Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Fatih Akin" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Hybrydowość i transkulturowy pejzaż muzyczny w kinie diasporycznym
Hybridity and Transcultural Musical Landscape in Diasporic Cinema
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31342082.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
kino diasporyczne
Fatih Akin
Tony Gatlif
Jean-François Richet
diasporic cinema
Opis:
Punktem wyjścia artykułu jest hipoteza, że muzyka w filmach diasporycznych jest narzędziem komunikowania się i negocjowania tożsamości kulturowej. To dzięki muzyce udaje się wyjść poza myślenie w kategoriach binarnych, stworzyć szansę na wewnętrzną różnorodność i rzeczywisty pluralizm, prowadzący nie do ujednolicenia, lecz do pogodzenia się z przygodnością. Analizując filmy twórców niemieckich i francuskich (m.in. Fatiha Akina, Tony’ego Gatlifa, Jeana-François Richeta), Loska dowodzi, że muzyka zawiera w sobie transkulturowy potencjał, który zachęca do przezwyciężenia ograniczeń wynikających z definiowania kultur jako zamkniętych całości oraz umożliwia tworzenie powiązań między pozornie odległymi obszarami, a przy tym wskazuje na korzyści płynące z przenikania się wpływów i pozwala reżyserom uchwycić hybrydyczny charakter dzisiejszej rzeczywistości społecznej.
The starting point for the article is the hypothesis that music in diasporic cinema is a tool for communicating and negotiating cultural identity. It is thanks to music that one can transcend binary categories and create a greater probability for internal diversity and real pluralism, leading not to homogeneity, but an acceptance of the random. In his analysis of the work of German and French directors (including Fatih Akin, Tony Gatlif, Jean-François Richet), Loska argues that music contains in itself a transcultural potential, which encourages one to overcome limitations resulting from understanding cultures as complete wholes, and permits creating connections between apparently distant areas, and at the same time shows the benefits of intermingling of influences and allows the directors to capture the hybrid nature of today’s social reality.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2015, 91; 142-153
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Diaspora w podróży. Międzypokoleniowa luka, mit wspaniałego powrotu i inne zabiegi mitologizujące w „Wielkiej podróży” Ismaëla Ferroukhiego i „Na krawędzi nieba” Fatiha Akına
Diaspora on a Journey. Intergenerational Gap, the Myth of a Glorious Return and Other Mythologising Techniques in Ismaël Ferroukhi’s „The Great Journey” and „The Edge of Heaven” by Fatih Akın
Autorzy:
Domalewski, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340645.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Fatih Akın
Ismaël Ferroukhi
kino diasporyczne
kino drogi
islam
diasporic cinema
road movies
Opis:
Artykuł dotyczy dwóch filmów, będących przykładami współczesnego kina diasporycznego, których bohaterowie wywodzą się z krajów o muzułmańskiej tradycji religijnej: z Turcji i z Maroka. Wielka podróż (2004) Ismaëla Ferroukhiego oraz Na krawędzi nieba (2007) Fatiha Akına to obrazy, których tematem jest dystans międzypokoleniowy w rodzinach diasporycznych, a wykorzystana w nich formuła kina drogi obrazuje próbę zbliżenia się bohaterów do siebie dzięki wspólnemu (Wielka podróż) lub osobnemu (Na krawędzi nieba) pokonywaniu dużych przestrzeni. W obu tych filmach pojawia się wprost charakterystyczny dla kina diasporycznego motyw, jakim jest mit wspaniałego powrotu. Oba obrazy przybierają też formę filmowych przypowieści, których wymowa jest zakorzeniona w duchowości i wierzeniach islamu. Niebędące filmami religijnymi w sensie ścisłym, obrazy te dokonują silnej mitologizacji przestrzeni: pozytywnej w przypadku Wielkiej podróży i negatywnej w Na krawędzi nieba.
The article deals with two films, which are examples of contemporary diasporic cinema, whose characters come from countries with a Muslim religious tradition: from Turkey and Morocco. The Great Journey (2004) by Ismaël Ferroukhi and The Edge of Heaven (2007) by Fatih Akın are films about the intergenerational distance in diaspora families, and the formula of the road cinema used in them illustrates the attempt of the heroes to get closer to themselves thanks to a joint (The Great Journey) or separate (The Edge of Heaven) overcoming large spaces. In both of these films there is a characteristic theme of diasporic cinema, which is the myth of a glorious return. Both films also take the form of film parables whose significance is rooted in Islamic spirituality and beliefs. Whilst the two films are not religious in the strict sense, they strongly mythologise space: in a positive manner in the case of The Great Journey and negative in The Edge of Heaven.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2019, 107; 73-87
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies