Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Duszpasterze polscy" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Parafia w Meriden i jej duszpasterze na łamach „Dziennika Chicagoskiego” w latach 1893-1920
    The image of the Meriden parish and its priests in the “Dziennik Chicagoski” newspaper over the years 1893-1920
    Autorzy:
    Szymański, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1022887.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-21
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Polacy w Meriden
    duszpasterze polscy
    parafia polska
    szkoła polska
    Poles in Meriden
    Polish priests
    Polish parish
    Polish school
    Meriden
    Opis:
    Parafia w Meriden to najstarsza polska parafia w stanie Connecticut. Liczyła ok. 3500 wiernych. Została utworzona w 1892 r. przez ks. Antoniego Klawitera. Kolejno pełnili w niej posługę duszpasterską: ks. dr Tomasz Misicki, ks. Kazimierz Kucharski, ks. Lucjan Bójnowski, ks. Michał Miklaszewski, ks. Józef Cułkowski i ks. Jan Ceppa. Owoce ich posługi duszpasterskiej i narodowej znalazły swoje odzwierciedlenie na łamach „Dziennika Chicagoskiego”. W parafii swoją działalność prowadziły różne towarzystwa religijne, kulturalne i narodowe, mające na celu podtrzymanie polskiej świadomości narodowej wśród emigrantów oraz więzi ze starym krajem, a także pogłębianie życia religijnego. Obok pomocy duchowej, uroczystych nabożeństw parafia polska w Meriden dostarczyła do błękitnej armii wielu rekrutów, a także pomoc materialną staremu krajowi. Ogromną rolę odegrała parafia polska przede wszystkim w sprawach odrodzenia poczucia narodowego i odrodzenia niepodległego państwa polskiego. Więź emigrantów polskich z Kościołem poza ojczystym krajem kształtowała poczucie tożsamości religijnej i narodowej
    The Meriden Parish is the oldest Polish parish in Connecticut. It had about 3,500 believers. Established in 1892 by Fr. Antoni Klawiter, it was subsequently run by Fr. Tomasz Misicki, PhD, Fr. Kazimierz Kucharski, Fr. Lucjan Bójnowski, Fr. Michał Miklaszewski, Fr. Józef Cułkowski and Fr. Jan Ceppa. Their pastoral and national ministry have been reflected in the “Dziennik Chicagoski” newspaper. Various religious, cultural and national associations have been active in the parish, aspiring to deepen and maintain the Polish national identity and the connection with the motherland among the immigrants as well as to develop their faith. In addition to spiritual help and ceremonial services, the Polish parish in Meriden provided the Blue Army with numerous recruits and extended material aid to the old country. Most importantly, the Polish parish played a huge role in reviving the national awareness and the independent Polish State. Outside their home country, the bond of Polish immigrants with the Church shaped their sense of religious and national identity.
    Źródło:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2020, 114; 387-404
    0518-3766
    2545-3491
    Pojawia się w:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Parafia NSPJ w New Britain i jej duszpasterze na łamach „Dziennika Chicagoskiego” w latach 1894-1920
    Sacred Heart Parish in New Britain and Its Pastors in “Chicago Daily News” in the Years 1894–1920
    Autorzy:
    Szymański, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1634201.pdf
    Data publikacji:
    2020-11-27
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Polacy w New Britain
    ks. Lucjan Bójnowski
    duszpasterze polscy
    parafia polska
    szkoła polska
    Poles in New Britain
    Fr. Lucjan Bójnowski
    Polish pastors
    Polish parish
    Polish school
    Opis:
    Parafia nowobretańska miała charakter narodowy i personalny, liczyła około 7,5 tys. wiernych, i tak zaprezentowana została na łamach „Dziennika Chicagoskiego”. Jej pierwszy proboszcz, ks. Lucjan Bójnowski, pozostał na tym stanowisku 62 lata (1895-1957). W tym czasie zbudowano kościół drewniany, po 1902 r. murowany, a także szkołę i ochronkę, wydawano gazetę. Wokół tej parafii swoją działalność prowadziły różne towarzystwa religijne, kulturalne i narodowe mające na celu pogłębianie i podtrzymanie polskiej świadomości narodowej wśród emigrantów, więzi ze starym krajem, pogłębianie życia religijnego. Obok pomocy duchowej, uroczystych nabożeństw, parafia polska w New Britain dostarczyła do „błękitnej armii” wielu rekrutów, a także tysiące dolarów pomocy materialnej staremu krajowi. Do armii polskiej we Francji wstąpiło z tej parafii polskiej 290 ochotników. Łącznie do armii polskiej i amerykańskiej wstąpiło 965 Polaków. Z nich 123 oddało życie. Ogromną rolę odegrała parafia polska przede wszystkim w sprawach odrodzenia poczucia narodowego i odrodzenia niepodległego Państwa Polskiego. Więź emigrantów polskich z Kościołem poza ojczystym krajem kształtowała poczucie tożsamości religijnej i narodowej.
    The parish in New Britain had a national and personal character, it was a community of about 7.5 thousand believers. This is how it was presented in “Chicago Daily News.” Its first parish priest, Fr. Lucjan Bójnowski, held this position for 62 years (1895–1957). At that time, a wooden church was built, after 1902 a brick one, and later a school and a nursery, the parish published a newspaper. Various religious, cultural and national societies were affiliated with the parish, and their aim was to maintain the Polish national consciousness among the emigrants, the ties with the old homeland and to deepen religious life. In addition to spiritual assistance and religious services, the Polish parish in New Britain provided the Blue Army with many recruits as well as thousands of dollars in material assistance to Poland. The Polish army in France was joined by 290 volunteers from that Polish parish. A total of 965 Poles joined the Polish and American armies; of these, 123 lost their lives. The Polish parish played a huge role primarily in the matters of the rebirth of national feeling and the independent Polish State. The bond of Polish emigrants with the Church outside their homeland shaped the sense of religious and national identity.
    Źródło:
    Studia Polonijne; 2020, 41; 145-164
    0137-5210
    Pojawia się w:
    Studia Polonijne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Parafie i duchowieństwo polskie w USA w walce o niepodległość Polski
    Parishes and Polish clergy in the USA fighting for Poland’s independence
    Autorzy:
    Szymański, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/783906.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Polonia w USA
    Parafie polskie w USA
    Duszpasterze polscy
    walka o niepodległość
    the Polish community in the USA
    Polish parishes in the USA
    Polish priests
    fighting for independence
    Opis:
    Polish national parishes of the Roman Catholic Church in the United States of North America were the most important institutions in exile in this country. The greatest development occurred during farmers’ emigration from Poland’s land (1870-1914).  The first Polish parish was created in 1854 in Panna Maria in Texas. In 1870 there were 10 such parishes, and in 1910 over 500. Each parish had from over a dozen families to several tens of thousands of the faithful. In 1880 there were around 2 thousand faithful to one priest, and in 1910 – around 4 thousand. From 1870 onwards, there were two clashing trends attempting to unify American Poles: one (Polish Roman Catholic Union of America) strove to integrate social and political activity around church institutions (parishes, Catholic associations), the other one –  Polish National Alliance, did it concentrating on national organizations. Both fractions trying to maintain the cultural integrity of Poles – the Republic of Poland’s independence – were very popular with Polish clergy. In December 1912, the leaders of the largest Polish organizations established the National Defense Committee. On 8 June 1913, the Polish National Council was created, 2 October 1914 – the National Council and the National Defense Committee appointed the Central Polish Committee. After 1900 two political trends developed in Poland, and each of them sought support among American Poles. Both Roman Dmowski and Józef Piłsudski attempted to receive financial aid. In the mid-1913, Dmowski established the Polish National Committee, which was later transformed into the Polish National Department. Similarly, the Polish community in the USA, due to different attitudes to Poland’s independence was divided into two fractions. The National Department shared Dmowski’s views while the National Defense Committee shared Piłsudski’s views. Ignacy Paderewski, who came to the United States in May 1915 tried to reconcile both parties. From 1 July 1917 onwards, he was formally authorized to represent the organization of the Polish community while talking to the authorities of the United States. American Poles, irrespective of their views, tried to achieve their goals by being active in various fields and striving to influence President Thomas W. Wilson. All efforts made by Ignacy Paderewski and the Polish National Committee based in Paris proved to be effective. Polish parishes became the basis for the recruitment to the Polish Army. In November 1917, 35 395 people declared their readiness to join the army. President Wilson gave in to the pressure of the Polish community, and on 8 January 1918, he issued the fourteen-point resolution, in which the 13th point of the peace program devoted to Poland stated that: ‘An independent Polish state should be erected(…)which should be assured a free and secure access to the sea.’
    Polskie parafie narodowościowe Kościoła rzymskokatolickiego w Stanach Zjednoczonych Północnej Ameryki były najważniejszą instytucją wychodźstwa polskiego w tym kraju. Największy ich rozwój nastąpił w czasie emigracji chłopskiej z ziem polskich (1870-1914). Pierwsza polska parafia powstała w r. 1854 w Pannie Marii w Teksasie. W r. 1870 takich parafii było ok. 10, w r. 1910 ponad 500. Wielkość tworzonych parafii wahała się od kilkunastu rodzin do kilkudziesięciu tys. wiernych. Na jednego duszpasterza w 1880 r. przypadało ok. 2 tys. wiernych, w 1910 r. - ok. 4 tys. Od 1870 r. wśród Polonii amerykańskiej ścierały się dwa kierunki starające się jednoczyć Polaków amerykańskich: jeden (Zjednoczenie Polskie Rzymsko Katolickie) dążyło do zintegrowania działań społeczno-politycznych wokół ośrodków kościelnych (parafii, towarzystw katolickich), drugi - Związek Narodowy Polski robił to w oparciu o organizacje narodowe. Obydwa odłamy dążąc do zachowania integralności kulturowej rodaków, ze względu na cel nadrzędy - niepodległość Rzeczpospolitej - cieszyły się poparciem polskiego duchowieństwa. W grudniu 1912 r. przywódcy największych polskich organizacji utworzyli Komitet Obrony Narodowej. 8 czerwca 1913 r. powołano Polską Radę Narodową. 2 października 1914 r. - Rada Narodowa i Komitet Obrony Narodowej powołały Centralny Komitet Polski. Po r. 1900 rozwinęły się w Polsce dwa zasadnicze nurty polityczne, z których każdy szukał poparcia wśród Polaków amerykańskich. Zarówno Roman Dmowski, jak i Józef Piłsudski zabiegali o ich wsparcie finansowe. W połowie r. 1913 Dmowski założył Komitet Narodowy Polski, który później przemianowany został na Wydział Narodowy Polski. Podobnie Polonia amerykańska ze względu na różnicę poglądów co do sprawy niepodległości Polski podzielona była na dwa zasadnicze odłamy. Wydział Narodowy podzielał pogląd Dmowskiego. Komitet Obrony Narodowej podzielał pogląd Piłsudskiego. Zwaśnionych od maja 1915 r. próbował godzić przybyły do Stanów Zjednoczonych Ignacy Paderewski. Od 1 lipca 1917 r. legitymował się on formalnym pełnomocnictwem liczących się w strukturze Polonii organizacji do reprezentowania ich wobec władz Stanów Zjednoczonych. Polacy amerykańscy bez względu na przekonania, starali się osiągnąć swoje cele poprzez rozwijanie aktywności na wielu płaszczyznach, usiłując wpłynąć na prezydenta Thomasa W. Wilsona. Skuteczne okazały się wysiłki podjęte przez Ignacego Jana Paderewskiego i Komitet Narodowy Polski z siedzibą w Paryżu. Polskie parafie stały się podstawą akcji rekrutacyjnej do Armii Polskiej. W listopadzie 1917 r. gotowość do wstąpienia do Armii Polskiej we Francji zgłosiło 35 395 osób. Prezydent Wilson ulegając presji Polonii, 8 stycznia 1918 r. sformułował czternastopunktową rezolucję, w której trzynasty punkt programu pokojowego poświęcił Polsce, stwierdzając, iż: „ma być utworzone niepodległe państwo polskie z wolnym dostępem do morza".
    Źródło:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2018, 110; 395-414
    0518-3766
    2545-3491
    Pojawia się w:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Parafia św.św. Piotra i Pawła w Spring Valley i jej duszpasterze w latach 1891-1920 na łamach „Dziennika Chicagoskiego”
    Sts. Peter and Paul Parish in Spring Valley and Its Clergy as Presented by the Daily “Dziennik Chicagoski”, 1891-1920
    Autorzy:
    Szymański, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31339180.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    parafia polska w Spring Valley, Ill.
    Polacy w Spring Valley
    duszpasterze polscy
    kościół polsko-litewski
    Polish parish in Spring Valley, Illinois
    Poles in Spring Valley
    Polish clergy
    Polish-Lithuanian church
    Opis:
    Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Spring Valley, Ill., została założona 30 września 1891 r., a nowo wybudowany drewniany kościół został poświęcony 14 sierpnia 1892 r. Na początku do tej parafii należało około 200 rodzin Polaków i Litwinów. Po kilku latach Litwini wznieśli własny kościół. W 1901 r. Polacy wybudowali szkołę i plebanię. 17 grudnia 1906 r. pożar doszczętnie zniszczył świątynię. Ocalała plebania i szkoła. Przez rok nabożeństwa odprawiano w prywatnym budynku. Budowę nowego murowanego kościoła rozpoczęto w 1908 r., jego budowniczy, ks. Hieronim W. Błażyński złożony chorobą zmarł tego samego roku. Od 13 marca 1909 r. budowę kontynuował ks. Józef Cieśla. W krótkim czasie zdołał świątynię dokończyć i wyposażyć ołtarzami, ozdobić witrażami i zapełnić ławkami na pięćset miejsc. Poświęcenie nowego kościoła odbyło się 29 czerwca 1909 r. Przy parafii prowadzona była szkoła, w której blisko 200 dzieci uczyły siostry franciszkanki. Konsekracja kościoła miała miejsce 31 maja 1920 r. W tym okresie w parafii pracowali księża: Sikorski, Wałajtys, Łopata, Tonello, Mączyński i Balcewicz. Pierwszym proboszczem, od roku 1894 był ks. Julian Papoń, następnie od 1897 r. – ks. Michał Peża, od 1900 r. – ks. Antoni Drewnicki, od 1903 r. – ks. Marcin Piechota, od 1908 r. – ks. Hieronim Błażyński i od 1909 r. – ks. Józef Cieśla.
    Saint Apostles Peter and Paul Parish in Spring Valley, IL, was founded on September 30, 1891, and the newly built wooden church was dedicated on August 14, 1892. At first, nearly 200 Polish and Lithuanian families belonged to this parish. After a few years, however, the Lithuanians built their own church. In 1901, Poles constructed a school for children and a rectory for the parish priest. The first temple was completely estroyed by fire on December 17, 1906. Nevertheless, rectory and school survived. Throughout the year, services were held in a private building. The construction of a new brick church began in 1908. The founding priest, Fr. Hieronim W. Błażyński, suffering from illness, died the same year. As of March 13, 1909, the construction was led by Fr. Józef Cieśla. Shortly after, he was able to complete the construction and equip the church with altars, decorate it with stained glass windows and fill it with pews for five hundred people. The dedication of the new church took place on June 29, 1909. The parish had a school, where almost 200 children were taught by the Franciscan Sisters. The church was consecrated on May 31, 1920. Back then, the following priests served in the parish: Sikorski, Wałajtys, Łopatta, Tonello, Mączyński, Balcewicz. The first parish priest, since 1894, was Fr. Julian Papoń. Later on, in 1897, he was replaced by Fr. Michał Peża. Pastors who succeeded him were: Fr. Antoni Drewnicki, since 1900; Fr. Marcin Piechota, since 1903; Fr. Hieronim W. Błażyński, since 1908; and Fr. Józef Cieśla, since 1909.
    Źródło:
    Studia Polonijne; 2023, 44; 197-211
    0137-5210
    Pojawia się w:
    Studia Polonijne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wpływ księży dekanatu sztumskiego na proces utrwalania polskości i katolicyzmu na terenie Powiśla w latach 1919–1920
    The influence of the Sztum Decanate priests on the process of consolidation of Polishness and Catholicism in the Powiśle region in 1919 – 1920
    Autorzy:
    Wiśniewski, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2147841.pdf
    Data publikacji:
    2018-12
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
    Tematy:
    plebiscyt
    ziemia sztumska
    katolicy polscy
    duszpasterze propolscy
    Plebiscite
    Region of Sztum
    Polish Catholics
    pro-Polish priests
    Opis:
    Dekanat sztumski należał, postanowieniem traktatu wersalskiego z 28. 06. 1919 r. do kwidzyńskiego okręgu kwidzyńskiego. Polacy tu mieszkający, po przegranym plebiscycie, doświadczając terroru szukali pomocy u premiera rządu polskiego W. Witosa, ale ten im odpowiedział: „Kto Polak, wróci do Polski. Z powodu tych kilku Polaków z Niemcami wojny prowadzić nie będziemy”. Polacy na Powiślu tworzyli bardziej uświadomione i zwarte skupiska, niż w innych polskich rejonach diecezji. Zwłaszcza w centralnej części dekanatu sztumskiego, w parafiach: Postolin, Straszewo, Stary Targ, Tychnowy. W tych wspólnotach duszpasterzowali zasłużeni dla polskości kapłani: 2 poniosło śmierć w okresie hitlerowskim w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen – błogosławiony ks. Władysław Demski i ks. Bronisław Sochaczewski, a 4 kolejnych włączyło się aktywnie w pracę plebiscytową na rzecz Polski: ks. P. Mateblowski, ks. F. Prus, ks. S. Rosenau, ks. F. Połomski, ks. G. v. Palmowski, ks. E. Gross. Tych 8 księży wyróżniało się gorliwą pracą wśród parafian Polaków, a pozostałych 11 duszpasterzy nie pozostawiło wyraźnych „śladów” na rzecz wspierania polskiej religijności katolickiej, ale też nie podejmowało działań proniemieckich w swojej pracy, chociaż wykonywali zalecenia fromborskiej kurii biskupiej. To zaangażowanie księży w „polskie” duszpasterstwo ujawniło się skutecznie w wysokim procencie głosowania za Polską w okresie plebiscytu.
    The Sztum Decanate belonged, by the decision of the Treaty of Versailles of 28 June 1919, to the District of Kwidzyn. The Poles who resided here, following the lost Plebiscite, falling victim to terror, reached out for help to the Prime Minister of the Polish Government Wincenty Witos but he responded to them: “Those who are Polish, will come back to Poland. We will not go to war with the Germans for those few Poles”. The Poles in the Powiśle region established more informed and close communities than in other Polish regions of the Diocese. In particular, in the central part of the Sztum Decanate in the parishes of Postolin Straszewo, Stary Targ and Tychnowy. Some meritorious priests who consolidated Polishness shepherded those communities: 2 of them died in the Nazi era in the concentration camp in Sachsenhausen – the Blessed Fr. Władysław Demski and Fr. Bronisław Sochaczewski, and 4 other actively joined the Plebiscite work in favour of Poland: Fr. P. Mateblowski, Fr. F. Prus, Fr. S. Rosenau, Fr. F. Połomski, Fr. G. v. Palmowski; Fr. E. Gross. Those 8 priests distinguished themselves with zealous work among Polish parishioners, and the other 11priests did not leave any distinctive “marks” in favour of the Polish Catholic religious practices but neither did they take up any pro-German actions in their work, although they followed the instructions of the Frombork Bishop Curia. This engagement of priests in the “Polish” ministry translated effectively into a high percentage of pro- Poland vote in the Plebiscite.
    Źródło:
    Studia Elbląskie; 2018, 19; 107-118
    1507-9058
    Pojawia się w:
    Studia Elbląskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies