Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Glitch art" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Google Street View i nie-ludzka fotografia w projektach Jona Rafmana i Michaela Wolfa
    Google Street View and Non-human Photography in Jon Rafman’s and Michael Wolf’s Projects
    Autorzy:
    Stronciwilk, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2097188.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    nie-ludzka fotografia
    Google Street View
    Jon Rafman
    Michael Wolf
    Glitch art
    Nonhuman photography
    Opis:
    Artykuł jest próbą podjęcia refleksji nad zjawiskiem nie-ludzkiej fotografii. Punktem wyjścia tekstu jest zwrócenie uwagi na fakt, że w dobie automatyzacji procesu fotografowania, zdjęcia wykonywane przez człowieka są tylko jednym z wymiarów współczesnej fotografii. Artykuł jest analizą projektów artystycznych Jona Rafmana i Michaela Wolfa, którzy wykorzystują fotografie wykonane przez automatyczne aparaty Google Street View. Eksponowanie pęknięć, szczelin i błędów tego systemu zbliża ich twórczość do tzw. glitch artu. Ważnym aspektem podejmowanej analizy jest refleksja nad wyobrażeniami związanymi z nie-ludzkim spojrzeniem, pytanie o prawdę fotografii oraz o to, w jaki sposób zbudowany jest interfejs Google Street View.
    The article is an attempt to reflect on the phenomenon of non-human photography. The starting point of the text is noticing that because of the automatization of the photographing process, the photography created by humans is merely one of the fields of contemporary photography. The article is an analysis of Jon Rafman’s and Michael Wolf’s artistic projects in which they utilize images created by automatic Google Street View cameras. Artists expose cracks, gaps and errors of this system, bringing their projects close to the field of glitch art. The vital aspects of the analysis are its reflection on the notion of non-human gaze, its questioning of the truthfulness of the photography, and its examination of how the Google Street View interface is constructed.
    Źródło:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2021, 43; 281-296
    1508-6305
    2544-3186
    Pojawia się w:
    ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Point of Collapse, or How to Err is Non-human in Post-Digitality
    Autorzy:
    Wójtowicz, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1011638.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    post-digital art
    error
    mistake
    glitch
    dilletantism
    Opis:
    The aim of this text is to analyse various aspects of an error, understood as a collapse of form and content both in the 20th century and contemporary art, the latter influenced by post-digital (un)awareness. Art history teaches us that the avoidance of formal errors, crucial in the process of academic art education became irrelevant with the arrival of the first avant-gardes. This opened the way for artists to deal freely with the medium, or even act against the medium, not avoiding an error but rather embracing its surprising consequences. Therefore, a dilettante attitude disseminated rapidly across culture, allowing artists to make inspiring mistakes and find unexpected beauty in roughness and freedom in disorder. From the perspective of computing history, an error has always been a problem for coders and an annoyance for software users. The idea of making the most of technical limitations was discovered by net.art pioneers; later those mistakes were so appealing that a new genre was formed: glitch art. Nowadays artists produce so-called glitch art in their online and offline practice, using distortions resulting from errors in programming or the digital origin of images. Error-based artworks can be judged on criteria other than traditional, helping us find aesthetic joy in the collapse of forms. An intentional language mistake, just like the one made by Dada poets, reminds us that an imperfect message may reveal the hidden, conceptual framework of an apparently seamless structure. Post-digital error is, on the other hand, a paradox; being the creation from scratch of a seemingly erroneous object whose idea comes from digital vocabulary that is treated as a starting point to the planned collapse.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2020, 22; 37-46
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Images of Failure
    Obrazki porażki
    Autorzy:
    Stańczyk, Xawery
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28407481.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    obraz
    porażka
    sztuka porażki
    fotografia
    glitch
    brzydkie rzeczy
    image
    failure
    art of failure
    photography
    ugly things
    Opis:
    On the one hand, the sphere of art offers the possibility to imagine a different, less oppressive and normative world, where just as in the case of cartoons even the greatest gawks, misfits, and outcasts would build friendships and alliances helping them to reach a happy ending. On the other hand, there is something of an artistic performance, at least of an illusionist show, to an intentional act of failure. To perform failure, one has to improvise, to operate randomly, blunderingly, and ostentatiously, as well as to resist the social norms and rules. The artworks that are presented here pertain to all of these meanings of the “art of failure”.
    Sztuka jest z jednej strony sferą, w której można wyobrazić sobie inny, mniej opresyjny i normatywny świat; w nim – jak w kreskówkach – międzygatunkowe przyjaźnie i sojusze nawet największych gamoni, odmieńców i wyrzutków prowadzą do szczęśliwego zakończenia. Z drugiej strony w intencjonalnym uprawianiu porażki jest coś ze sztuki, a przynajmniej sztuczki prestidigitatora. Performowanie porażki wymaga zdolności improwizacji, podążania po omacku, dyletanctwa, fanfaronady oraz przeciwstawiania się społecznym normom i regułom. Prezentowane tu prace nawiązują do tych sensów „sztuki porażki”.
    Źródło:
    Studia Litteraria et Historica; 2020, 9; 1-21 (eng); 1-21 (pol)
    2299-7571
    Pojawia się w:
    Studia Litteraria et Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies