Temat: Elżbieta Sieniawska - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Agnieszka Słaby, „Rządzicha oleszycka” – dwór Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej jako przykład patronatu kobiecego w czasach saskich, Wydawnictwo LIBRON – Filip Lohner, Kraków 2014
Autorzy:: Leśniak, Franciszek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/436449.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:: Elżbieta Sieniawska
czasy saskie
Źródło:: Res Gestae. Czasopismo Historyczne; 2016, 2; 168-172
2450-4475
Pojawia się w:: Res Gestae. Czasopismo Historyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Św. Roch odwiedzający chorych - tajemnice warsztatu malarskiego Martina Altomontego. Badania, technika, analiza porównawcza i konserwacja obrazu
St Roch Visiting the Sick – the secrets of Martino Altomonte’s painterly workshop. Research, techniques, comparative analysis and conservation of the painting
Autorzy:: Modzelewska, Elżbieta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1965522.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Tematy:: Martino Altomonte
Elżbieta Sieniawska
St Roch
conservation
Opis:: The planned exhibition on Elżbieta Sieniawska, the second owner of Wilanów, provided an opportunity to conduct a comprehensive conservation and restoration of the exquisite work by Martino Altomonte, the painting St Roch Visiting the Sick. The painting, which in the past underwent several renovations, was reinforced with a lining of new canvas. Its composition regained its former aesthetic quality as the old re-paintings were removed and the missing fragments reconstructed. Physical and chemical analyses carried out using modern analytical equipment and techniques, including the noninvasive analyses, were an important part of the works undertaken by the Museum. The previously published results of the analyses of two other canvases by the same painter, The Battle of Vienna and The Battle of Párkány, made it possible to compare the painterly techniques applied by the artist at various stages of his creative career. The compositions of all paintings executed on coloured primers were first developed in the yellow ochre and grey tones, and then quickly finished in colours applied in two to three layers. Paints used by Altomonte contained primarily pigments obtained from natural coloured clays. Modified binding agents containing chicken egg and linseed oil enabled Altomonte to obtain the desired thickness of paint and to achieve the projected painterly effects. The hitherto technological analyses of the painting made it possible to establish further topics for future research projects. The issue of Altomonte's use of blue pigments is especially noteworthy. In his earlier works, those were various types of smalt and, to a limited extent, indigo and azurite. In the later period, the pigment he used was most probably Prussian blue, possibly indigo as well; this would need to be confirmed by a broader array of instrumental analytical methods. Apart from the blue pigments, the identification of ramie fibres in the canvas offers another interesting research topics. The use of ramie in European painting supports dating from the first half of the 18th century may become a topic for future exploration. The Italian-educated Martino Altomonte was very deliberate in his use of diverse methods and means of artistic work. In addition, at the basis of his adroit use of varied painterly matter lay his abilities as a draughtsman evident from his surviving sketches and painting designs. Sketch-like painterly presentations were also a characteristic element of his work.
Źródło:: Studia Wilanowskie; 2020, XXVII; 35-59
0137-7329
2720-0116
Pojawia się w:: Studia Wilanowskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: „Fabryka” pałacu w Wilanowie za czasów Elżbiety Sieniawskiej. Uwagi na temat organizacji magnackiego placu budowy w XVIII w.
The Wilanów Palace Fabrica under Elżbieta Sieniawska. Remarks on the Organization of a Magnate Construction Site in the 18th Century Polish-Lithuanian Commonwelth
Autorzy:: Nestorow, Rafał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/24825304.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Pałac w Wilanowie
Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska
Giovanni Spazzio
Giuseppe Fontana
Johann Georg Plersch
Giuseppe Rossi
The Wilanów Palace
Elżbieta Sieniawska née Lubormiski
Opis:: Jednym z ciekawszych okresów w dziejach pałacu wilanowskiego są lata 1720-1729 kiedy dawna królewska rezydencja znalazła się w posiadaniu hetmanowej wielkiej koronnej i kasztelanowej krakowskiej Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej. Warto nadmienić, że przedsiębiorcza magnatka rywalizowała o podwarszawski pałac z królem Augustem II i rywalizację tę wygrała. W momencie nabycia klucza wilanowskiego przez Sieniawską dawna ulubiona siedziba Jana III Sobieskiego znajdowała się w bardzo złym stanie, a zrujnowane folwarki nie przynosiły oczekiwanych dochodów. W związku z czym Sieniawska postanowiła przywrócić tamtejszym dobrom płynność finansową, która pozwoliłaby m.in. na utrzymanie tamtejszego pałacu. Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska była jedną z ważniejszych postaci na arenie politycznej i artystycznej czasów saskich. W działalności fundacyjnej hetmanowej Sieniawskiej widoczna jest cycerońska zasada publicam magnificentiam diligit. Bogate dekoracje malarsko-rzeźbiarskie były swego rodzaju „kostiumami” symbolicznymi i tak też były odczytywane przez współczesnych. Szczególną rolę w budowaniu wizerunku potężnej magnatki odegrała dawna królewska rezydencja w podwarszawskim Wilanowie, zakupiona 3 lipca 1720. Było to uwieńczenie stopniowego wykupywania dóbr królewskich, którymi hetmanowa opiekowała się po wyjeździe Marii Kazimiery do Rzymu (w jej rękach znalazły się m.in. pałace w Wysocku i Surochowie, a także dobra tarnopolskie). Pałac wilanowski w chwili zakupu znajdował się w opłakanym stanie. Sieniawska nie tylko wyremontowała pałac ale ukończyła obydwa skrzydła boczne, a także w subtelny sposób wplotła własny rodowy wątek w skomplikowany ideowy program rezydencji „Polskiego Herkulesa”. Wilanów był miejscem modnym, często odwiedzanym przez czołowych przedstawicieli magnaterii, a także samego Augusta II. Tak poważne przedsięwzięcia jak remont i rozbudowa dawnej królewskiej rezydencji wymagało zaangażowania nie tylko plejady artystów i rzemieślników ale także oficjalistów odpowiedzialnych za dowóz materiałów budowlanych, opłacanie wykonawców i sprawne funkcjonowanie całej fabryki. Trzon zespołu wykonującego prace artystyczno-budowlane w rezydencji wilanowskiej tworzyli artyści i rzemieślnicy zatrudnieni przez Sieniawską w Łubnicach, przy modernizacji jej głównej siedziby. Nie tworzyli oni wewnętrznej struktury w ramach magnackiego dworu, ale zhierarchizowaną grupę specjalistów podległą architektowi hetmanowej Giovanniemu Spazzio, który pełnił rolę nie tylko głównego projektanta, ale również nadzorcy wszystkich przedsięwzięć artystycznych. Warsztat ów, na co wskazują jednoznacznie źródła, nie był zbyt liczny. Jego zasadniczy trzon składał się z kilku wyspecjalizowanych wykonawców z tego powodu Sieniawska zmuszona była wspomagać się najmowanymi na zasadzie kontraktów wykonawcami. Wiodącą rolę odegrało środowisko warszawskie, z którego wywodzili się m.in. przedstawiciele rodziny Ceronich, przedsiębiorca budowlany Giuseppe Fontana, rzeźbiarz Johann Georg Plersch czy malarz Giuseppe Rossi, by ograniczyć się do najważniejszych. Na podstawie analizy zachowanych źródeł udało się dość dokładnie zilustrować funkcjonowanie owego zespołu stałych i okresowo zatrudnianych wykonawców, a także organizację fabryki pałacowej. Jego sprawne funkcjonowanie uzależnione było nie tylko od twórców, ale też od współpracujących z nimi plenipotentów związanych z administracją ziemską. Podkreślono szczególną rolę burgrabiego, którego udział w procesie budowy był dotąd marginalizowany. Jeszcze mniej wiadomo było o zaangażowanych przy fabryce urzędnikach (administratorach, podstarościch, zarządcach, gubernatorach, itd.). Nie mniej interesujące było prześledzenie sposobu finansowania prac, a także opłacania artystów. Okazało się, że niezmiernie ważną rolę odgrywał miejscowy arendarz dysponujący gotówką, którą wypłacał za odpowiednimi, pisemnymi „asygnacjami”.
One of the more interesting periods in the history of the Wilanów Palace spanned 1720-29 when the former royal residence was owned by Elżbieta Sieniawska née Lubormiski, wife of the Grand Hetman of the Crown and Cracow Castellan. Interestingly, the resourceful magnate competed for the Palace in the suburbs of Warsaw against King Augustus II and she won the rivalry. At the point when Sieniawska acquired the key to the Wilanów Palace, the former residence of King Joh III Sobieski, it was in a deplorable state, while the ruined home farms did not yield expected income. In view of this Sieniawska decided to restore the financial liquidity to the estates there, which would allow to e.g. maintain the Palace. Elżbieta Sieniawska née Lubormiski was one of the major figures on the political and artistic arena of the Saxon era. In her founding activity, Sieniawska clearly followed the Ciceronian principle: publicam magnificentiam diligit. Rich painting and sculptural decoration was a kind of a symbolical ‘costume’, and was perceived as such by the contemporary. A special role in consolidating the image of the powerful magnate was played by the Wilanów Palace former royal residence she purchased at Wilanów in the suburbs of Warsaw on 3 July 1720. This deal crowned the gradual purchase of the royal estates that Sieniawska took care of following the departure of Marie Casimire for Rome (she owned e.g. the Wysocko and Surochów Palaces and the Tarnopol estates). [On the date of its purchase, the Wilanów Palace was in a deplorable state]. Not only did Sieniawska renovate the run down Palace, but she also completed both lateral wings, additionally subtly interlacing her own family motif with the complex ideological programme of the residence of the ‘Polish Hercules’. The Wilanów Palace turned into a fashionable venue, frequently visited by leading magnates, including Augustus II himself. Such a serious undertaking that the renovation and extension of the former royal residence implied required not only the involvement of an array of artists and craftsmen, but also clerks responsible for the supply of building materials, for paying the workers, and for the operating of the whole fabrica, namely the building workshop. The core of the team conducting the artistic and construction works on the Wilanów residence were the artists and craftsmen employed by Sieniawska at Łubnice, where she had her main residence modernized. They did not form any internal structure within the magnate’s court, but a hierarchized group of specialists reporting to Sieniawska’s architect Giovanni Spazzio who served not merely as the main designer, but also as the supervisor of all the artistic undertakings. As can be clearly seen in the sources, the workshop was not excessively numerous. Since its core was composed of several specialists, Sieniawska was obliged to resort to hired contractors. The leading role in this respect was played by the Warsaw circles represented e.g. by members of the Ceroni family; Giuseppe Fontana, a building contractor; Johann Georg Plersch, a sculptor; or Giuseppe Rossi, a painter, to name merely the major ones. Through the analysis of the preserved sources, the operations of that team of permanent and temporarily employed contractors could be precisely reconstructed, as could be the organization of the Palace fabrica. Its effective operating did not only depend on the artists, but also on the plenipotentiaries associated with land administration. A particular role of the Land Clerk, previously marginalized, was emphasized. Even less is known of other clerks involved in the fabrica (administrators, deputy starosts, administrators, governors, etc.). It was equally interesting to follow the financing of the works, the process of remunerating the artists. As was found, the role of particular importance was attributed to a local publican who had cash and appropriately paid it out against a written ‘assignment’.
Źródło:: Biuletyn Historii Sztuki; 2019, 81, 3; 441-459
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:: Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Dwie panie Sieniawskie i ich klientka Drużbacka z Wilanowem w tle
Two ladies Sieniawskie and their client Drużbacka with Wilanów in the background
Autorzy:: Stasiewicz, Krystyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2147335.pdf
Data publikacji:: 2020-12
Wydawca:: Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
Tematy:: Elżbieta Sieniawska
Maria Zofia Sieniawska (Denhoff-Czartoryska)
Elżbieta Drużbacka
August II – król Polski
Wilanów
August II – King of Poland
Wilanów Palace
Opis:: Autorka prezentuje trzy kobiety związane z Wilanowem. Elżbieta Sieniawska, żona hetmana wielkiego koronnego i kasztelana krakowskiego Adama, była jedną z najbardziej wpływowych kobiet czasów Augusta II. Skala jej aktywności była duża. Angażowała się w życie polityczne, ekonomiczne, kulturalne i artystyczne. Kupiła w 1720 r Wilanów, ponieważ zapewniał prestiż Sieniawskim, jako właścicielom dawnej rezydencji króla Sobieskiego. Jedyna córka magnatów, Maria Zofia Denhoff, była spadkobierczynią wielkiej fortuny, do której zarządzania była dobrze przez matkę przygotowana. W 1730 r. oddała Wilanów w dzierżawę królowi Augustowi II. Po jego śmierci w 1733 r. Wilanów powrócił znów do Marii Zofii i jej drugiego męża Augusta Czartoryskiego. Elżbieta Drużbacka, zaufana klientka Sieniawskich, poetka, powiernica Marii Zofii może bywała w pałacu w Wilanowie. Ze znajdujących się tam plafonów "Czterech Pór Roku" Siemiginowskiego mogła czerpać inspirację do poematu "Opisanie czterech części roku".
The authoress presents three women associated with Wilanów. Elżbieta Sieniawska (1668/69 – 1729), wife of Adam the grand hetman of the Crown and Kraków castellan, was one of the most influential women of the time of August II. The scale of her activity was large. She was involved in political, economic, cultural and artistic life. She bought Wilanów in 1720 because it provided prestige to the Sieniawski family as the owners of the formerresidence of King Sobieski. The only daughter of magnates, Maria Zofia Denhoff, was the heir to a great fortune, for which she was well prepared to manage. In 1730, she leased Wilanów to King August II. After his death in 1733, Wilanów returned again to Maria Zofia and her second husband August Czartoryski. Elżbieta Drużbacka, a trusted client of the Sieniawski family, poet, confidante of Maria Zofia, may have been to the palace in Wilanów. Siemiginowski’s plafonds "Four Seasons" found there could draw inspiration for the poem "Opisanie czterech części roku" (Describing the four parts of the year).
Źródło:: Studia Elbląskie; 2020, 21; 47-61
1507-9058
Pojawia się w:: Studia Elbląskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: „Co moment wyglądałam łaski Pańskiej WM Pani i Dobrodziki" – korespondencja Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej, kasztelanowej krakowskiej z Joanną Gołyńską, ksienią jarosławskich benedyktynek jako przykład relacji klientalnych w czasach saskich
Autorzy:: Kicińska, Urszula
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/33331449.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: patron
client
collator
patron-client relations
Elżbieta Sieniawska
Joanna Gołyńska
Benedictine nuns of Jarosław
klient
kolator
relacje patron-klient
benedyktynki jarosławskie
dwór kobiecy
Opis:: W dawnej Polsce kobiety mocno angażowały się w działalność publiczną, a jednym z jej przejawów był sprawowany przez nie patronat religijny, który stanowił bardzo ważny element budowania więzi klientalnych. Znakomitym materiałem służącym do prześledzenia relacji pomiędzy daną patronką a jej duchowną klientelą są listy proszalne, w których pod pokładami rozbudowanej ceremonialności pojawiały się rzeczywiste cele i oczekiwania obu negocjujących ze sobą stron. W gronie owych zacnych kolatorek znalazła się również Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska (zm. 1729), która wraz ze swym mężem Adamem Mikołajem (zm. 1726) dokonała wielu fundacji kościelnych. Pod opieką patronacką kasztelanowej krakowskiej znalazł się także konwent jarosławskich benedyktynek, w którym funkcję ksieni w tym okresie pełniła Joanna Gołyńska (zm. 1725). W przeanalizowanych listach, które wspomniana przełożona słała do swej dobrodziejki, przewija się kwestia relacji patronackich pomiędzy kolatorką a jej duchowną klientką oraz pojawiają się sprawy dotyczące codziennego funkcjonowania jarosławskiego konwentu. J. Gołyńska bezustannie narzekała na to, że nie ma za co utrzymać klasztoru, gdyż czasy, w których przyszło jej żyć, coraz bardziej pogrążają klasztor w długach i w ruinie. Warto zauważyć, że kierowane przez benedyktynkę proklamacje niejednokrotnie nie spotykały się z aprobatą, a nawet jakąkolwiek reakcją E. Sieniawskiej, co rzuca się cieniem na działalność kolatorską kasztelanowej krakowskiej. Mamy bowiem dowód na to, że nie każdemu proszącemu, a w tym wypadku klientowi duchownemu, Sieniawska, pomimo obowiązków wynikających z bycia patronką, mogła lub chciała w pełni pomóc.
In the old Poland, women were heavily involved in public activities, and one of its manifestations was the religious patronage they exercised, which was a very important part of building cliental ties. An excellent resource for tracing the relationship between a given patron and her clerical clientele are the begging letters, in which, beneath the layers of elaborate ceremonialism, the real goals and expectations of the two parties negotiating with each other were explained. Among these worthy collators was also Elżbieta Sieniawska, née Lubomirska (d. 1729), who, together with her husband Adam Mikołaj (d. 1726), contributed many church foundations. Under the patronage of the castellan of Kraków was also the convent of the Benedictine nuns of Jarosław, in which the position of abbess at that time was held by Joanna Gołyńska (d. 1725). The analysed letters, which the said superior sent to her benefactress, display the issues of patronage relations between the collator and her clerical client, and matters concerning the daily functioning of the Jarosław convent. J. Gołyńska incessantly complained about not having enough money to support the monastery, as the times in which she lived increasingly plunged the establishment into debt and ruin. It is noteworthy that the proclamations directed by the Benedictine nun often did not meet with approval or even any reaction from E. Sieniawska, which casts a shadow over the collator activity of the Kraków castellan's wife, for we now have proof that not every requester, or in this case religious client, could or would enjoy full support of Sieniawska, despite her duties as a patroness.
Źródło:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2023, 120; 241-260
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:: Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Pies w niedźwiedziej skórze. Raz jeszcze o dekoracji rzeźbiarskiej wilanowskiej bramy głównej
A dog in bear’s clothing. The sculptural decoration on the main gate of the Wilanów Palace Museum
Autorzy:: Nestorow, Rafał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1878541.pdf
Data publikacji:: 2019-10-23
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Wilanów
pałac wilanowski
rzeźba psa
Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska
Jan III Sobieski
pies
niedźwiedź
brama wilanowska
rzeźba ogrodowa
Wilanow Palace
sculpture of a dog
Elżbieta Helena Sieniawska née Lubomirska
dog
bear
the Wilanow gate
garden sculpture
Opis:: W artykule poddano interpretacji jedną z rzeźb z wilanowskiej bramy głównej, która w dotychczasowej literaturze uchodziła za przedstawienie niedźwiedzia, gdy w rzeczywistości jest to przedstawienie psa. Na podstawie odnalezionej wzmianki archiwalnej udało się ustalić, że owa rzeźba pochodzi z wilanowskiego ogrodu, a na pałacowej bramie została ustawiona dopiero w 1721 r., za czasów, gdy dawna królewska rezydencja była własnością hetmanowej wielkiej koronnej Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej. Jak dotychczas, jest to jedyna znana rzeźba ogrodowa z wilanowskiego ogrodu, pochodząca zapewne jeszcze z czasów Jana III Sobieskiego.
The article analyzes one of the sculptures from the Wilanów main gate, which in the existing literature was considered to represent a bear. In fact, however, it is a representation of a dog. Archive sources revealed that this sculpture came from the Wilanów garden. It was not placed at the entrance gate until 1721, at a time when the former royal residence was owned by Queen Elżbieta Helena Sieniawska née Lubomirska. It is so far the only known garden sculpture from the Wilanow garden, probably coming from the times of King Jan III Sobieski.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 4; 35-47
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki