Temat: Monument - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Волпа. Старая и новая
Volpa. The Old and New
Autorzy:: Смиловицкий, Леонид
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2116659.pdf
Data publikacji:: 2020-12-31
Wydawca:: Akademia Zamojska
Tematy:: Vlopa
Belarus
Zionist groups
synagogue
monument
17th century
the Holocaust
Влопа
Беларусь
сионистские группы
синагога
памятник
XVII век
Холокост
Włopa
Białoruś
grupy syjonistyczne
synagoga
zabytek
XVII wiek
Holokaust
Opis:: The article is devoted to the history of the Jewish community in Volpa. Until 1939 the town was the centre of a commune of the Grodno district of the Bialystok voivodeship, and now it is part of the Volkovysk district of the Grodno region of the Republic of Belarus. The article describes the economic, religious, cultural, and national life of Jews, who naturally complemented the life of the Belarusians and Poles in Volpe providing an example of mutual understanding and cooperation. Particular attention is paid to the fate of the unique wooden synagogue of the 17th century and the activities of Zionist groups and clubs. A separate place is given to the story of the tragic death of the community during the Holocaust and the attempts to preserve the memory of their small homeland by the modern generation of Volpa residents. The article was written following the author's visit to Volpa in 2018 and it is based on rare archival data, scholarly publications in Hebrew, English, Polish and Russian, periodicals, and interviews with local residents.
Artykuł poświęcony jest historii społeczności żydowskiej w Wołpie. Do 1939 miasto było centrum gminy powiatu grodzieńskiego województwa białostockiego, a obecnie wchodzi skład rejonu wołkowyskiego obwodu grodzieńskiego Republiki Białorusi. Artykuł opisuje życie gospodarcze, religijne, kulturalne i narodowe Żydów, którzy w naturalny sposób uzupełniali życie Białorusinów i Polaków w Wołpie, dając przykład wzajemnego zrozumienia i współpracy. Szczególną uwagę zwrócono na losy unikatowej drewnianej synagogi z XVII wieku oraz działalność grup i klubów syjonistycznych. Osobne miejsce zajmuje historia tragicznej śmierci społeczności w czasie Holokaustu oraz próby zachowania pamięci o ich małej ojczyźnie przez współczesne pokolenie mieszkańców Wołpy. Artykuł powstał po wizycie autora w Wołpie w 2018 roku i opiera się na rzadkich danych archiwalnych, publikacjach naukowych w języku hebrajskim, angielskim, polskim i rosyjskim, czasopismach oraz wywiadach z mieszkańcami.
Źródło:: Studia Żydowskie. Almanach; 2020, 10, 9-10; 9-24
2083-5574
Pojawia się w:: Studia Żydowskie. Almanach
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Шведська традиція державної опіки над культурною спадщиною
The Swedish Tradition of State Care for Cultural Heritage
Autorzy:: Присяжнюк, O.M.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/22676762.pdf
Data publikacji:: 2022-01-27
Wydawca:: National Academy of Sciences of Ukraine. Institute of World History
Tematy:: культурна спадщина
старожитності
пам’ятка
антикваріат
антиквар
державна опіка
музей
cultural heritage
antiquities
monument
state guardianship
museum
antiques
Opis:: Скандинавські країни відрізняються тим, що в них з досить давніх-давен застосовувалася розумна система піклування про пам’ятки старовини. Тут не було «законів» в точному сенсі – їх замінювали численні королівські декрети. Виданий у 1886 році декрет короля Швеції щодо покровительства та охорони пам’яток старовини переслідував ті ж цілі, що й звичайний парламентський акт про пам’ятники. Швеція, таким чином, перебувала в особливо щасливому положенні в тому сенсі, що тут вже здавна держава прийняла на себе охорону всіх старовинних пам’яток країни, причому було встановлено принцип, за яким пам’ятники та предмети, відкриті розкопками на приватній землі, не надходили в розпорядження власника, а складали предмет опіки держави. Наприкінці ХІХ ст. було неможливо встановити подібний принцип шляхом прямого законодавства, але в Швеції це було наслідком традиційного звичаю, що принесло пам’ятникам та їх охороні незліченну користь. В зв’язку з цим шведське законодавство в сфері охорони культурної спадщини вважається найстарішим у світі. Традиція державної опіки над історичними пам’ятками налічує вже близько чотирьох століть. На зорі цієї традиції у XVII та на початку XVIII століть відбувалося становлення централізованої шведської держави з великими імперськими амбіціями, важливу роль в обґрунтуванні яких грало історичне надбання. Друга половина XIX ст. стала поворотним моментом у справі охорони пам’яток, результатом чого стає Декрет 1867 р., який двічі доповнювався у 1873 та 1886 рр. В ньому відображено тенденції професіоналізації та централізації охорони пам’яток. Декретом було ускладнено механізм узгодження знесення пам’ятників в процесі господарських робіт. Був уточнений механізм надання права на дослідження археологічної спадщини. В цілому прогресивність шведських норм до початку ХХ ст. не може не викликати захоплення, хоча законодавство про охорону пам’яток повністю складалося з королівських розпоряджень. Комплексний закон з охорони пам'яток в Швеції був прийнятий тільки у 1942 р.
The Nordic countries are notable for their ancient practice of reasonable care of their historical monuments. There were no ‘laws’ in the strict sense – it was replaced by numerous royal decrees. The decree of the King of Sweden, made in 1886, about patronage and protection of antiquities had the same goals as the parliamentary act about monuments. Sweden is in a particularly good position, because the state has long since taken over the protection of all antiquities in the country and it has established the principle that monuments and artefacts uncovered by excavations on private land do not come under the custody of the owner, but are the subject of state care. At the end of the 19th century it was not possible to establish this principle by direct legislation, but in Sweden it was due to the traditional custom that monuments and their protection have been of incalculable benefit. In this regard, Swedish legislation on the protection of cultural heritage is considered the oldest in the world. The tradition of state care for historical monuments here goes back some four centuries. At the beginning of this tradition in the 17th and early 18th centuries, a centralized Swedish state with great imperial ambitions and an important role in justifying its historical patrimony was formed. The second half of the 19th century was a turning point in monument conservation, resulting in the 1867 decree, which was amended twice, in 1873 and 1886. It reflects the tendencies of professionalization and centralization of monument preservation. The decree complicated the mechanism of approving the demolition of monuments during economic works. The mechanism for granting the right to investigate archaeological heritage was clarified. The overall progressive nature of Swedish regulations by the beginning of the twentieth century cannot but inspire respect, even though the whole legislation on monument conservation was comprised of royal decrees. It was not until 1942 that the Comprehensive Swedish Monument Preservation Act was adopted.
Źródło:: Проблеми всесвітньої історії; 2022, 17; 183-196
2707-6776
Pojawia się w:: Проблеми всесвітньої історії
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Лѣкарство… від приспаного розуму людського або перекладацька майстерність Дем’яна Наливайка
Lekarstwo… na uśpiony umysł ludzki albo artyzm Demjana Naływajki jako tłumacza
Medicine… from lulling human mind or Demyan Nalivayko’s nmaster translation
Autorzy:: Мойсієнко, Віктор
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/594145.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: zabytek piśmiennictwa
język staroukraiński
język cerkiewnosłowiański
świadomość językowa
written monument
Old Ukrainian language
Church Slavonic language
linguistic consciousness
Opis:: W artykule przeanalizowano szczegółowo osobliwości przekładu z języka cerkiewnosłowiańskiego na staroukraiński oraz cechy językowe zabytku z 1607 r. Лѣкарство на оспалый оумислъ чоловѣчїй…, który uporządkował (dobrał teksty Joana Złotoustego i cesarza Bazylego) i przetłumaczył Demjan Naływajko. Ustalono, że jako protografy dla przekładu posłużyły teksty staro-cerkiewno- -słowiańskie, a nie greckie. W doborze elementów językowych odpowiadających oryginałowi cerkiewnosłowiańskiemu Demjan Naływajko wykorzystywał przede wszystkim ówczesny literacki język ukraiński, w zabytku ujawniono bowiem niewiele lokalnych ukraińskich cech dialektalnych. Zaakcentowano również, że znaczny udział w tłumaczonej części zabytku zajmuje polszczyzna.
The article analyzes the peculiarities of the translation from Church Slavonic to the Ukrainian language and the linguistic features of the written historical text of 1607 Medicine for Male Sufferers, which was edited (selected parts were extracted by Ivan Zolotovust and Tsar Vasily) and translated by Demyan Nalyvayko. It was established that the sources for translation were texts in the Church Slavonic, not the Greek language. When selecting common-sense correspondences to the Church Slavonic original, Demyan Nalyvayko used the most contemporary Ukrainian book language. Local Ukrainian dialect features are little found. The Polish component is a significant proportion of the translated part.
Źródło:: Rozprawy Komisji Językowej ŁTN; 2018, 66; 297-317
0076-0390
Pojawia się w:: Rozprawy Komisji Językowej ŁTN
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: «Я не забуду своей колыбельной…» Петра Вегина: жанрологический анализ
Autorzy:: Иванюк, Борис
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2034832.pdf
Data publikacji:: 2021-12-23
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: русская поэзия ХХ века
П. Вегин
«поэтический памятник»
«последнее стихотворение»
валета
визионерская поэзия
20th-century Russian poetry
Pyotr Vegin
“poetic monument”
“the last poem”
valediction
visionary poetry
Opis:: Текст П. Вегина «Я не забуду своей колыбельной…» соткан из разножанровых моти- вов. Его анализ убеждает в продолжении автором жанровой истории «последнего стихотворе- ния», валеты и визионерской поэзии и в полемическом отношении к горацианской традиции «поэтических памятников». В классических текстах, начиная с «Exegi monumentum…» Го- рация, риторических, открытых для публичного обсуждения и поэтического агона, по- смертная слава поэта сравнивается с сооружениями материальной памяти, умаляемыми для авторского самовозвеличения. «Памятник» П. Вегина – дендронический («тополь пи- рамидальный»), а его поэтический голос – тихий, безадресный и не ожидающий отклика. В сопоставлении же вегинского текста с пушкинским («Я памятник себе воздвиг неру- котворный…») очевидно опрощение романтического образа «лиры» («душа в заветной лире») как знака завещанного поэтическим потомкам творческого наследия, шире – как аллегории поэтической традиции. В отличие от преимущественно иронического переос- мысления этой традиции его современниками, П. Вегин ведет полемику с ней изнутри, с помощью метафорической пересемантизации ее стилевых формул, одновременно созда- вая свою оригинальную версию «поэтического памятника» с общей смысловой установ- кой не на бессмертие авторского наследия, а на индивидуальную реинкарнацию, на вос- крешение, исключающее смерть как таковую ценой собственной смерти поэта, ставшей событием стихотворного текста.
Pyotr Vegin’s text “Ya ne zabudu svoyei kolybelnoi…” [‘I won’t forget my lullaby’] is weaved of multi-genre motives. Its analysis in the paper substantiates the conclusion that the writer continues the genre history of “the last poem”, valediction and visionary poetry, and that he adopts a polemical stance toward the Horatian tradition of “poetic monuments”. In classical texts, starting with Horace’s “Exegi monumentum...”, which are rhetorical and open to public discussion and part of a poetic agon, the poet’s posthumous fame is compared with artifacts of material memory that are being belittled for the sake of the author’s self-aggrandisement. Vegin’s “monument” is, by contrast, dendronic (a ‘Lombardy poplar’) and his poetic voice soft, addressless, and not expecting response. In juxtaposing Vegin’s text with Pushkin’s “Ya pamyatnik sebe vozdvig nerukotvornyi” (‘I’ve raised myself a monument not built by human hands’), what is evident is a lowering down of the romantic image of the lyre (Pushkin’s ‘my soul in the sacred lyre’) as the sign of the creative legacy bequeathed to the scions, or, in a broader sense, as an allegory of the poetic tradition. As distinguished from the mainly ironic revaluation of this tradition by Vegin’s contemporaries, his polemic with it is undertaken, as it were, from inside, by means of a metaphoric resemantisation of its stylistic formulas, while at the same time leads to creating Vegin’s individual version of a “poetic monument”. His is semantically oriented not on the immortality of the author’s artistic legacy but on an individual reincarnation, a resurrection that excludes death as such by dint of the poet’s carnal death, which has served as the event around which the poetic text is build.
Źródło:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2021, 14; 203-213
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Дослідження пам’яток кам’яної сакральної архітектури ніез «Переяслав» (1991–2020): історіографія проблеми
Research of monuments of stone sacred architecture of the nher «Pereiaslav» (1991–2020): historiography
Autorzy:: Вовкодав (Vovkodav), Вікторія (Viktoriia)
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2177499.pdf
Data publikacji:: 2022-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: пам’ятка архітектури
сакральна споруда
собор
дзвіниця
церква
architectural monument
sacred building
cathedral
bell tower
church
Opis:: An attempt at historiographical analysis dedicated to the monuments of stone sacred architecture of the National Historical and Ethnographic Reserve «Pereiaslav» was made in this research. These monuments are listed on the State Register of Immovable Monuments of Ukraine by the Resolution of the Cabinet of Ministers of Ukraine № 929 of October 10, 2012 under security numbers: 100030/1-N, 100030/2-N, 100031/1- N, 100031/2-N. These include: Ascension Cathedral (1700), St. Michael’s Church (1750) and the bell tower with the refectory of St. Michael’s Church (1747). The bell tower of Ascension Cathedral (1770–1776), which is on the balance of Pereiaslav UTC and is an integral part of the complex of monuments of Ascension Monastery 1700–1776, was taken into account too. The results of the study of the above sacred monuments should be considered as part of the author’s research. The subject of this research is the study of scientific literature on cultural heritage sites of the National Historical and Ethnographic Reserve «Pereiaslav». Publications on this issue should be considered within two periods: the soviet (1954−1991) and modern (1991−2019). An overview of scientific works published during the modern period, characterized by an increase of scientific interest in sacred stone monuments of architecture of the National Historical and Ethnographic Reserve «Pereiaslav» was offered in this study. In order to convenience of perception, we divided these studies into two groups according to their thematic content. The first one includes publications directly devoted to the study of these objects. Among the researchers in this group are: D. A. Teteria, M. T. Tovkailo, O. V. Yurchenko, L. M. Nabok, O. V. Kolybenko, V. V. Vecherskyi, V. P. Melnyk, I. V. Bilchenko and other. Another group consists of generalized and fragmentary researches, related to the study of the history of Pereiaslav and Ukraine in general. These include studies of various thematic areas, where monastic complexes of Pereiaslav are mentioned in a certain aspect. Among the researchers in this group are: O. V. Lesyk, V. V. Nikitina, M. I. Sikorskyi, H. M. Buzian, M. V. Rodobudko, O. V. Tkachenko, N. M. Soloviova, V. M. Lialko, H. P. Tkachenko, N. H. Tkachenko, L. V. Lykhovyd, I. I. Kucherenko, S. O. Korkach, A. Kuzmenko, N. V. Kostenko, Yu. V. Avramenko, O. I. Tonkonoh, V. M. Shakula, O. M. Zham, O. A. Horbovyi, L. V. Naumenko, S. M. Zuber, S. M. Zakharchenko ta Yu. S. Fihurnyi, Yu. A. Mytsyk ta I. Yu. Tarasenko, V. Yu. Vysharovskyi, S. S. Dembitskyi, N. V. Kostiuk, I. H. Dunaina, S. A. Teteria, N. A. Boiko, M. V. Shkira, N. M. Shkira, A. O. Ivanenko, O. A. Tarapon, T. Yu. Nahaiko, S. V. Taranets, V. A. Lokha, V. P. Kotsur, O. I. Hurzhii, O. L. Lastovska and other. Our work on collecting and systematizing scientific literature on stone sacred monuments of architecture will be used in the future during the creation of a bibliographic index of works on objects under the operational management of the NHER «Pereiaslav».
У цій розвідці здійснено спробу історіографічного аналізу праць, присвячених пам’яткам кам’яної сакральної архітектури Національного історико-етнографічного заповідника «Переяслав», що внесені до Державного реєстру нерухомих пам’яток України Постановою Кабінету Міністрів України № 929 від 10 жовтня 2012 р. під охоронними номерами: 100030/1-Н, 100030/2-Н, 100031/1-Н, 100031/2-Н. До них належать: Вознесенський собор (1700 р.), Михайлівська церква (1750 р.) та дзвіниця з трапезною Михайлівської церкви 1747 р. До уваги також взято дзвіницю Вознесенського собору (1770–1776 рр.), яка знаходиться на балансі Переяславської об’єднаної територіальної громади і є невід’ємною частиною комплексу пам’яток Вознесенського монастиря (1700–1776 рр.). Результати дослідження, зазначених вище сакральних пам’яток, необхідно розглядати як частину розвідки автора, предметом якої є вивчення наукової літератури про об’єкти культурної спадщини Національного історико-етнографічного заповідника «Переяслав». Значний масив наукових публікацій з цієї проблематики варто розглядати в межах двох періодів: радянського – 1954–1991 рр. та сучасного – 1991–2019 рр. У цьому дослідженні запропоновано огляд наукових праць, що вийшли друком впродовж сучасного періоду, характерною ознакою якого є збільшенням наукового інтересу до кам’яних сакральних пам’яток архітектури Заповідника. Для зручності сприйняття ці студії ми розділили на дві групи відповідно до їх тематичного наповнення. До першої – віднесені публікації, що безпосередньо присвячені вивченню вказаних об’єктів. Серед дослідників цієї групи варто згадати: Д. А. Тетерю, М. Т. Товкайла, О. В. Юрченка, Л. М. Набок, О. В. Колибенка, В. В. Вечерського, В. П. Мельник, І. В. Більченко тощо. Іншу групу складають розвідки узагальнюючого та фрагментарного характеру, пов’язані з вивченням історії Переяславщини та України загалом. До них належать дослідження різного тематичного спрямування, де у певному аспекті згадуються монастирські комплекси м. Переяслава. До пошукчів другої групи відносяться: О. В. Лесик, В. В. Нікітіна, М. І. Сікорський, Г. М. Бузян, М. В. Родобудько, О. В. Ткаченко, Н. М. Соловйова, В. М. Лялько, Г. П. Ткаченко, Н. Г. Ткаченко, Л. В. Лиховид, І. І. Кучеренко, С. О. Коркач, А. Кузьменко, Н. В. Костенко, Ю. В. Авраменко, О. І. Тонконог, В. М. Шакула, О. М. Жам, О. А. Горбовий, Л. В. Науменко, С. М. Зубер, С. М. Захарченко та Ю. С. Фігурний, Ю. А. Мицик та І. Ю. Тарасенко, В. Ю. Вишаровський, С. С. Дембіцький, Н. В. Костюк, І. Г. Дунайна, С. А. Тетеря, Н. А. Бойко, М. В. Шкіра, Н. М. Шкіра, А. О. Іваненко, О. А. Тарапон, Т. Ю. Нагайко, С. В. Таранець, В. А. Лоха, В. П. Коцур, О. І. Гуржій, О. Л. Ластовська та ін. Пророблена нами робота зі збору та систематизації наукової літератури про кам’яні сакральні пам’ятки архітектури в подальшому буде використана під час створення бібліографічного покажчика праць, присвяченого об’єктам, що перебувають в оперативному управлінні НІЕЗ «Переяслав»
Źródło:: Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe; 2022, 7(4); 99-119
2543-9227
Pojawia się w:: Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Being Otherwise: How Events Become Things? Or Levinas Reads Hamlet.
Autorzy:: Zouidi, Nizar
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/579290.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: play
monument
otherwise
time
continuity
simultaneity
Opis:: Performance is usually seen as a transient event. Hamlet calls it a thing. How can an event become a thing? Philosophy distinguishes between things and events. The two orders are different. Their difference is articulated in terms of time. Things are continuous, while events are evanescent. Hamlet calls the play within the play a ‘thing’ (Hamlet. II. Ii. 612). He thus thrusts it into the order of the continuous. Levinas introduces the concept of being otherwise. In order to explain the evanescent continuity, we will make use of this concept. Acting introduces a new mode of being that differs from that of writing. It is „eventive” continuity that we wish to speak about. An actor is only otherwise. By this, we mean that s/he is essentially a difference. An actor is only what s/he is not. By being a difference, the actor survives. Actors do not die. It is true that actors are mortals but the role will survive being acted. Unlike writing, where the word survives as a fixed monument, the role survives through repetition. This repetition is a recreation through repetitive simultaneity. When Iago says: I am not what I am (Othello. I. i. 65), he defines himself as a simultaneous difference. To be only as difference is quite challenging. Indeed, if the only mode of being is being otherwise, we speak about pure difference. Pure difference — total otherness that has no other — is the essence of acting. In the following essay, we intend to explore the generic question of temporality through a comparison between the monumentality of writing and that of acting. We will try to explain how a play is a thing, a continuous mode of being.
Źródło:: Zagadnienia Rodzajów Literackich; 2013, 56/111 z. 1; 123-137
0084-4446
Pojawia się w:: Zagadnienia Rodzajów Literackich
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Muzeum Techniki Politechniki Śląskiej w Gliwicach
Museum of Technology of the Silesian University of Technology in Gliwice
Autorzy:: Zioło, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/541457.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Akademia Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach
Tematy:: Muzeum Techniki Politechniki Śląskiej
utworzenie i misja muzeum
Katalog Zabytków Techniki
Museum of Technology of the Silesian University of Technology
Creation and mission of the museum
Catalogue of Technical Monument
Opis:: Muzea w krajowych bibliotekach uczelnianych, poza izbami pamięci, nie występują, a już muzeum prezentujące technikę jest absolutnym wyjątkiem. W artykule zaprezentowano takie muzeum, utworzone w ramach Biblioteki Głównej uczelni technicznej, jaką jest Politechnika Śląska. Przedstawiono proces powstania Muzeum, charakterystykę działalności, zaprezentowano sposób tworzenia katalogu i podano jego lokalizację. Przedstawiono też Stowarzyszenie Muzeów Uczelnianych, z którym współpracuje placówka gliwicka.
Museums in national university libraries, apart from the chambers of remembrance, are not common. The museum presenting the technique is an absolute exception. The article presents such a museum created as part of the Main Library of a technical university, which is the Silesian University of Technology. It presents the process of its creation, characteristics, and the way of creating a catalogue and its location. The Association of University Museums with which we cooperate was also presented.
Źródło:: Bibliotheca Nostra. Śląski Kwartalnik Naukowy; 2019, 2(56); 132-143
2084-5464
Pojawia się w:: Bibliotheca Nostra. Śląski Kwartalnik Naukowy
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Właściwości techniczne stali w budynkach z przełomu XIX i XX w.
Autorzy:: Ziółko, J.
Supernak, E.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/163183.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa
Tematy:: konstrukcja stalowa
obiekt zabytkowy
wiązar dachowy
właściwości stali
mikrostruktura
steel structure
monument
roof truss
steel technical characteristics
microstructure
Źródło:: Przegląd Budowlany; 2010, R. 81, nr 5, 5; 114-117
0033-2038
Pojawia się w:: Przegląd Budowlany
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Ewidencja zabytków architektury - kilka uwag i pytań w związku z nowelizacją Ustawy z dn. 23 VII 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
Register of architecture monuments - a few comments and queries in connection with the amendment to the Act from 23.07.2003 concerning monument protection and care for monuments
Autorzy:: Zimna-Kawecka, K.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/217649.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:: ewidencja zabytków
ochrona zabytków
opieka nad zabytkami
register of architecture
care of monument
monument protection
Opis:: Artykuł dotyczy problematyki wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków architektury, w związku z nowelizacją ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (dalej: UOZ), która weszła w życie 5 czerwca 2010 r. Zmiany, które zaszły, wprowadzają istotną różnicę w ochronie zabytków, na rzecz gminnej ewidencji. Zabytki w niej istniejące muszą być uzgadnianie w przypadku decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, decyzji o warunkach zabudowy, decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej lub decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego. Mimo to pojawia się szereg pytań, m.in. co do kategorii obiektów uwzględnionych w gminnej ewidencji zabytków, a także ich faktycznego statusu prawnego. Ważnym problemem wśród tych zagadnień jest fakt nieprzystosowania teorii prawa do faktycznych możliwości i praktyki urzędowej. Artykuł porusza też kwestie formalno-techniczne dokumentacji ewidencyjnej i organizacji jej wykonywania. Ewidencja zabytków jest najważniejszym etapem podstawowej ochrony i opieki konserwatorskiej. Na jej podstawie tworzy się obszarowe programy ochrony dziedzictwa, a zgodnie ze znowelizowaną UOZ w końcu służyłyby konserwatorskie mają konkretny oręż do ochrony zabytków nie objętych rejestrem. Stanie się to możliwe o tyle, o ile rozpoznane zostaną w równym czasie wszystkie obiekty na terenie kraju, które w danym momencie znajdują się w kręgu zainteresowania konserwatorskiego. Dlatego również rzetelne podejście do wykonania dokumentacji ma ogromną wagę. Jak pokazuje historia polskiego konserwatorstwa, podobne problemy organizacyjno-prawne były znane w przeszłości.
The article concerns the issue of voivodeship and district registers of architecture monuments, in connection with the amendment to the Monument Protection Act (further: MPA) which came into effect on 5 June 2010. The changes which were made introduce significant differences in monument protection in favour of district register. Monuments entered in it have to be agreed on in case of decisions determining the location of investment of public purpose, decision about conditions of building development, decision about permission for realisation of road investments, decision about determining the location of a railway track or decision about permission for realization of an investment in the form of a public utility airport. Nevertheless several questions have appeared e.g. concerning categories of objects included in the district monument register, and their actual legal status. An important problem of the issue is the fact that the theory of law is not adapted to actual possibilities and office practice. The article touches also on the formal and technical issues of the register documentation and the organization of conducting it. Monument register is the most important stage of the elementary conservation protection and care. Area programs of heritage protection have been created on its basis and, according to the amended MPA, conservation services finally have concrete weapons for protecting monuments not included in the register. It will become possible if all objects which at a given moment are the focus of conservation interest are recognised in the whole country at the same time. That is why an honest approach to carrying out documentation is of enormous significance. As the history of Polish conservation has shown us, similar organization and legislation problems were known in the past.
Źródło:: Wiadomości Konserwatorskie; 2010, 28; 78-90
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:: Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Ochrona zabytków i organizacja urzędów konserwatorskich w Polsce okresu międzywojennego (na przykładzie woj. pomorskiego) a unormowania Ustawy z dn. 23 VII 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
Monument protection and organisation of conservation offices during the interwar period in Poland (on the example of Pomeranian Voivodeship) and the norms in the Act from 23 July 2003 concerning monument protection and care for monuments
Autorzy:: Zimna-Kawecka, K.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/217540.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:: ustawa
prawo
ochrona zabytków
opieka nad zabytkami
act
monument protection
care of monument
Opis:: W artykule podjęto próbę przybliżenia problematyki ochrony zabytków w okresie międzywojennym w Polsce, wraz z organizacją i kompetencjami urzędów konserwatorskich i skonfrontowania z obecnie funkcjonującym w Polsce systemem prawnym. Reguluje go ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dn. 23 VII 2003 r. Organizacja urzędów konserwatorskich w obu omówionych okresach i zakres kompetencji poszczególnych organów związanych z ochroną zabytków posiadają wiele analogii, mimo kilkudziesięcioletniego przedziału czasowego, jakie je dzieli. Dekretem Rady Regencyjnej z 1918 r., a następnie Rozporządzeniem Prezydenta RP z dn. 6 III 1928 r. powołano okręgowych konserwatorów zabytków, którzy zostali włączeni w skład wojewódzkich urzędów, jako fachowi funkcjonariusze do spraw opieki nad zabytkami. Specyficzny status obecnych wojewódzkich konserwatorów podlegających organizacyjnie wojewodzie, a zarazem będących organem zespolonej administracji rządowej w województwie, jest rozwinięciem zasady ukształtowania struktury urzędowej w okresie międzywojennym. Oczywiście nie należy sądzić, że obecnie obowiązująca ustawa o ochronie zabytków pomijając doświadczenia kolejnych kilkudziesięciu lat XX w., czerpie wyłącznie bezpośrednio z ustawodawstwa okresu międzywojennego. Uwidacznia się tu zwłaszcza różnica w polityce administracyjnej państwa zmierzającej do decentralizacji, co widać w przekazaniu właściwości wojewódzkiego konserwatora zabytków jednostkom samorządowym. Ale i w tym wypadku takie przekazanie właściwości odnajdujemy już w okólniku wojewody z 1935 r. Warto zatem uzmysłowić sobie, że dokonania polskiej państwowej ochrony zabytków w latach dwudziestych zeszłego stulecia nie straciły na aktualności u progu XXI wieku. Współczesne konserwatorstwo kontynuuje i twórczo wykorzystuje myśl, doktryny i praktyki przedwojenne.
The article attempts to popularise the issue of monument protection during the interwar period in Poland, with the organisation and competence of conservation offices, and to confront it with the legal system currently functioning in Poland which is regulated by the Ancient Monuments Protection and Preservation Act from July 23, 2003. Organisation of conservation offices in both discussed periods and the competence range of particular bodies associated with monument protection display numerous analogies despite the several decades that separate them. By the Decree of the Regency Council in 1918, and then the Regulation of the President of the Republic of Poland issued on March 6, 1928, regional monument conservators were appointed, who became members of voivodeship offices as professional officials to deal with issues concerning monument protection. The specific status of the present voivodeship monument conservators organisationally subordinate to the voivode, and at the same time being a body representing united government administration in the voivodeship, is a continuation of the principle of forming official structures during the interwar period. Naturally it should not be assumed that the currently binding legal Act concerning monument protection draws directly and exclusively from the legislature of the interwar period, ignoring the experience of the following decades of the 20th century. There is a clearly visible difference in the administrative policy of the state directed at decentralisation, which was noticeable when the rights of a Voivodeship Monuments Conservator were ceded onto local authority units. But even in this case such cession of rights can be found in the circular of the voivode from 1935. It is worth realizing that the achievements of Polish state monument protection service from the 1920s lost none of their relevance on the threshold of the 21st century. Present-day conservation services continue and creatively use the thought, doctrines and practices from the pre-war period.
Źródło:: Wiadomości Konserwatorskie; 2010, 27; 123-144
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:: Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Rzeźba i pomnik w miejskim wnętrzu architektoniczno-krajobrazowym
Sculpture and monument in urban enclosure
Autorzy:: Zieliński, M.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/369235.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
Tematy:: bryła wolnostojąca
rzeźba
pomnik
kompozycja
wnętrze architektoniczno-krajobrazowe
free-standing spatial form
sculpture
monument
composition
architectural-landscape enclosure
Opis:: Artykuł dotyka zagadnień związanych z rzeźbą i pomnikiem w miejskich przestrzeniach publicznych. Problemy osadzono w teorii wnętrz architektoniczno-krajobrazowych, analizując relacje brył wolnostojących z wnętrzem. Założono, że współczesne tendencje w kształtowaniu wnętrz miejskich odbiegają od tradycyjnych, których podstawą były czynniki kompozycyjne. Wykazano, że współczesne sposoby prezentacji sztuki rzeźbiarskiej w przestrzeni miasta pomijają klasyczne zasady i są znakiem „ducha czasu”.
The article addresses the issues related to sculptures and monuments in urban public spaces. The presented problems have been discussed in the context of the theory of architectural and landscape enclosures, and the relations between free-standing spatial forms and their surroundings have been analysed. It has been assumed that contemporary tendencies in shaping urban enclosures vary from the traditional ones, which were based on compositional elements. It has been demonstrated that contemporary ways of presenting the art of sculpture in the space of the city disregard the classis rules and express the “spirit of time.”
Źródło:: Przestrzeń i Forma; 2014, 21; 499-520
1895-3247
2391-7725
Pojawia się w:: Przestrzeń i Forma
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Tradycja i współczesność w zabytkowej architekturze Wrocławia w świetle działań konserwatorskich
Autorzy:: Żelbromski, J.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/218070.pdf
Data publikacji:: 2007
Wydawca:: Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:: architektura zabytkowa
zabytek
architektura miejska
Wrocław
prace konserwatorskie
historical architecture
monument
urban architecture
conservation works
Opis:: Tożsamość człowieka manifestuje się ciągłością kulturową udokumentowaną dziedzictwem kulturowym, a ta z kolei stanowi ważny aspekt jakości życia.
Identity of man is manifested cultural continuity documented cultural heritage, and this in turn is an important aspect of quality of life.
Źródło:: Wiadomości Konserwatorskie; 2007, 22; 77-81
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:: Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Zagadnienia estetyczne w konserwacji malarstwa ściennego na przykładzie wybranych zabytków wrocławskich
Aesthetic issues in wall painting restoration on the basis of selected monuments from Wrocław
Autorzy:: Żelbromski, J.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/218270.pdf
Data publikacji:: 2008
Wydawca:: Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:: Wrocław
malarstwo ścienne
konserwacja
zabytek
wall painting
restoration
monument
Opis:: Wrocław - jedno z wielu miast Europy, w poważnym stopniu zostało zniszczone w końcowej fazie II wojny światowej. Najbardziej dotkliwe straty miasto poniosło w zakresie zabytkowej substancji urbanistycznej i architektonicznej. W okresie powojennej odbudowy popełnione zostały liczne błędy konserwatorskie, które na dziesiątki, a może nawet setki lat wniosły nowe jakości burząc jedność historycznej zabudowy miasta. Z niezrozumiałych względów zostały powalone zachowane, choć uszkodzone frontony zabytkowych kamienic, pałaców, obiektów użytkowości publicznej. W wielu odbudowanych obiektach zdemontowano częściowo elementy i detale architektonicznego wystroju, zubażając ich architektoniczną kompozycję. Ten redukcyjny, spowodowany tempem prac i ograniczonymi .środkami finansowymi program prac konserwatorskich miał i ma wpływ na jakość rewaloryzowanych obiektów. Ciągi monotonnych, nierespektujących historycznego układu działek budowlanych nowo wybudowanych domów tworzą nowy obraz placów i długich fragmentów ulic. Powojenni architekci i urbaniści rzadko w swej pracy brali pod uwagę kontekst zabytkowy. Słaba kompozycja architektoniczna i monotonia są najczęściej efektami ich pracy. Zabytki współcześnie odnawiane drażnią najczęściej bez badań opracowywaną kolorystyką, która w żaden sposób nie nawiązuje do uwarunkowań pozostających w związku z estetyką każdej z minionych epok. Konsekwencją nieudanych działań w tym zakresie jest niezgodny z pierwotnym zamiarem rozkład elementów kompozycji architektonicznej. Sposób malowania stolarki okiennej (najczęściej w kolorze białym) skupia uwagę na tych elementach wystroju, które w zamiarze pierwotnym nie miały roli wiodącej. Malowanie elewacji farbami kryjącymi przy wielokrotnej ich aplikacji powoduje, że wyglądają one jak teatralne dekoracje. Rzadko się zdarza, by nadzór konserwatorski dbał o jakość historyczną faktur wypraw zewnętrznych. Od tej reguły wyjątki są bardzo rzadkie, a problem dotyczy również działań konserwatorskich nie tylko na Śląsku, ale i poza jego granicami.
Wrocław - one of several European cities largely destroyed towards the end of World War II. The historic urban and architectural substance was most severely damaged. During the post-war reconstruction numerous conservation errors were committed, which introduced new qualities for tens or even hundreds of years, simultaneously ruining the unity of the historic buildings of the city. For incomprehensible reasons, the preserved although damaged facades of tenement houses, palaces and other public buildings were demolished. In many restored buildings, elements and details of architectonic décor were dismantled, thus impoverishing their architectonic composition. This reductive conservation programme, caused by the pace of work and limited funds, has influenced the quality of the restored objects. Rows of monotonous plots of newly built houses, not respecting the historic layout, create new images of squares and streetscapes. Postwar architects and urban planners rarely took into consideration the historic landscape context. Poor architectonic composition and monotony are the most frequent effects of their work. Currently restored historic monuments annoy with their colour schemes not preceded by any research, and which is in no way connected to the conditions associated with the aesthetics of the bygone epochs. The consequence of those inept activities is the arrangement of architectural composition elements totally at variance with the original intention. The manner of painting window frames (mostly white) focuses the attention on those elements of décor which in the original concept did not have the leading role. Painting the house fronts with covering paint and applying several coats of paint makes the front elevations resemble theatre set. Seldom does it happen, for the conservation supervisors to take care about the historic quality of the textures of the outer frontages. There are few exceptions to this rule, and the problem concerns conservation activities not only in Silesia but also outside the region.
Źródło:: Wiadomości Konserwatorskie; 2008, 23; 71-79
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:: Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Zasady prawa ochrony dziedzictwa kultury – propozycja katalogu
The principles of the law on the protection of cultural heritage - a proposal for a catalogue
Autorzy:: Zeidler, Kamil
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/692808.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: legal principles
cultural heritage protection law
monument
principle of the protection of cultural heritage
zasady prawa
prawo ochrony dziedzictwa kultury
zabytek
zasada ochrony dziedzictwa kultury
Opis:: Among the whole set of legal norms, norms that are legal principles are of particular importance. The attribute that gives a legal norm the status of a principle of law is its importance for the legal system. An important division of legal principles introduces a distinction between the principles formulated directly in the legal text (explicit principles), the principles interpreted from the legal text, although not explicitly expressed in the legal text (implicit principles), and the principles of law not expressed in legislative acts but constituting an element of legal culture (second-degree implicit principles). The law on the protection of cultural heritage is now considered to be a comprehensive branch of law, and one of the basic criteria for separating a branch of law is the possession of own principles of law, a criterion which is satisfied in relation to the catalogue of principles presented in the article, with the guiding principle being the principle of cultural heritage protection interpreted under Articles 5 and 6 of the Constitution of the Republic of Poland. Among other principles of the law on the protection of cultural heritage the following can be distinguished in particular (with the reservation that the catalogue presented in the article has an open character): the principle of access to monuments, the principle of social utility of monuments, the principle of access to information, the principle of control over the state of preservation of monuments, the principle of integrity of the monument, the principle of sustainable development, the principle of cultural heritage management, the principle of change in the usable value of the cultural heritage over time, the principle of financing by the monument holder, the principle of financing from public resources, principles of property protection, the principle of proportionality, the state control over the trading in monuments and the principle of the control of exporting historic objects abroad.
Pośród całego zespołu norm prawnych szczególne znaczenie mają normy będące zasadami prawa. Cechą nadającą normie prawnej status zasady prawa jest jej doniosłość dla systemu prawa. Ważny podział zasad prawa wprowadza rozróżnienie na: zasady wprost sformułowane w tekście prawnym (zasady explicite), zasady wyinterpretowywane z tekstu prawnego, choć wprost niewyrażone w tekście prawnym (zasady implicite), zasady prawa niewyrażone w aktach prawodawczych, a stanowiące składnik kultury prawnej (zasady implicite drugiego stopnia). Prawo ochrony dziedzictwa kultury jest dziś uznawane za tzw. kompleksową gałąź prawa, a jednym z podstawowych kryteriów wydzielania gałęzi prawa jest posiadanie własnych zasad prawa, które to kryterium jest spełnione wobec katalogu zasad przedstawionych w artykule, z zasadą naczelną, jaką jest wyinterpretowana z art. 5 i 6 Konstytucji RP zasada ochrony dziedzictwa kultury. Wśród innych zasad prawa ochrony dziedzictwa kultury wyróżnić można w szczególności następujące (zastrzegając, że katalog zaprezentowany w artykule ma charakter otwarty): zasada dostępu do zabytków, zasada społecznej użyteczności zabytków, zasada dostępu do informacji, zasada kontroli stanu zachowania zabytków, zasada integralności zabytku, zasada zrównoważonego rozwoju, zasada zarządzania dziedzictwem kultury, zasada zmiany wartości użytkowej dziedzictwa kultury w czasie, zasada finansowania przez posiadacza zabytku, zasada finansowania ze środków publicznych, zasady ochrony własności, zasada proporcjonalności, zasada kontroli państwa nad obrotem zabytkami oraz zasada kontroli wywozu zabytków za granicę.
Źródło:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2018, 80, 4; 147-154
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Miasto Stołeczne Warszawa jako sponsor ochrony zabytków
Autorzy:: Zdon, P.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/217431.pdf
Data publikacji:: 2005
Wydawca:: Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:: ochrona zabytków
Warszawa
zabytek
monument
Warsaw
protection of historical monuments
Źródło:: Wiadomości Konserwatorskie; 2005, 17; 70-74
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:: Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "Monument" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język