revolutionary aesthetics. For commentators sympathising with neoclassicism, neorealism or colourism, the political profiling of the topics of the artworks on display was glaring. However, a general consensus was reached regarding the low artistic quality of the presented material. Commentators were looking for a style understood as an idiosyncratic unity of form and theme that would express the essence of the new political system of the USSR. The best testimony to the fact that they had not found such a style was Konrad Winkler’s conclusion: „The Lenin of the Soviet art has not yet been born”.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4; 205-235
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Shaftesbury V. Richardson: a Counterfactual Exercise
Shaftesbury Versus Richardson: Ćwiczenie Kontrfaktyczne
Autorzy:
Mount, Harry
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2082085.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
art theory
social history of art
aesthetic theory
18th Century British aesthetics
taste
beginnings of art history
neoclassicism
Opis:
This article considers what might have happened had the 3rd Earl of Shaftesbury lived long enough to see his planned book of art theory, Second Characters, into publication. It suggests that Second Characters would have challenged, and perhaps supplanted, Jonathan Rich- ardson the Elder’s Theory of Painting (1715) as the first substantial and original British contribution to the theory of art. Much of the article consists of a comparison between Richardson’s Theory of Painting and the ‘Plasticks’ section of Second Characters, for which Shaftsbury’s notes survive. This comparison suggests that the theory of painting which Shaftesbury would have offered to his compatriots would have dif- fered from that offered by Richardson in certain important respects. Primarily addressing his text to his fellow aristocratic patrons rather than to painters, Shaftesbury’s vision for the future of British art was both more high-minded and more narrow than that offered by Richardson. For Shaftesbury the moral subject matter of painting was all-important, and the artistic traits he most admired, including historical subjects, grandeur of scale and austerity of style, were those he saw as best placed to transmit that moral subject matter. Richardson, by contrast, was for more tolerant of the extant British taste for portraits and more sensual styles and offered a theory of art which was in part formalist. The article also stresses the importance of the equation Shaftesbury made between the social and political health of a society and the quality of its art, and suggests that had Second Characters been published at the time when it was written we might now consider Shaftesbury, rather than Winckelmann, as the father of the social history of art. The article ends by considering two possible outcomes had Second Characters been published in the early eighteenth century, in one of which it had a profound impact on British art and British attitudes to art, and in the other of which Shaftesbury’s refusal to compromise with current British tastes condemned his text to no more than a marginal status.
Autor rozważa, co mogłoby się stać, gdyby trzeci hrabia Shaftesbury żył na tyle długo, aby ujrzeć publikację swojej planowanej książ- ki z teorii sztuki, Second Characters. Sugeruje, że Second Characters zakwestionowałyby i być może zastąpiłyby Theory of Painting (Teorię malarstwa) Jonathana Richardsona starszego (1715) jako pierwszy znaczący i oryginalny brytyjski wkład w teorię sztuki. Dużą część swych rozważań autor poświęca na porównanie Theory of Painting Richardsona i tekstu Plasticks z Second Characters, do którego zachowały się notatki Shaftesbury’ego. Porównanie to pozwoliło na wysunięcie tezy, że teoria malarstwa, którą Shaftesbury zaproponowałby swoim rodakom, różniłaby się pod pewnymi względami od tej przedstawionej przez Richardsona. Shaftesbury, zwracając się przede wszystkim do arystokratycznych mecenasów, a nie do malarzy, miał wizję przyszłości sztuki brytyjskiej bardziej wzniosłą, ale równocześnie bardziej zawężoną niż ta zaproponowana przez Richardsona. Dla Shaftesbury’ego najważniejsza była moralna tematyka w malarstwie, najbardziej cenił tematy historyczne, które najlepiej było pokazywać w dużej skali i z zastosowaniem surowego stylu. Richardson natomiast był bardziej tolerancyjny wobec brytyjskiego upodobania do portretów oraz zmysłowego malarstwa i proponował teorię sztuki, która była po części formalistyczna. Autor podkreślił również znaczenie zrównania przez Shaftesbury’ego zdrowia społecznego i politycznego społeczeństwa z jakością jego sztuki oraz wysunął przypuszczenie, że gdyby Second Characters zostały opublikowane w czasie, gdy powstały, mogliby- śmy teraz uznać Shaftesbury’ego, a nie Winckelmanna za ojca społecznej historii sztuki. Artykuł kończy się założeniem dwóch możliwych skutków opublikowania Second Characters na początku XVIII w. – jednym mógł być silny wpływ na brytyjską sztukę i brytyjski stosunek do sztuki, drugim zaś mogłaby być marginalizacja tego tekstu z powodu bezkompromisowego podejścia Shaftesbury’ego do ówczesnych gustów brytyjskich.
Źródło:
Rocznik Historii Sztuki; 2020, 45; 5-17
0080-3472
Pojawia się w:
Rocznik Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Semantic aspects of architectural dominants transformation in Western Ukrainian cities in the 1940s–1950s
Autorzy:
Isupova, Mariia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/370262.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
Tematy:
dominants
architecture
semantic
Soviet neoclassicism
Western Ukraine
Rivne
Lutsk
Ternopil
1940s - 1950s
Opis:
This article focuses on the semantic aspects of architectural dominants transformation in Western Ukraine in the second half of the 1940s - 1950s. On the example of cities-regional centres, such as Rivne, Lutsk and Ternopil, the so-called "socialist reconstruction", which created new dominants in the urban silhouette, embodying the Soviet ideological principles in the architectural space is examined.
Źródło:
Przestrzeń i Forma; 2020, 43; 261-268
1895-3247
2391-7725
Pojawia się w:
Przestrzeń i Forma
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Seeing things by Anna Margolin
Widzenia rzeczy Anny Margolin
Autorzy:
Francuz, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/450362.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Zielonogórski. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
feminine Yiddish poetry of the twentieth century
the poetry of Anna Margolin
(Róża Lebensbojm)
Neoclassicism
Acmeism Dinggedicht
kobieca poezja jidysz XX wieku
liryki Anny Margolin (Róży Lebensbojm)
neoklasycyzm
akmeizm
Dinggedicht
Opis:
Jeśli przywołać najważniejsze dla tej poezji słowa, należałoby rozpocząć opowieść od kamieni, lilii, dłoni i krwi, które, jeśli przyjrzeć się im z filologiczną dokładnością, są wzajemnie powiązane: sytuują się wyraźnie na przeciwległych brzegach procesu twórczego Mówią o wznoszeniu gmachu złożonego z wyobrażeń o sile i słabości swej, upojeniu i zastyganiu w tym, co od wieków poeci klasycy próbowali zgłębić: harmonię i jasność, wiedzeni nadzieją, że w życiu ponad wszystko trzymać się należy piękna A ponadto w dyscyplinie nie poprzestawać, ćwiczyć oko i poszerzać pole widzenia, od porywów serca nie stronić; serce bowiem rośnie, potężnieje od wielkich idei, namiętności Pojemna się staje ta wizja pisania, jest splotem sprzeczności- tak ją widzi jedna z najważniejszych poetek dwudziestowiecznych, pisząca w jidysz, Anna Margolin Poezja Margolin jest wyraźnym zwrotem w stronę neoklasycyzmu, nawarstwianiem wątków, tez, aluzji, myśli przejętych od światopoglądowo jej bliskich artystów, wielkich indywidualności: Anny Achmatowej (od której przejęła imię), Osipa Mandelsztama, Rainera Marii Rilkego, Ezra Pounda.
If we recall the most important words for the poetry, we should begin the story with the stones, lily, hands and blood, which, if you look at them with the philological accuracy, are interrelated: situate themselves clearly on opposite banks of the creative process. They talk about the construction of the building consisting of perceptions about their own strength and weakness, ecstasy and congealing in what for centuries the classics poets have tried to fathom: the harmony and clarity, driven by the hope that in life they should above all stick to be beauty. And in addition, they ought to go further than discipline, practice eye and expand the field of view, should not shun from the gusts of the heart, because the heart grows more powerful due to great ideas, passions. Spacious becomes the vision of writing, it is the weave of contradictions - this is how one of the most important twentieth-century poets, who wrote in Yiddish, Anna Margolin sees it. Margolin’s poetry is a clear return towards neoclassicism, building up topics, theses, allusions, ideas taken from ideologically close to her artists of great individuality, Anna Akhmatova (from whom she took her name), Osip Mandelstam, Rainer Maria Rilke, Ezra Pound.
Źródło:
Przegląd Narodowościowy – Review of Nationalities; 2016, 6; 261-267
2084-848X
Pojawia się w:
Przegląd Narodowościowy – Review of Nationalities
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Scena dell’incontro tra il poeta e la Musa nel poemetto Urania di Alessandro Manzoni alla luce della tradizione classica. Analisi strutturale
Scene of the encounter between the poet and the Muse in the poem Urania by Alessandro Manzoni in the light of the classical tradition. Structural analysis
Autorzy:
Raczyńska, Alicja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/676287.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Manzoni
Neoclassicismo
Urania
Pindaro
tradizione classica
Neoclassicism
Pindar
classical tradition
Opis:
The short poem Urania is the last neoclassical work of Alessandro Manzoni, one of the greatest representatives of Italian Romanticism. This paper analyses the chance meeting between Pindar and the Muse Urania. It examines whether this scene is structured in the same way as those in which chance meetings between poets and divinities take place in ancient literature. My analysis is inspired by research conducted by Tomasz Mojsik - a Polish scholar in history and classical philology - on the role of the Muses in Ancient Greek culture.
Il poemetto Urania è l’ultimo lavoro neoclassico di Alessandro Manzoni, uno degli esponenti del Romanticismo italiano. L’obiettivo del mio articolo è l’analisi della scena dell’incontro fra il poeta Pindaro e la Musa Urania. Le mie ricerche mirano a riconoscere le relazioni tra la scena del poemetto e la tradizione classica dell’incontro di un poeta con una divinità ispiratrice. Le mie analisi sono ispirate alle ricerche di Tomasz Mojsik, storico e filologo classico polacco, sul ruolo delle Muse nella cultura della Grecia antica.
Źródło:
e-Scripta Romanica; 2015, 2; 39-45
2392-0718
Pojawia się w:
e-Scripta Romanica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Plastic expression of modern and neo-classical architecture of Odessa. On examples of Odessa revenue houses built between 1910 and 1914
Autorzy:
Polonskaya, O. M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/107101.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydział Biologiczno-Rolniczy
Tematy:
Modernism
rational Modern
Neoclassicism
plastic expression of architecture
modernizm
racjonalizm nowoczesny
neoklasycyzm
plastyczna ekspresja architektury
Opis:
The objective of the paper is to show the general formal principles in the Modern and Neoclassical architectural styles based on the examples of Odessa’s architecture of the early 20th century. The article provides an analysis of the plastic expression of Revenue Houses built at the beginning of 20th century. Two Revenue Houses were the subject of detailed analysis – Chernigov and Shestopal’s Revenue House built in1912, designed by Leonid M. Chernigov; and the Karaim Society’s Revenue House, by architect: A. S. Pampulov built in 1913. The parallel existence of two architectural styles, namely Modernism and Neoclassicism, at the beginning of the 20th century, allows to formulate certain formal principles. The analysis of exemplary Revenue Houses enabled to determine the formal principles belonging to the functional-constructive, the artistic-tectonic and the decorative-symbolic decoration. In addition, the impact of Modern style on neoclassical style was established. Despite formal stylistic contradictions and lack of homogeneity of forms and shapes in architecture of different stylistic schools the same formal principles are applied, which allows one to date a building to one epoch, a certain historical period of architecture’s development.
Źródło:
Topiarius. Studia krajobrazowe; 2017, 4; 109-113
2449-9595
2543-926X
Pojawia się w:
Topiarius. Studia krajobrazowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Paul Hindemith and the Idea of Progress, Tradition and Neoclassicism
Autorzy:
Księska-Koszałka, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/513850.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
Tematy:
Paul Hindemith
idea of progress
Neoclassicism
Aesthetics
Opis:
Paul Hindemith is one of the most famous composers of the 20th century as well as the most important thinkers in the field of music. His aesthetic beliefs are inspired mainly by Boethius and Saint Augustine. He raises an issue of ideas of tradition and progress, which seemed quite disputable in the music of the 20th century. Hindemith believes that in the world exist some universal spiritual principles, which must be integrated by composers in the process of creating music. He criticises the approaches in which the technique itself appears to be predominant, therefore he negates such techniques as the twelve-tone chromatic scale. According to Hindemith, the development of music must be based on traditional fundaments, which, however, can be linked to modern styles and ideas. That seems crucial not only in the process of composing, but also in teaching music, both in theory and in practice.
Źródło:
Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2017, 4(35) Eng; 112-124
2956-4107
2353-7094
Pojawia się w:
Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies