Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "De Trinitate" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    Why Aquinas Stopped Commenting on Boethius’s De Trinitate
    Autorzy:
    Ugwuanyi, Faustinus Ik.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/507300.pdf
    Data publikacji:
    2020-03-30
    Wydawca:
    International Étienne Gilson Society
    Tematy:
    Aquinas
    Boethius
    De Trinitate
    Trinity
    Neoplatonism
    Opis:
    The article is an attempt to answer the question of why Aquinas stops his commentary on Boethius’s De Trinitate at question six, article four, whereas this is before the point in the treatise where Boethius gets to the heart of the subject matter. The author shows that Aquinas (1) decides to do so because the treatise cannot afford him the means of demonstrating the existence of the Trinity, (2) holds that, although rational explanations could be given in terms of proof of God’s existence, one cannot come to the knowledge of the truth of the existence of the Trinity by reason alone, and (3) concludes that, although we cannot prove the doctrine of the existence of the Trinity through philosophical demonstration, we can, however, show that this doctrine and other doctrines known through the light of faith are not contradictory.
    Źródło:
    Studia Gilsoniana; 2020, 9, 1; 167-188
    2300-0066
    Pojawia się w:
    Studia Gilsoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teologiczne znaczenie „monarchii” a pojęcie Boga w De trinitate Nowacjana
    Theological meaning of „monarchy” and the concept of God in Novatian’s De trinitate
    Autorzy:
    Sordyl, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613754.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Nowacjan
    De trinitate
    monarchia
    Novatian
    monarchy
    Opis:
    The Novatian’s tractate does not use the term, instead, the person of Sabellius takes a prominent place. Hence, in order to better understand Novatian himself, the present study demonstrates how the term was used by such authors as Tertullian, Hippolytus, or the author of the Refutatio. An attempt has also been made to establish the place that monarchy took in Patripassian theology. Novatian does not mention monarchy because his polemic against Patripassianism is in reality a confrontation with Sabellianism, as it was known in Rome in the first half of the third century. Novatian directly opposes Sabellius who, at least during his Roman period, did not use the concept to defend and substantiate his heresy. Patripassianism, such as Novatian came to know in Rome, was indeed Sabellianism. The Roman theologian refers to ideas contained in the term when he defends monotheism (against Gnostics and Marcion) and refutes the charges of ditheism from Patripassians. The author of De Trinitate continues his polemic against Gnostic and Marcionite dualism, when he acts in defense of monotheism and the creative act of God. He refers to the content of the term to rule out the existence of a god superior to the Creator. Divine agenesia guaranties, according to Novatian, that there is no god superior to God the Creator. The Roman author engages in a polemic with the Marcionite concept (the distinction between good and just God). He presents interrelationship between the goodness of God and creation. Evil originates in the free will of man, and is not connected with matter or attributed to God in His creative act. In order to refute Gnostic dualism, Novatian refers to the content of monarchy. In the same way he substantiates the immutability of God. In his view, the fundamental source of God’s immutability is His agenesia. Refuting the concept of eternal matter, not created by and independent from God, the Roman theologian once again uses the content of the term. In De Trinitate Novatian continues the line of thinking of these authors who developed the concept of monarchy. Novatian quotes Rom 11:36, which text is usually interpreted in the Trinitarian sense. The Roman author uses it to write about creative mediation of the Word. The Roman theologian also quotes biblical evidence for the divinity of Christ in his polemic with Adoptianists and Patripassians: Jn 1:1 (the key text of the theology of the Logos); Jn 1:14 (most frequently quoted text in De Trinitate) and Rom 9:5. Novatian points out that Scripture does not contradict itself, presenting both unity and diversity between the Divine persons.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2009, 53-54; 521-539
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    De trinitate Nowacjana wobec herezji patrypasjanizmu
    Novatian’s De trinitate and patrypassian heresy
    Autorzy:
    Sordyl, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/612430.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    De trinitate
    Nowacjan
    patrypasjanizm
    Novatian
    patrypassian
    Opis:
    The paper is an analysis of Patripassianism using a historico-exegetical approach, with a special consideration given to Novatian’s tractate, De Trinitate. The Roman theologian differs considerably in his account of the Patripassian heresy from his two great predecessors, Hippolytus and Tertullian. The two authors’ discussion is often heated, with a very distinct, polemical tonę. In contrast, Novatian offers hardly any historical data. He only mentions Sabellius twice. The polemical tonę is morę moderate, the discussion less involved. A certain tracę of his critiąue of Patripassianism can be found in Novatian’s theology of the Logos. He does not organise his arguments according to divine economy or the notion of dispositio - which he knows and he uses. The Roman author presents Patripassianism in the following three chapters of his work: 26-28. Moreover, certain aspects of this teaching may be found in his discussion with ditheism, in chapters 30-31. According to Novatian, Patripassianism is a way of identifying the Father with the Son, which is done on the pretext of defending orthodox monotheism. The Roman theologian uses that as a key in his understanding, at the same time refuting charges of ditheism or negating the distinctiveness of the Son. His discussion with Patripassianism is mainly exegetical in nature. He shows the distinction that exists between the Father and the Son. He also refutes his opponents’ arguments that are based on their exegesis of the two Scriptures, John 10:30 and John 14:9. However, he does not discuss the problem of understanding theofany by Patripassians. In De Trinitate 12, 65 Novatian addresses the adherents of Filiopaterism, attempting to demonstrate their false argumentation. A careful analysis of this text leads to the conclusion that the polemic in this chapter of the tractate does not only apply to Filiopaterism but also to those who hesitate between Adoptianism and Patripassianism. In De Trinitate 24, 136 Novatian offers an exegesis of Lukę 1:35. In this exegesis he argues against Adoptianists, also including filiopaterism of Calixtus. There is no fully Patripassian exegesis in any point of Novatian’s argumentation. The Roman theologian also discusses relations between Adoptianism and Patripassianism. In both heresies he finds traces of Jewish influences, especially in the subject of antitriniatarian monotheism. A separate character of the heresy of Adoptianism and Patripassianism seems to be obvious to him. A bridge between them may be found in Filiopaterism, which is a blend of Adoptianism and Patripassianism in order to preserve radical monotheism. Novatian knew this position through his lecture of Against Praxeas and Refutatio.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2008, 52, 2; 993-1010
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Argumenty przemawiające za bóstwem Jezusa Chrystusa w De Trinitate Hilarego z Poitiers
    The Arguments on the Divinity of Jesus Christ in De Trinitate by St. Hilary of Poitiers
    Autorzy:
    Jaśkiewicz, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/512432.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Wydawnictwo Diecezjalne Adalbertinum
    Tematy:
    De Trinitate
    St. Hilary of Poitiers
    Jesus Christ
    divinity
    Opis:
    The article describes the teaching of the first bishop of Poitiers on the divinity of the Son of God from a theological perspective, as described in the Holy Scriptures. His treatise, De Trinitate, has been regarded as the best book which brought calm amidst multiple controversies that arose at the time of the heresy of Arius. St. Hilary underlines that we can testify of God as merely God him-self does when teaching that his own Son is begotten and not created. The incarnation of Jesus Christ pays tribute to his divine nature. And He loses nothing with by taking our human nature. Hilary rejects the arguments of Arius, his successors, Sabellius, adoptionism, and Jews. St. Hilary, by his analyses, encourages the faithful to believe more in what is said by the Father and His Son. According to him, the believers can learn the truth about God only from God him-self. De Trinitate is a fundamental work against Arianism, and recalls that to obtain eternity one must believe that God raised up his Son Jesus from the dead, and that He himself is the Lord (Rm 10, 6-9).
    Źródło:
    Studia Ełckie; 2012, 14; 389-404
    1896-6896
    2353-1274
    Pojawia się w:
    Studia Ełckie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Obraz Boga Ojca w "De Trinitate" Nowacjana
    An Image of God the Father in "De Trinitate" by Novatian
    Autorzy:
    Jaśkiewicz, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/614202.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    De Trinitate
    Nowacjan
    Bóg Ojciec
    Novatian
    God the Father
    Opis:
    II est tres difficile de parler de Dieu-Pere malgre notre connaissance theologiąue contemporaine. Chaque etre humain a un pere et donc se fait une image personnelle de la paternite. Ainsi nos images sont quelquefois differentes de celles des autres et peuvent detourner d’une veritable comprehension de Dieu-Pere. Dans la Bibie, on trouve beaucoup de rćferences par rapport a Celui qui se nomme comme „je suis qui je suis” (Ex 3,14) et Jesus, le Fils, nous revele pleinement son existence et son action. Novatien, le theologien tres ćrudit du IIIe siecle, nous explique cette verite de la foi et nous encourage tout d’abord a croire en Dieu le Pere, Createur du ciel et de la terre, ce qui n’etait pas evident pour les gnostiques. Novatien explique que la double conception de la creation n’a pas raison d’exis- ter. Le mai ne vient pas de Dieu-Createur mais de l’homme qui s’eloigne de Lui. Surtout, il a lutte contre Martion qui etait a la tete d’une secte qui, a cette epoque-la, rejetait l’Ancien Testament. Novatien rend hommage a Dieu le Pere et temoigne de Sa Providence. II souligne que personne ici bas n’est pere comme le Pere de Notre Seigneur Jesus Christ!
    Źródło:
    Vox Patrum; 2008, 52, 1; 343-352
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aquinas’ Commentaries on Boethius’ Treatises: a Modification or Interpretation?
    Autorzy:
    Ugwuanyi, Faustinus
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807480.pdf
    Data publikacji:
    2019-09-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Tomasz z Akwinu
    Komentarze
    Boethius
    De Trinitate
    De Hebdomadibus
    Thomas Aquinas
    Commentaries
    Opis:
    Nearly seven hundred years after the death of Boethius, Saint Thomas Aquinas appears to comment on the two works of Boethius: De Trinitate and De Hebdomadibus. In the last years of the 20th century, Aquinas’ comments aroused many discussions and questions among scholars. The question was asked why Aquinas was commenting on the texts of Boethius. Some scholars, such as Marian Kurdziałek, a Polish philosopher, argued that Aquinas intended to get rid of the old method of argumentation that dominated both philosophy and theology. Other scholars, such as Etienne Gilson, Pierre Duhem and Cornelio Fabro, criticized Aquinas, arguing that he used the texts of Boethius as a platform to create a metaphysics that was completely different. The last group of scholars, such as Ralph McInerny, rejects these allegations and claims. The article author joins the ongoing debate, arguing that Aquinas’s comments to Boethius aimed to develop further arguments against the heretics who lived in his time upon the authority of Boethius, who according to Timothy Noone represented the characteristic style of the scholars from the twelfth to the seventeenth century. The other part of the article discusses the question of whether Aquinas’ comments were correct interpretations of Boethius’ texts. In his opinion, the author of the article claims that the interpretations of the texts of Boethius made by Saint Thomas Aquinas is credible and may be the best commentary on Boethius. But, it is necessary to keep in mind the modifications resulting from various scientific cultures that prevailed in the time of the two great scholars.
    Tomasza z Akwinu komentarze dzieł Boecjusza: modyfikacja czy interpretacja? Po upływie prawie siedmiuset lat od śmierci Boecjusza św. Tomasz z Akwinu pojawia się, aby skomentować dwa dzieła Boecjusza: De Trinitate i De Hebdomadibus. W ostatnich latach XX wieku komentarze Akwinaty wzbudziły wiele dyskusji i pytań wśród uczonych. Stawiano pytanie: dlaczego Akwinata podjął komentowanie tych tekstów Boecjusza. Niektórzy uczeni, tacy jak Marian Kurdziałek, polski filozof, argumentowali, że intencją Akwinaty było pozbycie się starej metody argumentacji, która dominowała zarówno w filozofii, jak i teologii. Inni uczeni, tacy jak Etienne Gilson, Pierre Duhem i Cornelio Fabro, krytykowali Akwinatę, argumentując, że wykorzystał teksty Boecjusza jako platformę do stworzenia metafizyki, która była zupełnie inną. Ostatnia grupa uczonych, takich jak Ralph McInerny, odrzuca powyższe zarzuty i twierdzenia. Autor artykuł włącza się do toczącej się debaty, argumentując, że komentarze Akwinaty do Boecjusza miały na celu rozwinięcie dalszych argumentów przeciwko heretykom, którzy żyli w jego czasach na tle autorytetu jakim był Boecjusz, który według Timothy’ego Noone reprezentowal charakterystyczny styl uczonego od dwunastego do siedemnastego wieku. W dalszej części artykułu poruszono kwestię, czy komentarze Akwinaty były poprawnymi interpretacjami tekstów Boecjusza. W swojej ocenie Autor artykułu twierdzi, że interpretacje tekstów Boecjusza dokonane przez św. Tomasza z Akwinu jest wiarygodna i może być najlepszym komentarzem do Boecjusza. Należy jednak uwzględnić modyfikacje wynikające z różnych kultur naukowych, które panowały w czasach dwóch wielkich uczonych.
    Źródło:
    Roczniki Kulturoznawcze; 2019, 10, 1; 33-51
    2082-8578
    Pojawia się w:
    Roczniki Kulturoznawcze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Trynitarna odnowa teologii i niektóre jej owoce
    The Trinitarian renewal of theology. Some fruits
    Autorzy:
    García Guillén, Domingo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/995102.pdf
    Data publikacji:
    2020-11-20
    Wydawca:
    Akademia Katolicka w Warszawie
    Tematy:
    obraz Boga
    komunia
    analogia
    teologia polityczna
    Sobór Watykański II
    Ecclesia de Trinitate
    soborowość
    Image of God
    Communion
    Analogy
    Political Theology
    Council Vatican II
    6 Ecclesia de Trinitate
    Conciliarity
    Opis:
    Gisbert Greshake distinguishes between “Theology of the Trinity” and “Trinitarian theology”. The first designates a theological treatise among others, the second points to a trinitarian vision of all reality. The aim of this paper is to verify the renewal experienced by theological reflection on the Trinitarian mystery of God, trying to check if an authentic “Trinitarian theology” exists in the sense in which Greshake understands it. The path we have chosen consists of approaching four fields of reflection: anthropology, theology of the family, reflection on the Church and social doctrine. For each of them, we try to expose to what extent Trinitarian theology has been a renewal factor. We focus especially on ecclesiology, an area in which the influence of the Trinity has been most decisive. In particular, we look at the Trinity as the origin of the Church, as an inspiration to the institutional configuration of the Church, and as the eschatological destination to which the Churchis heading
    Źródło:
    Warszawskie Studia Teologiczne; 2020, 33, 1; 6-26
    0209-3782
    2719-7530
    Pojawia się w:
    Warszawskie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miłość jako centrum doktryny soteriologicznej w IV księdze "De Trinitate" Św. Augustyna
    Love as the Center of the Soteriological Doctrine in the IV Book De Trinitate Saint Augustine
    Autorzy:
    Jaśkiewicz, Sylwester
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1050813.pdf
    Data publikacji:
    2020-03-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Święty Augustyn
    De Trinitate
    miłość
    soteriologia
    pośrednictwo
    Odkupiciel
    Saint Augustin
    love
    soteriology
    mediator
    redeemer
    Opis:
    Aż dwa razy swój krótki traktat soteriologiczny zawarty w IV księdze De Trinitate poprzedza biskup Hippony podkreśleniem wielkiej miłości Boga do człowieka. Istotnie niezwykła miłość Boga jest jak klucz, który pozwala zrozumieć nie tylko tajemnicę śmierci wcielonego Syna Bożego, ale i aktualną kondycję człowieka odkupionego. To właśnie miłość miłosierna Boga przemieniła ludzkość z nieprzyjaciół w przyjaciół i uzdolniła do Jego miłowania. Bez objawienia Bożego ludzie nigdy by nie zrozumieli, że ich istnienie jest konstytutywnie włączone w odwieczną miłość Ojca do Syna i obiektywnie ukierunkowane na nią. Z prawdziwą predylekcją biskup Hippony mówi o Chrystusie jako Pośredniku życia, gdyż grzech pozbawił człowieka życia Bożego, które zostało ofiarowane mu przez Ojca za pośrednictwem Syna. Stąd też Ojciec posłał swojego Syna na świat, aby wybawił ludzi z grzechu i aby mogli na nowo cieszyć się życiem. Również Chrystus swoją miłość do Ojca i do ludzi potwierdził, ofiarując siebie jako zadośćuczynienie za ludzkie grzechy, tak aby żaden człowiek nie wątpił, że jest przez Niego kochany.
    Two times, his short soteriological treatise contained in the IV book De Trinitate, precedes the Bishop of Hippo underlining the great love of God for man. Significantly God’s love is like a key that allows us to understand not only the mystery of the death of the incarnate Son of God, but also the current condition of the redeemed man. It was God’s merciful love that changed humanity from enemies into friends and made it possible to love Him. Without God’s revelation, people would never understand that their existence is constitutively incorporated into the eternal love of the Father for the Son and objectively directed at it. With true predilection, Bishop of Hippo speaks of Christ as the Mediator of life, because sin deprives man of God’s life, which was offered to him by the Father through the mediation of the Son. Hence, the Father sent his Son into the world to save people from sin and let them enjoy life again. Christ also confirmed his love for the Father and people by offering himself as satisfaction for human sins, so that no man doubted that he is loved by him.
    Źródło:
    Teologia w Polsce; 2019, 13, 1; 115-128
    1732-4572
    Pojawia się w:
    Teologia w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Heretical doctrine of Photinus of Sirmium in Hilary of Poitiers’ De trinitate
    Doktryna heretycka Fotyna z Sirmium w De trinitate Hilarego z Poitiers
    Autorzy:
    Bodrožić, Ivan
    Soić, Vanda Kraft
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613001.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Fotyn z Sirmium
    Hilary z Poitiers
    De Trinitate
    monarchianizm
    adopcjanizm
    Photinus of Sirmium
    Hilary of Poitiers
    monarchianism
    adoptionism
    Opis:
    Celem niniejszego artykułu jest dokonanie wszechstronnego i systematycznego zarysu doktryny Fotyna z Sirmium († 376), w oparciu o traktat De Trinitate Hilarego z Poitiers, który powstał między 358 a 360 rokiem. Błąd Fotyna tkwi przede wszystkim w chrystologii. Pierwsza część artykułu dotyczy interpretacji, jakiej dokonał Hilary odnośnie do doktryny Fotyna na temat wcielenia, zgodnie z którą Bóg Słowo / Słowo Boże było rozumiane jako część lub jeden z przymiotów Bożych, albo zwykłe słowo, czy ekspresja myśli, które w istocie nie różni się od Boga i nie posiada żadnego życia ani istnienia, tak że ostatecznie koncepcja ta twierdzi, że Bóg jest tylko sam. Jest to rygorystyczny monarchianizm. Druga część koncentruje się na pojmowaniu przez Fotyna (na podstawie De Trinitate) tego, co i w jaki sposób Słowo Boże “przybrało” z człowieczeństwa w celu wcielenia. Pojmowanie poczęcia Jezusa Chrystusa w Maryi przez Fotyna szło w dwóch kierunkach: jeden zakładał nadnaturalne przyczyny (dziewicze poczęcie przez niesubstancjalne Słowo), drugi zaś przypuszczalnie zupełnie naturalne. W celu wcielenia Słowo Boże „przyjmuje” („przybiera”) całego człowieka, poczętego z Maryi. „Wcielenie” jako takie jest więc zrealizowane poprzez rozszerzenie niesubstancjalnego Słowa i jego zamieszkanie w człowieku. Trzecia część, bazująca również na De Trinitate, omawia pojmowanie przez Fotyna skutków „wcielenia”. Hilary stwierdza, że wynika to z dwóch powodów: z jednej strony jest solus communis generis homo, zrodzony z Maryi, z drugiej zaś niesubstancjalne Słowo Boże, które zamieszkało w tym człowieku. Unia człowieka zrodzonego z Maryi i Słowa Bożego – części mocy Bożej – jest przez Fotyna (w interpretacji Hilarego) zredukowana do habitatio – czasowego i akcydentalnego zamieszkania Słowa Bożego w człowieku w taki sposób, w jaki Duch zamieszkiwał w prorokach. Skutek zamieszkania Słowa w człowieku zrodzonym z Maryi (lub samo mieszkanie) może być postrzegany jako prorocze natchnienie, ożywienie, polegające na zwykłym zewnętrznym umocnieniu człowieka, umożliwiającym mu jego Boskie działanie, chociaż, jak się wydaje, jego witalną i operatywną zasadą jest jego dusza. Według Fotyna, Boskie Synostwo lub rodowód i „deifikacja” człowieka zrodzonego z Maryi wydaje się wynikać z faktu, że niesubstancjalne Słowo Boże – część mocy Bożej – mieszka w nim, pobudza lub ożywia go poprzez umocnienie i wlanie siły do prowadzenia Bożej działalności. Zdaniem Hilarego, Fotyn negował preegzystencję Słowa, to znaczy Syna, tak więc Chrystus nie może być jednocześnie współstwórcą świata. On staje się istniejący, tzn. substancjalny, tylko poprzez fakt wcielenia i narodzenia z Maryi. Dla Hilarego, stanowisko adopcjanistyczne Fotyna jest wyraźne: człowiek zostaje przyjęty na Syna i na Boga. Według Hilarego, w doktrynie Fotyna nie ma miejsca na realne wcielenie prawdziwego Syna Bożego. Zdaniem Hilarego, Fotyn nie uważał Jezusa Chrystusa ani za Słowo, które stało się ciałem, ani też że jest On jeden i ten sam, zarówno Bogiem, jak i człowiekiem. W rozumieniu Fotyna Jezus Chrystus lub Syn Boży, jest kimś takim, jak natchniony prorok (człowiek), który jest umocniony przez Słowo Boże, zamieszkujące w Nim jako element mocy Bożej, w celu Bożego działania. Ostatecznie, według Hilarego, Fotyn redukuje go do zwykłego człowieka, do stworzenia. W czwartej części artykułu autorzy pokazują, że opinie formułowane przez naukowców, bazujące wyłącznie na X księdze De Trinitate Hilarego, zgodnie z którą Fotyn, motywowany przez soteriologię, podkreślał pełnię człowieczeństwa Chrystusa, to jest fakt, że Jezus Chrystus miał ludzką duszę, należy traktować relatywnie. Podsumowując, na podstawie X księgi De Trinitate Hilarego, Fotyn podkreślał pełnię człowieczeństwa Jezusa Chrystusa, czyli posiadanie przez Niego duszy ludzkiej tylko w takim zakresie, w jakim uznał, że był on zwyczajnym człowiekiem (w którym niesubstancjalne Słowo Boże mieszkało podobnie jak Duch w prorokach).
    This article aims to provide the comprehensive and systematic review of the doctrine of Photinus of Sirmium († 376), based on the work of Hilary of Poitiers De Trinitate composed between 358 and 360. Photinus error is primarily Christological. The first part of the article deals with Hilary’s interpretation of Photinus’understanding of the subject of the Incarnation according to which God the Word/the Word of God was comprehended as a part or one of God’s powers, a mere word, the expression of thought, which does not really differ from God, having no subsistence or existence, so that God is ultimately considered solitary. It is a strict Monarchianism. The second part focuses on Photinus’understanding (based on De Trinita-te) of what was “assumed” of the humanity by the Word of God for the pur-pose of Incarnation, and in which way. Two interpretations referring to Pho-tinus’understanding of the conception of Jesus Christ in Mary, attribute it supernatural causes (the Virginal conception by the non-subsistent Word) and presumably quite natural causes. For the purpose of the Incarnation, the Word of God “assumes” (“takes on”) the entire man, conceived in Mary. The “Incarnation”, as such, is accomplished by the extension of the non-subsisting Word and its in/ dwelling in that man. Based on De Trinitate, the third part deals with the effects of “the Incarnation” as it was understood by Photinus. Hilary concludes that it results in two subjects: on the one hand, it is solus communis generis homo who was born of Mary, and on the other hand, the non-subsistent Word of God that dwelt in that man. The union of the man born of Mary and the Word of God – a part of God’s powers – is reduced, by Photinus and in Hilary’s interpretation, to habitatio, temporary and accidental in/dwelling of the Word of God in the man in a manner the Spirit dwelt in prophets. The effect of the in/dwelling of the Word in a man born of Mary (or the dwelling itself) can be taken as prophetal inspiration, animation, consisting of mere external strengthening of the man and empowering him for his and Divine activity, nevertheless, man’s vital and, and as it seems operative, principle is his soul. Based on De Trinitate, Divine Sonship or filiation and “deification” of man born of Mary, according to Photinus, seems to be due to the fact that the non-subsisting Word of God – a part of God’s powers – dwells in him, inspiring or animating him by strengthening him and empowering him for divine activity. According to Hilary, Photinus denies pre-existence of the Word, that is, the Son, Christ so he cannot even be the co-Creator of the world. He becomes existent, that is, subsistent only through the Incarnation and birth of Mary. For Hilary, Photinus’ adoptionist position is clear: the man is assumed into the Son and into the God. According to Hilary, in Photinus’ doctrine there is no place for the real Incarnation of the true Son of God. Hilary’s interpretation of Photinus’ understanding of Jesus Christ, the Son, is that he is not the Word made flesh, nor he is one and the same both God and Man. For Hilary Jesus Christ or Son of God as Photinus understands him is just someone like a prophet (a man) inspired, that is empowered by a Word of God dwelling in him – by a part of God’s powers – for divine activity; ultimately, Hilary reduces him to a mere man, to a creature. The fourth part points out that opinions expressed in the scholarship – based exclusively on the Book Ten of Hilary’s De Trinitate – according to which Photinus, motivated by soteriology, insisted on the wholeness of Jesus’ humanity that is on the fact that Jesus Christ had a human soul, should be taken relatively. To conclude, on the basis of Book Ten of De Trinitate Photinus insisted on the wholeness of the humanity of Jesus Christ, that is, on his possessing of the human soul, just to the extent which he held that he was a mere man (in whom the non-subsistent Word of God dwelt as a Spirit in prophets).
    Źródło:
    Vox Patrum; 2017, 68; 283-314
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Duch Święty jako Miłość w De Trinitate św. Augustyna
    Autorzy:
    Jaśkiewicz, Sylwester
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/669327.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Holy Trinity
    Holy Spirit
    Love
    Augustine’s teaching
    Pneumatology
    Trójca Święta
    De Trinitate św. Augustyna
    Duch Święty
    Dar
    Jedność
    Miłość
    Opis:
    This article traces the role of the Holy Spirit throughout Augustine’s De Trinitate. In God the name “Love” (amor) can be taken both with respect to the essence and with respect to a person. Insofar as it is taken with respect to a person, it is a proper name of the Holy Spirit in the same way that “Word” is a proper name of the Son. The Holy Spirit is, in the Holy Trinity, the love of Both, of the Father and of the Son. Augustinian thinking on the relationship of the Trinity can thus be summed up as Lover, Love and Beloved. Elsewhere he uses these terms to describe the relationship, but if the Father is the Father, the Son is the Word of God and the Holy Spirit is both the Gift of God and the Love of God, then the Father is the Lover, the Spirit is Love itself and the Son is the Beloved. In contrast with the dominant Western and Eastern traditions, for Augustine the Holy Spirit comes to be thought of as God in a privileged sense, that is, as the person of the Trinity who is the most proper bearer of certain privileged names of God, most notably Love.
    Potrzeba było wielu lat i związanych z nimi uporczywych poszukiwań, aby św. Augustynowi udało się przejść od „nieznanego” Boga do Boga nie tylko umiłowanego, ale i będącego samą Miłością. Jako „Wielki Nieznany” prezentował się bowiem początkującemu kapłanowi z Hippony Duch Święty, a objawiona prawda, że „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8–16), trudna do pogodzenia z podstawową zasadą wiary o Trójcy Świętej, tj. o Bogu jedynym w swej istocie i troistym w Osobach. Problematyka pochodzenia i imienia „Duch Święty” znajduje obszerne omówienie w De Trinitate, i to tam zwłaszcza, w ostatniej księdze biskup Hippony wyjaśnia, z jakich powodów Ducha Świętego nazywamy zwłaszcza Jednością, Miłością i Darem.
    Źródło:
    Tarnowskie Studia Teologiczne; 2018, 37, 1-2
    2391-6826
    0239-4472
    Pojawia się w:
    Tarnowskie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies